คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 14 [แก้คำผิด]
ซูยองพยายามขัดขืนซีวอนที่ลากเธอไปยังชั้นบนห้องทำงานของเขา แต่ถึงแม้จะขัดขืนอย่างไรเธอก็ไม่สามารถสู้แรงซีวอนได้อยู่ดี
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” ซูยองพยายามแกะมือซีวอนออกจากแขนของเธอเองที่เริ่มระบมไปหมด แต่เหมือนกับซีวอนไม่ได้สนใจเสียงของเธอเลย
จนไปถึงที่ห้องทำงานของเขา ซีวอนเหวี่ยงซูยองไปที่โซฟาจนซูยองถึงกับร้องเสียงหลง
“หึ กล้ามากนะ ที่มาสมสู่กับชู้ที่โรงแรมของสามีตัวเอง” ซีวอนเข้าไปประชิดตัวซูยองที่พยายามเขยิบตัวหนี
“ฉันบอกแล้วไง ว่าอย่าคิดว่าคนอื่นเค้าจะมีชู้เหมือนคุณ” ซูยองที่ถึงแม้ตอนนี้จะกลัวซีวอนขนาดไหน แต่ถ้าเขาดูถูกเธอ เธอก็พร้อมที่จะพูดจาเชือดเฉือนกลับ
ซูยองที่พยายามขยับตัวหนีซีวอนเซล้มลงกับพื้น เพราะตอนที่ซีวอนเหวี่ยงเธอลงโซฟา ทำให้ข้อเท้าแพลงหน่อยๆ
“อย่าคิดว่าทำท่าสำออยอย่างนี้แล้วมันจะได้ผล” ซีวอนที่ไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าซูยองจะล้มลงกับพื้นแล้วทำหน้าเจ็บปวดขนาดไหน เพราะตอนนี้อารมณ์โมโหเข้าครอบงำจิตใจส่วนดีของเขาไปหมดแล้ว
“มันจะได้ผลได้อย่างไรล่ะ ฉันมันท่าทางสำออยไม่เก่งเท่าทิฟฟานี่ของคุณนี่” ซูยองพยายามดันตัวขึ้นยืน ถึงจะตั้งหลักได้แต่ก็เซเล็กน้อย
“เลิกว่าทิฟฟานี่สักที เธอเทียบทิฟฟานี่ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย” ซีวอนตวาดซูยอง จนเธอสะดุ้ง “แล้วทิฟฟานี่ก็ไม่ร่านหาผู้ชายอย่าเธอแน่”
ความอดทนของซูยองหมดลงอีกครั้ง ฝ่ามือที่ไม่กี่นาทีที่แล้วตบหน้าซีวอนจนมือชา กลับยกขึ้นตบหน้าเขาอีกครั้ง พร้อมกับพยายามเดินหนี
“ชเว ซูยอง” ซีวอนที่โดนซูยองตบจนหน้าหัน กระชากแขนของซูยองขึ้น “รู้ไหมว่าตบหน้าผู้ชายผลมันเป็นยังไง”
“ไม่รู้ แล้วก็ไม่สนด้วย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” ซูยองพยายามดิ้นจากการพันธนาการ เพราะตอนนี้เธอเจ็บแขนไปหมดแล้ว
“ปล่อยเพื่อให้ไปหาชู้นั้นหรอ ปรนเปรอกันทั้งวันไม่พอหรือไง อยากรู้นักว่าชู้มันมีดีกว่าสามีคนนี้ตรงไหน”
ซูยองตกใจสุดขีดเมื่อหน้าซีวอนเข้ามาใกล้ เหตุการณ์วันนั้นที่เกาะเซจูมันยังคงหลอกหลอนเธอไม่ลืมเลือน แล้วเหตุการณ์นี้กำลังจะเกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง
