คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [DYKM] : the begining of disorder! [130%]
ความรัก? มันมีอยุ่จริงหรือ หรือเป็นเพียงแค่อารมชั่ววูบเท่านั้น
คนที่มีความรักทุกคนก้อต่าง มีความรุ้สึกที่แตกต่างกันออกไป
ทั้งสุข ทุกข์ หัวเราะ และร้องไห้
ความรัก:: ไม่ใช่การที่ได้ครอบครอง
ความรัก:: คือการให้และการเสียสละ
ความรัก:: ไม่ใช่แค่คนสองคนรักกัน
แต่...มันคือความเชื่อใจซึ่งกันและกัน
++++++
ณ โรงเรียนชื่อดังย่านกรุงโซล “กงซาน”
“กรี๊ดด ๆๆ ๆๆๆๆ” เสียงสาวๆแหกปากกรี๊ดผู้ชายกันอยู่หน้าประตูโรงเรียน
รถ ยี่ห้อดังคันหรู จอดเทียบท่าหน้าประตูโรงเรียน ก่อนที่คนขับรถจะวิ่งออกมาเปิดประตูให้กับบุคคลที่นังอยู่เบาะหลัง
เมื่อประตูรถเปิดเผยให้เห็นร่างสูงโปร่ง หล่อเหลา ของบุรุษนาม
‘ชเว ซีวอน’ เสียงกรี๊ดก็ดังกระหึ่มอีกครั้ง แต่ทุกเสียงกลับเงียบ
เมื่อยังมีบุรุษอีกนึงนาย นั่งอยู่ในรถแล้วก้าวเท้าออกมาตาม
เมื่อมองเห็นถึงใบหน้าหล่อเหลา ของชายหนุ่มคนนั้น เสียงกรี๊ดก็ยิ่งทวีความดังขึ้นเรื่อยๆ
“หึหึ มาวันแรกก็เนื้อหอม เรียกเสียงกรี๊ดได้เยอะเลยนะ คยูฮยอน” ผู้เป็นพี่หันไปแซวน้องของตน
“55 ผมคงสู้พี่ตอนมาครั้งแรกไม่ได้หรอก” คยูแซวกลับพร้อมกับเดินตามหลังพี่ชายสุดหล่อเข้าไปในโรงเรียน
“กรี๊ดดดดๆๆๆๆ” เสียงกรี๊ดดังขึ้นอีกครั้ง สองพี่น้องจึงหันกลับไปดู ก็พบรถสีดำเงาวับ เข้ามาจอดเทียบท่าพร้อมกับร่างหล่อเหลาไม่แพ้ชายหนุ่มทั้งสองเมื่อครู่ ก้าวเท้าออกมาจากรถ ซีวอนยิ้มให้อคันตุกะผู้มาใหม่ ก่อนที่อคันตุกะคนนั้นจะเดินฝ่าฝูงชะนี มาหาเพื่อนรักของตน
“เห้อ...คนหล่อก็เงี้ยแหละนะ” ฮันคยองเอามือเสยผม
“555” ทั้งสามระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“เฮอะ รำคาญพวกขี้เก็ก!” เสียงใครบางคนดังมาจากข้างหลังทำให้ทั้ง 6 เท้า
หยุดการเคลื่อนไหวแล้วหันไปมองทางต้นเสียง เผยให้เห็น ร่างบาง ที่กำลัง นั่ง
เล่นอยู่ที่ม้านั่ง ใต้ต้นไม้
“เก็กแล้วหนักศรีษะใครไม่ทราบ” ร่างสูงของฮันคยอง ย่างเท้าเข้าประชิดตัวร่าง
บาง
“55 ไม่หนักหรอก ใครจะกล้ายุ่งกะคุนชาย ฮันคยองล่ะขอรับ” ร่างบางลุกขึ้นยืน
ประจันหน้า
“เออไม่ยุ่งก็อย่ายุ่ง” ร่างสูงหันหน้าหนี แกล้งทำเป็นน้อยใจ
“โอ๋” ร่างบางโผเข้ากอดร่างสูงด้วยความเคยชิน
“55 ไปเหอะพี่ซีวอน สามีภรรยาเค้าจะสวีทกัน 55” คยูแซวแล้วทำท่าจะลาก
พี่ชายของตนออกไป
“นี่ อิเด็กเวรคยูฮยอน แซวอะไรไม่ดูเลยนะ ชั้นกะฮันน่ะ เพื่อนเว้ยเพื่อน ต้องให้
ชั้นมานั่งย้ำกับแกทุกวันเลยหรอ” ฮีชอล เท้าสะเอวด่า
“แหมๆๆ คนแก่โมโหซะและ ระวังนะครับพี่วอนพี่ฮัน เค้าว่าพวกวัยทองเนี่ย อารมณ์
แปรปรวนง่าย” คยูฮยอนหัวเราะเสียงดัง เล่นเอาฮีชอลต้องวิ่งไล่ถีบกันเลยทีเดียว
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไอเด็กบ้า” ฮีชอลแผดเสียงลั่น
“555 สองคนเนี้ยเนี่ย เป็นอย่างงี้ตั้งแต่เด็กยันโตเลยเนอะ” ซีวอนหันมาขำกับ
เพื่อนซี้ของตน
“นั่นดิ เราไปเหอะปล่อยแม่ลูก[=0=’]เค้าเคลียกันไป” ฮันคยองกอดคอซีวอน
แล้วมุ่งหน้าไปยังตึก ปี 3
ปีสุดท้ายและปีแห่งความวุ่นวาย!!
-------------10%-------------
“แฮ่กๆๆๆ” ร่างสูงของคยูฮยอน หอบด้วยความเหนื่อย
“จับได้แล้วมาให้ถีบซะดีๆ” ฮีชอลเข้าคว้าตัวคยูไว้ก่อนจะ ยื่นมือออกมาข้างๆแก้ม
ไม่ได้จะตบ แต่จะ
“เปรี้ย!” ดีด - - ฮีชอล ดีดหูข้างซ้ายของคยูฮยอนไปมา
“อ๊ากกกกก เจ๊ ป๋มก๊อโต้ด”คยูฮยอนครวญคราง
“เออดี” เมื่อแก้แค้นอย่างพอใจแล้วฮีชอล จึงปล่อยคยูออกจากอ้อมกอด
“แง๊ เจ็บอ้ะ” คยูยืนเอามือกุมหูตัวเอง
“55 สม อ...อ้าว นี่ไอวอนกะไอฮัน มันหนีไปแล้วหรอเนี่ย ไม่รอกันเล้ยยย” ฮีชอล
สบถก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าที่น่าจะวางอยู่ตรงม้านั่งเมื่อกี้แต่..
“เอ๊ะ!”
