คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #75 : [Special Love Passion] Yukimura x Hikari; Kitty Cupid
[Special Love Passion] Yukimura x Hikari; Kitty Cupid
ห้อง 3-A ถ้าเป็นวันปกติก็คงจะเรียกว่า...เงียบสงบดีเหมือนเดิมแต่ว่า....พอดีว่ามันอยู่ในคนละช่วงเวลากันเพราะงั้นตอนนี้........
“ซานาด้า~!” ทุกวันเวลาพักเที่ยงจะได้ยินเสียงนี้ทุกครั้งและทุกครั้งเสียงมักมาก่อนตัวต้นเสียงเสมอ
“คราวนี้มีเรื่องอะไรอีกล่ะ” ไม่ต้องมานั่งรอให้เสียเวลา ซานาดะเดินออกรอต้อนรับอยู่ที่หน้าประตูเรียบร้อยแล้ว...
“ซานาดะ ๆ ก็อาคายะน่ะสิแอบทานเค้กที่ฉันอุตส่าห์ซื้อมาเมื่อวานไปหมดเลย” ทั้ง ๆ ที่ตัวเองพยายามไม่ให้คนอื่นสงสัยเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับริทสึแต่เจอแบบนี้ทุกวันเข้าคงไม่ต้องบอกแล้วล่ะ...เพราะคงรู้กันทั่วโรงเรียนแล้ว
“ไม่เห็นต้องมาบอกฉันเลยนี่นาก็แค่เค้กเท่านั้น”
“แค่เค้กอะไรกันล่ะ...ก็เก็นน่ะอุตส่าห์ยืนต่อแถวรอเป็นเพื่อนฉันตั้ง 2 ชั่วโมงเชียว” พอเห็นหน้าบูดบึ้งของแฟนสาวแล้วซานาดะก็ไม่มีทางเถียงอะไรต่อได้เลย
“งั้นวันหลังฉันเลี้ยงเค้กเธอเองโอเคมั้ย?”
“จริง ๆ นะ!!”
“ได้มากสุดแค่ 5 ชิ้นนะ” อารมณ์ดีใจเมื่อกี้หายวับไปกับตา
“เอ๋!? ทำไมถึงน้อยแบบนั้นล่ะ...ทานแค่นั้นมันยังไม่อิ่มเลยนะ”
“นั่นเธอจะทานแทนข้าวเลยรึไง...ช่วงนี้เธอทานของหวานมากเกินไปแล้วควรจะลดปริมาณของหวานลงได้แล้ว”
“ไม่เอา!!~” เสียงโวยวายลั่นของสาวน้อยจอมเอาแต่ใจทำให้ยูคิมูระต้องออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“2 คนนั้นดูวุ่นวายดีใช่มั้ยล่ะ?” ฮิคาริที่อยู่คนละห้องกับยูคิมูระเดินเข้ามาทักตามประสาคนเคยรู้จัก
“ฮิคาริจังมาตั้งแต่เมื่อไรกันผมไม่ยักกะเห็นเธอ”
“ก็มาตั้งแต่ได้ยินเสียงของริทสึแล้วล่ะ....กำลังจะไปหาที่เย็น ๆ นอนกลางวันสักหน่อย”
“งั้นเหรอ...จริงสิ! ผมกำลังจะขึ้นไปบนดาดฟ้าที่นั่นลมพัดเย็นสบายมากเลยนะจะไปด้วยกันกับผมมั้ย?” ยูคิมูระชวนฮิคาริให้ขึ้นไปบนดาดฟ้า
“ไม่ล่ะขอบคุณ...ฉันชอบนอนบนต้นไม้มากกว่าจะนอนบนคอนกรีตแข็ง ๆ งั้นก็ฉันขอตัวก่อนนะ....”
“แล้วเจอกันใหม่.....” ยูคิมูระโบกมือลาแต่ว่าฮิคาระก็เดินจากไปไกลแล้ว
“เฮ้อ~ ขนาดอยู่ที่โรงเรียนยังไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเลย” แววตาของยูคิมูระฉายแววเศร้าหมองก่อนจะเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าตามที่ตัวเองพูดเอาไว้ตั้งแต่แรก...
