ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : --chapter2--
Chapter 2
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมต้องแบกสังขารตัวเองมาโรงเรียน หลังจากที่เมื่อคืนกว่าผมจะนอนก็ปาไปตีสาม เมื่อคืนผมคงเฮิร์ทมากไปหน่อย กว่าจะทำใจนอนไปได้
เฮ้อ…..ผมถอนหายใจไปเสียแรงเลยเมื่อผมก้าวมาในโรงเรียนแล้วสิ่งที่ผมเจอ….คยูฮยอน
ผมเห็นหน้าเค้าแล้วนึกไปถึงเรื่องที่เค้าชอบรุ่นพี่อึนซอง ผมเดินไปอีกทางหนึ่งเพื่อหลีกเจอหน้าเค้า ผมเดินไปจนถึงห้องก็เจอกับฮยอกแจทำไมเค้ามาเช้าจังล่ะ ผมเดินไปหาเค้าแต่เค้าคงไม่รู้หรอกว่าผมเดินไปเพราะหูเค้าฟังเพลงอยู่ ผมเดินไปดึงหูฟังเค้าออกฮยอกแจก็หันมาทางผมทันที
“อ้าว ซองมินมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”
“พึ่งมาน่ะ นี่ฮยอกแจถามอะไรนายหน่อยสิ” ผมเดินไปนั่งข้างๆฮยอกแจ
“ว่ามาสิ”
“นายรู้เรื่องที่คยูฮยอนชอบรุ่นพี่อึนซองไหม?”
เค้าเงียบไป ก่อนจะเอ่ยออกมา
“รู้สิ เพื่อนในห้องฉันรู้ทุกคนแหล่ะ ว่าแต่นายไปรู้มาจากไหนอ่ะ”
“ฉันไม่ขอบอกได้ไหม”
“อืมก็ได้ๆ แล้วถามทำไมล่ะ”
“ฉันอยากรู้เรื่องนี้ให้กว้างกว่านี้น่ะ นายพอจะเล่าให้ฉันฟังได้ไหม”
“ฉันจะเล่าเฉพาะที่พอรู้นะ”ผมพยักหน้าและจากนั้นฮยอกแจก็เริ่มเล่า
“คยูฮยอนรู้จักพี่อึนซองตั้งแต่ม.2 เพราะพวกเค้าร่วมงานของทางโรงเรียนที่พี่อึนซองเป็นสต๊าฟ พี่อึนซองตรงสเปกของคยูทุกอย่าง ทั้งหน้าตาที่น่ารัก นิสัยก็อ่อนโยน คยูตกหลุมรักตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา คยูขอให้เพื่อนสนิทที่ชื่อจงฮยอนไปขอเบอร์มาให้และตั้งแต่นั้นคยูก็สนิทกับพี่อึนซองมาจนถึงม.3 พอสนิทกันมากๆคยูก็จะไปขอคบกับพี่อึนซองในวันวาเลนไทน์แต่ก่อนที่จะไปขอคบ คยูก็รู้ความจริงที่พี่อึนซองปิดคยูไว้ นั่นก็คือพี่อึนซองเป็นแฟนกับเพื่อนสนิทคยูก็คือจงฮยอน วันนั้นคยูแอบไปเห็นจงฮยอนกอดกับพี่อึนซอง แล้วคยูก็เดินไปถามตรงๆกับพี่อึนซอง พี่อึนซองก็บอกว่าคบกันมาได้2ปีกว่าแล้วหลังจากวันนั้นที่จงฮยอนไปขอเบอร์มาให้คยู หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาคยูก็ไม่ได้คุยกับจงฮยอนอีกเลย แต่คยูก็ยังรักพี่อึนซองอยู่ถึงแม้ว่าพี่อึนซองจะคบกับจงอยอนก็ตาม”
ผมนั่งฟังที่ฮยอกแจพูดผมจำได้ทุกคำ ผมรู้ถึงความรู้สึกของคยูที่โดนเพื่อนสนิทหักหลัง ผมรู้ว่ามันเจ็บขนาดไหน
“แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าคยูยังรักพี่อึนซองอยู่”
“รูปในโทรศัพท์คยูก็ยังมีรูปพี่อึนซอง หลังเลิกเรียนคยูก็จะไปเล่นบาสหลังตึกวิทย์ทุกเย็นเพื่อจะได้เจอกับพี่อึนซอง ไม่เชื่อเย็นนี้นายก็ลองไปดูสิ”
ทำไงดีพอผมฟังที่ฮยอกแจพูดมาเมื่อกี้ ผมถึงอยากร้องไห้ล่ะ
“แต่นายอย่าเสียใจไปนะ ฉันเนี่ยแหล่ะจะดันนายให้คยูเอง” เหวออะไรเนี่ย อีฮยอกแจ พูดแบบนี้ผมเสียหายยยยยย
