คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Director >>01
Rrrrr rrrrrrrrrrrrrrrrr
( คยองซู calling)
“อันย๊องงงง ว่าไงคยองซู”ผมกดรับโทรศัพท์ทันทีเมื่อเห็นที่หน้าจอโทรศัพท์โชว์เพื่อนรัก
“แบคฮยอน !! อยู่ไหนแล้วเนี่ย ?” เสียงคยองซูตะโกนกรอกโทรศัพท์ เสียงดังจนขี้หูผมจะลุกขึ้นมีเต้นอาโกโก้
“ก็ยืนอยู่ข้างหลังนายนี่ไง” ทำไมไม่แหกตาดูก่อนจะโทรเนี่ย เสียงตังค์ฟรีเลย เปลืองทรัพยากรณ์ธรรมชาติชะมัด >> เกี่ยวกันมั๊ยก็ไม่รู้ แต่ที่รู้มาเกี่ยวกับมั๊ย
“เห้อ.. ค่อยโล่งใจหน่อย”คยองซูพ่นลมหายใจผ่านโทรศัพท์พร้อมกดวางสาย
“ฉันคิดว่านายจะมาไม่ทันซะแล้ว”
“ก็มาแล้วนี่นา ขี้บ่นจริงๆ” ผมชี้นิ้วไปจิ้มตรงหน้าผากของเขาเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้
ตอนนี้ผมและคยองซูกำลังรอรายงานตัวเพื่อจะเข้าโครงการ นี่ผมยืนมาประมาณชั่วโมงกว่าๆแล้ว ทำไมสต๊าฟไม่เรียกขึ้นรถสักทีนะ ผมเริ่มจะหงุดหงิดแล้วสิ
“ นี่คยองซู ทำไมสต๊าฟไม่มาเรียกพวกเราขึ้นรถสักที รออะไรอยู่เนี่ยะ ? ชักช้าจริง” ผมหันไปพูดกับคยองซูที่กำลังยืนคุยกับรุ่นพี่คนหนึ่งอย่างอารมณ์เสีย
รุ่นพี่คนนั้นละสายตาจากคยองซูมามองผม ตอนนี้ในหัวผมคิดอยู่สองอย่าง อย่างแรกคือ คนหรือหรือเทพบุตรหล่อทำลายล้างมาก ส่วนอย่างที่สองคือ นี่มันพระเอกในนิยายแจ่มใสชัดๆ หลุดออกมาจากนิยายเรื่องอะไรเนี่ยะ พ่อคู๊ณณณณณ!!
“น้องครับ น้องครับ น้องครับบ” เสียงเรียกครั้งทีสามทำเอาผมตกใจหลุดออกจากภวังค์
“ เอ่อ คือ ว่าไงครับ?” ผมพูดเสียงใสโดยที่ไม่ลืมส่งยิ้มหวาน
“พี่ต้องขอโทษด้วยน่ะครับ คือคนยังมาไม่ครบหน่ะครับ ก็เลยยังออกรถไปได้” ผู้ชายตัวสูงพูดอย่างมีมารยาท
“ผมบยอนแบคฮยอนครับ เป็นเพื่อนสนิทสุดๆซี้กับคยองซู” พูดจบผมก็ยกแขนขึ้นพาดเข้าที่คอคยองซู เพื่อแสดงถึงความสนิทชิดเชื้อ
“พี่ชื่อคริสน่ะครับ เป็นพี่เลี้ยงของโครงการนี้ ถ้ามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาพี่ได้ตลอดเลยน่ะครับ”เขาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร แล้วค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมโค้งคำนับทักทายแบบผู้ดีอังกษฤ
>>เข้าโหมดโลกสวยโดยแบคฮยอนแปป โอ๊ย!! พ่อเทพบุตรสุดแฮนซั่ม หน้านี่เนียนสุดๆ ถามจริงตั้งแต่เกิดมาหนังหน้าพี่สัมผัสกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘สิว’ รึป่าว<<
ในขณะที่ผมกำลังพร่ำเพ้อในใจอยู่คนเดียว ก็ได้ยินเสียงเรียกของคยองซูดังลั่น
“นี่ แบคฮยอนระวังงงงงงง” สิ้นเสียงของคยองซูผมก็ค่อยลืมหลับขึ้นเพื่อทำให้ตัวเองหลุดจากภวังค์แห่งความฝันเฟื้อง แต่ภาพแรกที่เห็นคือ รถสีแดงคันหรูกำลังพุ่งตรงเข้าหาตัวผมด้วยความเร็วสูง
