คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 12
ถึงแม้ซูยองจะมึนงงกับอาการของซีวอน แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะตอนนี้ซีวอนก็มีทิฟฟานี่เกาะติดอยู่ ส่วนเธอไม่ได้เจอซองมินมานานจึงเลือกที่จะคุยกับซองมินมากกว่า ซองมินเป็นเพื่อนเก่าเพียงคนเดียวที่เธอเปิดใจคุยหลังจากที่พ่อแม่เสีย จึงทำให้เธอและซองมินสนิทกันเป็นพิเศษ และพอเรียนจบมหาวิทยาลัยซองมินต้องย้ายไปญี่ปุ่นจึงไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
“นี่… ให้ผู้หญิงคนอื่นเกาะแกะสามีตัวเองได้ยังไง” ซองมินมองไปยังซีวอนและทิฟฟานี่ที่นั่งคุยกันอีกฝั่งหนึ่ง
“ผู้หญิงคนอื่นที่ไหน นั่นอ่ะ แฟนพี่ซีวอน ฉันนะสิ ที่เป็นคนอื่น” ซูยองบอกกับซองมินด้วยน้ำเสียงที่คนฟังรับรู้ว่ากำลังน้อยใจอยู่
“คนอื่นที่ไหน นั่นสามีเลยนะ จดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมาย ผู้หญิงคนนั้นสิเป็นคนอื่น” ซองมินร้องโวยวายอย่างตกใจที่ซูยองทำเหมือนกับจะยกตัวสามีตัวเองให้คนอื่นซะงั้น
“ก็แค่สามีทางนิตินัยเท่านั้นแหละ” ซูยองพูดขึ้นลอยๆ แต่การที่ได้เจอกับซองมินก็ดี เพราะอย่างน้อยเธอก็ได้ระบายมันออกไป ซองมินรู้ทุกๆ เรื่องของเธอ โดยเฉพาะเรื่องที่เธอแอบหลงรักซีวอน
“สามีทางนิตินัย” ซองมินย้ำคำพูดซูยองอีกครั้ง ก่อนที่จะตกใจอ้าปากค้าง แล้วร้องออกมา “นี่อย่างบอกนะว่ายังเวอร์จิ้นอยู่ ทั้งที่แต่งงานไปเป็นปีแล้ว”
ซูยองตกใจที่ซองมินพูดอย่างตรงไปตรงมา จึงได้แต่พยักหน้าอย่างอายๆ เท่านั้น
“โอ๊ย…. เพื่อนตู อ่อยผู้ชายอ่ะ เป็นไหม หัดอ่อยซะบ้าง” ซองมินว่าซูยอง ก่อนที่จะพยักเพยิกไปทางซีวอนและทิฟฟานี่ “ดูแม่นั่นเป็นตัวอย่าง เวลาเค้าอ่อยสามีเธอ ก็หัดลองเอาใช้ดู”
ซองมินที่กำลังจะบ้าตายกับเพื่อนตัวเอง ผู้หญิงอะไรเรื่องแบบนี้ต้องให้ผู้ชายบอก แต่ดูก็รู้ว่าซีวอนคงมีใจให้ซูยองบ้างแล้ว เพราะไม่งั้นคงไม่ทำท่าทางหึงแบบนี้หรอก นี่คงเป็นเพราะไม่รู้ใจตัวเองและไม่ยอมคุยกันซะมากกว่า
ทางฝั่งซีวอนที่ถึงแม้จะรับรู้ว่าซองมินเป็นเพื่อนสนิทกับซูยอง แต่ก็ยังไม่วายรู้สึกหงุดหงิดอยู่ดี คงเป็นเพราะเขาไม่เคยเห็นซูยองสนิทกับผู้ชายคนไหนมาก่อนนอกจากตัวเองเอง
“วอน เหม่ออะไรคะ เป็นห่วงน้องซูยองหรอ” ทิฟฟานี่ถามซีวอนทั้งที่พอจะรู้คำตอบ เพราะซีวอนแสดงอาการหึงหวงอย่างเห็นได้ชัด แต่มีหรอที่เธอจะยอมแพ้ แผนที่เธอเตรียมไว้ทั้งหมด ยังไงซีวอนก็ต้องเป็นของเธอ
