คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Love passion: 16 ตัวเลือกแสนอึดอัด + ศึกเขตคันโต เซงาคุ ปะทะ ราชันต์ริคไค
ที่โรงพยาบาล
“โคโนเอะจัง ดูเงียบ ๆ ไปนะ” ยูคิมูระเอ่ยถามร่างบางที่เอาแต่นั่งปอกผลไม้ให้เขาอย่างเงียบ ๆ
“.....เอ๋! เมื่อกี้ยูคิมูระคุงพูดว่ายังไงนะ...”
“โคโนเอะจังเป็นอะไรมากหรือเปล่า วันนี้ดูเงียบผิดปกติ” ยูคิมูระถามอีกครั้งพร้อมเอามือลูบไล้ที่แก้มนุ่ม ๆ ของอีกฝ่าย
“ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเท่านั้นเอง” ริทสึยิ้มเจือง ๆ
“ไม่ต้องฝืนก็ได้นะ...”
“ยูคิมูระคุงทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ”
“ผมรู้นะว่า โคโนเอะจังอยากจะไปนั่งเชียร์ทุกคน...” ถูกอย่างที่ยูคิมูระพูดเอาไว้ถึงแม้ปกติริทสึจะแวะเวียนมาเยี่ยมเขาทุกวันยกเว้นวันที่มีแข่งเท่านั้นแต่วันนี้ริทสึกลับยอมมานั่งเฝ้าไข้เขาแทนที่จะไปนั่งเชียร์อยู่ข้าง ๆ สนามเป็นกำลังใจให้ทุกคน
“รอบนี้คงไม่ต้องหรอกมั้ง ทุกคนต้องชนะได้แน่”
“ผมไม่ได้หมายถึง.....พวกเรา....แต่เป็นเซงาคุต่างหากล่ะ” ริทสึชะงักไปชั่วขณะ
“บะ บ้าน่า ฉันจะไปคิดถึงทีมคู่แข่งได้ยังไงกันล่ะ ถึงพวกเขาจะเคยเป็นเพื่อนฉันมาก่อนแต่ตอนนี้พวกเขาคือ คู่แข่งของพวกเรานะ ยูคิมูระคุง”
“......งั้นเหรอ...ผมคงจะคิดไปเองคนเดียว...” ยูคิมูระยิ้มบาง ๆ
“ใช่แล้ว ๆ แค่คิดไปเองเท่านั้นแหละ...เอ่อ...ยูคิมูระคุงทานส้มหน่อยมั้ย” ริทสึพยายามเฉไฉไปเรื่องอื่น
“ได้สิ ผมอยากทานส้มที่โคโนเอะจังเอามา...”
“....ยูคิมูระคุง ปากหวานจัง” ริทสึยิ้มอย่างเขินอาย
“ผมน่ะชอบรอยยิ้มตอนเขินอายของโคโนเอะจังนี่นา....” ยูคิมูระหยิบส้มขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วเอามันมาประทับเบา ๆ ที่ริมฝีปากของริทสึก่อนจะเอามาทานเอง
“ยะ ยูคิมูระคุง” หน้าของริทสึเริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ
“ชิ้นนี้หวานจังนะ...” ยูคิมูระเอาลิ้นเลียที่ริมฝีปากของตัวเองก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพึ่งพอใจกับผลงานชิ้นเอก
“ยะ อย่าแกล้งแบบนี้สิ ยูคิมูระคุง!” o(>///<)o
“นิดเดียวเอง...” เขายิ้ม
“ยูคิมูระคุง ไม่น่า~” ริทสึโดนยูคิมูระแกล้งเป็นการใหญ่จนกระทั่ง.....
ก๊อก ๆ
“ยูคิมูระคุง มีโทรศัพท์จากเพื่อน ๆ ค่ะ” พยาบาลคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาช่วยชีวิตริทสึเอาไว้ทันเวลา
“เข้าใจแล้วครับ เดี๋ยวผมกลับมานะ”
“เก็นอิจิโร่มีอะไร...”
