คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #73 : [Special Love Passion] Atobe x Annita; ไอ้บ้า!! เลิกกวนหัวใจฉันสักที!
[Special Love Passion] Atobe x Annita; ไอ้บ้า!! เลิกกวนหัวใจฉันสักที!
ที่โรงแรมหรูใจกลางกรุงโตเกียว....โรงแรมในเครือธุรกิจของโคโนเอะกรุ๊ปที่มีชื่อเสียงด้านธุรกิจโรงแรม ณ ห้องจัดงานเลี้ยง...
ครืน~ บรรยากาศในห้องจัดเลี้ยงที่ควรจะสนุกสนานกันแต่ในมุมหนึ่งของห้องบรรยากาศกำลังอึมครึมได้ทีเพราะ.....จอมเอาแต่ใจ 2 หน่อนั่นเอง.....
ย้อนกลับไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว....ครอบครัวของริทสึได้จัดงานเลี้ยงเปิดตัวธุรกิจโรงแรมแห่งใหม่ของบริษัทซึ่งคนที่เป็นหัวหน้างานนี้ก็คือ ริทสึนั่นเอง.....เพราะฉะนั้นคืนนี้เธอจึงชวนซานาดะมาเป็นคู่ในงานนี้ด้วย แต่ว่า......
“รุ่นพี่โคโนเอะสวัสดีค่ะ...” งานนี้แอนนิต้าก็มาด้วย....ถึงแอนนิต้ากับริทสึจะอายุเท่ากันแค่เธอนับถือในภาพลักษณ์ที่ดูเป็นผู้ใหญ่ของริทสึและความสามารถด้านเทนนิสที่เก่งจนถูกเรียกตัวตั้งแต่อยู่แค่ปี 1
“ขอบคุณมากเลยนะที่มาร่วมงานตามคำเชิญของฉัน”
“ความจริงฉันก็มีงานถ่ายแบบเหมือนกันแต่รู้สึกว่างานของรุ่นพี่สำคัญมากกว่าก็เลยมา...” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ความจริงแอนนิต้าอยากมางานนี้ใจจะขาดตั้งแต่ได้รับจดหมายเชิญจากมือของริทสึ
“ฮ่า ๆ ขอบคุณอีกครั้งนะหวังว่างานเลี้ยงจะถูกใจเธอนะ...”
“ขอให้เป็นอย่างที่รุ่นพี่พูดค่ะ...” ในขณะที่ 2 สาวกำลังพูดคุยกันอยู่ 2 หนุ่มหล่อก็เดินมาหาทั้งคู่ทันที
“วันนี้ก็ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ ริทสึจัง...” อาโตเบะเดินเข้ามาทักแต่ซานาดะกลับทำหน้าบึ้งใส่ซะงั้น
“ขอบคุณจ๊ะอาโตเบะคุง.....เก็นเป็นอะไรมั้ย?” ยิ้มอย่างเขินอายก่อนจะหันไปสนใจแฟนหนุ่มที่เอาแต่หน้าบึ้งหน้ามุ่ยตั้งแต่เข้ามาในงาน...
“หืม....!?” สายตาของอาโตเบะหันไปปะทะกับแอนนิต้าอย่างจัง
“มองอะไรไม่ทราบ....?” ตอนนี้ความรู้สึกของคู่นี้ในวินาทีที่ได้จ้องหน้าอีกฝ่ายก็คือ ไม่ถูกชะตากับคนตรงหน้าสุด ๆ เลย....
“ฉันยังไม่ได้แนะนำให้รู้จักเลยสินะ....นี่แอนนิต้า โมนอคโค เธอเป็นเพื่อนของฉันแล้วก็เป็นนางแบบด้วยนะคิดว่าพรีเซ็นเตอร์โปรโมทโรงแรมใหม่จะให้เป็นแอนนิต้าน่ะ...”
“อะ เอ๋!? รุ่นพี่ไม่เห็นเคยบอกเลยนิค่ะแล้วไอ้โรงแรมใหม่ของรุ่นพี่เนี่ย...มัน....ยังไงกัน?”