หลังจากฮยอกแจพูดปลอบใจผม(?)ผมก็ดูจะมีสมาธิเรียนมากขึ้น วันนี้ผมหันไปมองคยูหลายรอบเลยและคยูก็เหมือนจะรู้ที่ผมแอบมองเค้าเพราะเค้าก็ยิ้มให้ผม
ยิ้มครับเค้ายิ้มให้ผม คยูฮยอนยิ้มให้ผมมมมมมมม
งื้อมีกำลังใจไปอีกเยอะเลย ><
เรียนมาเรื่อยๆก็มาถึงคาบสุดท้าย วันนี้ผม เรียวอุค ฮยอกแจ เราต้องทำเวรกันวันนี้ ผมเห็นคยูฮยอนที่หลังห้องเค้าเกก็บของบนโต๊ะใส่กระเป๋าเสร็จก็เดินสะพายกระเป๋าออกจากห้องเรียนไป คำพูดที่ฮยอกแจพูดกับผมเมื่อเช้าก็ลอยเข้ามาในหัว
“รูปในโทรศัพท์คยูก็ยังมีรูปพี่อึนซอง หลังเลิกเรียนคยูก็จะไปเล่นบาสหลังตึกวิทย์ทุกเย็นเพื่อจะได้เจอกับพี่อึนซอง ไม่เชื่อเย็นนี้นายก็ลองไปดูสิ”
ผมคิดแล้วก็เศร้า…..
เรียวอุคกับฮยอกแจกวาดพื้นเสร็จแล้วเลยแต่ผมที่ยังทำไม่เสร็จฮยอกแจก็เข้ามาช่วย พร้อมพูดกับผมเบาๆว่า “จะไปพิสูจน์ไหม คุณอีซองมิน”
เราสามคนเดินกันมาที่หลังตึกวิทย์เพื่อมาพิสูจน์อย่างที่ฮยอกแจบอกไว้ ผมมองไปที่ลานสนามบาสแต่ก็ไม่เห็นคยูเลย ฮยอกแจมั่วหรือเปล่า
ผมกำลังจะหันหลังกลับ ฮยอกแจก็ดึงข้อมือผมพร้อมกระชากลากถูผมไปที่หน้าตู้ก๊อกน้ำหน้าตึกวิทย์ ผมเห็น….
เห็นคยูฮยอนยืนอยู่ กับ…
.
.
พี่อึนซอง
.
.
ทำไงดี ตอนนี้ผมเหมือนตัวเองหายใจไม่ออก มันตัน มันแปลกๆบริเวณหน้าอก
คยูฮยอนยืนรอพี่อึนซองที่หน้าตึก ผมเห็นคยูถือหนังสือเยอะแยะไปหมดถ้าผมมองไม่ผิดมันคงเป็นหนังสือของพี่อึนซองสินะ
ผมหันไปบอกฮยอกแจกับเรียวเบาๆ
“กลับกันเถอะ”
“ซองมิน…” ฮยอกแจมองหน้าผมที่ตอนนี้หน้าผมคงซีดเหมือนคนตายแน่ๆ
“นะฮยอกแจ เรียวอุค” ผมพูดแค่นั้นก็เดินออกมาจากบริเวณตรงนั้น
.
.
.
พอแล้ว รู้แล้ว ว่าฉันมาผิดเวลาไปเอง
พอผมกลับมาถึงบ้านก็เจอกับมินิที่มารอผมอยู่หน้าบ้าน ผมย่อตัวลงไปคุยกับเจ้ามินิ อย่างน้อยเวลาที่ผมเศร้าเจ้ามินิก็ทำให้ผมยิ้มได้
วันนี้พ่อแม่ท่านไม่อยู่ออกไปทำงานต่างจังหวัด3วัน ผมเลยต้องอยู่กับเจ้ามินิเพียงลำพัง แต่พ่อแม่ก็ไว้ใจผมเพราะบ้านของเราอยู่ในหมู่บ้านที่เปิดเผย เพื่อนบ้านทุกคน ลุงป้าน้าอา สนิทกับผมทุกคน
ผมเดินเข้ามาในห้อง โยนกระเป๋าลงบนเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงราบ ผมค่อยๆหลับตาลงพร้อมล้างทุกอย่างในสมองที่เจอมาในวันนี้ ถ้าเจ็บมากผมก็ไม่อยากทน
ผ่านไปหลายชั่วโมงผมก็ลุกมาล้างหน้าล้างตา อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็เปิดคอมเล่นเกมคลายเครียด ผมคลิกเข้าไปที่เว็บที่เมื่อวานทำผมช้ำ
เลื่อนหน้าจอไปเรื่อยเปื่อยไม่มีอะไรผิดปกติ ผมกำลังจะปิดเว็บนี้ลง อยู่ดีๆก็มีเสียงแจ้งเตือนในทวิตดังขึ้น
ตี๊ด ตี๊ด
KYU HYUN @GaemGYU รีทวิตคุณ
Sungmin lee @imSML
ฉันมาช้าไปใช่ไหม
“อะ อะไรกัน” ผมแทบจะตกจากเก้าอี้หน้าคอม
คยูฮยอนรีทวิตผม!!!!!!!!!!!!!
