Devil loser || CHANBAEK

ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1

โรงแรมหรูขนาดใหญ่บรรจุคนนับร้อยที่มาร่วมงานในค่ำคืนนี้ ผู้คนที่เริ่มทะยอยเข้าเรื่อยๆทำให้พ่อแม่ทั้งสองที่ยืนต้อนรับหน้างานต้องยิ้มรับคำยินดีจากแขก ใบหน้าพ่อแม่ที่บ่งบอกว่ามีความสุขมากขนาดไหนในวันที่พิเศษที่สุดของลูกตัวเอง แต่ต่างจากอีกคนที่ตอนนี้กำลังมองภาพตัวเองในกระจกอย่างประหม่าจนมือหนาต้องเอื้อมมาบีบเบาเพื่อเป็นกำลังใจ มองว่าที่เจ้าสาวตัวเองอย่างยิ้มๆ ชุดทักสิโด้สีชมพูอ่อนทำให้คนที่กำลังถูกมองยิ่งดูน่ารักไปอีกเท่าตัว

"ตื่นเต้นหรอเรา"

"ฮ่าๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เดี๋ยวไม่น่ารักนะ"

มือเเตะที่คิ้วเล็กที่ขมวดอย่างเป็นกังวลเบาๆ เพื่อให้คลายออก

"ตะ ตื่นเต้น ทำไงดีครับ"

"มีพี่อยู่ทั้งคนยังต้องกลัวอะไรอีก หืม"

ท่าทางของคนตัวเล็กทำให้ร่างสูงต้องหัวเราะออกมา ก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มใสเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว แต่แทนที่อีกคนจะโวยวายกลับหันมายิ้มให้

"หืม เดี๋ยวนี้ไม่ว่าแล้วหรอ?"

แบคฮยอนที่ส่ายหน้าไปมาทำให้ร่างสูงได้ใจ มือยกมาเกาคางไปมาพลางทำท่าคิด

"งั้นก็ทำมากกว่านี้ก็ได้น่ะสิ"

พูดเสร็จก็ก้มไปหวังจะฉกชิมปากเล็กแต่โดนแบคฮยอนตีไปที่แขนซะก่อน

ป๊าบ!
"ไม่ใช่ว่าไม่ว่าแล้วจะทำอะไรก็ได้นะครับ!"

"อ่า ค้าบๆ หวงตัวจริงๆเลย"

"ไว้เข้าหอก่อนเถอะ ไม่รอดแน่"

คำพูดของร่างสูงทำให้แก้มใสทั้งสองข้างขึ้นสีก่อนจะยกมือขึ้นตีไปอีกสองสามทีเพื่อกลบความเขินอายของตัวเอง จนคนที่เห็นก็อดหัวเราะไม่ได้

   ทั้งสองหยอกล้อกันอยู่นาน จนเมื่อถึงเวลาก็มีคนมาเรียกทำให้ทั้งสองร่างที่นั่งอยู่ต้องพากันเดินออกไปข้างนอก เผชิญหน้ากับผู้คนนับร้อยที่มาร่วมแสดงความยินดี

ประตูบานใหญ่เปิดออก แสงสีส้มขาวในห้องโถงขนาดใหญ่ ส่องเข้ามา ทำให้มือเล็กต้องยกเพื่อบดบังแสงแต่ไม่ทันมือหนาของอีกคนที่ยกขึ้นกันไว้ให้ก่อน แบคฮยอนหันไปยิ้มให้คนข้างกายที่มองมาไม่ต่างกัน ก่อนทั้งสองจะเดินไปข้างหน้า ตามทางเดินก็มีเสียงที่คอยปรบมือให้ตลอดทาง

เมื่อพิธีได้เริ่มอย่างสมบูรณ์บาทหลวงตรงหน้าก็เริ่มทำหน้าที่โดยทันทีเพื่อให้คำมั่นสัญญาแก่ทั้งสองฝ่าย

"อู๋อี้ฟาน คุณจะรับบยอนแบคฮยอนเป็นภรรยาของคุณไหม คุณสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อเธอ ทั้งในยามสุขและยามยาก ในยามไข้และสบายดี จะรักเธอและให้เกียติเธอชั่วชีวิตของคุณหรือไม่"