“ปล่อย ปล่อยฉันเดี๋ยวนะ” ซูยองที่พยายามดิ้นเท่าไหร่ แต่ไม่สามารถสู้แรงซีวอนได้เลย มือที่พยายามทุบตีซีวอน กลับถูกรวบไว้ด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว
ซูยองแม้มปากของตัวเอง เพื่อไม่ให้ซีวอนครอบครองปากของเธอได้โดยง่าย
แต่ก็ไม่ได้ผลเพราะริมฝีปากของซีวอนกระแทกเข้าริมฝีปากเธออย่างรุงแรง โดยไม่สนใจอาการประท้วงใดๆ จนเธอเริ่มเจ็บบริเวณริมฝีปากพร้อมกับรับรู้กลิ่นคราวเลือดที่ไม่แน่ใจว่าเป็นของใครกันแน่ จึงต้องเผยอปากออก ทำให้ลิ้นอุ่นๆ ของซีวอนเข้าไปครอบครองยังปากของเธอโดยง่ายดาย
มือบางที่เคยถูกพันธนาการได้รับการคลายออกเพราะมือใหญ่กำลังสำรวจร่างกายของซูยองอย่างจาบจ้วงไร้ความปราณี ริมฝีปากของซีวอนที่ตอนนี้อยู่ที่ลำคอของเธอเมื่อไหร่ไม่อาจจะทราบได้ พร้อมกับร่างของที่คู่ที่นอนราบอยู่บนพื้น
ซูยองพยายามตอบโต้เขาด้วยกำปั้น แต่ดูแล้วเขาจะไม่รู้สึกอะไร
เสื้อเชิ้ตที่ยืมซองมินมาใส่ถูกฉีกออก เหลือเพียงบราตัวจิ๋วที่กำลังจะหลุดตามในไม่ช้า
ซูยองเริ่มเกลียดตัวเองเพราะถึงแม้จะรู้สึกขยะแขยง แต่ลึกๆ แล้วก็อดเคลิบเคลิ้มกับบทพิศวาสที่ซีวอนมอบให้ไม่ได้
เมื่อเห็นซูยองเริ่มคล้อยตาม ซีวอนจึงไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือ ปลดอาภรณ์จิ๋วส่วนล่างทันที
เรียวขางามถูกแยกออก ยังไม่ทันที่ซูยองจะได้ขัดขืน แก่นกายใหญ่เสียดสีไปที่ช่องแคบไม่มีการทะนุถนอมแม้แต่น้อย น้ำตาเริ่มไหลรินจากแววตาคู่สวย ครั้งที่สองแล้ว ที่เขาทำกับเธอแบบนี้ ถึงแม้จะเจ็บปวดเกินคำบรรยายแต่ก็รู้สึกถึงความเสียวซ่านที่ซีวอนมอบให้
ร่างบางถูกกระแทกไม่ยั้ง และถูกกระแทกรุนแรงขึ้นกว่าเดิม จากที่พยายามเก็บอาการเก็บเสียงไม่ให้เขารู้ว่าเธอเริ่มรู้สึกมีความสุขกับรสพิศวาส แต่สุดท้ายแล้วเสียงคราวที่กักเก็บไว้ก็ถูกปล่อยออกมาตามจังหวะของชายหนุ่ม
เสียงครวญครางของซูยองกระตุ้นอารมณ์เขาได้เป็นอย่างดี ร่างหนากระแทกรุนแรงขึ้นเรื่อย จนสุดท้ายแล้วได้ยินกรี๊ดร้องรวมถึงอาการเกร็งกระตุกของซูยอง ที่มาพร้อมๆ กับน้ำอุ่นๆ ของเขาที่ไหลเข้าไปในร่างกาย
ซีวอนผละร่างกายตัวเองออกจากซูยองเล็กน้อย ก่อนที่จะอุ้มซูยองขึ้นจากพื้น
“อย่าดิ้น อยู่เฉยๆ” เสียงชายหนุ่มดุขึ้นเพราะซูยองทำท่าจะดิ้นจนเกือบจะล้มกับทั้งคู่
ความจริงแล้วเขาก็ไม่อยากจะใจดีอุ้มซูยองเท่าไหร่นัก ถ้าไม่เห็นน้ำตาที่นองหน้าบวกกับข้อเท้าที่บวมแป่งออกมา จึงอดที่จะสงสารไม่ได้ ทั้งที่ตอนนี้อารมณ์โกรธและเสียใจที่โดนซูยองนอกใจจะมีมากกว่า
