คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : LOVE PASSION U-17 Past 28: ความมุ่งมั่นของชิราอิชิ
ย้อนกลับไปเมื่อ 2 ปีก่อน หนุ่มน้อยชิราอิชิแอบเหล่มองด้วยความสงสัยที่จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงร่างสูงผมยาวสลวยเกือบถึงกลางหลังเดินเข้ามาในชมรมของเขาแถมยังพูดคุยกับพวกรุ่นพี่อย่างไทระ โยชิยูกิและฮาร่า เท็ตสึยะอย่างสนิทสนม เขามองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งสายตาของหญิงสาวหันมาเห็นเข้ามาพอดี
“เจ้าหนูเป็นอะไรรึเปล่าเห็นเอาแต่จ้องหน้าฉันมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” หญิงสาวหยุดการสนทนาแล้วเดินมาหาหนุ่มน้อยชิราอิชิทันที
“ปะ เปล่าฮะ” พอรู้ว่าโดนจ้องชิราอิชิก็เริ่มมีท่าทางขัดเขิน
“งั้นเหรอ?.....” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่แววตาของหญิงสาวดูไม่ค่อยเชื่อใจเท่าไรนัก
“เฮ้! ฮิโตมิจะกินเด็กรึไง” ไทระ โยชิยูกิพูดอย่างขำ ๆ
“กินเด็กบ้านนายสิ!! รีบเอารายงานที่นายยืมฉันไปลอกคืนมาได้แล้วเดี๋ยวส่งอาจารย์ไม่ทัน” ทันทีที่ฮิโตมิหันหลังกลับไปคุยกับเพื่อนต่อนั้นผมบางส่วนของเธอบังเอิญสะบัดไปโดนหน้าของหนุ่มน้อยชิราอิชิ กลิ่นหอม ๆ ที่ลอยออกมาจากเส้นผมของฮิโตมิทำให้ชิราอิชิถึงกับเคลิ้มไปพักใหญ่
“ชิราอิชิ! ไปซ้อมกันเถอะ” เคนยะเดินเข้ามาเขย่าเพื่อน
“หะ หอมจัง....” ชิราอิชิถึงกับเพ้อไปเลย
“เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ ชิราอิชิ”
“อ๊ะ! เปล่าไม่มีอะไร.....เอ่อ....เคนยะนายรู้จักผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า” ชิราอิชิถามพร้อมกับเหล่สายตามองที่ฮิโตมิ
“คนไหนอ่ะ?”
“ก็คนที่ยืนคุยกับรุ่นพี่ไทระอยู่น่ะ”
“อ้อ! หมายถึงรุ่นพี่คิราสึกิ....คิราสึกิ ฮิโตมิน่ะเหรอรุ่นพี่เค้าเป็นเพื่อนสนิทของรุ่นพี่ไทระน่ะเห็นแบบนี้แต่ก็เล่นเทนนิสเก่งนะ”
“รุ่นพี่ฮิโตมิ........” และเพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ชิราอิชิชอบฮิโตมิแต่ก็ต้องเก็บเงียบเป็นเวลานานถึง 2 ปี
กลับมาที่ค่าย U-17 อีกครั้งตอนนี้เป็นการแข่งเดี่ยว 3 ระหว่างคิราสึกิ ฮิโตมิ และ ชิราอิชิ คุราโนะสุเกะ
“รุ่นพี่ฮิโตมิคิดว่าจะชนะรึเปล่า” ริทสึเอ่ยถามขึ้นขณะที่ฮิโตมิกำลังยืนวอร์มร่างกายอยู่
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า คนอย่างฉันไม่เคยแพ้ใครอยู่แล้ว” ฮิโตมิมาพร้อมกับความมั่นใจที่เต็มเปี่ยม