“ก็กำลังจะบอกอยู่นี่ไงล่ะ....ฉันลองปรึกษากับอาโตเบะคุงแล้วเสนองานนี้กับคุณพ่อของฉันว่า จะสร้างโรงแรมที่สามารถใช้ค่ายฝึกหรือค่ายเก็บตัวของพวกชมรมกีฬาได้น่ะไม่สนว่าอยู่ชั้นปีไหนขอให้เป็นชมรมเกี่ยวกับกีฬาก็พอ.....และต้องให้แขกที่มาพักได้สนุกกับกิจกรรมพวกนี้ด้วย”
“มะ ไม่จริงน่าอย่างรุ่นพี่เนี่ยจะ.....?”
“อืม....ตอนแรกฉันก็ตกใจพอ ๆ กับเธอเหมือนกันล่ะ...” พอได้ยินซานาดะพูดแบบนี้ริทสึก็ยิ้มอย่างภูมิใจ
“ข่าวดีก็คือ ประธานกลุ่มโคโนเอะกรุ๊ปอนุมัติข้อเสนอนี้แล้วสั่งให้ริทสึจังเป็นคนดูแลงานนี้ทั้งหมด.....จุดที่จะสร้างก็คือที่คารุอิซาว่า”
“รุ่นพี่....เมื่อก่อนฉันคิดว่ารุ่นพี่แค่เพี้ยนแต่ตอนนี้รุ่นพี่บ้าสุด ๆ เลยนะค่ะ”
“ก็เรื่องปกตินี่นา....พวกพี่สาวฉันน่ะเริ่มช่วยทำงานและดูแลโรงแรมของคุณพ่อตั้งแต่อายุ 15 แล้วล่ะ....ฉันเป็นน้องคนสุดท้องก็ต้องหาอะไรที่พิเศษกว่าพี่ ๆ อยู่แล้วล่ะ”
“บ้านเธอไม่มีใครปกติเลยใช่มั้ย....” ซานาดะเริ่มเครียดเกี่ยวกับแฟนสาวของตัวเองแล้ว
“เป็นผู้หญิงที่สุดยอดกว่าที่คิดนะ...”
“เอาชนะรุ่นพี่ไม่ได้เลยค่ะ....”
“ใช่ที่ไหนกันล่ะ...ส่วนใหญ่พวกเราจะลองเข้าไปบริหารและช่วยโรงแรมที่มีปัญหาเท่านั้น...พอทุกอย่างเริ่มคงที่แล้วคนของบริษัทจะเข้ามาจัดการแทนแต่ใครอยากจะทำต่อก็ได้ไม่มีปัญหา....คุณพ่อของฉันแค่อยากให้ฝึกเอาไว้น่ะเผื่อเกิดปัญหาร้ายแรงจะได้รับมือเอาได้ทันไงล่ะ”
“ริทสึ....ฉันพูดอะไรไม่ถูกแล้ว”
“นี่เธอก็โอเวอร์พอ ๆ กับฉันเลยนะ”
“รุ่นพี่....ฉันแพ้แล้วค่ะสู้ไม่ได้จริง ๆ”
“เอาน่า~อุตส่าห์ได้มาเป็นพรีเซ็นเตอร์ร่วมกับอาโตเบะคุงทั้งทีนะ...เดี๋ยวฉันขอตัวไปทางนู่นหน่อยนะ เก็นนายก็มากับฉันด้วยสิ....” จากนั้นริทสึก็ทิ้งให้ทั้งคู่อยู่ด้วยและเรื่องก็เริ่มต้นหลังจากนี้เอง...
“ฉันกับ....ผู้หญิงนี่น่ะเหรอ?”
“ต้องมาพรีเซ็นเตอร์กับหมอนี่เนี่ยนะ....”
‘จ้างมา 10 ล้านฉันก็ไม่ทำเด็ดขาด’ ช่างเป็นบังเอิญหรืออะไรไม่รู้ที่ทำให้ทั้ง 2 ดันมาคิดตรงกัน
เปรี๊ยง!!! เมื่อ 2 ตาประสานกันโดยบังเอิญก็เกิดตาประสานกันชนิดที่คนภายนอกไม่สามารถเข้าใกล้ได้ (ไม่ถูกกันขั้นรุนแรงเลย)
“หึ! อยู่ตรงนี้แล้วมันหงุดหงิดไปหาของว่างทานดีกว่า...” แอนนิต้าเดินไปหาอะไรทาน...อาโตเบะก็เดินตามมาด้วยเช่นกัน...
