คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : LOVE PASSION U-17 Past 16: อลเวงวันเลี้ยงเด็ก
วันสบาย ๆ วันหนึ่งในค่าย U-17 แต่ว่าสถานการณ์ในค่ายกับดูตึงเครียดมากกว่าเพราะว่า........
“แบบนี้จะทำยังไงดีต่อล่ะเนี่ย.....” พวกเคนยะมานั่งชุมนุมกันโดยไม่ได้นับหมาย
“ผมไม่รู้เรื่องด้วยนะฮะ” เอจิเซ็นพูดเหมือนกับปัดความรับผิดชอบที่เขาเองก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย
“เอ่อ.....รุ่นพี่ยานางิจะไม่บอกกัปตันหรือเปล่าครับ” คิริฮาระงอนยานางิด้วยสายตาอ้อน ๆ
“คิดจะปัดความรับผิดชอบกับสิ่งที่พวกนายทำใช่มั้ย อาคายะ”
ย่าห์~
“แล้วจะทำยังไงดีกับพวกเทะสึกะ” ซานาดะถาม
“จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อพวกเทะสึกะน่ะกลายเป็นแบบนั้นไปแล้วนี่นา” ฟูจิชี้ไปที่โซฟาซึ่งมีร่างของกัปตันตัวน้อย ๆ อยู่ด้วยกัน 4 คนที่กำลังกระโดดโลดเต้นอย่างสนุกสนาน
“ทั้งหมดก็เป็นฝีมือของพวกคุณสินะครับ” ยางิวขยับแว่นเล็กน้อยก่อนเหล่สายตาไปทางที่สาเหตุของเรื่องวุ่นวายทั้งหมดได้แก่ คิริฮาระ คิคุมารุ (หัวโจก) เอจิเซ็น บุนตะ จิโร่ เคนยะและคินทาโร่
“ขอโทษด้วยฮะ~”
“เย่~ ทุกคน~ มาอยู่ที่นี้กันเองเหรอเนี่ย....ทำไมถึงทำหน้าเครียดกันจังล่ะ” ริทสึโผล่พรวดเข้ามาพอดีโดยไม่ได้รู้เลยว่า มันไม่ใช่เวลาที่เธอจะเข้ามารบกวนได้
“รู้สึกว่า จะมาผิดเวลาไปหน่อยนะ”
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ โอชิทาริคุงแล้วนี่พวกเทะสึกะหายไปไหนเหรอกะว่าจะมาเล่นด้วยสักหน่อย”
“คือว่า.....พวกเทะสึกะน่ะ....เอ่อ.....” สายตาของริทสึไปสะดุดเข้ากับร่างน่ารัก ๆ ของเด็กน้อยทั้ง 4 พอดิบพอดี
“อ้าย~ น่ารักน่ากอดชะมัดเลย~” ริทสึพุ่งเข้าไปคว้าอาโตเบะฉบับย่อส่วนมากอดทันที
“เอ่อ....ริทสึ...เด็กพวกนั้นคือ.....”
