คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : [Special Love Passion] Yamato x Harusa; ตัวไม่กล้า...แต่ใจอยากบอก...
[Special Love Passion] Yamato x Harusa; ตัวไม่กล้า...แต่ใจอยากบอก...
วันอันแสนสงบ (หรือเปล่า) ที่โรงเรียนมัธยมปลายในเครือเดียวกับเซงาคุ
ครืน~
“ยามาโตะ~ อยู่รึเปล่า.....” สาวมาดห้าวเดินเข้ามาห้องกวาดสายตาหาคนรู้จักที่กำลังนั่งมองหาของในโต๊ะตัวเอง
“ฮิซานะจัง!? วันนี้ลมอะไรหอบมาให้คุณมาหาผมเหรอคร้าบ~” พอเห็นหน้าตากับสีหน้าและคำพูดที่กวนบาทาให้คันจนอยากถีบหน้า
“อารมณ์อยากกระทืบไอ้แว่นปัญญาอ่อนอย่างนายไง” ‘ฮิซานะ’ อดีตกัปตันชมรมเทนนิสหญิงเซชุนเพื่อนสนิทของยามาโตะพูดพร้อมกับหักนิ้วดังกร็อบ ๆ เพื่อบอกว่าตัวเองพร้อมจะอัดร่างสูงได้ทุกเมื่อ
“อี๊!~ เค้าแค่ล้อเล่นนะตัวเธอ~!!”
“เหอะ! งั้นก็แล้วไป....” พูดแล้วก็เดินมาหยิบเก้าอี้ใกล้ ๆ มานั่งที่โต๊ะของยามาโตะ
“เอ่อ....ฮินะจังทานขนมปังหน่อยมั้ยพอดีผมซื้อเกินมาอันนึง” ไม่พูดไม่จาฮิซานะรีบคว้าแล้วแกะทานอย่างรวดเร็ว
“ง่ำ ๆ ๆ เออ สุดสัปดาห์นี้นายว่างเปล่า....”
“ก็ว่างนะ มีอะไรหรือเปล่า?” กลืนขนมปังคำสุดท้ายลงคอก่อนจะหยิบกระดาษ 2 ใบยื่นให้อีกฝ่าย
“ตั๋วเที่ยวสวนน้ำโยโกฮามะ? (ที่เดียวกับที่ริทสึไปเดทกับเทะสึกะอยู่ตอนแรก ๆ เลย)....”
“พอดีว่าฉันหาคนไปเที่ยวเป็นเพื่อนไม่ได้น่ะ นายจะไปกับฉันหรือเปล่าล่ะ”
“ฮินะจัง.....อย่าบอกนะว่าทะเลาะกับแฟนมาอีกแล้ว” พูดแค่นั้นฮิซานะก็นั่งเงียบไปทันที...
“ใช่สิ!! ฉันมันไม่สวยไม่น่ารักจะทำสวยยังไงให้น่ารักแค่ไหนก็ดูเหมือนกระเทยตลอดแถมหน้าอกก็แบนยังกะไม้กระดาน ปิดเทอมอุตส่าห์ทำพาร์ทไทม์เก็บงานซื้อเสื้อผ้าน่ารัก ๆ เครื่องสำอางดี ๆ ตั้งเยอะเพื่อเตรียมตัวจะเดทครั้งต่อไปแต่ว่า.....ไอ้คิ้วหนากลับปฏิเสธฉันเฉยเลยอ่ะ!! แสดงว่าตลอดเวลาที่ฉันคบมา 3 ปีกับอีก 4 เดือนมันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย!! โฮ~ Y[]Y”
“คร้าบ ๆ อย่าร้องไห้เลยนะฮินะจัง แต่ว่าไอ้ประโยคสุดท้ายมันดูไปคนละทางเลยนะ” สุดท้ายยามาโตะก็ต้องเป็นคนช่วยปลอบใจอีกจนได้
“ยามาโตะ!! นายจะไปเที่ยวกับฉันใช่มั้ย!!” ยามาโตะเห็นภาพยักษ์ลาง ๆ ข้างหลังฮิซานะก็คงพอรู้ชะตาตัวเองแล้วว่าถ้าเขาปฏิเสธมันจะเป็นยังไง
“ผะ ผมจะไปคร้าบ...T^T”
“เด็กดี...เดี๋ยววันหลังจะให้รางวัล (พูดแบบนี้มันหมายความว่าไง?)” ฮิซานะยิ้มอย่างพึงพอใจ
“ได้ตัวฉันไปเที่ยวแล้วยังไม่กลับห้องอีกเหรอครับ.....”