“แต่ทำไมชิราอิชิคุงถึงได้ดูเครียดแบบนั้นล่ะ....” ฮิโตมิหันไปรุ่นน้องที่มีสีหน้าเคร่งเครียดจนเธอก็เข้าใจว่าทำไมถึงต้องเครียดขนาดนั้นด้วย
“ชิราอิชินายไว้แน่นะ” เคนยะถามเพื่อนที่ดูกังวลไม่ใช่น้อย ๆ เพราะด้วยความไม่ทันคิดของตัวเองที่ดันออกปากจะแข่งกับฮิโตมิซึ่งเธอถือได้ว่าเป็นจุดอ่อนของชิราอิชิ ทำให้ตอนนี้เขารู้สึกคำว่า ‘แพ้’ กำลังจ่อหน้าพวกเขาแล้ว
“อะ อืม......” พูดด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไรนัก
“จะไหวรึเปล่าเนี่ยชิราอิชิ.....ปกติก็ไม่ค่อยกล้าสู้หน้าอาเจ้ฮิโตมิอยู่แล้วด้วยต้องมาแข่งด้วยแบบนี้ไม่มีสมาธิแน่เลย” พวกเคนยะดูเป็นกังวลไม่ใช่น้อย ๆ
“ต่อไปเป็นการแข่งเดี่ยวมือ 3 ระหว่างคิราสึกิ ฮิโตมิ อันดับ 1 แห่งคอร์ท 2 กับ ชิราอิชิ คุราโนะสุเกะ”พอกรรมการขานชื่อทั้ง 2 ก็ก้าวเข้าสู่สนามทันที
“เป็นอะไรไปน่ะ เจ้าหนูชิราอิชิผ่อนคลายหน่อยสิ” ฮิโตมิทำหน้าทะเล้นเพื่อให้รุ่นน้องรู้สึกผ่อนคลายแต่เธอไม่รู้เลยว่ายิ่งเธอทำแบบนั้นชิราอิชิก็ยิ่งเครียดเข้าไปอีก
“ขะ ขอโทษครับ.....เอ่อ.....รุ่นพี่ฮิโตมิขออะไรหน่อยได้มั้ยครับ” ชิราอิชิพยายามไม่ไปจ้องหน้าอีกฝ่ายตรง ๆ
“ตามสบายเลยเจ้าหนู”
“ทำไมรุ่นพี่ถึงตัดผมสั้นล่ะครับ ผมว่าตอนที่รุ่นพี่ไว้ยาวมันดูสวยกว่าตั้งเยอะ” ฮิโตมิยืนนิ่งอึ่งไปชั่วขณะก็จะพ่นเสียงหัวเราะออกมา
“ฮ่า ๆ นึกว่าเรื่องอะไรก็แค่เรื่องผมเท่านั้นเองเหรอ....ที่ฉันตัดผมสั้นน่ะเพราะคนบ้ามาบอกว่าฉันไว้ผมยาวแล้วไม่สวยน่ะก็เลยตัดทิ้งไป” ฮิโตมิพูดแต่เธอก็ไม่ได้หันไปมองชิราอิชิตรง ๆ เหมือนกัน
“แต่สำหรับรุ่นพี่ฮิโตมิเหมาะกับผมยาวมากกว่านะครับ”
“หึ ๆ เรื่องส่วนตัวน่ะค่อยไปพูดกันต่อหลังแข่งจบดีกว่านะ เจ้าหนูชิราอิชิ” ฮิโตมิฉีกยิ้มที่มุมปากพร้อมกับเอานิ้วแตะที่ริมฝีปากของชิราอิชิเบา ๆ
“เกม แอน แมตท์ ชิราอิชิเป็นฝายเสิร์ฟก่อน”
“ต่อให้อีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่ฉันก็จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาดเลย....!”
ฟิ้ว~ เปาะ!!
“ฮ่า ๆ เป็นรุ่นน้องที่น่าสนใจไม่เปลี่ยนไปเลยนะ เจ้าหนูชิราอิชิ” ฮิโตมิรีเทิร์นลูกกลับไปซึ่งชิราอิชิก็มองออกว่าจะลงฝั่งไหนจึงรีบวิ่งดักหน้าไว้
เปาะ!
“เท่านี้ก็....เสร็จล่ะ” ชิราอิชิดูจะมั่นใจว่าตัวเองจะชนะแต่ว่า....
