คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 [ปรับขนาดอักษรค่ะ]
“อย่า… อย่า… อย่า…” เสียงหญิงสาวนอนละเมออยู่บนเตียงเมื่อฝันถึงภาพในอดีต ภาพที่เธอพยายามลืมตลอดเวลา มือที่ปัดสะเปะสะปะในอากาศ เหงื่อไหลท่วมตัวทั้งที่อากาศในห้องหนาวเย็น “กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
เมื่อเสียงกรี๊ดดังกังวาลขึ้น เด็กน้อยที่นอนอยู่ห้องข้างๆ ตกใจสะดุ้งตื่นรีบลุกขึ้นจากที่นอนแล้ววิ่งไปหาผู้เป็นแม่ที่อยู่ห้องถัดไป พร้อมกับเคาะประตูด้วยความรู้สึกหวาดกลัว
“แม่ครับ แม่ครับ แม่เป็นอะไรครับ” ซูวอนตะโกนเรียกซูยองพร้อมกับทุบประตูห้องนอน “แม่ครับ เปิดประตูให้ผมหน่อยครับ”
ซูยองที่ตื่นจากฝันร้ายรีบลุกจากที่นอนแล้ววิ่งไปเปิดประตู เมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกของซูวอน
“ซูวอน” ซูยองคุกเข่าลงแล้วกอดลูกชายที่น้ำตานองหน้าเพราะกลัวผู้เป็นแม่จะเป็นอะไร “โอ๋ๆ แม่ขอโทษที่ทำให้ลูกตื่น แม่ไม่เป็นอะไรไม่ต้องร้อง”
ซูยองยังคงปลอบประโลมลูกชายทั้งที่ตอนนี้ตัวเธอเองก็อยากจะร้องไห้เหมือนกัน ฝันร้ายที่จางหายไปนาน ทำไมอยู่ๆ ถึงผุดขึ้นมาตามหลอกตามหลอนเธออีกครั้ง
“แม่ไม่เป็นอะไรจริงๆ นะครับ” ซูวอนถามด้วยน้ำเสียงสะอื้น
“จริงครับ แม่ไม่เป็นอะไร แม่แค่ฝันร้าย” ซูยองเช็คน้ำตาให้ลูกชาย ก่อนพูดต่อว่า “แม่ขอโทษนะ ที่ทำให้ลูกตกใจ คืนนี้เรามานอนด้วยกันไหม”
ซูวอนพยักหน้ารับอย่างรวดเร็วทำให้ซูยองยิ้มรับน้อยๆ ก่อนจะจูงมือลูกชายเดินไปที่เตียงขนาดควีนไซต์
“แม่ฝันว่าอะไรครับ” ซูวอนถามอย่างสงสัย ขณะที่นอนอยู่ในอ้อมกอดซูยอง
“เออ… คือ แม่ฝันถึงยักษ์ ยักษ์ใจร้าย” ซูยองอึกอักก่อนที่จะตอบ และจำเป็นต้องโกหกลูกชายไป เพราะจะให้บอกได้อย่างไรว่าในฝันเธอกำลังจะถูก ข่มขื่น
“แม่ไม่ต้องกลัวนะครับ ถ้าผมโตกว่านี้ ผมจะปกป้องแม่เอง” ซูวอนบอกซูยองอย่างไร้เดียงสา แต่นั้นก็ทำให้เธอตื้นตันกับลูกชายคนนี้เป็นที่สุด
“จ้า นอนซะ นอนเยอะๆ จะได้โตไวๆ จะได้ปกป้องแม่ได้” ซูยองหอมไปที่หน้าผากซูวอนก่อนกระชับกอดให้แน่ขึ้น เพราะกับน้ำตาเริ่มระเรื่อคลอเบ้าตา
ซูวอนถือเป็นไม่ตั้งแต่แต่ก็ภาคภูมิใจของเธอ วันที่รู้ตัวว่าตั้งท้องคือวันที่ตัดสินใจว่าชีวิตนี้จะอยู่เพื่อใคร หลังจากเธอคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงกับชีวิตที่เหมือนตกนรกทั้งเป็นดี จนในที่สุดก็ตัดสินใจออกจาบ้านหลังนั้น บ้านที่เป็นเรือนหอหลังแต่งงานซึ่งอยู่ในรั้วเดียวกันกับบ้านที่อาศัยอยู่หลังจากที่พ่อและแม่เสีย
