คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โชคชะตา ขั้นที่ 1 ,, _____ พรรคทั้ง 3
โชคชะตา ขั้นที่ 1 ,,_____ พรรคทั้ง 3
.
.
.
.
.
.
.
.
พรรค... Knight Dragon
คฤหาสน์สีเบสหลังงาม ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางกรุงโซล ประตูรั้วสูงเด่น
เป็นสง่าและระบบนิรภัยดีเลิศ ภายใน หน้าประตูไม้สีดำเงาบานสูงราวตึก 2
ชั้น ซึ่งหัวมุมบันไดทางเข้าตัวบ้านมีเสาสองต้น
เสา...ที่แกะสลักจากหินอ่อนสีดำ
เสา...ที่แกะสลักเป็นรูปมังกรจีนไต่เลื้อยไปตามเสา
เสา...ที่ดูแข็งแกร่งและองอาจราวกับเจ้าของ
เสา...ที่ได้อาจขึ้นชื่อว่าเป็น หัวใจของคฤหาสน์หลังนี้
คนที่จะผ่านเข้ามาในนี้ได้ ไม่ใช่คิดจะเดิน หรือเพียงแค่มีสัญลักษณ์พิสูจน์
ของพรรคนี้แต่จะต้องมีลายนิ้วมือ ที่ตรงกับชื่อนั้นๆอยู่ด้วย
“ทงเฮ” เสียงทุ้มเรียกร่างบางที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ครับ” ทงเฮขานรับ
“ตอนนี้ไม่มีคนอยู่ แกไม่ต้องมาครับกับชั้นหรอก” ร่างสูงยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“เหอๆ ทีแกยังเรียกชั้นซะเต็มยศเลยล่ะ” ทงเฮย้อน
“นี่เดี๋ยวนี้แกย้อนหรอวะ” ร่างสูงโวย
“เออเดะ แล้วเรียกมาเนี่ยมีอะไร” ทงเฮเริ่มเข้าเรื่องที่ร่างสูงเรียกเค้ามา
“คนของเราตายไป 10 อย่างไร้สาเหตุ” ร่างสูงน่าเคร่งทันที
“อ้าวเห้ย แล้วแผนกชันสูตรอ่ะ ว่าไง” ทงเฮถามอย่างร้อนใจ
“ตายเพราะ ไซยาไนท์ แต่ยังไม่รู้ว่าถูกนำเข้าร่างกายทางไหน ตอนนี้กำลังตรวจอย่างละเอียด แต่ที่สำคัญ...” ร่างสูงเว้นจังหวะหายใจเล็กน้อย แต่มันดูนานสำหรับคนที่ตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“ว่าไงล่ะ”
“ดูเอาสิ” ร่างสูงโยนรูปถ่ายทั้งหมดลงบนโต๊ะ
มันเป็นรูปถ่ายบริเวณคอด้านซ้าย ของทุกศพ
และที่ทุกรูปมีเหมือนกัน คือ
รอยไหม้ที่บริเวณนั้น
รอยไหม้ที่เป็นรูป ดอกกุหลาบ
สัญลักษณ์ ของนักฆ่าหน้าสวย
แห่งพรรค...