“ตอนนี้พวกเราชนะแข่งคู่มาแล้วอีกแค่นิดเดียวพวกเราก็จะเป็นแชมป์เขตคันโต”
“งั้นเหรอ.....”
“อืม....ฉันจะเอาถ้วยชนะเลิศไปฝากนายเอง”
“เก็นอิจิโร่...ฉันจะเข้ารับการผ่าตัด”
แกร๊ก! ซานาดะตัดสายไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
“ซานาดะโทรมาเหรอ...” ริทสึเดินมาพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่ในมือ
“อืม....ดอกไม้เอามาจากที่ไหน สวยจังเลยนะ”
“อ๋อ! พี่เคนเอามาให้น่ะ เมื่อเช้าฉันเผลอลืมเอาไว้ตอนที่เอาไปแช่น้ำอยู่” ริทสึยิ้มบาง ๆ
“สวยจัง......” ยูคิมูระยิ้มอย่างมีความสุขกับการได้เห็นดอกไม้ที่สวยงาม + ริทสึด้วย
“นี่ยูคิมูระคุง.....สนุกรึเปล่าเทนนิสน่ะ” ริทสึถาม
“สนุกสิ...ถ้าพวกเราชนะมันก็ต้องยิ่งสนุกแน่ ๆ โคโนเอะจังถามแบบนี้ทำไม”
“ไม่มีอะไรจ๊ะ...” ริทสึส่ายหน้าก่อนจะพายูคิมูระกลับไปพักที่ห้องของตัวเอง
‘ซานาดะ...การแข่งครั้งนี้จะเปลี่ยนอะไรนายได้บ้างมั้ยนะ’ ริทสึพูดกับตัวเองในใจก่อนจะนึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานระหว่างเธอกับซานาดะ
ที่ห้องชมรม
“โคโนเอะ เธอมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉัน” ซานาดะถามเพราะเป็นเรื่องที่หายากมาก ๆ ที่ริทสึจะเป็นฝ่ายชวนซานาดะออกมาคุยตามลำพัง
“คือว่า........”
“อยากพูดอะไรก็รีบพูดมา ไม่งั้นฉันจะกลับไปซ้อมต่อ” ซานาดะกำลังจะเปิดประตูออกไปแต่ว่าริทสึกลับดึงเสื้อของซานาดะได้ก่อน
“อย่าเพิ่งไปนะ.....ฉันอยากบอกกับนายว่า พรุ่งนี้...ฉันคงไปเชียร์พวกนายไม่ได้” ริทสึพูดออกมาขณะที่ยังดึงเสื้อของซานาดะไม่ยอมปล่อย
“เรื่องแค่นี้จะมาบอกฉันทำไม...ไปบอกเจ้าพวกนั้นดีกว่าการที่เธออยู่หรือไม่อยู่สำหรับฉันมันก็มีค่าเท่ากัน”
“นายจะพูดยังไงก็ช่างเถอะ แต่ว่าตอนนี้นายช่วยฟังฉันหน่อยจะมองว่า คำพูดของฉันเป็นคำพูดลอย ๆ ไม่ต้องสนใจก็ได้...ฉันไม่ว่าอะไรทั้งนั้นแหละ” ริทสึกำเสื้อของซานาดะแน่นขึ้นกว่าเดิม
“.......ว่ามาสิ.......” ซานาดะยอมฟังแต่โดยดีแต่ไม่ใช่เพราะ คำพูดของริทสึแต่เป็นสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ของริทสึต่างหาก
“ซานาดะ....นายก็รู้เรื่องที่ฉันเคยเรียนอยู่ที่เซงาคุแล้วก็เป็นเพื่อนของพวกเทะสึกะด้วยสินะ...นั่นล่ะมันถึงเป็นเหตุผลที่ฉันไปไม่ได้เพราะว่า....ฉันไม่กล้าสู้หน้าพวกเขา...”
