คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 15
เวลาผ่านไปเกือบ 4 ปี ที่ซูยองออกจากบ้านไปพร้อมหัวใจของเขาที่รับรู้ว่าตัวเองรู้สึกกับซูยองเช่นไร แต่พอนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น มันก็สมควรแล้วที่ซูยองจะทนเขาไม่ได้
เรื่องราวต่างๆ ที่พยายามตั้งใจจะลืม แต่ก็ผุดขึ้นมาราวกลับพยายามตอนย้ำสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป เมื่อได้พบกับ ลี ซองมิน อีกครั้ง
วันนี้เป็นวันที่ตัวเขาเดินทางมาญี่ปุ่น เพื่อเจรจาธุรกิจกับบริษัทสถาปนิกตบแต่งภายใน นั่นทำให้เขารู้ว่าซองมินเป็นหนึ่งในผู้บริหารของบริษัทนี้
“สวัสดีครับ คุณซีวอน” ซองมินเดินเข้ามาทักทายซีวอนในระหว่างงานจัดเลี้ยง ที่บริษัทสถาปนิกของเขาได้ตกลงเซ็นสัญญาออกแบบและตบแต่งภายในให้บริษัทในเครือชเวที่ดำเนินการขยายสาขาโรงแรมในประเทศญี่ปุ่น
“ครับ” ซีวอนตอบรับสั้นๆ พร้อมทั้งยกแก้วไวน์กระดกรวดเดียวจนหมด ไม่จิบช้าๆ อย่างที่นักดื่มไวน์ปกติทำ
“ผมขอคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวได้ไหมครับ” ซองมินพูดอย่างเยือกเย็น เพราะถึงเวลาแล้วที่เขาจะได้สะสางความแค้นสักที
ซีวอนถึงแม้จะสงสัยเล็กน้อยว่าซองมินต้องการคุยอะไรกับเขา แต่ก็เดินตามไปจนถึงห้องทำงานซองมินอย่างง่ายดาย
พอประตูปิดลงสนิท หมัดหนักๆ ของซองมินกระแทกเข้าไปที่ใบหน้าของซีวอนอย่างไม่รีรอ
“สำหรับสี่ปีที่แล้ว ที่คุณเคยต่อยผม แล้วก็ทำให้ซูยองเสียใจ” ซองมินบอกเหตุผลในการต่อยหน้าซีวอน
แต่แล้วเมื่อซีวอนตั้งตัวได้หมัดหนักๆ ก็สวนกลับอย่างรวดเร็ว
“ที่มายุ่งกับเมียชาวบ้าน แค่นี้ยังน้อยไป” ซีวอนพูดด้วยอารมณ์โกรธ ทั้งที่พยายามปล่อยผ่านแล้วแท้ๆ แต่ซองมินก็มากระตุ้นให้เขาอารมณ์เสีย
“ผมกับซูยองเราเป็นเพื่อนกัน” ซองมินตอบกลับ และสวนหมัดกลับไปอย่างรวดเร็ว
ก่อนที่ซองมินจะต่อยซ้ำอีกครั้งและซีวอนสวนหมัดกลับไป เสียงประตูและเสียงคนร้องกรี๊ดดังขึ้นมาก่อน ทำให้ทั้งคู่หยุดชะงัก
“ซองมิน เกิดอะไรขึ้นคะ” ซันนี่รีบแยกซองมินกับซีวอนออกจากกัน พร้อมทั้งมองใบหน้าของซองมินที่มีรอยช้ำที่แก้ม และใบหน้าของซีวอนที่ดูเหมือนจะมีเลือดไหลที่ปาก
“ทำไมต้องใช้กำลังกันด้วย” ซันนี่โวยวายทั้งซองมินและชายแปลกหน้า ถึงเธอจะไม่รู้ว่าเขาคือใคร แต่ดูจากหน้าตาลักษณะการแต่งตัวแล้ว คงไม่ใช่พวกโจรผู้ร้ายที่จะมาปล้นชิงทรัพย์
“นี่ คุณซีวอน สามีของซูยอง” ซองมินบอกกับซันนี่ที่มองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ทั้งที่เขาโดนต่อยจนหน้าช้ำแท้ๆ