“ฟานี่ว่าวอนไม่ต้องห่วงน้องซูยองหรอค่ะ น้องซูยองเค้าเก่งว่าที่เราคิด” ทิฟฟานี่พยายามพูดเป็นนัยให้ซีวอนสงสัย แล้วก็ได้ผล เมื่อซีวอนหันมาแล้วขมวดคิ้วเป็นเชิงถาม
“ถ้าฟานี่บอกว่า ก่อนที่วอนจะมา ฟานี่กับน้องซูยองเราทะเลาะกันอยู่ วอนจะเชื่อไหมคะ” ทิฟฟานี่ทำหน้าเศร้าถามซีวอนออกไป
“หืม ทะเลาะกับซูยองนี่นะ” ซีวอนถามย้ำอีกครั้ง เพราะตั้งแต่รู้จักซูยองมา ซูยองเป็นคนไม่ค่อยมีปากมีเสียงกับใครเท่าไหร่ ถ้ามีเรื่องอะไรจะออกอาการเงียบมากกว่า
“วอนไม่เชื่อใช่ไหมคะ ฟานี่ยังไม่อยากจะเชื่อเลย” ทิฟฟานี่เว้นจังหว่ะก่อนที่จะพูดต่อ “น้องซูยองบอกให้ฟานี่ห่างจากวอนค่ะ ดูเธอจะหวงวอนมากเลย หนำซ้ำยังบอกอีกว่าถ้าฟานี่ไม่ทำตาม ฟานี่จะต้องเจอดี ฟานี่ไม่ได้กลัวคำขู่ของน้องเค้าหรอกนะคะ แต่เพื่อความสบายใจ ฟานี่จะกลับโซลพรุ่งนี้ วอนไม่ต้องเชื่อฟานี่ก็ได้ ฟานี่ไม่ว่าอะไร ฟานี่เข้าใจ เพราะน้องซูยองเป็นเด็กดี เป็นเด็กน่ารักมาตลอด ถ้าเธอพูดแบบนี้คงเป็นเพราะเธอรักและก็หวงวอนมากจริงๆ”
หลังจากฟังที่ทิฟฟานี่พูดจบ ซีวอนได้แต่ถอนหายใจเบาๆ และคิดวิเคราะห์ว่าซูยองนะหรอจะทำแบบนี้ คนที่ไม่ว่ามีเรื่องอะไรก็เงียบ ไม่ยอมพูดออกมา คนที่ยอมทนอารมณ์เขามาตลอด จนเขาต้องแพ้ภัยตัวเองลดทิฐิ เลิกกับทิฟฟานี่ แล้วกลับมาคุยดีกับซูยองเหมือน
“ฟานี่ไม่ต้องกลับหรอ เดี๋ยวไว้ผมคุยกับซูยองเอง”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฟานี่ลางานมาหลายวันแล้วด้วย ยังไงวอนก็รีบปรับความเข้าใจกับน้องซูยองนะคะ ว่าเราสองคนเลิกกันแล้ว แล้วฟานี่ก็ไม่คิดจะแย่งวอนจนกว่าวอนจะเลิกกับน้องซูยอง ตามที่เราเคยคุยกันไว้” ทิฟฟานี่ยิ้มให้บางๆ อย่างเป็นกำลังใจก่อนที่จะขอตัวออกไป
วันนี้แทบทั้งวันซูยองและซีวอนเหมือนกับต่างคนต่างอยู่ เพราะซีวอนก็ยุ่งกับงานในรีสอร์ตที่อยู่ๆ ก็เข้ามากระทันหันเลยไม่ได้พาซูยองออกไปเที่ยวที่ไหน ส่วนซองมินก็กลับไปทำงานของตัวเองต่อ
แต่แล้วเสียงเคาะประตูหน้าบ้านพักก็ดังขึ้น
“มีอะไรหรือป่าวจ๊ะ” ซูยองถามพนักงานโรงแรมที่เคาะประตูบ้านเรียกเธอ
“เออ… เออ… หนูทำสร้องคอหายค่ะ เมื่อเช้าหนูเข้ามาทำความสะอาดห้องนี้ เลยไม่แน่ใจว่าตกอยู่ในห้องนี้หรือป่าว หนูขอเข้าไปหาได้ไหมคะ” พนักงานพูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ
หลังจากที่ซูยองอนุญาตให้เข้ามาในห้อง พนักงานสาวจึงเหมือยจะพยายามหาสิ่งของแต่ก็ดูเหมือนจะหาไม่เจอ จึงขอตัวกลับไป
เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น ทั้งซูยอง ซีวอน และทิฟฟานี่ ทานอาหารเย็นด้วยกันเหมือนเดิม แต่บรรยากาศกลับเงียบ เพราะไม่มีใครพูดอะไรออกมา จนกระทั่ง
“วอนคะ ฟานี่รู้สึกแปลกๆ ค่ะ” ทิฟฟานี่ที่อยู่ๆ ก็มีอาการหน้าแดง ดวงตาปรือๆ ใจสั่น จับแขนซีวอนไว้
“คุณดูอาการไม่ดีเลย ฟานี่ ไปหาหมอไหม” ซีวอนเริ่มเป็นห่วง เพราะก่อนหน้านี้ทิฟฟานี่ยังไม่มีอาการอะไรเลย แล้วทำไมอยู่ๆ ถึงหน้าแดงแบบนี้
“ฟานี่อยากกลับห้องค่ะ ฟานี่รู้สึกแปลกๆ วอนพาฟานี่ไปได้ไหมคะ” ทิฟฟานี่ส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้กับซีวอน จึงทำให้เจ้าตัวพนักหน้า ก่อนที่จะบอกซูยองให้ทานคนเดียวไปก่อน เดี๋ยวหลังจากที่พาทิฟฟานี่ไปส่งที่บ้านพักแล้วจะกลับมา
ซีวอนมัวแต่เป็นห่วงและประคองทิฟฟานี่ จนไม่ทันเห็นสายตาเย้ยหยันที่ทิฟฟานี่ส่งให้ซูยอง ทั้งที่หน้ายังแดงอยู่
พอซีวอนประคองทิฟฟานี่ไปได้ครึ่งทาง มือไม้ทิฟฟานี่เริ่มไม่อยู่สุข
“ฟานี่ คุณทำอะไร” ซีวอนถามทิฟฟานี่อย่างตกใจ ที่อยู่ๆ ทิฟฟานี่ก็กอดเขา อีกทั้งยังพยายามจูบ
“ฟานี่ไม่รู้ค่ะ ฟานี่ร้อนไปหมดแล้ว วอนช่วยฟานี่ที” ทิฟฟานี่ที่เริ่มขาดสติเพราะฤทธิ์ยาที่ตัวเองทานเข้าไป
“ฟานี่ คุณใจเย็นๆ” ซีวอนที่ถึงแม้จะตกใจ แต่ก็รับรู้ได้ว่าทิฟฟานี่กินยาปลุกเซ็กซ์เป็นแน่แท้ จึงรีบอุ้มทิฟฟานี่เข้าไปยังบ้านพักของเธอเอง และดิ่งตรงไปที่ห้องน้ำ ก่อนวางตัวเธอลงพร้อมกับฉีดฝักบัวราด
“ร้อน ฟานี่ร้อนจัง วอนช่วยฟานี่ด้วย” น้ำเสียงที่แหบพร่า อาการที่ควบคุมตัวเองไม่อยู่ พยายามกอดซีวอนไว้
“ฟานี่ คุณใจเย็นๆ ไว้ เดี๋ยมันก็ดีขึ้น” ซีวอนได้แต่ฉีดน้ำเย็นใส่ตัวทิฟฟานี่ เพราะไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ ถึงแม้เรือนร่างที่อยู่ภายใต้เสื้อถ้าโปรงใส ยิ่งโดนน้ำ ก็ยิ่งเห็นเข้าไปถึงเนื้อใน แต่เขาก็ยังมีสติสัมปะชัญญะทุกอย่างดีพอ
ส่วนซูยองได้แต่รอซีวอนอยู่ที่ห้องอาหาร เพราะซีวอนเป็นคนบอกเองว่าจะกลับมา แต่นี่ก็ผ่านไปสามชั่วโมงแล้ว มันทำให้เธอได้รับรู้อะไรบ้าง จากสายตาที่ทิฟฟานี่ส่งให้ก่อนที่จะออกไป ทำให้เธออยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหลลงมาเสียอย่างนั้น
“น้องสาว ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวตรงนี้ล่ะจ๊ะ” เสียงแซวขึ้นของซองมิน ทำให้ซูยองยิ้มออกมาบางๆ
“เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม” ซองมินลูบหัวซูยองเบา