“เธอไม่ได้ไม่กล้า....แต่เธอกำลังกลัวต่างหากล่ะ” ซานาดะพูดเสียงนิ่ง ๆ
“มะ ไม่ใช่นะ ฉันไม่ได้กลัวสักหน่อย” ริทสึเถียง
“ใช่! เธอกลัว.....เพราะถ้าเธอบอกว่า ไม่กล้าสู้หน้าแล้วทำไมถึงไม่คิดจะสู้กับมัน....จะเป็นเพื่อนหรือครอบครัวก็ช่างเถอะแต่ในเมื่อต้องมาสู้กันแล้ว...พวกเขาก็คือ ศัตรูที่เราต้องกำจัดเท่านั้น”
“ซานาดะ.......”
“......ฉันไม่ได้คิดจะเตือนสติเธอหรอกนะ” ซานาดะชิงตัดหน้าพูดก่อนริทสึ
“นี่ซานาดะ....งั้นฉันขอถามอีกเรื่องหนึ่งสิ”
“อะไรอีก....”
“นายน่ะสนุกกับเทนนิสบ้างมั้ย...” สีหน้าของริทสึเหมือนกำลังกลั้นน้ำตาเอาไว้อยู่
“.......ไร้สาระ.....ของแบบนั้นมันจะต้องชนะเท่านั้นถึงจะเรียกว่า สนุก”
“ซานาดะ นายลืมความสนุกนั้นไปตั้งแต่เมื่อไรกัน...” ริทสึลองถามอีกครั้ง
“............................” รอบนี้ซานาดะไปยอมพูดอะไรแล้วเดินออกไปทันที
“.....อึก....ฮือ ๆ....ฉันน่ะไม่ได้ร้องไห้เพราะนายหรอกนะ ซานาดะ” รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของเธอ
กลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง
“รู้สึกว่า ซานาดะจะโทรกลับมาช้ากว่าปกตินะ” ริทสึพูดขึ้นขณะมองยูคิมูระที่กำลังถูกแพทย์ตรวจร่างกายอยู่
“ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ โคโนเอะจัง”
“ก็ปกติหมอนั่นต้องโทรมาแบบเสียงมาด ๆ แล้วบอกว่า ‘ยูคิมูระ พวกเราชนะแล้ว’” ริทสึพูดเลียนเสียงของซานาดะตามที่ได้ใช้บ่อย ๆ ในการปลุกคิริฮาระ (ช่วงที่ปลุกยาก)
“หึ ๆ อีกเดี๋ยวก็คงโทรมาเองแหละ ถ้ากังวลทำไมถึงไม่ไปหาพวกนั้นล่ะ”
“ไม่เอาหรอก ฉันขออยู่เป็นเพื่อนยูคิมูระคุงดีกว่า” ริทสึพูดแต่ในใจของเธอคงลอยไปถึงสนามแข่งแล้ว
“ขอบคุณนะ โคโนเอะจัง” พอยูคิมูระพูดจบแพทย์ก็ตรวจเสร็จพอดี
“....เอ่อ...จะได้เวลาพักผ่อน หมอว่า หนูควรออกไปก่อนนะ” แพทย์หันมาพูดกับริทสึ
“เอ๋! ทำไมล่ะค่ะ”
“โคโนเอะจัง ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวค่อยกลับมาเยี่ยมผมอีกทีก็ได้ตอนนี้ไปทำในสิ่งที่อยากทำเถอะนะ” ยูคิมูระยิ้มบาง ๆ แล้วบอกให้ริทสึออกไปตามคำสั่งของแพทย์
“แล้วตอนนี้ฉันควรจะทำอะไรต่อดีล่ะ” ริทสึพูดขึ้นหลังเดินออกมา
‘เธอบอกว่า ไม่กล้าสู้แล้วทำไมไม่คิดจะสู้กับมันล่ะ’ คำพูดของซานาดะโผล่ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“นั่นสินะ....” ริทสึพอยืนทำใจได้ก็รีบไปที่สนามแข่งทันที
สนามแข่งรอบชิงเขตคันโต
Go Go Rikkaidai~!!! เสียงเชียร์ฝั่งสาธิตริคไคดังลั่นสนาม
“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เสนาธิการจะแพ้น่ะ” ลูกทีมคนหนึ่งพูดขึ้น
