บอกไว้ เผื่อไม่รู้ว่ารัก

บทนำ

พานพบเมื่อนมนาน หลายกาลเวลาผ่าน ฟ้าบันดาลกลับมาพบ จบที่เธอนิจนิรันดร์…

“พี่ปก ไม่สิคุณปกเกียรติ นี่คุณจะมากเกินไปแล้วนะ กล้าดียังไง มายุ่งกับข้าวของ ของฉันคะ?”

ปริมา อาละวาดใส่คนตรงหน้า ทั้งยังพลักเขาออกจากเขตรั้วบ้านหลังน้อยกลอยใจที่เธออาศัยและเปิดร้านกาแฟเล็ก ๆ ไว้หล่อเลี้ยงชีวิตสโลวไลฟ์

“เลิกเล่นขายของ แล้วกลับไปกับพี่ซะดี ๆ ”

ควันออกหู หน้าก็แดงเดือดจนเส้นเลือดจะแตก แบบนี้เธอจะต้องทำยังไงกับคนตรงหน้าดี

“ฉันไม่ได้เล่น แล้วก็ไม่สนใจจะขายของให้คุณด้วย กลับไปเลย”

“พี่ไม่ได้มาซื้อของ แต่พี่มาเอาของพี่”

“อะไรของคุณ ฉันไม่เคยเอาอะไรของคุณมาแม้แต่อย่างเดียว ตอนเด็ก ๆ ที่เคยขโมยกลับบ้านของพวกนั้นก็พังหมดแล้ว อยากได้คืนก็ไปงมหาที่กองขยะสิ”

“ไม่ใช่สิ่งของ แต่เป็นอสังหาริมทรัพย์ที่เธอกำลังยืนอยู่นี่ต่างหาก ของเล่นใหญ่ซะด้วย พี่ไม่ยอมให้เธอถือครองง่าย ๆ หรอก”

“อะไรนะ! ไม่จริงอ่ะ ไม่เชื่อ”

ทันทีที่หันหลังกำลังจะหนีกลับเข้าไปด้านใน เธอก็ต้องดีดตัวกลับมาที่เดิมโดยอัตโนมัติ สองเปียของปริมาถูกมือหนาของปกเกียรติดึงรั้งไว้ไม่ยอมปล่อย

ใครว่าเขาดึง ก็แค่กำไว้ไม่ปล่อยเท่านั้นเอง ทำไมปริมาต้องทำหน้าเหมือนโกรธกันมาแต่ชาติปางไหนด้วย