คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : LOVE PASSION U-17 Past 1: Intro
1 อาทิตย์ก่อนที่เหล่าเจ้าชายจะเดินทางมาค่าย U-17
แซ่ก ๆ
“มะ ไม่จริง...พวกคอร์ท 1 แพ้พวกหน้าใหม่งั้นเหรอ” บรรดานักเทนนิสหญิงในค่ายต่างมองด้วยความตกตะลึงเมื่อนักกีฬาของคอร์ท 1 ที่เก่งกาจกำลังจะถูกโค่นลงจากบัลลังก์โดยแกนนำร่างเล็ก ๆ ที่นั่งดูยังกะเป็นราชินี
“กะ เกม แอน แมทต์ โชจิคินะ ยูกะ 6-1 เกม” ผู้แพ้เงยหน้ามองเด็กสาวรูปร่างเล็ก ผมสีดำยาวสลวย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลสวย ใบหน้าจิ้มลิ้มดูน่ารัก...แต่สายตาที่เธอมองมานั้นมันแข็งกระด้าง......
“บะ บ้าน่า ฉันคนนี้แพ้นังเด็กบ้างั้นเหรอ” ถึงแพ้แต่ยังปากดีกล้าสมประหม่าอีกฝ่าย เด็กสาวยิ่งมองเธอในสายตาแข็งกระด้างยิ่งกว่าเดิมแถมยังยกแร็ตเก็ตขึ้นสูงหมายจะฟาดใส่อีกฝ่าย
“ยูกะ!! พอได้แล้ว....เทนนิสไม่ได้มีไว้ทำร้ายใครนะ” ผู้นำตะโกนสั่งห้าม เด็กสาวหยุดชะงักก่อนจะเดินออกจากคอร์ทซึ่งทันใดนั้นแววตาของเธอก็เปลี่ยนไปเป็นเด็กขี้อายทันที
“ว่ายังไงค่ะ รุ่นพี่....ช่วยเอาตำแหน่งของคุณมาให้ฉันได้หรือยัง” รอยยิ้มของเธอฉายแววแห่งความเป็นผู้ชนะ
“เด็กอวดดีอย่างพวกแก!! ฉันจะทำให้พูดไม่ได้เลยคอยดูสิ...” เหล่านักกีฬาคอร์ท 1 ยังคงจะรักษาระดับของตัวเองต่อไปแต่ว่า....
“หึ! แบบนี้ก็สนุกสิ....เฮ้! เรียวไม่คิดจะลงเดี่ยวมือ 2 ดูล่ะ” เด็กสาวหันไปถามเด็กสาวอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอมีรูปร่างเพรียวบางแบบนักกีฬา ผมสีดำยาวถึงกลางหลังกับดวงตาสีดำสนิท....ใบหน้าเรียวคมที่ดูนิ่งเฉยอยู่ตลอดเวลา
“......เงียบไปซะ.....” เอ่ยตอบแล้วเดินลงสนามไปทันที
“ฉันจะทำให้เด็กอย่างพวกแกรู้ซึ้งถึงความสามารถของคอร์ท 1 เอง”
“คอยดูก็ล่ะกัน...”
“เกม แอน แมทต์ อาโตเบะ เรียว 6-0 เกม”
“คอร์ท 1 น่ะไม่ใช่ที่ที่พวกคนอ่อนแออย่างพวกเธอจะมาสุ่มหัวกัน ออกไปให้พ้นหน้าฉันซะ” ผู้ชนะมองผู้แพ้ด้วยสายตาน่าสมเพช.....เหล่าสาวน้อยผู้หาญกล้าท้าทายราชินีของที่นี้ยืนยิ้มอย่างผู้ชัยชนะอยู่ด้านหลังผู้นำของพวกเธอ
“รุ่นพี่เอาผ้าไปซับน้ำตาหน่อยมั้ยค่ะ ฝั่งฉันคงไม่จำเป็นต้องใช้ผ้า”
“อย่ามาทำปากดีไปหน่อยเลย ยังเหลือฉันอยู่อีกคน....” ตอนนี้ราชินีได้เดินลงจากบัลลังก์มาสู่คอร์ทด้านล่างแล้ว....
