คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #78 : [Special Love Passion] Oshitari x Mikiki; My heart belongs to you
[Special Love Passion] Oshitari x Mikiki; My heart belongs to you
วันที่แสนธรรมดาในชมรมเทนนิสของเฮียวเทแต่มีสิ่งเดียวที่ทำให้พวกเขาหงุดหงิดใจก็คือ การที่กัปตันจอมเอาแต่ใจพาแฟนมานั่งดูพวกเขาซ้อมทุกวันแกล้งพวกที่ยังไม่มีแฟนให้โมโหเล่น ๆ
“อ่า~ น่าเบื่อชะมัดเลย” กาคุโตะยืนอ้าปากหาวหวอ ๆ ในขณะมองเพื่อนสนิท 2 คน คนหนึ่งก็เอาแต่นอนทั้งวัน ส่วนอีกคนก็เอาหมกตัวซ้อมอยู่กับรุ่นน้องตัวโย่งที่คอยเดินตามยังกะลูกหมา
“นี่มากิ...เจ้าอาโตเบะยังไม่มาอีกเหรอ” เขาหันไปถามเพื่อนตัวจริง (สำรอง) อีกคนที่ทำหน้าที่บันทึกข้อมูลสถิติของสมาชิกทุกคน
“ปล่อยไปเถอะ...พวกฉันขี้เกียจยืนเฝ้าหมอนั่นเต็มทนแล้ว” พูดจบก็หันไปกับรุ่นน้องใกล้ ๆ กาคุโตะก็บ่นพึมพำกัปตันคนเดียวเพราะช่วง 2-3 เดือนมานี้อาโตเบะชอบมาชมรมสายประจำโดยเฉพาะช่วงเย็น (คำตอบคือ ติดแอนนิต้า + คอยคุ้มน้องสาว)
“พวกนายกำลังทำอะไร....” พูดถึงปุ๊บก็มาปั๊บเลยแต่ว่าไม่ได้มาคนเดียวนะหิ้วแฟนมาด้วย (อีกแล้ว)
“เฮ้ย! อาโตเบะเมื่อนายจะเลิกพาแฟนมาสักทีพวกฉันหงุดหงิดนะเฟ้ย!!” กาคุโตะโวยวายเพราะเห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้....บางครั้งก็โชว์ออฟต่อหน้าบ้าง ไปนั่งอี้อ้อกันไม่ได้สนใจสายตาอิจฉาของลูกทีมบ้างเลย
“หึ! อิจฉาก็บอกมาเถอะ....แอนไปนั่งตรงนู่นก่อนเถอะ” หาที่นั้นที่ดีที่สุดให้แอนนิต้าก่อนจะเดินลงไปที่คอร์ดเช็คว่าใครยังไม่มาบ้าง “....เจ้ายูชิหายไปไหน...?” กาคุโตะก็เพิ่งสังเกตว่าโอชิทาริไม่ได้อยู่แถวนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว
“เดี๋ยวรุ่นพี่โอชิทาริก็คงมาครับ...” น้องหมาโจทาโร่พูด
“ให้ตายสิเป็นรองกัปตันภาษาอะไรไม่ดูลูกทีมเอาซะเลย...” พวกตัวจริงปี 3 ทำหน้าเซ็ง ๆ เพราะสิ่งที่อาโตเบะพูดไปนะมันโยนกลับมาเข้าตัวเองหมดเลย...
