คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : LOVE PASSION U-17 Past 3: ศึกจัดระดับ
ที่ค่าย U-17 ซึ่งตอนนี้กำลังมีการแข่งจัดระดับกันอยู่พอดี
“แฮ่ก ๆ ขอขอบคุณมากครับ รุ่นพี่โอนิ” โมโมชิโระนอนแผ่บนคอร์ทด้วยความหมดท่าจากการแข่งระหว่างเขากับโอนิ จูจิโร่
“นายชื่ออะไร....” โอนิถามเพราะ สนใจในตัวของโมโมชิโระ
“โมโมชิโระ...ทาเคชิ...”
“ปีนขึ้นมาสิ โมโมชิโระ...!!” พูดแล้วก็เดินออกมาจากคอร์ททันที เด็กสาวร่างบางที่กำลังแอบยืนมองอยู่ก็หัวเราะออกมาเบา ๆ
“แม้แต่พี่โอนิยังเจอคนที่สนใจด้วยงั้นเหรอเนี่ย....” ตัวเองพูดเองแล้วก็เดินเข้าไปดูอาการของรุ่นน้องในชมรมของเพื่อนสนิทสมัยเด็กทันที
“โมโมชิโระคุงไม่เป็นไรใช่มั้ย เอามือมาให้ฉันดูหน่อยสิ” ริทสึเดินเข้ามาตรวจดูอาการมือของโมโมชิโระอย่างละเอียดก่อนจะเริ่มนวดเพื่อผ่อนคลายอาการชาให้นิดหน่อย
“ระ รุ่นพี่ริทสึจัง.....”
“โชคดีแล้วนะที่กระดูกไม่แตก ตอนนี้ฉันก็แค่นวดให้อาการชาคลายลงนิดหน่อยเท่านั้นแต่คงจะจับแร็กเก็ตไม่ได้อีกสักพักนั้นแหละ ช่วงนี้ก็ห้ามฝืนทำอะไรเกินตัวก็คงพอแล้วล่ะ หัดเชื่อฟังรุ่นพี่ซะบ้างสิ” ริทสึหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะลงมือนวดมือของโมโมชิโระต่อ
“ขอบคุณมากครับ...”
“ต่อจากนี้ก็คงเป็นช่วงซ้อมช่วงเช้าจากนั้นก็เตรียมตัวแข่งระดับได้แล้วล่ะ” ริทสึเชิงบอกว่า ให้ทุกคนที่เหลือยกเว้นโมโมชิโระแยกย้ายไปเตรียมตัวรับการซ้อม
“เอ่อ คือ...ผมจะไปเตรียมตัวซ้อมกับพวกรุ่นพี่น่ะครับ”
“ท่าทางจะหนักเอาการเลยใช่มั้ยล่ะ แบล็คแจ็คไนฟ์ของพี่โอนิน่ะ.....ฉันเองก็ด้วย.....ตอนแข่งกับพี่โอนิครั้งแรก ๆ ก็ทำเอาแทบแย่เหมือนกันเลยล่ะ” ริทสึพยายามพูดให้เสียงเบาที่จะให้คนได้ยินมีแต่เธอและโมโมชิโระเท่านั้น
“รุ่นพี่เองก็ด้วยเหรอครับ” เพราะเห็นว่า เป็นเพื่อนของกัปตันตัวเองจึงนับถือในฐานะรุ่นพี่
“ถ้าฝึกให้หนักกว่านี้ล่ะก็อาจจะเอาชนะพี่โอนิได้สักวันล่ะนะ” ริทสึตีมือเชิงบอกว่า เธอช่วยนวดมือให้อีกฝ่ายเรียบร้อยถึงยังมีอาการชาหลงเหลืออยู่บ้างแต่ก็ช่วยได้เยอะพอสมควร
“ขอบคุณที่ช่วยครับ...” โมโมชิโร่ก้มหัวพร้อมกล่าวขอบคุณ