ซันนี่พึมพำชื่อซูยองเบาๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ เหตุการณ์ที่ซองมินถูกต่อยเมื่อสี่ปีที่แล้ว
“อ๋อ คุณนี่เอง เรานั่งคุยกันก่อนดีไหมคะ ฉันชื่อซันนี่ค่ะ เป็นภรรยาของซองมินค่ะ” ซันนี่รีบเอ่ยแนะนำตัวเองกับซีวอน พร้อมทั้งเดินไปโทรศัพท์ขอกล่องปฐมพยาบาลจากเลขาซองมิน
“ถ้าเป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อ 4 ปีที่แล้ว ฉันขอยืนยันค่ะ ว่าซูยองกับซองมินไม่ได้มีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวแบบที่คุณเข้าใจ” ซันนี่บอกกับซีวอนที่ตอนนี้มึนงงไปหมดแล้ว เพราะถ้าซองมินมีภรรยาเป็นตัวเป็นตนแล้วตอนนี้ซูยองอยู่ไหน
“เพราะถ้าเขาทำแบบนั้น ฉันเอาตายแน่” ซันนี่ถึงปากจะพูดกับซีวอน แต่สายตาก็มองซองมิน
“ใครจะกล้านอกใจภรรยาล่ะจ๊ะ” ซองมินยิ้มแหย่ๆ ให้ซันนี่ ที่ตั้งแต่ท้องอ่อนๆ ก็ดูเหมือนจะดุขึ้นทุกวัน
“ในวันนั้น ฉันก็อยู่ด้วยค่ะ แต่พอดีฉันนำเสื้อผ้าของคุณซูยองเอาไปให้แม่บ้านซัก คุณเลยไม่เห็นฉันอยู่ในห้องนั้น” ซันนี่หันไปอธิบายกับซีวอนต่อ เวลาผ่านไปนานแล้ว เธอจำเหตุการณ์ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง แต่ที่จำได้แน่ๆ คือซองมินโดนต่อยจนหน้าบวมเหมือนกับวันนี้
“คุณไม่ได้มีอะไรกับซูยองจริงๆ หรอ” ซีวอนลูบใบหน้าตัวเอง พร้อมหันไปถามซองมินอีกครั้ง นี่เขาเข้าใจซูยองผิดมาตลอดเลยอย่างนั้นหรือ
“นี่คุณยังเข้าใจผมกับซูยองผิดอยู่หรอ ผมยังยืนยันคำเดิม ผมกับซูยองเราเป็นเพื่อนสนิทกัน” ซองมินย้ำกับซีวอน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่พอใจซีวอนอยู่ดี เพราะตอนนี้ในวงสังคมเกาหลีข่าวลือการคบกันระหว่างซีวอนกับทิฟฟานี่หนาหูมาก แล้วซูยองล่ะ จะเป็นอย่างไร
“ตอนนี้ซูยองเป็นยังไงบ้าง” ซองมินถามซีวอน เพราะถ้าซีวอนยังเข้าใจเขาและซูยองผิดอยู่อย่างนี้ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่คงไม่ดีแน่ๆ
ซีวอนถอนหายใจก่อนที่จะตอบซองมินกลับไป “เราหย่ากันแล้ว ซูยองเซ็นต์ใบหย่าให้ผมพร้อมทั้งบอกกับแม่ผมว่า เธอจะไปอยู่กับคนรักของเธอ ผมนึกว่าเธออยู่กับคุณ”
“ให้ตายสิ” ซองมินพึมพำกับตัวเอง เขาอยากจะต่อยหน้าขาวๆ ของซีวอนอีกสักหมัดสองหมัด ถ้าไม่เห็นว่าตอนนี้หน้าตาซีวอนอ่อนล้าและรู้สึกผิดเพียงใด
“ซูยองไม่มีคนรักที่ไหน ผมรู้จักเธอดี เธอรักคุณมาโดยตลอด” ซองมินอธิบายเรื่องราวต่างๆ ของซูยองให้ซีวอนฟัง
