ตอนที่ 16 : Lovely you : เธอน่ารัก ตอนสิบหก
“ชานยอล”
คนตัวโตกว่ารับรู้ด้วยการมองตอบ คุณหนูจับแขนเสื้ออีกฝ่ายดึงให้หยุดเดิน
“คุณโชรงเค้ามองตามเราใหญ่เลย คงอยากอยู่ด้วยกันต่อจริง ๆ กลับไปชวนมาด้วยกันดีไหม เรายังไหวนะไม่ได้ง่วงอะไรมาก พอได้อากาศข้างนอกอย่างนี้ก็ตาสว่างขึ้นละ” ชานยอลมองคนตัวเล็กพยายามยืดตัวมองไปในร้านแล้วก็ส่ายหน้า เมื่อตอนเย็นเพิ่งบอกเขาว่าไม่ค่อยสนิทใจกับฝ่ายนั้นตอนนี้ยังไม่สี่ทุ่มด้วยซ้ำก็เป็นห่วงเค้าเสียแล้ว ใบหน้าเรียวฉายแววกังวลจนปิดไม่มิด น้ำเสียงทุกข์ร้อนชวนให้อยากใจอ่อนยอมตามใจแต่ชานยอลคิดว่าคงไม่สมควร
“อย่าเลยครับ ผมอยู่ดึกไม่ได้”
“ชานยอลก็กลับก่อนสิ”
“แล้วใครจะไปส่งเพื่อนคุณแบคฮยอนล่ะครับ ถ้าคุณโชรงคุยเพลินจนดึกจะลำบากเวลากลับบ้าน เป็นผู้หญิงกลับดึกคงไม่ดีนัก อันตรายรอบด้าน” คุณหนูเค้าตั้งใจฟังแต่ก็ยังมีทางออก
“คุณจุนมยอนก็อยู่ เค้ามาด้วยกันตอนกลับเค้าก็ไปส่งกันเองแหละ”
“ประเด็นสำคัญอยู่ตรงประโยคเมื่อกี้หรือเปล่าครับ”
“ทำไมอ่ะ?” ชานยอลเลี่ยงไปอีกด้านของรถ เปิดประตูเข้าไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับโดยมีเจ้าของตัวจริงมุดเข้ามานั่งข้าง ๆ เสียงแหบนุ่มเร่งเร้า ดวงตาคู่เรียวบอกชายหนุ่มว่าคุณแบคฮยอนไม่รู้ไม่เข้าใจและจะต้องรู้ให้ได้
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร”
“มันต้องมีสิ ไม่อย่างนั้นนายจะพูดออกมาได้ยังไง ชานยอลไม่ใช่คนพูดจาเลอะเทอะนะ เรารู้” ชายหนุ่มคลึงปลายนิ้วกับพวงมาลัยดูเหมือนว่าเขาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนัก
“ผมแค่คิดว่าบางทีคุณแบคฮยอนอาจจะหวงเพื่อน ถ้าเค้าต้องไป เอ่อ เทคแคร์คนอื่น” คุณแบคฮยอนเพิ่งเคืองเขาเรื่องจุนมยอนไปเมื่อตอนมาถึงร้าน คงได้เคืองอีกรอบตอนออกจากร้านนี่แหละ
“แล้วมันเกี่ยวกับคุณจุนมยอน เกี่ยวกับคุณโชรงยังไง?”
“ก็ผมหมายถึงสองคนนั้น...” ดวงตาเรียวระยับมองชานยอลนิ่ง จากนั้นเรียวคิ้วที่เคยย่นเข้าหากันก็คลายออกช้า ๆ ร่างเล็กพากลิ่นหอมสะอาดห่างออกไปจนติดประตูด้านหลังก่อนกำปั้นเล็กจะหล่นตุบใส่ต้นแขนแกร่งอย่างตั้งใจ ชานยอลไม่ได้สะเทือนแค่น้ำหนักหมัดเล็ก ๆ แต่สะเทือนเพราะดวงตาวาวโรจน์คู่นั้น
“เราขอถอนคำพูดที่เคยบอกว่านายไม่เคยพูดจาเลอะเทอะ เพราะนายเพิ่งพูดออกมาชานยอล คนอะไรกันเนี่ย อยากทำร้าย!”