“พวกนายหุบปากซะ” ซานาดะมองด้วยหางตา
“นายน่ะควรจะเป็นฝ่ายอยู่เงียบ ๆ มากกว่านะ” เสียงเล็ก ๆ ที่ใครต่างก็คุ้นเคยหลังจากทางด้านหลัง
“ไหนเธอบอกว่า จะไม่มาแล้วยังไง”
“ก็เมื่อวานคนบ้าที่ไหนก็ไม่รู้บอกให้ฉันสู้เองนี่นา” ริทสึยิ้มที่มุมปาก
“หึ! เลิกพูดมากแล้วไปนั่งดูเฉย ๆ ซะ”
“การแข่งเป็นยังไงบ้าง ชนะคู่ทั้ง 2 คู่แต่ดันแพ้เดี่ยวมือ 3 สินะ” ซานาดะตวัดมองด้วยหางตาทันที
“ถ้ายังไม่หยุดพูด ฉันเป็นคนปิดปากเธอเอง”
“ฉันรู้ว่า นายไม่กล้าทำหรอกน่า ฉันจะไปดูยานางิคุงสักหน่อย อย่าเพิ่งไปบอกอาคายะล่ะว่า ฉันมาแล้ว” ริทสึเดินไปดูอาการของยานางิอย่างเงียบ ๆ
“ยานางิคุงไม่เป็นไรใช่มั้ย” ริทสึเดินเข้าไปถามขณะที่ยานางิเดินออกมาพร้อมกับอินูอิ
“โคโนเอะจัง ไหนบอกว่า ติดธุระยังไงล่ะ” ยานางิถามด้วยความแปลกใจ
“....มันเสร็จแล้วกว่าที่คิดน่ะ” เธอยื้มบาง ๆ
“คุณคือ........” อินูอิมองริทสึด้วยสีหน้าสับสนนิดหน่อย
“ฉันชื่อ โคโนเอะ ริทสึค่ะเป็นผู้จัดการทีมของชมรมเทนนิสสาธิตริคไค ยินดีที่รู้จักค่ะ” ริทสึก้มหัวให้ตามมารยาท
“การแข่งของอาคายะจะเริ่มแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงไม่ไปดูหน่อยล่ะ”
“ไม่ล่ะ การดูแลคนที่แข่งเสร็จน่ะสำคัญกว่าอยู่แล้วล่ะ”
“คงไม่เป็นอะไรหรอก....” อินูอิตอบ
“งั้นเหรอ ถ้าอย่างงั้นเชิญกลับไปเชียร์เพื่อนต่อดีกว่านะ” ริทสึยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินกลับมาดูการแข่งพร้อมกับยานางิ
“รู้สึกว่า จะเริ่มไปเยอะแล้วนะ” ยานางิมองดูที่คอร์ทซึ่งคิริฮาระกำลังมองฟูจิเป็นเหยื่ออันโอชะของเขาในวันนี้
“หวังว่า อาคายะคงจะสู้ไหวนะ” แววตาของริทสึดูหวาดกลัวเล็กน้อย
“ถ้าหมายถึง การใช้โหมดตาแดงของอาคายะ....โคโนเอะจังยังรู้สึกกลัวอยู่รึเปล่า” ริทสึเอามือจับที่บาดแผลของเธอเบา ๆ ทั้งที่วันนี้เธออุตส่าห์เมคอัพทำให้มันเหมือนไม่มีบาดแผลอะไรบนหัวของเธอ
“ก็นิดหน่อย แต่ที่ฉันกลัวจริง ๆ คือ การที่อาคายะคุงสนุกกับการทำร้ายคนอื่นมากกว่า”
“ถ้าไม่อยากดูก็ผิดตาเอาไว้ก็ได้นะ...” ยานางิกุมมือของริทสึเบา ๆ เพื่อทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายลง
“.....นี่ยานางิคุง ขอถามหน่อยสิ....ยานางิคุงสนุกมากมั้ยกับการเล่นเทนนิสน่ะ”
“......สนุกสิ สนุกมาก ๆ เลยด้วย” ยานางิตอบพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ
“เกม วอน บาย ฟูจิ ชูสึเกะ ชนะ 7-5” เซงาคุชนะไปอีกเกมแล้ว
“ทำได้ดีแล้วล่ะ อาคายะคุง” ริทสึยิ้มให้ขณะที่คิริฮาระกำลังเดินมาหาซานาดะ
“ริทสึ....รองกัปตันช่วยชกผมด้วยครับ...!”