“ทำไม? ฉันอยู่ด้วยแล้วมีปัญหารึไง...” มองด้วยสายตาที่เชือดเฉือนจนไม่กล้าเถียงกลับ
“คุณฮิซานะจะอยู่ถึงเมื่อไรก็ตามสบายเลยครับ....=__=’’”
วันนัดเที่ยวของยามาโตะที่ประตูเข้าสวนน้ำโยโกฮามะ
“ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย....” ยามาโตะเกิดอยากกัดลิ้นตัวเองตายที่ดันไปตอบรับคำชวนแกมบังคับของฮิซานะ
“แต่ว่ามันก็นานแล้วนะทำไมฮินะจังยังไม่มาอีกล่ะเนี่ย” ยามาโตะยืนรอจนเมื่อยพอมารู้อีกทีก็มีใครบางคนยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“เอ~ ยามาโตะคุงใช่มั้ย?”
“ฮารุสะจัง!? ทำไมมาอยู่ที่นี้ได้อย่าบอกนะว่ามาเดทอ่ะ” ยามาโตะทำหน้าทะเล้นใส่แต่คำตอบของฮารุสะจะทำให้เขายิ้มไม่ออกแน่นอน
“พอดีเมื่อวันก่อนมีคนโทรบอกว่า ยามาโตะไม่มีเพื่อนมาเที่ยวด้วยก็ขอร้องให้ฉันมาเที่ยวกับยามาโตะคุงน่ะ”
“เอ๋!? คุณเที่ยว....กับฉันเหรอ?”
“ใช่จ๊ะ คนที่ชื่อฮิซา....อ้อ! ฮิซานะโทรมาบอกฉันเองน่ะ”
“ฮิซานะจัง.....เอ๋!!! ปะ แป็บนะ...” ยามาโตะถอยห่างจากฮารุสะแล้วรีบโทรหาตัวการของเรื่องนี้ทันที
‘ฮัลโหล~ ว่าไงยามาโตะเป็นไงบ้างล่ะ?’ อีกฝ่ายก็ถามแบบไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“หมายความว่าไงอ่ะ ไหนฮิซานะบอกว่าจะมาเที่ยวกับฉันไง!!?”
‘เรื่องนั้นเองเหรอ....พอดีว่าเมื่อวันก่อนแฟนมาขอคืนดีวันนี้พวกเราเคยมาเดทกันน่ะแต่ฉันก็ไม่อยากเสียค่าตั๋วไปฟรี ๆ ก็ให้คุณฟุรุทากะมาแทนไงล่ะ’
“ละ แล้วเธอเอาเบอร์จากฮารุสะไปตอนไหนแล้วรู้จักเธอได้ไงอ่ะ!?” ตอนนี้ยามาโตะคงอยากร้องไห้มากที่สุดใน 3 โลกแล้ว
‘ก็จากมือถือนายไง....เห็นนายชอบส่งเมล์ไปหาบ่อย ๆ ก็เลยลองโทรไปดู ฮ่า ๆ คุณฟุรุทากะเนี่ยคุยสนุกดีนะน่าเสียดายที่ไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน’
“แล้วผมจะทำยังไงต่อล่ะคร้าบ~ ฮินะจัง!!”