“หึ ๆ ไม่อยากเชื่อเลยว่าคนมีระดับอย่างเธอจะเลือกทานของธรรมดาอย่างเดียวแบบนี้...” อาโตเบะเยาะเย้ยเมื่อเห็นแอนนิต้าเลือกทานแต่พวกสลัดและของเรียกน้ำย่อย
“มันก็ยังดีกว่านายที่เลือกแต่อาหารเลี่ยน ๆ เห็นมันน่าคลื่นไส้จริง ๆ”
“ให้มันน้อย ๆ หน่อยที่ฉันเลือกทานก็เพราะโรงแรมนี้ไม่มีของถูกใจฉันต่างหากล่ะ” อ้าวเฮ้ย!! จู่ ๆ ทำไมมันไปโดนโรงแรมของริทสึได้ล่ะ =[]=;
“มันก็เหมือนกันแหละยะ!! ที่ฉันเลือกทานของพวกนี้ก็เพราะมันดูน่าทานที่สุดในสายตาของฉัน...อาหารอย่างอื่นรสชาติก็งั้น ๆ ไม่ถูกปากฉันสักอย่าง” จะทะเลาะจะเถียงกันก็ไม่ว่าแต่ทำไมต้องเอาโรงแรมของริทสึมาเกี่ยวด้วย...?
“กุ้งล็อบสเตอร์นี้ตัวเล็กกว่าที่ฉันเคยทาน 2 เท่า”
“ฟัวกราส์ที่ฉันไปทานโรงแรม 3 ดาวในฝรั่งเศสยังอร่อยกว่าอีก”
“ปูอลาสก้าไม่ถึงคลาสที่ปากของฉันจะทานได้....”
“เนื้อซี่โครงแกะนี่มัน Low Class เกินไปที่จะให้มีระดับอย่างฉันมาทาน....” ยืนเถียงกันเรื่องความมีคลาสของตัวเองจนไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่า ลูกสาวเจ้าของโรงแรมยืนฟังมาตั้งแต่ต้นแล้ว.....
“แซลมอนพวกนี้ไม่ต้องสั่งมาจากต่างประเทศหรอก...ฉันให้พ่อบ้านไปซื้อแถวตลาดท่าเรือยังอร่อยกว่าเลย.....”
ปึ๊ก!
“ไอ้แฮมนี่ใช่ของพาร์ม่าจริงเหรอ นึกว่าไปซื้อมาจากซุปเปอร์มาเก็ตแถวนี้ซะอีก” แขกคนอื่นที่ได้ยินคู่นี้พูดกันก็เริ่มวางจาน
ปึ๊ก!! ซานาดะค่อย ๆ ถอยห่างจากแฟนสาวเพราะตอนนี้เธอกำลังอารมณ์ไม่ดีมาก ๆ
“ไอ้พวกบ้าตรงนั้นหยุดได้รึยัง!!!” ริทสึสวมหน้ากากมินิบอสแล้ว
“ริทสึจัง?”
“รุ่นพี่...ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะค่ะ?”
“ทำไมน่ะเหรอ....เพราะมีคนบ้า 2 คนมายืนเถียงเรื่องรสนิยมความไฮโซของตัวเองจนเอาเรื่องอาหารโรงแรมของบ้านฉันมาเกี่ยวด้วยน่ะสิ....”
“นะ นี่เธอได้ยินด้วยงั้นเหรอ”
“ตั้งแต่เมื่อไรค่ะ.....”
“ก็ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้เลยล่ะ....ให้ตายสิรู้สึกไม่ชอบมาพากลที่ปล่อยพวกเธออยู่ 2 คนเลยจะมาดูสักหน่อยก็เห็นยืนเถียง....โดยเอาอาหารของโรงแรมเข้ามาเกี่ยวด้วยถ้าอยากทะเลาะกันก็เชิญแต่อย่าเอาบุคคลที่ 3 เข้ามาเกี่ยวด้วยสิยะ!!”