“นี่โมโมชิโระคุง....เธอควรจะลองปีนขึ้นมาตามที่พี่โอนิบอกนะ อาจจะทำให้เธอแข็งแกร่งมากกว่านี้ก็ได้” ริทสึเองก็ทิ้งคำพูดแปลก ๆ ให้กับโมโมชิโระเหมือนกัน
“ริทสึจัง......” พวกยูคิมูระเดินเข้ามาหาเธอ
“ทุกคน เมื่อคืนนี้หลับสบายกันหรือเปล่า...” ริทสึส่งยิ้มหวาน ๆ ให้หนึ่งยก
“รู้สึกว่า ค่ายของผู้หญิงไม่มีอะไรจะทำหรือไงถึงต้องแอบเข้ามาที่นี้” ซานาดะถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเล็กน้อย
“ก็เพราะ เป็นห่วงใครบางคนยังไงล่ะถึงต้องแวะมาหาบ่อย ๆ เนอะ ยูคิมูระคุง” ถึงจะบอกว่า เป็นใครบางคนก็เถอะแต่มันก็ยิ่งทำให้หนุ่ม ๆ ที่ได้ยินรู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันที
“หึ ๆ ขอบคุณที่เป็นห่วงพวกผมนะ”
“ต่อไปจะการซ้อมช่วงเช้าขอให้นักกีฬาทุกคนเตรียมตัวกันให้พร้อมด้วยครับ ส่วนโคโนเอะ ริทสึช่วยมาพบผมที่ห้องด้วยครับ” โค้ชคุโรเบะประกาศ
“สงสัยจะโดนดุอีกแล้วมั้ง....ทุกคนก็ขอให้พยายามกันให้เต็มที่ล่ะ” ริทสึหันมาอวยพรให้กับเหล่าเจ้าชายก่อนจะเดินเข้าไปในตัวอาคารทันที
ปัง!!
“ยังซุ่มซ่ามไม่เปลี่ยนเลยนะ....” คุโรเบะนั่งดื่มชาอย่างสบายใจโดยที่ข้าง ๆ ของเขา ริทสึกำลังนั่งดื่มชาด้วยเช่นกัน
“อ่า~ พวกเด็กม.ต้นเป็นยังไงบ้างล่ะ” ไซโตะเดินเข้ามาพร้อมกับเอามือกุมหัวบริเวณที่เพิ่งโดนชนมา ริทสึเหล่มองก่อนจะส่ายหัวอย่างรับไม่ได้
“ก่อนจะพูดถึงเรื่องนั้น....ช่วยทำอะไรสักอย่างกับหลานสาวของนายหน่อยเถอะ” ไซโตะก้มหน้าลงหลานสาวหัวแก้วหัวแหวนและเป็นนักกีฬาชั้นยอดที่เขาฝึกสอนเองกับมืออีกด้วย
“ก็แค่เข้ามาหาคู่ซ้อมเก่ง ๆ ด้วยเท่านั้นนั้นแหละ” ริทสึพูดเสียงนิ่ง ๆ พร่างจิบชาไปด้วย
“หึ ๆ ขอโทษทีนะ คุโรเบะ...หลานสาวฉันก็เป็นแบบนี้ตลอด”
“ตามใจมาก ๆ เข้าเดี๋ยวจะเคยตัวพอดี ไซโตะ”
“ฮ่า ๆ ก็เด็กคนนี้เป็นหลานสาวสุดที่รักของฉันเลยนี่นา เนอะ ริทสึ” ไซโตะลูบหัวหลานสาวเบา ๆ
“คุณน้ามีข้อความจากคุณแม่ด้วยล่ะ....ว่า ‘ถ้าลูกสาวคนเล็กฉันเป็นอะไรแม้แต่นิดเดียวงานนี้ฉันเอาตายแน่ ๆ เจ้าน้องบ้า.....’ มีแค่นี้ล่ะค่ะ...” เงียบ....ทั้ง 2 คนเงียบทันที
“ฮ่า ๆ สมกับเป็นพี่สาวของฉันจริงสิน่า....เอาเถอะ ๆ ริทสึ น้าว่า พวกเราไปหาพวกที่อยู่ข้างนอกได้แล้วนะ” ไซโตะลากหลานสาวตัวเองออกมาด้วย
ปัง!!!