“อืม....ใช่แล้วเดี๋ยววันอาทิตย์นี้จะพาไปเที่ยวเอง...รอบนี้เอาเป็นที่ไชน่าทาวน์ดีมั้ย?” พอประตูออกไปไม่ถึง 3 นาทีก็ได้ยินเสียงของนิโอกำลังคุยโทรศัพท์กับแฟนสาว (ยูกะ) อยู่พอดี
“...........” ยูคิมูระทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินไปที่แปลงดอกไม้ซึ่งเขามักจะใช้เวลาว่างมาดูแลตลอดเวลาและที่สำคัญมุมนี้ทำให้เขาสามารถมองเห็นโรงเรียนได้ชัดที่สุด
“.....ว่าไง.....” นิโอเดินเข้ามาทัก
“ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ทัก...เห็นว่านายกำลังคุยโทรศัพท์อยู่พอดี...กับแฟนเหรอ” นิโอเอานิ้วเกาแก้มแก้เขิน
“....ก็เพิ่ง...จะลองคบกันได้สักพักแล้ว”
“หึ ๆ น่าอิจฉาคนที่มีแฟนจังเลยนะ...”
“ไม่อยากอิจฉาก็หาแฟนมาสักคนสิ...ผู้ชายอย่างนายคงหาไม่ยากหรอกมั้ง”
“ถ้ามันมี....ก็ดีสินะ....”
ช่วงเย็น...ที่ห้องชมรมเทนนิส
“เก็น ๆ เรารีบไปกันเถอะ!!” พอเห็นว่าได้เวลาเลิกแล้วริทสึก็วิ่งเข้ามาเร่งซานาดะเพราะอยากทานของหวาน (ฟรี) เร็ว ๆ
“เฮ้อ~ เธอหัดใจเย็นกว่านี้ได้มั้ย...” ถึงน้ำเสียงจะเหมือนรำคาญแต่ก็มีความอ่อนโยนปนมาอยู่ด้วยทุกครั้ง
“ไม่เอา! เค้าจะรีบไปตอนนี้เลย” ตั้งแต่คบกับซานาดะรู้สึกว่า ริทสึจะกลายเป็นเด็กลงทุกวัน...
“รอให้ทุกคนออกไปก่อนก็ได้...ฉันมีหน้าที่เก็บกุญแจห้องชมรมนะ”
“ถ้าเก็นไม่ไปตอนนี้...ฉันจะโทรเรียกเทะสึกะให้ไปเป็นเพื่อนแทนเก็น...” ริทสึใช้ไม้ตายสุดท้ายแล้วทำเป็นงอนเดินออกจากห้องชมรม
“เธอเรียกเจ้าเทะสึกะมาจริง ๆ ฉันจะหักคอเธอแน่!!” ซานาดะต้องรีบเดินออกไปตามและสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการทะเลาะกันอีกจนได้
“เฮ้อ~ ไม่ไหว ๆ ตั้งแต่ริทสึมารองกัปตันซานาดะก็เป็นแบบนี้ตลอดเลยแหะ” คิริฮาระส่ายหัว...
“อาคายะ...วันนี้นายบอกว่ามีนัดกับมิโนรุจังเอาไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่รีบไปเดี๋ยวโดนโกรธเอานะรายนั้นก็เอาแต่ใจไม่แพ้ริทสึเลย” พอได้ยินที่บุนตะพูดอาคายะก็รีบวิ่งแจ่นออกไปอีกคน
“หึ ๆ แล้วนิโอล่ะ” ยูคิมูระถามถึงอีกคนที่หายไปเช่นกัน
“เดินออกไปก่อนแล้ว....เห็นบอกว่ามีธุระ”
“พอเข้าใจอยู่นะ....ทุกคนกลับบ้านกันได้แล้วล่ะเดี๋ยววันนี้ฉันจะเป็นคนปิดห้องชมรมเอง” ยูคิมูระรอให้ทุกคนออกไปก่อนถึงจะค่อยปิดห้องแต่ก่อนที่เขาจะกลับบ้าน....ยูคิมูระเลือกที่จะเดินไปดูแปลงดอกไม้ในสวนของโรงเรียน.....แต่ว่า......
“ระวัง!!!” เสียงของผู้หญิงดังมาจากข้างบน
โครม!!