"ครับ"

คริสตอบอย่างยิ้มๆ เหล่มองคนตัวเล็กที่แก้มใสขึ้นสีเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน

"บยอนแบคฮยอน คุณจะรับอู๋อี้ฟานเป็นสามีของคุณไหม คุณสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อเขา ทั้งในยามสุขและยามยาก ในยามไข้และสบายดี จะรักเขาและให้เกียติเขาชั่วชีวิตของคุณหรือไม่"

"คะ ครับ"

"งั้นจงดื่มน้ำชาเพื่อเป็นสักขีพยาน ของพวกคุณสองคน ว่าไม่ว่ายังไงจะไม่มีวันทิ้งกัน"

สิ้นสุดเสียง คริสจึงรับน้ำชามาไว้ในมือก่อนจะดื่มและไม่ลืมยื่นให้แบคฮยอนดื่มด้วย แก้วน้ำชาถูกวางไว้บนถาดก่อนเสียงรอบข้างจะพร้อมใจกันเอ่ยขึ้น

"จูบเลย จูบเลย จูบเลย!!"

"จูบเลย!!!"

"ว่าไงครับ"
คริสมองหน้าแบคฮยอนเพื่อเป็นการขออนุญาติและก็ต้องแอบขำเมื่ออีกคนก้มหน้างุด

"เฮ้ออ ทำไงดีล่ะครับเหมือนเจ้าสาวของผมดูจะขี้อายอะ"

"โหหห ขนาดนี้ไม่ต้องขี้อายแล้วค่า~"

"ใช่ค่ะ จูบเลย จูบเลย จูบเลย!!"

เสียงหญิงสาวคนนึงในงานตะโกนขึ้นมาบนเวที ก่อนเสียงรอบข้างจะดังขึ้นอีกครั้ง นี่สินะที่เค้าเรียกว่าอุปทานหมู่น่ะ

"ฮะๆๆๆ งั้นเอาแค่นี้ไปก่อนเนอะ"

เมื่อเห็นว่าแบคฮยอนทำหน้าตาเลิกลั่กคริสจึงตัดสินใจก้มลงไปจูบที่หน้าผากเล็กเบาๆเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กตื่นตระหนกไปมากกว่านี้ ก่อนจะสวมกอดร่างน้อยพร้อมกับกระซิบข้างหู

"ถ้าพี่จูบตอนนี้คงจะอดใจไม่ไหวแน่ๆ"

เสียงโฮดังขึ้นอย่างผิดหวังแต่ก็ยังมีคนที่เฮให้กับความน่ารักอยู่ด้วย ทั้งคู่กอดกันนานจนพิธีกรในงานเริ่มจะเอ่ยแซว

"ใจเย็นๆนะค้าบเดี๋ยวก็จะส่งตัวเข้าหอแล้ว ตอนนี้เรามาตัดเค้กกันก่อนดีกว่าไหมครับ แอบได้ยินเสียงกระซิบจากแขกผู้มีเกรียติทั้งหลายว่ารอกันนานแล้วใช่ไหมครับ! ฮ่าๆๆ"

"รออีกนิดได้ไหมครับ ผมยังอยากกอดว่าที่ภรรยาผมอยู่เลย"
คริสแสร้งทำหน้าเศร้า ผู้คนที่อยู่ด้านล่างจึงต้องอ่อนระทวยให้กับร่างสูง ถึงแม้จะมีว่าที่ภรรยาเป็นตัวเป็นตนแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความฮอตของคนตัวสูงลดลงแม้แต่น้อย

"กะ กอดเลยค่าา ตามสบายพวกเรารอได้ เนอะคุณพิธีกร"

"ฮ่าๆๆ ถ้าอย่างนั้นก็ตามสบายเลยค้าบ"

คริสยิ้มกว้างก่อนจะสวมกอดแบคฮยอนอีกครั้ง ไม่ลืมที่จะฉกหอมแก้มเล็กไปด้วย จนแบคฮยอนที่เขินแล้วก็ต้องเขินไปอีก แต่ก็อดยิ้มให้กับการกระทำร่างสูงตรงหน้าไม่ได้

"สนใจแขกก่อนไหมครับ ผมเขินหมดแล้วนะ"