ซูยองไม่เคยคบใคร เพราะปิดกั้นตัวเองมาตลอด คนที่ซูยองเปิดใจให้คือ ซีวอน พี่ชายที่เข้ามาปลอบเมื่อเธอไม่เหลือใครแล้ว
“แล้วคุณรู้ไหม ว่าตอนนี้ซูยองอยู่ไหน” ซีวอนถามหาซูยองกับซองมิน เพราะอย่างที่ซองมินบอก ซูยองไม่เหลือใครแล้ว ไม่มีญาติที่ไหน แล้วตอนนี้เธอจะเป็นอย่างไร
ซองมินสายหัว เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น เขาก็ไม่สามารถติดต่อกับซูยองได้อีกเลย
“ผมสงสัยมานานแล้ว ว่าทำไมคุณรู้ว่าซูยองอยู่กับผม แถมรู้ว่าอยู่ห้องไหนอีก ทั้งที่ชื่อคนลงทะเบียนห้องในโรงแรมคือชื่อของภรรยาผม” ซองมินถามซีวอนเพราะวันนั้นคนที่จองโรงแรมคือซันนี่ ถ้าซีวอนรู้ห้องเพราะกล้องวงจรปิด ก็น่าจะเห็นซันนี่เดินมาด้วยสิ
“มีคนบอกผม” ซีวอนไม่ได้เอ่ยออกไป ว่าใครเป็นคนบอก แต่ทั้งสองคนก็พอจะเดาได้
“ผมไม่รู้ว่าคนที่บอกคุณ คือคนเดียวกันกับคนที่ทำให้ซูยองต้องขึ้นมาอาบน้ำในห้องของผมหรือป่าว” ซองมินพูดอย่างกำกวม จนซีวอนสงสัย
“ซองมินเขาหมายถึงมีผู้หญิงคนหนึ่งเอาน้ำหวานหรือไวน์หรือเหล้านี่แหละ ราดหัวซูยองค่ะ เราสองคนจึงบังคับซูยองขึ้นมาอาบน้ำในห้อง” ซันนี่เริ่มขยายความเมื่อเห็นว่าซองมินพูดจากำกวน อาจถูกต่อยอีกรอบก็เป็นไปได้
“ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรนะคะ ซองมิน ฉันลืมไปแล้ว” ซันนี่หันมาถามซองมิน เพราะเธอจำเรื่องราวได้แค่รางๆ เท่านั้น
“ทิฟฟานี่ คุณทิฟฟานี่ ครับ” ซองมินตอบคำถามซันนี่ แต่คล้ายเป็นการบอกกับซีวอนมากกว่า ทำให้ซีวอนทำอะไรไม่ถูก ทิฟฟานี่นะหรือที่จะทำแบบนั้น
“คุณซีวอนคะ ผู้หญิงเมื่อรู้สึกว่าตัวเองพ่ายแพ้และเสียของรักไป เขาสามารถทำได้ทุกอย่างนะคะ” ซันนี่บอกกับซีวอนถึงความน่ากลัวของผู้หญิง แล้วยิ่งผู้หญิงสวยที่เพียบพร้อมทุกอย่างแล้ว เกลียดความพ่ายแพ้เป็นที่สุด
“ผมแค่อยากเตือนคุณ ที่อย่างน้อยคุณก็เคยเป็นคนรักของเพื่อนสนิทผม ผู้หญิงคนนั้นเธอไม่ธรรมดาแน่ๆ”
ซีวอนที่ตอนนี้ทั้งมึนงงและสับสน ทิฟฟานี่เป็นคนสร้างเหตุการณ์ทั้งหมดจริงๆ หรือ
ถึงแม้ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับทิฟฟานี่ไม่ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ก็คงยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ส่วนข่าวเรื่องเดทกับทิฟฟานี่ เขาไม่เคยสนใจอยู่แล้ว เพราะมันไม่ไช่เรื่องจริง