“ผมขอโทษ บอกว่าจะไม่ล้อแต่ก็เผลอไป” ชานยอลก็เลยรู้ว่าเขาจะหลบเลี่ยงอีกไม่ได้ โทษของการพูดไม่ระวังปาก ไม่กลั่นกรองก่อนเอ่ยออกไปก็กลับมาในรูปแบบความรู้สึกหน่วงลึกในอกแบบนี้ ถ้าคุณแบคฮยอนจะโกรธก็สมควร
“เราจะไปหวงคุณจุนมยอนทำไมเล่า ถ้าพวกเค้าชอบกันมันก็เรื่องของพวกเค้า ดีเสียอีกจะได้เห็นคนมีความสุขเพิ่มขึ้น...” ยายนั่นจะได้เลิกยุ่งเกี่ยวกับแฟนคุณแบคฮยอนเสียที ถ้ามันเป็นไปได้อ่ะนะ “เราไม่เคยคิดชอบคุณจุนมยอนจึงไม่เคยคิดหวงเค้า สักนิดก็ไม่เคย จบนะ”
“ครับ”
“เข้าใจไหม?”
“เข้าใจแล้วครับ” ปลายจมูกโด่งเชิดขึ้น มองเสี้ยวเงาจากด้านข้างชานยอลจึงมองได้เต็มตา
“ถ้าวันไหนรู้สึกหวงใครบางคนจนทนไม่ได้ขึ้นมา เราจะบอกนายคนแรก เตรียมใจไว้ได้เลย” ชายหนุ่มยิ้มบาง ยินดีที่ได้รับความไว้วางใจจากเพื่อนตัวขาว ถึงแม้จะไม่ค่อยแน่ใจว่าเมื่อถึงเวลานั้นจริง ๆ เขาจะยินดีกับคุณแบคฮยอนได้อย่างหมดใจหรือไม่ก็ตาม
คุณแฟนกลับบ้านไปแล้ว คุณแบคฮยอนปล่อยตัวเองให้ซึมซับชัยชนะเล็ก ๆ อยู่บนโซฟานานจนพอใจจึงเตรียมตัวจะอาบน้ำ ขาซ้ายเหยียบล่วงเขาไปในห้องน้ำกว้างแล้วเสียงเรียกเข้าก็เรียกให้กลับมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นรับสาย เพลงนี้บันทึกเอาไว้สำหรับคนเดียว ไอ้คนที่มันทำหน้างอผลุนผลันออกไปจากห้องนี้เมื่อตอนเย็นนั่นแหละ
“โทรมาทำไมมิทราบ”
( บอส นี่ผมเองนะ )
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกบอส อย่าเรียกบอส แบคฮยอน บยอนแบคฮยอน คุณแบคฮยอน จะอะไรก็เลือกเอาสักชื่อ เรียกใหม่!” ปลายสายส่งเสียงครืด ๆ มาก่อนจะเริ่มใหม่ตามคำสั่ง
( โอเค ๆ นี่ผมเองนะแบคฮยอน )
“ฉันรู้แล้วว่าเป็นนายโอเซฮุน แล้วทำไมใช้โทรศัพท์ของจงอินโทรมา เดี๋ยวนี้พวกนายสนิทกันถึงขั้นใช้โทรศัพท์แทนกันได้แล้วหรือ จดทะเบียนกันไปหรือยัง”
( แบคฮยอนอ่า อย่าพูดเรื่องชวนขนลุกสิ ไอ้จงอินมันกำลังเมาหมาอยู่ที่ผับ MOST นะ ) เมา? เมาแล้วยังไง? เกิดมาคิมจงอินไม่เคยเมาหรือไง ทำไมเซฮุนต้องโทรมารายงานคุณแบคฮยอนด้วย คุณหนูรีบแตะปลายนิ้วนวดตรงหัวคิ้ว มั่นใจว่าไร้รอยกดลึกตรงนั้นแล้วก็ตอบกลับไป
“เมาแล้วก็พากันกลับบ้านสิ หรือจะอยู่รอให้ไก่แก่แม่ปลาช่อนแถวนั้นหิ้วขึ้นห้อง”
