ตอนที่ 15 : Lovely you : เธอน่ารัก ตอนสิบห้า
มันควรจะมีอะไรมากกว่านั้นไหม?
แบคฮยอนเฝ้าแต่ถามตัวเองระหว่างมื้อค่ำวันนั้น เขาว่าตัวเองทำพลาดร้ายแรง(แค่พลาดไม่ถึงกับผิด)เผลอเปิดเผยความในใจออกไปอย่างโจ่งแจ้ง คนฟังควรจะมีปฏิกิริยาอื่นนอกจากยิ้มแล้วเดินผละไป...หรือเปล่า?
ชานยอลยิ้มอะไรอ่ะ คุณแบคฮยอนพลั้งปากออกไปแล้วก็เครียดจะแย่ กลัวแสนกลัวว่าคนหล่อจะสะกิดใจแล้วมองตนแปลกไป หนักสุดอาจถึงขั้นตีตัวออกห่างเหมือนพระเอกนิยายผู้หวงพื้นที่ส่วนตัว(ระดับชานยอลเปรียบต่ำกว่าพระเอกไม่ได้นะ) โฮ้ย เจ้าของรถเวสป้านี่ยังไงนะ ไม่รู้ว่าเราแอบรักแอบมองแต่ก็ขยันแสดงสีหน้าให้ใจคอไม่ดีได้อย่างดีเลิศ
คุณแบคฮยอนเชิดปากแทบชิดปลายจมูก เหมารวมเอาอาการยิ้มสุภาพมาคิดหนักแกมผิดหวังแทนอาการผวาในคราวแรก อย่างน้อยก็น่าจะมีอาการสักนิด ไม่ใช่ฟังแล้วก็กะพริบตาจากนั้นก็ยิ้มมมมมมม ในภาวะใจเต้นโครมครามน่ะคุณหนูจะหยุดฉลาดไปอึดใจนะตีความไม่ออกหรอก ถ้าอยากให้รู้ความหมายก็ช่วยพาเข้าไปในนั่งในใจด้วยจะได้ไม่ต้องมานั่งนึกตีความอยู่แบบนี้
แบคฮยอนพลาดอีกครั้งก็ตอนที่เห็นโชรงนั่งอยู่คนละด้านของโต๊ะกับจุนมยอนนั่นแหละ ทีแรกนึกอยากขัดลาภคนด้วยการอัญเชิญตัวเองนั่งลงข้าง ๆ เจ้าหล่อนแต่มาคิดอีกทีถ้าต้องนั่งใกล้ผู้หญิงคนนี้แล้วกินข้าวไปด้วยมีหวังกลืนข้าวฝืดคอสนุกเลยเพราะฉะนั้นแบคฮยอนเลยเดินเลยไปนั่งข้างคิมจุนมยอน ชายหนุ่มรออยู่แล้วคนใจดีเปิดยิ้มตาหยีเป็นการเชิญชวนผิดกับผู้หญิงอีกคนที่ไม่ยอมสบตาแบคฮยอนราวกับกลัวว่าทำแบบนั้นแล้วเขาจะแย่งตำแหน่งที่สำรองไว้ให้ใครบางคนอย่างนั้น งานนี้ชานยอลนั่งลงโดยไม่อิดออด ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มแทนคำขอบคุณเมื่อโชรงส่งเมนูมาให้เลือก คุณแบคฮยอนลอบมองแล้วก็ได้แต่บดฟันลั่นกึ๊ด ๆ
การเอาหน้าเคลียไหล่แฟนแล้วเลือกรายการอาหารคือหนึ่งในความฝันของคุณแบคฮยอนนะ กล้าดียังไงมาตัดหน้าแถมยังทำกับคนที่เราหมายตาเอาไว้ด้วย
“ชานยอลเคยมาร้านนี้แล้วหรือคะ?” คนหล่อพยักหน้ารับ
“ครับ มาสองสามครั้งกับเพื่อน ๆ”
“ถึงว่า แนะนำได้คล่องเชียว เมื่อกี้คุณว่าร้านนี้ทำน้ำสลัดอร่อย ขอเป็นซีซาร์สลัดกับสปาเกตตีซอสแดงก็แล้วกันค่ะ เชื่อคนมีประสบการณ์จะได้ไม่ผิดหวัง”
“ผมชอบแต่บางทีอาจจะไม่ถูกปากคุณโชรง”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันทานง่าย อะไรก็ได้” กินน้ำใต้ศอกไหมง่ายดี เหอะ อะไรก็ได้ ๆ แล้วก็เอนหัวมาให้ชานยอลดมตั้งนานสองนานนะ ถ้าทานง่ายจริงทำไมไม่เปิดเมนูแล้วหลับตาจิ้มเอาล่ะ คลอเคลียแฟนคุณแบคฮยอนอยู่ทำไมตั้งสี่นาทีสิบเก้าวิ!
