คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ~เมื่อรักเริ่มก่อตัว~
“อืม เอาสีเดียวกันก็ได้จ๊ะ”
“ครับ ได้ครับ พอมาจับคู่กับสีอ่อนของกิโมโนแล้วทำให้ดูเด่นขึ้น แถมทำให้เสน่ห์ดึงดูดเพิ่มขึ้นอีกด้วยนะครับ ^ ^”
“เสน่ห์ดึงดูดอะไรกันอายุปูนนี้แล้ว”
“ยังดูไม่แก่เลยจริงๆนะครับ ^ ^”
“มามัวปากหวานกับลูกค้าแบบนี้ทำไมค่ะ อาจารย์ทาคิงาว่าน่าจะรีบหาเจ้าสาวมาข้างกายสักที ^ ^”
“ไม่มีผู้หญิงที่ไหนจะมาสนใจผู้ชายอายุสี่สิบกว่าอย่างผมหรอก ถ้าเป็นสมัยก่อนก็ว่าไปอย่าง...ตอนนั้นคงจะหาสาวๆได้ไม่ยาก ^ ^ เอาเป็นว่าถ้างานเสร็จแล้วผมจะโทรศัพท์ไปแจ้งนะครับ”
“รบกวนด้วยค่ะ ^^” จะว่าไป ถ้าได้เจ้าสาวจริงต้องลำบากแน่ก็เราเป็นเกย์นี่นา ลืมแนะนำตัวผมชื่อ ทาคิงาว่า เท็ตสึยะ เปิดร้านขายรองเท้าทำงานที่ร้านมายาวนานเป็นสิบปีจนเรียกได้ว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญและคงจะทำงานนี้ต่อไปเรื่อยๆ การดำเนินชีวิตอย่างชายโสดนี่มันมืดมนน่าดูเราเริ่มเคยชินกับสภาพแบบนี้แล้วล่ะ T^T
“ทันพอดี” แต่ว่าระยะหลังมานี่ก็เกิดปัญหาขึ้น
“รุอิวันนี้ดูมุ่งมันน่าดูเลยนะ”
“พูดอะไรหน่ะครับอาทิตย์หน้าก็จะถึงงานกิโมโนแล้ว ถ้าไม่รีบเตรียมการไว้ก่อนต้องไม่ทันการแน่” เด็กที่มาทำงานพิเศษกับเราคนนี้ชื่อ คุโด รุอิสาเหตุจูงใจที่ทำให้รุอิมาอยู่ที่ร้านนี้ก็เป็นเพราะอยากตอบแทนคุณที่เราเคยมอบรองเท้าแตะให้ใส่แทนรองเท้าคู่ที่ขาด
“ก่อนที่จะขนของออกไปหน่ะ”
“หืม ให้คีย์ข้อมูลใช่มั้ย เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“อะ อืม...ฝากด้วย”
“ว่าแต่จะรับชาก่อนมั้ย ?”
“อืมรบกวนด้วย”ปัญหาที่ว่าก็คือหมอนี่เป็นสเปคของเราเลยทั้งขาว ผิวเนียนแถมยังน่ารักน่าทะนุถนอมอีกต่างหาก ทั้งที่อยากจะเข้าหาใจจะขาด แต่ก็ต้องพยายามยั้งใจเอาไว้ ทำไมเด็กวัยรุ่นแบบนี้ถึงมาทำงานพิเศษที่นี่ได้ทั้งที่เป็นคุณชายในตระกูลที่มีชื่อเสียงแท้ๆ หรือว่าค่าขนมจะไม่พอ
“น้ำชาครับ ร้อนนะครับ”
“ขอบใจ”
ซู้ดดดดด
“อ่า ค่อยสดชื่นหน่อย”
“ประธาน”
“หืม”
“อาทิตย์หน้าพาผมไปงานกิโมโนด้วยได้มั้ยครับ ?”
“เอ๋ ? นายก็อยากไปงั้นเหรอ”
“อืม ผมอยากเห็นตอนที่ทุกคนใส่รองเท้าที่ประธานทำหน่ะครับ”
“งั้นเหรอ ^ ^” เอาไงดีนะ ทั้งที่อายุยังน้อยแต่กลับมีความสนใจในรองเท้าเกี๊ยะงั้นเหรอ เป็นเด็กที่แปลกจริงๆ
ด้านรุอิ
วันนี้วันหยุดก็จริงแต่เราไปช่วยน่าจะดีกว่ามั้ยยนะ อาทิตย์ นี้ก็ยุ่งตลอดเลยด้วยอ่ะนั้นประธานนี้ คุยอยู่กับใครหน่ะ หลบก่อนดีกว่าเรา
“ยะโฮ้ เท็ตจัง วันนี้เด็กของนายหยุดงั้นเหรอ ?”