ซีวอนกลับไปตรวจสอบการบันทึกภาพของกล้องวงจรปิดในวันนั้นทั้งหมด เป็นอย่างที่ซันนี่ว่า ซูยองไม่ได้อยู่กับซองมินสองต่อสอง แต่อยู่กับซันนี่ด้วย และทิฟฟานี่คือคนที่ทำให้ซูยองเปียกไปทั้งตัว อย่าง…จงใจ โดยการราดน้ำไปที่หัวซูยอง ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเป็นน้ำอะไรก็ตาม
ซีวอนเริ่มคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ระหว่างเขากับทิฟฟานี่ หญิงสาวตายิ้มที่ร่าเริงและอารมณ์ดีตลอดเวลา เธอเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ความคิดล่องลอยไปเรื่อยๆ จนถึงวันนั้น คืนที่เกาะเซจู เขาเริ่มสงสัยว่าทิฟฟานี่ถูกซูยองวางยาจริงหรือไม่
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ซีวอนที่อยู่ในห้องทำงานสุดหรูของโรงแรมบนเกาะเซจู บอกให้คนนอกห้องเข้ามาได้
“นั่งลงสิ” ซีวอนที่ส่วนมากแล้วไม่ค่อยได้มาที่นี่เท่าไหร่ เพราะทงเฮเป็นผู้ดูแลงานแทนทั้งหมด
หญิงสาวที่มึนงงเล็กน้อย เพราะอยู่ดีๆ เธอก็ถูกผู้บริหารระดับสูงเรียกเข้าพบ
“ดูคุณจะจำผมไม่ได้สินะ” ซีวอนพูดกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเขา โรงแรมบนเกาะเซจูมีมากก็จริง แต่ก็ไม่มากพอที่พนักงานจะย้ายจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง โดยไม่ได้อยู่ภายใต้การดูแลในเครือชเวของเขา
หญิงสาวคิดเล็กน้อย เพราะเธอจำหน้าผู้ชายคนนี้ไม่ได้จริงๆ ถึงแม้เขาจะหล่อมากก็ตาม
“เมื่อสี่ปีที่แล้ว ผมเคยประกาศว่า โรงแรมในเครือชเวทุกๆ ที่จะไม่รับคุณเข้าทำงาน แต่สุดท้ายคุณก็ได้ทำงานอยู่ภาคใต้เครือชเวอยู่ดี” ซีวอนที่ดูเหมือนจะพูดจาใจดี แต่กลับแฝงไปด้วยคำมีด จนหญิงสาวตกใจ
“คือหนูขอโทษค่ะ หนูขอโทษจริงๆ ตอนนั้นแม่หนูป่วย หนูต้องการเงิน หนูรู้สึกผิดจริงๆ นะคะ” หญิงสาวที่เริ่มจำเหตุการณ์ในครั้งนั้นได้แล้ว ครั้งที่เธอจำเป็นต้องโกหก เพราะต้องการเงินไปรักษาแม่ที่ป่วย แต่สุดท้าย แม่ก็ได้จากเธอไปอย่างไม่มีวันกลับมา
“ขอโทษเรื่องอะไรบอกผมมาให้หมดซิ” ซีวอนเค้นสอบอยากใจเย็น เพราะอยากรู้ว่าเธอจะพูดอะไรบ้าง
“คือหนู… หนู…” หญิงสาวได้แต่อ้ำอึ้ง พูดตะกุกตะกัก เหตุการณ์ที่เธอไม่อยากจะจดจำได้ผ่านเข้ามาช้าๆ
หญิงสาวใบหน้าสวยที่มีนัยตาเศร้าหมองที่ถูกเธอใส่ร้ายยิ้มให้กับเธออย่างใจดี ในตอนที่เธอแกล้งทำเป็นหาของไม่เจอในบ้านพักของเขา
หญิงสาวหน้าหวานที่มีนัยตายิ้มแต่กลับทำเรื่องร้ายๆ จ้างเธอด้วยเงินค่าจ้างที่แสนแพง จนทำให้เธอนำเงินไปรักษาแม่ได้
ชายหนุ่มที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเพราะความเกรงกลัวและอารมณ์โกรธเกรี้ยว ที่เขาทำราวกลับจะฆ่าเธอทิ้ง
