คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Love passion: 15 รอยแผลบนศีรษะ
ห้องชมรมที่ปกติควรจะต้องมีเสียงเอะอะโวยวายอยู่ทุกครั้งไปแต่วันนี้กลับเงียบเชียบแต่ละคนมีสีหน้าที่เคร่งเครียดมากจนไม่รู้จะอธิบายยังไงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับพวกเขา พวกตัวจริงทุกคนทำได้แต่นั่งทำหน้าเครียดและเดินวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น
“ขอโทษที่มาช้า....” ยานางิเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“โคโนเอะเป็นยังไงบ้าง...” ซานาดะถามด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดพอ ๆ ยานางิ
“ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว แต่บอกว่า ขออยู่กับอาคายะแค่ 2 คนเท่านั้นคนอื่นอย่าเพิ่งเข้าไป”
“ใครเป็นคนที่อยู่ในเหตุการณ์บ้าง” ซานาดะถาม
“ฉันกับบุนตะเองที่อยู่ในเหตุการณ์” แจ็คเคิลตอบ ซานาดะไม่รอช้าตรงเข้าไปหาทั้งคู่ทันที
เพี๊ยะ ๆ
“แล้วทำไมพวกนายถึงไม่เข้าไปห้าม!!....” ซานาดะตบหน้า
“โทษที...แต่เพราะ ตาของอาคายะเป็นแบบนั้นทุกคนเลยไม่มีใครกล้าเข้าไป” แจ็คเคิลอธิบายถึงเหตุผล
“....แต่ไม่ได้ห้ามคุณโคโนเอะให้เข้าไปใกล้ใช่มั้ย...” ยางิวถาม
“....อืม....พวกเราลืมนึกถึงโคโนเอะจังไป...” บุนตะตอบ
“ถ้าฉันไม่มัวแต่ช่วยงานอาจารย์...ก็คงมาช่วยยัยนั่นทันเวลา” ซานาดะกล่าวโทษตัวเอง
“มันไม่ได้เป็นความผิดของนายหรอกนะ เก็นอิจิโร่...แต่มันเป็นความผิดของพวกเราทุกคน...” ยานางิเอามือไว้ที่ไหล่ของซานาดะ
ย้อนกลับไปสัก 2 ชั่วโมงก่อน
“โย่~ โคโนเอะจาง~” บุนตะพุ่งตัวเข้ามากอดริทสึจากทางด้านหลัง
“วันนี้มาเร็วนะ แบบนี้ต้องให้รางวัลหน่อยแล้ว” ริทสึแกะห่ออมยิ้มให้ป้อนเข้ามาบุนตะทันที
“รักโคโนเอะจังที่สุดเลย~” บุนตะโยนตัวไปมา
“โคโนเอะจังมาตั้งแต่เมื่อไร” แจ็คเคิลถามพร้อมกับแกะหมูน้อยหัวแดงออกจากริทสึ
“สักพักได้แล้วล่ะ เพิ่งลากให้อาคายะคุงไปเปลี่ยนชุดกะว่าจะให้ซ้อมแข่งเตรียมไว้สำหรับแข่งกับเซงาคุน่ะ...ที่จริงน่าจะส่งจดหมายขอซ้อมแข่งกับโรงเรียนอื่นนะ”
ถ้าเกิดทำแบบนั้นไปมีหวังซานาดะได้โมโหแน่ ๆ”
“นั่นสินะ....ทั้ง 2 คนน่าจะไปเปลี่ยนชุดได้แล้วนะ”
“แล้วพวกที่เหลือหายไปไหน”
“พ่อจักรพรรดิบอกว่า อาจารย์เรียกให้ช่วยงานเลยจะมาช้าหน่อย ยานางิคุงกำลังจะลงมาแล้วล่ะ ส่วนยางิวคุงเห็นว่า มีประชุมอีกแล้วล่ะส่วนนิโอ....คนนี้หายไปไหนก็ไม่รู้สิ”