“........” ถึงกับเถียงไม่ออกเลย
“เพราะพวกเธอทะเลาะทำเอาแขกคนอื่นไม่กล้าทานอะไรเลยรู้มั้ยล่ะ....จะทะเลาะหรืออะไรฉันก็ไม่ว่าหรอกนะแต่ว่าอย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปด้วยสิ” โดนดุแบบนั้นรู้สึกเหมือนกับว่าอาโตเบะกับแอนนิต้ากลายเป็นเด็กแล้วริทสึเป็นผู้ใหญ่ไปเลย
“....นี่เธอ...สงครามยังไม่จบหรอกนะ” ขณะที่ยืนฟังอยู่อาโตเบะก็กระซิบกับแอนนิต้า
“ฉันเองก็ไม่ยอมจบง่าย ๆ เหมือนกัน”
ครืน~
“กล้ามากเลยนะที่แอบคุยกันตอนฉันกำลังพูดอยู่น่ะ....” รู้สึกเหมือนมียักษ์มาจุติลงมาตรงหน้าทั้งคู่
กลับมา ณ เวลาปัจจุบัน.....ทั้งคู่โดนจับแยกไม่ให้เข้าใกล้กัน....นั่งหน้ามุ่ยเป็นตูดลิงทั้งคู่เลย.....
“ดีแล้วเหรอที่ปล่อย 2 คนนั่นเอาไว้น่ะ” ซานาดะถามขึ้นขณะที่แฟนสาวกำลังตักอาหารใส่จานทั้งของตัวเองและของแฟนด้วย
“...ไม่หรอกอีกสักพักด้วยก็กลับมาเป็นแบบเดิมแต่ที่ต้องกันไว้ก่อนก็เป็นเพราะ....พี่สาวของฉันกำลังมาไงล่ะ”
“พี่สาว...คนไหน?”
“พะ พี่คิซาระ....เธอเป็นคนบริหารโรงแรมที่พวกเราอยู่ตอนนี้ไงล่ะถ้าเกิด....พี่คิซาระมาได้ยินที่พวกนั้นคุยกัยล่ะก็.......” แค่นึกถึงริทสึก็ยืนหน้าซีด ตัวสั่นหงึก ๆ เป็นลูกหมาไปแล้ว
“นี่เธอกลัวพี่สาวขนาดนั้นเลยเหรอ?” ซานาดะถึงกับงงเพราะไม่เคยเห็นริทสึเป็นแบบนี้มาก่อน
“พี่คิซาระน่ะนอกจากเป็นคนฉลาด มีไหวพริบเป็นเลิศแล้วยังเป็นนักไอคิโด้ 3 ดั้ง ยูโด คาราเต้และไทจุสสึอีก...แถมพี่คิซาระยังเคยล้มผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่านาย 2 เท่ามาแล้วนะขนาดพี่ริวจิที่เป็นนักกีฬา K-1 อันดับ 1 ของสังกัดก็เคยแพ้มาแล้วเลยเพราะงั้นล่ะพวกฉันเลยไม่มีใครกล้าหือกับพี่เลยสักคน”
“จะกลัวไปทำไมล่ะ...มีฉันอยู่ด้วยทั้งคน” ซานาดะลูบหัวริทสึเบา ๆ
“นี่เก็น......ถ้าฉันเป็นผู้ใหญ่....ฉันจะแต่งงานกับเก็นนะ”
“พูดเป็นเด็กอนุบาลไปได้....” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็คงเขินไม่ใช่น้อย ๆ แน่นอน ส่วนทางด้านอาโตเบะกับแอนนิต้าก็.....
จ้อง~ แล้วเขยิบเข้ามาใกล้ทีล่ะนิด....จากนั้นก็....
“รับเครื่องดื่มหน่อยมั้ยครับ....” บริกรหนุ่มเข้ามาทัก...
“ขอน้ำพั๊นซ์แบบผสมแอลกอฮอล์แล้วกัน”
“เดี๋ยวก่อนสินายน่ะ...เอาแชมเปญมาหน่อย” อาโตเบะเดินเข้าไปหยิบแก้วแชมเปญหน้าตาเฉย....