“อา~ เฮ้! พวกเด็กม.ต้น....อรุณสวัสดิ์ฉันเป็นโค้ชของที่นี้ชื่อ ไซโตะ อุทาจิ” แนะนำไปพร่างกุมตัวเองไปพร่าง ส่วนหลานสาวตัวเองก็ยืนส่ายหัวอย่างปลง ๆ อยู่ด้านหลัง
“2 เมตร 16 เซนติเมตร....” ยานางิกับอินูอิพูดพร้อมกัน
“พวกนายคงจะเก่งกันมากเลยนะ แต่การซ้อมในวันนี้จะทำให้พวกนายเก่งยิ่งเข้าไปอีก....หึ ๆ การซ้อมในวันนี้จะเป็นการเล่นคู่กันนะ...” พอได้ยินดังนั้นริทสึก็ทอนหายใจเบา ๆ แล้วพึมพำเบา ๆ ว่า “ใช้วิธีนี้อีกแล้วสินะ....”
“โออิชิ~ เรามาคู่กันเถอะ” ริทสึกับไซโตะมองเหล่าเด็กม.ต้นที่ต่างเริ่มจำคู่กันแล้ว
“คนไหนที่มีคู่สามารถคู่กับเด็กสาวคนนี้ได้เลยนา~” ไซโตชี้ไปที่ริทสึซึ่งกำลังยืนทำงง ๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น...ฝ่ายเด็กหนุ่มก็พากันสงสัยว่า ทำไมร่างบางถึงไปยืนอยู่ข้าง ๆ โค้ชได้
“คุณ น้า ค่ะ...” ริทสึพูดแบบไม่มีเสียงพร้อมกับปล่อยออร่าน่ากลัวออกมา
“ฮ่า ๆ ล้อเล่นน่า~ ล้อเล่น” ไซโตะรีบแก้ตัวทันควันก่อนจะหันกลับทำงานตามเดิม “เอาล่ะ ทุกคนคงจับคู่เป็นที่เรียบร้อยแล้วสินะ ต่อไปจะเป็นการแข่งเดี่ยวคนที่แพ้จะต้องกลับบ้านทันที" ทุกคนต่างตกใจจากคู่หูต้องกลายมาเป็นคู่แข่งกันในชั่วพริบตา
“เฮ้อ~ ไม่ไหวจริง ๆ เลยนะ โค้ชไซโตะ” ริทสึส่ายหัวก่อนจะเดินลงไปดูการแข่งแบบใกล้ชิดทันที
“พวกนายเป็นคนเลือกเองแบบนี้ต้องสนุกแน่ ๆ เลย”
“....ริทสึ........” เทะสึกะจ้องมองร่างบางที่กำลังอยู่มองพวกเขาอยู่
“นี่แหละ...คือค่าย U-17” ริทสึยิ้มอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น....เธอได้ยืนมองการแข่งอยู่ห่าง ๆ โดยไม่สนใจสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมาหาเธอ
“นายนี่มันดื้อด้านจริง ๆ นะ ยางิวคุง” คู่ที่ริคไคแสนจะภาคภูมิใจกลับต้องมาแข่งกันเองจนตอนนี้ได้ 6-6 แล้ว
“ก็เหมือนกันล่ะ นิโอคุง.....โหสิด้วยนะ” ยางิวจงใจตีลูกให้โดนเน็ตทำให้นิโอพุ่งตัวไปชนกับเสา....เลือดอาบทั่วขาขวาและพื้นคอร์ท
“..............” ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากริมฝีปากเรียวสวยของริทสึมีเพียงแค่สีหน้าที่นิ่งเฉยเกินคำบรรยายแววตานิ่ง ๆ ที่กำลังจับจ้องการแข่งของทั้งคู่เท่านั้น
“ไง....หายมาอยู่ที่นี้เองเหรอ...” โนบาระที่แอบเข้ามาค่อย ๆ เดินเข้าไปหาริทสึอย่างเงียบ ๆ
“เร็นจังเองเหรอ แอบเข้ามาอีกแล้วนะเดี๋ยวก็โดนพี่ฮารุสะดุเอาหรอก” ริทสึเอ่ยถามแต่สายตาของเธอกำลังจับจ้องอยู่ที่การแข่ง...