“กริ๊ดดด อีพ่ออีแม่ช่วยแบคช่วย แบคยังไม่อยากตายยยย”ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนพรึมพรำกับตัวเอง ตัวผมแข็งทื่อไปหมด ผมทำได้แค่ยืนรอความตายเหรอเนี่ยะ
ไม่น่ะ ไม่น่ะ ไม่น่ะ เกิดมา 20 ปีแฟนยังไม่เคยมีสักคน ซิงก็ยังไม่เคยเสีย จะตายทั้งอย่างนี้ไม่ได้น่ะยังใช้ชีวิตที่คุ้มเลย ถ้ารู้อย่างนี้ 20 ปีที่ผ่านมาจะเปิดฮาเร็มสวิงกิ้งทุกแม่งเลย
เอี๊อดดดดด!!! เสียงรถเบรกอย่างกะทันหันตรงหน้าผม คือแบบมันใกล้มาก ใกล้ชนิดที่เรียกว่า กระโปรงรถเนี่ยเกือบจูบกับบยอนน้อยหอยสังข์ของเลยก็ว่าได้
“เห้ยยย แบคฮยอนเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึป่าว?” คยองซูรีบเข้ามาหาผมและเอ่ยปากถามผมอย่างร้อนใจ ไม่วายก้มลงสำรวจร่างกายของผมว่าบาดเจ็บตรงไหนรึป่าว
“ฉันไม่เป็นไรหรอกคยองซู” ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการได้กระชากไอ้คนขับเห้นั่นลงมาตบสักฉาด
ปัง ปังปัง ปัง ผมยืนเคาะกระจกรถอย่างแรงรัวๆหลายครั้ง หน๊อย !! เล่นกับใครไปเล่น มาเล่นกับคุณหนูแบคฮยอนขาเหวี่ยง เดี๋ยวรู้เลย
“ลงมาเดี๋ยวนี้เลยน่ะ ไอ้เห้ !! ขับรถประสาอะไร? แกเอาตาไปไว้ที่รูตูดรึไง ถึงได้ไม่เห็นว่าที่คนยืนอยู่เนี่ย ขับรถวอนตีนแบบนี้ สอบใบขับขี่ที่ดาวพฤหัสรึไง?” ผมเหวี่ยงใส่คนที่นั่งอยู่ในรถ
ปัก!!
“โอ้ย!!.” ผมล้มลงไปกองกับพื้น เพราะไอ่เห้นั่นมันดันเจือกเปิดประตูรถ ชนเข้ากับผมเต็มๆ
“ไม่ได้ชื่อเห้ ฉันชื่อปาร์คชานยอล ส่วนตาไม่ได้ไปอยู่ที่รูตูดก็ยังอยู่ที่เดิม และก็เห็นว่าไอ้เตี้ยบ้าบอไม่ไหนไม่รู้มายืนขวางรถเลยคิดว่าอยากตาย เลยจะสงค์เคราะห์ให้ซะหน่อยก็แค่นั่น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่มันกระแทกรูหูบยอนแบคฮยอนคนนี้มาก
ไอ้เห้นี่มันเป็นผู้ชายประสาอะไรกัน นอกจากจะใจหมาหน้าด้านแล้ว ปากเนี่ย!! ยิ่งกว่าอมหมามาพูด ปากจัดขนาดนี้ ไม่เกย์ก็ตุ๊ดหล่ะว้า
ผมรีบยันตัวขึ้นอย่างเร็ว ไหนๆขอดูหนังหน้าหน่อยดูซิว่าจะดีเหมือนปากรึป่าว และนั้นเป็นวินาทีเดียวกันกับที่หมอนั่นปรายตาลงมามองผมที่กำลังนอนแอ้งแม๊งอยู่บนพื้นฟุตบาท
พระเจ้าช่วย!!! กล้วยทอด กล้วยฉาบ กล้วยทับ โอ้ยยย สารพัดกล้วยที่หามาบรรยายถึงความหล่อเลิศค่าของผู้ชายตรงหน้า ใบที่เกลี้ยงเกลารับกับจมูกโด่งเป็นสันเขื่อน ริมฝีปากสีแดงธรรมชาติได้รูป มันน่าจุ๊บจริงๆ
โอ๊ยยยย คิดแล้วฟินฟุดๆ ( นึกแล้วอยากจะเต้น รักหมุนติ้ว ไปโชว์สักรอบ )