ความจริงแล้ว เขาก็พอรู้อยู่ จะเป็นเรื่องอะไรไปไม่ได้ นอกจากเรื่องของชเว ซีวอน
“กลับห้องไหม เดี๋ยวพาไปส่ง ส่งให้ถึงที่เลย ไม่คิดค่าบริการด้วย” ซองมินพูดอย่างขำขันเพื่อพยายามทำให้ซูยองหัวเราะ แต่กลับได้ยินเสียงร้องไห้โฮ แล้วโดนซูยองโผลเข้ากอดแทน
ซีวอนไม่ได้กลับบ้านพักทั้งคืนเพราะต้องดูแลทิฟฟานี่ พอๆ กับที่ซูยองไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะรอซีวอน สำหรับซูยองแล้วการรอครั้งนี้คงเป็นการรอที่เจ็บปวดที่สุด เพราะเธอรู้ว่าซีวอนอยู่ที่ไหน แต่ไม่สามารถทำอะไรได้
เช้าวันรุ่งขึ้น ทิฟฟานี่รู้สึกตัวโดยมีซีวอนนอนอยู่บนโซฟา ทำให้เธอรู้สึกเจ็บใจที่แผนขั้นที่หนึ่งไม่ได้ผล
เธอไม่คิดว่าซีวอนจะเป็นสุภาพบุรุษขนาดนี้ ผู้หญิงอ่อยแล้วยังไม่สนใจ แต่ไม่เป็นไร ยังไงซีวอนกับซูยองก็ต้องเข้าใจกันผิดอยู่ดี เพราะอย่างน้อยการที่ซีวอนนอนบนโซฟาห้องเธอก็ทำให้เห็นว่า เมื่อคือซีวอนไม่ได้กลับบ้านพักตัวเอง
ทิฟฟานี่ลุกจากที่นอนช้าๆ แล้วเดินตรงเข้าไปหาซีวอน
“วอนคะ วอน ตื่นเถอะค่ะ” ทิฟฟานี่เขย่าที่แขนซีวอนเบาๆ ทำให้ซีวอนค่อยลืมตาขึ้นมา
“คุณไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม” ซีวอนถามทิฟฟานี่ด้วยความเป็นห่วง
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่ดูแลฟานี่ แล้วก็…” ทิฟฟานี่หยุดพูดแล้วพยายามกลั้นน้ำตาตัวเองไว้
“ไม่เป็นไร ฟานี่สบายใจเถอะ ผมไม่ได้ทำอะไรคุณ แล้วเรื่องนี้ก็จะมีแต่เราสองคนที่รู้ ส่วนเสื้อผ้า ผมเรียกพนักงานหญิงให้มาเปลี่ยนให้” ซีวอนอธิบายให้ทิฟฟานี่เข้าใจ แต่ก็ยังคงสงสัยว่าทำไมทิฟฟานี่ถึงโดนวางยาได้
“คุณรู้ไหม ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้” ซีวอนถามทิฟฟานี่ด้วยอาการอ้ำอึ้ง “หมายถึง…โดนวางยา”
“ฟานี่ไม่รู้ค่ะ ฟานี่ไม่เข้าใจเหมือนกัน” น้ำตาทิฟฟานี่ค่อยๆ ไหลลงมาก่อนที่จะพูดต่อ “ถ้าไม่ได้วอน… ฟานี่ไม่รู้จะเป็นยังไง”
“ผมต้องหาคนทำมาให้ได้ คุณไม่ต้องห่วง” ซีวอนบอกทิฟฟานี่ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“งั้นฟานี่ของตัวอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ ต้องขึ้นเครื่องตอน 11 โมง เดี๋ยวจะไปไม่ทัน”
ซีวอนพยักหน้าแล้วนั่งหลับตาอยู่บนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า ใครกันที่วางยาทิฟฟานี่ หรือว่ามีพนักงานชายคนไหนที่ต้องการตัวเธอเลยวางแผนสกปรกแบบนี้
