คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #80 : [Special Love Passion] Sanada x Ritsu; Together....
[Special Love Passion] Sanada x Ritsu; Together....
เช้าที่อากาศสดใสภายในบ้านอันเงียบสงบหลังหนึ่งใจกลางกรุงโตเกียว....หญิงสาวผมสีน้ำตาลที่กำลังยาวประบ่ากำลังยืนล้างจานอยู่ในครัว...เธอล้างจานไปพร้อมกับร้องเพลงไปด้วยก่อนจะยืนมือซ้ายขึ้นมาจ้องมองแหวนเพชรที่ประดับอยู่ตรงนิ้วนาง หญิงสาวยืนอมยิ้มอย่างมีความสุขก่อนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อ 2 ปีที่แล้วที่เธอรู้สึกเหมือนว่ามันเพิ่งผ่านไปแค่ไม่กี่วัน....
“.....ริทสึ....” เสียงทุ้มดังขึ้นจากข้างหลังของเธอก่อนมีแขนแกร่งคู่หนึ่งโอบรัดตัวเธออย่างอ่อนโยน ใบหน้าของชายหนุ่มคนหนึ่งก้มลงซุกไซ้คอขาว ๆ ของหญิงสาว
“ตื่นแล้วเหรอค่ะคนขี้เซา....” เธอพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อตามประสาคู่รักทั่วไป
“หิวจัง...เช้านี้มีอะไรทานบ้าง?” เขาถามก่อนจะจุมพิตบนแหวนที่นิ้วนางซ้ายของหญิงสาวเบา ๆ
“ใกล้เสร็จแล้วค่ะ...คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะอีกสักพักก็คงจัดโต๊ะเสร็จแล้ว” หญิงสาวแกะมือแกร่งออกจากตัวก่อนจะหันไปมองสายตาอันอ่อนโยนของเธอทำให้ชายหนุ่มรู้สึกใจละลายแทบทุกครั้ง
“แน่ใจนะว่าทำเองได้...ให้ฉันช่วยดีกว่ามั้ย?” ดวงตาฉายแววความเป็นห่วงคนตรงหน้า
“ไม่ต้องห่วงเหรอค่ะ ไปเถอะ” พูดก่อนจะมอบรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนให้กับอีกฝ่าย ชายหนุ่มยิ้มตอบก่อนริมฝีปากหนาของเขาจะทาบทับริมฝีปากบางของอีกฝ่าย
“ริทสึ...เธอจะไปตรวจสุขภาพอีกทีเมื่อไร” เขาถามในขณะที่หญิงสาวยกกาแฟมาให้
“สุดสัปดาห์นี้ค่ะ....”
“แล้วกำหนดการณ์ล่ะ....”
“อีก 2 เดือนค่ะ เมื่อวานคุณก็เพิ่งถามฉันไปเองนะเก็นอิจิโร่ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะฉันเตรียมทุกอย่างเอาไว้ก่อนแล้ว” เธอพูดก่อนจะมาร่วมโต๊ะทางข้าวกับชายหนุ่ม
“นั่นสินะ...” ซานาดะ เก็นอิจิโร่กับโคโนเอะ ริทสึแต่งงานกันเมื่อ 2 ปีก่อน ซานาดะ เก็นอิจิโร่ตอนนี้ทำงานเป็นตำรวจหนุ่มไฟแรงเพิ่งได้เลื่อนขั้นเป็นสารวัตรเมื่อไม่นานมานี้ ส่วนโคโนเอะก็เรียนจบพยาบาลแล้วมาสอบบรรจุเป็นครูพยาบาลในโรงเรียนมัธยม....
“วันนี้จะให้ฉันไปส่งที่ทำงานมั้ย?” ซานาดะถาม
“ไม่ค่ะ เดี๋ยวเย็นนี้ฉันต้องไปรับซาสึเกะคุงที่บ้านพี่ชายคุณอีก”
“ทะเลาะกับพี่อีกแล้วสินะ...ให้ตายสิเป็นเด็กที่เอาแต่ใจจริง ๆ เลย” ซานาดะส่ายหัวให้กับนิสัยของหลานชายจอมแสบที่ตอนนี้โตเป็นหนุ่มแล้ว
“ฮ่า ๆ ก็หลานคุณนี่นา...ได้เวลาต้องออกไปทำงานแล้วนะ” ริทสึเดินไปหยิบเนคไทกระเป๋าทำงานแล้วก็เบนโตะมาให้ซานาดะ
“ขอบคุณ...” ซานาดะจุมพิตที่ริมฝีปากบางนั้นอีกครั้ง
“วันนี้จะกลับช้าหรือเปล่าค่ะ”
“ไม่รู้สินะ คนเป็นสารวัตรงานยุ่งจะตายไหนจะงานแล้วก็ลูกน้องอีกถ้าใกล้จะเดี๋ยวจะโทรมาบอก”
“เข้าใจแล้วค่ะ...ไปดีมาดีนะค่ะ” ริทสึยืนโบกมือส่งสามีอยู่สักพักก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าทำงานของตัวเองแล้วก็ขับรถไปทำงานเช่นเดียวกัน
พอมาถึงเวลาเลิกงานริทสึก็ขับรถไปที่บ้านของพี่ของซานาดะหรือเรียกง่าย ๆ ก็คือ พี่เขยของเธอนั่นเอง...