ซีวอนอุ้มซูยองไปยังห้องนอนที่อยู่ในห้องทำงาน เพื่อใช้นอนสำหรับเวลาเหนื่อยล้าจนไม่สามารถเดินทางกลับบ้านได้ ก่อนที่จะโยนเธอลงไปบนเตียง พร้อมสั่งห้ามไม่ให้ไปไหน โดยไม่สนใจว่าหญิงสาวจะอยู่ในอารมณ์โมโหหรือหวาดกลัว
ซูยองไม่สามารถไปไหนได้เพราะเสื้อผ้าของเธอฉีกขาดไปหมดแล้ว จึงได้แต่ห่มผ้าห่มนอนร้องไห้จนเหนื่อยล้า
ส่วนซีวอนออกไปนอนยังโซฟาห้องทำงานด้านนอก ที่ถึงแม้จะรู้สึกผิด แต่ก็รู้สึกโกรธและเกลียดผสมกัน
เช้าวันรุ่งขึ้น ซีวอนตื่นเพราะเสียงอาเจียนที่เกิดขึ้นบริเวณห้องน้ำในห้องนอน จึงรีบลุกเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วงก่อนที่จะนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
ซูยองถือวิสาสะใส่เสื้อของซีวอนเพราะเธอไม่มีเสื้อผ้าที่จะใส่ได้ในตอนนี้ และรู้สึกมันหัวตั้งแต่เช้าก่อนที่จะอยากอาเจียนโดยไม่ทราบสาเหตุ
“ไม่ต้องมองอย่างนั้น ฉันเป็นโรคกระเพราะ” ซูยองตอบซีวอนออกไป เมื่อเห็นว่าเขากำลังมองเธออยู่จากหน้าห้องน้ำ
“ก็ดี เพราะผมไม่มีทางยอมรับเด็กในท้องคุณแน่ๆ” ซีวอนพูดจบก็เดินหนีออกไปสั่งแม่บ้านให้นำชุดสำหรับผู้หญิงมาให้ซูยองใส่
ส่วนซูยองที่นิ่งอึ้งไปเพราะคำพูดที่เหมือนกับโดนตบหน้า เธอไม่ได้เป็นโรคกระเพราะอย่างที่พูด แต่เธอไม่รู้ว่าท้องหรือป่าว รู้แต่ว่าตั้งแต่คืนที่เกาะเซจูประจำเดือนของเธอยังไม่มาเลย แต่ถึงยังไงแล้ว ลูกคนเดียว เธอเลี้ยงได้
อดีตที่กลับมาหลอกหลอนเธออีกครั้ง ซูยองได้แต่ถอนหายใจพร้อมกับมองดูซูวอนลูกชายเพียงคนเดียวที่เกิดจากความผิดพลาดของเขา แต่เกิดจากความรักของเธอ
ซูวอนนอนกระสับกระสายเพราะพิษไข้ที่เกิดจากการอักเสบของแขนข้างขวา ถึงแม้เธอจะป้อนยาแก้ไข้และเช็ดตัวให้แล้ว แต่ดูเหมือนว่าอาการยังไม่ดีขึ้น
ซูยองมองเวลาที่ตอนนี้เข็มสั้นอยู่เลขสี่เข็มยาวอยู่เลขสิบสอง เธอจะพาซูวอนไปหาหมอตอนนี้เลยดีไหม หรือจะรอจนเช้าดี สุดท้ายจึงตัดสินใจลองโทรหาเพื่อนสนิท
“คยู…” เสียงซูยองเรียกชื่อปลายสายยังไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงร้อนรนพูดแทรกขึ้นมาอย่างเป็นห่วง ถึงแม้ว่าเสียงนั้นจะดูงัวเงียเต็มที
“เกิดอะไรขึ้นซูยอง” เสียงปลายสายถามด้วยความร้อนรน เพราะรู้จักกันมาเกือบเจ็ดปี ซูยองไม่เคยโทรหาเขาเช้าตรู่ขนาดนี้
“ซูวอนไข้ขึ้น เราอยากพาซูวอนไปหาหมอ นาย…” ยังไม่ทันพูดจบ คยูฮยอนก็พูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง จึงทำให้ซูยองอดยิ้มบางๆ ไม่ได้