ข้อความที่ผมตัดพ้อใส่เค้า และเมื่อวานที่ผมอัพก็ประมาณสองทุ่มได้ แล้วคยูฮยอนได้มันมาจากไหน
หรือว่า
คยูฮยอนเข้ามาส่องในทวิตของผมน่ะ!
แค่คิดผมก็หน้าแดง อะไรกันทำไมต้องทำตัวเป็นคนจอมส่องด้วยล่ะ(ซึ่งผมก็ทำมัน ฮ่าๆๆ)
ผมดีใจจังถึงจะเป็นเพียงเล็กๆน้อยๆก็เถอะแค่นี้ผมก็มีความสุข
ผมจรดปลายนิ้วลงบนคีย์บอร์ดเบาก่อนจะกดอัพเดทข้อความลงเว็บทวิตเตอร์ไป
Sungmin@imSML
^^ งื้มมมม
------1รีทวิต------
ใครมารีทวิตผมเร็วขนาดนี้เนี่ย พึ่งอัพไม่ถึง1นาทีเลยนะ ผมคลิกเมาส์ไปดูคนทวิต ก่อนที่แก้มทั้งสองข้างผมแดงจ้าขึ้นมาทันที
KYU HYUN @GaemGYU รีทวิตคุณ
FIN.
ฟินกันมั้ยเอ่ยรีดเดอร์
เรื่องนี้ไรเตอร์ไม่เน้นดราม่า
เรื่องนี้ไรเตอร์เน้นฟิน^^
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมต้องแบกสังขารตัวเองมาโรงเรียน หลังจากที่เมื่อคืนกว่าผมจะนอนก็ปาไปตีสาม เมื่อคืนผมคงเฮิร์ทมากไปหน่อย กว่าจะทำใจนอนไปได้
เฮ้อ…..ผมถอนหายใจไปเสียแรงเลยเมื่อผมก้าวมาในโรงเรียนแล้วสิ่งที่ผมเจอ….คยูฮยอน
ผมเห็นหน้าเค้าแล้วนึกไปถึงเรื่องที่เค้าชอบรุ่นพี่อึนซอง ผมเดินไปอีกทางหนึ่งเพื่อหลีกเจอหน้าเค้า ผมเดินไปจนถึงห้องก็เจอกับฮยอกแจทำไมเค้ามาเช้าจังล่ะ ผมเดินไปหาเค้าแต่เค้าคงไม่รู้หรอกว่าผมเดินไปเพราะหูเค้าฟังเพลงอยู่ ผมเดินไปดึงหูฟังเค้าออกฮยอกแจก็หันมาทางผมทันที
“อ้าว ซองมินมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”
“พึ่งมาน่ะ นี่ฮยอกแจถามอะไรนายหน่อยสิ” ผมเดินไปนั่งข้างๆฮยอกแจ
“ว่ามาสิ”
“นายรู้เรื่องที่คยูฮยอนชอบรุ่นพี่อึนซองไหม?”