“มีไรอ่ะเจ๊”
“กระเป๋าเจ๊อ่ะ หายไปไหนแล้วก้อไม่รู้” ฮีชอล มองหาทุกหนทุกแห่ง
“นั่นอ๊ะเป่าเจ๊” คยูชี้ไปยังกระเป๋าที่ลอยตุ๊บป่องอยุ่ในน้ำ -*-
“เห้ยยย ใช่ ไอคยูไปเอามา” ฮีชอลสั่ง น้องผู้แสนดี ก็ต้องทำตามอย่างว่าง่ายค
ยูฮยอน หากิ่งไม้แถวๆนั้นมาก่อนที่จะเกี่ยวกระเป๋าของผู้ที่ออกคำสั่งอย่างกะแม่
ขึ้นมา
“อ่ะ” คยูเหวี่ยงกระเป๋าไปทางฮีชอล จนน้ำกระเด็นเต็มเสื้อของร่างบาง
“อ...ไอ่คยู มันเปียกเห็นมั้ยเนี่ย” ฮีชอลโวยก่อนจะยื่นมือไปคว้ากระเป๋าของตัวเอง
มาก่อนที่จะเปิดเช็คข้าวของข้างใน
“โอ้ย ตายชักกระเป๋าใบเนี้ยแพงซะด้วย จะปัดรังความน้ำเน่าออกมั้ยเนี่ย” ฮีชอล
บ่นกับตัวเอง
“อะไรเนี่ยเจ๊ รวยก็รวย ยังจะงกอีก - -” คยู ส่ายหัวด้วยความระอา
“ใครมันจะไปสิ้นเปลืองเหมือนแกไอ่คยู” ฮีชอลได้ทีแขวะ
“เออผมมันสิ้นเปลือง แต่อย่างเจ๊อ่ะเค้าเรียกว่างกเกินไป”
“เออ ว่าแต่ใครมันบังอาจทำวะ” ทั้งสองแทบจะลืมไปเลยว่ากระเป๋ามันคงไม่เดิน
ลงไปเล่นน้ำเองแน่ๆ
“อาจมีใครแกล้ง” คยูเสนอความคิด
“เจ๊ก็ว่า แต่ใคร ใครมันบังอาจแกล้งคิมฮีชอลคนนี้” ประโยคหลังร่างบางตะ
หวาดลั่นจนผู้คนที่เดินผ่านไปมา ต้องสะดุ้งแล้วรีบเดินหนีไป
ไม่อยากถูกเป็นที่ระบายอารมณ์ของเจ้าแม่ - -
“อ..เอ่อ เจ๊ ผมไปหาห้องเรียนก่อนนะ ผมพึ่งมาที่นี่ครั้งแรกเองนะ”
“เออ รีบไปซะก่อนที่แกจะได้ลอยไป” ฮีชอลพูดเสียงแข็ง เท่านั้นแหละคยูฮยอน
ก็รีบเผ่นแนบไปทันที
“ว่าแต่ ห้องเรานี่มันอยู่ตึกไหนล่ะวะเนี่ย” คยูฮยอนมองหาผู้ที่คาดว่าน่าจะช่วยเค้า
ได้ และแล้วก็เจอ
“พี่ครับ ขอโทดนะครับ” คยูฮยอนสะกิดร่างหนาที่กำลังเดินด้วยท่าทีนักเลงอยู่
“อะไร” ร่างหนาถามเสียงเย็น
“คือ ตึก ปี 1 อยู่ไหนหรอครับ” คยูฮยอนไม่ได้เกรงกลัวคนตรงหน้าแม้แต่น้อย
“เดี๋ยวชั้นพาไป” ไม่พูดป่าว ถือวิสาสะ เดินนำร่างสูงของคยูฮยอนไปทันที
“นายอยู่ห้องอะไรน่ะ” บุคคลที่เดินนำหน้าถามโดยที่ไม่ได้หันมามอง
“1-A ครับ”
“เด็กเรียนซะด้วย แล้วนี่ไม่มีเพื่อนรึไง”
“ยังครับ แต่อีกไม่นานคงจะมี” ร่างสูงวางแผนไว้แล้วว่าต้องมีเพื่อนเยอะๆให้ได้
“แล้วนี่มาที่นี่คนเดียวหรอ”
“ป่าวครับ ผมมากับพี่”
“พี่นายเป็นใครล่ะเผื่อชั้นรู้จัก” ร่างหนาที่นำหน้า ยิ้มอย่างสบายใจ
“ชอย ซีวอน ครับ” ร่างที่เดินนำหน้าหยุดกึกทันที เล่นเอาคนที่รีบก้าวตาม ชนจน
กระเด็นหงายหลังไปเลย คยูฮยอนเงยหน้ามาก็พบ ร่างหนาที่ เอามือล้วงกระเป๋า
พลางก้มหน้าลงมามองตน
“นายเป็นน้องไอซีวอนหรอ”
“ใช่ ทำไมหรอ” คยูฮยอนชักไม่ชอบ คนๆนี้ซะแล้วสิ
“งั้นชั้นส่งนายแค่ตรงนี้นะ ชั้นไม่อยากสุงสิงกับคนตระกูลชอย” พูดจบก็เดินไป
เลย ปล่อยให้ร่างสูงของคยูฮยอนเกาหัวอย่างงงๆ
“ชั้นช่วยมั้ย” และแล้วก็มีเสียงสวรรค์ พร้อมกับมือของนางฟ้ายื่นมาตรงหน้าคยู
คยูเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงหวานและมือขาวๆนั่น
“หมับ” คยูคว้ามือของเด็กหนุ่มคนนั้นก่อจะยันตัวเองให้ลุกขึ้น
“ขอบคุณ”
“ไม่เป็นไร เมื่อกี้ชั้นเห็นนายอยู่กับรุ่นพี่คังอิน รู้จักกับเค้าหรอ”
“ป่าวหรอก แค่ถามทางเค้าเฉยๆ แต่อยู่ดีๆเค้าก้อไม่พาไปแล้ว” คยูฮยอนยังงงกับ
คำพูดของคนที่คาดว่าชื่อคังอินไม่หาย
“งั้นชั้นส่งนายแค่ตรงนี้นะ ชั้นไม่อยากสุงสิงกับคนตระกูลชอย”
“แปลว่านายต้องไปพูดอะไรไม่เข้าหูเค้าแน่เลย”
“ไม่รู้สิ ก็แค่บอกว่าเป็นน้องพี่ซีวอน”
“อะไรนะ ถึงว่าล่ะ” ร่างบางพูดออกมาเบาๆ
“ท...ทำไมหรอ” คยูไม่เข้าใจว่าการเป็นน้องของซีวอนมันผิดตรงไหน
“รู้ไว้เลยนะ คนเมื่อกี้น่ะ คิม คังอิน ศัตรูหมายเลข 1 ของพี่นาย” ร่างบางพูดด้วย
ท่าทางน่ากลัว
“คังอิน” คยูทวนชื่อนั้นเบาๆ เหมือนจะเคยได้ยิน
“ว่าแต่นายเหอะ ชื่ออะไร” ร่างบางถาม
“ค...คยู คยูฮยอน”
“ชั้น ดงเฮ หวัดดี” ร่างบางยื่นมือมาข้างหน้า คยูฮยอนก็ยื่นมือไปจับแต่โดยดี
“ชั้น ปี 2 ห้อง A นายล่ะ”
“อ...อ้าว อยุ่ปี2หรอ นึกว่าอยู่ปีเดีวกันเห็นตัวเล็ก” คำพูดของร่างสูงไปสะกิดต่อม
ความเคื่องให้ร่างบาง
“อ่อ หรออ งั้นก็รู้ไว้ซี่” ทุกคนชอบบอกว่าเค้าเตี้ย ชอบบอกว่าลีดงเฮตัวเล็ก!