“นี่ ๆ โออิชิเด็กพวกนี้เป็นใครกันเหรอทำไมถึงเข้ามาในค่ายได้ล่ะ น่ารักที่สุดเลยมาเล่นกับพี่สาวมั้ยจ๊ะ” ริทสึยังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับเด็กทั้ง 4 ต่อไปไม่ได้สนใจคำพูดของพวกยางานิเลยสักนิด
“เด็กพวกนั้นมัน.....เอ่อ....มัน.......” ไม่มีใครกล้าบอกความจริงกับริทสึสักคนเพราะ เพิ่งเห็นหอมแก้มชิราอิชิกับยูคิมูระไปฟอดใหญ่เลย
“นี่ ๆ ทุกคนเด็กพวกนี้เป็นใครเหรอบอกฉันได้หรือยังอ่ะ”
“คือว่า......ไม่อยากบอกอ่ะ....” พอเห็นสีหน้าที่ดูมีความสุขของพวกเทะสึกะรุ่นมินิแล้วพวกโออิชิถึงกลับไม่กล้าบอกริทสึเลย แต่ก็มีบางคนที่รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเฉยเลย
“ยัยโคโนเอะ....เด็กที่เธอกำลังกอดอยู่น่ะ...มันคือ พวกเทะสึกะต่างหากเล่า!!!” ซานาดะนั่นเองที่รู้สึกหงุดหงิด (อิจฉาได้แม้กระทั่งเด็กตัวเล็ก ๆ)
“เอ๋!!! ไม่จริงน่า~”
“มันเป็นจริงอย่างที่ซานาดะพูดนั่นแหละ เด็กพวกนี้คือ พวกเทะสึกะที่โดนย่อส่วนมายังไงล่ะ”
“มันเกิดแบบนี้ขึ้นได้ยังไงเนี่ย”
“เจ้าพวกบ้าพวกนี้น่ะสิแอบเอาน้ำคั้นสูตรพิเศษชนิดใหม่ของอินูอิไปสลับกับขวดน้ำของพวกเทะสึกะ ผลที่ออกมาก็คือ ร่างกายตัวหดเล็กลงกลายเด็กไปแล้ว....” โอชิทาริอธิบาย
“งั้นเหรอ แล้วทางอินูอิล่ะเป็นยังไงบ้าง”
“ตอนนี้ซาดาฮารุกำลังหาวิธีทำให้พวกเทะสึกะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอยู่น่ะ ฉันกะว่าจะเข้าไปช่วยอีกแรง” ยานางิพูด
“ถ้างั้นพวกนายที่เหลือก็ช่วยกันดูแลพวกเทะสึกะก็แล้วกันนะ” ริทสึถีบหน้าที่สุดหินให้กับพวกที่เหลือ
“เอ๋~ ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่ชอบเด็ก” ทุกคนพยายามจะเลี่ยง
“เรื่องอะไรกันเล่า พวกบ้าพวกนั่นเป็นคนทำก็ให้พวกนั่นดูแลสิ”
“เอาจริงดิ!”
“งั้นก็ได้.......เด็ก ๆ จะมาเล่นกับพี่สาวมั้ยจ๊ะ” พอเห็นว่า ไม่มีใครสนจึงอาสาเป็นคนดูแลพวกเทะสึกะจนกว่าพวกเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“ฮะ พี่สาว” ยูคิมูระรุ่นจิ๋วตอบพร้อมกับฉีกยิ้มให้กับเธอ
“แบบนี้มันขี้โกงนี่นา....” หนูน้องอาโตเบะไม่ยอมที่ยูคิจังจะได้หน้าไปคนเดียว
“เล่นกับผมด้วยนะฮะ” ชิราอิชิวิ่งเข้าไปกอดขาของริทสึ
“......พี่ฮะ.....” หนักที่สุดคงไม่พ้นเทะจังสุดน่ารักที่เข้าไปดึงแขนเสื้อแล้วชูมือราวกับจะบอกให้อีกฝ่ายอุ้มเขา
“ไม่ไหว ๆ ขนาดเป็นเด็กก็ยังแย่งกันเรียกร้องความสนใจจากโคโนเอะจังอีกเหรอเนี่ย” โอชิทาริส่ายหัวเบา ๆ
“จะให้พี่สาวอุ้มเหรอจ๊ะ ได้สิ.....” ริทสึอุ้มเทะสึกะแล้วพาทั้งหมดไปเล่นข้างนอกทันที
“เหมือนวันนี้จะได้เจออะไรเด็ด ๆ แล้วนะ” พวกบุนตะรู้สึกจะเจอของดีเข้าแล้วล่ะแต่ว่า.......
