ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Prince of tennis] love passion กระหน่ำหัวใจส่งให้เธอ

    ลำดับตอนที่ #29 : Love passion: 26 The Prince of beach

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.12K
      15
      6 มิ.ย. 55

     

    2 อาทิตย์ต่อมาหลังจากการแข่งขันระดับประเทศจบลง

    “ย่ะฮู่~ ถึงเกาะโอกินาว่าแล้ว” เหล่านักกีฬาตัวจริงจากเซชุนกำลังตื่นเต้นที่ได้มาเกาะโอกินาว่า

    “เฮ้! โมโมะอย่าดีใจจนออกนอกหน้าแบบนั้นสิ” โออิชิดุ

    “อะไรกันครับ รุ่นพี่โออิชิมาถึงโอกินาว่าทั้งทีก็ต้องให้มันสนุกหน่อยสิครับ เนอะ เอจิเซ็น” โมโมชิโร่เดินเข้าไปล็อคคอรุ่นน้องจอมอวดดี

    “มันเจ็บนะครับ รุ่นพี่โมโมะ”

    “นี่ ๆ โออิชิวิวตรงนั้นสวยมากเลยนะ ดูสิ ๆ” ว่าแต่รุ่นน้องเพื่อนซี้ของตัวเองก็เป็นไปด้วยเหมือนกัน

    “ไม่ไว้เลยนะ เจ้าพวกนี่” เทะสึกะพูด

    “ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ว่าแต่จะบอกได้หรือยังว่า ใครเป็นคนชวนพวกเรามาเที่ยวถึงโอกินาว่าแบบนี้” ฟูจิหันไปถามเรื่อง เจ้าของจดหมายเชิญให้มาเที่ยวที่โอกินาว่าแถมยังจ่ายค่าเดินทางและค่าที่พักให้เรียบร้อยเสร็จสรรพ

    “พอไปถึงที่พักแล้วจะรู้เองล่ะ....เขาบอกมาแบบนั้น”

    “แต่ก็นะโรงแรมที่เราจะไปพักน่ะ....มันเป็นโรงแรมหรูและแพงที่สุดของโอกินาว่าเลยไม่ใช่เหรอ” อินูอิพูด

    “จริงเหรอครับ รุ่นพี่” ไคโดถาม

    “บะ แบบนี้จะดีจริง ๆ เหรอเนี่ย ให้พวกเราไปพักในโรงแรมหรู ๆ แบนนั้นน่ะ” คาวามูระพูดด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ

    “เรื่องนั้นน่ะมันเป็นการตัดสินใจของคนบ้าที่ฉันพอจะรู้จักเท่านั้นเอง” เทะสึกะพูดเหมือนกับสนิทกับคนที่ชวนพวกเขามา

    “อ่า~ เจอโคชิมาเอะแล้ว” ซุปเปอร์รุกกี้ปี 1 แห่งตะวันตกคินทาโร่ชี้มาที่เอจิเซ็นด้วยท่าทางตื่นเต้นสุด ๆ

    “พวกชิเทนโอจิมาถึงกันแล้วล่ะ”

    “ขอบใจมาก ๆ เลยนะที่ชวนพวกเราให้มาเที่ยวที่โอกินาว่าด้วย” ชิราอิชิพูดขึ้นมา

    “ไม่เป็นไร....พอดีเจ้าคนที่ชวนบอกให้ชวนคนที่อยากพามาด้วยก็เท่านั้นเอง”

    “ว่าแต่ว่า จิโทเสะไม่มาด้วยงั้นเหรอ” โออิชิถาม

    “หมอนั่นน่ะบอกว่า ไม่อยากไปท่าเดียวเลยล่ะ เป็นคนที่เอาแน่เอานอนไม่ค่อยได้จริง ๆ เลยนะเนี่ย” ชิราอิชิทำสีหน้าแบบปลง ๆ นิดหน่อย

    “งั้นเหรอ ๆ...น่าเสียดายจังนะ เนี้ยว~ อุตส่าห์ได้มาเที่ยวกันฟรีแบบนี้ทั้งที”

    “ว่าแต่โค้ชของพวกนายไม่ได้มาด้วยเหรอ” เคนยะถาม

    “เห็นบอกว่า งานนี้ให้พวกเราไปเที่ยวพักผ่อนกันเองเลย ส่วนเรื่องชมรมโค้ชจะเป็นคนดูแลเอง...” เทะสึกะพูด

    “อย่างงั้นเองเหรอ....”