“ชานยอลจะดื่มอะไรคะ เบียร์ไหม”
“ผมขอชาร้อนดีกว่า รู้สึกระคายคอนิดหน่อย ไม่อยากดื่มของแรง” ยกนี้โชรงเลยชนะไปนิ่ม ๆ หล่อนหัวเราะเสียงใส เหมารวมขอชาร้อนเหมือนชานยอลอีกหนึ่งที่ แบคฮยอนตั้งคอตรงสะกดสายตาอยู่ที่เมนูหน้าแรกนานมาก นานจนคนข้างตัวอดหยอกถามไม่ได้
“เลือกยากมากเลยหรือครับ?” พ่อสุภาพบุรุษเบอร์สอง(แน่นอนว่าชานยอลต้องเป็นเบอร์หนึ่งเสมอ) ยิ้มหวานฉ่ำให้แบคฮยอนจึงยิ้มตอบได้ไม่ยาก เด็กหนุ่มเอาความเป็นมิตรของจุนมยอนกลบควันขุ่นโขมงในอก ถือเมนูไว้เพียงแค่หน้าแรกดังเดิม “เลือกไม่ยากหรอกครับแต่ไม่รู้จะเลือกอะไร”
“แหม คุณจุนมยอนคะ คุณแบคฮยอนพูดขนาดนี้แล้วต้องรีบช่วยเลือกนะคะ” นะคะ นะคะ ช่วยสงบปากสงบคำไปก็ดีค่ะ ไม่อย่างนั้นการสุมไฟรอบสองจะเกิดขึ้นเร็วกว่ากำหนด คุณแบคฮยอนเป็นคนสุดท้ายที่เลือกอาหารได้ แม้จะเลือกเป็นคนสุดท้ายแต่ก็ใช้เวลาไม่นาน เจอสเต็กเนื้อจานใหญ่โดดใส่ตานิ้วเล็กก็จิ้มแปะลงไปพร้อมกำกับเสียงอ่อน
“ขอแบบมีเดียมนะครับ พอดีอยากทานของสุก ๆ ดิบ ๆ แก้เลี่ยน” เพราะเจ้าตัวสั่งเจือรอยยิ้มละมุนตาพนักงานจึงไม่ทันสังเกตว่าความจริงในประโยคนั้นมันขัดแย้งกันหนักอยู่ สั่งเสร็จแบคฮยอนก็รีเควสน้ำแร่จากฝรั่งเศสเก็บในอุณหภูมิห้องมาดับความขุ่นเคือง พอพนักงานเสิร์ฟเครื่องดื่มครบคนโชรงก็แสดงความเป็นคนช่างสังเกตและเอาใจใส่คนรอบตัวอย่างน่ารัก
“คุณแบคฮยอนต้องเป็นคนรักสุขภาพมากแน่เลย”
“ทราบได้ยังไงหรือครับ” คุณแบคฮยอนรักทั้งสุขภาพกายและสุขภาพจิต ไม่ได้ดูดีแต่รูปกายภายนอกแล้วข้างในบิดเบี้ยวอย่างใครแน่นอน
“ก็ขนาดน้ำดื่มยังต้องเป็นน้ำแร่อุณหภูมิห้องจากฝรั่งเศสเลยนี่คะ”
“ครับ? ก็น้ำแร่ น้ำดื่มธรรมดา มันไม่ใช่เรื่องปกติทั่วไปหรือ”
“ถ้าคิดแบบนั้นก็แสดงว่าคุณแบคฮยอนถูกเลี้ยงมาอย่างดี แม้แต่น้ำดื่มก็ต้องเลือกน้ำแร่จากฝรั่งเศส แน่ ๆ ๆ เป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์สิคะเนี่ย เห็นไหมคะชานยอล ฉันบอกตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว คุณแบคฮยอนน่ะพิเศษ หน้าตาดีแล้วยังครบเครื่อง แถมทัศนคติในบางเรื่องยังต่างจากพวกเราอีก อย่างกับอยู่คนละโลกกับพวกเราเลยนะคะ”
