คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Director >>00
“แบคฮยอนลูก เสร็จแล้วยังลูก เรากำลังจะสายแล้วน่ะ” เสียงคุณนายบยอนตะโกนเสียงดังลั่นบ้าน เรียกเจ้าลูกชายตัวแสบ
“ คร๊าบบบบบ แม่!! จะลงไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” ผมตอบกลับแล้วรีบวิ่งลงบันไดจากชั้น 2 ด้วยความเร็วสูง
“ ว้าววว แม่ผมนี่สวยจริงๆ ไม่แปลกใจเลยที่หนุ่มๆมาต่อคิวกันขายขนมจีบทู๊กกกวัน” ผมพูดแซวแม่อย่างอารมณ์ดี “ถ้าแม่มีแฟนเมื่อไหร่ ผมต้องกลายเป็นหมาหัวเน่าแน่ๆ”
“ บ่นอะไรห๊ะ เจ้าเด็กดื้อ !! .” แม่ไม่พูดเปล่า ยื่นมือมาบีบจมูกรั้นๆของผมเบาๆ “ ตอนนี้แม่ก็โสดนี่นา” แม่บอกก่อนจะหัวเราะขึ้นมาเบาๆ
“ ผมรักแม่ที่สุดเลย” ฟอดดดด !! พูดจบผมก็กระโดดหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่
อันที่จริงแล้ว….ผมโตมาในครอบครัวที่ไม่ค่อยจะสมบรูณ์เท่าไหร่นัก แต่ผมจะใช่เด็กมีปัญหาอะไรพวกนั่นหรอกน่ะครับ คือพ่อกับแม่ของผมท่านแยกทางกันตั้งแต่ผมอายุได้เดือนกว่ามั้งครับ (อันนี้ แม่เป็นคนเล่าให้ฟัง ) แม่เลี้ยงผมมาตัวคนเดียวตลอด ดังนั้นผมจึงรักแม่มาก แต่ผมไม่เคยคิดหรอกน่ะครับว่าเรื่องนี้มันเป็นปมด้อยอะไรมากมายในชีวิต เพราะทุกวันนี้ชีวิตของผมก็มีความสุขดีไม่ต่างกับคนอื่นที่เขามีครอบครัวที่สมบรูณ์
ขณะที่ผมกับแม่กำลังยืนกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่หน้าบ้าน จู่ๆก็มีรถรถสปอร์ตสีดำคันงามที่แล่นผ่านประตูบ้านของผมด้วยความเร็วสูง มาเบรกเอี๊ยดอยู่ตรงหน้าผม
ผู้ชาย ร่างสูง ใบหน้าคมเข้ม ผมสีบรอนซ์ทองที่ดูโดดเด่นรับกันดีกับสีผิวที่ออกจะแทนๆหน่อยๆ เขาเปิดประตูก้าวออกจากรถสปอร์ตคันงาม พร้อมเอ่ยคำทักทาย
“ สวัสดีครับคุณน้า”
“ อ้าวว จงอินกลับมาแต่ตั้งเมื่อไหร่กันลูก” แม่ถามบุคคลที่เพิ่งมาใหม่
“เมื่อวานนี่เองครับคุณน้า กลับมาถึงก็รีบนอนเอาแรง ตื่นปุ๊บเลยบึ่งรถมาหาคุณน้าเลยครับ” เขาพูดตอบเอาใจแม่แล้วเดินหยุดตรงหน้าผม
“ไง ตัวเล็ก ! จำกันได้รึป่าว” เขาอ้าแขนสองข้างออก ทำท่าเหมือนรออ้อมกอดจากผม
“ ไม่ !!” ผมตอบห้าวๆ พร้อมกับปัดมือของเขาทิ้ง