“warlord enemy” ทงเฮพึมพำออกมาเบาๆ
-
พรรค...Emperor Wild
“ซีวอน”
“หืออ” คนถูกเรียกหันไปทำหน้าเชิงถามว่ามีอะไร
“คนของ พวกไนท์มันตายไป 10 คน โดยฝีมือของ กุหลาบเลือด” เด็กหนุ่มชี้แจง ข่าวที่เพิ่งได้ยินมา
“หึหึ ดี ให้มันฆ่ากันให้ตาย แล้วในวันข้างหน้าเราจะได้กลับมาใหญ่อีกครั้ง” ซีวอนแสยะยิ้มอย่างนึกสนุก
“แล้วนี่เราจะไม่ไปร่วมศึกนองเลือดครั้งนี้ด้วยเลยรึไง”
“แหมๆๆ คยูฮยอนน้องรัก เกิดกระหายเลือดขึ้นมาอีกแล้วสินะ ตามใจเราเถอะ ถ้าฆ่าได้ก็ฆ่าไป พี่ไม่ขัด แต่ถ้าใครมันคิดฆ่าน้องพี่ มันไม่ตายดีแน่” ซีวอนลูบหัว ใบหน้าที่ดูอ่อนโยนนั้น ช่างตรงข้ามกับน้ำเสียงที่หมายความอย่างที่พูดนั่นจริงๆ
“ผมไม่ตายง่ายๆหรอกหน่า” คยูบอกอย่างมั่นใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานขนาดใหญ่ของคนเป็นพี่ไป
“หึ ไอ่พวกพรรคชั้นล่าง ชั้นไม่ยอมนิ่งดูดายอยู่อย่างนี้หรอก ความแค้นน่ะมันยังไม่หมด หึหึ” รอยยิ้มอันชั่วร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของหัวหน้าพรรค นาม ชเว ซีวอน
-
พรรค... Warlord Enemy
“เรียบร้อย” เสียงหวานพูดกับคนที่ยืนหันหลังให้อยู่
“หึ ดีหนิกี่ศพล่ะ” คนที่ยืนหันหลังอยู่ตอนแรกหันกลับมา
“10” ร่างบางตอบอย่างเรียบเฉย
“มันยังไม่พอ!!” ร่างสูงตวาดลั่นพลางปรี่เข้ามาบีบคางของร่างสวย เล่นเอาพวกสมุนที่ยืนกันอยู่สะดุ้งโหยง
ร่างสูงกระชากร่างบางเข้าไปยังห้องทำงานของตัวเองซึ่งไม่มีใครกล้าเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต
“แค่กๆๆ เล่นแรงชิบหายเลย แค่กๆ” ฮีชอลรูปคางตัวเองพลางผลักอกร่างสูงตรงหน้า
“โห่พี่ ละครอ่ะมันก็ต้องให้สมบทบาทหน่อย อย่าลืมสิ ว่าพี่อ่ะเป็นคนเริ่มที่จะเล่นมันเองนะ” ร่างสูงกระซิบ
“เออ รู้แล้วล่ะย่ะ แล้วทำไมแกต้องกระซิบด้วย” ฮีชอลกระซิบตาม
ร่างสูงไม่ตอบ แต่เดินไปกดปุ่มที่อยู่ข้างจอทีวีขนาดเล็กที่ติดอยู่ตรงข้างกำแพง แล้วภาพที่ปรากฎแก่สายตาก็คือ ภาพทางเดินหน้าประตูของห้องนี้ ที่มีสมุนมากหน้าหลายตายืนเอาหูแนบประตูอย่างสอดแนมอยู่เต็มไปหมด
“อิพวกเวรนี่ งั้นต้องแสดงต่อล่ะสิ” ฮีชอลกระซิบถาม ร่างสูงพยักหน้า ก่อนจะยกมือ ขึ้นมาตบไปที่แขนตัวเองอย่างเสียงดัง
“โอ้ยย นาย.....นาย ตบชั้นทำไม” ฮีชอลที่นอนกระดิกเท้าอยู่บนโซฟา กรีดร้องเสียงดังให้สมจริง
“10 ศพงั้นหรอ มันยังไม่พอหรอก เพี๊ยะ!!” คังอินตวาดลั่น
“อึ่ก ล...แล้วต้องการอะไรอีก” ฮีชอลทำเสียงเหมือนร้องไห้
“หึ ก็ตัวนายไง” คนหน้าสวยถลึงตาใส่ทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของร่างสูง