“ค...ครับ ผมอยู่ 1 Aฮะ พี่ช่วยพาผมไปหน่อยได้มั้ย” คยูฮยอนทำหน้าอย่างขอ
ความช่วยเหลือจิงๆ
“อืม ตามมาสิ” ร่างบางเดินนำหน้า คยูฮยอนไป
-------------35%-------------
1-A
“อ่ะนี่ห้องของนาย ชั้นมีน้องอยู่ห้องนี้ด้วยนะ เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักก้อแล้วกันนะ”
ดงเฮ ชะเง้อหน้าเข้าไปในห้องนั้น ก่อนจะกวักมือเรียกใครบางคนให้ออกมา
“อ้าว พี่มีไรอ๋อ” ร่างบางน่าตาน่ารักหันมาถามผู้เป็นพี่ชาย
“นี่จะฝากเพื่อนน่ะ ชื่อ คยูฮยอนนะ ส่วนนี่ ซองมิน น้องชายชั้นเอง” ดงเฮยิ้มให้
ทั้งสองฝ่าย
“หวัดดี” ทั้งสองพูดพร้อมกันก่อนจะยิ้มให้กัน
“เป็นเพื่อนกันไปนะ พี่ไปล่ะ” แล้วดงเฮก็เดินออกไปจากตรงนั้น
“ฮึ่ย ใครมันบังอาจมาโยนกระเป๋าชั้นลงน้ำ อย่าให้รู้นะ พ่อจะเอาหัวกดส้วมให้
เลย” ฮีชอลบ่นกระปอดกระแปดขณะที่เดิน มาถึงหน้าห้องของตัวเอง
“อ้าว ทำไมทำหน้างั้นอ่ะ งอนที่โดนทิ้งหรอ”
“ป่าว เว้ย ดูกระเป๋าชั้นเสะ” ฮีชอลยื่นกระเป๋าที่เปียกน้ำ(เน่า) ไปให้ชายทั้งสองดู
“อี๊ นี่แกโมโหขนาดเหวี่ยงกระเป๋าลงน้ำเลยหรอวะ” ฮันคยองว่า
“ป่าวหรอกว่ะไอฮัน ชั้นว่ากระเป๋ามันคงอึดอัดที่ต้องทนอยู่กับฮีชอล เลยหนีไป
ว่ายน้ำเล่น” ซีวอน หัวเราะอย่างชอบใจ
“เหอๆ บ้านแกสิไอ่ฉ่อย” ฮีชอลยิ้มน้อยๆ ก่อนจะด่าพร้อมทำหน้าโหดใส่
“ปังงง!” เสียงประตูห้องถูกเปิดออกอย่างรุนแรง พร้อมกับร่างหนาของคังอินที่
ปรากดแก่สายตาทุกคู่ที่หันไปมอง
“เห้ย ปีนี้ต้องอยู่ห้องเดียวกับมันหรือนี่” ทั้งสามอุทานออกมาพร้อมกัน
ร่างหนาของคังอิน มองไปรอบๆห้องก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ทั้งสาม แล้วมุ่งหน้ามายัง
ทั้งสาม ที่นั่งสบตากับร่างหนาอยู่ ทั้งห้องเกิดความผวา ใจเต้นไม่เป็นส่ำ
“สวัสดี ชอย ซีวอน” คังอินกล่าวทักแต่สายตาไปจดจ้องอยู่ที่ร่างบางข้างๆ ซีวอน
“มองอะไร” ฮีชอลแหวใส่
“ปล๊าวว” คังอินยักไหล่
“มีอะไรกับชั้น” ซีวอนถามอย่างใจเย็น
“ก็ไม่ได้จะมาหาเรื่องหรอกนะ แค่อยากจะบอกว่า...”
“ว่าอะไรอย่ามายืดเยื้อ” ฮันคยองที่นั่งเงียบพูดออกมาบ้าง
คังอินยื่นหน้าเข้ามาใกล้หูของซีวอนก่อนที่จะกระซิบในสิ่งที่ทำให้ ซีวอนตาโต
ร่างทั้งสองร่างที่อยู่ข้างๆซีวอนนั้นมองหน้ากันและหันมาจ้องหน้าซีวอนอย่างไม่
เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ซีวอนลุกขึ้นพร้อมกับกระชากคอเสื้อของคังอิน
“จุๆๆๆ ใจเย็นๆซี่ หึหึ” คังอินค่อยๆแกะมือซีวอนออกก่อนจะเดินไปนั่งที่ว่างหลัง
ห้อง
“มีไรหรอฉ่อย” ฮีชอลถาม ซีวอนถอนหายใจก่อนจะนั่งคิดในสิ่งที่คังอินพูด
“น้องนายน่ารักดีนะ ดูแลไว้ดีๆล่ะ ระวังจะได้ชั้นเป็นน้องเขย”
ซีวอนไม่ได้ตอบทั้งสองเพียงแค่หันไปมองคังอินที่นั่งหัวเราะอยู่กับเพื่อนๆ ของ
มันอย่างอารมณ์ดี
“ใจเย็นน่าปล่อยมันไปเหอะว่ะ” ฮันคยองตบไหล่อย่างเข้าใจ
“อืม” ซีวอนตอบรับก่อนจะหันหน้ามองออกไปทางนอกหน้าต่าง
“ไอ่ด๊อง ไปไหนมาอ่ะชักช้าจังวะ” คิม คิบอมเมื่อเห็นแฟนของตนที่พึ่งเดินเข้ามา
ก็บ่นเป็นคนแก่ =[]=’
“ก็ไปทำความดี ช่วยเด็กหาห้องเรียนมาน่ะ” ดงเฮตอบยิ้มๆก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“อ่อ คนดีนะเนี่ย” คิบอมขยี้หัวดงเฮน้อยๆ
“55 แน่นอนอยู่แล้วย่ะ เออนี่แกชั้นว่านะ ปีเนี้ย มีเรื่องให้รร.เราวุ่นวายเยอะแน่ๆ
เลย” ดงเฮทำหน้ากังวลเล็กน้อย
“ทำไมอ่ะ”
“ก็น้องของรุ่นพี่ซีวอนอ่ะดิ มาเรียนที่นี่แล้วรู้สึกจะพึ่งเจอกับรุ่นพี่คังอินซะด้วย”
“แล้วไงอ้ะ”
“ก็ไม่รู้สิ รางสังหรณ์น่ะ^^” ดงเฮยิ้มก่อนจะหันไปมองรอบๆห้องของตัวเอง
ปีนี้เป็นเหมือนปีก่อนเพื่อนๆ ของเค้ายังอยู่ห้องเดียวกัน
ไม่มีใครออก
ไม่มีใครเข้าใหม่
“เห้ย ไอแดซอง ทำไรวะนั่น” ดงเฮตะโกนถาม ร่างสูง ของเพื่อนที่กำลังก้มๆ