“ถึงจะบอกว่าเป็นแชมเปญแต่มันเป็นแบบไร้แอลกอฮอล์สินะ....ยังอ่อนหัดอยู่นะนาย”
“ของคุณมีแอลกอฮอล์ก็จริงแต่มันก็แค่แอลกอฮอร์อ่อน ๆ ในน้ำผลไม้ราคาถูกเท่านั้นล่ะ...”
“ไอ้แชมเปญราคาถูกแบบนั้นใครจะดื่มลงล่ะ มีแต่คนไร้รสนิยมแต่ตาต่ำจริง ๆ ถึงจะตาถั่วไปดื่มของพรรคนั้น”
“แต่ของเธอน่าจะเปลี่ยนจากน้ำพั๊นซ์ที่เด็กอนุบาลดื่มจะดีกว่านะ”
“อย่าคิดว่าเป็นคุณชายไฮโซแล้วจะมาดูถูกฉันได้นะยะ”
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่งกับคนธรรมดาอย่างเธอเหมือนกัน...”
“อยากจะโดนฉันตบมั้ยยะ”
“ลองดูสิ...ฉันเองก็จะเล่นกับริมฝีปากของเธอเหมือนกัน....” และในขณะที่ทั้งคู่กำลังทำสงครามเย็นกันอยู่....แขกรายใหม่ก็เข้ามาในงานพอดิบพอดี
“งานคราวนี้เรียบร้อยดีใช่มั้ย....” แขกรายใหม่หันไปถามเลขาส่วนตัวของตัวเอง
“ค่ะ น้องสาวคนเล็กสุดของท่านคิซาระเป็นคนจัดการด้วยตัวเอง...” คิซาระ...พี่สาวของริทสึกวาดสายตาหาผู้เป็นน้องก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอ
“ริทสึ....ไม่คิดเลยว่าเธอจะคบกับไอ้หนุ่มหน้าแก่นี่จริง ๆ ตามที่ยัยจิกะบอก” สายตาที่จิกะมองไปที่ซานาดะคือ เธอยังไม่ยอมรับให้ซานาดะมาดูแลน้องสาวสุดที่รักของเธอ
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะค่ะ....เดี๋ยวหนูจะพาพี่คิซาระไปรู้จักกับหุ้นส่วนสร้างโรงแรมใหม่ของหนู...” คิซาระไม่มีปฏิกิริยาตอบรับอะไรริทสึจึงพาเธอไปหาอาโตเบะ....แต่ว่าคู่นั้นในขณะนั้นก็ยัง.....ทะเลาะเหมือนเดิม....
“คนอย่างนายอย่ามาหลงตัวเองว่าดูดีเพราะ นายรวย หล่อเริดเลยนะไอ้พวกผู้หญิงที่มาชอบนายน่ะมันก็แค่ผู้หญิง Low Class เท่านั้นแหละ”
“เธอก็เหมือนกันอย่านึกว่าตัวเองเป็นลูกครึ่งแล้วจะสวยนะ ผู้หญิงอย่างเธอแค่หางตาฉันก็ไม่สนหรอก”
“ถ้านายไฮโซจริงแล้วจะมางานเลี้ยงในโรงแรมกิ๊กก๊อกแบบนี้ทำไมยะ” พอซานาดะกับริทสึได้ยินแบบนี้ก็รีบถอยห่างจากคิซาระทันที ลางร้ายกำลังจะมา...
“คิดว่าฉันอยากมาไอ้โรงแรมไร้รสนิยมแบบนี้งั้นเหรอ...ว่าแต่ฉันแล้วคุณผู้หญิงที่คิดว่าตัวเอง High Class จะมาที่นี้ทำไมล่ะ” ซานาดะรีบคว้าริทสึมากอดเพื่อกันลูกหลงที่จะเกิดขึ้น....เริ่มเห็น DEAD ZONE ของทั้งคู่ลาง ๆ แล้ว
“ที่ฉันมาก็เพราะรุ่นพี่บอกให้ฉันมา....ถ้าไม่มีรุ่นพี่ฉันก็ไม่อยากจะมานักหรอกโรงแรม 3 ดาวที่ฉันเคยไปพักในปารีสยังดีกว่านี้เลย”
“....เอ่อ.....อาโตเบะคุง.....แอนนิต้าคือว่า.....” ริทสึพูดขึ้นแต่ตัวเธอสั่นในอ้อมแขนของซานาดะเพราะกลัวไอออร่าอำมหิตที่พี่สาวของเธอปล่อยมา
“ริทสึ....ไอ้เด็ก 2 คนนี้เป็นเพื่อนเธอใช่มั้ย.....”