ซูยองเลือกที่จะมาปักหลักอยู่ที่ปูซานเนื่องจากเป็นสถานที่สุดท้ายที่เธอและพ่อแม่มาเที่ยวด้วยกัน เป็นความทรงจำดีๆ ก่อนที่จะจากลากันตลอดชีวิต เธอคงเป็นลูกที่แย่มากเพราะเป็นเวลาเกือบ 6 ปีแล้วที่ไม่ได้กลับไปเยี่ยมหลุมศพพ่อแม่อีกเลย มีเพียงสั่งร้านดอกไม้ให้นำดอกไม้ไปวางหน้าหลุมศพในวันครบรอบวันเสียชีวิตเท่านั้น ถ้าทำใจได้และพร้อมมากกว่านี้เมื่อไหร่ ตั้งใจว่าจะพาซูวอนไปเคารพหลุดศพคุณตาคุณยายพร้อมกับพาไปรู้จักคุณปู่คุณย่า แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเธอต้องได้ยินข่าวว่าซีวอนมีลูกก่อน เพราะถ้าซีวอนแต่งงานใหม่และมีลูกแล้วคงไม่น่าจะนำลูกของเธอไป เธอก็ไม่ยอมเสียลูกชายให้กับใครทั้งนั้น พอคิดถึงตรงนี้ก็ยังเจ็บที่หัวใจแปล๊บ และคิดว่าถ้าซีวอนแต่งงานและมีลูกจริงเธอจะรับได้หรือไม่
เช้าวันใหม่น่าจะเป็นวันที่สดใสของใครหลายๆ คน แต่คงไม่ใช่กับซูยองที่พยายามข่มตานอนเท่าไหร่ก็นอนไม่หลับ จึงลงมาเปิดร้านแต่เช้าพร้อมทั้งทำอาหารเช้าให้ซูวอนทานก่อนไปโรงเรียน โดยโรงเรียนที่ซูวอนเรียนนั้นเป็นโรงเรียนที่ดังที่สุดและแพงที่สุดของปูซาน เพราะเธอต้องการให้ซูวอนได้รับสิ่งที่ดีที่สุด ถึงแม้มันจะเกิดฐานะของเธอ เพราะรายได้ในแต่ละวันคือรายได้ที่พอยังชีพและใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ถ้าต้องจ่ายค่าเทอมที่เป็นหลักล้านวอนแล้ว เธอจึงจำเป็นต้องถอนเงินปันผลหลังจากที่ไม่ได้ถอนออกมาเลยนับตั้งแต่ซื้อบ้านหลังนี้ก็คงเป็นเวลา 7 ปี และเมื่อเช็คสอบเงินก็พบว่าเงินในบัญชีเธอเพิ่มขึ้นมาอีกมากโข มากจนสามารถซื้อบ้านอีกหลังหนึ่งได้สบายๆ ดังนั้นเธอจึงเบิกเงินออกมาอีกก้อนหนึ่งสำหรับค่าเล่าเรียนของซูวอนจนกระทั้งเรียนจบ
ในขณะที่ซูยองกำลังคิดอะไรเพลินๆ ก็ได้ยินเสียงประตูก็เปิดออก จึงมองออกไปว่าใครเป็นลูกค้าคนแรก ณ วันนี้ ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน โจว คยูฮยอน
“ไง นิทรรศการจบแล้วหรอ ถึงกลับมาได้” ซูยองเอ่ยทักแขกผู้มาเยือนอย่างสนิทสนม เพราะคยูฮยอนเป็นเพื่อนคนแรกที่เธอมี หลังจากที่ย้ายมาอยู่ที่ปูซาน
“อืม จบไปหลายวันแล้ว รอบนี้ขายได้เร็วกว่าที่คิด” คยูฮยอนตอบเกี่ยวกับงานนิทรรศการที่พึ่งจบไป “แต่พอดีทำเรื่องโอนหุ้นเลยยังไม่สะดวกแวะมา”
คยูฮยอนเป็นลูกผู้บริหารโรงแรมอินซานซึ่งตอนนี้อาจจะเรียกว่าอดีตผู้บริหารก็ว่าได้ เพราะหุ้นของโรงแรมส่วนหนึ่งได้ขายออกไปแล้ว ด้วยความที่คยูฮยอนชอบที่จะเป็นจิตกรวาดเขียนซะมากกว่า และก็เป็นได้ดีด้วย เพราะในเกาหลีคงไม่มีใครไม่รู้จักจิตกรโจว ที่ขายรูปๆ หนึ่งได้ราคาเป็นล้านวอน