เงยๆอยู่ตรงถังขยะ
“อ๋อ หาของแดก - -;;” แดซองเงยหน้าขึ้นมาตอบอย่างกวนๆ
“ห้ะ เออขอให้อร่อยนะ” ดงเฮหันหน้ากลับมา
ไม่น่าไปยุ่งกะมันเล้ย ก็รู้อยู่ว่ามันชอบเล่นอะไรแผลงๆ แถมยังกวนประสาทเป็นที่
1
“นี่ด๊อง” เสียงๆนึงเรียกดงเฮก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปตามเสียง
“อ้อ ฮยอคเองหรอ นึกว่าใครเรียก แล้วทำไมไปนั่งซะไกลขนาดนั้นอ่ะ มานั่ง
ด้วยกันเด้” ดงเฮกวักมือเรียก ฮยอคแจ หนึ่งในเพื่อนซี้ ของตนให้มานั่งที่นั่งข้างๆ
ที่ยังว่างอยูj
“แปปๆ” ฮยอคเก็บข้าวของแล้วสะพายกระเป๋าก่อนจะเดินมานั่งๆข้างๆดงเฮ
“อ้าวไอบอม พี่เรียนเข้าสิงมึงอีกแล้วอ๋อ” ฮยอคสังเกตเห็นบุคคลที่อยู่ข้างๆ
เพื่อนซี้ของตน ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างตั้งอกตั้งใจอยู่
“อือ” คิบอมตอบสั้นๆ
“ไอ่นี่หนิ ชาตินี้มันก็คงไม่เปลี่ยนไป” ฮยอคแจบ่น
“55 ชั้นก็เห็นอิตาเนี่ยมันเงียบกับนายคนเดียวเลยนะฮยอค” ดงเฮหัวเราะ
“อ๋อ หรออ”
-------------60%-------------
พักเที่ยง
~สวัสดีคับ เพื่อนๆที่รักทุกคน วันนี้ก็เป็นวันเปิดเทอมวันแรก สนุกกันรึปล่าวเอ่ย
วันนี้ ดีเจสุดหล่อนามว่าเยซองก็กลับมาพบเพื่อนๆกันอีกแล้ว ขอประเดิมวันเปิด
เทอมด้วยเพลงนี้เลยนะคร๊าบบ~
เสียงจากลำโพงที่ดังไปทั่วทั้งรร.ของดีเจชื่อดังของรร. คิมเยซอง พร้อมกับเพลง
ที่เข้าๆเริ่มบรรเลง
หากใครคนนึงมีคำถาม สักวันเขาอยากจะพบใคร
คำตอบในใจคือใครที่คุนต้องการ
เธอคือคนที่ดีพร้อม ใครๆต่างพากันชอบเธอ
เธอคือคำตอบที่ทุกหัวใจใฝ่ฝัน
“โอ้ย อิตานี่นี่มันก็เปิดแต่เพลงแบบเนี้ย ชั้นฟังไม่รุ้เรื่องหรอกนะเว้ย” เสียงใสของ
เด็กหนุ่มที่กำลังนั่งเล่นอยู่ในห้องซ้อมดนตรีของตัวเอง
“ชั้นว่านะ ไอหมอเนี่ยมันต้องแอบรักใครซักคนอ่ะ” มินฮวาน หนุ่มน้อยมือกลอง
ประจำวงออกความเห็น
“นั่นสินะ” แจจิน มือกีตาร์ สนับสนุน
และแม้ฉันเป็นคนที่ประทับใจเธอเช่นกัน
แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะพูดไป
ได้แต่ยิ้มให้เธอเบาๆ อยู่ในมุมที่เธอไม่สนใจ
แอบมองดูเธอไกลๆอย่างนี้ต่อไป
**ได้แอบมองเธอข้างเดียวอยู่ที่มุมนี้
ก็พอแล้วไม่มีเงื่อนไขใดๆในความหวังดี
แค่ได้ชอบเธออยู่ตอนนี้
ก็ถือเป็นโชคชะตาดีๆที่คนอย่างฉันได้เกิดมาพบกับเธอ
หากเราใกล้กันมากกว่านี้ สักวันมันอาจจะไม่ดี
บางสิ่งในใจฉันอาจทำเธอลำบาก
ก็ปล่อยเธอลอยอยู่บนฟ้า ขอมองดูเธอจากพื้นดิน
แค่เพียงได้เห็นเธอก็สุขใจแล้ว
**
แต่ถ้าวันนึงเธอเหนื่อยล้าจากเรื่องต่างๆ
จนเธอรู้สึกว่าโลกนี้เหมือนกับไม่เหลือใคร
โปรดจงรู้เอาไว้ ว่าโลกนี้ยังมีความห่วงใย
จากมุมเล็กๆตรงนี้เสมอ
**
ได้แอบมองเธอข้างเดียวอยู่ที่มุมนี้
ก็พอแล้วไม่มีเงื่อนไขใดๆในความหวังดี
ก็เรื่องดีๆที่มีตอนนี้ ก็ได้แต่รู้ว่าเธอคนนี้
ได้มีความสุขแค่เพียงเท่านี้ฉันก็อุ่นใจ
“เอาล่ะครับเพลงนี้ก็เป็นเพลงที่อิพอร์ตมาจากประเทศไทยนะครับ มันเป็นเพลงที่
อาจจะตรงใจใครหลายๆคนก็ได้นะครับ ความหมายของเพลงนี้คร่าวๆ ก็คือ
คนๆนึงแอบชอบคนอีกคนนึง ซึ่งเค้าคนนั้นไม่ได้หวังจะให้เธอชอบกลับ แค่เพียง
ได้แอบมองเทอคนนั้นจากมุมๆหนึ่งก็ดีแล้ว แค่ได้เห็นเทอเค้าคนนั้นก็มีความสุข
แค่เห็นเทอมีความสุขเค้าก็อุ่นใจ” ดีเจมีเสียงปนเศร้าเล็กน้อย
“เรียว เรียว นี่เรียว” มินฮวานสะกิดเพื่อนของตนที่นั่งเหม่อลอยอยู่
“ห...ห้ะ” เรียววุคตื่นจากพวังก่อนที่จะหันมาหาคนที่เรียกตน
“เป็นไรไปอ่ะ”
“ป่าวหรอก ชั้นแค่กำลังตั้งใจฟังความหมายของเพลงอยู่น่ะ ความหมายมันดีเนอะ
ตรงกับคนหลายๆ คนอย่างที่รุ่นพี่เยซองบอกจิงๆด้วย” เรียววุค หันไปยิ้มให้เพื่อน
ทั้งสอง
“โอ้ย ไอคังมึงดูน้องมึงดิ๊ ไปแอบชอบใครเค้าอยู่ล่ะ มันนั่งเปิดเพลงแนวนี้มา ปีนึง