‘ก็ไปเที่ยวต่อซะสิ เอาน่า~ อย่าเครียดเห็นว่าช่วงนี้นายเหงาเป็นหมาหงอยก็เลยช่วยนะเนี่ย’
“แต่ว่าคุณไม่ให้ผมตั้งตัวเลยนะ T^T”
‘อย่ามาปอดสิยะ! ฉันจะไปทานข้าวกับแฟนแล้วแค่นี้นะ’ ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ให้ยามาโตะแล้วจากไปทันที
“อย่าเพิ่งวางสายสิคร้าบ~ ฮิซานะจาง~”
“เอ่อ....ยามาโตะคุงพวกเราจะไปเที่ยวไหนก่อนดีล่ะ...” ฮารุสะเดินเข้ามา
“.....ละ แล้วฮารุสะจังอยากไปล่ะ ตั๋วนี้มันเข้าได้ทั้งอะควาเรี่ยมแล้วก็สวนสนุก” ยามาโตะถามตอบแต่ในใจก็แอบหวั่นนิด ๆ ‘แบบนี้มัน....เดทชัด ๆ TT[]TT’ คงไม่นิดแล้วมั้งแบบนี้
“ฉันไม่ค่อยชอบเล่นเครื่องเล่นสักเท่าไร....งั้นเราเข้าไปอะควาเรี่ยมกันนะยามาโตะคุง”
“ฮารุสะเอาแบบไหนฉันก็เอาด้วยทั้งนั้นแหละ”
ที่ตู้จัดแสดงสัตว์น้ำพื้นที่แนวปะการัง (ไรเขียนถูกใช่มั้ยอ่ะ?)
“สวยจัง....ยามาโตะคุงดูสิปลาสวย ๆ เต็มตู้ไปหมดเลย” ฮารุสะดูตื่นเต้นราวกับเป็นเด็กน้อยจนยามาโตะต้องอมยิ้มบาง ๆ
“ใจดีที่ฮารุสะจังชอบนะ...”
“นี่ ๆ ยามาโตะ ไอ้ตัวที่ดูน่ากลัว ๆ ที่อยู่ในซอกหินมันคือตัวอะไรน่ะ...?”
“คงจะเป็นปลาไหลมอเรย์น่ะ ส่วนปลาสวย ๆ ที่ว่ายนิ่ง ๆ อยู่ตรงนั้นก็ปลาสิงโตอย่าดูถูกมันเชียวล่ะเพราะมันมีพิษ....”
“ยอดไปเลยนะ ยามาโตะคุงเนี่ยรู้เรื่องปลาเยอะจัง”
“กะ ก็นิดหน่อยน่ะ.....ต่อจากพื้นที่แนวปะการังก็เป็นตู้ปลาขนาดใหญ่กับอุโมงค์กระจกใต้น้ำจะไปดูอะไรต่อล่ะ” แต่ในความจริงมันมีข้อมูลชนิดปลาแปะวางอยู่ใกล้ ๆ ไม่แปลกเลยที่เขาจะตอบได้
“ยามาโตะคุง ฉันอยากดูโชว์สิงโตทะเลกับโลมาน่ะพอเราดูตรงนี้เสร็จแล้วช่วงบ่ายขอไปดูได้มั้ย....?”
“ได้อยู่แล้ว....อยากลองไปสัมผัสวาฬขาวมั้ยเขาเปิดให้พวกเราลองด้วยนะ”
“ไปสิจ๊ะ.....” แต่ช่วงที่ทั้งคู่คุยกันก็มีคนเข้ามาดูเยอะมาก บางคนเลยเผลอเดินชนฮารุสะจนเธอเซไปชนแขนของยามาโตะทำให้ทั้งคู่หันไปจ้องตากัน
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย?” เขาถามด้วยความเป็นห่วงแต่มือของเขาก็กล้า ๆ กลัว ๆ ไม่กล้าไปจับตัวอีกฝ่าย
“ฉันไม่เป็นไรจ๊ะ....” ฮารุสะเองก็เขินจนต้องรีบถอยห่างจากยามาโตะทันที
“อืม...ไปต่อเลยมั้ยหรือว่าจะดูต่อล่ะ....”
“ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะจ๊ะ...” จากนั้นยามาโตะก็ใช้โอกาสนั้นโทรหาฮิซานะซะเลย
‘เจ้าบ้ายามาโตะโทรมามีอะไรอีก ฉันจะไปดูหนังกับแฟนต่อ!!’
“ฮิซานะฉันไม่ไหวแล้ว วันนี้มีคนเข้ามาดูเยอะมากเลย”
‘พูดแบบนี้แสดงว่าไม่ได้จับมือใช่ป่ะ?’