“พวกนาย....ลืมไปแล้วหรือไงว่า ตัวเองทำอะไรลงไปนะ” ซานาดะ ฟูจิและโอชิทาริเดินมายืนอยู่ข้างหลังผู้ก่อการร้ายพร้อมกับปล่อยออร่าอันตรายออกมา
“อ้ากกกกกกกก”
“นี่ ๆ พี่สาวเมื่อกี้มันเสียงอะไรเหรอฮะ” ชิจังถาม
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน คุนิคุงลองไปเดินกับเพื่อน ๆ หน่อยมั้ย” ริทสึถาม
“ไม่เอา....จะอยู่กับพี่สาว” ไม่รู้ว่า เป็นนิสัยจริง ๆ ของเทะสึกะหรือเป็นเด็กอยู่กันแน่ เพราะ ทั้ง 4 คนในตอนนี้ไม่ต่างอะไรไปจากเด็ก 5 ขวบเลย
“แต่ว่าทุกคนกำลังรอที่จะได้เล่นกับคุนิคุงอยู่นะ”
“เอางั้นก็ได้ฮะ พี่สาวปล่อยผมลงนะฮะ” ริทสึค่อย ๆ วางตัวเทะจังลง
“ไงริทสึ......” โค้ชไซโตะเดินผ่านมาพอดี
“คุณน้า...ไม่สิ...โค้ชไซโตะมีอะไรเหรอค่ะ”
“แค่ออกมาเดินเล่นหลังจากอยู่แต่หน้าจอมอนิเตอร์มานานเท่านั้น ว่าแต่เด็กพวกนี้มาจากไหนกันน่ะ” พวกเด็กพอเห็นขนาดตัวที่สูงเกิน 2 เมตรของโค้ชไซโตะก็รีบไปหลบด้านหลังริทสึทุกคนเลย
“ก็แบบว่า เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นนิดหน่อยน่ะค่ะ ฉันเองก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดมากนักแต่ก็........” ริทสึเล่าเรื่องทั้งหมดที่เธอรู้ให้กับโค้ชไซโตะ
“แบบนี้ก็แย่น่ะสิ อีกไม่กี่วันพวกตัวแทนก็จะกลับมาแล้วต้องรีบหาทางเปลี่ยนพวกเขาให้เป็นเหมือนเดิมให้ได้ล่ะ....ส่วนเรื่องพี่เลี้ยงเด็กฉันก็ขอฝากเธอด้วยนะ” เอามือตบที่บ่าของริทสึเบา ๆ แล้วเดินจากไปทันที
“พี่สาวฮะ ผมอยากตีไอ้ลูกนั่นเหมือนพวกพี่ชายบ้างฮะ” ยูคิจังดึงชายกระโปรงของริทสึเบา ๆ (อย่าดึงแรงลูก เดี๋ยวพี่สาวจะเป็นเจ้าสาวไม่ได้)
“ได้สิจ๊ะ.....”
“พอเห็นแบบนี้มันให้รู้สึกเหมือนเป็นคุณแม่เลยนะ” พวกโออิชิค่อย ๆ ทยอยออกมา
“ดูเป็นมืออาชีพจังเลยนะ....” คิคุมารุพูดขึ้น
“เมื่อก่อนเคยมีพวกเด็ก ๆ หลงเข้ามาในสาธิตริคไคแถมยังทำห้องชมรมเลอะเทอะไปหมด แต่มีริทสึจังชอบดูแลเด็ก ๆ ให้ก็เลยผ่านไปได้ด้วยดีน่ะ” ยานางิพูด
“เคยมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นในชมรมเราด้วยเหรอฮะ รุ่นพี่ยางิว” คิริฮาระถามแต่ก็โดนนิโอกับบุนตะเขกหัวไปคนละที
“แกน่ะเงียบเลยเฟ้ย...”
“ทำไมผมต้องโดนด้วยฮะ....”