( โธ่ แบคฮยอน ไอ้จงอินมันอยู่บ้านใหญ่แถมท่านพ่อท่านแม่ก็ไม่ค่อยชอบให้ลูกชายคนเล็กอาบเหล้าต่างน้ำด้วย จะให้ผมแบกมันไปส่งในสภาพนี้ได้ยังไงล่ะ เสียเครดิตกันพอดี แบคฮยอนมารับมันหน่อยเถอะนะ ถือว่าทำบุญ กุศลจะได้หนุนนำให้ผู้ชายบางคนมันตกหลุมพรางในเร็ววัน )
“โอเซฮุน!” นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันกับสุดที่รัก แบคฮยอนจะตามไปเขวี้ยงโทรศัพท์ใส่กะบาลปลายสายอย่างไม่ลังเลเลย “พวกนายไปกินด้วยกันทำไมไม่พากันกลับไปนอนที่คอนโดนาย คุณอาทั้งสองท่านไม่ชอบให้จงอินดื่มจัดก็จริงแต่แค่ค้างนอกบ้านท่านไม่ว่าหรอก นายนั่นแหละโอเซฮุน พาจงอินไปนอนด้วยกันซะ แค่นอนล่ะ อย่าลามไปอย่างอื่น”
( มันไม่ได้น่ะสิ คืนนี้ผมมีนัดแล้ว )
แบคฮยอนกระแทกลมหายใจออก ได้หญิงแล้วทิ้งเพื่อนสินะโอเซฮุน!
( เถอะนะ มารับมันหน่อย เมาไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ ไม่รู้ไปเปื่อยเรื่องอะไรมา ดื่มเอา ๆ ไม่พูดไม่จา ถามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตอบ แบคฮยอนพามันไปค้างที่ห้องเล็กพรุ่งนี้มันฟื้นก็ช่วยถามหน่อยว่ามันเป็นอะไร นะ นะ นะ ผมเลทหลายนาทีแล้วไม่อยากผิดนัด ยังไงจะฝากเด็กในร้านให้ดูแลระหว่างรอนะ ขอบคุณครับผม! ) หนี้ครั้งนี้จะถูกทบต้นทบดอกทันทีที่เจอหน้ากันคราวหน้า แบคฮยอนจับโทรศัพท์ยัดใส่กระเป๋าเปลี่ยนชุดเป็นกางเกงเอี๊ยมยาวเท่าเข่าเพื่อความคล่องตัวแล้วจึงเดินไปกดลิฟต์ ระหว่างรอให้ถึงชั้นล่างก็ควานหากุญแจรถไปด้วย
ไม่มี
ดวงตาเรียวกลอกซ้ายขวาในกล่องสี่เหลี่ยมแคบนั้นก่อนจะหลับตาครางผ่านอาการกัดปากยิ้มเขิน คุณแฟนลืมคืนกุญแจให้คุณแบคฮยอนล่ะ ถือติดกลับไปถึงห้องนอนแน่เลยอ่ะ
ถ้าเกิดกรณีเดียวกันนี้แต่คู่กรณีเป็นคนอื่นไม่ใช่ชานยอล รับรองว่าคุณแบคฮยอนได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปสั่งให้เอามาคืนเสียเดี๋ยวนั้นเวลานั้น แต่เมื่ออีกฝ่ายเป็นชานยอลทั้งหมดที่คุณหนูทำคือรอให้อีกฝ่ายโทรมาบอก รออย่างใจจดใจจ่อ แต่เอ๊ะ ชานยอลไม่มีเบอร์โทรเขานี่นา แสดงว่า คน ๆ นั้นต้องเอากลับมาคืนด้วยตัวเองน่ะสิ
ฮาเลลูย่าหหหหหหหห์!