ตอนนี้เขาเองกำลังมองผมอย่างไม่วางตา เหมือนว่ากำลังตะลึงกับอะไรสักอย่าง นี่ผมไม่ได้หลงตัวเองน่ะแต่เหมือนว่าเขากำลังตกตะลึงกับใบหน้าที่น่ารักและ จิ้มลิ้มของผมจริงๆ ไม่ได้การแล้ว อย่างนี้มันต้องอ่อยซะหน่อย อิอิ
“โอ๊ย!!”ผมร้องเสียงหวาน เมื่อทำท่าจะลุกยืนแต่แกล้งเซทำเหมือนว่าจะล้ม
หมับ!! แขนปริศนารวบเอวผมไว้ เพื่อไม่ให้ผมต้องลงไปกองกับพื้นเป็นครั้งที่สอง
“เป็นยังไงบ้างครับน้อง ยืนไหวรึเปล่า?”พี่คริสคนแมนแฮนซั่นนี่เอง สุภาพบุรุษที่สุดโลกสานโลกเลยพ่อคู๊ณณณ
“สำออย” ผมละสายตาจากพี่คริสที่ช่วยผมไว้ หันไปทางต้นเสียงที่กำลังยืนพ่นคำด่าใส่ผม
“อ่อ เอ่อ ผมไม่เป็นไรหรอกครับ ขอบคุณมากน่ะครับพี่คริสที่ช่วยผมเอาด้วย พี่เนี่ยมีน้ำใจจริงเลยน่ะครับ ไม่เหมือนคนบางเป็นต้นเหตุทำให้คนอื่นเขาเจ็บแท้ๆ ไม่ช่วยไม่ว่า แต่ยังหน้าด้านยืนมองอยู่ได้ ขยะสังคมจริงๆเลยน่ะครับ พี่คริสว่ามั๊ย ?” ผมแกล้งพูดขึ้นมาลอยๆ
“มารยาจริงๆ” คราวนี้พูดแบบเน้นทุกตัวอักษร
ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ไอ้เห้นี่มันคิดว่ามันเป็นใคร บังอาจมากกล้ามายืนด่าคุณหนูแบคฮยอนเสียๆหายๆ ต่อหน้าคนเป็นสิบ ผมรีบสลัดตัวออกจากอ้อมแขนพี่คริส ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับไอ้เห้หูกางนั่น
ไอ้ที่ว่าหล่อก็หล่ออยู่น่ะแต่ถ้าหน้าด้านแถมปากหมาขนาดนี้แบคฮยอนรับไม่ได้ พูดแล้วคันไม้คันมือ ขอตบให้หายคันสักทีเถอะ จะไม่ลืมบุญคุณเลย
เปรี๊ยะ!!
“ตบนี้สำหรับที่นายขับรถเกือบจะชนฉัน”
เปรี๊ยะ!!
“ตบนี้สำหรับที่นายทำฉันล้มแล้วยังหน้าด้านไม่ช่วย”
ผมง้างมือขึ้นอีกครั้งเพื่อจะตบเป็นครั้งที่สาม
“ฉันกำลังจะตบนายเป็นครั้งที่สาม นายรู้มั๊ยว่าตบสุดท้ายนี่เพื่ออะไร”ผมพูดถามเขาด้วยสีหน้ากวนๆ “ก็ที่นายพูดจาต่ำๆของฉันไงหล่ะ”ผมไม่ว่าเปล่าพร้อมเหวี่ยงมือเล็กเตรียมจะตบไปที่หน้าของเขา
หมับ!!
เขาก็เอื้อมมือข้างหนึ่งมาคว้าข้อมือเล็กๆของผมให้หยุดการอากาศ และเอื้อมมืออีกข้างคว้าเข้าที่ต้นคอของผม จากนั่นเขาก็ออกแรงดึงใบหน้าของผมเข้าไปใกล้จนแก้มผมแนบสนิทกับแก้มของเขา
"ลุกยืนได้แล้วหนิ เมื่อกี้เห็นเจ็บจะเป็นเจ็บตาย เหอะ….. ตอแหล" เขากระซิบข้างหูผม คำพูดเหล่านั่นทำให้ผมระเบิดขึ้นมาอีกครั้ง
“หนอย ไอ้เห้นี่ !! แก อื้อออออ…….” เขาทาบริมฝีปากหนาลงบนเรียวปากเล็กๆของผม เพื่อรีบหยุดคำพูดที่ผมกำลังจะสาดใส่เขา
ริมฝีปากหนาค่อยเบียดเข้าหาริมฝีปากเล็กอย่างทะนุทนอม เขากำลังดูดกลืนความหอมหวานจากเรียวปากน้อยๆของผมอย่างชำนาญ ขณะเดียวกันผมเองก็พยายามจะจูบตอบอีกคนเพื่อไม่ให้โดนจับได้ว่านี่เป็นจูบแรก ผมจูบตอบกล้าๆกลัวๆไม่ประสาประสีเอาเสียเลย จูบนี้กินเวลานานพอสมควร มือน้อยของผมเริ่มระดมทุบเข้าที่อกของอีกฝ่ายเพื่อสัญญานว่าผมเริ่มขาดอาการหายใจแล้ว เมื่อเขาจะรู้ว่าผมกำลังจะขาดออกซิเจนตาย เขาก็รีบพลักร่างผมออกอย่างแรง