    “ช่างเถอะ พวกเรารีบเดินทางไปที่โรงแรมกันได้แล้ว” เทะสึกะสั่งให้ทุกคนเคลื่อนตัวไปยังโรงแรมที่พักของพวกเขา

     

    “ไงพวกนายนึกไม่ถึงว่า จะมาเจอกันที่นี้” น้ำเสียงที่ฟังกี่ครั้งก็ยังทำให้เทะสึกะรู้สึกรำคาญนิด ๆ ของอาโตเบะดังขึ้นมาทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าสู่โรงแรม

    “พวกเฮียวเทมาได้ยังไงอ่ะ...เนี้ยว~” คิคุมารุพูดขึ้น

    “หึ! พอดีว่า มีคนชวนฉันมาที่นี้เหมือนกับพวกนายยังไงล่ะ เนอะ คาบาจิ”

    “ครับ”

    “ไม่จริงน่า! พวกนายก็ด้วยงั้นเหรอ” โมโมชิโร่ตกใจไม่ใช่น้อย

    “เฮ้ ๆ อย่าเอาพวกเราไปรวมกับพวกนายดีกว่านะ ถึงพวกเราจะถูกชวนมาเหมือนกันแต่ว่า ค่าใช้จ่ายพวกเราเป็นคนออกเองทั้งหมดยังไงล่ะ” โอชิทาริพูดพร้อมกับขยับแว่นตาของตัวเอง

    “ใช่แล้วล่ะ จะให้คนชวนจ่ายอยู่คนเดียวก็ไม่ได้ด้วยสิต้องช่วยกันหน่อยถือว่า เป็นมารยาทที่ดีไงล่ะ”

    “เอ่อ...คือว่า พวกคุณเป็นคณะเดินทางจากเซงาคุ ชิเทนโฮจิ แล้วเฮียวเทใช่มั้ยครับ” ผู้จัดการโรงแรมเดินเข้ามาถาม

    “ใช่ครับ.....”

    “เดี๋ยวเชิญตัวแทนมาเช็คอินด้านนี้เลยนะครับ เดี๋ยวทางเราจะนำกระเป๋าของพวกคุณไปไว้ที่หน้าห้องพักของพวกคุณก่อนเอง”

    “เอ๋! จองห้องของพวกเราเอาไว้เรียบร้อยแล้วเหรอครับ” ชิราอิชิถาม

    “ใช่ครับ....มีคนสั่งจองห้องพักของพวกคุณทั้งหมดเอาไว้เรียบร้อยแล้วครับ เดี๋ยวผมจะเป็นคนพาไปยังห้องพักของทุกท่านเองนะครับ”

    “สุดยอดเลย~ ห้องพักของพวกเราใหญ่โตสุดไปเลยล่ะ” คิคุมารุวิ่งเข้าไปสำรวจห้องพักทันที

    “หนะ นี่มันเป็นห้องสวีทรูมระดับแขก VIP เชียวนะ” อินูอิอึ่งพอ ๆ กันกับทุกคน

    “หึ! แบบนี้ค่อยสมกับเป็นห้องสำหรับราชันย์อย่างฉันคนนี้ยังไงล่ะ”

    “ชิราอิชิ! ดูสิ ๆ มองเห็นทะเลด้วยล่ะ” คินทาโร่วิ่งออกไปดูที่ระเบียง

    “สะ สุดยอดไปเลยนะ เทะสึกะ.....เฮ้! เทะสึกะจะไปไหนน่ะ” โออิชิถามขึ้นเพราะเห็นกัปตันของพวกเขากำลังค้นกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง

    “ก็จะลงไปชายหาดยังไงล่ะ.....”