“คุณโชรงพูดเกินไปแล้วครับ ผมก็คนปกติทั่วไป โตมาแบบเด็กธรรมดาครับ ไม่ได้ลอยลงมาจากฟ้า” จุนมยอนขำพรืด ชายหนุ่มรีบวางแก้วเบียร์ แบคฮยอนก็เร็วคนตัวขาวดันกระดาษซับให้ชายหนุ่มรับไปเช็ดมุมปากพอหันหาวงสนทนาก็เจอดวงตาคมวาววามมองมา ดวงตาเรียวจ้องตอบแกมท้าทาย เอาสิ ถ้าคิดจะล้อกันด้วยสายตาคุณแบคฮยอนจะงอนให้ง้อกันกลางโต๊ะเลยคราวนี้ ก็นับว่ายังเป็นโชคของโชรงที่ไม่ต้องอกแตกตายเพราะเห็นคุณหนูหวานกับแฟน ชานยอลหันไปผงกศีรษะรับการเติมชาร้อนครั้งที่สองจากโชรงแล้วประเด็นก็วกกลับไปเรื่องเดิมอีก
“คนทั่วไปไม่มีใครสั่งน้ำแร่อุณหภูมิห้องเหมือนสั่งน้ำเปล่าหรือชาร้อนหรอกนะคะ คุณแบคฮยอนคงชินกับการใช้ชีวิตอีกระดับหนึ่ง เอ่อ ฉันไม่ได้หมายความไปในทางไม่ดีนะคะ แค่รู้สึกอิจฉาแกมทึ่งน่ะค่ะ คุณแบคฮยอนอย่าเพิ่งเคืองนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้รู้สึกผิดปกติหรือแปลกแยกอะไรเลย ดีใจด้วยซ้ำที่ได้เป็นเพื่อนร่วมงานกัน” ครับ ผมก็ไม่คิดว่าตัวเองจะกลมกลืนไปกับคุณหรอก คิดไม่ออกมองไม่เห็น โนเวย์แอนด์แอ๊บโซลูทลี่โนเดย์โนเวย์ ไม่เคยและไม่มีวันคิด เรื่องอะไรแบคฮยอนจะลดตัวลงไปอยู่ในระดับเดียวกับปาร์คโชรง มนุษย์ที่มีชีวิตอยู่เพื่ออิจฉาริษยาผู้อื่น มีปากไว้คอยสร้างความร้าวฉานให้คนฟัง จิตใจต่ำถึงขนาดยอมทำลายทุกอย่างเพื่อการแย่งแฟนคนอื่น(?) ผู้หญิงที่เล่นละครได้ห่วยแตกอย่างเจ้าหล่อน แบคฮยอนไม่มีทางจะเป็นได้หรอก
“คุณแบคฮยอนดื่มแต่น้ำแร่แบบนี้จริง ๆ หรือ” คุณจุนมยอนก็เป็นไปกับเค้าด้วย
“ส่วนใหญ่ถ้ามีก็ดื่มแต่เครื่องดื่มอย่างอื่นก็ดื่มได้นะครับ ไม่จำกัดว่าต้องเป็นน้ำแร่ ว้า ทำไมแค่น้ำดื่มทุกคนต้องสนใจมากมายด้วยล่ะ น้ำเปล่าบรรจุขวดหรือฟาสฟู้ดส์ผมก็ทานนะ ไม่เชื่อถามชานยอลสิครับ” คนที่นั่งฟังมาตลอดย่นคิ้วเข้าหากัน ชานยอลมองคุณแบคฮยอนขณะที่จุนมยอนมองเพื่อนหน้าหล่อ