ผั๊ว!! ตูม!!!
“เป็นเทคนิคที่เพอร์เฟ็คใช้ได้เลยนี่นาแต่ว่า.....อย่าลืมสิว่าฉันน่ะรู้จักกับนายมาตั้งแต่นายอยู่ปี 1 แล้วนะ เจ้าหนูชิราอิชิ” ฮิโตมิฉีกยิ้มอีกครั้งก่อนจะเอาแร็กเก็ตตบบ่าของตัวเองเบา ๆ
“15-0!!”
“ถึงเทนนิสของนายจะสมบูรณ์ขนาดไหนก็ตาม แต่ฉันคนนี้ล่ะจะเป็นคนทำลายไบเบิ้ล เทนนิสที่นายภาคภูมิใจเอง”
“นึกออกแล้ว!! ฉายาของอาเจ้ฮิโตมิตอนอยู่ม.ต้น ‘อัจฉริยะจอมทำลายฮิโตมิ’” เคนยะพูดขึ้น
“อัจฉริยะ....จอมทำลายงั้นเหรอ”
“ถูกต้องแล้ว ยัยฮิโตมิความจริงเป็นคนฉลาดแถมยังวิเคราะห์รูปแบบและสถานการณ์ของคู่แข่งได้ตามแม่นยำแต่ก็โดนนิสัยบ้าบิ่น กล้าได้กล้าเสียของตัวเองกลบซะหมด” ไทระกับฮาร่าเดินมายืนดูข้าง ๆ พวกเคนยะ
“รุ่นพี่ฮาร่ามาตั้งแต่เมื่อไรกันครับ? แล้วทำไมหน้าถึงได้โทรมมาแบบนั้นด้วย”
“เมื่อวานพวกเราโดนรุ่นพี่คิราสึกิวานให้ช่วยเป็นคู่ซ้อมให้หน่อยน่ะ” ฮาร่าพูดโดยที่สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่การแข่ง
“ละ แล้วฝีมือของอาเจ้ เอ๊ย! รุ่นพี่ฮิโตมิเนี่ยเป็นยังไงเหรอครับ”
“ร้ายกาจและน่ากลัว.....สไตล์ของยัยนั่นคือ Counter Puncher ผสมกับ Aggressive Baseliner.....ถ้าไม่ระวังให้ดีอาจจะแพ้ก็ได้ เวลาอยู่ในสังเวียนฮิโตมิไม่เคยปราณีใครถึงแม้คนนั่นจะเป็นรุ่นน้องหรือคนรู้จักก็ตาม”
ตูม!!
“คิราสึกิ 3-0”
“ฮ่า ๆ งานนี้ขอกินเรียบก็แล้วกันนะ”
“ไม่อยากจะเชื่อเลย รุ่นพี่ฮิโตมิทำไมถึงแข็งแกร่งอะไรแบบนี้” มิโนรุ ฮิคาริและเอมะมองฮิโตมิด้วยความอึ่งและทึ่งเพราะจากรุ่นพี่ที่เอาแต่บ้า ๆ บอ ๆ สนุกสนานเฮฮาไปวัน ๆ กลับเก่งได้ถึงขนาดนี้
“จะตกใจแค่นี้มันก็ยังเร็วเกินไปนะ เห็นแบบนี้แต่รุ่นพี่ฮิโตมิน่ะแข็งแกร่งพอ ๆ กับฉันเลยล่ะ” เรียวพูด
“ถูกต้องแล้ว....ถึงนิสัยรุ่นพี่ฮิโตมิจะเป็นแบบนั้นแต่ที่จริงเค้าเป็นถึงตัวแทนรุ่นก่อนเชียวนะ”
“ตะ ตัวแทนรุ่นก่อนงั้นเหรอ.....”