“ถ้างั้น...ฉันจะขอเล่นกับรุ่นพี่หน่อยล่ะกัน...” เด็กสาวรูปร่างเพรียวของนักกีฬากับผิวขาวนวลดั่งไข่มุก ผมของเธอเป็นสีน้ำตาลยาวสลวย ดวงตาสีน้ำตาลคู่สวย เธอยิ้มออกมาแบบสาวน้อยไร้เดียงสาแต่ความสามารถที่แท้จริงกลับเหมือนปีศาจ
“เดอะ เบส ออฟ วัน เซ็ทแมส, โคโนเอะ ริทสึเป็นฝ่ายเสิร์ฟ”
“ควีนน่ะมันมีได้คนเดียวเท่านั้น...และมันต้องเป็นของฉัน!!”
“เกม แอน แมตท์ โคโนเอะ ริทสึ 6-0 เกม”
“พวกเราขอคอร์ท 1 ไปล่ะนะค่ะ รุ่นพี่....”
แปะ ๆ เสียงปรบมือดังขึ้นจากทางไหนก็ไม่รู้
“ฮ่า ๆ เป็นยังไงบ้าง...กับฝีมือของสาว ๆ คอร์ท 1 น่ะ” โค้ชไซโตะยืนปรบมือให้กับการปฏิวัติในค่ายสาว ๆ
“ห่วยแตก....” คำพูดของเด็กสาวทำให้ทุกคนต้องอึ่ง “นี่น่ะเหรอ ฝีมือของพวกคอร์ท 1 น่ะห่วยแตกกว่าตอนที่ฉันเข้าค่ายเมื่อ 2 ปีก่อนซะอีก...แบบนี้มันไม่ตลกเลยนะโค้ชไซโตะ”
“หึ ๆ แล้วจะทำยังไงดีล่ะ....โคโนเอะ ริทสึ”
“ฉันได้ทำการปฏิวัติพวกคอร์ท 1และทวงตำแหน่งของฉันกลับคืนมาแล้ว ตอนนี้ฉันขอสั่งย้ายคอร์ท 1 ชุดเก่าให้ไปอยู่คอร์ท 10 ทั้งหมดเลย”
“นี่เธอคิดจะทำอะไรน่ะ ยัยเด็กบ้า!!” อดีตราชินีคนเก่าไม่เห็นด้วยกับคำสั่งของราชินีคนใหม่
“ก็ทำให้ทุกอย่างในนี้มันดีขึ้นยังไงล่ะ.....คนที่แพ้คือ คนอ่อนแอจะต้องถูกขับไล่ที่นี้มีให้คนสำหรับที่แข็งแกร่งอยู่เท่านั้น.....คนแพ้จะไม่รับการให้อภัย จะต้องชนะเท่านั้นนี่คือ กฎเหล็กของที่นี้......และอยู่ที่นี้กฎก็คือ ตัวฉันนี่ยังไงล่ะ”
“นี่แกให้ที่นี้เป็นอะไรกัน!!”
ฟ้าว!!
“มะ เมื่อกี้มัน........” อดีตสมาชิกคอร์ท 1 มองลูกเทนนิสที่ไหลไปนอนนิ่งอยู่มุมคอร์ท
“อย่าไปทำให้ควีนของพวกเราโกรธดีกว่า....เพราะ ตอนโกรธควีนน่ากลัวจะตาย” เด็กสาวรูปร่างสูง ผมสีดำทำไฮไลท์สีม่วงเข้มซอยยาวเลยบ่าเล็กน้อย ดวงตาสีม่วงอ่อนฉายแววรักสนุกกำลังยืนเท้าเอวพร้อมกับเอาแร็ตเก็ตตบที่บ่าเบา ๆ
“คิราสึกิ! พวกคอร์ท 2 อย่างเธอมาทำอะไรที่นี้!!”
“จะพูดยังไงดีล่ะ มาดูความพ่ายแพ้ของพวกคอร์ท 1 ดีแต่ปากล่ะมั้งนะ....” เด็กสาวร่างสูงยืนนึกอยู่สักพักก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
“คุณพี่ฮิโตมิเลิกเล่นได้แล้วค่ะ”
“ครับ ๆ” เอ่ยตอบอย่างปัด ๆ แล้วเดินเข้ามาหาเด็กสาวที่เรียกเธอว่า คุณพี่ “เอาของที่เธอฝากไว้มาคืนน่ะ....” เธอยื่นกล่องเล็ก ๆ ให้กับเด็กสาว
“นะ นั่นมัน...เข็มกลัดตัวแทนญี่ปุ่นชุด U-17 นี่นา!!” สมาชิกคนหนึ่งที่อยู่ในเหตุการณ์ตะโกนขึ้นทันที
“บะ บ้านา!! เข็มกลัดของฉันทำไม....”