“แต่ฉันสงสัยมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วว่า ทำไมซานาดะคุงต้องดูหงุดหงิดแบบนั้นด้วยล่ะครับ” คิเทะสังเกตเห็นเข้าพอดี
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นล่ะ......” ซานาดะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ซานาดะ~” พอริทสึรู้ว่า พวกโออิชิได้ออกมากันแล้วก็รีบเดินเข้าไปหาทันที
“มะ มีอะไร.....”
“พอจะมีแร็กเก็ตที่มันมีน้ำหนักเบา ๆ ให้พวกเด็กใช้มั้ย พอดีพวกเขาอยากจะลองเล่นเทนนิสน่ะ” ตอนนี้ริทสึคงลืมไปแล้วว่า เด็กพวกนี้คือ พวกเทะสึกะ
“แล้วแร็กเก็ตของเธอล่ะ ของพวกผู้หญิงจะใช้แบบน้ำหนักเบาอยู่แล้วนี่นา”
“ของฉันมันมีน้ำหนักพอ ๆ กับของพวกนายนั่นแหละ”
“ทำไมไม่ลองใช้แร็กเก็ตของพวกเขาเองล่ะครับ” ไซเซ็นพูดพร้อมกับยกแร็กเก็ตของพวกเทะสึกะมาให้ริทสึ
“มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ว่าร่างกายของพวกเขาตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรไปจากเด็ก 5 ขวบจะให้มาถือของหนัก ๆ อย่างแร็กเก็ตก็ไม่ได้เดี๋ยวจะเป็นอันตรายเอาได้นะ” ริทสึกลายเป็นคุณแม่แทนที่จะเป็นพี่เลี้ยงไปซะแล้ว
“ดูแลเด็กเก่งจังเลยนะครับ คุณโคโนเอะ”
“ก็นะ พอดีฉันมีหลานชายอายุประมาณ 5 ขวบคนหนึ่งน่ะก็เลยรับกับเรื่องพวกนี้ได้สบายเลยล่ะ”
“เพิ่งรู้นะเนี่ยว่า เธอเองก็มีหลานชายเป็นลูกของพี่สาวเธองั้นเหรอ”
“ใช่ ๆ เป็นลูกชายคนโตของพี่คิซาระน่ะ ซานาดะนายก็เคยเห็นพี่คิซาระไปครั้งหนึ่งแล้วนี่นา ช่วงหลังสอบย่อยที่ฉันเกิดไม่สบายจนต้องหยุดเรียนไปน่ะ”
“ใช่ ตอนเดียวกับที่รองกัปตันซานาดะหยุดเรียนหรือเปล่าฮะ” สุดท้ายคิริฮาระก็เขกหัวอีกรอบโดยฝีมือของซานาดะข้อหาปากมากนั่นเอง
“เคย์คุงรับนะจ๊ะ” เพราะว่า ในค่ายไม่มีที่ให้พวกเด็กเล่นได้ริทสึต้องพาพวกเขาไปเล่นเทนนิสที่คอร์ท 4 ที่ไม่มีสมาชิกเลยสักคน
“อึบ! ว้ากกก” เพราะขาอัตจังสั้นเกินไปก็เลยหกล้มหน้าคะมำทันที
