คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Director >>05
Luhan’s -(-part-)-
ระหว่างรอพี่คริสไปเตรียมรถ ผมก็ถือโอกาสสำรวจดูเอกสารในซองสีน้ำตาลว่าครบถ้วนรึป่าว คือว่าเมื่อวานเพื่อนที่มหาลัยโทรมาบอกว่า รายงานที่ผมส่งอาจารย์ไปมีปัญหานิดหน่อย วันนี้ผมก็เลยต้องตื่นแต่เช้าไปมหาลัยให้ทันกำหนดส่งเดดไลน์ ถ้าไปส่งไม่ทันมีหวังได้ติด F แน่ๆ
นั่นไง!! ว่าแล้วว่าต้องลืมอะไรสักอย่าง คิดออกผมก็รีบเดินกลับไปที่ห้อง โอ๊ย!! จะลืมอะไรกันนักหนา คนยิ่งรีบๆอยู่ด้วย จากที่อารมณ์เสียงอยู่แล้วยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ เซฮุนคนบ้า คนผิดสัญญา
“เห้อ… อยู่นี่เอง”ผมผ่อนลมหายใจออกแล้วหยิบปึกกระดาษที่ลืมทิ้งไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง
“มึงจะไปไหน” ผมหันไปมองต้นเสียงที่ยืนขวางอยู่หน้าประตูห้อง
“ไปส่งงานไง ก็บอกทางโทรศัพท์ไปแล้วหนิ จะถามอีกทำไม”จะถามให้ได้อะไร คนยิ่งโกรธๆอยู่
“งั้นดีเลย เดี๋ยวกูไปส่ง”เขาคว้ามือผมเตรียมจะลากออกจากห้อง
“ปล่อยกู กูจะไปกับพี่คริส”ผมสะบัดออกเต็มแรง
“ก็เมื่อวานกูสัญญาเอาไว้ ว่าจะไปส่งมึง”
“แล้วนี่มันกี่โมงแล้วห๊ะ”ผมนัดมันไว้ตั้งแต่ 6 โมงเช้า จนป่านนี่ 7 โมงครึ่งเพิ่งจะมา สมควรโกรธสุดๆ
“เออๆ กูลืม กูขอโทษแล้วกัน กูก็มาแล้วนี่ไง”
“ที่มึงลืม ก็เพราะมึงไม่ใส่ใจไง” คิดว่าผมไม่รู้รึไง ว่ามันไปหาใครแต่เช้า ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนสัญญาไว้แท้ๆ ยังลืมได้
“มึงอย่ามาพูดอ้างว่ากูไม่ใส่ใจ อยากไปกับมันก็บอก”
“ถ้ากูอยากไปกับเขาแล้วจะทำไม”
“ไม่มีความเกรงใจ”มันสบถออกมาเบาๆ
“ทำไมต้องเกรงใจด้วย ในเมื่อพี่เขาก็เคยเป็นแฟนเก่ากู”
หมับ!!
มันคว้าเข้าที่ข้อมือผมไว้แน่
“ทำไม อยู่ใกล้แฟนเก่าแปปเดียว ต่อมความอยากของมึงสั่นระริกขึ้นมาเลยงั้นหรอ?” ผมโกรธน่ะ โกรธมากด้วย เพราะเรื่องทั้งหมดมันเป็นคนผิดแท้ๆ
ตอนแรกที่ผมคิดไว้ หากมันเดินเข้ามาขอโทษผมดีๆ ผมก็คงจะยกโทษหรอกน่ะ แต่นี่อะไร นอกจากจะไม่มีคำขอโทษแล้วยังจะมีหน้ามาพูดจาดูถูกผมอีก เซฮุนมึงมันใจร้ายจริง
พลัก !!
ผมพลักมันออกให้พ้นทาง ก่อนจะรีบก้าวขาฉับๆให้ไวที่สุด
“หยุดเดี๋ยวนี้น่ะไอ่ลู่ มึงจะไปไหน” เสียงมันตะโกนตามหลังผม
หมับ!!