“ห้า ห้า ห้า อิอิ กิกิ โอ๊ะ ๆๆๆๆๆๆ” ผม ระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น พร้อมกระโดดกอดเขาไว้แน่น มิน่ำซ้ำยังยกขาทั้งสองข้างขึ้นมาเกี่ยวเอวของเขาไว้แน่น สภาพตอนนี้เหมือนแม่ลิงกำลังอุ้มลูกลิงไม่ผิด
“เค้าไม่เคยลืมพี่เลยต่างหาก” ผมยิ้มอย่างชอบใจและเบียดหน้าลงซบกับแผงอกที่แข็งแกร่งของพี่ชาย
ตอนเด็กๆผมเป็นคนตัวเล็กมาก เลยโดนเพื่อนๆที่โรงเรียนแกล้งบ่อยๆ นั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมไม่ค่อยสุงสิงกับใครเพราะกลัวโดนแกล้ง จึงทำให้ผมไม่ค่อยมีเพื่อน จนวันหนึ่งมีคนย้ายมาอยู่ข้างบ้านผม ครอบครัวนั้นมีลูกชายคนนึง นั่นก็คือพี่จงอิน เราสองคนเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่เด็ก เราจึงสนิทกันมาก เขาคอยดูแลปกป้องผมตลอด ในสายตาผมเขาเปรียบเสมือนพี่ชายแท้ๆของผมเลยหล่ะ
จากนั้นพี่จงอินก็อาสามาส่งผมที่มหาลัย ตอนนี้รถคนหรูของพี่จงอินก็มาจอดอยู่ที่หน้าคณะผมเรียบร้อย
“ขอบคุณพี่มากน่ะ ที่มาส่งเค้าที่มหาลัยหน่ะ” ผมเอ่ยขอบคุณเสียงใสแล้วหันไปส่งยิ้มหวานไปเขา
“ ไม่เป็นไรหรอกนา ตั้งใจเรียนน่ะตัวเล็ก” เขายักไหล่ขึ้น และเอื้อมมือมาหยิกแก้มผมเบาๆ
“แบคฮยอน !!” เสียงใครสักคนตะโกนเรียกชื่อผมออกมาดังลั่น รีบหันไปฉีกยิ้มกว้างเพราะจำเจ้าของเสียงนั่นได้ คยองซูนั่นเอง ภาพที่เห็นคือคนตัวเล็กกำลังกระโดดโบกไม้มือโบกมืออยู่ไม่ไกล
“งั้นพี่ขอตัวกลับก่อนดีกว่า บายครับ”
“ ครับบบบบบบบ” ผมพูดพร้อมโบกมือบ๊ายบาย ให้กลับท้ายรถคันหรูที่เพิ่งจะแล่นออกไป
คยองซูที่ยืนตะโกนโหวกเหวกโวยวายอยู่เมื่อกี้ กำลังวิ่งดุ้กดิ้กมาหาผม
“ใครอ่ะ ? แฟนหรอ ?” เสียงนั่นแฝงไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“จะบ้าเหรอ แฟนที่ไหนกันเล่า พี่ชายข้างบ้านฉันหน่ะ” ผมตอบพลาดยกมือขึ้นฟาดเข้าที่แขนเขา
“ฉันเจ็บน่ะ”คยองซูทำหน้างอนใส่
“ชิ!! ฉันไม่ง้อหรอกน่ะ” ผมกลั้นหัวเราะและหันไปเบ้ปากใส่เพื่อนตัวเล็ก
“ไม่ง้อเหรอ ดี !! ตะกี้ฉันไปดูที่บอร์ดประกาศผลเรื่องทุนโครงการที่นายไปสมัครมา และตอนนี้ฉันก็รู้ผลแล้วด้วยว่านายผ่านการทดสอบรึป่าว แต่ฉันไม่บอกนายหรอกน่ะ แบร่” คยองซูแลบลิ้นปริ้นตาเยาะเย้อผมใหญ่
“โอเคๆ งั้นฉันไปดูที่บอร์ดเองก็ได้” ผมเดินผิวปากเดินมุ่งตรงไปยังบอร์ดที่ติดประกาศผลการทดสอบ