“.....เรียวสั่งให้มาตามกลับไปซ้อมน่ะ....” โนบาระนั่งลงข้าง ๆ ริทสึพร้อมกับดูการแข่งเป็นเพื่อน
“......ขอให้ฉันดูการแข่งของทุกคนให้จบก่อนดีกว่า”
“พวกเด็กม.ต้นงั้นเหรอ...มีอะไรดีมากรึไงถึงต้องคอยดูอยู่ข้าง ๆ” น้ำเสียงแข็งกราวที่ดูก็รู้ว่า อีกฝ่ายกำลังไม่พอใจแต่ริทสึกลับได้แต่ยืนหัวเราะเบา ๆ ในลำคอเท่านั้น
“ทนดูหน่อยเถอะ....อีกไม่นานเจ้าพวกนี้ก็จะต้องเป็นคู่แข่งของพวกเราเหมือนกัน” ในค่าย U-17 ทุก ๆ 2 อาทิตย์จะมีการแข่งกระชับมิตรระหว่างฝั่งผู้หญิงกับผู้ชายซึ่งงานนี้ริทสึกำลังเตรียมพร้อมให้สาว ๆ ทุกคนได้แข่งกับหนุ่ม ๆ สนุกสุดเหวี่ยงไปเลย
“......แต่ฉันไม่ชอบ....ฉันอยากเอาแร็ตเก็ตฟาดหน้าให้เลือดสาดมากกว่า” โนบาระค่อนข้างจะน่ากลัวแต่ก็มีความน่ารักอยู่ในตัวพอสมควร
“เร็นจัง ถ้าเธอยังไม่หยุดล่ะก็ฉันจะยึดการ์ตูนในห้องเธอนะ” ริทสึรู้เรื่องจุดอ่อนของเพื่อนทุกคนจึงใช้เป็นตัวประกันได้เสมอ
“..........................” โนบาระหยุดเงียบทันที
“นี่คงเป็นศึกที่แย่ที่สุดแน่ ๆ...” ทุกคนต่างมองที่จากแข่งระหว่างบุตรแห่งพระเจ้า ยูคิมูระ เซอิจิ กับ จักรพรรดิ ซานาดะ เก็นอิจิโร่.....ถึงตอนนิโอกับยางิวแข่งกันริทสึไม่ได้มีท่าทีอะไรแต่ตอนแววตาของเธอดูวิตกพอ ๆ ตอนนี้เทะสึกะแข่งกับซานาดะ.....
“ยูคิมูระคุง.....ซานาดะ....” ริทสึพยายามเดินเข้าไปให้ใกล้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้...แต่ก็ถูกเทะสึกะกับอาโตเบะรั้งเอาไว้
“....ริทสึ....นี่เป็นการแข่งของ 2 คนนั้นอย่าเข้าไปห้ามเลยดีกว่า...” ถึงเทะสึกะจะพูดแบบนั้นก็เถอะแต่มือที่จับไหล่ของริทสึกลับบีบไหล่ของอีกฝ่ายซะแน่น....โดยไม่รู้ว่า เป็นเพราะสาเหตุอะไรที่ทำให้เทะสึกะมีอาการแบบนี้
“ไม่มีการออมมือกันนะ ยูคิมูระ”
“คนที่ออมมือไม่เป็นน่ะ มันคือนายต่างหากล่ะ เก็นอิจิโร่”
“หึ!” ซานาดะกำลังจะหันกลับไปแต่ว่า......
“เรามาตัดสินกันเถอะว่า ใครจะได้อยู่ดูแลริทสึจังในค่ายแห่งนี้กันแน่...” การแข่งที่มีความนัยย์แอบแฝง....การแข่งเพื่อให้ได้อยู่กับริทสึ.....
“เทะสึกะ.....ฉันรู้สึกกลัวแล้วก็กังวลจัง....”