แล้วนะ นี่มันเข้าปีที่ 2 แล้วมันยังไม่เลิกอีกหรอวะ” ซึงฮยอน [T.O.P BB] เพื่อน
สนิทของคังอินเอ่ยถาม
“ไม่รู้ว่ะ ช่างมันเหอะ นี่ไอเทมกูบอกมึงกี่รอบแล้วว่าไม่ให้พูดเสียงดังว่าไอ่เยมัน
เป็นน้องชายชั้น”
“ชั้นก็ยังไม่เข้าใจอยุ่ดีนะเว้ย ว่าทำไมแกต้องไม่อยากให้คนอื่นรู้ด้วย รึว่าแกอายที่
ต้องมีน้องชายแบบมันอ่ะ”
“ป่าวหรอก แกก้อรู้ว่าชั้นมีศัตรูเยอะ นอกรร.เนี้ย ศัตรูชั้นมีเป็นร้อย แล้วถ้ามันรู้ว่า
ชั้นมีน้องชาย เยซองก็จะไม่ปลอดภัย”
“แปะๆๆๆๆ” ซึงฮยอนตบมือ
“ช่างเป็นพี่ชายที่แสนประเสริฐ”
“เด๋วโดนหรอกมึงอ่ะ”
“เออนี่ ได้ข่าวว่าเมื่อเช้าแกไปเจอน้องของไอซีวอนมาหรอ”
“อือ ใช่”
“เป็นไงมั่งอ่ะ” ซึงฮยอนถามอย่างอยากรู้
“ก็ดีอ่ะนะ น่ารักดี” คังอินยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงใบหน้าของคยูฮยอน
“เห้ยๆๆๆ ไม่ใช่ว่ามึงแอบชอบน้องของไอวอนมันนะ”
“ไม่รุ้ว่ะ มันก็ไม่แน่” คังอินหัวเราะกับตัวเอง
“ว่าแต่มึงเหอะ เรื่องไอ่ฮีชอลปากร้ายนั่นอ่ะ จะเอาไง” คังอินถาม ซึงฮยอนมีอาการสะดุ้งเล็กน้อย
“ก...ก็ไม่รุ้ บอกแล้วไงว่าอย่ายุ่ง” ซึงฮยอนผลักอกเพื่อนตัวเองเบาๆ
“นี่มึงเขินหรอวะ” คังอินแซวอย่างไม่เชื่อ
“ป่าวนะเว้ย มึงจะบ้าอ๋อ กูไปแระไม่ยุ่งกะมึงแระ” ซึงฮยอนลุกหนีออกมาจากตรง
นั้นทันที
ไอ่นี่มันก้อแปลก ผู้หญิงในรร. ดีๆสวยๆมีไม่ชอบ เสือกไปชอบ ไอ่ปากร้ายนั่น - -
ณ มุมตึกข้างๆนั้น
“หึ่ย ทำไมทุกคนจะต้องไปชอบยัยนั่น มันมีอะไรดี” บุคคลที่เผลอได้ยินบท
สนทนานั้น กำหมัดแน่น ด้วยความแค้น
ฮันคยองที่ชั้นแอบรักมาตั้งนานแกยังไม่พอใช่มั้ย ฮีชอล เดี๋ยวแกจะโดนมากกว่า
กระเป๋าตกน้ำ
“คิดจะทำอะไรอีก แจจุง” เสียงที่ดังมาจากข้างหลังทำให้แจจุงหันหลังไปเพราะ
ความตกใจ
“ย...ยุนโฮ”
“ชั้นถามว่าเทอจะทำอะไรฮีชอลอีก” ยุนโฮตวาด
“ป่าว แล้วถ้าชั้นทำ นายจะทำไมชั้น” แจจุงตวาดกลับบ้าง
“หึ ชั้นทำได้ทุกอย่างเพื่อปกป้องคนที่ชั้นรัก” ยุนโฮประกาศเสียงกร้าว
“หึ นายมันโง่ รุ้ทั้งรุ้ว่าฮีชอลไม่มีวันหันมามองนายหรอก แต่นายก็ยังจะหวัง
ลมๆแล้งๆ”
“ว่าแต่คนอื่น แล้วนายล่ะรุ้ทั้งรุ้ว่าไอ่ฮันอ่ะมันไม่มีวันมองคนอย่างนาย แล้วนายยัง
จะหวังไปเพื่ออะไร”
“นั่นมันเรื่องของชั้น” แจจุงเดินกระแทกไหล่ของยุนโฮออกไป
“ทึกกี้” เสียงหวานเรียกเพื่อนรักของตนที่กำลังจัดเอกสารบนโต๊ะอยุ่
“ห้ะ มีอะไรหรอ จุนซู” อีทึกหันไปถาม
“ไปกินข้าวกัน”
“อ่อ อืมไปดิ”
“รอเดี๋ยว ที่รักไปด้วยๆๆๆ” เสียงทุ้มเรียกไว้ทั้งสองหนุ่มจึงหันไปมอง
“เร็วๆสิยูชอน ชักช้า” จุนซูบ่น
“จ่ะๆ” ทั้งสามเดินมุ่งหน้าไปยังโรงอาหาร
“วอน ฮัน ไปกินข้าวกัน” ฮีชอลชวนทั้งสองหนุ่มที่นั่ง อ่านการ์ตูนกันอยู่
“อ่าๆ” ทั้งสองลุกขึ้นพร้อมกับเดินตามร่างบางออกไป
ปึก ระหว่างทางซีวอนมัวแต่อ่านการ์ตูนจึงไปชนกับคังอินเข้า
“อ้าว ทำไมเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยวะ” คังอินเปรย
“เพราะว่าชั้นเจตนาชน” ซีวอนตอบเสียงแข็ง
“มึง” คังอินเข้าไปกระชากเสื้อของซีวอน ซีวอนจ้องหน้าอย่างไม่ยอมแพ้ คังอิน
เงื้อมือจะต่อยซีวอน
“หยุดนะ!” เสียงๆ นึงดังขึ้นท่ามกลางฝูงคนที่เริ่มมุงดู ทั้งสองที่กำลังจะมีเรื่องจึง
หันไปมอง
“นายสองคนอีกแล้วหรอ นี่มันปีสุดท้ายแล้วนะทำไมพวกนายไม่หัดทำตัวเป็น
แบบอย่างที่ดีแก่น้องๆ มั่งล่ะห้ะ” อีทึกแหวใส่
“แล้วนายยุ่งอะไรด้วยล่ะ” ฮันคยองที่ยืนดูเหตุการณ์ พูดขึ้น แต่ก็ต้องเงียบเมื่อตา
สวยตวัดมองอย่างเอาเรื่อง
“ในฐานะที่ชั้นเป็น สารวัตรนักเรียน ชั้นมีสิทธิ์ยุ่ง” อีทึกประกาศก้อง
“แล้วชั้น ก็เป็นประธานนักเรียน แล้วนี่ก็ที่รักของชั้นรองประธาน ทีนี้มีสิดยุ่งยัง” ยู