“พวกนายกำลังนินทาอะไรฉันอยู่....” โอชิทาริเดินมาพร้อมกับรอยแดง ๆ คล้ายกับนิ้วคนประดับอยู่ที่หน้าเขาครบทั้ง 5 นิ้วเลย
“เฮ้ย! ยูชิไปโดนผู้หญิงที่ไหนตบหน้ามา” สมแล้วที่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องผู้หญิงเห็นแว็บเดียวก็รู้แล้ว แต่พวกที่เหลือน่ะสิพอรู้หนุ่มแว่นโดนตบนั้นล่ะรีบวิ่งเข้าดูทันที (ในใจอาจจะสมน้ำหน้านิดหน่อยแต่ถ้าเป็นอาโตเบะล่ะก็.....หึหึหึหึ)
“มิกิจังน่ะสิ มือหนักใช่ย่อยเลย” พูดแต่สีหน้าไม่บ่งบอกถึงความเจ็บเลยท่าทางโอชิทาริดูจะมีความสุขกับการที่โดนมิกิตบมากกว่า (เป็นหนุ่มมาโซไปซะแล้ว พ่อแว่นยูชิ)
“แล้วนายไปทำอีท่าไหนถึงได้โดนคนเงียบ ๆ อย่างมิกิตบได้...”
“ฮ่า ๆ พอดีอาจารย์วานให้ฉันไปเอาใบสอบถามการเรียนต่อจากมิกิจังน่ะ แต่ฉันคงเข้าใกล้มากไปก็เลยโดนมาทีหนึ่ง...แต่เวลาโกรธเธอน่ารักดีนะ” ตอนนี้โอชิทาริเข้าสู่โลกความฝันที่เต็มไปด้วยดอกไม้และใบหน้าโกรธ ๆ ของมิกิแล้ว
“ไปแล้วล่ะ....”
“ใช่...สมองมันน่ะไปแล้ว...”
“.....อ๊ะ....อาโตเบะเกือบลืมไปเลยเมื่อกี้ฉันเห็นเรียวจังยืนคุยโทรศัพท์รู้สึกจะเป็นคุณโทคุงาว่านะ...” ได้ยินแค่นี้อาโตเบะก็รีบหันขวับทันที รายนี้แรงหวงน้องสาวไม่เคยตกลงสักนิด
“ว่าไงนะ!! แอนรีบไปกันเถอะ” ลากแฟนไปหาน้องสาวด้วยอีก...
“ถ้าหวงน้องมากขนาดนั้นทำไมไม่ผูกติดกับเตียงไปเลยล่ะ....!!” กาคุโตะโวยวายเพราะอาโตเบะทิ้งชมรมไปหาน้องอีกแล้ว
“เจ้าบ้า! เดี๋ยวเจ้าอาโตเบะก็ทำจริงหรอก...” ชิชิโดะพูดขึ้นทันที
“หุหุหุ....มิกิจัง” รายนี้ก็ยังฝันกลางวันไม่เลิก
“เอ่อ....ใครก็ได้ช่วยเอาเจ้าแว่นแอบจิตนี่ไปไกล ๆ ทีสิ”
วันต่อมา....ดาดฟ้าของตึก
“มิกิจัง.....มิกิจัง...อ๊ะ! เจอตัวแล้ว” โอชิทาริขึ้นไปตามหามิกิขณะที่ร่างบางกำลังนั่งตากลมอยู่คนเดียวบนดาดฟ้า
“นายอีกแล้วเหรอ...มาทำไมไม่ทราบหรือว่าโดนตบครั้งเดียวมันไม่พอสำหรับนายใช่มั้ย” มิกิลุกขึ้นแล้วง้างมือเตรียมจะตบหน้าโอชิทาริอีกรอบ
“เปล่านะ ฉันจะมาถามว่าใบสอบถามน่ะเธอเอาไปให้อาจารย์หรือยัง?”