“ไม่ใช่เด็กของฉันสักหน่อย เค้าเป็นคนที่ฉันไม่สามารถเข้าหาได้ !”
“แล้วนั้น มันจะดีเหรอปิดร้านเร็วแบบนี้”
“เห็นหน้านายแล้วมันรู้สึกแย่ไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานต่อ”
“แหม พูดจะโหดร้ายจริงนะ จริงสิเด็กนั้นชื่อ คุโด รุอิคุง ใช่มั้ย นามสกุลแปลกน่าดูชื่อก็ด้วย”
“งั้นเหรอ ? แต่ฉันเคยได้รู้จักคนนามสกุลเดียวกับเด็กนี่เมื่อสมัยก่อน”
“เหรอ ว่าแต่เพราะเด็กนั้นยังไม่บรรลุนิติภาวะ นายเลยไม่กล้าเข้าหาใช่มั้ย คงกระสับกระส่ายน่าดู ^ ^”
หมับ แล้วไอ้คุณเพื่อนมันก็กระโดดกอดคอผม
“ถ้าไม่รังเกียจจะให้ฉันช่วยปลอบใจก็ได้นะ ?”
“ว่าแต่นายกับผู้ชายที่เจอคราวนั้นเป็นไงบ้าง ?”
“ราบรื่นดี” พอพูดจนหมอนั้นก็หอมแก้มผม
“อะ พอเลย”
ปั่บ
“อ๊าย” ผมเตะเข้าไปที่ช้างน้อยของมันอย่างจัง
“ทำอะไรไม่รู้จักอายคนอื่น”
รุอิที่แอบดูอยู่ก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมา ทำไมประธานถึงได้ชอบคนแบบนี้นะ ไม่เห็นเหมาะกับประธานเลย (ไรเตอร์ : เข้าใจผิดไปให้แล้ว รุอิจัง) เราเหมาะกว่าตั้งเยอะ -3- เชอะๆ
ยินดีต้อนรับ ร้านโกตะ
“สวัสดีครับ....ประธานอยู่ที่นี่หรือเปล่าครับ ?”
“อะ...รุอิ อะไรกัน ? นายก็มาดื่มด้วยเหรอ ?”
“ทำไมมาดื่มตั้งแต่เย็นอย่างนี้ ?”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย วันหยุดพอดี”
“หมอบอกว่าแอลกอฮอล์ไม่เป็นผลดีต่อสุขภาพไม่ใช่หรือไง !”
“อะ...เหลืออีกแก้ว !”
“เท็ตสึยะ นายกลับไปได้แล้ว” ลุงเจ้าของร้านบอกเมื่อเห็นหน้าของรุอิที่ดูท่าทางเป็นห่วงมาก
“เอ๋ !?”
“ปล่อยให้เด็กที่ร้านเป็นห่วงแบบนี้มันไม่ดี แล้วก็รุอิคุงมาดื่มน้ำผลไม้ที่นี่ได้ทุกเมื่อนะ ^ ^”
“ขอบคุณมากครับ ^ ^” สรุปแล้วประธานก็ต้องกลับกับผมเพราะโดนไล่ ^ ^ แล้วเราก็นั่งรถไฟฟ้ากลับบ้านด้วยกันในระหว่างนั้นผมก็ชวนประธานคุยไปเรื่อยเปื่อย
“เฮ้อ ไม่เคยกลับบ้านเร็วอย่างนี้มาก่อนเลย”
“ประธานผิดเองนะ พอมีเวลาว่างก็รีบมาดื่มตลอด -3-”
“ไม่ต้องเรียกประธานหรอก นี่ไม่ใช่เวลางานแล้ว นี่? ไหนลองเรียกชื่อฉันสิ? ^ ^”
“พูดกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้เหมือนกันหมดเหรอครับ ?”
“หา ? - -”
“ไม่จำเป็นต้องปิดบังหรอก ผมเห็นหมดแล้ว”
“เห็นงันเหรอ ?”