“ทำไมต้องถามหมอนั่นล่ะครับ?” แบคฮยอนลอยหน้ายักคิ้วใส่พยานบุคคล เกือบจะยิ้มเมื่อเห็นโชรงยกแก้วชาขึ้นจิบและชานยอลส่ายหัวยิ้ม ๆ
“อาหารมาแล้วค่ะ ชานยอล ระวังร้อนนะคะ” การเท้าความหลังของคนน่ารักถูกขัดจังหวะโดยพนักงานเสิร์ฟและท่าทีกระตือรือร้นของหญิงสาวข้างกายชานยอล คุณแบคฮยอนแค่นยิ้มกับขอบแก้ว ขัดตากับภาพคู่หวานชี้ชวนกันชิมจนต้องสั่งน้ำแร่อุณหภูมิห้องไปอีกหนึ่งขวดใหญ่
จบการทานมื้อค่ำที่ดุเดือดในอารมณ์พอใช้ แบคฮยอนมองไม่เห็นประโยชน์ของการตอบรับคำเชิญครั้งนี้เลย นอกจากต้องนั่งมองโชรงเอาอกเอาใจชานยอลอวดสายตาคนทั้งร้านแล้วยังเสียสุขภาพจิตอีกต่างหาก เด็กหนุ่มเขี่ยอาหารส่วนที่เหลือสองสามทีมองชิ้นเนื้อสีสวยแล้วก็บอกตัวเองว่ามันก็ไม่ได้เลวร้ายเสียทีเดียว เขาเห็นภาพบาดตาแต่สิ่งเหล่านั้นจะยิ่งผลักดันความคลางแคลงใจของชานยอลให้เป็นรูปร่างมากขึ้น อย่างน้อยหลังจากแอบสุมไฟไปหน้าซื่อ ๆ แล้วแบคฮยอนก็มั่นใจว่าคนตัวโตจะต้องคล้อยตามตนแน่นอน น่าสงสารโชรงที่อยากขุดหลุมฝังคุณแบคฮยอนแต่กลายเป็นต้องขุดเอาไว้รอฝังตัวเองแทน แล้วก็น่าขอบใจที่ไม่ทำให้แบคฮยอนกลายเป็นคนโกหกพกลมชอบใส่ร้ายคนอื่น คุณหนูหน้าใสหาทางออกให้อารมณ์ขุ่นในอกได้ไม่ยากนัก ยิ่งคิดถึงผลที่จะตามมาก็ยิ่งยิ้มได้ไม่ยาก
ชานยอลหันมาทันรอยยิ้มนั้นพอดี
“อิ่มแล้วหรือครับ?” ศีรษะเล็กผงกเร็ว ๆ
“ทานให้หมดสิครับเหลืออีกตั้งเยอะ”
“ไม่ไหวแล้ว จุก แน่นท้องเลยตอนนี้ อ่า เสียดายของกินจัง” ดวงตาคมปลาบมองตรงมาคล้ายรับรู้ในสัญญาณนั้น คุณแบคฮยอนหัวเราะแหะ บุ้ยปากใส่เนื้อสเต็กที่ยังคงรูปสวยเหมือนตอนยกออกมาเสิร์ฟ
“กินให้หน่อย”
“หลอกใช้คนอื่นอีกแล้ว”
“ไม่ได้หลอกกกกก นี่จริงใจสุด ๆ เลยนะ ถ้าชานยอลช่วยเราจะขอบคุณมากเลย ของอร่อยจะทิ้งก็เสียดาย น่านะ ตัวโตกว่าเราตั้งเยอะ ช่วยทานแค่ครึ่งเดียวเอง” ปากหว่านเหตุผลขอร้องแกมบังคับมือทั้งสองก็จัดชิ้นเนื้อส่งวางให้ถึงจานคนตรงข้าม แบคฮยอนไม่ถือว่าเป็นเรื่องเกินเลยหรือเกินไปเพราะเขากับชานยอลเคยนั่งกินไอศกรีมด้วยกัน ดื่มน้ำขวดเดียวกันมาแล้ว ถ้าจะเกินก็คงเป็นเกินหน้าปาร์คโชรง