“มันเป็นช่วงที่ฉันยังไม่ได้ไปเยอรมันน่ะ ในตอนนั้นคนที่ฉันไว้ใจพอที่จะฝากเข็มกลัดตัวจริงเอาไว้ได้ก็มีแต่รุ่นพี่ฮิโตมิเท่านั้น....และจนถึงเดี๋ยวนี้อันดับของรุ่นพี่ฮิโตมิก็ยังไม่ได้เปลี่ยนไปไหน....ผู้ถือครองเข็มกลัดตัวแทนNO.5 อันดับ 5 ของคอร์ท 1 คิราสึกิ ฮิโตมิ”
“อันดับที่ 5 งั้นเหรอ!? แล้วแบบนี้จะมีวิธีอะไรพอจะเอาชนะอาเจ้ฮิโตมิได้มั้ยครับ”
“จะบอกว่ามีมันก็มีอยู่หรอก....เพียงแต่ว่ายัยฮิโตมิจะหมดก็อกเมื่อไรเท่านั้นล่ะ”
“แล้วถ้าเกิดว่าไม่เป็นแบบนั้นล่ะฮะ.....รุ่นพี่ไทระ”
“ชิราอิชิก็จะต้องแพ้ไปน่ะสิ.............”
เปาะ!!
“เกม ชิราอิชิ 3-5”
“ดูท่าทางจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เลยนะ เจ้าหนูชิราอิชิ” ฮิโตมิจ้องมองรุ่นน้องที่พยายามจะยืนหยัดสู้กับเธอทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่าสูญเปล่าในเมื่อการเคลื่อนไหวของเขาโดนฮิโตมิอ่านออกหมดแล้ว
“ยังไงผมก็จะต้องเอาชนะรุ่นพี่ให้ได้....มันคือสิ่งที่ผมตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว” ฮิโตมิรู้สึกได้ถึงแววตาที่จริงจังของชิราอิชิ
“ไอ้ความมุ่งมั่นของนายเนี่ยเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่ทำให้สาว ๆ ชื่นชอบในตัวนายเลยนะ” พอโดนชมแบบนั้นชิราอิชิก็หน้าแดงทันที
ฉ่า~ 0////0
“ชิราอิชิเป็นอะไรไปอ่ะ หน้าแดงยังกะมะเขือเทศสุกเลย” คินทาโร่ถาม
“เขินจนหน้าแดงแบบนั้น....จะแข่งต่อไหวมั้ยเนี่ย”
“คงต้องขอให้มันจบลงตรงนี้ล่ะนะ เจ้าหนูชิราอิชิ” ฮิโตมิยิ้มที่มุมปากแต่ว่า.... ‘ซวยล่ะ ตาชักเริ่มจะพร่ามัวแล้วสิสงสัยเมื่อวานจะใช้พลังงานเยอะไปหน่อย’ ฮิโตมิพูดกับตัวเองในใจ
“ท่าทางรุ่นพี่ฮิโตมิจะดูร้อนรนไปหน่อยรึเปล่า” เรียวถาม
“สงสัยจะใกล้ถึงขีดสุดแล้วสินะ รุ่นพี่ฮิโตมิถึงได้ว่าเป็นคนที่อึดที่สุดในค่ายนอนชาร์ตพลังแป็บเดียวก็เต็มแล้ว....แต่พอมาเจอกับชิราอิชิคุงคงจะใช้แรงออกมาสู้เต็มที่แถมเมื่อวานยังเรียกให้เพื่อน 2 คนมาช่วยซ้อมให้อีกแบบร่างกายคงเหนื่อยล้าไม่ใช่น้อย ๆ” สีหน้าริทสึดูจริงจังขึ้นจนพวกเทะสึกะรู้สึกได้
“สีหน้าแบบนั้นแสดงว่าต้องเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงที่ชิราอิชิกำลังแข่งอยู่แน่เลย” เทะสึกะพูดขึ้น
“เอ๋! หมายความว่า.........”
“รุ่นพี่ฮิโตมิเองก็ใกล้ถึงขีดจำกัดแล้วสินะ....” ฮาร่าพูด
“เจ้าชิราอิชิหวังว่าใจจะอยู่ที่การแข่งมากกว่าจะห่วงท่าทีของฮิโตมินะ” ทุกคนก็หวังจะให้เป็นแบบนั้นแต่สำหรับชิราอิชิ เขากำลังสับสนที่ใจจะมุ่งอยู่ที่การแข่งหรือ....จะมุ่งไปสนใจที่ฮิโตมิ
ตูม!!