“หน่ะ ไหนพวกคอร์ท 1 บอกว่า กลัวทำหายทุกคนเลยเก็บเอาไว้ที่ห้องไง”
ฮือฮา ๆ
“กลัวทำหายงั้นเหรอ...ฮ่า ๆ ซะเมื่อไรกันล่ะ ตัวเองแค่ไม่รู้ว่า เข็มกลัดตัวแทนไม่เจอมากกว่า....ไอ้เข็มกลัดพวกนี้ฉันเป็นคนฝากให้คุณฮิโตมิเป็นคนเก็บไว้เอง....” เด็กสาวหัวเราะเหมือนได้ฟังเรื่องตลก
“นี่เธอ.... !!”
“ขอโทษด้วยนะ แต่ฉันน่ะฟังคำสั่งของควีนตัวจริงเท่านั้น....คนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันหรอกน่า....”
“คิราสึกิ มันหมายความว่ายังไง!!”
“ก็หมายความว่า...เธอไม่ได้เป็นควีนของที่นี้ตั้งแต่แรกยังไงล่ะ..” เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีชมพูยาวสลวยที่เหมือนจะไม่ค่อยใส่ใจจะดูแลจึงดูกระเซอะกระเซิงดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลคมกริบที่ราวกับจะมองทะลุจิตใจคน....พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย
“อะไรนะ!!”
“เป็นแค่ตัวปลอม...คิดเหรอว่าจะสู้ตัวจริงได้น่ะ น่าสมเพชจริง ๆ” เด็กสาวอีกคนที่มีผมสีเงินซอยสั้นยาวถึงไหล่ ดวงตาเรียวสีเงินที่ดูเฉยเมยอยู่ตลอดเวลา.....ก็ซ้ำเติมเข้าไปอีก
“เร็นแล้วก็มิกิด้วย...อย่าไปพูดแบบนั้นกับรุ่นพี่สิ แต่ก็นะ ขอบคุณนะค่ะที่ช่วยดูแลบัลลังก์ของฉันให้น่ะ....” เด็กสาวติดเข็มกลัดNo. 1ที่เสื้อคลุมของตัวเองทันทีแล้วเดินมาหาโค้ชไซโตะ
“.....ต่อจากนี้ไปฉันคือ ควีนของที่นี้....คนไหนที่ไม่พอใจกับการตัดสินหรืออยากจะมาล้างแค้นใหม่ล่ะก็....ฉันพร้อมแข่งทุกเมื่อ.......ที่ฉันจะพูดมีเพียงเท่านี้ล่ะ กลับไปซ้อมกันได้แล้ว ช่วงบ่ายพวกเราจะแข่งจัดระดับกันต่อ”
“คิดหรือยังว่า จะทำอะไรเป็นอย่างต่อไปกันล่ะ....ในเมื่อควีนก็หวนคืนสู่บัลลังก์แล้ว...” โค้ชไซโตะเอ่ยถาม
“โค้ชไซโตะ...ฉันอยากจะแข็งแกร่งขึ้นกว่า...ที่ค่ายฝั่งนั้นมีคนเก่ง ๆ อยู่หรือเปล่า”
“ต้องมีอยู่แล้วล่ะ.....อยากจะไปแข่งกับพวกนั้นงั้นเหรอ”
“น่าจะใช่นะ.......เพราะ ฉันมาที่นี้เพื่อรอพบกับใครบางคนอยู่”
“จริงด้วยสินะ นี่เป็นรายชื่อของเด็กม.ต้นที่เราจะเรียกมาเข้าค่ายด้วยตามที่เธอวานขอจากฉันยังไงล่ะ” โค้ชไซโตะยื่นใบรายชื่อทั้งหมดให้กับเด็กสาว
“ขอบคุณค่ะ ทุกคนเข้าไปพักข้างในก่อนเถอะ” เด็กสาวบอกกับลูกทีมของตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปพักในหอพัก
“โคโนเอะ.....เอกสารที่เธอถืออยู่มันคืออะไร...” เด็กสาวผู้ชอบทำสีหน้าเมินเฉยอย่าง อาโตเบะ เรียว....น้องสาวแท้ ๆ ของอาโตเบะ เคโกะเอ่ยถามพอควีนของตัวเองนั่งลงที่โซฟา
“ก็แค่รายชื่อนักกีฬาเท่านั้นเอง....”