"ก็พี่อยากกอดแบคนานๆ"

"พี่คริสอะ ไว้เดี๋ยวค่อยกอดก็ได้ครับ"

"ตอนไหนล่ะ"

"กะ ก็ตอนเข้าหอไงครับ"

ฟอดดด

"โอเคครับทุกคน ผมกอดจนพอใจแล้วมาเริ่มตัดเค้กกันเลยครับ"

คริสหันไปมองพิธีกร เพื่อบ่งบอกว่าพร้อมในพิธีต่อไป จนแบคฮยอนต้องทำหน้ายู่อย่างหมั่นไส้ให้กับความเจ้าเล่ห์ของคริส

"ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึงนะครับ เชิญคู่บ่าวสาวมาด้านนี้ด้วยครับ"

เสียงเฮดังไปทั่วบริเวณเมื่อสองมือประสานกันแล้วตัดไปยังเค้กก้อนใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของทั้งสองทำให้ผู้เป็นพ่อและแม่ต่างภูมิใจไปด้วย

แต่ในขณะที่กำลังยิ้มแย้มหัวเราะกันอย่างมีความสุขนั้นเสียงบางอย่างก็ดังแทรกขึ้น พร้อมกับร่างของใครบางคนที่ล้มลง

ปัง!!!! ปังปัง!!

"กรี้ดดดดดดด!!!!"
เสียงกรี้ดดังสนั่น ผู้คนเริ่มแตกตื่น มือที่ประสานกันหลุดออกโดยไม่ได้ตั้งตัว คนที่ได้สติรีบหันไปมองข้างกาย ตาเรียวเบิกกว้างเข่าทั้งสองทรุดลง ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปลูบใบหน้าคนเป็นที่รักอย่างตกใจ

"พะ พี่คริส!!!!!"

"พี่คริส ดะโดนยิง"

ตึกตึกตึก
"แบคฮยอน เป็นไรไหม"

"พะ พี่คริส"

"คริส!!!!!"

ชายวัยกลางคนวิ่งเข้ามามองไปยังร่างเล็กของลูกสะใภ้ก่อนจะมองไปยังร่างลูกชาย ของเหลวที่แดงสดไหลออกมาเปื้อนท้วมสูทสีขาวทำให้คนเป็นพ่อเริ่มใจไม่ดี

"เรียกรถพยาบาลเร็ว!!!"

"และลากคอไอ้คนทำมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!!! ไป!"

"ครับ!"

"อดทนไว้นะตาคริส เดี๋ยวรถพยาบาลก็มาแล้วนะ"

ชายสี่คนน้อมรับคำสั่ง ก่อนที่หญิงสาวคนข้างๆจะลูบหัวแบคฮยอนเป็นการปลอบ ใบหน้าคมที่เริ่มจะซีดลงอย่างเห็นได้ชัดค่อยๆหันมามองคนที่ตัวเองรักช้าๆ แบคฮยอนที่เห็นคริสกำลังพยายามยกมือขึ้นก็รีบเข้าไปกอบกุมกำมือหนาทันที

"บะ แบค..."

"พี่คริส ฮึกก!!!!"

"ยะ..อย่า ร้อง..."
"เดี่ยว...ไม่น่ารัก...นะ"

คริสฝืนยิ้ม มือก็กุมบาดแผลตรงที่ถูกยิงไปด้วย แบคฮยอนได้แต่ร้องไห้ ส่ายหน้าไปมา มองคนรักด้วยสายตาหวาดกลัว กลัวจะเสียคนตรงหน้าไป

"พี่คริสทำใจดีๆไว้นะครับ แบคอยู่ตรงนี้นะ...พี่คริส"

น้ำตาหยดลงแล้วหยดเล่า เวลาผ่านไปไม่นานแต่ทำไมตอนนี้มันกลับรู้สึกว่ามันนานซะเหลือเกิน เมื่อไหร่ เมื่อไหร่รถพยาบาลจะมาซะที

"บะ แบค..."