มันคว้าเข้าที่แขนก่อนจะดึงร่างผมจนเซไปปะทะกับแผ่นอกมัน
“ปล่อยกูน่ะเว้ย”
“กูไม่ให้ไป” เขาบีบแขนผมแน่นกว่าเดิม
“มีอะไรกันรึป่าวครับ ลู่หานพี่เตรียมรถเสร็จแล้วน่ะ” คุณพระ..... พี่คริสช่วยชีวิต
พลัก!! ผมถือโอกาสสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของมัน แล้วรีบวิ่งตรงเข้าหาพี่คริส
“ไปกันเถอะครับพี่คริส เดี๋ยวจะไม่ทันเอา”ว่าแล้วผมก็รีบสอดมือเข้าไปควงแขนพี่คริส แล้วเดินสะบัดตูดใส่มันไปขึ้นอย่างสบายใจเฉิบ
สมน้ำหน้าอยากลืมสัญญาเองน่ะ ทิ้งให้โมโหจนระเบิดตัวตายอยู่ตรงนั่นแหละ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในรถกับพี่คริส ผมยอมรับเลยว่าบรรยากาศมันค่อยข้างน่าอัดอึด ถึงแม้ว่าเมื่อคืนเราจะนอนด้วยกันก็เหอะ แต่ก็ได้คุยกันไม่ถึงสิบประโยค เพราะผมมัวแต่ปั่นงานทั้งคืน พี่เขาบอกไม่อยากรบกวนผมทำงาน
“ทะเลาะกันหรอ”
“ห๊ะ?”ผมมัวแต่นั่งคิดอะไรเพลินๆเลยไม่ทันฟัง
“กับเซฮุนหน่ะ ทะเลาะกันใช่มั๊ย?”
“ก็นิดหน่อยครับ” ผมหันไปยิ้มแห้งๆ
“เพราะพี่รึป่าว เพราะพี่เป็นแฟนเก่าเขาเลยโกรธงั้นเหรอ?” งานเข้าแล้วไง จะตอบว่าไงดี
“ไม่ใช่หรอกครับ พี่อยากคิดมากเลย”
“ดูเหมือนว่าเขาจะหึงนายน่ะ” ป๊าบ!! หึงหรอ เห็นมันก็เป็นงี้กับทุกคน
ตอนไอ้ยอลมีแฟนมันก็เคยไปวีนใส่แฟนไอ้ยอล มันบอกว่าพอไอ้ยอลมีแฟนแล้วไม่ค่อยมีเวลาให้มันเหมือนเดิม จนไอ้ยอลยอมแพ้จำต้องเลิกกับแฟนไปเพราะมัน หลังจากนั้นก็เป็นที่รู้กันว่า ถ้ามีแฟนห้ามให้มันรู้เด็ดขาด ไม่งั้นมันตามไปเหวี่ยงถึงที่แน่
“พี่คงเข้าใจแล้วหล่ะครับ มันก็เป็นอย่างนี้แหละ หมาหวงก้าง”
“โอเคครับ ไม่หึงก็ไม่หึง” เขาแล้วก็หันมาส่งยิ้มละลายใจ โอ๊ยยย!! ระทวยยยย แฟนเก่าฉันเป็นผู้ชายที่อบอุ่นเหลือเกิน
พี่น่าจะกลับมาให้เร็วกว่านี้น่ะ กลับมาก่อนที่ผมจะรักเซฮุน
------------------------------Luhan’s -(--part--)- END--------------------------
ผมนั่งร้องไห้อยู่นานร้องจนน้ำตาแห้งเหือดไปหมดแล้ว ร้องเพราะโมโหตัวเองที่รู้ว่าโกรธเขาขนาดนี้แต่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย สมองผมตื่อไปหมดไม่รู้ว่าคืนนี้จะกล้าสู้หน้าเขายังไง ผมไม่ได้กลัวเขาหรอกน่ะ แต่ไม่อยากเห็นหน้ามากกว่า
มองไปที่นาฬิกาแขวนผนัง นี่มันก็จะเที่ยงแล้ว ตั้งแต่เขาเดินออกจากห้องไป ก็ไม่ได้กลับเข้าห้องมาเลยแม้เลยครั้งเดียว แต่ก็ดีแล้ว เห้อ!! มันดีสำหรับผม ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วเข้าไปที่แอพพิเคชั่น ไลน์
บยอนน่าร็อคอ่ะ: คยองงง ทำอะไรอยู่?
