โอบอ้อม ล้อมรัก

บทนำ

รักแรกของเขายังเด็กและเธอก็อยู่สูงเหมือนดอกฟ้าที่หมารับใช้อย่างโอบนิธิได้แค่มอง

“พี่อิน สวัสดีค่ะ”

สาวน้อยอายุสิบห้าปีเพิ่งจะกลับจากโรงเรียนวิ่งแจ้นมาหาเขาที่รถอย่างร่าเริง ผมเปียสองข้างถูกทักไว้สวยงามตั้งแต่เช้าบัดนี้ดูยุ่งเหยิง เส้นผมบางส่วนหลุดลุ่ยออกมาจากยางมัดผมปลิวมาติดอยู่บนผิวแก้มอมชมพู ชุดนักเรียนผูกคอซองสมส่วนมีรอยเปื้อนคราบเหงื่อไคลเป็นเส้นตามแขนเสื้อ เสื้อนักเรียนยังคงขาวสะอาดทว่าก็ยังยับยู่ยี่ แต่สิ่งที่ผิดปกติไปจากทุกตรง คือร่องรอยขาดวิ่นบริเวณชายกระโปรง

โอบนิธิ เงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะส่งสายตาดุสาวน้อยตรงหน้า

“ไปเล่นอะไรมาอีกล่ะเรา ปีนหน้าต่าง ต้นไม้ หรือวิ่งไล่ฟัดกับหมามา”

“ลินปีนกำแพงหนีครูห้องปกครอง แต่หนีไม่พ้นอ่ะ กระโปรงดันไปเกี่ยวเหล็กห้อยต่องแต่งเป็นหมูแดดเดียวเลย” สาวน้อยเอ่ยปากเล่าไปด้วยพลางเปิดประตูขึ้นไปนั่งข้างคนขับ

“พี่อินจ๋า” สาวน้อยกะพริบตาปริบ ๆ เป็นเชิงออดอ้อน

“จะอ้อนเอาอะไรอีก” โอบนิธิดักทางเจ้านายตัวน้อยอย่างรู้ทัน

“ลินหิ๊วหิว ไส้มันกำลังร้อง ว่าอะไรนะจ๊ะ…” ลินละไม ก้มลงไปพูดกับหน้าท้องหิวโซของตัวเอง

“จ๊อก จ๊อก หิวจังจ้ะ พี่จ๋า ถ้าได้กินติ่มซำเยาวราช ก๋วยเตี๋ยวเป็ดย่างบางลำพู น้ำเต้าหู้ทรงเครื่องโชคชัยสี่ ตบท้ายที่หวานเย็นป้าจุ๊เจ้าประจำ…ก็คงจะดีนะ”

“ก็คงจะดี…ถ้าวันนี้พี่ไม่ต้องไปรับ คุณหนูลดา อีกคน”

สาวน้อยแสดงอาการไม่พอใจ กอดอกทำหน้าบูดบึ้งใส่คนขับรถประจำตัวทันที รถคันนี้เป็นของครอบครัวเธอ โอบนิธิก็เป็นคนของเธอ แต่ทำไมจะต้องทำเหมือนลดาเป็นเจ้านายอีกคนด้วย

“ทำไมพ่อต้องให้ไปรับพี่ดาอยู่เรื่อยเลย ลินจะไปไหนก็ไม่ได้ไป”

“เราก็ไปด้วยกันสามคนไง”

“ไม่เอาค่ะ ลินไม่สนิทกับพี่ดา ลินอยากไปกับพี่อินแค่สองคน พี่อินไม่ต้องไปรับพี่ดาหรอกค่ะ ให้กลับบ้านเองบ้าง รถเมล์ผ่านหน้าบ้านเต็มไปหมด”

“ไม่ได้จ้ะ” โอบนิธิหันมาส่งยิ้ม วางมือบนศีรษะสาวน้อยขี้งอนก่อนจะพูดกับเธอด้วยเหตุผล

“ฝึกไว้ จะได้เป็นเด็กดีมีน้ำใจ ต่อไปใคร ๆ ก็รักก็หลงลินเหมือนพี่” เขาฉีกยิ้มหวาน หันกลับไปออกรถ ตรงดิ่งออกจากซอกซอยเล็ก ๆ เพื่อไปรับหญิงสาวอีกคน

ลินละไมนั่งเงียบตลอดทางเพราะเธอกำลังงอนที่ไม่มีอะไรได้ดั่งใจสักอย่าง โอบนิธิเหลือบตาสังเกตอาการสาวน้อยตลอดทางเช่นกัน เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่รอดูว่าอีกคนจะเงียบใส่ได้นานแค่ไหนกันเชียว

“ลิน ให้ไปรับก็ได้ แต่พี่อินต้องพาลินไปกินหวานเย็นป้าจุ๊ เจ้าประจำของเราสองคนนะคะ”

“ได้เลย งั้นรีบไปรับพี่ดาแล้วพาไปส่งให้ไว คิดถึงป้าจุ๊ใจจะขาด”