คนตัวเล็กพกรอยยิ้มสดใสไปเกาะเคาน์เตอร์พนักงานต้อนรับแจ้งความจำนงว่าต้องการรถรับจ้างไปผับที่หมาย เวลาผ่านไปตั้งหลายชั่วโมงแล้ว ตอนนี้คุณแฟนคงกำลังหลับสบายไม่รู้ว่าได้หัวใจแถมพวงกุญแจรถของแบคฮยอนติดไปด้วย อย่างน้อยก็พรุ่งนี้เช้าหรือไม่ก็ตอนออกไปทำงานโน่นกระมังถึงจะรู้ตัว หรือไม่ก็อาจจะไม่รู้ตัวเลย
ดี คุณแบคฮยอนจะได้ทวงต่อหน้าโชรงที่ร้านหนังสือ
เวลาล่วงเข้าสู่เขตของวันใหม่แล้ว แบคฮยอนไม่เข้าใจเลยว่าเซฮุนนัดผู้หญิงประเภทไหนถึงได้เจอกันตอนดึกดื่นแถมยังเป็นคู่นัดที่ทำให้เจ้านั่นยอมทิ้งเพื่อนสนิทให้นั่งคอพับอยู่ในมุมร้านเหล้าได้ แบคฮยอนเหยียบเท้าเข้าไปใกล้ พนักงานที่ดูแลจงอินยิ้มสุภาพรายงานว่าคุณลูกค้าเพิ่งหลับไปอีกรอบหลังจากพยายามสั่งเหล้าเพิ่มแล้วไม่สำเร็จ คุณหนูตัวขาวพยักหน้ารับยื่นธนบัตรให้เพื่อตอบแทนน้ำใจพลางสั่งให้แบกซากลูกผู้น้องไปถึงรถ ดีที่เขาไม่ขับรถมาจะได้ไม่ต้องจอดรถจงอินทิ้งไว้ที่ร้าน แบคฮยอนล้วงกุญแจออกมาจากเป้สีดำ ชี้ให้พนักงานส่งคนเมาไปที่เบาะหลัง ตัวเหม็นเหล้าเหมือนบ่มมาแรมปีใครจะยอมให้นั่งใกล้ เชิญนอนให้สบายเต็มเบาะหลังเลยนะไอ้น้องขี้เมา
แบคฮยอนขับรถถึงคอนโดอย่างปลอดภัยแม้ระหว่างทางจะมีเสียงละเมอจากเบาะหลังให้ระแวงบ้างแต่ก็ยังสามารถประคองรถเข้าจอดได้โดยไร้ความเสียหายใด ๆ ร่างเล็กถอนหายใจยามมองระยะทางระหว่างจุดที่จอดกับประตูเข้าตึกเพราะรถจงอินไม่ใช่รถเจ้าของร่วมของตึกเลยต้องจอดไกลหน่อย คุณหนูประมาณแล้วคงไม่สามารถแบกคนไร้สติไปถึงห้องได้แน่นอน ตัดสินใจได้ในนาทีนั้น แบคฮยอนกวักมือเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยทันที
“ครับผม?”
“ช่วยแบกนายคนนี้ขึ้นไปบนห้องให้หน่อย คนเดียวไหวไหม” พนักงานในชุดประจำตำแหน่งตอบรับแข็งขัน แบคฮยอนเลยให้สัญญาณว่าเชิญจัดการได้ตามสบาย รอจนจงอินออกมายืนตาปรือนอกรถแล้วจึงกดล็อค เดินนำไปยังโถงหน้าลิฟต์ กำลังจะผ่านเข้าไปอยู่แล้วเสียงต่ำ ๆ ก็ดังขึ้นเสียก่อน
“แบคฮยอนน่า ไปไหน...มา...” แบคฮยอนหันกลับไปแล้วแทบแหกปากร้องลั่น ไอ้น้องขี้เมามันสลัดหลักยึดเก่าโถมตัวเข้าหาเขาเต็มรัก ร่างเล็กไม่ทันได้ตั้งหลักเลยเซถอยไปหลายจังหวะกว่าพี่ยามคนเดิมจะดึงจงอินกลับไปได้คนตัวเล็กก็เกือบหงายหลังเอาท้ายทอยน็อคพื้น ถึงอย่างนั้นคนเมาก็คือคนเมาใครจะถือเป็นโทษโกรธเคืองได้ลงคอ
“เหอะ เลือกเวลาได้สตินะ ถึงบ้านปุ๊บลืมตาปั๊บ”
“ไปไหนมาาา...”