“เลิกพูดมากแล้วไปพักซะ”
“ซานาดะ....คิดว่า การแข่งครั้งนี้จะเปลี่ยนอะไรบางอย่างในตัวบ้างมั้ย” ริทสึหันหลังพูดกับซานาดะขณะที่เขากำลังเตรียมตัวจะแข่งนัดต่อไป
“....ไม่มีอะไรที่ฉันต้องเปลี่ยน....”
“ช่วยเลิกสักทีได้มั้ย ไอ้นิสัยที่ชอบหยิ่งในศักดิ์ศรีของนายน่ะ” ริทสึหันไปมองอีกฝ่ายเล็กน้อย
“หุบปากแล้วลงมานั่งแทนที่ฉันซะ....” ซานาดะสั่งให้ริทสึมานั่งในเก้าอี้โค้ชแทนตัวเอง
“ดูเธอมีสีหน้าไม่ดีเลยนะ แม่หนู” โค้ชริวซากิเห็นอาการผิดปกติของริทสึขณะที่กำลังนั่งดูซานาดะแข่งอยู่
“แค่กังวลนะค่ะ แล้วก็ฉันอยากให้เขาสนุกกับเทนนิสอีกสักนิดก็ยังดี...” ริทสึตอบพร้อมกับก้มหัวให้กับโค้ชริวซากิ
“เธอเป็นผู้จัดการทีมของเจ้าพวกนั่นสินะ”
“ค่ะ.....ชื่อโคโนเอะ ริทสึ โค้ชริวซากิ” ริทสึหันไปยิ้มให้
“ได้ยินเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องอยู่ว่า พอหลังแข่งเสร็จจะมีช่อดอกไม้เขียนขอโทษให้กับโรงเรียนทุกโรงเรียนที่แข่งกับสาธิตริคไค....”
“รู้เรื่องนั้นด้วยเหรอค่ะ เรื่องนี้แม้แต่รองกัปตันซานาดะยังไม่รู้เลยสักนิด”
“แล้วทำไมเธอถึงต้องส่งไปให้พวกเขาด้วยล่ะ เพื่อแสดงถึงความสงสารงั้นเหรอ”
“เปล่าหรอกค่ะ ขอโทษที่พวกเราไม่มีความยินดีกับการแข่ง...ฉันแค่อยากให้พวกเราได้สนุกกับเทนนิสเท่านั้นค่ะ”
“หึ ๆ เป็นผู้จัดการที่แปลกดีนะ...”
“หลาย ๆ คนก็ชอบพูดแบบนั้นเหมือนกันค่ะ” ริทสึหัวเราะ
“กะ เกม วอน บาย อิจิเซ็น 7-5” ในที่สุดการแข่งขันก็จบลงโดยที่เซงาคุเป็นฝ่ายชนะไป
“เฮ้! ซานาดะจะเอายังไงกับถ้วยรางวัลดีล่ะ” บุนตะวิ่งมาพร้อมกับถ้วยรางวัลรองชนะเลิศ
“ถ้วยรางวัลนอกจากชนะเลิศ ฉันไม่สนใจทั้งนั้น” พูดเสียงนิ่ง ๆ แล้วเดินจากไปทันที
“โออิชิดูดิ ขนาดนี้แล้วยังทำหยิ่งอีกแหะ~” คิคุมารุพูดขึ้น
“เฮ้! เอจิอย่าพูดแบบนั้นนะ” โออิชิพยายามจะห้ามคู่หูตัวเอง
“มันก็จริงอย่างที่พูดนั้นแหละ หมอนั่นควรจะลด ๆ มั้งนะไอ้ความหยิ่งของตัวเองเนี่ย” ริทสึเดินตรงเข้ามาพร้อมกับส่งยิ้มและโบกมือให้ทุกคนในทีมเซงาคุ
“สาวคนนั้นใครกันน่ะ....” โมโมชิโระถามด้วยความแปลกใจ
“โคโนเอะ ริทสึ เป็นผู้จัดการทีมของสาธิตริคไค ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ” ริทสึก้มหัวตามมารยามอีกรอบหนึ่ง
“เอ๋~ ริทสึเองเหรอ ริทสึจริง ๆ ด้วยล่ะ เมี้ยว~” คิคุมารุกระโจนเข้าหาทันทีแต่ว่า....