“ไม่เป็นไรใช่มั้ยจ๊ะ บาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า” ริทสึวิ่งเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรฮะ พี่สาว”
“โล่งอกไปที ถ้าเกิดเคย์คุงเป็นอะไรขึ้นมาพี่คงเสียใจแย่เลย” ริทสึลูบของอัตจังเบา ๆ นาน ๆ ทีจะได้เป็นฝ่ายลูบหัวบ้าง
“แง~” ริทสึหันไปทางต้นเสียงก็เห็นชิจังกำลังยืนร้องไห้เสียงดัง
“เป็นอะไรไปจ๊ะ คุระคุง”
“ฮือ ๆ เซอิเขาตีลูกเขียว ๆ ใส่หน้าผมฮะ” ริทสึมองที่แร็กเก็ตในมือของยูจัง
“พี่ว่า เซอิคุงคงไม่ได้ตั้งใจจะตีใส่หน้าคุระคุงหรอกนะ อย่าร้องไห้เลยนะจ๊ะเด็กผู้ชายน่ะเขาไม่ร้องไห้เพราะ เรื่องแค่นี้หรอกจ๊ะ” ริทสึพยายามปลอบใจ
“จริง ๆ นะฮะ”
“คุระคุงเป็นอะไรบ้างมั้ย....ขอโทษจริง ๆ นะที่ตีลูกใส่หน้าน่ะ” ยูจังวิ่งมาถาม
“ไม่เป็นไรหรอก พวกเรามาเล่นกันต่อเถอะ”
“คุนิคุงไม่ไปเล่นกับเคย์คุงเหรอจ๊ะ” ริทสึหันไปถามเทะจังที่เกาะเธอเป็นตังเมเลย
“ไม่เอา.....จะเล่นกับพี่สาว”
“แต่ถ้าทำแบบนั้นเคย์คุงก็จะไม่มีเพื่อนเล่นด้วยนะจ๊ะ เอาแบบนี้มั้ยเดี๋ยวพี่จะไปเล่นกับทุกคนด้วย โอเคมั้ยจ๊ะ”
“อื้อ....”
ช่วงพักเที่ยง
“เฮ้อ~ เหนื่อยชะมัดเลย” พวกหนุ่ม ๆ ค่อยทยอยเดินเข้ามาทานอาหารเที่ยงก่อนจะฝึกหนักช่วงบ่ายอีกรอบ
“ยังไม่มาอีกเหรอเนี่ย” ซานาดะกำลังมองหาร่างของใครบางคนอยู่
“หมายถึงโคโนเอะจังเหรอ เก็นอิจิโร่” ยานางิถาม
“ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกน่า ริทสึน่ะเป็นมืออาชีพเรื่องเลี้ยงเด็กอยู่แล้วล่ะนะ” ฟูจิพูดก่อนจะมีเสียงเอะอะโวยวายดังมาถึงที่นี้
“ฮ่า ๆ ๆ ฉันต้องได้นั่งข้าง ๆ พี่สาว” อัตจังกับยูจังวิ่งแข่งกันเพื่อให้ได้นั่งทานข้าวข้าง ๆ ริทสึ
“เคย์คุง เซอิคุง อย่ารีบวิ่งแบบนั้นสิจ๊ะ เดี๋ยวก็หกล้มอีกนะ” ริทสึเดินเข้ามาโดยที่อุ้มเทะจังกับชิจังมาด้วย
“โคโนเอะจังให้ฉันช่วยด้วยมั้ย” จิโทเสะเดินเข้ามาช่วยอุ้มชิจังแต่ว่า...