    “ไม่อยากเชื่อเลยว่า กัปตันจะเป็นคนใจร้อนแบบนี้ด้วย” โมโมชิโร่พูดขึ้น

    “งั้นพวกเราเองก็ไปเปลี่ยนชุดลงไปที่ชายหาดได้แล้วล่ะ” พวกเฮียวเทแยกตัวออกไปยังห้องของตัวเองทันที

    “คินทาโร่รีบไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ” ชิราอิชิสั่งให้เคนยะเป็นคนลากคินทาโร่ออกไปจากห้องพักของพวกเซชุน

     

    ที่ชายหาด

    “ชายหาดของที่นี้สวยมากเลยนะฮะ รุ่นพี่ทากะ” โมโมชิโระมองดูชายหาดที่สวยงามบนเกาะโอกินาว่า

    “ถึงอย่างงั้นก็เถอะนะ พวกเราจะไม่รู้เลยว่า ใครเป็นคนชวนพวกเรามา” ฟูจิยังคงถามถึงเรื่องเดิม

    “ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา เนอะ โออิชิ.....อ๊ะ!” ขณะที่กำลังถามเพื่อนสนิท ตาของคิคุมารุก็ไปสะดุดกับคนกลุ่มหนึ่งเข้าพอดี

    “...หือ.....เฮ้ย! นั่นมันพวกสาธิตริคไคนี่นา” โมโมชิโระโวยวายขึ้นทันทีพอเห็นตัวจริงสาธิตริคไคกำลังยืนประจันษ์หน้าพวกเขา

    “สวัสดีทุกคน.....ดีใจที่ได้พบกันอีกนะ” ยูคิมูระพูดทักทายเป็นคนแรก

    “นึกว่า จะไม่มากันแล้วซะอีก....” ซานาดะพูดต่อ

    “อย่าบอกนะว่า พวกนายก็ถูกเชิญมาเหมือนกัน” ไคโดถาม

    “หึ ๆ ใครบอกกันเล่า...พวกเราน่ะเป็นฝ่ายชวนพวกนายมาต่างหากล่ะ” คิริฮาระพูด

    “ว่าไงนะ!!” ทุกคนยกเว้นเทะสึกะกับพวกอาโตเบะเท่านั้นที่ดูจะไม่ตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

    “นี่ทุกคนกำลังคุยกับใครอยู่ตรงนี้กันเหรอ....” เสียงเล็ก ๆ ดังมาจากด้านหลังของพวกริคไค

    “อ๊ะ! ริทสึนี่นา....” คิคุมารุจำเสียงได้เป็นคนแรก

    “พวกนายมากันแล้วเหรอ....ดีใจจังนะที่มากันได้น่ะ...อ๊ะ! ขอบคุณพวกคุณชิเทนโฮจิมาก ๆ เลยนะค่ะที่อุตส่าห์มาตามคำชวนของฉันน่ะ” ริทสึเดินออกมาในชุดว่ายน้ำ บิกินี่สีขาวสวมทับด้วยเดรสเกาะอกลายลูกไม้อีกชั้น

    “ขอบคุณที่ชวนฉันมานะ ริทสึจัง” อาโตเบะรีบเดินเข้าไปจุมพิตที่หลังมือของริทสึเบา ๆ

    “ขอบคุณที่มาค่ะ คุณอาโตเบะ....ว่าแต่ถูกใจกับที่พักหรือเปล่าค่ะ” ริทสึพูดก่อนที่มือของคิริฮาระจะคว้าริทสึมากอดไม่ยอมปล่อย...ของ ๆ ใคร...ใครก็หวง

    “มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ว่ามันจะไม่หรูเกินไปหน่อยเหรอ” ฟูจิถาม

    “ไม่มีปัญหาอยู่แล้วล่ะ ก็โรงแรมที่พวกนายพักกันน่ะเป็นโรงแรมของคุณพ่อฉันเองนี่นา” ริทสึพูดแบบไม่ทุกข์ร้อนอะไร

    “ก็เคยได้ยินมาเหมือนกันว่า คุณพ่อของริทสึเปิดธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรมและการท่องเที่ยวนี่นา.....” อินูอิพูดขึ้น

    “ว่าแต่พวกเธอพักที่โรงแรมเดียวกับพวกเรางั้นเหรอ” เทะสึกะถาม

    “เปล่าหรอก พอดีว่า มีคนแถวนี้บ่นว่า อยากพักในที่ที่เป็นส่วนตัวกว่านี้ก็เลยไปพักที่บ้านพักตากอากาศของครอบครัวฉันแทนน่ะสิ” ทุกสายตาจับจ้องไปที่ซานาดะลูกเดียวเพราะ คงไม่มีใครที่จะเถียงสู้ริทสึได้เท่ากับซานาดะอีกแล้ว

    “ฉันสงสัยมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะว่าทำไม.....ชายหาดแถวนี้ถึงไม่ค่อยมีคนเลยล่ะ” โอชิทาริถามซึ่งทุกคนก็คงคิดเหมือนกัน