ตอนนี้ผมกำลังยืนหอบเป็นหมาหอบแดด สมองตื่อไปหมด คิดอะไรไม่ออก นึกจะโกรธก็โกรธเพราะคนตรงหน้าดันมาขโมยจูบแรกไปเสียได้ โอ๊ย!! อยากจะตีปากตัวเองให้ตายๆไปเลย จูบแรกแท้ๆ แต่ดันออกเละเทะไม่เป็นท่าคิดแล้วมันน่าอายจริงๆ อยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“ตบที่สามฉันให้นายไม่ได้หรอกน่ะ เพราะที่ฉันพูดมาทั้งหมดมันเป็นเรื่องจริง สันดานเหมือนกันไม่มีผิด เชื้อไม่ทิ้งแถวเลยจริงๆ” เขาพูดพลาดสะแหยะยิ้มใส่ผม
“ฉันไปทำอะไรให้นายห๊ะ ฉันเคยเอาตีนไปลูบหน้านายรึไง?”เขาพูดกับผมเหมือนกับว่าผมมาตั้งแต่ชาติปางไหน สงสัยชาติที่แล้วผมคงเคยเอาตีนไปลูบหน้าเขามั้ง
“จูบแรกเหรอห๊ะ” ให้ตายสิพับผ่า เจอคำถามนี้ใครไม่เขินก็ไม่ใช่คนแล้ว
หัวใจของผมเต้นโครกครามๆอย่างไม่เป็นจังหวะ ผมไม่รู้ว่าจะตอบเขาไปว่าเป็นไงดี ใช่ นั่นจูบแรกของฉันเอง หรือว่า อืม นายเป็นคนแรกของฉันเลยน่ะ ถุ้ย!! ขื่นตอบไปอย่างนั้นมีหวังหน้าแหกไม่เป็นท่า เสียฟอร์มสุดๆ
“จะ จู จูบแรกที่ไหนกัน นายหน่ะคนที่ 23 ของฉันรู้ไว้เสียด้วย”ผมพูดห้าวเพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง วางฟอร์มไว้ก่อนแล้วทุกอย่างจะดีเอง
“หวานดีหนิ” เขาพูดพลาดยกมือขึ้นเช็ดที่มุมปาก ก่อนที่เดินหันหลังจากไป ขุ่นพระ!! ‘หวานดิหนิ’ ตูม!! ระเบิดตัวตายกลายเป็นโกโก้ครั้นช์
ผมยกมือจับที่แก้มทั้งสองข้างของตัวเอง มันอุ่นนิดๆนั่นก็หมายความว่าแก้มผมต้องกำลังแดงอยู่แน่เลย อ๊ากกก!! มันน่าอายจริงโดนขโมยจูบต่อหน้าคนเป็นสิบ มิหน่ำซ้ำคนที่มาขโมยจูบเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ โอ๊ยยย อยากจะกัดลิ้นไปตายอยู่ตรงนี้ไปเลย
ไอ้หัวใจทรยศเต้นแรงขนาดนี้ไม่หลุดออกมานอกอกเลยล่ะ นี่ผมกำลังเขินหรือโกรธอยู่แน่น่ะ
จนถึงตอนนี้ฮุนฮานก็ยังไม่โผล่ แม่ยกฮุนฮานอดใจรออีกนิดน่ะ
แอบสปอย : ตอนหน้าฮุนฮานมาแน่ค่ะ
“ทำไมต้องจับฉลากบ้าบอนี้ด้วยน่ะ ฉันจะนอนกับนายไม่ได้รึไงห๊ะ คยองซู
ถ้าฉันโชคร้ายได้ไอ้หมอนั่นเป็นรูมเมทขึ้นมาจะทำยังไง”
“มันเป็นกติกา เลิกกังวลได้แล้ว นายไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอกนา 1ใน9 เชียวน่ะ”
แหม่.....จับฉลากเลือกรูมเมท ลุ้นกันตัวโก่ง
ช่วย คอมเม้นให้หน่อยน่ะค่ะ คิดซะว่าเป็นกำลังให้ผู้เขียนเน๊อะ ถ้าไม่รู้ว่าจะเม้นอะไร พิมพ์ 555 มาก็ยังดี รักทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านน่ะ # จุ๊บ
ติดแท็กใน twitter : #ฟิคยั่ว
พูคคุยกับไรท์ : @mingkchk
ความคิดเห็น