“555 เธอก็ชอบไม่ใช่หรอ อย่าปฏิเสธชั้นเลย” คังอินหัวเราะร่วน
“ย...อย่านะ อย่าาาาาาาาา” ฮีชอลกรีดร้องสุดเสียง
“เห้ย ทำอะไรกัน” เสียงที่ดังมาจากจอทีวี ทำให้คนทั้งสองหันไปดู
เห้อ...ผู้ช่วยชีวิต
ก๊อกๆๆ หลังจากที่สมุนทุกตัว สลายโต๊ ไปหมดแล้ว ร่างสูงเจ้าของเสียงเมื่อกี้ก็เคาะประตู
“แกไปเปิดซะ” ฮีชอลสั่ง มันชั่งต่างจากละครที่แสดงเมื่อกี้ลิบลับ หัวหน้าพรรคผู้ทรงอำนาจ โดนคนที่ตัวเล็กกว่า บางกว่า ออกคำสั่งให้ไปเปิดประตู
“นี่พวกพี่เล่นไรกันอีกเนี่ย” คิม คิบอม ที่เข้ามาถึงถามขึ้นอย่างเอือมๆ
“55 ก็เหมือนเดิม” ฮีชอลตอบ อย่างอารมณ์ดี
“แทนที่จะบอกทุกคนไป จะได้จบ พวกพี่จะได้ไม่ต้องแสดงละคร ส่วนพวกมันจะได้ไปต้องแอบดูแอบฟัง” คิบอมได้ทีเทศน์
“ไม่เอาหรอก พี่ไม่อยากให้ใครมาทำความเคารพพี่ ในฐานะ ท่านชายใหญ่ของพรรค” ฮีชอลอธิบาย
“เห้อ...ตามใจเถอะ แล้วได้ข่าวว่าไปฆ่าพวกไนท์มาหนิ กี่ศพล่ะ” คิบอมเปลี่ยนเรื่อง
“10” ฮีชอลตอบหน้าระรื่น
“ด้วยวิธี?”
“โปรแทสเซียมไซยาไนท์ บรรจุในเข็มฉีดยา ขนาด 0.01 มิล ฉีดเข้าบริเวณ ต้นขาขวา” ฮีชอลอธิบาย
“แล้วมันจะหาเจอมั้ยนั่น แต่ได้ข่าวว่าทีมชันสูตรของมันเก่งหนิ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง” คังอินพูดอยากเหน็บแนม
“เอองั้น พี่ไปก่อนนะ” ฮีชอล ลุกขึ้น ก่อนจะขยำเสื้อให้ดูยับๆ ปลดกระดุมซักสองเม็ด ปัดผมให้กระเซิง นำน้ำตาเทียมมาหยดใส่ตาตัวเอง ปิดท้ายด้วยการนำบรัชออน มาโบ๊ะใส่แก้มตัวเอง แล้วแต้มๆ ตามตัว
“โหเจ๊เอ๋ย ถ้าต้องทำขนาดนี้อ่ะนะ บอกพวกมันไปเลยดีกว่าว่ะ” คิบอมบอกอย่างรำคาน
“ความสุข” ร่างบางพูดก่อนจะค่อยๆ เปิดประตู แล้วส่งเสียงสะอื้นเดินโซเซไปตามทางเดิน สมุนทุกคนต่างให้ความสนใจ พลางหันไปซุบซิบนินทากัน
“แม่ง เล่น 3P ชัวร์เว้ย ออกมาสะบักสะบอมซะขนาดนี้” เสียงนินทาแว่วมาถึงหู
คนอื่นอาจจะมองว่าร่างบางกำลัง โอดครวญด้วยความเจ็บปวดแต่จริงๆแล้ว
“ไอ่พวกเวรตรรไลนี่ ยิงลูกดอกใส่แม่งให้หมดเลย หึ่ยย” ร่างบางสาบแช่งอยู่อย่างงั้นจนกระทั่งถึงห้องตัวเอง
ปัง~ ร่างบางปิดประตูเสียงดังจนพวกที่นินทาหยุดนินทาทันที
ร่างบางเดินเข้าห้องน้ำชำระร่างกาย ก่อนจะเดินมาส่องกระจก สำรวจร่างกายตัวเอง ก่อนจะหันหลัง แล้วแหงนมองรอยสัก
รอยสักใหญ่กลางหลัง
รอยสักที่ดูมีพลัง
รอยสักที่แสดงให้เห็น ว่าคนที่มีมันอยู่ที่ตัว เป็นใคร
รอยสักที่คนอื่นเห็น คงต้องรีบวิ่งหนี
รอยสักที่ถูกบรรจงแต่งให้สวยงาม
สัญลักษณ์ ประจำตัว
ของเจ้าของฉายา
กุหลาบเลือด...
ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะเดินตรงไปที่ตู้โชว์หรือจะเรียกว่าตู้เก็บอาวุธก็ยังได้เพราะมันมีอาวุธครบมืออยู่
ทุกชั้นมีผ้ากำมะหยี่สีดำรองอาวุธอยู่ ยังกะเก็บเครื่องประดับอย่างงั้นแหละ
“พรุ่งนี้เราไปสนุกกันดีกว่า ชั้นจะบุกไนท์ หึหึ” ร่างบางยิ้มร้าย ก่อนจะจ้องมองอย่างเลือกสรรอาวุธที่จะต้องใช้
ชั้นบนสุด ปืนพก ที่ตัวด้ามสลักรูปกุหลาบไว้เช่นเคย ร่างบางไม่ค่อยสนใจ เพราะร่างบางเกลียดการใช้ปืนเป็นที่สุด
ชั้นรองลงมา มีด กริช สปาต้า ที่ด้ามของทุกชิ้น ผลิตจากเงินที่ตอนนี้กลายเป็นสีดำ แต่มันทำให้อาวุธแต่ละชิ้น ดูดีขึ้นกว่าตอนที่เป็นสีเงินสวย ทุกชิ้นมีสัญลักษณ์ของร่างที่มองมันอยู่
ชั้นถัดมา เต็มไปด้วยอุปกรณ์ที่นักฆ่าส่วนใหญ่ไม่ค่อยใช้ ลูกดอก และ เข็มฉีดยา แทบจะทุกไซส์วางเรียงรายกันอยู่ ลูกดอกคงจะเป็นอาวุธอย่างเดียวที่ไม่มีสัญลักษณ์รูปกุหลาบอยู่
และ ชั้นสุดท้าย ธนู คันสวย ที่คันธนูเป็นสีเงินวาววับที่สลักลายตรงส่วนปลายๆ เป็นรูปดอกกุหลาบอีกเช่นเคย
นี่มันยังแค่เศษเสี้ยวอุปกรณ์สังหารของ คิม ฮีชอลคนนี้
-
“ผลชันสูตรออกมาแล้ว” ร่างสูงที่เดินผ่านร่างบางที่กำลังนั่งเช็ดปืนอยู่พูดทั้งๆที่ยังไม่หยุดเดิน ร่างบางของทงเฮเมื่อได้ยินดังนั้นก็รีบเก็บข้าวของแล้วลุกตามเข้าห้องทำงานไปทันที
“ว่าไงล่ะ” ทงเฮถามอย่างร้อนใจ
“เข็มฉีดยาขนาด 0.01 มิล ต้นขาขวา แนบเนียนมากๆเลย” ฮันคยองหน้าเคร่งตามเคย
“แล้วทำไมอยู่ดีๆ มันก็เกิดโจมตีขึ้นมาล่ะ ไอ่พวกวาร์ลอร์ดมันต้องการอะไรกันแน่”
“ชั้นก็ไม่รู้ แต่ชั้นมีลางสังหรณ์ ว่ามันต้องมาเยี่ยมเราเร็วๆนี้แน่” ฮันคยองบอกอย่างมีหลักการ
-
“ไอ่คังวันนี้แกจะไม่ไปโรงเรียนอีกแล้วหรอ” ฮีชอลที่เข้ามาเรียกน้องชายตัวเองที่นอนหลับไหลอยู่
“อืมมม ม่ายปายยย” คังอินบอกปัดๆก่อนเอาผ้าคลุมหัว เวลานี้ถ้าศัตรูเห็นมันคงไม่รอดแน่ๆ
“ชั้นล่ะเกลียดแกจัง” ฮีชอลทำหน้าตาไม่พอใจก่อนจะเดินออกจากห้อง เดินลงมาที่ลานจอดรถ เรียกได้ว่าลาน เพราะรถเยอะมากๆ ร่างบางเดินตรงไปที่ ปอร์เช่เปิดประทุนสีแดงของตัวเอง แล้วขับออกไปทันที