เค้าเงียบไป ก่อนจะเอ่ยออกมา
“รู้สิ เพื่อนในห้องฉันรู้ทุกคนแหล่ะ ว่าแต่นายไปรู้มาจากไหนอ่ะ”
“ฉันไม่ขอบอกได้ไหม”
“อืมก็ได้ๆ แล้วถามทำไมล่ะ”
“ฉันอยากรู้เรื่องนี้ให้กว้างกว่านี้น่ะ นายพอจะเล่าให้ฉันฟังได้ไหม”
“ฉันจะเล่าเฉพาะที่พอรู้นะ”ผมพยักหน้าและจากนั้นฮยอกแจก็เริ่มเล่า
“คยูฮยอนรู้จักพี่อึนซองตั้งแต่ม.2 เพราะพวกเค้าร่วมงานของทางโรงเรียนที่พี่อึนซองเป็นสต๊าฟ พี่อึนซองตรงสเปกของคยูทุกอย่าง ทั้งหน้าตาที่น่ารัก นิสัยก็อ่อนโยน คยูตกหลุมรักตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา คยูขอให้เพื่อนสนิทที่ชื่อจงฮยอนไปขอเบอร์มาให้และตั้งแต่นั้นคยูก็สนิทกับพี่อึนซองมาจนถึงม.3 พอสนิทกันมากๆคยูก็จะไปขอคบกับพี่อึนซองในวันวาเลนไทน์แต่ก่อนที่จะไปขอคบ คยูก็รู้ความจริงที่พี่อึนซองปิดคยูไว้ นั่นก็คือพี่อึนซองเป็นแฟนกับเพื่อนสนิทคยูก็คือจงฮยอน วันนั้นคยูแอบไปเห็นจงฮยอนกอดกับพี่อึนซอง แล้วคยูก็เดินไปถามตรงๆกับพี่อึนซอง พี่อึนซองก็บอกว่าคบกันมาได้2ปีกว่าแล้วหลังจากวันนั้นที่จงฮยอนไปขอเบอร์มาให้คยู หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาคยูก็ไม่ได้คุยกับจงฮยอนอีกเลย แต่คยูก็ยังรักพี่อึนซองอยู่ถึงแม้ว่าพี่อึนซองจะคบกับจงอยอนก็ตาม”
ผมนั่งฟังที่ฮยอกแจพูดผมจำได้ทุกคำ ผมรู้ถึงความรู้สึกของคยูที่โดนเพื่อนสนิทหักหลัง ผมรู้ว่ามันเจ็บขนาดไหน
“แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าคยูยังรักพี่อึนซองอยู่”
“รูปในโทรศัพท์คยูก็ยังมีรูปพี่อึนซอง หลังเลิกเรียนคยูก็จะไปเล่นบาสหลังตึกวิทย์ทุกเย็นเพื่อจะได้เจอกับพี่อึนซอง ไม่เชื่อเย็นนี้นายก็ลองไปดูสิ”
ทำไงดีพอผมฟังที่ฮยอกแจพูดมาเมื่อกี้ ผมถึงอยากร้องไห้ล่ะ
“แต่นายอย่าเสียใจไปนะ ฉันเนี่ยแหล่ะจะดันนายให้คยูเอง” เหวออะไรเนี่ย อีฮยอกแจ พูดแบบนี้ผมเสียหายยยยยย
หลังจากฮยอกแจพูดปลอบใจผม(?)ผมก็ดูจะมีสมาธิเรียนมากขึ้น วันนี้ผมหันไปมองคยูหลายรอบเลยและคยูก็เหมือนจะรู้ที่ผมแอบมองเค้าเพราะเค้าก็ยิ้มให้ผม
ยิ้มครับเค้ายิ้มให้ผม คยูฮยอนยิ้มให้ผมมมมมมมม
งื้อมีกำลังใจไปอีกเยอะเลย ><
เรียนมาเรื่อยๆก็มาถึงคาบสุดท้าย วันนี้ผม เรียวอุค ฮยอกแจ เราต้องทำเวรกันวันนี้ ผมเห็นคยูฮยอนที่หลังห้องเค้าเกก็บของบนโต๊ะใส่กระเป๋าเสร็จก็เดินสะพายกระเป๋าออกจากห้องเรียนไป คำพูดที่ฮยอกแจพูดกับผมเมื่อเช้าก็ลอยเข้ามาในหัว
“รูปในโทรศัพท์คยูก็ยังมีรูปพี่อึนซอง หลังเลิกเรียนคยูก็จะไปเล่นบาสหลังตึกวิทย์ทุกเย็นเพื่อจะได้เจอกับพี่อึนซอง ไม่เชื่อเย็นนี้นายก็ลองไปดูสิ”
ผมคิดแล้วก็เศร้า…..
เรียวอุคกับฮยอกแจกวาดพื้นเสร็จแล้วเลยแต่ผมที่ยังทำไม่เสร็จฮยอกแจก็เข้ามาช่วย พร้อมพูดกับผมเบาๆว่า “จะไปพิสูจน์ไหม คุณอีซองมิน”
เราสามคนเดินกันมาที่หลังตึกวิทย์เพื่อมาพิสูจน์อย่างที่ฮยอกแจบอกไว้ ผมมองไปที่ลานสนามบาสแต่ก็ไม่เห็นคยูเลย ฮยอกแจมั่วหรือเปล่า
ผมกำลังจะหันหลังกลับ ฮยอกแจก็ดึงข้อมือผมพร้อมกระชากลากถูผมไปที่หน้าตู้ก๊อกน้ำหน้าตึกวิทย์ ผมเห็น….