สาวน้อยหัวเราะออกมาแล้วนั่งมองลูกน้องของพ่อตัวเองตาแป๋วแบบที่เธอชอบมอง

โอบนิธิ ในความคิดของลินละไม คือพี่ชายที่แสนดี คุยสนุกและสุภาพกับทุกคนเสมอ เขาเป็นลูกน้องของพ่อและคนขับรถรับส่งเธอไปโรงเรียนทุกเช้าเย็น บางครั้งก็ยังรับบทผู้ปกครองจำเป็นตอนเธอโดนเรียกเข้าห้องปกครอง

ส่วนลินละไม ในความคิดของโอบนิธินั้น ไม่ใช่แค่ลูกสาวของเจ้านาย เธอเป็นสาวน้อยแสนงอน ที่เขาชอบตามใจพาไปเที่ยวไหนมาไหนด้วยกันเสมอ สารภาพตามตรงจากส่วนลึกของหัวใจ เขาไม่เคยคิดว่าลินละไมเป็นแค่น้องสาวเลยสักครั้ง ตั้งแต่เห็นเด็กสาวครั้งแรก เขาก็วูบวาบ รู้สึกใจหวิวทุกครั้งที่สาวน้อยส่งยิ้มกลับมา และขอบอกตามตรงอีกครั้ง ว่าเขาไม่ใช่คนพูดเก่งแบบที่ลินละไมชอบบอกใครต่อใคร แต่ได้คุยกับคนที่แอบชอบ มีหรือเขาจะไม่อยากคุยกับเธอ

โอบนิธิถือถ้วยขนมหวานมาวางตรงหน้าสาวน้อย เธอยื่นมือไปรับของหวานตัวเองมาวางไว้ก่อนจะยื่นช้อนตักขนมส่งให้เขาบ้าง ลินละไมยิ้มแก้มปริชื่นบาน ทุกครั้งที่ได้มาทานหวานเย็นของโปรดกับโอบนิธิ เธอจะต้องตื่นเต้นดีใจ เพราะชอบที่เขาจะเป็นคนจัดการให้เธอทุกอย่าง ตั้งแต่เดินไปชี้นิ้วสั่งขนม บอกปริมาณที่อยากได้และระดับความหวานที่เธอชอบ โอบนิธิรู้จักนิสัยใจคอเธอดี ยิ่งกว่าเธอรู้จักตัวเองเสียอีก

“พี่อิน พ่อบอกว่าพี่อินจะลาออก”

เขาชะงักมือและวางช้อนลง ช้อนสายตาขึ้นมามองคนถาม

“ใช่”

“พี่อิน จะไปไหน จะไม่มาขับรถส่งลินไปโรงเรียนอีกแล้วหรอ?”

“พี่…ต้องกลับไปอยู่ต่างจังหวัด คงไม่ได้มาขับรถให้ลินอีกแล้ว” ที่พูดมาเขาโป้ปด ความจริงเลวร้ายยิ่งกว่าในละคร พ่อของลินละไม เป็นคนไล่เขาออก ด้วยเหตุผลที่ไม่ชอบที่เห็นเขากับลินละไมตัวติดกันจนคนในบริษัทเริ่มนินทากันไปในแนวทางเสียหาย

เขาเองก็ไม่ได้โกรธหรือโทษใคร เก็บความบอบช้ำไว้และขอยื้อเวลาซึ่งมันยาวนานได้แค่นี้จริง ๆ วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะทำงานให้พ่อของลินละไม และเป็นวันสุดท้ายที่จะได้มานั่งกินของโปรดด้วยกัน

“ลินนึกว่าพ่อโกหก ทำไมพี่อินไม่บอกลินสักคำ” ช้อนขนมหวานถูกวางลงโดยที่ยังไม่ได้ตักขึ้นมากินแม้แต่คำเดียว

“พี่เห็นว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร อีกหน่อยลินก็จะมีคนขับรถคนใหม่ เดี๋ยวก็ลืมพี่เอง”

“ไม่สำคัญอะไร พี่อินสำคัญที่สุดในชีวิตลินแล้ว พี่อินจ๋า พี่อินไม่ไปได้มั๊ย กลับไปอยู่ต่างจังหวัดทำไม ได้เงินน้อยกว่าอยู่กับลินเป็นไหน ๆ เดี๋ยวลินจะไปขอให้พ่อเพิ่มเงินให้ ตัดค่าขนมของลินให้พี่อินก็ได้ แต่พี่อินอย่าไปเลยนะคะ” สาวน้อยเริ่มอ้อนวอน น้ำเสียงสั่นเครือเหมือนคนกำลังจะร้อง ตอนที่พ่อบอกว่าโอบนิธิลาออกเธอไม่ได้สนใจ เพราะคิดว่าท่านแค่พูดเล่น เหมือนทุกครั้ง