“......................” เทะสึกะไม่ตอบเหมือนเป็นเชิงบอกว่า เขากำลังรอฟังสิ่งที่ริทสึกำลังจะพูดออกมา
“กลัวว่า การแข่งครั้งนี้ไม่ได้แข่งเพื่อหาคนที่แข็งแกร่งที่สุดในสาธิตริคไคหรือว่า เพื่อที่จะอยู่ในค่ายแห่งนี้ต่อไป....แต่เป็นการแข่งที่มีตัวฉันเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยน่ะสิ”
“เฮ้! รู้สึกว่า การเคลื่อนไหวของซานาดะดูแปลก ๆ ไปจากเมื่อกี้นะ” ทุกคนมองซานาดะยืนหวดลมหรือไม่ก็เอียงตัวไปคนละทิศกับบอล
“ยะ ยูคิมูระคุงกำลังชิงเอาประสาทสัมผัสของซานาดะ”
“ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นแล้วก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว....” ซานาดะกำลังพูดกับตัวเอง
“....ซานาดะ.....” ริทสึหันไปมองข้างบนก็เห็นพี่ชายทั้ง 3 กำลังยืนสังเกตการณ์อยู่พอดี ตอนนี้เธอเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า เธอกำลังจะยื่นมือเข้าไปหาพวกเทะสึกะมากเกินไป ในฐานะควีนแล้วมันเป็นสิ่งที่ไม่สมควรทำ....เธอจึงตัดสินใจพาร่างของตัวเองไปหาพี่ชายทั้ง 3 คนของเธอ
“พี่คาสึยะค่ะ......” ริทสึเดินมายืนข้าง ๆ โทคุงาว่า คนในค่ายที่เธอพอจะเชื่อใจได้มากที่สุด
“สีหน้าเธอดูกังวลนะ....”
“หนูก็แค่เผลอยื่นมือเข้าไปหาพวกเขามากเกินไปน่ะค่ะ ทั้งที่รู้ว่า ไม่ควรทำ....”
“รู้จักพวกเขาด้วยเหรอครับ โคโนเอะจัง” ไอรี่ถามด้วยรอยยิ้มอบอุ่นเหมือนเช่นเคย
“1 ในชมรมเทนนิสม.ต้นที่มาด้วย...ฉันน่ะทำหน้าที่เป็นผู้จัดการชมรมให้กับพวกเขา”
“...เป็นเรื่องบังเอิญจังนะ....” โอนิพูดก่อนจะหันกลับสังเกตการณ์ต่อ
“.....ฉันอุตส่าห์คิดว่า มันจะเป็นการแข่งที่สนุกกว่านี้ซะอีก แต่ฉันอาจจะคิดผิดไปก็ได้...” ยูคิมูระด้วยสีหน้าจริงจังพอเห็นออร่าสีดำที่ออกมาจากร่างของซานาดะ
“เกม วอน บาย ยูคิมูระ 7-1”
“ซานาดะ...ฉันรู้ว่า นายเองก็สนใจริทสึไม่น้อยไปกว่าฉันหรอกนะ แต่ว่า ฉันไม่ยอมเธอให้ใครเด็ดขาด” พอจบการแข่งยูคิมูระก็เดินมาพูดกับซานาดะอีกรอบ
“.....................” ไม่มีเสียงใดจากซานาดะ เขาพาร่างของตัวเองที่แพ้ให้กับยูคิมูระไปอยู่ในที่เงียบ ๆ คนเดียว
“เจ้าหนุ่มสวมหมวกดำนั่นรู้สึกจะเป็นคนที่ฝึกฝนมาอย่างแท้จริงสินะ”
“ใช่แล้วค่ะ พี่โอนิ....หมอนั่นน่ะฝึกฝนและเข้มงวดกับตัวเองมากกว่าคนอื่นหลายเท่า...ขนาดตัวหนูที่คิดว่า เข้มงวดกับตัวเองมากในการฝึกแล้วแท้ ๆ ยังต้องแพ้ให้กับหมอนั่นเลยค่ะ”
“อืม....เป็นการสังเกตการณ์ที่ไม่เลวเลยนะ”
“......อ๊ะ! พี่คาสึยะจะไปไหนเหรอค่ะ” ริทสึเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นโทคุงาว่าเลิกสังเกตการณ์แล้วเดินไปยังคอร์ท 1
“จะไปซ้อมหน่อย...เสร็จจากการแข่งนี้ช่วยมาซ้อมแข่งกับฉันต่อด้วยล่ะ”
“ถ้างั้นฉันเป็นคู่ซ้อมให้เอามั้ย....โคโนเอะ...วันนี้เธอมาเป็นคู่ซ้อมให้ฉันด้วยเข้าใจมั้ย” โอนิเองก็เดินตามโทคุงาว่าไปเหมือนกัน
“ผมขอยืนดูเป็นเพื่อนโคโนเอะจังก็แล้วกันนะครับ” ทั้งคู่ยืนสังเกตการณ์อย่างเงียบ ๆ ต่อไป ถึงการแข่งระหว่างคิริฮาระ กับ ยานางิจะทำให้เธอกังวลไม่ใช่น้อยแต่ก็ไม่ได้เท่ากับตอนคู่ของซานาดะกับยูคิมูระเลยแม้แต่น้อย.....