ตุบ!
“มีความเป็นไปได้ที่เอจิคุงจะกระโจนเข้าใส่ฉัน....94%” ริทสึหมุนตัวหลบทันพอดี
“โคโนเอะ เธอกลับบ้านตั้งแต่เมื่อไรน่ะ” โออิชิถาม
“ก็ประมาณ 2-3 เดือนแล้วล่ะแต่ว่าทางฉันมันเกิดเรื่องวุ่นวายนิดหน่อยเลยไม่ได้ติดต่อมา....นี่เทะสึกะไม่ได้บอกพวกนายเอาไว้เหรอ ฉันเคยนัดเจอหมอนั่นครั้งหนึ่งแล้วนะ” ริทสึถามด้วยสีหน้าแปลกใจ
“เปล่าเลย เทะสึกะไม่ได้บอกอะไรเลยสักนิด” อินูอิตอบ
“งั้นหรอกเหรอ~” ริทสึเอามือกอดอก
“ว่าแต่เธอมาคุยกับพวกฉันแบบนี้ ไม่โดนทางนั้นโกรธเลยงั้นเหรอ เมี้ยว~” คิคุมารุวิ่งเข้าไปกอดเอวริวสึทันที
“ซานาดะเป็นคนบอกให้มาเองแหละ....แต่ถึงไม่บอกฉันก็อยากมาหาพวกนายอยู่แล้ว”
“นี่ ๆ รุ่นพี่ทากะรู้จักกับผู้หญิงคนนี้ด้วยเหรอครับ” โมโมชิโระกระซิบคาวามูระ
“ริทสึจังเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเทะสึกะน่ะ เพิ่งมารู้จักกันตอนอยู่ปี 1 แต่พอกำลังจะขึ้นปี 2 ริทสึจังก็ลาออกไปอยู่ที่เยอรมันน่ะ” คาวามูระอธิบายให้พวกรุ่นน้องกระจ่าง
“เยอรมันเหรอ สุดยอดไปเลย~” โมโมชิโระพูด
“ริทสึจังขาของเธอเป็นยังไงบ้าง” ฟูจิถาม
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ตอนนี้ก็หายสนิทแล้วแต่ต้องฝึกซ้อมหนักอีกสักพักกว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้อีกครั้ง”
“อีกครั้งเหรอ.....” ไคโดงุนงงกับคำพูดของริทสึ
“เมื่อตอนที่ปี 1 น่ะเทะสึกะถือเป็นชายที่แข็งแกร่งที่สุดใช่มั้ยล่ะ แต่ที่ชมรมเทนนิสหญิงก็มีเหมือนกันนั้นก็คือ โคโนเอะ ริทสึ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกนายยังไงล่ะ” อินูอิอธิบายให้กระจ่างอีกรอบ
“นี่ ๆ เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้วนะ จะไปรื้อฟื้นมันทำไมกันเล่า” ริทสึตีหลังของอินูอิอย่างแรง
“ก็แค่ผู้หญิงไม่ใช่เหรอ.....ชู่ว~” ไคโดพูดแต่พอริทสึเดินเข้ามาจ้องหน้าด้วยสายตาใสซื่อบริสุทธิ์ยังกะลูกแมวของริทสึทำเอาไคโดทำตัวไม่ถูกไปเหมือนกัน