“แง~ ไม่เอาอ่ะจะอยู่กับพี่สาว” พอโดนจับแยกกับริทสึไม่ถึงวินาทีชิจังปล่อยโฮทันที
“ขอโทษด้วยนะ รู้สึกจะติดฉันเป็นตังเมกันทุกคนเลยล่ะจะไปไหนก็ต้องพาไปด้วยตลอดไม่งั้นจะร้องไห้ไม่หยุดอย่างที่เห็นนี่ล่ะ”
“นั่นเป็นเพราะ เธอตามใจเจ้าพวกนั้นมากไปรึเปล่า” ซานาดะพูดขึ้น
“แล้วทำไมไม่ช่วยฉันดูแลเด็กพวกนี้ล่ะ” ริทสึวางเทะจังลงก่อนจะหันไปคุยกับซานาดะ
“จะมาทานข้าวเที่ยงงั้นเหรอ....ขอฉันร่วมโต๊ะกับเธอได้มั้ยล่ะ”
“ก็ได้อยู่หรอกนะ แต่ทำไมถึงอยากมาทานกับฉันล่ะ”
“ก็เห็นว่า เธอน่ะดูแลเจ้าพวกนั้นมาตลอดช่วงเช้าแล้วน่าจะให้ฉันช่วยหน่อยดีกว่า”
“เพิ่งรู้ตัวเหรอว่า ต้องมาช่วยดูแลน่ะ” ริทสึจูงมือเทะจังกับชิจังไปที่โต๊ะ
“ทานแล้วนะคร้าบ~”
“อย่าลืมเคี้ยวให้ละเอียดก่อนกลืนด้วยล่ะ” ซานาดะพูด
“ฮะ~” ดูเหมือนพวกเด็ก ๆ จะยอมทำตามคำสั่งของซานาดะอย่างโดยดี
“คุนิคุงทานดี ๆ สิจ๊ะ ซอสเลอะหน้าแล้วเห็นมั้ย”
“งืม~” อัตจังทำหน้าแหยะพอเห็นพริกหยวก
“ไม่ได้นะ เคย์คุงห้ามเหลือพริกหยวกสิ”
“ไม่เอา...มันขม”
“ขอโทษด้วยนะ โคโนเอะจังอาโตเบะน่ะชอบทำตัวเอาแต่ใจแบบนี้เป็นประจำ” โอชิทาริขอโทษขอโพยริทสึเป็นการใหญ่กับนิสัยเอาแต่ใจของกัปตันตัวเอง
“ถ้าไม่ทานให้หมดเดี๋ยวจะไม่โตน่า~ เนี้ยว” คิคุมารุพูดขึ้น
“เฮ้! คุระอย่าเอาเขี่ยมะเขือเทศให้คุนิคุงสิ” เคนยะดุใส่พอเห็นว่า ช่วงที่ทุกคนให้ความสนใจแต่อัตจัง ชิจังก็ใช้จังหวะนี้เขี่ยมะเขือเทศไปให้เทะคุงทันที
“ชิราอิชินิสัยไม่ดี~” คินทาโร่หัวเราะ
“คินจังแอบเขี่ยผักทิ้งอีกแล้วใช่มั้ย” ว่าแต่คนอื่นตัวเองก็เป็นเองสักได้
“ทุกคนอย่าเป็นเด็กเลือกกินแบบนิ้สิจ๊ะ มันไม่ดีนะรู้มั้ย”
“จริงเหรอฮะ”
“ถูกต้องแล้วล่ะ ถ้าเอาแต่เลือกกินเดี๋ยวพี่สาวจะไม่รักนะ” ฟูจิต้องเอาริทสึมาอ้าง
“งั้นผมทานก็ได้ฮะ”
2 ชั่วโมงต่อมา
“เฮ้อ~ การแข่งรอบบ่ายเป็นยังไงบ้าง” ซานาดะเดินออกจากหอพักแล้วตรงมาคอร์ท 2 ทันที
“ก็ถือว่า ดี....แล้วพวกเทะสึกะล่ะ” ยานางิถามเพราะ หลังจากทานข้าวเสร็จซานาดะก็ต้องอยู่ช่วยริทสึเลี้ยงเด็กต่อ
“เพิ่งให้นอนกลางวันไปเมื่อกี้....เจ้าพวกนั้นไม่ใช่แค่ถูกทำให้กลายเป็นเด็กแต่ร่างกายอย่างเดียวทั้งด้านอารมณ์และความรู้สึกก็เหมือนกับเด็กน้อย ไม่ไหวเลยจริง ๆ” ซานาดะส่ายหัว
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เห็นซาดาฮารุบอกว่า ปล่อยทิ้งไว้สักพักก็คงหายกลับเป็นปกติแล้วล่ะ”
“มันจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ เหรอ”
“อืม.....แล้วโคโนเอะจังล่ะไม่ได้มากับนายด้วยเหรอ”
“เจ้าพวกบ้านั่นน่ะเอาแต่ร้องห่มร้องไห้บอกว่า ถ้าโคโนเอะไม่ยอมมานอนด้วยก็ไม่นอน ยัยนั่นจึงต้องนอนเป็นเพื่อนพวกนั่นไงล่ะ”
“หึ ๆ ช่วยไม่ได้นี่นาก็ติดโคโนเอะกันทุกคนเลยนิ พวกเด็ก ๆ นี่ชอบโคโนเอะจังทุกคนเลยนะ”
“อืม.......”