“จะไปไหน ก็ไปรับนายน่ะสิ เมาจนเดือดร้อนคนอื่นไปทั่ว พอนะ ไม่ต้องเข้ามาใกล้เหม็นเหล้า” จงอินหัวเราะหึ ยอมให้ยามประคองเข้าไปในลิฟต์ แบคฮยอนกดปิดประตูระหว่างรอไอ้คนเมามันก็มีหน้ามาครางเพลงซะเพลินหู
“คุณผู้ชายเสียงเพราะนะครับ ร้องเพลงเก่งแบบนี้เป็นนักร้องได้สบาย” แบคฮยอนกระตุกยิ้ม “อย่างหมอนี่เป็นนักร้องไม่ได้หรอก ร้องเพลงได้แต่ไม่เคยสนใจมนุษย์หน้าไหน ปากคอเราะร้ายที่สุดในโลก ดีไม่ดีจะไปทำให้แฟนคลับน้ำตาตก”
“แต่เดี๋ยวนี้เค้าว่าผู้หญิงชอบคนเลว แบดบอยอะไรแบบนั้นนะครับ”
“ไม่รู้เหมือนกัน บังเอิญว่าแฟนผมเป็นคนดี ดีมาก ๆ ด้วย”
“คุณแบคฮยอนก็เป็นคนดีนะครับ ขนาดแฟนไปดื่มเหล้าจนเมายังใจดีไปรับกลับมาเลย” คุณแบคฮยอนกะพริบตาปริบ มองรอยยิ้มคนพูด มองมือไอ้คนเมาที่ยังไม่เลิกไขว่คว้าตัวเขาแล้วก็ถอนใจแบบไม่คิดจะสำรวมกริยา
“คนนี้น่ะน้องชาย ไม่ใช่แฟน”
“อ้าว อย่างนั้นหรือครับ ขออภัยครับผม”
“แฟนคือคนที่มาเมื่อตอนเย็น จำได้ไหม คนที่ขับรถออกไปให้น่ะ คุณโบกให้สัญญาณอยู่ต้องเห็นสิ” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหน้าที่การงานที่ต้องสังเกตลูกบ้านทุกคนหรือไม่ พนักงานรักษาความปลอดภัยคนนั้นฟังแล้วก็ร้องอ๋อทันที
“คุณผู้ชายคนนั้นนั่นเอง คนที่ตัวสูง ๆ หล่อดีนะครับเสียแต่เวลาไม่ยิ้มหน้าดุไปหน่อย”
“ไม่ดุหรอก ใจดี”
“ครับ ผมเห็นหลายครั้งแล้ว ขี่เวสป้าสีน้ำตาลใช่ไหมครับ ยังเคยคิดเลยว่ารถมอเตอร์ไซค์คุณเค้าแต่งเท่ดี” คุณแบคฮยอนยิ้มกว้าง พยักหน้าเร็ว ๆ
“ใช่ไหมล่ะ นั่นเค้าแต่งเองทั้งหมดเลยนะ เรียนวิศวะฯ น่ะ ครั้งต่อไปถ้าเค้ามาก็ช่วยดูแลให้หน่อยนะ อนุญาตให้เอารถมาจอดที่ล็อตของผมได้เลย ไม่ต้องแลกบัตรก็ได้” พออีกฝ่ายรับคำเสียงเข้มแบคฮยอนก็ยิ้มพอใจ ริมฝีปากบางพรายยิ้มกับเงาสะท้อนจากกระจกเงา มีความสุขกับการได้ประกาศความสัมพันธ์(ในอนาคต)กับบุคคลที่สามจนอารมณ์ดีพอจะฮัมเพลงออกมาบ้าง แบคฮยอนหยิบธนบัตรตอบแทนน้ำใจในจำนวนที่ทำให้คนรับยิ้มแก้มแทบแตก หากก็นับว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยนักกับความสะดวกสบายและสิทธิพิเศษที่ชานยอลจะได้รับในการมาเยือนที่พักครั้งต่อไป ชานยอลควรเป็นคนพิเศษเหมือนที่คุณแบคฮยอนเป็นในที่แห่งนี้