“จุ๊ ๆ อย่าดูถูกริทสึจังคนนี้เชียวน่า~ เพราะฝีมือของเธอพอ ๆ กับเทะสึกะเลยล่ะ เนี๊ยว~” คิคุมารุพูดขณะที่ริทสึกำลังลองโยนลูกกวาดให้คิคุมารุเป็นคนรับ
“เลิกพูดเรื่องเก่า ๆ ได้แล้วน่า~ ว่าง ๆ พวกเราไปเที่ยวกันมั้ยล่ะ”
“เอ๋! ไปเที่ยวเหรอ น่าสนุกดีนะ” ฟูจิเห็นด้วย
“เอาเป็นทะเลดีมั้ยล่ะ เดี๋ยวไปพักที่บ้านต่างอากาศของฉันก็ได้นะ”
“เดี๋ยวก่อนสิ...แล้วทางริคไคไม่ว่าอะไรเลยงั้นเหรอที่คิดแบบนี้” โออิชิถาม
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกน่า ถ้าพวกนั้นไม่รู้ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น....” ริทสึดูจะมั่นใจแต่ว่าเธอไม่ได้สังเกตเห็นเงาดำ ๆ ที่อยู่ด้านหลังของเธอ
“เมื่อกี้ที่บอกว่า ไม่รู้ นี้มันคืออะไร......” เสียงเข้ม ๆ พูดขึ้น
“ซานาดะ!!” ริทสึโวยลั่นทันที
“เลิกโวยวายสักที กลับบ้านได้แล้ว....” ซานาดะทั้งฉุดทั้งลากริทสึให้ออกไปจากตรงนั้น
“เดี๋ยวก่อนสิยะ!! ฉันยังคุยไม่จบเลยนะ” ริทสึดิ้นสู้
“น่ารำคาญจริง!!” ซานาดะต้องจับริทสึอุ้มพาดบ่าทันทีแต่ริทสึเองก็ยังดิ้นไม่เลิก
“ปล่อยนะ!! ไอ้คนบ้าหมวก!! ไอ้ซามูไรหน้ายักษ์!! ไอ้ ไอ้คนแก่ก่อนวัย!! ปล่อยสิ!!!” ริทสึทุบหลังซานาดะไม่ยั้งแต่เธอก็โดนอุ้มไปอยู่ดีโดยที่เซงาคุต่างก็มองเพื่อนสาวของตัวเองอย่างงุนงงเช่นกัน
คุณแปลก ๆ กับรูปนี้เหมือนไรเตอร์มั้ย !! (-__-w
มาดูตัวจริงพูดเรื่องถ้วยรางวัลกับคุณจักรพรรดิซานาดะกันนะ มี 2 ภาคนะค่ะ ^^
สุดท้ายของวันนี้ 21/5 เป็นวันเกิดของซานาดะ เก็นอิจิโร่นะค่ะ HBD กันด้วยนะค่ะ ต่อไปรอบหน้าเป็นของ ยานางิคุงนะค่ะ 4/6 วันที่ 20/4 เป็นของบุนตะคุงเราลืมอวยพรไป เดี๋ยวจะเซ่นขนมไปให้แทนน่า T^T
ขอพูดเรื่องการสอบวันนี้นิดนึงนะค่ะ อ้ากกก ข้อสอบอะไรฟ่ะเนี่ย ฉันไ่ม่น่าลงเรียนเรื่องกฎหมายเลย T^T อ่านไปมีแต่หัวโล่งหนักกว่าเก่าอีกคิดถึงแต่อัพนิยาย สอบข้อเขียน 2 ข้อ 20 คะแนน ฉันใส่สีตีไข่่ใส่ลูกเดียวเขียนอย่างต่ำ 3 บรรทัดไม่เกิน 5 ไม่เอา A ก็ได้ขอC+ล่ะกัน คราวหน้าฉันจะไม่ลงกฎหมายอีกแล้วววววววว
ความคิดเห็น