“ไอ้ใบนั่นฉันส่งไปแล้วมีอะไรอีกมั้ย? ถ้าไม่มีก็ไปซะ ฉันจะนอนกลางวัน” มิกิไล่ให้ออกไปก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกรอบ
“งั้นให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอได้มั้ย?” คำตอบยังไม่มาโอชิทาริก็นั่งข้าง ๆ มิกิเรียบร้อยแล้ว
“ฉันบอกให้นายไปไกลไงล่ะ! อยากไปไหนก็ไปเลยฉันอยากอยู่คนเดียว” มิกิไล่โอชิทาริให้ไปที่อื่น
“แต่ฉันอยากอยู่กับมิกิจังนี่นา ฮ่า ๆ” รอยยิ้มอ่อนโยนประดับขึ้นบนหน้าของโอชิทาริทำเอามิกิหน้าแดงไปตาม ๆ กัน
“คนหน้าด้านไล่ขนาดนี้ยังไม่ไปอีก อยากทำอะไรก็เชิญเลย” มิกิไม่รู้จะทำยังไงกับคนบ้านี่ดีเธอเลยพลิกตัวเป็นนอนตะแคงข้างหันหลังให้กับอีกฝ่าย ส่วนโอชิทาริก็นอนยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้นอนข้าง ๆ สาวที่หมายปอง
แต่ความสุขของเขาก็ต้องจบเพียง 10 นาทีเพราะสายเข้าจากอาโตเบะ...ที่ตามเขามาให้ช่วยพูดกับน้องสาวอีกตามเคย
“มิกิจัง นี่มิกิจัง...” โอชิทาริเข้าไปเขย่าตัวมิกิ
“อะไร.......” มิกิหันกลับไปแต่ว่าริมฝีปากของเธอน่ะสิไปทาบกับแก้มของโอชิทาริเรียบร้อยแล้ว....
“.....อ่า..............” หน้าของทั้งคู่เริ่มแดง
“อะ ไอ้แว่นบ้า!!!! ....เพี๊ยะ!!!!” โดนตวาดใส่เสร็จก็ตามด้วยโดนตบหน้าไปอีกรอบ
“อูย....มิกิจังไม่เห็นต้องตบหน้าฉันเลยนี่นา” โอชิทาริพูดขึ้นขณะเดินตามมิกิที่เดินอ่าวจ้ำอยู่ข้างหน้าด้วยความโมโหและเขินอาย
“นายเป็นคนทำเองนิ!...”
“แต่ฉันจำได้ว่าคนที่มาจุ๊บแก้มฉันก็คือ มิกิจังนะ” พูดแบบนี้มีรึที่มิกิจะไม่หันไปมองแถมส่งสายตาอำมหิตไปให้อีก
“อยากตายมากใช่มั้ย? เจ้าแว่น” ไม่ตอบแต่ยิ้มร่ายังกะคนบ้า
อาทิตย์ต่อมา....ในชั่วโมงคาบพละ วันนี้ห้องของโอชิทาริเล่นวอลเล่ย์กันและแน่นอนว่าโอชิทารินั้นต้อง...
“มิกิจัง มิกิจังอยู่ทีมเดียวกับฉันนะ” ส่งสายออดอ้อนจนหน้าหมั่นไส้....ไม่ว่ามิกิจังอยู่ไหนจะต้องมีโอชิทาริตามติดมาตลอดจนเหมือนคนบ้า
“มีตั้งหลายคนอยากให้นายอยู่ในทีมด้วย ทำไมต้องเป็นฉันด้วยยะเจ้าแว่นบ้า!!” มิกิชักสีหน้ารำคาญเพราะเธอไม่ชอบให้ใครมายุ่งหรือเกาะแกะเธอโดยเฉพาะเจ้าแว่นนี้ที่จะทำให้เธอมีปัญหากับพวกผู้หญิงที่เป็นแฟนคลับของเขา
“มิกิจังอยู่ไหนเค้าก็อยู่ด้วยแหละ~” ทำหน้าเหมือนคนโรคจิตเลย
“นายเลิกบ้าตามฉันเหมือนหมาสักทีได้มั้ย? ฉันรำคาญ!!”
“ก็เค้าอยากอยู่กับมิกิจังนี่นา~” พูดแล้วเข้าสวมกอดมิกิแบบไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัว
“ไอ้บ้า!! ออกไปห่าง ๆ ฉันเลย!!!” มิกิพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดมรณะนี้สีหน้าของเธอมีทั้งความโมโห ตกใจและเขินอายปนกันอยู่
“ผมมิกิจังหอมจังเลย...” สูดดมกลิ่มแชมพูหอม ๆ ยังกะเป็นพวกโรคจิตของแท้
“ออกไปให้พ้น!!!”