ครึ ๆ ๆ ยังไงล่ะ โชว์หวานข่มเราดีนักเจอเพื่อนสนิทเค้าช่วยกันทานกับข้าวของกันเข้าไปหน่อยเป็นไงล่ะ ตาร้อนไปถึงโลกหน้าเลยไหม คนตัวขาวยิ้มกริ่มพลางจิ้มมะเขือเทศลูกเล็กเข้าปาก นี่ถ้าไม่กลัวว่าจะเผยใจมากไปเขาจะตัดเป็นชิ้นพอคำแล้วป้อนให้ถึงปากสวย ๆ นั่นเลยแต่เพราะยังมีเงื่อนไขให้ต้องพะวงถึง
วันนี้เอาแค่แชร์ของกินกันก่อน วันหน้าค่อยข้ามไปแชร์ชีวิตส่วนตัวร่วมกัน
อรั้ย!
“แหม เวลาทั้งสองคนคุยกันเหมือนมีโลกส่วนตัวยังไงไม่รู้นะคะคุณจุนมยอน เราสองคนเลยโดนกันออกนอกวงเลย ดูสิคะ สวีทกันอย่างกับคู่รัก” นั่นก็ถูกต้องอย่างที่สุดแล้ว ที่ไม่ถูกคือคุณพูดผิดเวลามากครับ จะมาเสี้ยมอะไรกันตอนที่คนเค้ากำลังแอบจีบแฟน คิดจะบ่อนทำลายรากฐานความสัมพันธ์ของคุณแบคฮยอนกับชานยอลด้วยวิธีการเดียวกันหรือยังไงไม่ทราบ
“นั่นสิครับ ปกติไม่เคยเห็นชานยอลอ่อนให้ใครอย่างที่อ่อนให้คุณแบคฮยอน ผิดปกตินะเนี่ย” คุณจุนมยอนอ่ะ! มาทำให้ดีใจเดี๋ยวก็แทงด้วยส้อมซะเลย
“อ่า อย่างนั้นหรือครับ ไม่รู้เหมือนกัน ปกติถ้าอยู่กับเพื่อนผมก็เป็นแบบนี้แหละ อยากพูดอยากทำอะไรก็ทำเลยไม่ค่อยคิดว่ามันจะเหมือนคู่รักหรือคู่อะไร เวลาผมอยู่กับคุณจุนมยอน ผมไม่ได้เป็นแบบนี้หรือครับ” จุนมยอนหลิ่วตายิ้ม
“ถ้าหมายถึงน่ารักแบบนี้ล่ะก็ เป็นนะ”
“โอ้โห ตรง ๆ กลางโต๊ะทานข้าว”
“ฉันช่วยยืนยันว่าจริงค่ะ อย่างคราวก่อนที่คุณแบคฮยอนไปขอข้อมูลคุณจุนมยอนเพื่อทำรายงาน ฉันยังคิดเลยว่าเวลาทั้งสองคนอยู่ด้วยกันบรรยากาศดี๊ดี หัวเราะกันตลอดเวลา พอชานยอลบอกว่าคุณแบคฮยอนเป็นคนอัธยาศัยดีแล้วก็เป็นกับทุกคนฉันเลยเข้าใจว่าคุณกับคุณจุนมยอนไม่ได้ชอบกันอยู่ เห็นภาพเมื่อกี้ก็ยิ่งมั่นใจค่ะ ถึงจะเหมือนอ้อนคนรักแต่ที่จริงคุณแบคฮยอนก็ไม่ได้คิดอะไรกับชาน เป็นแค่เพื่อนกัน ใช่ไหมล่ะค่ะ” แบคฮยอนอยากให้ตัวเองมีอำนาจวิเศษ เขาจะสั่งให้เวลาหยุดหมุน ให้ทุกคนหยุดการเคลื่อนไหว ปิดการรับรู้ จากนั้นเป็นความลับระหว่างเขากับโชรง ขุดหลุมพรางดักคุณแบคฮยอนแล้วยังกล้าเรียกชื่อเล่นของคุณแฟนอีก สามหาว!