พอถึงช่วงเย็น
“อืม~ ทำไมฉันถึงมานอนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ” เทะสึกะตื่นขึ้นมาเป็นคนแรกแถมยังกลับมาเป็นหนุ่มวัย 15 อีกครั้งแล้ว
“ฟี้~” เทะสึกะมองไปรอบ ๆ ก่อนจะสะดุดตาเข้ากับร่างบางที่นอนอยู่ข้าง ๆ เขา
“หึ! นอนตัวคดยังกะลูกแมวเลย” เทะสึกะหัวเราะในลำคอเบา ๆ “ออกไปซ้อมหน่อยดีกว่า....” พูดจนก็หาผ้ามาห่มให้กับริทสึทันที
“.....ว่าแต่ทำไมอาโตเบะ ยูคิมูระก็แม้แต่ชิราอิชิถึงมานอนกันตรงนี้หมดเลยล่ะ....” เทะสึกะสงสัยอยู่สักพักก่อนจะปล่อยมันทิ้งไป
เช้าวันต่อมา..........ค่าย U-17 ฝั่งผู้ชายที่กำลังจะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นกับพวกเขาในอีกไม่ช้า......
“พี่เคย์โกะ! อยู่หรือเปล่า” เรียวเดินตามหาพี่ชายด้วยความฉุ่นเฉียว
“มีอะไรจะคุยกับฉันงั้นเหรอ เรียว”
“เมื่อวานพวกพี่ไปทำอะไรกับโคโนเอะของพวกฉันกันน่ะ....!!”
“จะบ้ารึไง! ใครจะไปทำเรื่องบ้า ๆ กับริทสึได้ล่ะ”
“แล้วทำไมริทสึถึงอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ล่ะ อธิบายมาสิค่ะพี่!!!” เรียวอุ้มริทสึในสภาพเด็กน้อยวัย 3 ขวบมาให้พวกอาโตเบะดู
“มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!!” ทุกคนดูตกใจไม่ใช่น้อย ๆ
“แย่ล่ะ! สงสัยริทสึจะเผลอไปดื่มน้ำคั้นสูตรพิเศษของฉันเข้าไปแน่ ๆ เลย” อินูอิพูด
“แล้วแบบนี้จะเอายังไงต่อดีล่ะ แต่ว่าริทสึตอนเด็ก ๆ เนี่ยก็น่ารักดีนะฮะ” คิริฮาระพูดแต่ก็โดนนิโอกับบุนตะเขกกะโหลกไปคนละรอบ
“ในเมื่อพวกพี่เป็นคนทำ! พี่กับเพื่อนก็ไปหาทางแก้เองแล้วกัน ตอนเย็นฉันจะกลับมารับริทสึ” ทิ้งปัญหาแล้วเดินกับค่ายของตัวเองทันที
“แบบนี้จะเอายังไงต่อดีล่ะ......” เทะสึกะกับซานาดะไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดีแล้วแต่ว่า....
กึก ๆ
“ปี้จาย~ มาเล่นกันนะค่า~” พอเห็นใบหน้าสุดน่ารักของริทสึ รู้สึกเหมือนกับโดนสะกดจิตทำให้อยากจะเป็นคนดูแลริจังเองแล้ว
“รอบหน้าขอให้อินูอิทำน้ำคั้นนี่อีกดีกว่า”
ว่าแต่คนอื่นหัดดูตัวเองมั่งสิยะ!!
นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยค่ะ
ความคิดเห็น