เห็นคยูฮยอนยืนอยู่ กับ…
.
.
พี่อึนซอง
.
.
ทำไงดี ตอนนี้ผมเหมือนตัวเองหายใจไม่ออก มันตัน มันแปลกๆบริเวณหน้าอก
คยูฮยอนยืนรอพี่อึนซองที่หน้าตึก ผมเห็นคยูถือหนังสือเยอะแยะไปหมดถ้าผมมองไม่ผิดมันคงเป็นหนังสือของพี่อึนซองสินะ
ผมหันไปบอกฮยอกแจกับเรียวเบาๆ
“กลับกันเถอะ”
“ซองมิน…” ฮยอกแจมองหน้าผมที่ตอนนี้หน้าผมคงซีดเหมือนคนตายแน่ๆ
“นะฮยอกแจ เรียวอุค” ผมพูดแค่นั้นก็เดินออกมาจากบริเวณตรงนั้น
.
.
.
พอแล้ว รู้แล้ว ว่าฉันมาผิดเวลาไปเอง
พอผมกลับมาถึงบ้านก็เจอกับมินิที่มารอผมอยู่หน้าบ้าน ผมย่อตัวลงไปคุยกับเจ้ามินิ อย่างน้อยเวลาที่ผมเศร้าเจ้ามินิก็ทำให้ผมยิ้มได้
วันนี้พ่อแม่ท่านไม่อยู่ออกไปทำงานต่างจังหวัด3วัน ผมเลยต้องอยู่กับเจ้ามินิเพียงลำพัง แต่พ่อแม่ก็ไว้ใจผมเพราะบ้านของเราอยู่ในหมู่บ้านที่เปิดเผย เพื่อนบ้านทุกคน ลุงป้าน้าอา สนิทกับผมทุกคน
ผมเดินเข้ามาในห้อง โยนกระเป๋าลงบนเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงราบ ผมค่อยๆหลับตาลงพร้อมล้างทุกอย่างในสมองที่เจอมาในวันนี้ ถ้าเจ็บมากผมก็ไม่อยากทน
ผ่านไปหลายชั่วโมงผมก็ลุกมาล้างหน้าล้างตา อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็เปิดคอมเล่นเกมคลายเครียด ผมคลิกเข้าไปที่เว็บที่เมื่อวานทำผมช้ำ
เลื่อนหน้าจอไปเรื่อยเปื่อยไม่มีอะไรผิดปกติ ผมกำลังจะปิดเว็บนี้ลง อยู่ดีๆก็มีเสียงแจ้งเตือนในทวิตดังขึ้น
ตี๊ด ตี๊ด
KYU HYUN @GaemGYU รีทวิตคุณ
Sungmin lee @imSML
ฉันมาช้าไปใช่ไหม
“อะ อะไรกัน” ผมแทบจะตกจากเก้าอี้หน้าคอม
คยูฮยอนรีทวิตผม!!!!!!!!!!!!!
ข้อความที่ผมตัดพ้อใส่เค้า และเมื่อวานที่ผมอัพก็ประมาณสองทุ่มได้ แล้วคยูฮยอนได้มันมาจากไหน
หรือว่า
คยูฮยอนเข้ามาส่องในทวิตของผมน่ะ!
แค่คิดผมก็หน้าแดง อะไรกันทำไมต้องทำตัวเป็นคนจอมส่องด้วยล่ะ(ซึ่งผมก็ทำมัน ฮ่าๆๆ)
ผมดีใจจังถึงจะเป็นเพียงเล็กๆน้อยๆก็เถอะแค่นี้ผมก็มีความสุข
ผมจรดปลายนิ้วลงบนคีย์บอร์ดเบาก่อนจะกดอัพเดทข้อความลงเว็บทวิตเตอร์ไป
Sungmin@imSML
^^ งื้มมมม
------1รีทวิต------
ใครมารีทวิตผมเร็วขนาดนี้เนี่ย พึ่งอัพไม่ถึง1นาทีเลยนะ ผมคลิกเมาส์ไปดูคนทวิต ก่อนที่แก้มทั้งสองข้างผมแดงจ้าขึ้นมาทันที
KYU HYUN @GaemGYU รีทวิตคุณ
FIN.
ฟินกันมั้ยเอ่ยรีดเดอร์
เรื่องนี้ไรเตอร์ไม่เน้นดราม่า
เรื่องนี้ไรเตอร์เน้นฟิน^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น