“เมื่อก่อนเป็นเพื่อนตอนนี้ก็ยังเป็นเพื่อนครับ...” แต่วันข้างหน้าเป็นมากกว่าเพื่อนแน่นอน พอโชรงขยับจะต่อเรื่องคุณหนูก็เอียงคอ ขมวดคิ้วเข้าหากัน แสดงสีหน้าดักคอไปก่อนจะเปรยคล้ายไม่แน่ใจ “แต่เอ๊ะ ปกติคุณโชรงเรียกชานยอลว่าชานยอลไม่ใช่หรือครับ ทำไมเมื่อกี้เรียกคำเดียวสั้น ๆ ล่ะหรือมีอะไรเปลี่ยนแปลงแล้วเพื่อนอย่างเราไม่รู้ครับคุณจุนมยอน”
“เอ๊ะ! ฉันเรียกอย่างนั้นหรือคะ ไม่รู้ตัวเลย”
“เรียกว่าชานเต็ม ๆ เลยครับ”
“คงเพราะฟังคุณแบคฮยอนพูดเพลินเลยเผลอไป ขอโทษนะคะชานยอล”
“ไม่เป็นไรครับ”
“หมายความว่าฉันเรียกชื่อเล่นได้หรือคะ”
อย่าาาาาาาา อย่าแม้แต่จะเซย์ เยส เชียวนะ
“เรียกแบบเดิมเถอะครับ คุณเรียกชื่อนั้นมาตลอดผมชินแล้ว” ในจิตนาการนั้น คุณแบคฮยอนโอบแขนรอบต้นคอหนาแล้วฟัดแรง ๆ ทั้งสองแก้ม(แถมให้ตรงปากทีหนึ่ง) คนอะไรหล่อแล้วยังรู้จักเอาตัวรอด เอาไปทั้งตัวทั้งใจคุณแบคฮยอนเลยแบบนี้ นั่งตาพราวมีความสุขกับจินตนาการตัวเองได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องกะพริบตาปริบ ๆ คนหล่อปากแดงเพิ่งพูดอะไรกับเขานะ
“ยาหลังอาหาร เอามาด้วยไหมครับ” คนต้องทานยาสั่นหัวดิก
“ถ้าอย่างนั้นก็กลับกันเถอะ คุณต้องทานยาให้ครบตามหมอสั่ง พี่จุนมยอนจะอยู่ต่อหรือกลับพร้อมกันเลยครับ?” จุนมยอนหันไปหาเจ้าของใบหน้าอ่อนใสอีกคน เอ่ยถามอย่างมีน้ำใจ “คุณโชรงอยากไปต่อไหมครับ ดูหนัง ฟังเพลง เดินเล่นย่อยอาหารหรืออยากกลับบ้าน”
“ที่จริงยังไม่อยากกลับบ้านค่ะอุตส่าห์มีวันหยุดทั้งทีแต่คุณแบคฮยอนต้องกลับไปทานยาแล้ว เอ่อ เราไปคุยกันต่อที่ห้องคุณแบคฮยอนดีไหมคะ กำลังสนุกเลย...” อย่าให้พูดจบเลย แค่เหยียบเข้าห้องเขาไปครั้งเดียวแบคฮยอนก็แทบจะต้องอัญเชิญทุกสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสากลโลกมาปัดเป่าความชั่วร้ายแล้ว คุณหนูรีบหันข้างให้คนทั้งโต๊ะ ก้มหน้ายกมือปิดปากแล้วก็หาวออกมาเต็มเหนี่ยว จากนั้นคุณแบคฮยอนรีบหันกลับมามองหน้าโชรง สูดจมูกพลางถามเสียงอ่อน