ชอนโอบไหล่จุนซูเดินเข้ามาอยู่หลังอีทึก ((=[]=’))
“หึ กะอีแค่ สารวัตรนักเรียนกระจอกๆ จะมาทำอะไรคนอย่างชั้นได้” คังอินยิ้มเยาะ
เย้ย
“ได้สิ เป็นสารวัตรนักเรียนมันก็มีค่ามากกว่า พวกที่ทำตัวเป็นเศษสวะอย่างนายก็
แล้วกัน” ฮีชอลช่วยเสริม
“ถ้าชั้นสวะ เพื่อนนายก็ต้องสวะเหมือนกันแหละ”
“แล้วเมื่อกี้ใครเริ่มก่อนล่ะ” ฮีชอลกอดอกถาม
“นายไม่ได้ยินรึไง มันบอกว่ามันเจตนา”
“นั่นก็เพราะว่านายไปว่าวอนก่อน” ตอนนี้คังอินได้ปล่อยซีวอนแล้วมายืน
ประจันหน้ากับฮีชอลแล้ว
“แล้วไง”
“ก็ไม่แล้วไง ชั้นว่าจิงๆแล้วเศษสวะอย่างนายเนี่ย ความจะไปลงนรกได้แล้วนะ”
ฮีชอลตวาดเสียงลั่น คังอินเงื้อมือกำหมัดแน่น ก่อนที่จะปล่อยหมัดจนเกือบจะถึง
หน้าฮีชอล แต่ก็มีมือมาจับหมัดของคังอินเอาไว้ก่อน
ร่างบางที่หลับตาเตรียมรับหมัด ลืมตาขึ้นมามองเหตุการณ์ เสียงคนรอบข้างต่าง
ฮือฮา ทุกคนมองอย่างอึ้งๆ กับบุคคลที่มาช่วย ฮีชอลไว้
“อ...ไอ่เทม” คังอินอึ้งเหมือนกันไม่คิดว่าเพื่อนจะมาทำเค้าเสียหน้าแบบนี้
“ไอ่คัง ก็บอกมึงแล้วไง ว่าฮีชอลน่ะกูขอ” ซึงฮยอนพูดด้วยความโกรธ
ฮีชอล ซีวอน ฮันคยอง และคนอื่นๆ อึ้งกับคำพูดของซึงฮยอน
นี่มือขวา เพื่อนสนิทของ นักเลงใหญ่อย่างคังอิน ชอบฮีชอลงั้นหรอ
“ก...ก็มันด่ากูก่อนหนิ” คังอินพยายามอธิบายเมื่อเห็นเพื่อนรักของตน โกรธจัด
“มึงตามกูมาเลย” ซึงฮยอนลากคงอินออกไปแต่สายตาก็เหลือบมามอง ร่างบางที่
ถูกพูดถึงเล็กน้อย
สายตาที่ดูเหมือนรุ้สึกผิด
สายตาที่ดูเหมือนต้องการขอโทษแทนเพื่อน
“ไม่เป็นไรนะ” ซีวอนเข้ามาจับไหล่ฮีชอล
“อืม” ทั้งสามกำลังจะเดินไป
“นี่ ชอย ซีวอนหยุดก่อน” แต่ก็มีเสียงหนึ่งขัดไว้ซะก่อน
“อะไรอีกล่ะคร๊าบบ คุณ ปาร์คจองซู” ซีวอนหันมาทำหน้าตาล้อเลียนใส่อีทึก
“นี่นาย นายมีเรื่องกับชาวบ้านเค้ามาตั้งแต่ วันแรกที่นายเหยียบรร.นี้แล้วนะ มัน
ผ่านมากี่ปีแล้ว ไม่คิดจะเลิกรึไงไอ่นิสัยแบบเนี้ยน่ะ” อีทึกด่า
“งั้นก็เชิญ คุณสารวัตรนักเรียนไปบอก คนที่คุณแอบชอบจะดีกว่านะครับ” ซีวอน
ยิ้มอย่างรู้ทัน
“ห...ห้ะ หนอยยย ชอยซีวอน” ไม่ทันซะแล้วซีวอนได้ลากฮีชอลกับฮันคยองเดิน
ไปแล้ว
“โว้ยยยยยย” อีทึกกระทืบเท้าอย่างไม่สบอารมณ์
“ท...ที่รักจ๋า ดาร์ลิ้งว่าเราไม่รู้จักเค้าซักพักจะดีกว่านะ” ยูชอนค่อยๆลากจุนซู
ออกไปจากตรงนั้น
“ไอเพื่อนเวรรรรรร” อีทึกแหกปากดังลั่น เล่นเอาเพื่อนตัวดีทั้งสองสะดุ้งโหยง
-------------110%-------------
“น...นี่ ซองมิน” คยูฮยอน สะกิดคนข้างๆ ที่หลับไปตั้งแต่เมื่อไรก้อไม่รู้
“แง่มๆๆ” ซองมินเคี้ยวน้ำลายอย่างอเร็ดอร่อย - -*
“ซองมิน” คยูเขยั่วซองมินเบาๆ
“อืมมม” ซองมินค่อยๆ ปรือตาขึ้นก่อนจะลุกขึ้นมาเอามือขยี้ตาเล็กน้อย
“กินข้าวกัน” คยูยิ้มอย่างเริงร่า
“อ่อๆ ไปสิๆ” ซองมินลุกแล้วเดินออกจากห้องไปเลย
“อะไรวะ” ซองมินทิ้งให้คยูเกาหัวแกรกๆอย่างงงกับอาการของเพื่อนใหม่
“ซองมิน โรงอาหารอยุ่ทางนี้ไม่ใช่หรอ” คยูชี้ไปทิศตรงข้ามกับที่พวกเค้ากำลัง
เดินไป
“อ๋อ ชั้นจะไปหาเพื่อนชั้นก่อนน่ะ จะได้ไปกินข้าวพร้อมกัน”
“เพื่อน กี่คนหรอ”
“3”
“ทำไมมาวันแรกซองมินก็มีเพื่อนเยอะแล้วล่ะ” คยูถาม เค้าอยากเป็นได้แบบนี้จัง
“อ๋อ พวกชั้นน่ะอยุ่ที่นี่มาตั้งแต่ ม.ต้นแล้วล่ะ เลยรู้จักกัน” ซองมินอธิบาย
“อ้อ แล้วเพื่อนซองมินอยุ่ห้องอะไรหรอ”
“ก็ห้องเดียวกับเรานั่นแหละ” ซองมินบอก
“อ...อ้าว แล้วทำไมไม่เข้าเรียนล่ะ”
“ก้อเพื่อนชั้น เค้าอยุ่ชมรมดนตรีน่ะ มีวงเป็นของตัวเอง แล้วก็ไปประกวดบ่อยๆ
เลยอ้างกับอาจารย์ว่าซ้อมได้น่ะ แค่ต้องส่งงานให้ครบก็เท่านั้นเอง” โหย อย่างนี้เค้าไปอยุ่มั่งได้มั้ยเนี่ย
“อย่างงีเ ก็สบายเลยอ่ะดิ”
“ช่ายย บางทีชั้นก็ไปเป็นมือเบสให้กับวงนะ”