“ชิราอิชิ 40-30”
“เฮ้ ๆ ทำหน้าเหมือนเป็นห่วงฉันแบบนี้มันหมายความว่ายังไงกัน เจ้าหนูชิราอิชิ” ถึงจะเหนื่อยหอบหรือร่างกายแทบจะไม่ไหวยังไงฮิโตมิก็ยังไม่ยอมแพ้ให้กับชิราอิชิง่าย ๆ แถมยังตักเตือนรุ่นน้องที่มาเป็นห่วงเธอทั้ง ๆ ที่มันไม่สมควรทำในตอนนี้ด้วยซ้ำ
“แต่ร่างกายของรุ่นพี่......” อย่างที่ทุกคนคิดเอาไว้ไม่มีผิดชิราอิชิเป็นห่วงฮิโตมิมากกว่าการแข่ง....
“เจ้าหนูชิราอิชิ....เดินมานี้สิ” ฮิโตมิรีบชิราอิชิให้เดินมาหาเธอแล้วก็...
“ระ รุ่นพี่ โอ๊ย....แบบนี้มันเจ็บนะฮะ” ฮิโตมิขยี้หัวของชิราอิชิเต็มแรงจนอีกฝ่ายร้องจ๊าก
“ฉันเคยบอกเอาไว้ไม่ใช่เหรอเจ้าหนูชิราอิชิว่า ต่อให้อีกฝ่ายเป็นเพื่อน รุ่นพี่หรือคนที่ชอบยังไงก็ตามแต่เวลาอยู่ในการแข่งต้องมองพวกเขาเป็นคู่แข่งที่เราจะต้องปราบให้ได้....นายลืมที่ฉันสอนไปหมดแล้วใช่มั้ยห๊ะ!”
“ขะ ขอโทษด้วยฮะ โอ้ยยยยย” ฮิโตมิขยี้หัวอีกฝ่ายอยู่พักใหญ่กว่าจะยอมเอามือจนหัวของชิราอิชิยุ่งยิ่งกว่าทรงผมสาหร่ายของคิริฮาระซะอีก
“เอาล่ะมาต่อจากเมื่อกี้ได้แล้วนะ เจ้าหนูชิราอิชิ ไม่สิ คุราโนะสุเกะคุง” ฮิโตมิยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินหันหลังให้กลับไป กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ลอยออกมาจากเส้นผมสีน้ำเงินสั้นประบ่ายังคงตรึงใจของชิราอิชิเหมือนเมื่อ 2 ปีก่อนไม่มีผิด
“หะ หอมชะมัดเลย” ชิราอิชิโดนสะกดไปเรียบร้อยแล้ว (￣ ▽ ￣)
“แกเลิกเพ้อได้แล้วเฟ้ย!! เจ้าชิราอิชิงี่เง่า”
“ยัยฮิโตมิเล่นใช้ไม้นี้โดยไม่รู้ตัวอีกแล้วสิท่า ไม่รู้เลยรึไงว่ามีคนติดกับนี้อยู่คนนึง” ไทระส่ายหัว
“รุ่นพี่แบบนี้จะชนะมั้ยฮะ”
“หมดหวังแล้วล่ะ ไอ้น้อง” ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ว่ายังไงก็ยังหวังพึ่งชิราอิชิให้เอาชนะฮิโตมิได้อยู่เหมือนเดิม
“เกมชิราอิชิ 6-5” เพราะความเหนื่อยล้าที่เริ่มทับถมมากขึ้นทุกทีทำให้ฮิโตมิเคลื่อนไหวร่างกายได้ช้าลงเรื่อย ๆ
“แฮ่ก ๆ ระ ร่างกายขยับไม่ค่อยได้แล้วสิแถมตาก็ชักพร่ามัวมากขึ้นกว่าเมื่อกี้อีกแบบนี้แย่แน่ ๆ” ฮิโตมิเริ่มหอบหนักขึ้นจนชิราอิชิรู้สึกไม่ดีเหมือนจะเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงขึ้น
“เรามาทำให้จบเรื่องกันเลยดีกว่าครับ รุ่นพี่ฮิโตมิ”
“ฉันกำลัง....ต้องการแบบนั้นอยู่พอดีเลยล่ะ เจ้าหนูชิราอิชิ”
ย้ากกกก
“เบาไป!” ฮิโตมิวิ่งตรงไปมุมคอร์ทด้านซ้ายอย่างรวดเร็ว
“ผมไม่ยอมปล่อยให้ผ่านไปได้หรอกครับ!......” ชิราอิชิตีล่อให้ฮิโตมิขึ้นหน้าเนต
“เสร็จล่ะ!!” ฮิโตมิวิ่งขึ้นหน้าเนตอย่างที่ชิราอิชิคิดไว้ พอฮิโตมิรีเทิร์นลูกกลับชิราอิชิก็ใช้ลูกดร็อบช็อตจัดการกับฮิโตมิแต่ว่า............