คุณหนูมีความสุขกับภาพฝันในอนาคต
หารู้ไม่ว่าคนที่คิดถึงได้มาเยือนถึงถิ่นเรียบร้อยแล้ว
รถเวสป้าคันเท่เลี้ยวเข้ามาในลานจอดรถพอดีกับตอนที่อุบัติเหตุเล็ก ๆ ในโถงหน้าลิฟต์เกิดขึ้น เพราะมัวแต่ตกใจกับการกอดรัดของน้องชายคนตัวเล็กจึงไม่ทันเห็นว่าชานยอลชะลอความเร็วรถแล้วมองเข้ามา ชายหนุ่มรู้ดีว่าเที่ยงคืนกว่ามันดึกเกินเวลาคืนกุญแจแต่ในพวงตุ๊กตานั้นมีกุญแจอย่างอื่นอีกสองดอกรวมอยู่ด้วย เขาเกรงว่าเจ้าของอาจจำเป็นต้องใช้ พอรู้ว่าตัวเองยัดใส่เป้ติดไปถึงบ้านก็รีบเอามาคืนให้ อาจต้องเสียมารยาทโทรขึ้นไปปลุกเจ้าของห้องแต่ไม่คิดว่าคุณหนูตัวขาวจะยังไม่ได้ขึ้นห้องเช่นกัน
ชานยอลมองเห็นภาพนั้นชัดเจนแต่ไม่สามารถระบุได้ว่าเจ้าของร่างสูงเพรียวคนนั้นเป็นใคร เมื่อคนทั้งสามเข้าลิฟต์ไปแล้ว เขาจึงตัดสินใจฝากกุญแจเอาไว้ที่แผนกต้อนรับ จากนั้นก็ใช้เวลากับการขับรถรับลมยามดึกอีกเกือบชั่วโมง
#lovelycb
ที่รัก พี่แต่งเรื่องนี้จบแล้วก็จริงแต่การปรับเปลี่ยนพี่ชานคนจนกับคุณแบคฮยอนก็ต้องใช้เวลาและความละเอียดในการเกลาเนื้อหา อัพวันละตอน บางวันสองตอนนี่ก็โอเคแล้วเนาะ เยอะกว่านี้พี่ว่าพี่จะไม่ไหว พี่แก่แล้ว พี่ต้องทำงานให้นายด้วยจ้ะ ไม่งอแงน้อออ
อันนี้พี่หมายถึงคนที่พูดจาไม่น่ารักนะคะ ส่วนคอมเม้นต์ที่บอกอยากอ่านวันละหลาย ๆ ตอนหรืออยากให้อัพอีก ๆ แต่มาแบบคร่ำครวญ เฮฮา ขำขัน อันนี้พี่ชอบ 55555
ขอบคุณทุกการอ่านและทุกคอมเม้นต์เลย
^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เอาจริงเครียดเรื่องชานยอลนะแต่ตลกแบคมากกว่า ขำตอนแนะนำกับกับพี่รปภ55555555555
ตามหาไรท์ที่ทวิสไม่เจอค่ะ ไรท์เปลี่ยนทวิสรึเปล่าคะ
ทบทวนความรู้สึกตัวเองต่อไปปปจ้าา
ชานยอลไม่เห็นหน้าชัดๆ
รอดตัวไปได้ฉิวเฉียดเลย