“แล้วพวกเราจะทำอะไรต่อไปดีล่ะ ในเมื่อพวกเราอยู่คอร์ท 1 กันแล้วน่ะ” เด็กสาวผู้มีร่างเล็กจิ๋วเหมือนเด็กประถม ใบหน้าเรียวสวยใส ผมสั้นสีน้ำตาลที่ปกติจะถูกมัดเป็นโพนี่เทลเล็กๆและปล่อยผมที่เหลือลงมา มีดวงตาสีน้ำตาลสด
“ไม่รู้สินะ จิบิจัง...อาจจะทำให้ทีมเทนนิสหญิงเก่งพอ ๆ กับผู้ชายล่ะมั้ง...” เด็กสาวพูดออกมาเล่น ๆ แต่แววตาของเธอกลับดูเอาจริงมาก
“เห็นรึยังล่ะ คาวาโซเอะ ว่า เธอคนนี้ชอบทำเรื่องที่คาดไม่ถึงตลอด สมกับเป็นควีนของค่ายเทนนิสหญิงแห่งU-17” คุณพี่สาวผู้ขี้เล่นอย่าง คิราสึกิ ฮิโตมิ พูดพร้อมกับเข้ามาโอบกอดของเด็กสาวจากทางด้านหลัง
“คุณพี่ฮิโตมิค่ะ ฉันไม่ได้มีรสนิยมชอบไม้ป่าเดียวกันนะค่ะ” เด็กสาวผลักหัวของรุ่นพี่เบา ๆ
“ฮ่า ๆ รุ่นพี่คิราสึกิโดนยัยตัวเล็กหักอกซะแล้วสิ” เด็กสาวรูปร่างสมส่วน ผมสั้นดัดปลาย ตัดหน้าม้าย้อมสีผมแคนเบอรี่ ดวงตาสีโกเมนหม่น หน้าตาจิ้มลิ้ม นั่งหัวเราะเยาะอีกฝ่าย
“ฮานาบุสะ ถ้าเธอไม่หยุดพูด...ฉันจะทำให้เธอพูดไม่ได้เอง...” คุณพี่สาวฮิโตมิมองด้วยสายตาหาเรื่อง
“พวกเธอเลิกทะเลาะกันได้แล้วนะ...หัดอายน้อง ๆ ซะบ้างสิ!” เด็กสาวที่มีบุคลิกดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุดเข้ามาห้าม....เธอเจ้าของรูปร่างเพรียวบาง หน้าตาสะสวยหมดจดดึงดูดสายตา ผิวขาวอย่างคนสุขภาพดี นัยน์ตาสีแดงสด ผมยาวหยักลอนเป็นธรรมชาติเช่นเดียวกับพวงแก้มที่มีสีแดงเรื่อของเลือดฝาดจาง ๆ
“ขอบคุณมากค่ะ พี่ฮารุสะ” เด็กสาวกล่าวขอบคุณที่ช่วยหยุดเรื่องวุ่นวายแทนเธอ
“เป็นรุ่นพี่ที่ใช้ไม่ได้จริงด้วยสินะ.....” เด็กสาวอีกคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ฟุระทากะ ฮารุสะ ส่ายหัวเบา ๆ พี่สาวหุ่นเซ็กซี่ได้ใจ ดวงตาสีอำพันเข้มเรียวสวย ผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตเข้มเป็นลอนคลื่นเลยไหล่เข้ารูปใบหน้ารูปไข่
“เธอนั่นแหละที่ไม่สมควรพูดคำนั่นน่ะ....อาคาสึกิ...!!” ทั้งฮิโตมิและฮานาบุสะ ไอริเถียงขึ้นพร้อม ๆ กัน
“พี่ฮิโตมิ พี่ไอริแล้วก็พี่คิริยูด้วย....เลิกทะเลาะกันได้แล้ว” เด็กสาวต้องเป็นคนออกคำสั่งห้ามด้วยตัวเอง
“เป็นรุ่นพี่ที่น่าสมเพชจริง ๆ นะ” อาโตเบะ เรียวพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