“อาริทสึ...” หนุ่มน้อยร่างสูงโปร่ง ผมสีดำซอยยาวประบ่า ใบหน้าหล่อเหลาละม้ายคล้ายกับผู้เป็นพ่อแล้วก็อาของเขาแต่ตอนนี้หน้าของเขากำลังบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด
“เป็นยังไงบ้างล่ะ...” ริทสึเดินเข้าไปลูบหัวหลานชายเบา ๆ
“ไปกันได้ยังฮะ...” เธอชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันไปดูพี่เขยที่ไม่ยอมพูดยอมจาจนพี่สะใภ้ต้องส่ายหัวเชิงบอกว่าทำอะไรไม่ได้เลย...ส่วนหลานชายก็ทำเป็นเมินไม่สนใจ
“งะ งั้นเดี๋ยวฉันจะมาส่งวันจันทร์หน้านะค่ะ พี่” ซาสึเกะรีบหยิบกระเป๋าเป้เดินขึ้นรถไป ริทสึก็เลยทำได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ เท่านั้น
“ซาสึเกะบอกอามาได้มั้ยว่าไปทะเลาะเรื่องอะไรกับคุณพ่ออีก” ริทสึถามขึ้นในรถเธอเหล่มองหลานชายที่เอาแต่นั่งมองวิวข้างทาง
“เรื่องเรียนต่อมหาลัย...อยู่หอพักแล้วก็เรื่องของผมกับเรียวอิจิ” เรียวอิจิที่ซาสึเกะพูดถึงเป็นลูกชายของพี่สาวคนโตของริทสึ...ทั้งคู่เจอกันโดยบังเอิญในงานแต่งของริทสึกับซานาดะหลังจากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มติดต่อกันแล้วก็คบกัน...แต่ว่าพ่อของซาสึเกะคัดค้านเรื่องนี้สุดฤทธิ์
“อืม.....แล้วซาสึเกะอยากเรียนอะไรล่ะ”
“ผมอยากเรียนคณะอักษรศาสตร์...ผมอยากเป็นนักเขียนแต่พ่อบอกว่ามันเป็นอาชีพที่ไม่แน่ไม่นอนเขาบอกให้ผมเป็นตำรวจเหมือนทวดหรือลุงเก็นหรือไม่ก็รับราชการเหมือนปู่...แต่ผมปฏิเสธไปพ่อก็เลยโกรธแล้วพาลมาถึงเรียวด้วย”
“ฮ่า ๆ เรื่องแบบนี้ไม่ว่าใครก็ต้องเคยเป็นกันทุกคนล่ะไม่เว้นแม้แต่อาด้วย” ริทสึเริ่มเรียกตัวเองว่า ‘อา’ ตั้งแต่สมัยอยู่มหาลัยและซาสึเกะก็จะเรียกเธอว่า อาหรือไม่หรือก็น้าแต่ยังเรียกซานาดะว่าลุงหรือไม่ก็เรียกชื่อห้วน ๆ เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“งั้นอาริทสึช่วยพูดกับพ่อแทนผมได้มั้ย?”
“ฮ่า ๆ เดี๋ยวขอให้อาคุยกับอาเก็นอิจิโร่ก่อนนะ....”
