ดำกับขาว

ข้อมูลเบื้องต้น

** ก็แค่สนองความต้องการของคนเขียนไม่มีอะไรมากกว่านั้น แต่เรื่องนี้ผมแทรกข้อคิดไว้นะครับ ลองสังเกตดูนะครับ **

(จบมันแบบ งงๆ แบบนี้ล่ะกัน 555+)

เนื้อเรื่อง

“ปีศาจที่ไม่มีหัวใจ อย่างเจ้าจะเข้าใจอะไร”

คำ คำนี้ตอกย้ำข้าเสมอ นานเหลือเกินที่ต้องทนเดียวดาย ไม่ว่าจะย่างกายไปทิศใดมักได้รับแต่คำปฏิเสธ ไม่ซิต้องบอกว่า โดนรังเกียจมากกว่าผู้คนต่างเกรงกลัว ไม่มีใครเข้าใกล้ หลายครั้งโดนมนุษย์จ้องทำร้าย ในหัวของข้าไม่เคยเลยซักครั้งที่มีความต้องการฆ่าใครจากใจจริง ที่ฆ่าเพราะต้องปกป้องชีวิตตน ไม่ใช้ฆ่าเพราะต้องการฆ่า   

“ฮันต์ ข้าหิว”

เสียง ใสของเด็กน้อยเอ่ยขึ้นมา ทำให้ข้าหลุดจากภวังค์ เด็กน้อยไร้เดียงสาที่ยังไม่รู้จักคำว่าผิด หรือถูก เด็กคนที่ข้าพึ่งช่วยมาจากกลุ่มคนค้าทาส ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์

“อืม รอเดี๋ยวนะ ข้าจะออกไปหาอะไรมาให้กิน”

เด็กน้อยได้ฟัง พันยิ้มร่าด้วยดีใจ ข้าลุกออกจากที่นั่ง และเดินออกจากที่ซ่อนกาย เพื่อไปหาอาหาร

.

.

.

ณ กลางป่าลึก ขณะที่กำลังเลือกสรรผลไม้ ผลงาม หูของข้าก็ได้ยินเสียง

วื้ดดดดดดดดดดดดด

ข้ารีบหันไปมอง

ฉึก

 ลูก ธนูนับสิบพุ่งตรงมาที่ข้า ลูกธนูหลายดอกที่ข้าสามารถปัดได้ และลูกธนูอีกหลายดอกที่ทิ่มแทงมายังร่างกายของข้า เลือดเริ่มไหลไม่หลุด การหายใจเริ่มติดขัด ความเจ็บปวดวิ่งผ่านทั่วร่าง ดวงตาเริ่มพล่ามัว ข้าต่อสู้สุดกำลัง ในที่สุดพวกมันก็ถูกข้าสังหารจนหมด

“ไม่ไหว ร่างกายเริ่มไม่ทำตามคำสั่งแล้วสิ” 

ข้า เริ่มก้าวเดินอีกครั้ง ในมือยังถือผลไม้ผลงาม แม้ตอนนี้มันจะอาบไปด้วยโลหิตของข้าก็ตาม ข้าฝืนก้าวเดินต่อไป จุดหมายมีเพียงแห่งเดียวนั่นคือ รังนอนที่ซุกกายของข้า

“ข้ายังมาล้มตรงนี้ไม่ได้ เด็กนั่นกำลังรอข้าอยู่”

ใน ที่สุดข้าก็เดินมาถึง เด็กน้อยเมื่อเห็นข้าก็ดีใจรีบวิ่งเข้ามา แต่ไม่ไหวแล้วข้าไม่มีเรี่ยวแรงจะกอดเจ้าแล้วไม่นานร่างของข้าก็ล้มลง ก่อนที่สติของข้าจะขาดหายไปพร้อมลมหายใจ ข้าได้ยินเสียงเสียงร้องไห้ของเด็กน้อย เวลาผ่านไปเนินนานนับ 10 ปี จากเด็กน้อยเติบโตเป็นสาวงาม แม้กระนั้นนางก็ยังไม่มีคู่ครอง หัวใจนางยังคงนึกถึงผู้ที่จากไปอยู่ทุกลมหายใจ

.

.

.

“รอข้าก่อนนะ ฮันต์ อีกไม่นานข้าจะตามไปอยู่กับเจ้า.........”

End.