เพี๊ยะ!! โดนตบหน้าอีกรอบรวม ๆ แล้วตอนนี้โอชิทาริโดนมิกิตบหน้าเกือบจะครบ 3 เวลาแล้ว เช้า กลางวันและตอนเย็นก่อนเข้าชมรมอีกรอบ
ช่วงพักกลางวันของวันนั้น....มิกิกำลังจะเดินไปนอนกลางวันบนดาดฟ้าเหมือนทุกทีแต่ว่าวันนี้มีสาว 4-5 คนยืนดักรอเธออยู่แถมหน้าตาแต่ละคนบอกได้คำเดียวว่า ดูจะเกลียดมิกิเข้าไส้เลย...
“ขอคุยด้วยหน่อยสิ....” เด็กสาวคนหนึ่งที่แต่งหน้าจัดจ้านเกินวัยพูดด้วยน้ำเสียงแหลม ๆ จนมิกิรู้สึกรำคาญหู
“ต้องการอะไรกันรีบพูดมาดีกว่า...ฉันมีธุระ” มิกิทำหน้าเบื่อหน่าย
“งั้นฉันจะบอกก็ได้....เลิกยุ่งเลิกเกาะแกะกับโอชิทาริคุงได้แล้ว!!” ไม่ผิดอย่างที่เธอคิดเอาไว้...ทำไมพวกผู้หญิงต้องคิดว่าเธอไม่ยุ่งเกี่ยวกับโอชิทาริด้วยเพราะความจริงฝ่ายนู่นมากกว่าที่เข้ามาวุ่นวายกับเธอ
“ถ้าอยากจะให้เลิกยุ่งก็ไปคุยกับเจ้าแว่นเองดีกว่าเพราะฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องพวกนี้ด้วยซ้ำ” มิกิอยากจะออกไปจากเรื่องบ้า ๆ นี้ให้เร็วที่สุดแต่ว่า...
“อย่ามาตอแหลหน่อยเลยยัยบ้า!!!” พูดแล้วก็ง้างมือตบลงบนแก้มสวย ๆ ของมิกิเต็มแรง หลังจากนั้นไม่นานน่ะโอชิทาริก็เดินมาเขาเห็นเพียงมิกิที่อยู่คนเดียวเท่านั้น
“มิกิจัง? นึกว่าไปที่ดาดฟ้าซะอีก....แล้ว...มิกิจังทำไมหน้าเธอเป็นแบบนั้นล่ะ!?” พอเห็นมิกิโอชิทาริก็ยิ้มร่าเลยแต่ต้องใจเมื่อเห็นรอยแดง ๆ ที่หน้าของเธอ
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น...เลิกยุ่งกับฉันสักทีได้มั้ย?” มิกิมองด้วยสายตาเย็นชากว่าทุกที
“แต่แก้มของมิกิจัง....” โอชิทาริเอามือลูบตรงรอยตบอย่างแผ่วเบา แววตาของเขาแฝงด้วยความเป็นห่วงอย่างเหลือล้น
เพี๊ยะ!! มิกิปัดมือของโอชิทาริ
“ฉันบอกให้เลิกยุ่งกับฉันยังไงล่ะ!! น่ารำคาญ! น่ารำคาญ! คนอย่างนายมันน่ารำคาญที่สุด!! เลิกยุ่งกับฉันได้แล้วไปให้พ้น ๆ หน้าฉันซะ!!” ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อกี้ทำให้มิกิตวาดใส่อีกฝ่ายไม่ยั้ง
“......เอางั้นก็ได้....ถ้าฉันทำให้มิกิจังรำคาญ...ฉันก็จะไปเอง” คราวนี้โอชิทาริยอมไปแต่โดยดีทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนเธอไล่กี่ครั้งก็ไม่ยอมไปทุกครั้ง
“....ก็ดี..รีบไปไกล ๆ ซะฉันไม่อยากเห็นหน้าอีก...”