“โอย~.....ขอโทษนะ” เธอหล่นมาทับยูคิมูระอย่างจัง
“มะ ไม่เป็นไร แล้วเธอ.....ฮิคาริจัง?” พอผู้หญิงคนนั้นลุกออกไป...ยูคิมูระก็ได้เห็นหน้าของเธออย่างชัดเจน
“ยูคิมูระ? ขอโทษนะไม่นึกเลยว่าเป็นนายน่ะ...ขอโทษจริง ๆ นะที่หล่นมาทับแบบนั้น”
“มะ ไม่เป็นไรก็แค่จุกเท่านั้น” ตอนนี้ยูคิมูระคงนึกเสียใจที่ไม่ได้มีร่างกายใหญ่โตและแข็งแรงเหมือนซานาดะ
“ว่าไงนะ! ตายล่ะ ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย...เอ่อ...ฉันขอโทษจริง ๆ นะคือแบบว่า...เอ่อ...ฉัน....คือฉัน.....”
“ไม่เป็นไร ๆ มันก็แค่...จุก....แบบว่าแค่นิดหน่อยไม่ได้ถึงกับเจ็บมาก...ก็แค่นิดหน่อยเอง...ใช่เท่านั้นเอง...”
“นายแน่ใจนะว่าไม่เป็นไร...”
“ไม่เป็นไร...แล้วเธอตกลงมาได้ยังไง...?”
“คือฉันไม่ได้ตั้งใจจะตกลงมา...แบบว่า...ต้นไม้มัน....เอ่อ.....ต้นไม้เหรอ!!” ฮิคาริเหมือนนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองต้องทำอะไรอยู่...
“ต้นไม้มีอะไรเหรอ?....”
“มีแมว....แบบมันขึ้นไปบนต้นไม้แต่มันลงมาไม่ได้...ฉันก็เลยจะขึ้นไปช่วยแต่ว่าโดนมันข่วนที่หลังมือจนฉันเสียหลักตกลงมาน่ะสิ” ฮิคาริโชว์รอยข่วนที่หลังมือให้ยูคิมูระดูก่อนจะชี้ตรงจุดที่น้องแมวอยู่
“เป็นรอยเล็บแมวเลย....เดี๋ยวฉันจะ....เอ่อ...พันแผลให้แล้วกัน” ยูคิมูระหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมาพันแผลให้กับฮิคาริ
“ขอบใจนะ....”
“งั้นต่อไปก็.......” จู่ ๆ ยูคิมูระก็ถอดมาดเจ้าชายปีนขึ้นต้นไม้ที่ฮิคาริเพิ่งตกลงมาทันที
“ยูคิมูระ!! นายจะทำอะไรของนายน่ะ เดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก!!”
“ไม่ต้องห่วง....อึบ...เรื่องแบบนี้ฉันสบายมากอยู่แล้ว....” ยูคิมูระปีนขึ้นไปเรื่อย ๆ จนถึงตัวน้องแมว....
“ยูคิมูระ!!”
ฟ่อ!!! น้องแมวขู่ใส่ยูคิมูระ
“ไม่เป็นไร...ไม่ต้องกลัวนะ” น้องแมวขู่แต่ไม่ได้ทำอะไรยูคิมูระ...เขาจึงใช้มือข้างหนึ่งอุ้มน้องแมวส่วนอีกข้างก็ค่อย ๆ ปีนลงมาอย่างช้า ๆ
“นี่นายจะบ้ารึไง! รู้หรือเปล่าว่ามันอันตรายขนาดไหนน่ะ” ลงมาจากต้นไม้ไม่ทันไรก็โดนฮิคาริตวาดใส่แล้ว
“แต่ฉันเห็นเธอปีนขึ้นไปนอนตลอด...”