เสียงเรียกของคริสอยู่ทำให้คนที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้างๆต้องช้อนตาขึ้นมอง แววตาวูบไหวของคริสทำให้แบคฮยอนอยากจะร้องไห้ออกมามากกว่าเดิม

"ดูซิ...คน น่ารัก ของพี่"

"ทำไม...ต้อง มาร้อง อึก..ไห้ด้วยนะ"

"ฮือออ พี่คริส ไม่เอาแบบนี้ เดี๋ยวรถจะมาแล้วนะครับ รออีกหน่อยนะ ฮืออ"

"บะ แบค"

"พี่รัก..."

"....."

"แบค...นะ"

"อึก!"

ตุ้บ!
ว่าเสร็จมือหนาที่เคยกอบกุมก็ล่วงหล่นลงกับพื้นทำให้คนที่มองอยู่ต้องใจสลายทันทีอย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตาเบิกกว้างมองดูสภาพคนรักที่เปรอะไปด้วยเลือดก่อนจะก้มลงไปกอดอีกคนไว้แน่น

"ดะ เดี๋ยวพี่คริส!!"

"พี่คริส!!!!!! อย่าทำแบบนี้ ฮือออ"

"อย่าทิ้ง...ฮึกฮือออออ"

"อย่าทิ้งแบคไป"

"ม่ายย!!!! ฮืออ พี่คริส!!"

"ม่ายยยย!!!"

'พี่รักแบคนะครับ'

เฮือกกกกกก!!!!

"แฮ่กก แฮ่กก"

ดวงตาเรียวเบิกโพลง ฝันร้ายที่ยังคอยวนเวียน ภาพของคนรักไม่เคยจะลืมเลือนหายไปจากความทรงจำ ตั้งแต่เกิดเรื่องนี่ก็ผ่านมาสามปีเต็มๆ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ทำอะไร เขาก็ยังลืมเรื่องราวนี้ไปไม่ได้ เขาสูญเสียคนรัก สูญเสียคนเดียวในชีวิตที่เหลืออยู่ไป สายตาที่เหม่อลอย เบนไปมองช่อดอกไม้สีขาวในมือ ทำให้นึกขึ้นได้ว่าวันนี้เขาตั้งใจจะมาหาคริสที่สุสาน แต่พอมาถึงก็ดันคิดถึงเรื่องต่างๆนาๆจนหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้

คิดได้ดังนั้น ร่างเล็กจึงลุกขึ้นยืน เดินออกจากศาลาตรงไปยังหลุมที่วางเรียงรายไว้อย่างสวยงามแต่มันไม่ได้เป็นเรื่องที่น่าชื่นชมของทุกคนที่มาที่นี่เท่าไหร่นัก

ไม่นานร่างเล็กก็หยุดลงตรงหลุมที่มีชื่อของคนที่เขาคุ้นเคยสลักอยู่ แบคฮยอนค่อยๆหย่อนตัวลง มือเล็กลูบไปยังหินอย่างอาลัยอาวรณ์ ไม่ว่าจะผ่านมานานเท่าไหร่ เขาไม่เคยทำใจได้มันจะเป็นดังเช่นทุกครั้งเมื่อได้มองชื่อของคนรักที่ลาจากโลกนี้ไปแล้ว น้ำตาที่เอ่อคลออยู่ไหลลงตามกรอบหน้า ลมที่พัดมาแผ่วๆต้องทำให้แบคฮยอนหลับตาลงเพื่อข่มความอ่อนแอไว้ข้างใน สายลมที่เขามักจะคิดว่าเป็นคริสเสมอ มันช่วยเยียวยาเมื่อได้มาอยู่ที่นี่

"แบคคิดถึง...คิดถึงพี่มากเลยนะครับ"

"พี่คริส"

แบคฮยอนจัดการวางดอกไม้ช่อสวยที่เจ้าตัวเป็นคนจัดเองลงจัดเรียงให้สวยงามเพราะเขาอยากให้มันดูดีทุกครั้งเมื่อวางไว้ตรงนี้

"แต่พี่ไม่ต้องห่วงนะ แบคอยู่ได้ สบายมาก"

"แล้วพี่คริสล่ะครับ สบายดีไหม"

"ตอนนี้พี่คงได้ไปเจอพ่อกับแม่แบคบนสวรรค์นั่นแล้วแน่ๆ...."

