คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ▶S.E.X. NYM▐ ▐ -12- END 20%
-12-
แดดร้อนเปรี้ยงผ่าลงกลางหน้าผากขาว ด้วยอากาศที่ร้อนจัดจึงทำให้แบคฮยอนต้องยู่หน้าจนแม้แต่หมวกปีกกว้างที่ใส่มาก็ไม่สามารถต้านทานต่อพลังแสงอาทิตย์ได้
“ม่ามี๊!! ชานซองอยากกินติม” เด็กน้อยกระโดดโหย่ๆ ในขณะที่จงอินหันมายิ้มกริ่มเชิงกับว่าเป็นคนสั่งให้ชานซองเป็นคนมาอ้อนเขา
“ไปบอกป๊าสิครับ”
แบคฮยอนบอกเด็กน้อยออกไปอย่างนั้น
เพราะเห็นอยู่ชัดๆว่าจงอินจงใจแกล้งเขา
“งั้นไปกันให้หมดเลย ทั้งป๊างินทั้งม่ามี๊”
เด็กชายตัวเล็กว่าจบก็จัดการเขย่งเท้าขึ้นจูงมือผู้ใหญ่ทั้งสองที่เอาแต่เกี่ยงกันไม่จบไม่สิ้น
ตุบ!!
“โอ๊ะ” แบคฮยอนอุทานออกมา เมื่อจู่ๆมีเด็กที่ตัวโตกว่าสองคนวิ่งมาชนชานซองเข้าอย่างจัง คนเป็นผู้ปกครองอย่างแบคฮยอนร้อนใจรีบก้มลงตรวจหาบาดแผลบนผิวขาวละเอียดของเด็กชายตัวเล็กตรงหน้าท่าทางลุกลี้ลุกลนจนลืมที่จะมองเด็กอีกสองคนที่เป็นคู่กรณีเมื่อครู่
แบคฮยอนขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยถลอกบางๆตรงผ่ามือขาวของชานซอง ในใจก็คิดว่าจะสั่งสอนเด็กพวกนี้ยังไงดี
แต่หากพวกเขามีผู้ปกครองอยู่ด้วยคงจะทำอะไรได้ง่ายกว่านี้
“แบคฮยอน” เสียงใสของเด็กคู่กรณีเรียกขึ้นจนคนที่ง่วนอยู่กับการก้มๆเงยๆเป็นอันต้องเงยหน้าขึ้นมีมองเด็กที่เพิ่งเรียกชื่อจริงเขา และนั่นก็ทำให้แบคฮยอนยิ่งประหลาดใจ
ตึก ตึก
ตึก
!!
เสียงหัวใจเต้นรัวขึ้นเหมือนจะหลุดออกมานอกอกทันทีที่เห็นเด็กแฝดสองคนนั่น แต่ในหัวสมองของแบคฮยอนเหมือนจะคิดไปไกลกว่านั่น ไกลถึงจนถึงผู้ปกครองของพวกเขา
“ซอออน ซอจุนมากับใคร” แบคฮยอนย่อตัวนั่วงคุยกับเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงแห้งผาง ใจในอยากจะถามว่ามากับ น้าชานยอลรึเปล่า
แต่เหมือนคนบนฟ้าจะอ่านใจแบคฮยอนได้
เลยตอบคำถามโดยการส่งให้หนุ่มร่างสูงเจ้าของชื่อปาร์คชานยอลให้มาปรากฏตัวตรงหน้า
แต่จงอินที่ยืนประคองลูกชายตัวเล็กอยู่ข้างก็เริ่มที่จะตะหงิดใจอยู่เล็กน้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มที่ห่างหายจากการพบเจอกันไปนานมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเช่นกัน
ร่างเล็กตัวแข็งทื่อเหมือนถูกน้ำแข็งสต๊าฟเอาไว้
ทันทีที่ชานยอลเริ่มก้าวเข้ามาใกล้ทำไมหัวใจดวงน้อยมันกลับนิ่งเหมือนแทบจะหยุดเต้น