รถเปิดประทุนสีแดง ที่ถือเป็นจุดเด่น ทั้งความงามของตัวรถ และ ความงามภายใต้แว่นสีชาของคนขับ แถมยังบวกกับความเร็วที่ใช้ขับเคลื่อน
ปิ๊นๆ
เสียงแตรที่ดังตามมาจากข้างหลัง ฮีชอลเหลือบมองกระจกข้างเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มมุมปาก พร้อมกับเหยียบคันเร่งให้แรงมากกว่าเดิม
รถเบนซ์เปิดประทุนสีขาวสะอาดตาที่ตามหลังมานั้น ก็เหยียบคันเร่งตามคันหน้าไปอย่างไม่ลดละ
เอี๊ยดดดดดดดดด
เสียงเบรกกระทันหันเมื่อรถคันแดงได้เข้ามาสู่รั้วโรงเรียน
เอี๊ยดดดดดดดดด
ตามด้วยเสียงเบรกของรถสีขาวที่ตามหลังมา
ก่อนที่คนขับทั้งสอง จะเดินลงมาประชันหน้ากัน
ฮีชอลถอดแว่นสีชาออก ก่อนจะยิ้มเยาะเย้ย
“วันนี้ชั้นชนะ” ฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ย
“เพราะชั้นตื่นสายต่างหาก”
“ถือซะว่าแก้แค้นที่อาทิตย์ก่อนแกชนะชั้นละกันนะ” ฮีชอลเข้าไปกอดคอเพื่อนซี้ ที่สนิทที่สุดของเค้า ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังห้องเรียนด้วยกัน
“เมื่อวานแกหายไปไหนมา” ระหว่างทางเดิน คำถามก็ถูกยิงเข้าใส่ฮีชอล
จะตอบยังไงล่ะเนี่ย
จะให้ตอบว่า ไปฆ่าคนมา อย่างงั้นน่ะหรอ
“เอ่อ...ไป...คือชั้นไป....ชั้นไปเยี่ยมญาติที่กวางจูมาน่ะ” ฮีชอลหาข้ออ้างได้ในที่สุด
“ไม่ยักรู้ว่าแกมีญาติอยู่ที่กวางจู”
“ต้องรู้ทุกเรื่องเลยรึไงคะ คุณนางฟ้า” ฮีชอลพูดเสียงทะเล้น
“ใช่สิ ชั้นเพื่อนซี้แกนะ หรือไม่ใช่” อีทึกพูดอย่างงอนๆ
“อะเคๆ ใช่ๆ ไอ่นี่หนิ” ความลับยังไงมันก็ต้องเป็นความลับ ถ้าเพื่อนรู้ว่าเราเป็นนักฆ่า จะยอมรับได้รึไง?
ใช่ว่า ปาร์ค จองซู จะไม่มีความลับต่อฮีชอลนะ
มีเหมือนกัน แต่ก็บอกไม่ได้เช่นเดียวกัน
แต่ความลับที่ว่า
มันคืออะไร...
มุมหนึ่งของดาดฟ้า
มีร่างสูงยืนส่องกล้องส่องทางไกลมาทางคนที่คุยกันเมื่อกี้
เค้าผู้นี้คือคนที่รู้ดีว่าความลับของทั้งสองคืออะไร
แต่ถ้าบอกไป มันก็ไม่สนุกน่ะสิ หึหึ
ความคิดเห็น