“กะ ก็มันไม่กล้าจับอ่ะ ฉันกลัวเธอจะว่าเอาอ่ะ T^T”
‘อย่ามาทำเป็นปอดแหกตอนนี้ได้มั้ยย่ะ! ฟังฉันนะไอ้แว่นตอนนี้นาย..กำ..ลัง..เดท..อยู่เลิกทำเป็นเขินแล้วเข้าไปจับมือเธอซะ!! อย่าทำให้ผู้หญิงรู้สึกหนักใจสิ!!’
“พูดง่ายแต่ทำยากนะคร้าบ~”
‘จับ ๆ ไปเถอะน่า!! นายจะจับมือเธอดี ๆ หรือจะมาเป็นเบ้จิปาถะให้ฉันอาทิตย์นึง ว่ามา!!?’
“ทางเลือกไหนก็น่ากลัวทั้งนั้น!!! ฉันไม่เอาด้วยหรอก!!!”
‘ถ้างั้นฉันจะโกหกแม่นายว่า ที่ชุดชั้นในสาว ๆ แถวบ้านหายไปเป็นฝีมือของนาย’ ฮิซานะใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด
“คุณฮิซานะคร้าบ~!! อย่าทำแบบนั้นเชียวนะครับผมไหว้ล่ะ!!”
‘งั้นก็ไปจัดการซะให้เรียบร้อย...เดี๋ยวนี้เลย!!!’ พูดเสร็จก็วางสายไปอีกรอบและเป็นเวลาเดียวกันกับที่ฮารุสะออกมาจากห้องน้ำพอดี
“กำลังคุยกับใครอยู่เหรอ ยามาโตะคุง”
“อ๋อ! เพื่อนน่ะ....เดี๋ยวเราเข้าไปตรงโซนอุโมงค์ใต้น้ำเลยมั้ย?”
“จ๊ะ...อ๊ะ!....” มีคนเดินมาชนฮารุสะอีกแล้วและแน่นอนว่ายามาโตะมาพยุงตัวเธอเอาไว้ทันอีกแล้ว
“ฮารุสะจัง!?.....” ยามาโตะจับต้นแขนของฮารุสะเบา ๆ พอสายตาประสานกันอีกรอบทั้งคู่ก็เขินจนต้องรีบถอยห่างอีกครั้ง
“ฉันเนี่ยซุ่มซ่ามตลอดเลย ชอบทำให้ยามาโตะคุงลำบากอยู่เรื่อย...” ฮารุสะหัวเราะแหะ ๆ
“ไม่เป็นไรผมจะคอยดูแลฮารุสะจังเอง....เราไปกันต่อเถอะ” ยามาโตะเดินนำส่วนฮารุสะก็เดินตามเขาไปติด ๆ ระยะห่างของพวกเขาห่างกันเพียงแค่ก้าวเดียวแต่มันดูยาวไกลมากในความรู้สึกของพวกเขา
“ฮ่า ๆ ปลากระเบนตัวเบ้อเริ่มเลย.....” ฮารุสะยังคงสนุกต่อไปแต่เพราะวันนี้ผู้คนดันเข้ามาชมมากกว่าปกติทำให้เธอโดนชนโดนกระแทกอยู่หลายครั้ง
หมับ!
“ยามาโตะคุง....?”
“ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอน่ะแค่คิดว่าอยู่ชิด ๆ กันไว้มันน่าจะปลอดภัยมากกว่า” ยามาโตะโอบไหล่ของฮารุสะแล้วดึงเธอให้มาเดินชิด ๆ กับเขา
“ขอบคุณนะยามาโตะคุง.....” ฮารุสะยิ้มอย่างเขินอาย ‘มือของยามาโตะคุงอบอุ่นจัง’
“โอ๊ะ! ขอโทษนะสงสัยเธอจะไม่ชอบให้ฉันจับตัวเธอสินะ” พอเห็นอีกฝ่ายทำหน้าแปลก ๆ ยามาโตะจึงรีบปล่อยมือทันที
“ฉะ ฉันไม่ได้ไม่ชอบแต่ว่า....มันรู้สึกจั๊กจี้นิดหน่อยเท่านั้นล่ะ....”