จุ๊บ! ก่อนโอชิทาริจะไปเขาก็ได้ใช้ริมฝีปากของตัวเองทาบทับริมฝีปากบางของมิกิอย่างนิ่มนวลเป็นการร่ำลา
หลายวันต่อมา....ชีวิตประจำวันของมิกิแทนที่จะกลับมาเป็นปกติอย่างที่เธอต้องการปรากฏว่าเธอกลับรู้สึกกระวนกระวายเวลาที่ไม่มีโอชิทาริมาคอยกวนใจ ไม่ชอบใจเวลาที่มีพวกผู้หญิงคนอื่นเข้ามาเกาะแกะโอชิทาริและน่าหงุดหงิดที่สุดเวลาที่โอชิทาริทำเป็นไม่สนใจเธอ
“.........น่าเบื่อที่สุดเลย.....” มิกิยืนมองรอดออกไปทางหน้าต่างก่อนจะหันไปเจอเข้ากับโอชิทาริที่เดินมาคนเดียว
“...........” โอชิทาริจ้องมองเธอแต่ไม่คิดจะพูดอะไรออกมา
“.....อา......” พอเธอจะพูดโอชิทาริเดินเมินเธอไปแล้วก่อนจะมีผู้หญิง 3 คนเดินเข้ามาเกาะแกะเขา
“โอชิทาริคุง...วันนี้ไปเที่ยวบ้านฉันได้มั้ย? วันนี้ที่บ้านไม่มีใครอยู่ฉันเหงามากเลยอยากให้โอชิทาริคุงอยู่เป็นเพื่อน”
“นี่ ๆ โอชิทาริคุงไปเที่ยวกับฉันดีกว่านะมีร้านเค้กเปิดใหม่ที่หน้าสถานีด้วยล่ะ”
“โอชิทาริคุงทำไมต้องใส่แว่นตลอดด้วยล่ะทั้งที่ไม่ใช่แว่นสายตาแท้ ๆ ถอดออกมาเถอะนะ” เด็กสาวกำลังจะเอื้อมมือไปถอดแว่นของโอชิทาริ
“โทษนะ แต่คนที่จะจับแว่นของฉันได้ที่แค่คนที่ฉันชอบเท่านั้น” เขาปัดมือของเด็กสาวออกไป....มิกิที่ยืนฟังอยู่ก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนขึ้นปี 3 ใหม่ ๆ ได้ในตอนนั้นบนดาดฟ้าเป็นครั้งแรกที่เธอได้คุยกับโอชิทาริ...มิกิโวยวายเพราะอีกฝ่ายไปแย่งมุมนอนประจำของเธอจากนั้นเธอก็ดึงแว่นของโอชิทาริออกเพื่อจะให้เขาลุกออกจากที่ของเธอ...
“......อะ โอชิทาริ....!!” มิกิหันกลับไปแล้วก็พุ่งเข้าไปกอดโอชิทาริถึงกับทำให้อีกฝ่ายเซล้มลงกับพื้นเลย
“อะไรกันนะ!!?” 3 สาวดูไม่ค่อยพอใจเท่าไรที่มิกิทำแบบนั้น
“ขอโทษนะ!! แต่ขอร้องล่ะช่วยกลับมายุ่งกับฉัน กวนประสาทฉันเหมือนเดิมได้มั้ย!!” มิกิทั้งตะโกนขอร้องแล้วก็ร้องไห้อ้อนวอนให้โอชิทาริกลับมา
“...อืม....ขอโทษนะทุกคนแต่ฉันเลือกมิกิจังเลย” โอชิทาริหันไปพูดกับพวกผู้หญิง...พวกเธอเดินจากไปอย่างไม่ค่อยพอใจที่โอชิทาริหันไปเลือกผู้หญิงเงียบ ๆ ไร้เสน่ห์อย่างมิกิแทนที่จะเป็นพวกเธอ
“โอชิทาริ!....โอชิทาริ!” มิกิยังไม่หยุดร้องไห้