“เอาล่ะ ในเมื่อแข่งกันหมดทุกคนแล้ว....สำหรับคนที่ชนะจะได้เข้าร่วมค่ายกับพวกม.ปลาย หลังอาหารเที่ยงเราจะมาฝึกซ้อมช่วงบ่ายกัน...ส่วนคนแพ้ช่วยเก็บของออกจากที่พักด้วยครับ ทางเราได้เตรียมรถเอาไว้ให้แล้ว....ขอบคุณที่เข้ามาเป็นส่วนร่วมนะ”
“ซานาดะ.........” ริทสึเดินเข้ามาหาซานาดะขณะที่พวกเขากำลังจะขึ้นรถเตรียมกลับบ้าน
“จะมาส่งฉันงั้นเหรอ....ยัยจอมจุ้น.....อยู่ที่ค่ายก็ฝากดูแลพวกยูคิมูระด้วยล่ะ” ซานาดะฝากให้ช่วยดูแลสมาชิกที่เหลือส่วนตัวเองกำลังจะเดินขึ้นรถ...
“ซานาดะ.....ทำไมนายถึงไปลองปีนขึ้นมาล่ะ ตาบ้า!!!” ริทสึตะโกนทำให้คนหันมามองที่พวกเขาทั้งคู่
“ปีนงั้นเหรอ....พูดเรื่องอะไรของเธอกัน”
“ทำไมนายถึงไม่ลองปีนขึ้นมาจากนรกดูล่ะ ถึงตอนนั้นมันอาจจะทำให้นายเก่งขึ้นกว่านี้ก็ได้นะ”
“พูดอะไรไร้สาระ.....” ซานาดะดูเหมือนจะไม่ฟังที่ริทสึพูด
“ต้องปีนขึ้นมาให้ได้นะ ทุกคน....ฉันน่ะจะยืนรอพวกนายอยู่ที่นี้ รอจนกว่าพวกนายจะปีนขึ้นมากันครบทุกคน....”
“.....................” ไม่มีเสียงจากซานาดะมีเพียงสายตาเรียบเฉยที่เขาส่งมาให้เท่านั้น
“ริทสึ.....เราไปกันเถอะ” โนบาระมาเพื่อพาริทสึกลับไปที่ค่ายของตัวเองขณะที่เธอกำลังยืนมองรถที่เพิ่งวิ่งออกไปเมื่อกี้
“.....เร็นจัง....เด็กชุด 2 จะมาถึงเมื่อไร” แววตาของริทสึแปลเปลี่ยนไปเป็นแววตาที่ดูจริงจัง
“พรุ่งนี้ตอนเช้า...มีอะไรหรือเปล่า”
“บอกทุกคนด้วยว่า พรุ่งนี้จะมีการแข่งจัดระดับขึ้น...และคอร์ท 1 ทุกคนจะต้องเข้าร่วมด้วยไม่มีข้อยกเว้นเข้าใจใช่มั้ย....” ริทสึเดินกลับไปที่ค่ายของตัวเองเพื่อฝึกซ้อมรับการแข่งของวันพรุ่งนี้
“ปีนขึ้นมาให้ได้ล่ะ ทุกคน....ฉันรอที่จะแข่งกับพวกนายอยู่”
ไรเตอร์ไม่รู้เรื่องน่า~ เร็นจังบอกให้ลงอ่ะ
ใครบังอาจมานอนอู้งานอยู่ตรงนี้เนี่ย!!!