“คะ ค่ะ พี่คิซาระ...”
“พะ พี่เหรอ?” อาโตเบะกับแอนนิต้าจ้องมองคิซาระอย่างอึ่ง ๆ
“อะ อืม....แล้วก็เป็นผู้บริหารโรงแรมที่เราอยู่ตอนนี้ด้วยล่ะนะ” พอได้ยินแบบนี้ทั้งคู่ถึงกับหน้าซีดทันที
“คิดว่าตัวเองใหญ่โตไฮโซ High Class มาจากไหนไม่ทราบห่ะ! ไอ้เด็กเวรพวกนี้กล้าดียังมาว่าโรงแรมที่ฉันใช้เวลาบริหารถึง 3 ปีกว่าจะได้เป็นรูปเป็นร่างแบบนี้กัน”
“ระ ริทสึ/ระ รุ่นพี่” ทั้งคู่หันไปขอความช่วยเหลือจากริทสึ...แต่อีกฝ่ายเอาแต่ปิดหูปิดตาซบอกซานาดะตัวสั่นหงึก ๆ อยู่เลย
“.....เรียกไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกริทสึกลัวคุณคิซาระจะตาย” ซานาดะพูดพร้อมกับปลอบใจแฟนสาวไปด้วย
“ขะ ขอโทษด้วยครับ/ค่ะ”
“แค่พูดขอโทษมันจะจบรึไง....จะเกลียดจะทะเลาะก็เรื่องของพวกเธอแต่อย่ามาสร้างปัญหาให้โรงแรมของฉันเด็ดขาด....”
“.............”
“ที่นี้คือโรงแรมของฉัน....แล้วฉันคือนายหญิงของที่นี้...ใครกล้ามาว่าร้ายดูถูกโรงแรมของฉัน...ฉันจะไม่ปล่อยมันแน่นอน....แต่เห็นว่าพวกนายยังเป็นเด็กฉันจะปล่อยไปก่อน”
“เอ๋! จริงเหรอค่ะ....?” แอนนิต้ายังงงอยู่
“พะ พี่คิซาระน่ะถึงจะดูโหดแต่ก็เป็นคนรักเด็กนะ....”
“แค่นี้ก็กลัวแล้วงั้นเหรอ...แบบนี้ต้องกลับไปสั่งสอนกันซะใหม่แล้วสิ” เจอแบบนี้เข้าไปริทสึยิ่งกลัวกว่าเก่าอีก
“เลิกทะเลาะกันแล้วจับมือคืนดีกันซะ....”
“ช่วยไม่ได้.....” อาโตเบะยื่นมือไปตามที่คิซาระสั่งแล้วแอนนิต้าล่ะ
เพี๊ยะ!!
“ใครมันจะไม่จับมือของไอ้คนบ้าหลงตัวเองแบบนี้กันล่ะ!!”
“นึกว่าฉันอยากจับมือของเธอหรือไงล่ะ...ยัยบ้า!!” แล้วก็กลับมาทะเลาะกันเหมือนเช่นเคย
“จะ เจ้าพวกเด็กเปรตเอ๊ย!!!!” จากนั้นคิซาระก็จับโยนอาโตเบะกับแอนนิต้าออกจากงานเลี้ยง ส่วนริทสึก็โดนพี่สาวดุไปตามระเบียบ
หลายวันต่อมา.....ที่คฤหาสน์ของแอนนิต้า....