เนื่องจากคยูฮยอนเป็นลูกชายคนเดียว ดังนั้นจึงไม่มีใครดูแลกิจการต่อ ทำให้จำเป็นต้องขายหุ้นเพื่อรักษาโรงแรมและให้คนอื่นที่รักงานบริหารมาบริหารแทน ถึงแม้จะรู้สึกเสียใจที่ต้องขายหุ้นให้คนอื่นเพราะโรงแรมนี้พ่อของเขาสร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง แต่ถ้าอยู่ในมือคนที่ไม่ได้เรียนบริหารอย่างเขาแล้วคงมีแต่เจ้งกับเจ้ง ซึ่งพ่อเขารู้ดีและเข้าใจจึงยอมที่จะขายหุ้นออกไป
“ข่าวที่ว่าเปลี่ยนผู้บริหารโรงแรมก็เป็นเรื่องจริงสินะ” ซูยองพูดขณะชงกาแฟให้โดยที่คยูฮยอนโดยไม่ต้องบอกเพราะเพื่อนกันมานานจึงทำให้รู้ว่าที่คยูฮยอนชอบกาแฟรสชาดอย่างไร และก็พอจับความรู้สึกคยูฮยอนได้ด้วยว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร “แล้วนาย ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
คยูฮยอนถอนหายใจก่อนที่จะยิ้มรับและตอบกลับมา “ไม่เป็นไร แค่รู้สึกใจหายเฉยๆ แล้วก็เสียใจนิดๆ หน่อยๆ เพราะพ่ออุตสาห์สร้างโรงแรมนี้มา แต่สุดท้ายก็ต้องขายมันไป”
“เอาน่า มันคือทางเลือกที่นายเลือก และพ่อนายก็ยอมรับมันได้ไม่ใช่หรอ อย่างคิดมากเลย” ซูยองพูดปลอบใจ พร้อมกับยื่นแก้วกาแฟให้ แล้วพูดต่ออย่างติดตลก “ดูนายตอนนี้สิ ประสบความสำเร็จ เป็นจิตกรชื่อดังจนรวยล้นฟ้า ใครๆ ก็อยากได้รูปที่นายวาดทั้งนั้น นี่ฉันยังคิดอยู่เลยว่าถ้าเอารูปที่นายให้ไปขายดีไหม น่าจะได้หลายล้านอยู่”
“ให้เพราะตั้งใจวาดให้ ถ้าจะเอาไปขายบอก จะได้วาดรูปอื่นแล้วให้เอาไปขายแทน” คยูฮยอนตอบอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ถึงแม้จะรู้ว่าซูยองพูดเล่น เพราะรูปทุกรูปที่เขาวาดให้ซูยอง โดยซูยองนำไปติดที่ร้านนั้น เป็นรูปที่แฝงไปด้วยความทรงจำที่ดี ทุกๆ รูปจะเห็นว่ามีผู้หญิงและเด็กยืนอยู่ในรูปลางๆ นั่นก็คือซูยองกับซูวอนนั้นเอง ซึ่งเขาไม่เคยวาดรูปแบบนี้ให้กับใครที่ไหน
“แหม ล้อเล่นหรอกน่า ทำเป็นดุไปได้” ซูยองว่ากลับเพราะเธอไม่เคยคิดจะขายรูปพวกนี้อยู่แล้ว ที่พูดเพียงเพราะอยากให้คยูฮยอนสบายใจขึ้นเท่านั้นเอง
“แล้วเจ้าตัวแสบล่ะ ยังไม่ตื่นอีกหรอ” คยูฮยอนถามหาซูวอนขณะจิบกาแฟ เพราะตั้งแต่เข้ามายังไม่เห็นซูวอนเลย
“ตื่นแล้วมั้ง เดี๋ยวก็ลงมา วันนี้ต้องไปเรียน” ซูยองตอบกลับไปเพราะก่อนหน้าที่คยูฮยอนจะเข้ามา เธอได้ยินเสียงเปิดประตูจากชั้นบนทำให้รับรู้ว่าซูวอนตื่นนอนแล้ว และนี่ก็เป็นเรื่องดีอีกเรื่องหนึ่งของซูวอนที่เป็นเด็กว่านอนสอนง่ายมาก ตื่นเอง แต่งตัวเองตลอด ซึ่งเธอเป็นผู้เลือกเสื้อผ้าและวางไว้ให้เท่านั้น
“แม่ครับ ผมหิวแล้วครับ” ซูวอนวิ่งลงมาจากบันไดและร้องเรียกหาของกินกับซูยอง ทำให้ซูยองพยักเพยิดกับคยูฮยอนประมาณว่า นั่นไง ลงมาแล้ว