Talk to writer มาคุยเรื่องความเพี้ยน ๆ ของไรเตอร์กันนะค่ะ
ไม่รู้ว่า เป็นเพราะช่วงนี้เราสนใจ Prince of tennis มากไปหรือเปล่าหรือเป็นเพราะ เมื่อคืนเราเผลอทานข้าวรอบดึกไปหรือเพราะ เราเล่น Tennis no Oji-Sama Gyutto! Dokidoki Survival Umi to Yama no Love Passion เยอะไป (เกมของ NDS เราจีบเหล่าเจ้าชายเทนนิสค่ะ ไปติดเกาะร้างกับเจ้าชาย ฮ่า ๆ โคตรชั่วเลยไรเตอร์ที่ดันหาเจอ >///< เมื่อคืนเพิ่งจีบฮิราโคบะ รินแห่งฮิงะไปเองเป้าหมายต่อไปคือ บุนตะ) ทำให้..............
ไรเตอร์ฝันว่า ได้ไปอยู่กับพวกเซงาคุด้วย (-.,-)
จะเล่าให้ว่า......แบบว่า....ไรเตอร์ฝันเห็นบ้านหรือคฤหาสน์หลังใหญ่ ๆ เลยนะและเหมือนเราคือ ได้ไปเที่ยวกับพวกเซงาคุด้วย ถ้าใช้ความคิดอันเลืองลางรู้สึกว่า จะมีเฮียวเทมาผสมอยู่ด้วยนะ....แล้วในบ้านมันเหมือนไม่ค่อยมีของอะไรเหมือนเพิ่งจะซื้อมาใหม่ (ให้แฟนสาวคนนี้อยู่ ^o^ อิ อิ / เดี๋ยวจะโดนแฟนคลับของบรรดาเฮีย ๆ ตบก็คราวนี้ล่ะ)
พวกเราก็แบบว่า ช่วยกันตกแต่งอะไรประมาณนี้พอมาถึงสวนหลังบ้านแบบมันมีแปลงดอกไม้เยอะมากเลยนะ แต่ค่อยข้างจะออกทางรกหน่อย.... เอ่อ พวกเราก็ช่วยกันเก็บกวาดแบบเดิมนั้นแหละ แต่พอถึงตรงหินประดับสวนที่เขาชอบเอามาทำเป็นทางเดินในสวนนั้นแหละ...อาโตเบะก็ตะโกนถามเทะสึกะเลยนะว่า..
“เฮ้ย! เทะสึกะ ไอ้ตรงนี้ขุดหินออกแล้วทำเป็นแปลงดอกไม้มั้ย” เทะสึกะก็ตอบกลับแบบขำ ๆ นะว่า...
“ไอ้ที่ถามเนี่ยแค่บอกเฉย ๆ หรือจะถามเอาคำตอบ” เหมือนรู้อยู่แล้วว่า ต้องขุดออก
“ฉันถามนายอยู่” อาโตเบะก็สวนกลับแบบไม่พอใจนิด ๆ แต่ทุกคนก็หัวเราะคิกคักไปตามเรื่องนะ แล้วไรเตอร์ล่ะ......หึ ๆ พอดีสาวคนนี้กำลังว่างก็เลยเข้าไปช่วย 2 กัปตันขุดเอาหินออก ตอนนั้นเองแหละที่พวกโมโมชิโระร้องตะโกนขึ้นมาว่า เจองู!!!