“ขอโทษครับ เมื่อกี้ว่ายังไงนะ” ว่ายังไงไม่สำคัญแล้วเพราะจุนมยอนหัวเราะเสียงชื่น หาทางออกให้โชรงอย่างใจป้ำ “ถ้ายังไม่อยากกลับก็ไปต่อกับผมดีกว่าครับ เจ้าบ้านหาวเสียเต็มเสียงแบบนี้เทคยาเข้าไปอีกคงอยู่คุยด้วยไม่ไหวแน่ เรียกเก็บเงินเลยนะครับ”
“ชานยอลไปด้วยกันนะคะ ตามไปหลังจากไปส่งคุณแบคฮยอนแล้วก็ได้”
“วันนี้คงต้องขอตัว พรุ่งนี้ผมมีงานพิเศษตั้งแต่เช้า ไม่อยากนอนดึกเกินไป” ชายหนุ่มดับความหวังในการพัฒนาความสัมพันธ์ของหญิงสาวด้วยรอยยิ้มสุภาพ โชรงขบฟันลงกับริมฝีปาก หล่อนไม่อยากกลับบ้านเพราะอยากอยู่กับเขาให้นานกว่านี้ ถ้าชานยอลตกลงไปต่อด้วยกันก็อาจเป็นผับไหนสักผับจากนั้นก็มีโอกาสที่โชรงจะได้ใกล้ชิดเขาในสถานที่ที่เป็นใจ บทเพลงไพเราะ แสงสลัว ฤทธิ์แอลกอฮอล์และบรรดาคู่รัก
โชรงอุตส่าห์ทำเสียงใสเอ่ยชวนด้วยรอยยิ้มนึกสนุกเหมือนชวนเพื่อนฝูงไปเที่ยวกลางคืนแต่เขาตอบแทนด้วยการปฏิเสธอย่างไม่ลังเล แต่พอไอ้เด็กนั่นลุกขึ้นยืนแล้วก็พยักหน้าเร็ว ๆ เขากลับไม่รีรอ เดินคู่มันออกไปโดยไม่เหลียวหลัง
เขาจะเย็นชากับความรักของหล่อนมากไปแล้วนะ!
#lovelycb
พี่ชานคนจนอยู่อันดับ 6 ใน TOP 10 เด็กดีด้วยล่ะค่ะ ตอนมีคนมาบอกคือร้องห๊ะ?! 55555555
ขอบคุณทุกคนที่ชอบเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณที่ช่วยคอมเม้นต์ โหวตและบอกต่อเพื่อนด้วยค่ะ
ใครที่กลัวดราม่า ไม่ต้องกลัวนะ เจ็บนิด ๆ (?) เองค่ะ
บางครั้งเด็กดีไม่แจ้ง เข้าไปดูอัพเดตที่ทวิตเตอร์คนแต่งได้นะคะ
เอนจอย รีดดิ้งงงงง
Twiiter @MineLay07
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โชรงไปพักนะ
ความจะแตกเมื่อไหร่มาดูกันนนนนนนน
ไม่อยากให้ดราม่าเลย สงสารคุนหนูของแม่