“เอ่อ....พวกเราไปดูกันต่อมั้ย...?”
“จะ จ๊ะ......” จุดมุ่งหมายต่อไปของทั้งคู่คือ ตู้ปลาขนาดใหญ่ที่สวยงามและน่าตื่นตา แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ยอมกับมือกันเหมือนเดิม
“ว้าว~ เหมือนหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งเลย....” ฮารุสะยิ้มไม่หุบเมื่อเห็นภาพฝูงปลามากมายที่กำลังแหวกว่ายไปมาบวกกับพื้นที่ที่ทำให้มืดลงเล็กน้อยเพื่อให้ดูเหมือนอยู่ในโลกใต้น้ำจริง ๆ
“.......................” ยามาโตะไม่พูดอะไรเพราะเขามัวแต่สนใจมือถือของตัวเองจนทำให้ฮารุสะรู้สึกแปลก ๆ
“เอ่อ.....ยามาโตะดูไม่ค่อยสนุกเท่าไรเลยนะ”
“เอ๋!?....เปล่าสักหน่อยผมก็สนุกนะที่ได้อยู่กับฮารุสะจัง”
“แต่ฉันรู้สึกว่า ยามาโตะคุงดูกังวลแถมยังชอบจ้องมือถือตลอดเลย ฉันจึงคิดว่าที่ฉันมาเที่ยวกับยามาโตะคุงอาจทำให้ยามาโตะรู้สึกไม่ดีก็ได้”
“..........ฮารุสะจัง..........” ยามาโตะนิ่งเงียบปล่อยให้คำพูดของฮิซานะเข้ามาในหัว ‘อย่าทำให้ผู้หญิงต้องลำบากใจสิยะ!!’ ‘จับ ๆ ไปเถอะอย่ามาปอดตอนนี้ได้มั้ย’
“ฮารุสะจัง.......” ยามาโตะเรียกชื่อของอีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือของตัวเองไปหาอีกฝ่ายเหมือนจะบอกให้เธอจับมือของเขาเอาไว้
“............” ฮารุสะยิ้มบาง ๆ ก่อนจะยื่นมือเอาบนมือแกร่ง ๆ ของยามาโตะ
“ฉันไม่ได้ลำบากใจ กังวลหรือหนักใจอะไรหรอกนะแต่ว่า.....ฉันไม่กล้าจะจับมือของเธอ...ขอโทษด้วยนะที่ทำให้เธอต้องลำบากใจนะ”
“ฉันน่ะ.....ชอบมือของยามาโตะคุงมากนะ มันทั้งใหญ่....อบอุ่นและอ่อนโยนมาก ๆ”
“ขอบคุณนะ....” ทั้งคู่หันไปมองหน้ากันแต่คราวนี้พวกเขาไม่หันหน้าหนีกลับหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
ในอีกด้านหนึ่ง.....
“เฮ้อ~ ในที่สุดก็ได้จับกันสักทีนะลุ้นแทบตาย” ฮิซานะพูดขึ้น
“แต่ไม่คิดจะบอกพวกเขาหน่อยเหรอค่ะกัปตัน เรื่องที่พวกเราแอบตามพวกเขามาตั้งแต่แรกแล้ว” ริทสึหันไปถาม
“คนอย่างเจ้ายามาโตะไม่ต้องไปบอกมันหรอก.....เดินอยู่สัตว์น้ำจนเบื่อแล้วไปเดินที่อื่นกันดีมั้ย”
“ไปเล่นเครื่องเล่นดีมั้ยค่ะ ฉันอยากลองเล่นมาตั้งนานแล้ว”
“โอเค!! ไปกันเลย.....” 2 สาวเดินออกไปเที่ยวตามใจตัวเองปล่อยให้คู่รักคู่ใหม่ยืนสวีทหวานกันต่อไป
รู้สึกว่ารอบนี้จะสั้นลงมานิดนึงเน่อ
จริง ๆ กะจะอัพเมื่อวานแต่ไม่ทัน งั้นเอาเป็นชดเชยวันเด็กล่ะกันนะค่ะ
เจอนี้เข้าไปยามาโตะคุงดูไม่มีประโยชน์แล้ว -__-
ความคิดเห็น