“ฉันไม่ยอมแพ้หรอกน่า!!!” ฮิโตมิบังคับตัวเองให้พุ่งไปหาลูกถึงเธอจะตีกลับไปได้ก็แต่ด้วยความอ่อนล้าเป็นทุนเดิมทำให้เธอไม่สามารถบังคับร่างกายของตัวเองได้ดังใจอีกแล้ว
“รุ่นพี่ฮิโตมิระวังครับ!!!”
โครม!!! ปรากฏว่าหัวของฮิโตมิชนเข้ากับเสาที่ขึงตาข่ายอย่างจังแถมยังไม่มีวี่แววว่าฮิโตมิจะปลอยภัย 100%
“ระ รุ่นพี่! ทำใจดี ๆ ไว้ครับ!!” คนที่วิ่งมาหาฮิโตมิคนแรกไม่ใช่ใครอื่นนอกจากชิราอิชิ เขานั่งย่องแล้วช้อนร่างของอีกฝ่ายเข้าสู่อกจ้องมองร่างที่นอนหมดสติด้วยสีหน้าที่หวาดกลัวและตื่นตระหนก
“แบบนี้คงไม่ดีแน่เลย เรียวไปบอกกรรมการทีว่า คิราสึกิ ฮิโตมิไม่สามารถแข่งต่อได้แล้ว” ริทสึหันไปสั่งเรียวแล้วเดินมาดูอาการของรุ่นพี่ในทีมทันที
“รุ่นพี่ฮิโตมิ!! รุ่นพี่ครับ!!” ชิราอิชิเขย่าร่างของฮิโตมิในอ้อมแขนจ้องมองศีรษะที่มีของเหลวสีแดงข้นไหลอาบแก้มข้างซ้ายของฮิโตมิ
“ชิราอิชิคุง.....รีบพารุ่นพี่ฮิโตมิไปรักษาเถอะ” ริทสึเดินเข้ามาจับไหล่ของชิราอิชิแล้วกระซิบที่ข้างหูของเขาเบา ๆ
“เข้าใจแล้ว....” ชิราอิชิอาสาเป็นคนอุ้มร่างที่ยังหมดสติของฮิโตมิไปยังห้องพยาบาลอย่างระมัดระวังไม่ให้ร่างนั้นกระทบกระเทือนมากขึ้น ส่วนด้านหลังของเขามีฮารุสะกับเรนะที่โดนริทสึสั่งให้เดินตามดูอาการเป็นเพื่อน ส่วนริทสึก็เดินตรงเข้าไปคุยกับกรรมการเรื่องอาการของฮิโตมิและขอสละสิทธิ์เดี่ยว 3 ให้ชิราอิชิเป็นฝ่ายชนะไป
“เอ่อ....เนื่องจากว่าคิราสึกิ ฮิโตมิไม่สามารถแข่งต่อได้อีกทำให้การแข่งรอบนี้คนที่ชนะคือ ฝ่ายผู้ชาย...ชิราอิชิ คุราโนะสึเกะ”
“ตอนนี้พวกเราก็แพ้ 1 ชนะ 1 แล้วแบบนี้จะเอายังไงต่อดีล่ะ” พวกสาว ๆ จับกลุ่มประชุมกัน