“แบคฮยอน” ชานยอลเองกับท่าทีที่อึ้งไม่แพ้กันหลุดเรียกชื่ออีกคนออกมาอย่างเผลอตัว
“พะ
พาหลานมาเที่ยวเหรอ” แบคฮยอนรีบยืนขึ้นประจันหน้า พลางเหลือบตาไปมองปฏิกิริยาของจงอินที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ
“ครับ แล้วคุณล่ะ”
“ฉัน” แบคฮยอนอ่ำอึ้งอยู่นานแต่ก็ไม่กล้าพูดสถานะเขากับเด็กคนนี้ออกไป
“ม่ามี๊!! กินติม” จู่ชานซองก็เริ่มงอแงขึ้นมาอีก
แต่สรรพนามที่ชานซองเรียกออกทำให้แบคฮยอนหน้าเสียลงเล็กน้อย ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขารู้สึกกระอักกระอ่วนใจกับสถานะแม่ของชานซองมากเท่าครั้งนี้
“ลูกคุณเหรอ” ชานยอลถามเสียงเย็นพร้อมกับก้มลงจับมือเด็กแฝดสองคนเอาไว้ สีหน้าของเขาอยู่เย็นชืดลงทันตา “ ซอออน ซอจุน ก้มหัวบอกลาน้าแบคฮยอนสิครับ เราจะไปกันแล้ว” ชานยอลพูดพลางมองออกมาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
แต่ทำไมมันทำให้แบคฮยอนรู้สึกเจ็บจิ๊ดที่หัวใจ แอบรู้สึกผิดหวังที่ชานยอลไม่แสดงท่าทีต่อต้านเขากับเด็กที่ถูกเข้าใจว่าเป็นลูกเลย
“ลาก่อนครับ” สองเสียงใสประสานพลางก้มหัวลงบอกลาตามคำสั่งของชานยอล
ชานยอลกำลังจะเดินจากไปอีกครั้ง มันยากทุกครั้งที่ต้องเป็นคนที่ยืนอยู่แล้วทนมอง อีก5 ปี 10 ปีที่ว่ามันไม่มีอีกแล้วหรือยังไง
“เดี๋ยว” แบคฮยอนกลั้นหายใจครั้งสุดท้าย เพื่อรั้งอีกคนไว้ “ให้ฉันซื้อไอติมให้เด็กๆก่อน ให้ซอออน
ซอจุนด้วย”
“เย้ๆ ชานยอลกินตินกัน” เด็กแฝดกระโดดโลดเต้นกันยกใหญ่แต่อารมณ์มันช่างขัดกับผู้ปกครองเด็กพวกนี้เหลือเกิน
“รอนี้นะเด็กๆ” แบคฮยอนย่อตัวลงระบายยิ้มให้เด็กทั้งสาม
ในขณะที่ชานยอลก็รู้สึกอึดอัดไม่น้อยและคนที่อึดอัดไม่แพ้กันก็รวมไปถึงจงอินด้วย
CHANYOEL
PART
2
ปีที่ผ่านมาชานยอลคิดมาตลอดว่าถ้าอีกฝ่ายมีความสุขดีก็จะดีใจด้วย
หากบังเอิญได้พบกันเขาก็ตั้งใจจะยิ้มให้เพราะยอมสิ่งที่อีกคนตัดสินใจ
แต่การได้มาเห็นว่าพวกเขาตอนนี้ไม่ใช่แค่สองคนแต่กลับเป็นสาม
เด็กน้อยตรงหน้าคงเป็นตัวแทนความรักของพวกเขาสองคน
ตลอด 2 ปีที่เขาไม่มีใคร แต่หัวใจแบคฮยอนกลับเปลี่ยนไปแล้ว
ร่างเล็กที่เคยเป็นของเขา วันนี้กลับเป็นของคนอื่น ชานยอลยืนมองแผ่นหลังแบคฮยอนกับจงอินที่ยืนซื้อไอติมอยู่ตรงร้านใกล้ๆ
เขาคิดว่าตัวเองจะรับมือได้ แต่วันนี้เขารู้แล้วว่าเขาคิดผิด
ขึ้นชื่อว่าบยอนแบคฮยอน หัวใจชานยอลก็แหลกละเอียดไม่เหลือชิ้นดี
END.