ก่อนที่ซีวอนจะนึกขึ้นได้ว่าปล่อยซูยองทิ้งไว้คนเดียว จึงรีบออกจากห้องพักของทิฟฟานี่แล้วตรงไปหาซูยอง
“ซูยอง” ซีวอนเปิดประตูเข้ามายังบ้านพักแล้วเห็นซูยองนั่งอยู่ด้วยสีหน้าที่อ้อนล้า
“กลับมาแล้วหรอคะ” รอยยิ้มบางๆ ปรากฎอยู่บนใบหน้า แต่เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ดูเศร้าหมองมากกว่ารอยยิ้มที่มาจากหัวใจ
“พอดีทิฟฟานี่ ไม่สบายหนักมาก พี่เลยต้องอยู่ดูแล” ซีวอนบอกเหตุผลที่ไม่ได้กลับมาให้ซูยองฟัง แต่ไม่ได้เล่ารายละเอียดทั้งหมด เพราะมันอาจเป็นผลเสียกับทิฟฟานี่เอง แล้วเขาก็บอกทิฟฟานี่ไว้แล้ว ว่าเรื่องนี้จะรู้กันแค่สองคน
ซูยองพยักหน้าเบาๆ ว่าเธอเข้าใจ ซีวอนจึงขอตัวอาบน้ำ เพราะต้องไปส่งทิฟฟานี่ที่สนามบิน ดีที่ทิฟฟานี่กลับโซลวันนี้ เพราะถ้าเธอยังอยู่ต่อมันคงไม่ดีแน่ๆ แล้วเขาจะเป็นคนไปส่งทิฟฟานี่ที่สนามบินเอง จะได้เห็นว่าเธอกลับไปอย่างปลอดภัย
ซีวอนนั่งคิดทั้งวัน ว่าใครเป็นคนทำและขอตรวจกล้องวงจรปิดทั้งหมดที่มีในรีสอร์ต แต่คงต้องใช้เวลานานพอสมควร แต่แล้วอยู่ๆ ก็มีพนักงานสาวคนหนึ่งขอเข้าพบ
“เออ… หนู… หนู…” พนักงานคนดังกล่าวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ และไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป
“มีอะไรก็พูดมาสิ” ซีวอนที่เริ่มรำคาญเพราะตอนนี้เขาก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว
“หนูขอโทษค่ะ คุณซีวอนอย่าแจ้งตำรวจเลยนะคะ หนูทำไปเพราะแม่หนูป่วย หนูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ หนูรู้สึกผิดมาก” พนักงานสาวร้องไห้โฮแล้วพูดออกมาทั้งหน้ำตา จนซีวอนสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นอีก
“หนูเป็นคนวางยา คุณทิฟฟานี่เองค่ะ คุณซีวอนอย่าแจ้งตำรวจนะคะ” พนักงานสาวก้มหัว โค้งตัวจนแทบจะติดพื้น เพื่อขอความกรุณา
“คุณพูดว่าอะไรนะ” ซีวอนแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ว่าพนักงานผู้หญิงเป็นคนทำ ทำเพื่ออะไร
“หนู… หนูขอโทษค่ะ หนู… เป็นคนวางยา คุณทิฟฟานี่” น้ำเสียงสะอึกสะอื้นที่ทำให้คนฟังชวนสงสาร แต่สำหรับซีวอนแล้วเขาต้องสงบสติอารมณ์โกรธที่มีมากกว่า
“ทำแบบนั้นทำไม” ซีวอนเค้นคำถามออกมาด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง จึงทำให้พนักงานสาวถึงกับสะดุ้ง
“คุณ… คุณ… ซูยอง คุณผู้หญิงที่มากับคุณบอกให้หนูเป็นคนทำค่ะ”