“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวพวกฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนล่ะ” แจ็คเคิลกับบุนตะเดินไปที่ห้องชมรม
“อาคายะคุง เดี๋ยวเตรียมตัวซ้อมแข่งกับพวกปี 2 นะ” ริทสึยื่นขวดน้ำให้คิริฮาระขณะที่อีกฝ่ายกำลังนั่งพักหลังจากวอร์มอัพเสร็จ
“ขอบใจนะ...” เขายิ้ม “...พวกรุ่นพี่ยังไม่มาอีกเหรอเนี่ย...แล้วชอบมาบ่นว่า เรามาสายตลอดแบบนี้มันขี้โกงกันนิ” คิริฮาระทำเสียงไม่พอใจ
“นายว่า ใครขี้โกงน่ะ อาคายะ” บุนตะสับสันมือลงที่กลางหัวของคิริฮาระ
“รุ่นพี่บุนตะ ผมเจ็บนะ!” คิริฮาระโวยก่อนจะคว้าตัวริทสึมาเป็นที่กำบัง (เป็นผู้ชายที่ใช้ได้เลย)
“อย่างนายต้องโดนอีกสัก 100 ทีถึงจะสำนึก...” บุนตะทำท่าจะสับหัวคิริฮาระอีกรอบ
“ริทสึเจ็บอ่ะ...” คิริฮาระทำออดอ้อนเรียกคะแนนสงสารจากริทสึ
“เป็นไรน่า เดี๋ยวสักพักก็หายเจ็บแล้วล่ะ” ริทสึลูบหัวของคิริฮาระเบา ๆ เป็นสิทธิพิเศษของริทสึโดยเฉพาะ
“ได้ที เป็นอ้อนโคโนเอะจังตลอดเลยนะ” บุนตะเอาขยี้ผมของคิริฮาระ
“ว้าก~ รุ่นพี่! ผมเสียทรงหมดแล้ว”
“ฮ่า ๆ เลิกเล่นกันได้แล้วนะไปซ้อมกันเถอะ” ริทสึสั่ง
“โอเค แจ็คเคิลนายเป็นคู่ซ้อมให้ฉันทีนะ”
“ได้อยู่แล้ว...” 2 คู่หูเดินเข้าไปในคอร์ท
“อาคายะก็ต้องไปซ้อมกับพวกปี 2 นะ เดี๋ยวฉันจะคอยดูให้” ริทสึลากคิริฮาระให้เข้าไปที่คอร์ท
“เกม วอน บาย คิริฮาระ 6-0”
“อืม....คิริฮาระคุงช่วยออมมือให้พวกปี 2 ด้วยสิ” ริทสึดุใส่ทันทีเมื่อเห็นคิริฮาระเอาชนะปี 2 มา 4 คนแล้ว
“เจ้าพวกนั้นมันอ่อนปวกเปียกกันเองมากกว่า” คิริฮาระไม่สนใจ
“ถ้าอย่างงั้นก็...เธอ...เข้าไปสิ” ริทสึเรียกปี 2 คนหนึ่งที่เธอเคยแนะนำการเล่นและเมนูการฝึกซ้อมให้มาแล้ว
“เฮ้~ นายคือคนที่ริทสึฝึกให้นี่นา ขอลองทดสอบฝีมือหน่อยสิ” คิริฮาระแสยะยิ้มให้
“ขอความกรุณาด้วยนะ คิริฮาระคุง” ปี 2 พูดอย่างนอบน้อม
“เด็กของโคโนเอะจังแข่งกับอาคายะงั้นเหรอ น่าดูจังแฮะ” บุนตะหยุดการซ้อมของตัวเองเพื่อมาดูการแข่งของคิริฮาระ
“น่าสนใจดี...มีปี 1 กับปี 2 รวมกันได้ 10 คนที่ถูกโคโนเอะเรียกให้มาฝึกพิเศษนอกเวลา” แจ็คเคิลพูด
“ได้ยินว่า พวกนั้นฝีมือเริ่มพัฒนาขึ้นเยอะเลยนิ อีกไม่นานคงจะได้เป็นตัวจริงล่ะมั้ง”
“ถ้าเจ้าอาคายะยอมให้เป็นนะ...” แจ็คเคิลพูดจาติดตลก หลังจากนั้นทั้งคู่ก็แข่งตีโต้กันไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง.....