“อืม คนแบบนั้น ไม่เห็นจะเหมาะกับเท็ตสึยะเลย” เราพูดชื่อเค้าออกไปแล้ว เขินจัง -////////-
“อืม...จะบอกว่าถ้าเป็นนายเหมาะกว่าอย่างนั้นหรือเปล่า ? -///-”
“-//////-” หรือว่าเท็ตสึยะจะชอบเรานะ -//////- เขินๆ เท็ตสึยะเวลาเขินน่ารักจังเลย พวกเราเดินมาจนถึงบ้านของเท็ตสึยะ พอเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนก็พบว่าห้องรกมากกกกกก
“อะ....หวา สกปรกสุดๆ”
“ไม่เป็นไรน่าเดี๋ยวฉันจัดการเก็บแป๊ปเดียว”แล้วเค้าก็เดียวไปที่เตียงจัดการปัดของที่ว่างอยู่ออกให้หมด
“เอ้ามานั่งตรงนี้ก่อน”
ตุบ ผมนั่งลงข้างเท็ตสึยะ ทำไงดีล่ะ เราตื่นเต้นใจเต้นแรงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย -/////-
“แล้วจะเอายังไงล่ะ”
“เอ๋” อะไรของเค้านะ
“เรื่องงานพิเศษ ถ้านายอยากจะลาออกฉันก็จะไม่ห้าม” ทำไมเค้าไม่อยากให้เราอยู่ขนาดนี้เลยเหรอ (ไรเตอร์ : คิดไปไกลอีกแล้ว - -)
“ไม่ใช่อย่างนั้น ผมไม่ได้จะลาออก แค่รู้สึกเสียใจก็เท่านั้น”
“เสียใจ ?”
“ยังไม่เข้าใจอีก ! ใครที่ค่อยอยู่ข้างกายของเท็ตสึยะมาตลอดเล่า !”
“เอ๋ ?”
“แบบนี้จะไม่ให้เสียใจได้ยังไง !”
ตุบ ตุบ ผมทั้งด่า ทั้งตี เท็ตสึยะ คนบ้าทั้งที่รักมากขนาดนี้แท้ๆทำไมถึงยังไม่รู้อีก
ควับ เท็ตสึยะจับมือผมเอาไว้ในขนาดเดียวกันผมก็กำลังค่อม
“ฮาๆๆๆ งั้น...นายจะคอยอยู่เคียงข้างฉันตลอดมั้ย ?”
“ไม่รู้” ผมหันหน้าหนีเค้าเพราะว่าตอนนี้กำลังเขินสุดๆ -///////-
“เท็ตสึยะบ้า ประธานบ้า”
“ฮาๆๆ รู้แล้วๆ” ระหว่างที่ผมด่าเค้าไปเรื่อยๆเค้าก็เอามือจับไปที่ท้ายทอยของผมแล้วกดให้ริมฝีปากของผมมาบรรจบกับริมฝีปากของเค้า
o////////o
“เท็ตสึยะ”
“หือ ? กลัวเหรอ ?”
“เปล่าสักหน่อย ! -///////-”
“อืม” แล้วเค้าก็ค่อมผม แล้วก็เริ่มถอดกางเกงผมออกอย่างง่ายดายและแน่นอนว่าผมไม่ขัดขืน
“อะ”
“ผิวเนียนนุ่มมาก” เค้าใช่มือรูปไล้ตัวผมไปเรื่อยๆ
“ไม่เป็นไรจริงๆนะ ?”
“อืม...ผมอยากให้เท็ตสึยะกอด”
“ถ้าทรมานก็บอกนะรุอิ ฉันรักนายมาก”
“ผมก็รักเท็ตสึยะ ^////^” ค่ำคืนที่แสนหวานก็เริ่มขึ้น (ไรเตอร์ : ขอไม่ทำnc แล้วกันนะค่ะ)
เวลา 8 โมง
“รุอิ...หิวมั้ย ? ไปหาอะไรกินกันดีมั้ย”
“พูดอะไรหน่ะ ก่อนอื่นเก็บกวาดห้องให้เรียบร้อยก่อนเลย !”
“ครับๆ คุณแม่ครับ - -”
“ไม่ต้องมามุมาแม่เลยลุกขึ้นมาเร็วๆ ^__^”ตอนนี้ผมก็ได้คบกับเท็ตสึยะแล้วดีจังเลย ^ ^
ความคิดเห็น