คยองจูวโสดซิง: คุยงานอยู่หน่ะ
บยอนน่าร็อคอ่ะ: นายอยู่กับใครรึป่าว?
คยองจูวโสดซิง: เยอะเลย แต่ไม่เป็นไรคุยได้ นายมีอะไรรึป่าว?
บยอนน่าร็อคอ่ะ: ก็มีเรื่องอึดอัดใจนิดหน่อย
คยองจูวโสดซิง: เรื่องอะไร? บอกมาน่ะ ฉันเป็นห่วง
บยอนน่าร็อคอ่ะ: เรื่องชานยอลหน่ะ ฉันว่าฉันไม่ไหวแล้ว
คยองจูวโสดซิง: เกิดอะไรขึ้น
บยอนน่าร็อคอ่ะ: ฉันร้องไห้ ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ
คยองจูวโสดซิง: เลิกส่งข้อความมาซักที คนอื่นเขาทำงานกันอยู่ น่ารำคาญ
บยอนน่าร็อคอ่ะ: ทำไมนายพูดอย่างนี้หล่ะ
คยองจูวโสดซิง: แล้วนายเป็นยังไงบ้าง โอเคขึ้นรึป่าว? ฉันไม่ได้ตั้งใจ
บยอนน่าร็อคอ่ะ: ????????
คยองจูวโสดซิง: ฉันไม่ได้เป็นคนพิมพ์น่ะ
บยอนน่าร็อคอ่ะ: แล้วใคร?
คยองจูวโสดซิง: ชานยอล
คยองจูวโสดซิง: โอเครึป่าว?
คยองจูวโสดซิง: ทำไมเงียบหล่ะ
คยองจูวโสดซิง: ไม่เป็นไรใช่มั๊ย?
‘ชานยอล’ ให้ตายเถอะคราวนี้เขาก็รู้หน่ะสิว่าผมร้องไห้ คราวนี้เขาก็รู้หน่ะสิว่าผมอ่อนแอ ผมไม่อยากให้เขารู้ว่าผมรู้สึกยังไง ไม่อยากให้เขารู้ว่าผมต้องมานั่งร้องไห้เพราะการกระทำต่ำๆของเขา ไม่อยากให้รู้ ไม่อยากไม่รู้เลยจริงๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูรัวดังมาจากหน้าห้อง
จะเป็นชานยอลรึป่าวน่ะ อย่าน่ะชานยอล อย่าเพิ่งมา
“แบคฮยอน นี่ฉันเอง เปิดประตูให้หน่อย” เสียงคยองซูนี่นา
ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูให้เขา
“นายโอเครึป่าว เห็นนายไม่ตอบไลน์ก็เลยเป็นห่วง”
“เขาจูบฉัน” ผมตัดสินใจบอกคยองซูไป
“แล้วนายโอเคมั๊ย?”