    “ก็ชายหาดแถว ๆ นี้เป็นหาดส่วนตัวของครอบครัวฉันนี่นา ถ้าอยากจะไปเล่นกับคนอื่นต้องไปที่อีกฝั่งถึงจะเจอจ๊ะ”

    “....นี่ ๆ มัวแต่ยืนคุยกันแบบนี้มันน่าเบื่อนะ ไปเล่นกันดีกว่า....” บุนตะคว้าขอเสื้อของคิริฮาระได้ก็ลากลงไปน้ำด้วยทันที

    “มันก็จริงอย่างที่บุนตะว่าล่ะนะ” พอยูคิมูระพูดจบทั้งหมดก็รีบลงไปเล่นน้ำทันทีแต่มีบางส่วนเท่านั้นที่ขอนั่งเล่นบนชายหาดดีกว่า

    “ยูคิมูระคุง ฉันว่า เอาตะกร้าปิกนิกเอาไว้ตรงนี้น่าจะดีนะ” ริทสึกับยูคิมูระนั่งลงบนเก้าอี้ชายหาดก่อนที่ซานาดะจะเดินมากางร่มให้พวกเขาแล้วนอนอย่างสบายใจเฉิบบนเก้าอี้ชายหาดอีกตัว

    "....นี่ ๆ พี่สาวผมขอกินขนมหน่อยได้มั้ย ผมหิวแล้วอ่ะ” คินทาโร่เดินเข้ามาขอของกินจากริทสึ

    “คินจัง อย่าทำแบบนี้สิ” ชิราอิชิเข้ามาห้าม

    “ไม่เป็นไรจ๊ะ เพราะของกินพวกฉันทำมาให้ทุกคนทานอยู่แล้ว ทานได้ตามสบายเลยนะ”

    “จริงเหรอ!! ได้จริง ๆ เหรอ”

    “เชิญตามสบายเลย...” ยูคิมูระอนุญาตด้วยอีกคน

    “เฮ้! ชิราอิชิ” เคนยะวิ่งเข้ามาหาพร้อมด้วยโมโมชิโระ บุนตะและมุคาฮิ

    หมับ!!

    “มัวแต่ยืนเก๊กท่าอยู่นั้นล่ะ ไปเล่นน้ำกันเถอะ~” เคนยะเข้ามาล็อคแขนส่วนที่เหลือก็ช่วยกันล็อคขาแล้วจับลากเหวี่ยงลงทะเลทันที

    “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ดูไม่ได้เลยนะ ชิราอิชิ” คินทาโร่หัวเราะ

    “หึ ๆ คินทาโร่อย่านึกนะว่า นายรอดตัวไปแล้วน่ะ...” โมโมชิโระกับมุคาฮิช่วยกันล็อคแขนล็อคขาแล้วจับเหวี่ยงลงน้ำตามชิราอิชิไปทันที

    “ทุกคนท่าทางจะสนุกกันมากเลยนะ.....คุณอาโตเบะจะรับเครื่องดื่มหน่อยมั้ยค่ะ” ริทสึหันไปถามคุณชายที่นั่งถัดจากซานาดะไปซึ่งกำลังนั่งเก๊กท่าอย่างสบายใจโดยมีคนติดตามอยู่ด้านหลัง

    "ถ้าปฏิเสธไปเดี๋ยวมันจะให้สาวน้อยผู้น่ารักของฉันต้องร้องไห้ งั้นก็ไม่ขอปฏิเสธล่ะกัน”

    “นี่อาโตเบะคุง.....ริทสึจังไม่ใช่สาวน้อยที่น่ารักของคุณสักหน่อยแต่เธอเป็นของพวกผมต่างหากล่ะ” ยูคิมูระก็ไม่ยอมปล่อยให้ใครมาจีบผู้จัดการสุดที่รักของเขาได้สักคน

    “หึ! พวกนายบังคับให้เธอเป็นผู้จัดการทีมเองไม่ใช่เหรอ....” อาโตเบะก็ไม่ยอมน้อยหน้าเหมือนกัน

    “ทั้ง 2 คนพอเถอะนะ อย่าทะเลาะกันเลย”

    “โคโนเอะ เธอเอาหมวกของฉันมาด้วยหรือเปล่า” ซานาดะถาม

    “ฉันว่า ฉันส่งคืนให้นายตั้งนานแล้วนะ....”