“ไม่ได้น่ะ ฉันไปดูมาแล้วทำไมไม่ถามฉันอ่ะ” คยองซูวิ่งมาขวางตรงหน้าผม
“ห้า ห้า ห้า” ผมหัวเราะให้กับท่าทางที่เหมือนกับเด็กน้อยของคยองซู “แล้วฉันผ่านการทดสอบรึป่าวหล่ะ?” ผมถามคยองซูด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย แต่ในใจนี่ผมตื่นเต้นมากเพราะผมอยากไปโครงการนี้มาก มันเป็นโครงการที่นักศึกษาคณะนิเทศฯทุกคนอยากไป
“งั้นเอานี่ไปดู” คยองซูส่งกระดาษใบหนึ่งให้ผมดู
ใบประกาศผลการทดสอบโครงการ Make Sense
1.ลีจุนกิ นศศ.คณะนิเทศฯ มหาวิทยาลัยฮาหวาด เอกสาขาการประชาสัมพันธ์
2.อีกวางซู นศศ.คณะนิเทศฯ มหาวิทยาลัยฮาหวาด เอกสาขาวิชาวารสารศาสตร์
3.โอเซฮุน นศศ.คณะนิเทศฯ มหาวิทยาลัยจุงดก เอกสาขาศิลปะการแสดง
4.เสี่ยวลู่หาน นศศ.คณะนิเทศฯ มหาวิทยาลัยจุงดก เอกสาขาวิชาภาพยนตร์
5.โดคยองซู นศศ.คณะนิเทศฯ มหาวิทยาลัยEXOplanet เอกสาขาวิชาการโฆษณา
6.บยอนแบคฮยอน นศศ.คณะนิเทศฯ มหาวิทยาลัย EXOplanet เอกสาขาศิลปะการแสดง
7.อิมยุนอา นศศ.คณะนิเทศฯ มหาวิทยาลัยรันนิ่ง เอกสาขาศิลปะการแสดง
8.คิมวูบิน นศศ.คณะนิเทศฯ มหาวิทยาลัยรันนิ่ง เอกสาขาวิทยุกระจายเสียง และวิทยุโทรทัศน์
9. ซานดาร่า ปาร์ค นศศ.คณะนิเทศฯ มหาวิทยาลัยxoxo เอกสาขาศิลปะการแสดง
10. ปาร์คชานยอล นศศ.คณะนิเทศฯ มหาวิทยาลัยxoxo เอกสาขาวิชาภาพยนตร์
ปล. บุคคลที่มีรายชื่อข้างต้นนี้ได้ผ่านการทดสอบของโครงการ Make sense เจ้าของโครงการมีความจำเป็นต้องแจ้งให้ทราบว่าบุคคลที่มีรายชื่อข้างต้นนี้ต้องเข้าไปอาศัยในบ้านของโครงการเพื่อผลิตผลงานที่ดี แปลกใหม่ในวงการภาพยนตร์ เป็นเวลา 3 เดือน
พูดคุยกันมันส์ดี : อ่านแล้วอยากจะติชมอะไร เชิญที่ช่องคอมเม้นเลยค่ะ ( ไม่รู้จะสนุกรึป่าว อิอิ )
แอบสปอย : ตอนหน้าชานกับแบคจะได้เจอกันแล้วน่ะ
เปรี๊ยะ!!
“ตบนี้สำหรับที่นายขับรถเกือบจะชนฉัน”
แหม่!! น้องแบคของเรานี่แสบใช่เล่นเลยน่ะค่ะ เจอปุ๊บตบปั๊บ ไวไฟจริงๆ
ช่วย คอมเม้นให้หน่อยน่ะค่ะ คิดซะว่าเป็นกำลังให้ผู้เขียนเน๊อะ ถ้าไม่รู้ว่าจะเม้นอะไร พิมพ์ 555 มาก็ยังดี รักทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านน่ะ # จุ๊บ
ติดแท็กใน twitter : #ฟิคยั่ว
พูดคุยกับไรท์ : @mingkchk
ความคิดเห็น