ผั๊วะ
“อาคายะคุง!!!” ปี 2 คนนั้นเกิดตีพลาดทำให้ลูกเทนนิสกระแทกเข้าที่หน้าของคิริฮาระเต็ม ๆ
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย! คิริฮาระคุง” ปี 2 ถามคิริฮาระที่ล้มกองไปกับพื้น
“เฮี๊ยก ๆ ๆ แกทำให้ฉันอาบเลือดเพราะงั้นแกก็ต้องอาบเลือดด้วย!!!” ตาของคิริฮาระคลั่งเลือดทำให้ปีศาจคิริฮาระออกมาแล้ว
ย้ากกกก
อั๊ก!!
“อ้ากกกกก” คิริฮาระตบลูกใส่อีกฝ่ายไม่ยั้งจนเลือดท่วมไปทั้งตัว
“เฮี๊ยก ๆ ใครเป็นรายต่อไป!!”
“อาคายะคุง หยุดนะ!!!” ริทสึวิ่งเข้าไปห้าม
“โคโนเอะอย่านะ!!!” แจ็คเคิลตะโกนแต่ก็ไม่ทันการ...
ผั๊วะ!!!
“อย่ามายุ่ง!!! เฮี๊ยก ๆๆ!!” คิริฮาระใช้แร็กเก็ตฟาดเข้าที่ศีรษะของริทสึเต็มแรง
“ผู้จัดการ!!!” ลูกทีมทุกคนตะโกนพร้อมกัน
“โคโนเอะ!! เป็นอะไรมั้ย” บุนตะวิ่งเข้าไปประคองร่างของริทสึ
แปะ ของเหลวสีแดงข้นตกลงมาจากหัวของริทสึ
“ละ เลือดนิ.....ใครก็ได้ไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาสิ” แจ็คเคิลรีบสั่งการทันที
“เกิดอะไรขึ้น!!” ซานาดะที่ได้ยินเสียงโวยวายมาแต่ไกลเดินเข้ามาที่คอร์ท
“ซานาดะ โคโนเอะจัง...เค้า...” ซานาดะก้มลงมองร่างบาง ๆ ที่มีเลือดไหลของออกมาตรงบริเวณศีรษะด้วยสีหน้าตกใจ
“พวกนายมัวทำอะไรอยู่ ช่วยกันจับอาคายะไว้สิ!!” ซานาดะสั่งก่อนจะเข้าไปดูอาการของริทสึด้วยแววตาเป็นห่วง
“โคโนเอะ ทำใจดี ๆ ไว้!!” ซานาดะเขย่าตัวของริทสึ
“....อะ อื้อ...ซา..นา....ดะ...อุ๊บ!” ริทสึเอามือกุมบาดแผลก่อนจะรู้สึกได้ถึงของเหลวเหนียวข้นจึงค่อย ๆ เอามือออกก่อนจะพบว่า มีเลือดติดอยู่บนมือของตัวเอง
“ปล่อยฉันนะโว้ย!!!” คิริฮาระยังไม่หยุดบ้าคลั่ง
ผัวะ!!