“ซูวอนอย่าวิ่ง เดี๋ยวตกบันได” ซูยองตะโกนบอกกับซูวอน เนื่องจากได้ยินเสียงตึงๆ ที่ขั้นบันได
ซูวอนที่วิ่งลงมาเมื่อเห็นคยูฮยอน จึงโค้งตัวทักทาย “สวัสดีครับ ลุงคยู”
“สวัสดีครับ” คยูฮยอนตอบกลับ ก่อนที่แซวหนุ่มน้อย “ตื่นขึ้นมาก็หิวเลยหรอเรา” ซูวอนไม่ได้ตอบอะไรกลับ เพียงแต่นั่งลงข้างๆ และจ้องหน้าคยูฮยอนเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ไม่กล้าพูดทำให้คยูฮยอนสงสัยและอดที่จะถามไม่ได้ “จ้องหน้าลุงอย่างนี้มีอะไรหรือป่าวครับ”
“ลุงคยูโตแล้วใช่ไหมครับ” ซูวอนลังเลก่อนที่จะตัดสินใจถามออกไปอย่างจริงจัง และไม่ยอมกินเช้าที่เมื่อกี้พึ่งบ่นว่าหิว เพื่อที่จะรอคำตอบของคยูฮยอน
คยูฮยอนมองหน้าซูยองอย่างงงๆ คล้ายกับถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมซูวอนถึงถามอย่างนี้ แต่ซูยองก็ส่ายหัวกลับประมาณว่าไม่รู้ คยูฮยอนจึงตอบครับกลับไป “ครับ ลุงโตแล้ว”
“ลุงคยูแข็งแรงใช่ไหมครับ” ซูวอนยังคงถามต่อ ทำให้คยูฮยอนยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่
“ครับ”
ซูวอนลอบถอนหายใจเลียนแบบผู้ใหญ่แล้วพูดว่า “งั้นกลางวันนี้ผมฝากคุณแม่ไว้กับลุงคยู จนกว่าผมจะกลับมาได้ไหมนะครับ”
“คุณแม่เป็นอะไรครับ ทำไมถึงต้องฝากไว้กับลุง” คยูฮยอนถามซูวอนแต่สายตากลับมองไปที่ซูยอง ซูยองจึงส่ายหัวกลับมาเพื่อบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร
“เมื่อคืนคุณแม่ฝันร้ายครับ ฝันถึงยักษ์ใจร้าย ผมกลัวยักษ์จะกลับมาแล้วคุณแม่จะต้องฝันร้ายอีก” คำตอบของซูวอนทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนอดที่จะแอบยิ้มไม่ได้ “ถ้าคุณลุงอยู่ดูแลคุณแม่ ผมจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ได้ครับ ลุงสัญญาว่าจะดูแลคุณแม่ให้ จะไม่ให้ใครมาทำร้ายหรือเข้าใกล้เลยครับ” คยูฮยอนรับปากซูวอนอย่างขันแข็ง
“สัญญานะครับ ผมจะได้ไปเรียนอย่างสบายใจ” ซูวอนพูดอย่างแก่แดด และยกนิ้วก้อยขึ้นมาเพื่อเกี่ยวก้อยสัญญากับคยูฮยอน
“เอาล่ะ หนุ่มน้อย สัญญากันแล้วก็กินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันนะ” ซูยองบอกกับซูวอนให้รีบทานข้าวเพราะใกล้เวลาที่รถโรงเรียนจะมารับ ก่อนที่จะยิ้มขันๆ กับคยูฮยอน
****************************************
ขอ ถามหน่อยค่ะ อ่านแล้วงงๆ หรือสับสนเรื่องชื่อ ซูยอง ซีวอน ซูวอน ไหมคะ พอดีเรากลับมาอ่านแล้วงงๆ กับชื่อตัวละครที่คล้ายกันเกินไป เลยอยากถามว่าเปลี่ยนชื่อซูวอนดีไหม แล้วถ้าเปลี่ยนจะเปลี่ยนเป็นชื่ออะไรดี
ปล. แนะนำติชมกันได้นะคะ จะได้เอาไปพัฒนาการเขียนของตัวเอง :)
ความคิดเห็น