“อ้ำอึ้งอย่างนี้แล้วผมจะรู้ได้อย่างไร ว่าคุณขอโทษผมด้วยเรื่องอะไร” ซีวอนถอนหายใจเล็กน้อย “บอกผมมาให้หมด ทุกสิ่งทุกอย่างมันขึ้นกับคำสารภาพของคุณ”
“วันนั้นหนูโกหกคุณค่ะ” หญิงสาวสารภาพด้วยน้ำตานองหน้า เพราะฟังจากน้ำเสียงซีวอน เขาคงรู้เรื่องราวหมดแล้ว ไม่อยากนั้นคงไม่ให้เธออธิบายถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นหรอก
“หนูใส่ร้ายคุณผู้หญิงคนนั้นค่ะ คุณผู้หญิงคนนั้นเธอไม่ผิดเลย เธอไม่ได้วางยาใคร เธอไม่ได้เรียกหนูให้ไปพบแล้วจ่ายค่าจ้าง แต่หนูต่างหากที่ขอเข้าไปหาเธอ โดยแกล้งทำเป็นลืมของไว้ หนูขอโทษจริงๆ ค่ะ” หญิงสาวจำชื่อของผู้หญิงที่เธอใส่ร้ายไม่ได้ เพราะได้คุยกันเพียงไม่กี่ประโยค
แต่เพียงเท่านี้ก็พอแล้วสำหรับคำตอบทั้งหมด ซีวอนไม่ได้ปลดพนักงานหญิงคนนั้น เพราะสุดท้ายแม่ของเธอก็จากไป ซึ่งตอนนี้เธอเหลือตัวคนเดียว ไม่ต่างอะไรกับซูยองเลย ที่ต้องอยู่ลำพังคนเดียวเพราะความใจร้ายของเขา
ถึงแม้มันจะน่าโกรธและน่าหงุดหงิดใจก็ตาม ที่เห็นลูกชายตัวเองและภรรยาอยู่กับชายอื่น แต่ซีวอนก็พยายามเก็บอาการ พร้อมทั้งได้เรียนรู้จากเหตุการณ์ในอดีต สิ่งที่เห็น อาจไม่ได้เป็นอย่างที่คิด
“ไปไหนกันมาครับ ซูวอนเป็นอะไรหรือป่าว” ซีวอนโค้งหัวทักทายคยูฮยอนเล็กน้อย ก่อนถามอาการซูวอนด้วยความเป็นห่วง
“ซูวอนไข้ขึ้นครับ ผมเลยมารับไปหาหมอตั้งแต่เข้าตรู่ นี่ฉีดยาเลยเพลียหลับไป” คยูฮยอนที่ยังคงอุ้มซูวอนอยู่ได้ตอบซีวอนออกไป
ส่วนซูยองที่ตอนนี้ทำเป็นไม่สนใจซีวอน จึงเดินไปเปิดประตูบ้าน
“จริงๆ แล้วคุณคยูฮยอนไม่ต้องลำบากพาซูวอนไปหาหมอเลยนะครับ เดี๋ยวไว้ผมพาไปให้ เพราะเป็นความผิดของผมส่วนหนึ่งด้วย ที่ดูแลลูกไม่ดี ทำให้ตกบันไดได้” ซีวอนที่พยายามพูดแฝงความนัยว่าซูวอนเป็นลูกของเขาให้คยูฮยอนรับรู้กลายๆ พร้อมทั้งอุ้มซูวอนไปจากมือคยูฮยอน “เดี๋ยวผมอุ้มแกเองดีกว่า”
คยูฮยอนพยายามทำใจเย็นกับความสงสัยทั้งหมดที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรซูยองออกไป คงเป็นเพราะอาการชะงักกับแววตาที่ไหววูบเมื่อได้ยินซีวอนเรียกซูวอนว่าลูกของซูยอง อีกทั้งเขาก็ไม่อยากรับรู้ความจริงสักเท่าไหร่ จึงได้แต่เก็บงำเอาไว้
“ขอบใจมากนะคยู” ซูยองหันมาพูดแล้วยิ้มบางๆ ให้กับคยูฮยอน “เข้ามาทานอะไรก่อนไหม”
“ไม่เป็นไร เช้านี้มีนัดลูกค้ารับงาน เดี๋ยวเย็นๆ ถ้าว่างมาหานะ” คยูฮยอนอดที่จะเสียดายไม่ได้ เพราะติดลูกค้ารับงานวาดภาพตอนเช้า ไม่อย่างนั้นเค้าคงได้คุยกับซูยองในเรื่องนี้
ความคิดเห็น