“ถ้าเป็นลุงเก็นล่ะก็คงจะเข้าข้างพ่ออยู่แล้ว...ผมไม่อยากให้ลุงมาช่วย” ซาสึเกะปฏิเสธที่จะให้ซานาดะเข้ามาช่วย
“ให้ตายสิ...เราเนี่ยหัวดื้อหัวรั้นพอ ๆ กันเลยทั้งอาทั้งหลานเลย” โดนอาคนสวยแซวให้นิดหน่อยก็ทำแก้มงอนตุบป่องใส่เลย
ใช้เวลาประมาณ 45 นาที (รวมเวลาตรงรถติดด้วย) กว่าจะมาถึงบ้านของริทสึกับซานาดะ
“บ้านของพวกอาเนี่ยยังใหญ่แล้วโตก็สวยเหมือนเดิมเลยนะฮะ...” ซาสึเกะจ้องมองบ้าน (รังรัก) สไตล์โมเดิร์นที่สุดแสนเรียบหรูของอาทั้ง 2 ก่อนจะเดินลงไปช่วยริทสึขนของ
“ถึงมันจะใหญ่โตเกินไปสำหรับ 2 คนแต่ว่าอีกไม่นานก็จะมีสมาชิกใหม่เข้ามาเพิ่มแล้วล่ะ...เดี๋ยวอาจะพาไปที่ห้องของเรานะ” ริทสึเดินนำไปดูห้องนอนของหลานชาย
“อ้าว? ไม่ใช่ห้องที่ผมนอนรอบที่แล้วเหรอฮะ”
“อ๋อ! ห้องนั่นน่ะ...มันก็แบบ....” ริทสึเปิดห้องนอนที่ซาสึเกะเคยนอนซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่เพิ่งซื้อเข้ามาใหม่เต็มห้องเลย “...เก็นอิจิโร่กับอาคิดว่าห้องนี้เป็นห้องที่สว่างที่สุดในบ้านก็เลยเป็นแบบนี้แหละนะ ส่วนพวกของก็เพิ่งส่งมาเมื่อ 2-3 วันที่แล้ว” ริทสึเอียงคอให้ตัวเองดูน่ารักขึ้น....
“ก็พวกอาแต่งงานกันได้ 2 ปีกว่าแล้วนี่นาจะมีก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร” ซาสึเกะยืนมองสักพักก่อนจะคิดว่าถ้าเกิดเป็นเขากับเรียวอิจิบ้างมันจะเป็นยังไงกัน...
“เอาล่ะ....ซาสึเกะไปเก็บของเรียบร้อยนะเดี๋ยวอาจะลงไปเตรียมข้าวเย็นก่อนเอาเป็นอะไรดีจ๊ะ แฮมเบอร์เกอร์ของโปรดมั้ย”
“ตามสบายเลยฮะ...อาหารของอาริทสึอร่อยอยู่แล้ว” ริทสึยิ้มบาง ๆ ก่อนจะปล่อยให้หลานชายอยู่ในห้องคนเดียวไป....พอทุ่มกว่าซานาดะก็กลับมาถึงบ้านพอดี
“กล้บมาแล้วเหรอค่ะ...” ริทสึยิ้มบาง ๆ ก่อนเข้าไปจุมพิตสามีอีกรอบในช่วงเย็น
“อืม...กลับมาแล้ว...ซาสึเกะล่ะ?” ถอดชุดสูทของตัวเองยื่นให้ริทสึ
“อยู่นี้ไง....หวานไม่เกรงใจหลานเลยนะลุงเก็นอิจิโร่” ซาสึเกะพูดก่อนจะใช้ส้อมจิ้มเนื้อสเต็กอีกชิ้นทานอย่างเอร็ดอร่อย
“ไอ้เจ้านี้....” ซานาดะเคืองที่บังอาจมาเรียกเขาว่าลุง
“เก็นอิจิโร่.....” ยิ้มหวาน ๆ แต่น้ำเสียงที่พูดเมื่อกี้ดูนิ่งจนน่ากลัว “ทานข้าวเย็นก่อนแล้วค่อยพูดดีกว่านะค่ะ” เจอแบบนี้เข้าไปใครจะไปกล้าขัดใจล่ะแล้วยิ่งอยู่ในช่วงเวลานี้อีก...ริทสึสั่งยังไงก็ห้ามขัดเด็ดขาด
“ซาสึเกะคุงจะสเต็กเพิ่มอีกมั้ย? เดี๋ยวอาจะทำให้เพิ่ม”
“ขอรบกวนด้วยฮะ” ริทสึกำลังจะลุกแต่ซานาดะก็รั้งแขนเอาไว้ก่อน
“ไม่ต้องเลย....โตจนจะเข้ามหาลัยได้อยู่แล้วยังให้ริทสึมาดูแลอีก ใช่ไม่ได้เลยจริง ๆ” ซานาดะส่ายหัว
“ก็ชอบแบบนี้ไงล่ะถึงได้โดนคนอื่นเข้าใจผิดนึกว่าเป็นลุงน่ะ...” สงครามเล็ก ๆ ของ 2 อาหลานกำลังจะเริ่มขึ้น คนเป็นกลางอย่างริทสึก็เลยเดินเข้าไปหยิบของหวานรอไว้ก่อน?