“อย่าเอาฉันมาเปรียบเทียบกับนายนะ ฉันน่ะปีนต้นไม้เป็นร้อย ๆ ครั้งส่วนนายก็...คุณชายที่เพิ่งผ่าตัดหายป่วยออกจากโรงพยาบาล...เพิ่งทำกายบำบัด..เพิ่งจะได้กลับมาเดินได้วิ่งเล่นกีฬาสนุกสนาน จะมาปีนป่ายต้นไม้เป็นลิงได้ไงล่ะ”
“พูดแบบนี้แสดงว่า เป็นห่วงผมอยู่สินะ” โดนสวนกลับแบบนี้หน้าของฮิคาริก็แดงก่ำทันที
“อย่าพูดเข้าข้างตัวเองให้มากนักนะ....” ฮิคาริต่อยแขนยูคิมูระแก้เขินไปทีหนึ่ง
แง้ว! น้องแมวส่งเสียงร้องบอกให้ว่า ช่วยสนใจเค้าบ้างสิ
“อ๊ะ! ขอโทษนะเจ้าแมวน้อย....” ยูคิมูระเอามือเกาคางน้องแมว
“เป็นแมวประสาอะไรปีนขึ้นต้นไม้ได้แต่ลงไม่ได้....เสียชื่อแมวหมดเลย..”
แง้ว!! น้องแมวส่งเสียงบอกว่า อย่ามาว่าเค้านะ
“งอนเป็นด้วยเหรอเนี่ย...น่ารักจัง...” ฮิคาริจะลูบหัวบ้างแต่น้องแมวไม่ยอมรู้สึกว่า...จะชอบให้ยูคิมูระจับมากกว่า
“เพราะเธอไปว่าเมื่อกี้...เจ้าแมวคงไม่ค่อยชอบเท่าไรนะ”
“งั้นคำถามต่อไป...เราจะเอายังไงกับเจ้าแมวตัวนี้ดีล่ะ...” ทั้งคู่ก้มลงมองที่น้องแมว
วันต่อมา....
“ว่าไง......” ยูคิมูระเงยหน้าขึ้นไปทักทายฮิคาริที่นอนเล่นอยู่บนต้นไม้ในสวนอีกตามเคย
“หวัดดี...นายมาหาเจ้าเหมียวอีกแล้วสินะ” ยูคิมูระแค่ยิ้มบาง ๆ ให้เท่านั้น
เหมียว~
“วันนี้อารมณ์ดีจังเลยนะ...” น้องแมวเดิมออกมาจากพุ่มไม้แล้วเข้าไปคลอเคลียขายูคิมูระ
“เมื่อกี้ฉันเพิ่งให้อาหารแมวกระป๋องไป ท่าทางมันคงจะชอบนะแต่ว่า....มันยังไม่ค่อยชอบขี้หน้าฉันเหมือนเดิมเลย” ฮิคาริกระโดดลงมาจากต้นไม้แล้วโชว์แผลใหม่ล่าสุดให้อยู่ยูคิมูระดู
“ฮ่า ๆ เพราะคิดว่าจะเป็นแบบนี้ฉันก็เลยเตรียมพลาสเตอร์ติดแผลมาด้วย”
“ขอบใจ....” ฮิคารินั่งลงข้าง ๆ ยูคิมูระทั้ง 2 ไม่ได้จ้องหน้ากันและไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ
เหมียว~ น้องแมวกระโดดไปนั่งบนตักของยูคิมูระ
“น่าอิจฉาจังเลยนะที่เจ้าเหมียวชอบนาย” น้องแมวหันมามองแบบเยาะหยันแถมไม่ให้ยูคิมูระรู้ด้วย เห็นแบบนี้ฮิคาริก็ยั่วจนแทบอยากตบหัวเจ้าแมวตัวนี้ให้กระเด็นไปไกล ๆ เลย
“จะลองจับหน่อยมั้ยล่ะ?” ยูคิมูระยื่นน้องแมวมาหาฮิคาริ
แง้ว!? น้องแมวร้องท้วงไม่อยากให้ฮิคาริจับ
“ไม่ดีกว่า...นายก็เห็นอยู่แล้วนี่นาว่าเจ้าเหมียวไม่ชอบ”
“ถ้างั้นเอานี่ไปใช้ก่อนมั้ยล่ะ....หรือจะเอาอันนี้ไปล่อเจ้าแมวก่อนล่ะ” ยูคิมูระหยิบของเล่นแมวกับของว่างสำหรับน้องแมวออกมา
“นี่นายคิดจะเลี้ยงเจ้าแมวไว้จริง ๆ เลยรึไงยะ?...” เห็นอุปกรณ์ที่ยูคิมูระเตรียมมาเล่นกับน้องแมว ฮิคาริก็เหงื่อตกไปแล้วไม่รู้กี่เม็ด
“อืม...เลี้ยงได้ก็ดีเหมือนกันนะ แต่ว่าเอามาอยู่ชมรมคงไม่ได้แน่เพราะซานาดะคงไม่ยอมอยู่แล้ว...”