“เอ่อ ใครเห็นคุณมิสึคาวะบ้างค่ะ....” เด็กสาวผู้แสนขี้อายแต่พอเหยียบเข้าไปในคอร์ทจะกลายเป็นอีกคนหนึ่งอย่าง โชจิคินะ ยูกะ...เอ่ยถามด้วยท่าทางเขินอาย
“สงสัยจะแอบหนีไปนอนบนต้นไม้สักต้นนั้นล่ะ” เด็กสาวที่ชอบทำหยิ่งใส่คนอื่นแต่กลับเป็นห่วงเพื่อนยิ่งกว่าใครอย่าง อาคาสึกิ เฮเลน่า คิริยู....ส่ายหัวอย่างปลง ๆ ให้กับผู้เป็นทั้งรุ่นน้องและคู่หูอย่างมิสึคาวะ ฮิคาริ
“......ฉันขอตัวออกไปข้างนอกหน่อยนะ.....” เด็กสาวลุกขึ้นเดินออกไปทันที
“คิดจะแอบไปไหนอีกล่ะ....โคโนเอะ” เรียวเอ่ยถามในฐานะที่ตัวเองเป็นเหมือนคนสนิทของควีนจอมเอาแต่ใจคนนี้
“ออกไปซ้อมแข่งน่ะ....แล้วก็ช่วงบ่ายฉันไม่เข้าแข่งจัดระดับนะและถ้าจะถามถึงรายชื่อเด็กม.ต้นที่จะเรียกให้เข้ามาค่ายฉันเลือกเอาไว้ให้แล้ว...ฝากพวกเธอจัดการต่อด้วยแล้วกัน” ทิ้งงานให้แล้วเดินหายจากไปทันทีตามสไตล์ของเธอ
ที่ค่ายเทนนิสชาย U-17
“นี่ ๆ พี่ชายตรงนั้นน่ะ...ช่วยมาเล่นเทนนิสกับหนูหน่อยมั้ยค่ะ” เด็กสาวแอบเข้าไปถึงคอร์ท 1 ที่โทกุคาวะ คาสุยะกำลังฝึกซ้อมอยู่พอดี
“เธอเป็นใคร......”
“ก็แค่เด็กสาวตัวเล็ก ๆ ที่หลงทางเข้ามาเท่านั้นเองค่ะ”
“เป็นเด็กที่อวดดีจริง ๆ.....ก็ได้ถ้าอยากจะเล่นฉันก็จะเล่นด้วยก็ได้”
“แบบนี้สิ ค่อยสมกับที่หนูยอมแอบเข้ามาในค่ายนี้หน่อย” เด็กสาวยิ้มออกมาอย่างพึ่งพอใจที่ได้แข่งกับคนเก่ง ๆ แบบโทกุคาวะ
ตืด ๆ ตืด ๆ
“ข้อความเข้ามางั้นเหรอ......” เด็กสาวหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ
“เป็นอะไรไม่อยากจะแข่งแล้วงั้นเหรอ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เริ่มแข่งกันเลยดีกว่าค่ะ...” เด็กสาวอ่านข้อความเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินลงสนามไป
“โคโนเอะ.....เธออยู่ที่ไหน....”
ยังเหลืออีกคนค่า~ (>0<) คนนี้ใครเอ๋ย~
ห้องนั่งเล่น
ห้องนอน....ห้้องละ 2 คนค่ะ
ห้องอาบน้ำมีทั้งแบบรวมและเดี่ยวค่ะ
ต่อไปเป็นหอพักคอร์ท 3-6 ค่ะ
ห้องนั่งเล่นไม่หรูหราเท่าคอร์ท 1 กับ 2
ห้องนอน ห้องละ 2 คนเหมือนกันค่ะ
ห้องอาบน้ำมีทั้งแบบเดี่ยวและรวมเหมือนกัน
สุดท้ายเป็นของคอร์ทที่ 7-12
ห้องนั่งเล่นค่ะ
ห้องนอน พอ ๆ กับของหนุ่ม ๆ ล่ะค่ะ (- __-'')
ห้องอาบน้ำมีแต่รวมอย่างเดียวค่ะ ธรรมดามากมาย
ความคิดเห็น