“พอทะเลาะกับพ่อไม่ได้ก็ต้องหนีมาอยู่ที่อื่นแบบนี้มันไม่สมควรเรียกว่า ลูกผู้ชาย”
“ก็เพราะเอาแต่พูดเรื่องแบบนี้ไงคนอื่นเลยนึกว่าเป็นคนบ้า...ถ้าไม่มีอาริทสึล่ะก็ป่านนี้ก็คงต้องอยู่เป็นโสดทั้งชาติแล้ว...”
“ฉันอุตส่าห์ไม่สนใจเรื่องแกแล้วนะ...อย่ามากวนโมโหฉันได้มั้ย!!”
“คิดว่าคนอย่างผมอยากยุ่งกับลุงรึไงล่ะ”
เปรี๊ยง!! เหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางบ้าน
“หึ! เรื่องเรียนต่อกับแฟนแกน่ะฉันจะช่วยคุยกับพี่ชายให้แต่ว่าเรื่องนอนหอคงจะไม่ได้...ถ้าแกอยากมาเรียนที่โตเกียวคงทำได้แค่มาอาศัยอยู่ที่บ้านฉันเท่านั้น”
“จริง ๆ ผมก็ไม่ได้ขอร้องให้ลุงเก็นมาช่วยสักหน่อย...แต่ก็ขอขอบคุณตามมารยาท” ดูเหมือนบรรยากาศอันมาคุเมื่อกี้ได้หายลงไปแล้วริทสึจึงเดินเข้ามาพร้อมกับของหวานแล้วก็จดหมายอีก 1 ฉบับส่งมาถึงซานาดะกับเธอ
“เก็นค่ะ...มีจดหมายจากเทะสึกะส่งมาถึงพวกเรา” พอรับมาซานาดะก็รีบเปิดอ่านทันทีโดยมีริทสึยืนรอฟังอยู่ข้าง ๆ
“การ์ดแต่งงานน่ะ...เทะสึกะเชิญพวกเราไปงานแต่งของเขา...จัดขึ้นที่โรงแรมของบ้านเธอในอีก 2 เดือนสงสัยเราคงจะไปไม่ได้...เพราะตอนนั้นเธอต้องไปโรงพยาบาลด้วยเหมือนกัน”
“เดี๋ยวฉันจะโทรบอกเทะสึกะพรุ่งนี้ค่ะ”
ในคืนนั้นริทสึเดินเข้ามาในห้องทำงานของซานาดะซึ่งกำลังนั่งจัดการกับเอกสารหน้าตาเคร่งเครียด
“เก็นค่ะ...ฉันเอานมอุ่น ๆ มาให้ค่ะ” ริทสึวางถ้วยไว้ข้าง ๆ ซานาดะก่อนจะช่วยซานาดะจัดเอกสาร
“ริทสึไม่จำเป็นต้องช่วยฉันก็ได้...ไปนอนเถอะ” ซานาดะกุมมือของริทสึอย่างแผ่วเบา
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันก็แค่อยากช่วยงานของเก็นบ้างช่วงนี้ต้องนอนดึกแล้วก็ตื่นเช้าเป็นประจำเลยนี่นา...อย่าหักโหมตัวเองมากนักสิ”
“คำพูดนั้นฉันว่ามันควรจะเป็นฉันพูดให้เธอมากกว่านะ....เธอจำเรื่องที่เราคุยกันเมื่อคืนได้มั้ยที่ฉันขอร้องให้เธอลาออกจากงานแล้วอยู่ดูแลบ้านน่ะ ช่วยทำตามที่ฉันขอได้มั้ย?”