“อะไรนะ” ซีวอนร้องเสียงหลง ซูยองนี่นะ ที่สั่งทำให้เรื่องแบบนี้
“ค่ะ คุณซูยองเรียกหนูไปพบที่ห้องพักเมื่อวานตอนบ่าย แล้วเสนอเงินห้าแสนวอน ให้หนูนำยาใส่ในแก้วน้ำคุณทิฟฟานี่ หนูต้องการรักษาแม่ที่ป่วยอยู่ หนูขอโทษค่ะ” พนักงานสาวร้องไห้แล้วพยายามพูดแต่คำว่าขอโทษ
“ออกไป แล้วเขียนจดหมายลาออกไปซะ โรงแรมในเครือชเวทุกๆ ที่จะไม่รับเธอ” ซีวอนไล่พนักงานออกไป ทำให้พนักงานขอบคุณทั้งน้ำตา เพราะอย่างน้อย เขาก็ไม่ส่งเธอให้กับตำรวจ
ซีวอนยังไม่อยากจะเชื่อว่าซูยองทำ ซูยองทำไปทำไม เขาจึงเริ่มจากการดูกล้องวงจรปิดเมื่อวาน จึงเห็นว่าพนักงานคนนี้เข้าบ้านพักของเขาตอนบ่ายๆ จริง
หรือว่าที่ทิฟฟานี่บอกจะเป็นจริง คำขู่ของซูยองที่ไล่ทิฟฟานี่ ให้อยู่ห่างจากเขา เขาไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ว่าซูยองจะทำแบบนี้
ซีวอนกลับบ้านพักด้วยอารมณ์โกรธ ถ้าเมื่อทิฟฟานี่ไม่อยู่กับเขาป่านนี้จะเป็นอย่างไร ทำไมต้องทำร้ายกันขนาดนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าคนเรียบร้อยอย่างซูยองจะเป็นแบบนี้ไปได้
เสียงประตูบ้านพักเปิดขึ้นดังโครม ทำให้ซูยองที่อยู่ในห้องนอนตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น ซีวอนไม่พูดพร่ำทำเพลงกระชากแขนซูยองขึ้นมา จนซูยองถึงกับร้องครวญ
“เธอทำแบบนี้ได้ยังไง จิตใจทำด้วยอะไร ชเว ซูยอง” ซีวอนตะคอกใส่ซูยอง จนซูยองถึงกับสะดุ้ง
“อะไรคะ ซูทำอะไร” ซูยองยังไม่เข้าใจว่าซีวอนพูดถึงอะไร มันเกิดเรื่องอะไรกัน ทำไมซีวอนถึงโมโหเธอแบบนี้
“อย่ามาทำเป็นไก๋” ซีวอนกระชากแขนซูยอง ทั้งสองข้างและรีบแรงขึ้น
“ซูเจ็บ” ซูยองร้องถึงแขนที่โดนซีวอนบีบอยู่
“มันยังเจ็บที่เธอทำไว้กับทิฟฟานี่ ถ้าพี่ไม่อยู่ แล้วทิฟฟานี่ไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น จะเป็นยังไง เธอจะรับผิดชอบยังไง”
“อะไรคะ ซูเจ็บ ซูไม่เข้าใจ” น้ำตาซูยองค่อยๆ ไหลลงมา เกิดอะไรขึ้น ซีวอนไม่เคยโมโหและทำอะไรรุนแรงกับเธอแบบนี้มาก่อน มากที่สุดก็คือหลังแต่งงานที่ซีวอนไม่พอใจจนไม่ยอมพูดกับเธอ
“ไม่เข้าใจหรอ พนักงงานเค้านั้นเค้าสารภาพหมดแล้ว ว่าเธอเป็นคนสั่งให้เค้าวางยาปลุกเซ็กซ์ให้ทิฟฟานี่กิน”
“อะไรนะคะ คุณทิฟฟานี่กินยาปลุกเซ็กซ์เข้าไปหรอ” ซูยองตะลึงกับคำตอบของซีวอน มิน่าล่ะ สายตาเย้ยหยันที่ทิฟฟานี่ส่งให้ เมื่อคืนที่ซีวอนไม่กลับมา คำตอบทั้งหมดมันเฉลยออกมาแล้ว