แล้วด้วยไรเตอร์เป็นคนเกลียดกลัวงูอยู่แล้ว....ไอ้นี้ก็หาที่หลบภัยสิครับท่าน (=_=;)....วิ่งไปกอดแขนเทะสึกะน่าจะเป็นที่หลบภัยชั้นเยี่ยมหรือเปล่า...แล้วก็มองโมโมชิโระที่กำลังจับงูตัวสีดำ ๆ เงา ๆ หน้าตาน่าขยะแขยงมากขึ้นมา ไคโดนึกว่า เห็นเพื่อนมั้งเข้าไปดูแล้วบอกมาเสร็จสรรพเลยว่า เป็นงูพันธุ์อะไร...ประเภทอะไร....แล้วคนสวยหายไปไหน.....??
ไรเตอร์ยังคงกอดแขนป๋าเทะอยู่แต่ไม่รู้ว่า ทำไมป๋าแกรู้สึกจะพาไรเตอร์เข้ามาใกล้งูจัง ..... ทุกคนก็ตกใจกลัวกันนะ แต่ไอ้เจ้าโมโมะมันดันเหลือกเห็นเราพอดีนึกอยากแกล้ง...ยื่นงูเข้ามาหาไรเตอร์!!!! (TT^TT) นู๋เป็นคนกลัวงูยิ่งชีพคร้าบบบบบ กรี๊ดลั่นสุดเสียง
พี่เทะสึกะแทนที่จะห้ามหรือพาเราออกไปห่าง ๆ นะ เรากรี๊ดลั่นและเอาหน้าซุกแขนแต่ว่า
พี่แกกลับยืนหัวเราะซะงั้นอ่ะ.... (o[]o!!)...นี่ใช่ป๋าเทะสึกะตัวจริงหรือเปล่าเนี่ย....!!?
โมโมชิโระเห็นว่า กัปตันไม่ว่าอะไรก็ยิ่งได้ใจสิ แกล้งไรเตอร์หนักขึ้นจนตัวเองต้องลี้ภัยไปกอดอาโตเบะต่อ.....แล้วตะโกนขึ้นว่า “ใครก็ได้ช่วยด้วย!! จะเป็นซานาดะหรือใครก็ได้ช่วยฉันที!!!”
จากนั้นไรเตอร์ก็ตื่นขึ้นมา....แบบมึน ๆ มองรอบห้องว่า เกิดอะไรขึ้น....มือถือเปิดเพลงทิ้งไว้....พอตื่นขึ้นมามันกำลังเล่นเพลง Valentine Kiss Ver. Sanada นึกอยู่ว่า มันเป็นเพลงที่เหมาะกับฝันฉันมั้ยนะ....จากนั้นก็นั่งคิดถึงสาเหตุว่า ทำไมฉันถึงฝันไอ้เรื่องนี้ขึ้นมาได้.....
เราก็เอ๊ะใจได้เรื่องหนึ่งว่า เมื่อคืนกำลังนั่งนึกเนื้อเรื่องอยู่แล้วคิดเล่นนะว่า จะไม่ให้เทะสึกะได้ริทสึไป......จากนั้นก็นั่งเงียบสักพัก....ก่อนจะหัวเราะเยาะตัวเองว่า นี่ขนาดแค่คิดจะไม่ให้มันยังเล่นถึงขนาดนี้ แล้วถ้าคิดว่า จะไม่ให้ซานาดะคู่กับริทสึ....รายนั้นคงไม่โยนไรเตอร์ลงบ่องูไปหรอกนะ (-__-;)
นี่ก็เป็นอีกหนึ่งความเพี้ยน ความบ้า ๆ บอ ติ๊งต๊องปัญญาอ่อนของไรเตอร์...ทางที่ดีอย่าใส่ใจเลยดีกว่า...บางครั้งไรเตอร์ยังรับตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
ส่วนเรื่องอัพนิยายที่จริงไรเตอร์ควรจะอัพตั้งแต่เมื่อวานแล้วเพราะว่า ไรเตอร์บ่มีเรียนจ้า~ แต่เพราะ ไรเตอร์ทำตัวเองคือ.....นอนตกหมอน...ปวดคอทั้งวันจนไม่สามารถอัพได้ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ m(_ _)m
ความคิดเห็น