"แบคคิดถึงทุกคนจัง"

แบคฮยอนเงยหน้ามองบนฟ้าที่ตอนนี้เริ่มจะครึ้มๆ และอีกไม่นานฝนน่าจะตกโปรยปรายลงมา มือบางปาดน้ำตาออกก่อนจะยิ้มขึ้นน้อยๆ ยังไงชีวิตนี้เขาต้องอยู่ต่อเพื่อคนที่เขารัก ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม...

"วันนี้ครบรอบสามปี คิดไปคิดมาก็นานอยู่นะที่แบคจะได้มาอีก แต่ยังไงทุกคนก็อยู่ในใจแบคตลอด ไม่น้อยใจนะครับ ฮ่ะๆ"

แบคฮยอนฝืนหัวเราะ ทั้งๆที่ในใจไม่ได้อยากหัวเราะเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าเล็กก้มลงมือก็เอื้อมไปลูบหินอีกครั้งอย่างแผ่วเบา

ไม่รู้นานเท่าไหร่จนฝนเม็ดเล็กเริ่มทะยอยตกลงมาแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้แบคฮยอนมีท่าทีว่าจะลุกไปไหนและยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิม เพราะวันนี้ครบรอบสามปี เขาก็อยากจะอยู่ตรงนี้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ไม่ว่าฝนจะตกลงมาหนักแค่ไหนก็ตาม


"คุณครับ คุณ!"

เสียงเรียกของคนที่ผ่านไปมาทำให้แบคฮยอนรู้สึกตัว เงยหน้าขึ้นมองคนที่เอาร่มยื่นมาบังไว้ให้อย่างใจดี

"นั่งตรงนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายเอานะครับ"

"ขะขอบคุณนะครับ"

"แต่เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว"

"ให้ผมไปส่งไหมครับ ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้เอาร่มมาด้วย"

"มะ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ ผมขอตัวก่อน"

แบคฮยอนก้มหัวให้อย่างสุภาพก่อนจะยกแขนขึ้นมาบดบังฝนที่สาดลงมาและเดินออกไป

"เอ้า...ไปซะละ"

"ยังไม่ทันได้รู้จักกันเลย" คนถือร่มพึมพำกับตัวเอง


"ไอ้อิน"

คนที่เดินเข้ามาใหม่เอ่ยเรียก มองใบหน้าของเพื่อนสนิทที่เอาแต่สนใจอะไรบางอย่างด้านหลังทำให้ร่างสูงต้องหันไปมองตาม

"ใครวะ" มองร่างเล็กของใครบางคนที่กำลังวิ่งผ่านสายฝนออกไปหน้าโบสถ์อย่างสงสัย จำได้ว่าน่าจะเป็นคนเดียวกับคนที่เขาเดินผ่านเข้ามาเมื่อกี้ แต่ไม่ทันได้สังเกตรวมถึงตอนนี้ที่มองเห็นแต่เพียงด้านหลังเท่านั้น

"กูไม่รู้จัก...รู้อย่างเดียวคือน่ารักชิบหาย"

"เออ...แต่เค้ามาไหว้พี่คริสด้วยว่ะ สงสัยน่าจะคนรู้จัก"

คำตอบของเพื่อนทำให้สายตาคมเหลือบมองไปยังช่อดอกไม้สีขาวที่วางอยู่ตรงหน้าหลุมศพ 
ก่อนจะหันไปมองร่างเล็กอีกครั้งที่ตอนนี้กำลังโบกแท็กซี่อยู่หน้าโบสถ์ ร่างที่เปียกปอนไปด้วยฝนผมลู่ลงจนปรกใบหน้าขาวเล็ก

ถึงอยู่ไกลแต่เขาก็เห็นมันได้ดี ถึงเมื่อกี้เขาจะไม่ทันได้สังเกตแต่ตอนนี้ คนที่เสยผมอยู่ มันทำให้เขามั่นใจมาก มั่นใจว่าไม่ผิดคนแน่นอน และมันจะผิดไม่ได้ในเมื่อหลักฐานมันฟ้องอยู่ขนาดนั้น

ใบหน้าที่เขาศึกษาจดจำมาอย่างดี.....มันจะเป็นใครได้ถ้าไม่ใช่
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"บยอนแบคฮยอน.."