“มันจำเป็นขนาดนั้นเลยเหรอ...ฉันไม่อยากให้เก็นต้องทำงานหนักคนเดียวนะ” ซานาดะลากเก้าอี้นวมมาแล้วพยุงตัวริทสึไปนั่ง ส่วนซานาดะก็นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าภรรยา
“ริทสึ...เรา 2 คนแต่งงานกันก็จริงแต่ว่าตอนนี้เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแค่ 2 คนเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ...เวลาทำงานฉันอยากรู้สึกว่าเธอน่ะปลอยภัยดีเมื่ออยู่ที่บ้านฉันเป็นห่วงเธอจริง ๆ นะ...ยิ่งใกล้ถึงกำหนดการณ์ฉันก็ยิ่งเป็นห่วงจนแทบอยากจะหยุดงานมาดูแลเธอเลย” พอได้ยินแบบนั้นริทสึก็เอามือลูบท้องที่เริ่มโตขึ้นมากทุกวัน
“ถ้าเก็นขอร้องมาแบบนี้ฉันก็จะทำตามค่ะ....” เธอยิ้มบาง ๆ
“ดีแล้วล่ะ...ที่เธอเข้าใจ”
“มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันอีกหรือเปล่า....อย่างเช่นการ์ดแต่งงานของเทะสึกะที่เราได้รับมา” ดูเหมือนว่าริทสึจะทายความคิดของซานาดะถูก
“ใช่...ฉันรู้สึกขอบคุณเธอที่เธอเลือกฉัน”
“พูดอะไรแบบนั้นล่ะค่ะ...ผู้ชายที่ฉันเลือกก็มีแต่ซานาดะ เก็นอิจิโร่คนเดียวเท่านั้น” พูดแล้วก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากของอีกฝ่าย
“ขอบคุณนะ...คุณซานาดะ ริทสึ”
3 เดือนต่อมา....ช่วงบ่ายวันหนึ่งของครวบครัวมือใหม่...ซานาดะกำลังวุ่นอยู่ในห้องครัว ขณะที่ริทสึกำลังทำจัดของเล่นอยู่ในห้องเด็กอ่อน...เมื่อเดือนที่แล้วได้มีสมาชิกใหม่เข้ามาในบ้านหลังนี้ทำให้พวกเขาได้เป็นครอบครัวอย่างสมบูรณ์แบบ
“ริทสึ...ข้าวกลางวันเสร็จแล้วนะ” ซานาดะตะโกนขึ้นไปยังบนชั้น 2 ของบ้าน
“จะลงไปเดี๋ยวค่ะ...” ริทสึเดินลงมาพร้อมกับอุ้มสมาชิกมาด้วย...เด็กชายตัวน้อย ๆ ผู้มีผมสีดำสนิทเหมือนกับผู้เป็นพ่อ ส่วนตาสีน้ำตาลกลมโตเหมือนกับผู้เป็นแม่กำลังเสียงอ้อแอ้อยู่ในอ้อมแขนของเธอ
“เป็นไงบ้าง..." ซานาดะทำท่าภูมิใจกับอาหารฝีมือตัวเอง
“น่าทานจังค่ะ...คิดเหมือนกันมั้ยจ๊ะเคย์สึเกะ” หนูน้อยเคย์สึเกะทำเสียงอ้อแอ้ดูน่ารักน่าชัง
“หึ ๆ รีบทานเถอะเดี๋ยวฉันจะดูแลลูกให้เอง” ซานาดะอุ้มหนูน้อยเคย์สึกะมาไว้ที่ตักโดยหันหน้าไปหาผู้เป็นแม่ ส่วนริทสึก็นั่งทานไปแล้วก็หันไปหยอกล้อกับลูกชายซึ่งดูเหมือนทั้งคู่จะสนใจลูกชายมากกว่าเรื่องกินซะอีก
“จริงด้วยค่ะ เมื่อกี้ยูคิมูระคุงโทรมาบอกว่าเย็นนี้จะแวะมาเยี่ยมพวกเรารู้สึกว่าจะมากันทั้งหมดเลย”
“งั้นเหรอ...ไม่ได้เจอหน้าพวกนั้นตั้งแต่ตอนงานแต่งแล้วสินะ”
“ดีใจสินะค่ะที่จะได้กันพร้อมหน้ากัน 8 คนอีกครั้ง”
“ไม่หรอก...อยู่กันแค่ 3 คนก็มีความสุขที่สุดแล้ว...”
“เอ๋!?....”
“ไม่ต้องมาเอ๋เลย....แค่นี้ก็มีความสุขแล้วจริง ๆ อยู่ด้วยกันด้วยชื่อว่า ครอบครัวยังไงล่ะ...” ซานาดะพูดแล้วประทับริมฝีปากลงริมฝีปากของภรรยาอีกครั้ง ทำบ่อยแบบนี้มีแววได้ลูกเต็มบ้านแน่นอน
“นั่นสินะ....มีความสุขในฐานะครอบครัว...ตลอดไป”
[END]
ความคิดเห็น