    “ซานาดะ นั่นใช่หมวกของนายหรือเปล่า” เทะสึกะที่ไปกลุ่มที่เล่นน้ำกันซึ่งเขาเห็นคิริฮาระกำลังใส่หมวกของซานาดะอยู่พอดี

    “เจ้าอาคายะแอบขโมยไปตอนไหนกัน...”

    “หึ! ใช้ไม่ได้เลยนะ ซานาดะ...แค่หมวกใบเดียวยังรักษาเอาไว้ไม่ได้แล้วจะดูแลริทสึจังของฉันได้งั้นเหรอ....” อาโตเบะพูด

    “อย่ามายุ่งกับผู้จัดการของพวกฉันนะ อาโตเบะ” 4 ราชันย์กำลังนั่งทำสงครามเย็นอยู่ที่ชายหาดโดยมีริทสึคอยเป็นกรรมการห้ามทัพ ฝ่ายพวกที่เล่นน้ำก็เห็นโอกาสเหมาะเจาะจังแกล้งกัปตันของตัวเองจึงได้รวมหัวกันทำอะไรบางอย่าง

    “เอ่อ...รองกัปตันซานาดะ....” คิริฮาระ แจ็คเคิล นิโอแม้กระทั่งยานางิก็เอากับเขาด้วยเหมือนกัน

    “มีอะไร....”

    “ขอโทษด้วยนะครับ....”

    “หา......เฮ้ย!! พวกนายจะทำอะไรฉันเนี่ย!!!!” ทั้ง 4 คนเข้ามาล็อคแขนล็อคขาซานาดะแล้วจับโยนลงทะเลทันที

    “น่าสมเพชจริง ๆ เลยนะ ซานาดะ” อาโตเบะหัวเราะ

    “ก่อนจะมัวมานั่งสมเพชคนอื่นช่วยดูตัวเองหน่อยก็ดีนะ” โอชิทาริ มุคาฮิ ชิชิโดะและจิโร่ก็อุ้มอาโตเบะโยนลงทะเลไปเหมือนกันแต่ว่ายังเหลือเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายอีก 2 คน

    “เอ่อ...กัปตันเทะสึกะ” โมโมชิโระ คิคมารุ เอจิเซ็นแล้วก็ฟูจิเดินเข้ามาใกล้เทะสึกะ

    “เฮ้! ยูคิมูระ....” ยางิวกับบุนตะเข้ามาหายูคิมูระเหมือนกัน

    “พวกนายจะทำอะไรฉันเหรอ..... (^_^*)” ยูคิมูระยิ้มบาง ๆ แต่ออร่าสีดำที่อยู่ด้านหลังเขามันกลับบอกว่า ถ้าพวกนายเข้าใกล้ตัวฉันแม้แต่นิดเดียวพวกนายตายแน่ ๆ

    “ขะ ขอโทษด้วยครับ!! (T.T)” ยางิวกับบุนตะถึงกับต้องรีบคุกเข่าขออภัยโทษทันที

    “คิดจะจับฉันโยนลงน้ำงั้นเหรอ.....” เทะสึกะพูดเสียงนิ่ง ๆ แต่มันกลับรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั่วร่างเลย

    “เอ่อ....คือ....ขอโทษที่ล่วงเกินนะครับ” โมโมชิโระพูด

    “กล้าทำกับฉันงั้นเหรอ โมโมะ.....ชิ้ง!!” เทะสึกะจ้องเขม็งไปที่โมโมชิโระทันที งานนี้โมโมชิโระไม่เหลือซากแน่ ๆ

    “ขอโทษด้วยคร้าบ~ (T.T)” พวกโมโมชิโระขอขมาลาโทษไปอีกคน

    “เจ้าพวกบ้านี่........” นึกว่า เรื่องทุกอย่างจะจบลงแล้วแต่ก็มีเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย 2 รายแรกกำลังจะทำการประหารพวกที่บังอาจทำเรื่องแบบนี้กับพวกเขา

    “กรี๊ด!!!! ซานาดะมาแล้ว  (0[]0)” บุนตะร้องกรี๊ดเป็นผู้หญิงเลย

    “ไอ้ตัวไหนมันจับฉันโยนลงทะเล.....” อาโตเบะกับซานาดะค่อย ๆ เดินขึ้นจากน้ำด้วยร่างที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาต

    “แว้กกกก อาโตเบะโกรธแล้วอ่ะ” มุคาฮิร้องโวยขึ้นมาทำเอาทุกคนต้องลี้ภัยมาอยู่บนชายหาดทันที

    “ใครจับฉันโยนลงทะเล....” หน้าตาของอาโตเบะกับซานาดะตอนนี้เมื่อยักษ์ที่กำลังพิโรธไม่มีผิด

    “ริทสึ!! ช่วยเค้าด้วย T^T” คิริฮาระเดินมาหาที่พึ่งสุดท้ายที่พอจะช่วยชีวิตพวกเขาได้

    “ริทสึจัง Help Me~” จิโร่วิ่งเข้ามากอดริทสึด้วยอีกคน

    “เอ่อ......คือว่า.........” ริทสึก็จะกลัวซานาดะไม่ใช่น้อย ๆ

    “โคโนเอะทำอะไรสักอย่างทีสิ......” ตอนนี้ทั้งพวกเฮียวเทและสาธิตริคไคต้องรีบมาหลบหลังเล็ก ๆ ของริทสึกันหมด

    “จะให้พูดอย่างงั้นก็เถอะนะ แต่หนูก็กลัวทั้ง 2 คนในตอนนี้มากเลยนะ (;_;)

    “ช่วยหน่อยนะ โคโนเอะจัง.....” โอชิทาริยังขอร้องด้วยอีกคน

    “เอ่อ.....ซานาดะคุง อาโตเบะคุง....” ริทสึค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ ๆ ยักษ์ 2 ตนที่กำลังโกรธพอที่จะหักคอเธอได้

    “โคโนเอะ/ริทสึ....หลบไปซะ” สายตาของทั้งคู่ที่จ้องมาหาริทสึบ่งบอกว่า ถ้าเธอช่วยเจ้าพวกนั้นแม้แต่นิดเดียวฉันจะหักคอเธอแล้วโยนลงทะเลแน่...

    “ฮือ ๆ ทุกคน.....(TT^TT)” ริทสึหันกลับมามองผู้ก่อการร้ายที่กำลังส่งสายตาอ้อนวอนมาให้เธอ “ขอโทษนะ...แต่เค้ากลัวอ่ะ” ความหวังดวงสุดท้ายได้หายลับไปแล้ว

    “พวกแก....ตาย!!!!!” ซานาดะกับอาโตเบะพุ่งเข้าใส่ผู้ก่อร้ายทันที

    “พวกเราหนีเอาชีวิตรอด~!!!!” ทั้งหมดรีบวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนขณะที่เทะสึกะกับยูคิมูระก็นั่งโอ๋ริทสึที่กลัวพวกซานาดะจนร้องไห้ไม่ยอมหยุด

    “แง~ เค้ากลัวยักษ์อ่ะ”

     

    ผู้เข้าร่วมทริปในครั้งนี้

    เซชุน

    เอจิเซ็น เรียวมะ, ไคโด คาโอรุ, โมโมชิโระ ทาเคชิ, ซาดาฮารุ อินูอิ, คาวามูระ ทาคาชิ, คิคุมารุ เอจิ, ฟูจิ ชูสึเกะ, โออิชิ ชูอิจิโร่และเทะสึกะ คูนิมิสึ

    สาธิตริคไค

    ยูคิมูระ เซอิจิ, ซานาดะ เก็นอิจิโร่, ยานางิ เร็นจิ, นิโอ มาซาฮารุ, ยางิว ฮิโรชิ, มารุอิ บุนตะ, แจ็คเคิล คาวาฮาระ, คิริฮาระ อาคายะและโคโนเอะ ริทสึ (เจ้าของทริป)

    เฮียวเท

    อาโตเบะ เคโกะ, โอชิทาริ ยูชิ, มุคาฮิ กาคุโตะ, อาคุตางาว่า จิโร่, ชิชิโดะ เรียว, โอทาริ โจทาโร่และฮิโยชิ วาคาชิ

    ชิเทนโฮจิ

    ชิราอิชิ คุราโนะสุเกะ, โอชิทาริ เคนยะ, ไซเซ็น ฮิคารุและโทยามะ คินทาโร่

      Photobucket

    สุดหล่อคนนี้เป็นใครกันเหรอ?
    Nakagauchi Masataka Pictures, Images and Photos
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×