“น่าหวานๆ อย่างซองมินนี่ยเล่นอะไรแมนๆอย่างงั้นเป็นด้วยอ๋อ” คยูถามอย่างไม่
เชื่อสายตา
“อ๊ะ แน่นอน ว่าแต่คยูอ่ะ เล่นอะไรเป็นมั่ง” ซองมินถามก่อนที่ทั้งคู่จะมาหยุดอยุ่ที่
หน้าห้องๆนึง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
“ก็ พอได้หลายๆอย่างอ่ะนะ กีต้า เบส กลอง แซ็กโซโฟน” “=[[]]=;;;” น่าตา
ของผู้ที่รับฟัง
“ท...ทำไมหรอ” คยูถามอย่างตกใจเมื่อเห็นสีหน้าของทุกคน
“สนใจมาร่วมวงของพวกเรามั้ยคยู” ซองมินเอ่ยถาม แล้วหันไปมองเพื่อนๆของ
ตนอีก 3 ชีวิต
“นายนี่น่าสนใจดีนะ ลองร้องให้เราฟังหน่อยสิ” มินฮวานเสนอ
“ช...ชั้นร้องไม่เก่งหรอก” คยูอยอนบอกอย่างถ่อมตน
“เอาน่าลองซักหน่อยๆ เดี๋ยวชั้นเล่นเปียโนให้” เรียววุคเดินไปนั่งอยุ่ที่เปียโนสีดำ
ตัวสวย
“อ่ะนี่” แจจินยื่นไมที่ต่อสายเรีบยร้อยให้คยู
เสียงของเปียโนเริ่มดังขึ้น เป็นทำนองเพลงช้า ที่แสนจะไพเราะ คยูพยักหน้าตาม
จังหวะเบาๆ ก่อนจะยกไมค
เข้ามาใกล้ปากพร้อมกับกรอกเสียง ที่ทำให้คนฟังแต่ละคนมีท่าทีตกใจ
เสียงดีมากเลย
เพราะสุดยอด
ถ้าเอามาเข้าวงต้องดีแน่ๆเลย
ตอนนี้ประตูห้องที่ไม่ได้ปิดเริ่มมีผู้คนมายืนฟังกันอยุ่น่าห้อง ต่างคงต่างโยกหัวไป
ตามจังหวะเพลง
“เห้ย ไอ่ไก่ เสียงเพลงหยุดฟังก่อนๆๆๆ” ดงเฮ ลากทั้งคิบอมทั้งฮยอค มาหยุดอยุ่
น่าประตู
“เห้ยนั่นมันคยูหนิ” ดงเฮเรียกชื่อคนที่ถือไมค์อยู่ในห้องเบาๆ
“ใครอ่ะ” ทั้งฮยอคและคิบอมถามพร้อมกัน
“เพื่อนซองมิน” ดงเฮตอบเท่านั้นก่อนจะเริ่มโยกตัวให้เข้ากับจังหวะเพลงที่แสน
ไพเราะนั้น
“นี่ไอปลา แกเต้นอย่างงี้ไม่ได้นะเว้ย มันต้องมีอารมหน่อย” ฮยอคว่าก่อนที่ จะสั่น
ขาข้างขวา แล้วดีดขึ้นมาสั่นที่อกก่อนจะเวบไปที่แขน จากซ้ายไปขวา ก่อนที่จะ
ลงไปยังขาข้างซ้าย ฮยอคแจเริ่มเป็นที่จับตามอง ก่อนที่จะมีมือๆ นงมาลากฮ
ยอคเข้าไปกลางห้องที่เต็มไปด้วยเสียงเปียโนนั้น ฮยอคเริ่มโยกย้ายอย่างเบาๆไป
ตามจังหวะ คยูยิ้มให้ฮยอคน้อยๆก่อนจะร้องเพลงต่อไปเรื่อยๆ
จนทำนองเปียโนจบลง
“วิ้ววว แปะๆๆๆ อ๊ายย วิ้วว” เสียงผิวปาก ปรบมือ และเสียงกรี๊ดกร๊าดในความ
หล่อของคยู ดังขึ้นจากภายนอกห้อง
“ข...ขอบคุนคับ” คยูโค้งตัวให้ก่อนที่ฮยอคจะโค้งตาม
“น้องหน้าหล่อคนนี้ไปใครอ่ะ” เสียงผู้หญิงคนนึงดังออกมาจากนอกห้อง
“เค้าคือ สมาชิกวงคนใหม่ ของเราครับ” เรียววุคลุกขึ้นมาโอบไหล่คยูก่อนจะหัน
ไปฉีกยิ้มกว้างให้ แล้วก็ได้รับรอยยิ้มที่แสนมีสเน่ของคยูกลับมาเช่นเดียวกัน
“ไอ่ไก่ นบื้ออยุ่ได้ชั้นหิวข้าวแล้วไปกินกันๆๆ” ดงเฮเข้ามาลากเพื่อนตัวดีของตน
ที่เอาแต่ยืน โค้งอยุ่นั่นแหละ - -
“ซองมินไปกินข้าวด้วยกันป่าว” ดงเฮตะโกนถามน้องชาย
“อ่อ ไปป้ะๆๆ” ซองมินหันไปถามเพื่อนๆของตน ทุกคนพยักหน้า ก่อนที่จะเดิน
ตามหลังดงเฮ ที่ลากฮยอค และคิบอมที่เดินอ่านหนังสือตามหลังทั้งสองไป -*-
“นี่ๆ วอนๆ” ฮีชอลสะกิด
“หืออ”
“อีทึกเค้าชอบใครอ่ะ”
“จะรุ้ไปทำไม” ซีวอนถามอย่างเรียบๆระหว่างที่มุ่งหน้าไปยังโต๊ะที่นั่งกินข้าว
ประจำ
“ก็..นายก็รุ้ว่าชั้นชอบเจือกเรื่องชาวบ้าน - -” ฮีชอลยอมรับแต่โดยดี
“55” ฮันคยองหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะลุกจากโต๊ะไป
“อือ รุ้ตัวก็ดี แต่ถ้านายรู้แล้วอ่ะก็เก็บเงียบเลย อะเคร๊”
“อื้อๆ อะเค” ฮีชอลชูนิ้วเป็นสันยลักโอเคให้
“ก็ ทำไมนายไม่หัดฉลาดบางวะซิน ลองคิดดิ๊ๆ ทึกว่าชั้นว่าทำไมไม่ทำตัวดีบ้าง
แล้วใครล่ะที่มันคอยมีเรื่องกับชั้นทุกครั้งอ่ะ” ซีวอนลองใบ้เพื่อให้ร่างบางคิดเอา
เอง
“อย่างงั้นก็...คังอินอ้ะเด้” ฮีชอลดีดนิ้ว
“อื้อ นั่นแหละ” ฮีชอลพยักหน้าไปมาอย่างเข้าใจ
“เออนี่” เงียบไปซักพักก่อนจะตะโกนขึ้นมาเล่นเอาคนที่นั่งข้างๆ สะดุ้งจนแทบตก
เก้าอี้
“อ..อะไร”
“นายรู้ได้ไงอ่ะ”
“ก็...”