“โอ๋ ๆ มิกิจังเลิกร้องไห้ได้แล้วฉันอยู่ตรงนี้แล้วยังไงล่ะ....” โอชิทารินั่งปลอบมิกิอยู่ตรงนั้นจนเธอหยุดร้องไห้
วันต่อมา....ที่ชมรมเทนนิสวันนี้พวกตัวจริงกับลูกทีมคนอื่นมากันครบแล้วเหลือก็แต่รองกัปตันกับกัปตัน 2 คนเท่านั้น
“ทำไมเจ้าพวกนั้นถึงมาช้าแบบนี้ฟะ!” ชิชิโดะเริ่มจะทนรอไม่ไหวแล้วเลยเป็นหน้าที่ของลูกหมาน้อยโจทาโร่ต้องทำให้รุ่นพี่ใจเย็นลง
“มีปัญหารึไงที่ฉันมาช้าน่ะ...” อาโตเบะเดินเข้ามา...พร้อมกับเอาแอนนิต้ามาด้วยอีกแล้ว
“อาโตเบะ! บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเอาแฟนเข้ามา พวกฉันอิจฉานะเฟ้ย!!” กาคุโตะโวยวาย
“หึ! พวกนายก็ไปหาแฟนมาซะสิจะได้ไม่ต้องอิจฉาฉันไง” ช่างเป็นคำแนะนำที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น (เฉพาะบางคน)
“ให้ตายสิ...เป็นกัปตันที่เอาแต่ใจชะมัดเลยนะ” โอชิทาริเดินเข้ามาพร้อมกับควงมิกิมาด้วย ร่างนี้ทำหน้าเบื่อหน่ายเพราะเธอรำคาญคนพูดมากอย่างอาโตเบะที่สุด
“มาได้สักทีนะยูชิ! แล้วพาอุสึมาคิมาด้วยทำไมล่ะ?” กาคุโตะถาม
“ฮ่า ๆ ทำไมจะไม่ได้ล่ะก็ฉันอยากให้แฟนเห็นตอนที่ฉันซ้อมเท่านั้นล่ะ ใช่มั้ยมิกิจัง?” โอชิทาริหันไปถามแฟนสาวดูจากสีหน้าของเขาแล้วดูมีความสุขมาก ๆ พอได้อยู่กับมิกิ
“ไอ้บ้า....” มิกิทำเป็นเมิน
“แกก็เป็นไปกับเจ้าอาโตเบะด้วยเหรอ ยูชิ!!” ทุกคนในชมรมแทบเครียดแค่กัปตันคนเดียวก็เกินพอแล้วยังมีรองกัปตันเข้ามาด้วยอีกงานนี้ตายแน่นอน
“หึหึหึหึ....” โอชิทาริไม่ยอมลงไปซ้อมมานอนหนุนตักมิกิอย่างสบายใจเชิบ
“หัวเราะอะไรของนายเหมือนคนบ้าเลย”
“ก็ดีใจที่ได้อยู่กับมิกิจังไงล่ะ ฮ่า ๆ” พูดแบบไม่ได้เกรงใจคนไม่มีแฟนเลยสักนิด
“เฮ้อ~ เจ้าแว่นลุกไปซ้อมได้แล้วฉันจะนอน”
“งั้นมิกิจังก็นอนข้าง ๆ เค้าเลยก็ได้เดี๋ยวเค้านอนกอดเอง”
เพี๊ยะ! สุดท้ายก็โดนไปอีกหนึ่งดอก -__-;
“จะนอนหนุนตักเค้าไม่เห็นต้องตบหน้ากันเลยอ่ะ T^T” ทั้งตอนเฮียแว่นโดนตบไม่รู้กี่รอบแล้ว
“เงียบไปเลยเจ้าบ้า...!”
สุขสันต์วันสงกรานต์และ HBD++ วันนี้เป็นวันเกิดของไรเตอร์ด้วยล่ะ อิอิ ^^ +++ ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะค่ะ เล่นน้ำกันให้มันไปเบย ^0^/
มอบเพลงนี้ให้กับตัวเอง ^^ อยากให้หนุ่ม ๆ เอาของขวัญให้แบบนี้จัง
แถมให้ในโอกาสวันสงกรานต์
ความคิดเห็น