“คงจะต้องหวังพึ่งคู่มือ 1 กับเดี่ยวมือ 2 แล้วหวังว่าพวกเธอจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังนะ” ริทสึเหล่มองที่ผู้เล่นที่เหลืออยู่แต่คำพูดต่อจากนี้ของริทสึทำเอาสาว ๆ ถึงกับอึ่ง... “รุ่นพี่เร็นจังแล้วก็ฮิคาริเตรียมตัวลงแข่งคู่มือ 1 ซะ”
“เอ๋! คู่มือ 1 ไหนบอกว่ารุ่นพี่ฮิคาริเป็นตัวสำรองยังไงล่ะค่ะ” เอมะกับยูกิสงสัย
“พวกเธอโดนโคโนเอะหลอกกันหมดแล้วล่ะ รายชื่อผู้ชื่อที่ริทสึส่งไปนั้นเขียนเอาไว้ว่า ฮิคาริลงแข่งคู่มือ 1 ส่วนสำรองก็คือ เอมะ...เพราะว่าเอมะยังเป็นแค่ ‘เงา’ ควรจะฝึกต่ออีกสักพักกว่าจะลงแข่งได้” เรียวอธิบายแทนริทสึที่นั่งปั้นหน้านิ่งอยู่เฉย ๆ
“หรือว่าคุณเรียวเป็นคนขอร้องงั้นเหรอ...” ฮิคาริถามเรียวไม่ตอบแค่เดินผ่านฮิคาริแล้วไปนั่งข้าง ๆ ริทสึแต่เธอก็ไม่ลืมจะทิ้งคำพูดให้กับฮิคาริ
“คนที่ตัดสินใจอย่างงั้นก็คือ โคโนเอะเองเพราะเรื่องที่เธอเดินไปขอโทษกับโคโนเอะตรง ๆ ยังไงล่ะ”
“ขอให้ค่ายสาวส่งผู้เล่นคู่มือ 1 ออกมาได้แล้ว!!”
“เร็นจัง! พวกเรามาพยายามด้วยกันนะ” ฮิคาริหันไปพูดกับโนบาระแต่ก่อนจะเดินเข้าสนามไปมีใครบางคนต้องการจะคุยกับฮิคาริก่อน
“เดี๋ยวก่อนฮิคาริ.........ไปฟัดหนุ่ม ๆ ให้เต็มที่เหมือนอย่างที่เคยทำมาเลยนะ” ริทสึกำหมัดแล้วยื่นออกไปข้างหน้า
“แน่นอน!! ฉันสู้เผื่อส่วนที่หายไปของรุ่นพี่ฮิโตมิด้วย” ฮิคาริเองก็ทำอย่างริทสึ
“ต่อไปเป็นการแข่งแมตท์ที่ 3 คู่มือ 1 ค่ายผู้หญิง เร็นซัน โนบาระและมิสึคาวะ ฮิคาริ”
“เอาล่ะมาแข่งต่อให้เต็มที่เลยนะ พวกหนุ่ม ๆ ทั้งหลาย”
เร็นจิคุงถือโอกาส (-__-'') ระวังอาคายันกับยุกกี้ไว้ให้ดีนะค่ะ
ใครกันฟ่ะ!! ทำได้เสื่อมมาก!!!
Rikkai Boy Sexy++ O.,o เลือดพุ่งแล้ว!!!
วันนี้ให้ไปเลยตอนนึงสำหรับนายล้วน ๆ
แต่ตอนนี้เหนื่อยสุด ๆ ค่ะยิ่งใกล้เปิดเทอมแล้วยิ่งเครียด T^T เทอมนี้จะรอดมั้ยเนี่ย ฮือ ๆ ๆ
ความคิดเห็น