“เขาพยายามล่วงเกินฉัน”ผมพูดกัดฟันกลั้นน้ำตาเอาไว้
“อย่าร้องไห้น่ะ อย่าอ่อนแอ”
พอคยองซูพูดจบผมก็โผลเข้ากอด ปล่อยโฮออกมาอีกรอบ “อย่าร้องไห้น่ะ อย่าอ่อนแอ” ผมว่ามันเป็นคำปลอบใจที่ดีที่สุด เขาทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ
“เขาทำ ทำไม?” หือ หือ หือ “เขาจูบฉันทำไม”
“อย่าร้องน่ะเด็กดี ไม่เป็นไรแล้ว เกิดเรื่องแบบนี้ก็ดี นายจะได้เลิกยุ่งกับเขาสักที”
“หือ หือ ฉันจะไม่ยุ่งกับเขาแล้ว ฉันเกลียดเขาที่สุด” คยองซูยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ
คยองซูยืนปลอบผมอยู่นานจนเสียงสะอื้นหยุดลง
“นายหิวแล้วยัง นี่เที่ยงแล้วน่ะ ไปกินข้าวกัน”
“อืม งั้นเดียวฉันไปล้างหน้าล้างตาก่อน ขืนออกไปอย่างนี้อายคนอื่นเขาแย่เลย”ผมพูดติดตลกเพื่อให้คยองซูสบายใจ ว่าผมไม่เป็นไรแล้ว
ผมจัดการหน้าตาหน้าล้าง สั่งน้ำมูกออกหมดจนโพรงจมูกโล่ง ตาของผมยังแดงก่ำอยู่มาก แต่มันก็จางๆลงบ้างแล้วเมื่อเทียบกับตอนแรก
“ ไปกันเถอะ คยองซู”
ในที่สุดเราสองคนก็พากันมาถึงห้องกินข้าวรวมจนได้
“เดียวฉันไปตักข้าวให้น่ะ นายไปนั่งรอเลย” ผมบอกคยองซูแล้วรีบวิ่งปรู๊ดเข้าไปในครัว
เอ๊ะ!! แล้วจานอยู่ไหนน่ะ มองมองหาอยู่เก็บจานทั่วห้อง
เจอแล้ว !! อยู่นี่เอง ผมถอดหายใจเมื่อมาหยุดอยู่หน้าชั้นลอยที่เก็บจาน โห้ยยยย อยู่สูงขนาดนี้ วันนี้จะได้กินข้าวไหนเนี่ย? เซ็งชีวิต ความเตี้ยนี่มันบั่นทอดพลังชีวิตของผมจริงๆ
“ฮึบ ฮึบ”ผมกระโดดโหย่งๆเป็นจิงโจ้อยากกินยอดชาอยู่หน้าชั้นลอย เฮือกๆ อีกนิดเดียวแบคฮยอน อีกนิดเดียว
จู่ๆก็มีบุคคลปริศนาผู้ดีใจมายืนประกบผมอยู่ด้านหลัง แล้วเอื้อมไปหยิบจานให้ ผมตั้งใจจะหันไปบอก อาริงาโตะ โกไซมัส สักหน่อย แต่เขาคนนั้นกลับล็อคเอวผมไว้ไม่ให้หันกลับไป
เขาก้มลงเอาหน้ามาเกยที่ไหล่น้อยๆของผมจากด้านหลัง
“นี่ปล่อยฉันน่ะ นายเป็นใครกัน ถึงมาทำรุ่มร่ามกับฉันแบบนี้” ผมดิ้นสุดชีวิต อย่าให้รู้น่ะว่าเป็นใครจะให้คุณนายแทยอนสั่งลูกน้องไปรุมสะกำแม่งเลย
“ขอโทษ”เสียงแผ่วเบาดังออกจากปากของเขา เสียงชานยอลนี่นา แผ่วเบา แผ่วเบาสุดๆ แทบจะไม่ได้ยิน นี่ยังดีน่ะที่อยู่ใกล้กันจนแทบจะแดกหูอยู่แล้ว เลยยินได้
“ชานยอลเหรอ” ผมถามเพื่อความแน่ใจ
“ร้องไห้เลยเหรอ?”ชัดเลย เขาแน่ๆ
“นี่ปล่อยเลยน่ะ”ผมดิ้นดุกดิกๆเป็นหมาโดนน้ำร้อนลวก ไอ้บ้า ทำกับฉันไว้ซะขนาดนั้น อย่าหวังว่าฉันจะยอมยกโทษให้ง่ายๆ
ฟอด!! เขากดจมูกแตะลงที่แก้มผมเบาๆ โดยที่ตอนนี้เขายังคงยืนกอดผมอยู่จากด้านหลัง
“นิ่งๆดิว่ะ ขอโทษแล้วไง? จะเอาอะไรอีก” โถ่ !! สัด!! มึงหวานได้ 2 วิหลังจากนั้นกลับมาเถื่อนเหมือนเดิม
“คำขอโทษของนายมาจากใจจริงๆรึป่าวห๊ะ”
พลัก!!