“แบคครับ” จงอินเรียกออกมา
ขณะที่แยคฮยอนกำลังเลือกไอติมให้เด็กน้อยทั้งสามคน
“หื้ม”
“แบคยังรักผมอยู่หรือป่าว” มือบางจับโคนไอติมไว้แน่น มันเป็นคำถามที่ได้ฟังทีไรสภาวะหัวเหมือนใกล้จะล้มเหลวลงไปอย่างนั้นทุกครั้ง
แต่ยังไงก็ตามทางที่เลือกแล้วคือ จงอิน
“รักสิ” แบคฮยอนตอบกลับ พลางหันมายิ้มให้คนรักบางๆ
“แล้วเขาล่ะ….แบครักเขามั้ย?” จงอินถามออกมาอีก ยิ่งเห็นสีหน้าของจงอินที่เรียบเฉยแบคฮยอนยิ่งหนักใจขึ้นกว่าเก่า
ปาร์คชานยอล… บางทีหากวันนี้เราไม่เจอกันอะไรๆมันคงจะง่ายกว่านี้
“แบคไม่ต้องตอบผมก็ได้” เสียงเรียบพูดขึ้นขัดความคิด “กลับไปตอบเขาเถอะ เขายังรอแบคอยู่นะ” จงอินพูดพร้อมระบายยิ้มบางออกมาราวกับไม่อึดอัดใจสักนิด
“แต่..” แบคฮยอนไม่รู้ว่าจงอินกำลังพูดอะไรออกมา
แต่สิ่งที่คนตตรงหน้ทำให้มันเหมือนการปลดล็อคความรู้บางอย่างที่แบคฮยอนไม่เคยกล้า หรือบางทีที่ผ่านมาจงอินไม่เคยขังเขาไว้ แต่เขาเองต่างหากที่ขังตัวเองโดยตลอด
ความรู้สึกผิดที่มีต่อจงอิน
เป็นเหมือนคุกที่ขังความรู้สึกที่ควรมีให้ชานยอลแต่แรกไม่สามารถลอดผ่านซี่กรงความผิดนั่นออกมาได้
“จงอิน.. ขอบคุณมากนะ” แบคฮยอนพูดพร้อมความรู้สึกที่เอ่อล้นอย่างบอกไม่ถูก
“รีบไม่สิครับ เขาหน้ายู่ใหญ่แล้วนั่นนะ” คนตัวสูงว่าพลางหันไปชี้หน้าชานยอลที่ยืนรออยู่ไม่ไกลให้แบคฮยอนดู
“เร็วสิ
เดี๋ยวผมลือกไอติมให้” แบคฮยอนพยักหน้ารับเต็มสูบพร้อมกับกระโดดกอดจงอินเป็นการขอบคุณเสียยกใหญ่
“ขอบคุณอีกครั้งนะ คิมจงอิน”
สำหรับคิมจงอิน.. แม้ไม่สามารถรักอีกต่อไปได้เมื่อหัวใจดวงนี้เป็นของชานยอลมานานแล้ว หากเลือกคำว่า ‘สงสาร’
ถามว่าจงอินยังจะต้องการอีกต่อไปมั้ย แต่สุดท้ายความรักก็คือความเห็นแก่ตัวอยู่ดี
ทุกคนบนโลกล้วนอยากจะมีความรักที่ให้ความสุขกับตนเองได้มากที่สุด จงอินก็เช่นกัน
บางทีความรักที่มีความสุขของเขา.... อาจจะเป็นการที่ยอมปล่อยผมที่ทำร้ายหัวใจเขาให้หลุดออกจากใจเขาสักที
#ชบติดเซ็กส์
คุยกับไรต์ : @mingkchk
ความคิดเห็น