“โอเค จะไปหาเดี๋ยวนี้” เมื่อพูดจบคยูฮยอนก็วางสายลงทันที
ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม คยูฮยอนก็อยู่เคียงข้างเธอมาตลอด อย่างตอนนี้ก็เหมือนกัน ซูวอนเป็นไข้ คยูฮยอนก็รีบมาหาเพื่อพาไปหาหมอ ถ้าเธอไม่มีคยูฮยอนจะทำอย่างไร ความคิดของต้องซูยองสะดุดลงเมื่อใบหน้าซีวอนลอยขึ้นมา เธอจะไปคิดถึงเขาทำไม ก็ในเมื่อเขาพูดเองว่า ไม่มีทางยอมรับซูวอน
“ทำไมซูวอนถึงแขนหักได้” คยูฮยอนเหลือบมองกระจกหลังถามซูยองที่อุ้มซูวอนอยู่ในอ้อมกอด บนเบาะด้านหลังของรถ
ระหว่างทางที่ขับรถมาหาซูยอง เขานึกว่าซูวอนเป็นไข้เพราะพิษหวัดมาโดยตลอด แต่พอเห็นแขนที่เข้าเฝือกถึงได้รู้ว่าเข้าใจผิด
“ซูวอนตกบันไดน่ะ เห็นว่าวิ่งลงบันได” ซูยองตอบคยูฮยอนพร้อมกับเตะหน้าผากตรวจสอบความร้อนของร่างกายซูวอนเบาๆ
ซูวอนตื่นขึ้นเมื่อถึงโรงพยาบาล พร้อมกับกอดคอแม่ของตัวเองแน่นถึงแม้เรียวแรงจะน้อยเต็มทีเพราะพิษไข้ แต่ความกลัวมีมากกว่าเมื่อได้ยินคุณหมอพูดว่าจะต้องฉีดยาแก้ปวดและแก้อักเสบ
“ซูวอน” ซูยองเรียกซูวอนเบาๆ ที่ซบหน้าลงบ่าของเธอ
“ผมไม่มีฉีดยา ผมเจ็บ” ซูวอนยังคงกอดคอซูยองไม่ยอมปล่อย ทำให้ซูยองอดที่จะน้ำตาซึมสงสารไม่ได้
“ซูวอนครับ ฟังลุงนะครับ ถ้าซูวอนไม่ฉีดยา ซูวอนก็จะปวดแขน แล้วก็จะไม่หาย” คยูฮยอนพยายามพูดกับซูวอนที่ดูเหมือนจะเริ่มงอแง เพราะอาการกลัวเข็มฉีดยา
“ผมไม่ปวดแขนแล้ว ผมหายแล้ว” ความกลัวทำให้ซูวอนเลือกที่จะพูดปด ทั้งที่ตอนนี้ปวดแขนจะแย่ แถมร่ายกายที่ร้อนๆ หนาวๆ จนน่าหงุดหงิดนี่อีก
“ซูวอนครับ ถ้าซูวอนฉีดยา ซูวอนจะได้หายไวๆ ไงครับ ซูวอนไม่สงสารคุณแม่หรอครับ ซูวอนเจ็บ คุณแม่ก็เจ็บ รู้ไหมครับ”
เมื่อได้ฟังที่คยูฮยอนพูด ซูวอนจึงเงยหน้ามองหน้าแม่ตัวเอง
“คุณแม่เจ็บหรอครับ” ซูวอนถามซูยอง เพราะเห็นน้ำตาที่คลออยู่บนใบหน้าของผู้เป็นแม่
ซูยองยิ้มบางๆ ก่อนที่จะตอบซูวอนออกไป “ซูวอนเจ็บ คุณแม่ก็เจ็บครับ ซูวอนมีความสุข คุณแม่ก็มีความสุข”
“ซูวอนอยากปกป้องคุณแม่ไม่ใช่หรอครับ ถ้าซูวอนป่วยอย่างนี้ จะปกป้องคุณแม่ได้อย่างไร” คยูฮยอนพูดกับซูวอน เมื่อเห็นเด็กน้อยเริ่มโอนอ่อนผ่อนตามเพราะกลัวผู้เป็นแม่เจ็บ “เอาอย่างนี้ไหมครับ เดี๋ยวพอคุณหมอฉีดยาเสร็จ คุณลุงวาดรูปซุปเปอร์แมนให้ที่เฝือกให้เอาไหม วาดให้สวยๆ เลย”