เขาพลักผมออกเบาๆ >> ขอบคุณที่พลักเบาๆ มึงดูดีขึ้น 2%
หมับ!!
เขาจับร่างผมให้หันไปกระจันหน้ากับเขา
“โกรธ?” ป่าวครับ ผมไม่โกรธอะไรคุณเลย ถุ้ย!! จะให้พูดอย่างนี่รึไง เช็คหน้ากูด้วย
“ป่าว”ผมถามเสียงห้วนๆ
“ไม่โกรธก็ดีแล้ว ฉันจะได้สบายใจ”อ้าปากสิที่รัก จะโยนน้ำมันตับปลาให้แดก จะได้ฉลาดขึ้นบ้าง เป็นอีกครั้งที่อยากจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทวิตว่า ‘ กูประชด’
พลัก!!
ผมพลักเขาออกให้พ้นทางแล้วรีบก้าวขาฉับๆเดินออกจากห้องครัว
สรุปข้าวก็ไม่ได้กิน มัวแต่ไปต่อล้อต่อเถียงกับไอ้หูเรด้าอยู่ตั้งนานสองนาน ไม่รู้หายหัวไปไหนแล้วเนี่ย ถ้าคยองไม่อาสาไปเอาข้าวให้ ก็คงจะไม่ได้แดกสิน่ะ
ผมหล่ะเริ่มงงกับตัวเอง เมื่อเช้ากูยังดราม่าอยู่เลย พอตกเย็นกูคอมเมดี้ซะงั้น เด็ดๆ ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมีทวิตสักหน่อย
ผมเข้าไปนอนเล่นอยู่ในของคยองซูตั้งแต่บ่ายจนนี่ก็ 2 ทุ่มแล้ว ยังไม่เห็นหัวรูมเมทน้อยกลอยใจของคยองซูบ้างเลย
“คยองซู เซฮุนไปไหนอ่ะ ?”ผมถามคยองซูที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่
“ไม่รู้แหมือนกัน เห็นออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้ว”
“อ่อ อืม” หรือว่าจะออกไปกับลู่หานน่ะ วันนี้ก็ไม่เห็นลู่หานซะด้วย ผมหล่ะอยากรู้จริงๆว่าสองคนนี้เขาทะเลาะอะไรกัน ต่อมเสือกกระดิก
“คยอง”
“หืม”
“ถ้าเซฮุนไม่กลับห้องฉันขอนอนด้วยได้รึป่าว”
แอด!!