“มันเป็นเหตุผลที่พี่ซีวอนไม่กลับมาเมื่อคืนใช่ไหมคะ” น้ำเสียงและแววตาน้อยใจอย่างเห็นได้ของซูยอง แต่ไม่ได้ผลกับซีวอนที่ตอนนี้เขาไม่ไว้ใจเธอ
“ใช่ เสียใจล่ะสิ ที่ทิฟฟานี่ไม่ได้อยู่กับผู้ชายคนอื่น” ซีวอนตะคอกกลับซูยอง โดนไม่ได้อธิบายเหตุผลอะไร จึงทำให้ซูยองยิ่งเข้าใจผิด “คราวนี้เธอบอกได้ยัง ว่าทำไมถึงต้องวางยาทิฟฟานี่”
“ซูไม่ได้ทำ” ซูยองที่ตอนนี้ความอดทนถึงขีดสุด ตะคอกกลับไป “ทำไมซูต้องทำด้วย คุณทิฟฟานี่อาจจะวางยาตัวเองก็ได้ ร้ายกาจออกขนาดนั้น”
ฝ่ามือซีวอนตบลงหน้าซูยองทันทีที่พูดจบ
“หยุดว่าร้ายทิฟฟานี่ได้แล้ว ทำอะไรลงไปยังไม่สำนึกอีก” เสียงของซีวอนดุดันยิ่งกว่าเดิม
น้ำตาซูยองไหลนองหน้า รองแดงที่หน้าจึงจะเจ็บ แต่ก็ไม่เท่ากับหัวใจที่ตอนนี้เจ็บจนแทบไม่อยากหายใจ
“ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้ทำอะไรผู้หญิงตีสองหน้าคนนั้น” ซูยองเถียงกับไป คำพูดแทนไม่เหมือนเดิม เพราะอีกฝ่ายไม่ใช่พี่ชายที่แสนดีของเธออีกต่อไปแล้ว
“ชเว ซูยอง” ซีวอนตะคอกกลับอย่างเหลืออด
“ฉันจะทำไปทำไม ผู้หญิงคนนั้นอาจคงวางยาตัวเอง อ่อยให้คุณติดกับ แล้วคุณก็ติดใจจนอยู่ด้วยกันทั้งคืน นอกใจเมียตัวเอง มีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น ยังจะกล้ามาประจานตัวเองอีกหรอ” ซูยองที่พูดความรู้สึกของตัวเองออกไปทั้งหมด ถึงแม้มันเหมือนกับหนามทิ่มหัวใจตัวเอง แต่ก็อยากให้เขารับรู้ว่าอย่างน้อยเธอก็ขึ้นชื่อว่าภรรยา การที่ซีวอนไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น มันถูกต้องแล้วหรอ
“เมีย งั้นหรอ พูดได้เต็มปากเต็มคำเลยนะ” ซีวอนขยับเข้าชิดซูยองมากขึ้น คำพูดที่ซูยองดูถูกเขาทำให้ความอดทดทั้งหมดขาดลงทันที “ดี จะได้รู้ว่าการเป็นเมียจริงๆ มันเป็นยังไง”
ความรู้สึกหวาดกลับกับทั้งท่าทีและคำพูดของซีวอน ทำให้ซูยองพยายามถอดหนี แต่ก็ไปไหนไม่ได้
“อย่าเข้ามานะ”
ไม่ทันขาดคำ ร่างของซูยองถูกซีวอนเหวี่ยงลงไปกับเตียงก่อนที่เจ้าตัวขึ้นคร่อมตาม โดนไม่สนใจว่าซูยองจะทุบจะตีอย่างไร มือหนาจับมือที่ทุบอยู่ที่อกเขาก่อนประกบจูบลงไปอย่างรุนแรง พร้อมทั้งบดขยี้ริมฝีปากบางที่อยู่ด้านล่างโดนไม่สนใจการประท้วงใดๆ ทั้งนั้น
บทลงทัณฑ์ที่ซีวอนมอบให้ ทำให้เธอสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันลืม
****************************************
ตอนแรกว่าจะเขียน nc ฉากขมขื่นดีไหม แต่ขี้เกียจละ เลยพอเท่านี้ดีกว่า ฮา….
ตอนหน้ากินมาม่ากันต่อน้า…
ความคิดเห็น