“ก็ไอวอนมันเคยแอบชอบทึกไง” ฮันคยองที่กลับมาพร้อมจานข้าว 3 จานชิงตอบ
ขึ้นมาก่อน
“จิงดิ้ เห้ยยไอวอน ชั้นงอนแกแระ” ฮีชอลผลักซีวอน
“อ้าว เรื่องไรอ้ะ หรือว่า.....” ซีวอนชี้ฮีชอล แล้วยิ้มอยากเจ้าเล่
“หรือว่าอะไร” ฮีชอลขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“แกชอบชั้นอ๋อ” ซีวอน ผลักฮีชอลเบาๆอย่างแซวๆ
“อือ” ฮีชอลตีหน้าเครียด
“เห้ยยยย” ชายหนุ่มทั้งสองที่นั่งฟังอยุ่อุทานออกมาพร้อมกัน
“55 กูล้อเล่น” ฮีชอลแลบลิ้นพลางขำกับสีหน้าเพื่อนสนิททั้งสอง
แกล้งไอ่สองตัวนี้แล้วหนุกชะมัด
หน้าฮาได้ใจซินมาก กร๊ากกกก
“โห่ยยย อ...อ้าวคยู เออว่ะกูลืมน้องกูไปเลย” ประโยคสุดท้ายหันมาพูดเบาๆกับ
เพื่อนทั้งสอง
“ห้ะ” คยูหันมาตอบรับ เพื่อนๆของคยูหันมามองทั้งสองสลับกันเล็กน้อย
“นั่งกินด้วยกันมั้ยล่ะ” ซีวอนเอ่ยชวน
“เอ่อ...” คยูหันไปมองเพื่อนๆ อย่างเอาไง
“แล้วแต่” ซองมินตอบ
“งั้นโอเคคับ” คยูเข้าไปนั่งใกล้ซีวอน แล้วเพื่อนๆ ที่เหลือก้อนั่งตามๆกันไป
“คิบอม กับ ฮยอคก็มาด้วยเหรอเนี่ย” ซีวอนทักรุ่นน้องสองคนโดยที่ไม่คิดจะ
สนใจคนที่มากับคิบอมและฮยอคแจเลย
“ค...คับ”
“คยูงั้นเดี๋ยวพี่ไปซื้อข้าวให้นะ คนอื่นจะเอาไรมั้ย” ซีวอนลุกขึ้นจับไหล่ทั้งสองข้าง
ของคยูไว้
“ม...ไม่” ทุกเสียงตอบพร้อมกันแล้วก็ต่างแยกย้ายกันไปซื้อข้าวของตัวเอง
ตอนนี้ที่โต๊ะเหลือแค่เพียง ฮันคยอง และ ฮีชอล ที่นั่งเมาท์แตกกัน และคยูที่นั่ง
มองบุคคลโต๊ะอื่นๆ ที่เหลือบมามองทางเค้าบ่อยๆ
“เออนี่คยูพี่ถามไรหนอ่ยเด่ะ” ฮีชอลสะกิดคนนี่นั่งถัดไป 2 ที่
“ไรอ่ะเจ๊”
“รู้เรื่องไรเกี่ยวกับพี่ชายแกมั่งอ่ะ”
“ทำไมอ่ะ อยากรู้ไรล่ะ ถ้ารู้ก้อจะบอก”
“รุ้ป้ะว่าซีวอนมันเคยแอบชอบใครบ้างอ่ะ” ฮีชอลเริ่มเปิดประเด็น
“ก็ ไม่รุ้นะ เห็นมีช่วงนึงพาผู้หญิงมานอนบ้านบ่อยๆ ตอนนี้เลิกไปและ”
“อ้าวแล้วทำไมช่วงนั้นถึงเอาผู้หญิงเข้าบ้านล่ะ” ฮีชอลถามขึ้นทันที
“รุ้สึกเฮียแกจะตรอมใจอ่ะ เพราะแอบชอบ คนที่ชื่ออะไรนะ อี...อีทึก เออใช่ อี
ทึกเนี่ยแหละ”
“อืมใช่” ฮันคยองตอบ
“หึ่ยย ไอพวกบ้า” ฮีชอลสบถอย่างหัวเสีย
“ทำไมแกสองคนรุ้แล้วชั้นไม่รุ้วะ” ฮีชอลกอดอกอย่างหงุดหงิด
“อ้าว ก็พวกเราสนิทกะไอ่วอน/พี่วอนหนิ” ทั้งสองพูดพร้อมกัน
“เออใช่ ชั้นมันคนนอกหนิ” ฮีชอลกระแทกเสียงก่อนจะตักข้าวที่วางอยู่ตรงหน้า
เข้าปากไม่ยั้ง
“ดูคนแก่งอนดิเฮีย น่าย่นหมดแระ” คยูหันมาขำกร๊าก ก่อนที่จะรู้สึกว่าท้องตัวเอง
ร้องดังมาก เลยคว้าจานข้าวที่คาดว่าน่าจะเป็นของพี่ตนมากินเฉยเลย
“อะอ้าว น้องสุดหล่อทำไมเอาข้าวพี่สุดหล่อไปกินอย่างงั้นอ่ะ” เมื่อเจ้าของ
กลับมาก็โวยวายใหญ่
“55 ก็พี่สุดหล่อมาช้าไง เลยเขมือบของพี่สุดหล่อเลย” ตอนนี้ทุกคนกลับมาอยู่ที่
โต๊ะพร้อมกับโซ้ย ข่าวของตัวเองจนเกลี้ยงภายในพริ้บตา แล้วรีบลุกออกไปทันที
โดยไม่ล่ำลาซักนิดจะมี้ก้อแต่
“คยูพี่ไปก่อนนะ” ดงเฮเดินมาจับหัวคยูแล้วเหลือบมองบุคคลที่อยู่ข้างๆคยู
เล็กน้อยก่อนเดินออกไปจากตรงนั้น
“รุ้จักด้วยหรอ” คยูพยักหน้าแทนคำตอบ
“ขอสั่ง่าห้ามยุ่ง” ซีวอนพูดก่อนจะลุกออกไปทันที
แกรกๆๆ คยูเกาหัวอย่าง งงๆ กับการกระทำของพี่ชาย
“ช่างมันเหอะ มันบ้า” ฮันคยองตบไหล่น้องน้อยๆก่อนที่จะลุกขึ้น ฮีชอลที่นั่งหน้า
มุ่ยอยุ่จึงลุกตามทำให้เด็กที่ไม่รู้จะไปไหนลุกตามด้วยเหมือนกัน
-------------130%-------------
++++++
Al3OUt Th!s p@rt : สามหนุ่ม สามมุม สามความหล่อ
T@lk with M€ : ชอบไม่ชอบ หนุกไม่หนุก ติชมกันได้นะคะ ^^*
ไรเตอร์ขอแนะนำตัวหน่อยนะ ชื่อ ‘มิ่ง’ เค่อะ
ความคิดเห็น