เสียงเปิดประตู ขอบคุณสวรรค์กลับมาทำไมครับคนดี << นี่คือคำที่ผมอยากจะพูดเมื่อร่างสูงของเซฮุนเดินเข้าห้องมาอย่างอิดโรย ดูเหมือนว่าเขาจะเมาซะด้วย
“อ้าว เซฮุนกลับมาแล้วเหรอ?”ผมกัดฟันพูด
“อืม ตอนแรกก็ว่าจะนอนข้างนอก แต่กลัวพี่สต๊าฟเขาเป็นห่วงเลยกลับมานอนห้องดีกว่า”รัฐบาลเขารณรงค์ให้เมาไม่ขับน่ะเซฮุน กลับมาทำไมห๊ะ
“แล้วนายหล่ะ มาทำอะไรอยู่ที่นี่ ทำไมยังไม่กลับห้องนี่ก็มืดแล้วน่ะ” สรุป… จะไล่กูว่างั้น
“เหอะๆ ฉันว่าจะกลับพอดี ไปแล้วน่ะคยอง” ผมยันตัวขึ้นจากเตียง โบกมือบายลาและจากไปพร้อมความน่ารักสดใส แต่ในใจอยากฟรีคิกใส่หน้าเซฮุนสักที มาได้เวลาจริงจริ๊ง
แอด! เปิดประตูห้องตัวเองออกช้า
ชานยอลกำลังนั่งพิมพ์อะไรยุกยิกๆอยู่บนเตียง
“ไปไหนมา” เขาถามผม เแต่ตาคงอยู่ที่หน้าจอโน๊ตบุ๊ค
“….” ผมเลือกจะเงียบ ชิ ! ใครจะไปอยากคุยด้วย
“รออยู่ในครัวไม่เห็นมาเอาข้าว”
“…..”
“วันนี้ได้กินข้าวรึป่าว” อย่าทำเหมือนว่าเป็นห่วง คนอื่นเขาสับสนไม่รู้รึไง
“….”
“แต่ไม่กินสักมื้อก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง อ้วนซะขนาดนี้”เขาพูดปนหัวเราะ
“อ้วนบ้านป้าแกสิ” น้ำหนักก็มาตรฐาน สมส่วน ไม่อ้วนเลยสักนิด
“อย่ากินเข้าไปเยอะน่ะ อ้วนจนจะกลายเป็นหลักกิโลอยู่แล้ว”
“เออ ฉันมันอ้วน ใครจะไปผอมเป็นงูเหลือมไม่ได้แดกอะไรมา 10 ปีอย่างนายหล่ะ” สูงอย่างกะผีเปรต แถมผอมขนาดนี้ จะไปประกวดซูเปอร์โมเดลรึไงห๊ะ พ่อชยอลคนดีศรีสยาม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!
ดึกดื่นป่านนี้ใครมาเคาะประตูอีกว่ะ
“ แบคฮยอน”
“ว่าไงยุนอา”
“คือฉันมีเรื่องจะรบกวนหน่อยน่ะ” นี่เห็นผมเป็นไทยประกันชีวิตรึไง ถึงต้องห่วงชีวิตคนไทยเนี่ย
“อะไรเหรอ”
“นี่” เธอพูดพร้อมกับส่งคุกกี้ถุงเบอเร่อมาให้ “แฟนฉันเอามาให้หน่ะ แต่ช่วงนี้ฉันไดเอ็ตอยู่เลยกินไม่ได้ จะทิ้งก็เสียดาย เลยเอามาให้นายดีกว่า” สรุปเห็นกูเป็นตัวช่วยในเกมทศกัณฑ์ << มาไงว่ะ
“อืมๆ ขอบใจแล้วกัน”
“งั้นฉันไปก่อนน่ะ ฝันดี บาย” นางพูดจบ นางก็เดินสะบัดตูดไปอย่างสบายใจ นางผอมขนาดนี้ยังบอกว่าจะไดเอ็ต แล้วกูหล่ะ << เศร้าแปป
ผมวางถุงคุกกี้ลงบนโต๊ะอย่างเบามือ ( ก็กลัวแตกอ่ะ เดี๋ยวไม่อร่อย) ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ
ผมใช้เวลาในการอาบน้ำไม่นานนัก หึ่ยยยย น้ำหนาวสุดตีน
ผมเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ทาครีมก่อนนอนซะหน่อย ระหว่างรอครีมว่านหางจระเข้สูตรเข้มข้นสลายจุดด่างพร่อยซึมลงใบหน้า ก็เอื้อมมือไปคว้าถุงคุกกี้ขึ้นมาอ่าน โอโห้!! ของดีเลยนะเนี่ย เมคอินที่อื่นซะด้วย(หมายถึงไม่ใช่ในประเทศอ่ะ) น่ากินเป็นที่สุด
“จะกินเหรอ?” เสียงชานยอลถาม โดยที่ตายังคงอยู่ที่หน้าจอเหมือนเดิม มันดูรูปโป๊รึไงว่ะ ถึงละสายตาออกมาไม่ได้
“ป่าว แค่ดูเฉยๆ แต่มันก็น่ากินดีเนอะ ว่ามั๊ย?” ผมยื่นถุงคุกคี้ให้เขาดู
เขาเหลือบตามาดูพร้อมพับหน้าจอลง แล้วลุกจากเตียงเดินมาหาผม
“ไม่เห็นน่ากินเลย น้ำตาลเยอะจะตาย” เขาพูดพลางคว้าถุงคุกกี้ไปดู
“เอามานี่ นายไม่กินฉันกินเอง” ผมเอื้อมมือไปหมายจะคว้าถุงคุกกี้ แต่เขาทำท่ายึกยักไม่ให้
“แปรงฟันแล้วไม่ใช่เหรอ จะกินได้ไง”
“ก็อ้วนไง เลยอยากกิน” อยากว่าผมอ้วนดีนัก จะแดกให้กลิ้งได้ไปเลย
ฟึบ!! เขาอุ้มผมตัวลอยในท่าเจ้าสาว
“ปล่อยน่ะ จะทำอะไร”ผมดิ้นยุกยิกอยู่ในอ้อนแขนเขา
“นอนได้แล้ว”
“ก็กำลังจะไปนอนเนี่ย จะอุ้มทำห่าไร อ้วนไม่ใช่เหรอ? ไม่หนักรึไง?”
“หนักดิ !!” สาดดดดด
“แต่ยังอุ้มไหวอยู่ ถ้ากินเยอะกว่านี้อุ้มไม่ไหวแล้วน่ะ”เขินๆๆๆๆ ความเขินไหลลงสู่ทุ่งข้าวสาลี ระเบิด บู้ม!! เกิดเป็นโกโก้ครั้นช์
“นอนเหอะ ฉันง่วงแล้ว”เขาวางผมลงบนเตียงเบาๆ “เดี๋ยวฉันไปนอนโซฟา”
“เดี๋ยว!!!” ผมจับมือเขาไว้
“อะไร” เขาหันมาถาม
“ทำแบบนี้ทำไม”
“อะไร”
“ก็เมื่อเช้าที่เราทะเลกัน ตอนเที่ยงในห้องครัว แล้วก็ตอนนี้” เออ!! บางทีก็อยากรู้น่ะโว้ย!!
“ก็ไม่รู้สิ” เออ กูขอบคุณ
“นอนเหอะ อย่าถามมาก” เขาก้มลงหยิบแก้มผมเบาๆ เดี๋ยวกูมาไป ฟินแลนด์แปป ขุ่นพระ !! ถามว่าเขินมั๊ย? ตอบเลยว่า ที่สุดอ่ะ…. โอ๊ยย! อยากกินโกโก้ครั้นช์
พูดคุยกันมันส์ดี : อัพให้ครบ 100% น่ะแจ๊ะ ดูเหมือนว่าบยอนจะหยาบคายขึ้นทุกวัน เจอพี่ปาร์คเข้าไปลายออกเลยน่ะบยอน ทุกทีกูมึงไม่เคยออกจากปาก แต่นี่มาเป็นเซ็ตเลย
แอบสปอย : ตอนหน้าดาร่า Begin ค่ะ ติดตาม & คอมเม้น กันเยอะๆน่ะ
ช่วย คอมเม้นให้หน่อยน่ะค่ะ คิดซะว่าเป็นกำลังให้ผู้เขียนเน๊อะ ถ้าไม่รู้ว่าจะเม้นอะไร พิมพ์ 555 มาก็ยังดี รักทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านน่ะ # จุ๊บ
ติดแท็กใน twitter : #ฟิคยั่ว
พูดคุยกับไรท์ : @mingkchk
ความคิดเห็น