“ฮ้าว~ ง่วงนอนชะมัดเลย....” เวลาบ่ายกว่า ๆ แอนนิต้าเพิ่งจะออกจากห้องนอนของตัวเองแล้วเดินลงมายังห้องนั่งเล่นที่มีพี่ชายฝาแฝดกับน้องสาวนั่งอยู่ในห้องก่อนแล้ว
“แอน...เธอจะง่วงนอนอะไรอีกเพิ่งจะตื่นเองไม่ใช่รึไง” พี่ชายฝาแฝดของเธอพูดขึ้น
“อเล็กซ์เงียบไปเลย...แล้วพ่อกับแม่ล่ะหายไปไหน”
“ออกไปทำธุระข้างนอกน่ะ เย็น ๆ ถึงจะกลับ....” น้องสาวคนเล็กพูดก่อนจะหันกลับสนใจหน้าทีวีต่อ
“งั้นเหรอ.....ในครัวมีอะไรทานมั้งอ่ะ”
“ในตู้เย็นน่ะ....จริงด้วยสิ! เมื่อคืนพี่ลืมเอามือถือขึ้นไปด้วยใช่มั้ยล่ะ? มีคนโทรมาหาพี่ตั้งหลายสายแน่ะ” น้องสาวยื่นมือถือคืนให้กับเจ้าของ
“ขอบใจ......” แอนนิต้าเช็คดูว่ามีใครโทรมาหาเธอบ้างจนไปสะดุดตาเข้ากับเบอร์หนึ่งเข้า.....
“.......ไอ้บ้านั่นอยากหาเรื่องกวนประสาทฉันรึไง....” แอนนิต้าบ่นพึมพำเบา ๆ
“แอนสวดอะไรของเธอ?”
“เปล่านิ? ไปหาอะไรทานก่อนดีกว่า...”
‘6 Miss Call Atobe’
ประกาศ!!!! อาทิตย์หน้าตรุษจีนตั้งเอาไว้โปรแกรมจะกลับบ้าน(หรืออาจจะไม่ได้ไป)....อาจจะไม่ได้อัพเพราะ เวลาไรเตอร์กลับบ้านชอบอู้ นอนอืดอยู่แต่ในบ้าน.... -__-;
เอ่อ.....ขอพูดอะไรกับคม. 326 หน่อยได้มั้ย? คนอ่านท่านอื่นอย่าเครียดนะพอดีก่อนอัพไรเตอร์จะต้องเข้าไปอ่านคอมเม้นของทุกคนก่อน....อ่านแล้วก็ต้องรีบตอบทันทีอะไรประมาณนั้น......
.
.
.
.
ถ้าคุณอยากให้ไรเตอร์รีบอัพให้มันก็ไม่มีปัญหาอะไรแต่มันต้องดูความสำคัญของนิยายแต่ละเรื่องให้ออกก่อนว่าเรื่องไหนสำคัญหรือไม่สำคัญ...ถามหน่อยถ้าเราอุตส่าห์อัพนิยายไปหลาย ๆ ตอนแต่มีคนอ่านคนเม้นไม่กี่คนก็ต้องท้อใจและไม่อยากอัพต่อทั้งนั้น...แถมตอนนี้ไรเตอร์อยู่ปี 2 จะขึ้นปี 3แล้วเรียนมันก็หนักอยู่แล้วมีเวลาอาทิตย์นึงอัพไดแค่้่ 1-2 เรื่องเท่านั้น แน่นอนว่ามันต้องมีเวลาที่แต่งไม่ออกหรือเหนื่อยท้อเป็นธรรมดา....แต่ถ้าอยากให้อัพต่อเร็ว ๆ ก็ได้เพราะไรเตอร์ทำเพื่อคนอ่านอยู่แล้ว.........ยอมเหนือย เพื่อให้คนอื่นมีความสุข....
.
.
.
.
ป.ล. คนไหนอ่านแล้วก็อย่าเครียดอย่าโกรธอะไรนะ เพราะช่วงนี้ไรเตอร์กำลังเครียดเรื่องเรียนและเพื่อนอยู่ แต่จริง ๆ ไรเตอร์ไม่ใช่คนโกรธอะไรใครง่ายอยู่แล้ว....แต่ที่เป็นแบบนี้อาจจะเกิดจากความเครียดค่ะ....
ความคิดเห็น