ท่านลอร์ดเจ้าเกษตรกร

จอมเวทโบราณท่านหนึ่ง จ้องเขม็งลงบนจานอาหารที่วางอยู่เบื้องหน้าด้วยสีหน้าแววตาตื่นตระหนก ชายชรากลืนน้ำลายแห้งผาก สัมผัสที่นุ่มนวล กลิ่มหอมหวลอบอวลชุ่มชื้น ความหวานและเค็มผสมกลมกลืนหลอมละลายที่ปลายลิ้น นี่จะเป็นรสชาติที่เขาไม่มีวันลืมเลือนไปตลอดชีวิต "นี่น่ะหรือที่เรียกว่าข้าวเหนียวมะม่วง?"

แม่ทัพอัศวินผู้เป็นชายฉกรรจ์หนวดเคราดกหนาบาดแผลเต็มใบหน้า ดวงตาคู่ดูดุร้ายกำลังขมวดคิ้วพิจารณาท่อนเหล็กกลวงยาวสีดำรูปร่างแปลกประหลาด ทว่ากลับให้ความรู้สึกถึงความประณีตสมมาตร ดูสวยงามอย่างน่าพิศวง แม้จะผ่านมาเนิ่นนาน แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามขบคิดเท่าไหร่ก็ไม่อาจเข้าใจ เจ้าสิ่งนี้สามารถสังหารทหารของพวกเขาไปเป็นจำนวนมากได้อย่างไรกัน? "เจ้าบอกว่า พวกมันเรียกสิ่งนี้ว่าปืนไรเฟิลงั้นหรือ?

ทูตแห่งจักรวรรดิอันแสนยิ่งใหญ่อาร์กอน กำลังจ้องมองภาพที่ปรากฏขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจริงจัง ภาพของเมืองที่แร้นแค้นยากจนสกปรก ผู้คนอดอยากยากไร้โง่เขลาเบาปัญญาของภูมิภาคเทสซาเรียพลันมลายหายไปจนสิ้น สิ่งที่เขาพบเจอกลับเป็นถนนราบเรียบสีดำ ข้างทางเต็มไปด้วยผู้คนเดินกันอย่างขวักไขว่ บ้านเมืองดูสะอาดเรียบร้อยมองแล้วสบายตา ตึกสูงตั้งอยู่เรียงราย ผู้คนเปี่ยมไปด้วยความหวังและพลังชีวิต ขณะเดียวกันก็ยังมีเจ้าหน้าที่สวมใส่ชุดเครื่องแบบสีดำอันสง่างามกำลังคอยเดินตรวจตราดูแลความสงบเรียบร้อย นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดคิดแม้แต่นิดเดียว! "ต้องรีบไปเตือนฝ่าบาทแล้ว พวกเราไม่อาจมองข้ามดินแดนแห่งนี้ได้ นี่ไม่ใช่เทสซาเรียที่พวกเรารู้จักอีกต่อไป!"