“ขอสไปเดอร์แมนด้วยได้ไหมครับ” ซูวอนเจรจาต่อรองทั้งที่ความจริงแล้ว ตั้งใจจะฉีดยาตั้งแต่รู้ว่าแม่กำลังเจ็บเพราะเขา
เมื่อเห็นคยูฮยอนพยักหน้าตอบรับ ซูวอนจึงรีบขอต่อไปเรื่อยๆ
“ขอแบดแมนด้วยนะครับ”
“ขอกัปตันอเมริกาด้วยนะครับ”
“ขอวูดดี้ด้วยนะครับ”
“ลูกน่ารักดีนะครับ” คุณหมอและนางพยาบาลที่เตรียมเข็มฉีดยา พากันยิ้มน้อยๆ ให้กับหนุ่มน้อยซูวอนที่น่ารักน่าหยิก
“ค่ะ” ซูยองที่ถึงแม้จะตอบรับสั้นๆ แต่ก็ตอบรับด้วยความภาคภูมิใจ
“ซูวอนครับ เดี๋ยวคุณหมอจะฉีดยาที่แขนเบาๆ นะครับ เหมือนมดกัดเท่านั้นเอง” คุณหมอเริ่มหันมาพูดกับซูวอนที่ตอนนี้ขอให้คยูฮยอนวาดรูปเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนเขาอดคิดไม่ได้ว่าเฝือกเล็กๆ ที่พาดอยู่ที่คอกับแขนของเด็กน้อยจะมีพื้นที่ให้วาดรูปพอไหม
ซูวอนเลิกขอให้คยูฮยอนวาดรูปให้พร้อมกับมองไปที่เข็ดฉีดยาอย่างตกใจ เพราะมันแหลมไม่ใช่เล่น ถึงแม้จะไม่งอแงปฏิเสธเหมือนตอนแรก แต่ก็เกร็งตัวกอดซูยองจนทำให้คุณหมอไม่กล้าฉีดยา
“ซูวอนครับ อย่างเกร็งสิครับ ถ้าเกร็งแบบนี้จะเจ็บเป็นสองเท่านะ” คุณหมอพยายามพูดอย่างใจเย็น เพราะเข็มอาจหักคาแขนได้ ถ้าซูวอนยังเกร็งแขนแบบนี้
“ซูวอนครับ พรุ่งนี้แม่ทำไก่จิมดักให้ทานไหมครับ ซูวอนอยากทานไม่ใช่หรอ” ซูยองที่พยายามชวนซูวอนคุยเพื่อคลายความเกร็ง
“พอทานไก่จิมดักเสร็จ เดี๋ยวคุณแม่ทำวาฟเฟิลราดน้ำสตอเบอร์ให้กิน เป็นอาหารว่างไหม”
ซูยองชวนซูวอนคุยไปเรื่อย จนคุณหมอฉีดยาเสร็จ
“เสร็จแล้วครับ เก่งมาก เห็นไหม ไม่เจ็บเลย” คุณหมอพูดกับซูวอนเมื่อฉีดยาเสร็จ ทำให้คยูฮยอนอดที่จะหัวเราะไม่ได้ เขาพยายามล่อซูวอนเรื่องวาดรูปตั้งนานถึงแม้จะได้ผลแต่ก็แป๊บเดียว พอซูยองพูดเรื่องกินเท่านั้นแหละ เจ้าตัวยุ่งก็เหมือนกับโดนมนต์สะกดที่ร่องลอยไปกับรายการอาหารที่ซูยองบอก
“เจ้าลูกหมู” คยูฮยอนอดไม่ได้ที่จะขยี้หัวซูวอนเบาๆ
เมื่อหาหมอเสร็จ คยูฮยอนก็ทำตามสัญญาคือวาดรูปให้กับซูวอน แต่ยังไม่ได้ระบายสีให้ต้องกลับไประบายสีที่บ้าน กว่าจะถึงบ้านของซูยองพระอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าก็กลับขึ้นมาอีกครั้ง
ซูวอนที่นอนอยู่ในอ้อมกอดซูยองถูกคยูฮยอนอุ้มขึ้นเพื่อพาไปส่งในบ้าน เพราะซูยองอุ้มซูวอนมานานแล้ว ตั้งแต่ในโรงพยาบาลแล้วยังในรถอีก ดูท่าจะเมื่อยแต่ก็ไม่ปริปากบ่น
แต่แล้วความสงสัยของคยูฮยอนก็พุ่งพรวด เมื่อเห็นการปรากฏตัวตั้งแต่เช้าตรู่ของ ชเว ซีวอน
ความคิดเห็น