“ทำไมถึงไม่ให้ล่ะ...”
“ถ้าบอกไป...ซานาดะก็ต้องกลับมาแบบว่า ‘จะเลี้ยงไว้ทำไมกันก็ที่นี้มีแมวจอมเอาแต่ใจอยู่แล้วตั้งตัวนึง’ หมอนั่นคงพูดประมาณแบบนี้แน่นอนเลยล่ะ ฮ่า ๆ”
“ถ้าซานดาะพูดแบบนั้นจริง ฉันว่าหมอนั่นคงโดนริทสึงอนแก้มป่องใส่ก่อนแน่ ๆ”
“งั้นเลี้ยงไว้ที่บ้านของเธอได้มั้ยล่ะ....”
“บ้านของฉันไม่รู้สินะ...แต่จะว่าไปแม่ก็บ่นว่าอยากหาสัตว์เลี้ยงมาไว้ที่บ้านเหมือนกันนะ”
“งั้นตกลงตามนี้เอาไปเลี้ยงที่บ้านเธอ” พูดมาไม่ได้ถามฮิคาริก่อนเลยว่า ยอมตกลงด้วยหรือเปล่า
“จะบ้ารึไง...อย่าลืมสิว่าเจ้าเหมียวไม่ชอบขี้หน้าฉันน่ะ”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกนะ...แต่แบบนี้คงไม่ได้เห็นหน้าเจ้าเหมียวอีกแล้วจะทำยังไงกันดีล่ะ....” ยูคิมูระนั่งหน้าซึมทันทีเมื่อเห็นว่าจะไม่ได้เล่นกับเจ้าเหมียวแล้ว
“แล้วนายจะมานั่งซึมทำไมเล่า เจ้าเหมียวไม่ได้ไปอยู่บ้านคนอื่นสักหน่อย” พอพูดแบบนั้นยูคิมูระก็เกิดปิ๊งไอเดียบางอย่างขึ้นมาแล้ว
วันต่อมาที่บ้านฮิคาริ
“โมโมโยะ~” ก้าวเข้ามาในบ้านฮิคาริไม่ทันไรยูคิมูระก็เดินไปหาน้องแมวที่ได้ชื่อใหม่ว่า ‘โมโมโยะ’ จอมป่วน
“กลายเป็นพวกคลั่งแมวไปอีกรายแล้วสินะ” ฮิคาริทำหน้าบึ้งก่อนจะเดินไปหยิบน้ำผลไม้และขนมทั้งของคนและของแมวมาที่ห้องนั่งเล่น
“ฮิคาริจังเป็นอะไรไปงั้นเหรอ” ยูคิมูระเลิกสนใจโมโมโยะแล้วหันไปคุยกับฮิคาริ
“เปล่าสักหน่อย...มาที่นี้เพื่อจะเล่นกับเจ้าโมโยะไม่ใช่เหรอก็เล่นไปซะสิ” ท่าทางฮิคาริจะงอนจริงอะไรจริง งานนี้ยูคิมูระต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว...
จุ๊บ!
“............” จู่ ๆ ยูคิมูระก็ดึงเธอเข้ามาจูบแบบไม่ตั้งตัวแบบนั้เล่นเอาฮิคาริทำอะไรไม่ถูกเลย
“จริง ๆ แล้ว...คนที่ฉันอยากเจอมากที่สุดก็คือ...เธอนะ ฮิคาริจัง”
ประกาศล่วงหน้าอีกรอบ!!! ไรเตอร์มีสอบ Final 1-6 มี.ค ฉะนั้นงดอัพและที่สำคัญไรเตอร์จะเริ่มไปฝึกงานวันที่ 11 ฝึกงานอยู่ประมาณ 2 สัปดาห์แต่น่าจะกลับก่อนวันที่ 28-29 เพราะงั้นต้องขออภัยที่จะต้องบอกว่า ช่วงเดือนมีนาไรเตอร์อาจไม่สามารถอัพนิยายได้นะค่ะ T^T คิวงานมันเต็ม
ความคิดเห็น