เริ่มรู้สึกเศร้าและน้อยใจเมื่อได้รู้ว่าเขากำลังจะไปแต่กลับไม่ยอมพูดเรื่องนี้กับเธอเลยสักคำ ตลอดเวลาที่ไปรับไปส่งเธอที่โรงเรียน เขาก็เอาแต่ชวนเธอคุยเรื่องสนุก ไม่แม้แต่จะปริปากพูดออกมา โอบนิธิใจร้ายเหลือเกิน เขากำลังจะทิ้งเธออย่างเลือดเย็น นี่ดีแค่ไหนแล้วที่เธอมาถามและได้รู้ความจริง หากเขาไปโดยทิ้งเธอไว้กับคำถามที่ว่า ‘พี่อินไปไหน’ เธอคงจะเสียใจและโกรธเขาไปตลอดชีวิต

“พี่อิน ต้องไปจริง ๆ หรอ?” เธอถามอย่างจริงจังอีกครั้ง เริ่มยอมรับความจริงว่ายังไงเขาก็ต้องไป

“ใช่” โอบนิธิมองคนตรงหน้า เธอดูเศร้าใจไม่ต่างกับหัวใจด้านในของเขา แม้จะไม่ได้แสดงออกว่ารู้สึกเสียใจแค่ไหน แต่เขาก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน

“ต่างจังหวัดคือที่ไหน? เหนือ ใต้ ออก ตก” เธอเปลี่ยนความเศร้าเป็นความหวัง ไม่อยากจากแล้วจากเลย ต่อให้เขาไม่ได้เป็นลูกน้องพ่อเธอแล้ว แต่เขายังเป็นคนที่แสนดีของเธอเสมอ

และต่อให้ต่างจังหวัดที่โอบนิธิกลับไปอยู่จะทุรกันดารแค่ไหน ลินละไมคนนี้ก็จะไปหาเขาถึงที่

“แถว ๆ นี้แหละ” เขาตอบแบบขอไปที ไม่อยากให้รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน และต้องการจะตัดขาดจากลินละไมไปเลย

เขาเป็นแค่ลูกจ้าง ที่มีฐานะทางสังคมอยู่ในเกณฑ์คนหาเช้ากินค่ำ ไม่ได้เกิดมาแล้วมีพร้อมทุกอย่าง ฐานะทางบ้านต่ำกว่าลินละไมเป็นไหน ๆ เขาเรียนจบโดยอาศัยความขยันหมั่นเพียร เรียนมหาวิทยาลัยที่ขึ้นชื่อว่ามีค่าเทอมถูกที่สุดในประเทศไทย ทุกวันนี้ก็ยังใช้ชีวิตลุ่ม ๆ ดอน ๆ หาเงินได้ก็ส่งให้ทางบ้านใช้ไม่มีเหลือเก็บ

ไม่มีอะไรที่เขาเหนือกว่าลินละไมเลยสักอย่าง แต่เขาก็บังอาจไปคิดเกินเลยกับดอกฟ้า จนถูกคุณณพ พ่อของลินละไมจับได้

“แถว ๆ นี้ คือที่ไหนกันเล่า เดี๋ยวลินจะให้พ่อพาไปเที่ยว พี่อินต้องพาลินไปทัวร์ให้รอบเลยนะ ว่าแต่คือที่ไหนคะ?”

“ก็…แม่ฮ่องสอน” เขาโกหกไปไกล ทั้งที่บ้านเกิดอยู่ที่จันทบุรีแค่นี้

“ว่าแล้ว หน้าตา แล้วก็ผิวพี่อินขาวเหมือนคนบนดอยเลย ลินจะไปหา พี่อินต้องไกด์พาเที่ยวด้วยนะ”

คนโกหกได้แต่ยิ้มแห้ง ในใจพรั่งพรูคำขอโทษมากมาย แต่พูดออกมาไม่ได้

หวังว่าจะไม่เจอกันอีก หวังว่าลินละไมจะไม่โกรธกัน แต่ก็หวังให้คิดถึงกันเสมอ

**ฝากติดตามเรื่องพี่อินกันด้วยนะคะ เรื่องนี้ฟีลกู๊ด ไม่เน้นดราม่าค่ะ**

(เหมือนจะเป็นนิยายใสๆ แต่เชื่อเถอะค่ะ ไร้ทให้เขาได้กินตับกันแน่นอน ขอแค่คนอ่านอดทนรอ)

เรื่องนี้ เป็นเรื่องสั้นนะ ไร้ทจะเปิดให้อ่าน ตอนแรกว่าจะติดเหรียญแต่เวลาติดเหรียญก็ไม่มีคนซื้ออยู่ดี 555

ขออนุญาตเป็นเปิดตอนไว้แค่บางส่วนให้ตัดสินใจกันนะคะ

สำหรับสายอีบุ๊ค เพราะคิดราคาเบาๆ สบายกระเป๋าคุณผู้อ่าน 99 บาท

คำเตือน : แรก ๆ ระวังอ้วก! หลัง ๆ ระวังเสียตัว

เรื่องนี้ มีขาย E-book ใน Meb สนใจจิ้มลิ้งทดลองอ่านตัวอย่างก่อนซื้อเลยนะคะ ตอนนี้ลดราคาอยู่ 

ตอนพิเศษโหลดฟรีนะคะ