“แกดูสิ่งที่ตัวเองทำลงไปสิ อาคายะ!!” ซานาดะตบหน้าเรียกคืนสติของคิริฮาระ
“.......................” คิริฮาระค่อย ๆ สงบลงพอมองคู่ซ้อมนอนจมกองเลือดกับร่างของผู้จัดการทีมของพวกเขาที่มีเลือดไหวออกมาตรงบริเวณศีรษะ
“เก็นอิจิโร่เกิดเรื่องอะไรขึ้น....” ยานางิกับยางิววิ่งเข้ามาในคอร์ทก่อนจะมองคิริฮาระสลับกับริทสึ
“รองกัปตัน....ผมเป็นคนทำงั้นเหรอ....” คิริฮาระสีหน้าตื่นตระหนกพอมองบาดแผลของริทสึ
“..................................” ซานาดะไม่ยอมพูดอะไรออกมา “......แจ็คเคิลพาริทสึไปทำแผลที่ห้องพยาบาลก่อน ส่วนยางิวช่วยเรียกรถพยาบาลมาที...” ซานาดะเดินออกไปจากคอร์ททันที
“ริทสึ....ขอโทษนะ..” คิริฮาระกล่าวขอโทษขณะที่ทุกคนค่อย ๆ ประคองร่างของริทสึ
“ไม่เป็นไรหรอกนะ อาคายะคุงไม่ใช่คนผิดสักหน่อย” ริทสึยิ้มบาง ๆ ให้กับเขา
กลับมาที่ปัจจุบันในห้องพยาบาล
“.............................” ทั้งริทสึและคิริฮาระต่างไม่ยอมมองหน้ากันตั้งแต่ที่ตัวจริงทุกคนเดินออกไปเหลือแค่พวกเขา 2 คนเท่านั้น
“.....อาคายะคุง.....”
“มะ มีอะไร....” คิริฮาระเกิดรู้สึกกลัวขึ้นมาในใจ
“.....ห้องพยาบาลเนี่ย...เหม็นกลิ่นยาจังเลยนะ ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไรเลย” ริทสึเอามือปิดจมูกของตัวเองก่อนจะส่งสายตาอบอุ่นให้คิริฮาระ
“...เอ๋....มะ เหมือนกันเลยนะ...เอ่อ....” คิริฮาระพยายามจะหาเรื่องคุย
“วันนี้อาคายะคุงซ้อมได้ดีมากเลยนะ...” ริทสึยิ้ม
“....ขะ ขอบคุณ...นะ.....”
“พรุ่งนี้ก็ต้องทำให้ดีกว่าเดิมนะ อีกไม่กี่วันก็ต้องแข่งกับเซงาคุแล้วด้วยสิ”
“......เอ่อ.....ริทสึ.....”
“เอ~ พรุ่งนี้น่าจะลองขอให้ซานาดะเป็นคู่ซ้อมให้ดีกว่า....”
“....ริทสึ....คือ...ฉัน...ขอโทษนะ!!!...”
“เรื่องอะไรเหรอ........” ริทสึยิ้มให้เหมือนกับว่า วันนี้ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น...
“ก็เรื่องที่ฉันเอา....แร็คเก็ตฟาดหัวเธอ....” คิริฮาระเริ่มน้ำตาคลอเบ้า
“อะไรกันเรื่องแค่นี้เองเหรอ ฉันไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยแค่เลือดออกนิดเดียวเองนะ” ริทสึยิ้มให้คิริฮาระคลายกังวล
“แต่ฉัน....แต่ฉัน.....” คิริฮาระเริ่มร้องไห้
“โอ้ ๆ อย่าร้องไห้เลยนะ ผู้ชายน่ะเขาไม่เสียน้ำตาเพราะ เรื่องแค่นี้หรอกนะ” ริทสึเอามือเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของคิริฮาระ
“แต่แผลนั่นฉันเป็น....คน.....” คิริฮาระยังไม่ยอมหยุด
“ก็บอกแล้วไงว่า มันไม่ได้เป็นความผิดของอาคายะคุง มันเป็นความผิดของฉันต่างหากล่ะที่ไม่ทันระวังเอง....” ริทสึพยายามปลอบ
“แต่ว่า.....”
“แผลแค่นี้ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันเคยโดนที่มันหนักกว่านี้มาแล้ว”
“เมื่อไรฉันจะควบคุมมันได้สักทีนะ...”
“ไม่เป็นไร สักวันก็คงควบคุมได้เองแหละ ฉันจะอยู่ข้าง ๆ จนกว่าอาคายะคุงจะทำได้นะ” ริทสึขยี้ผมของคิริฮาระเบา ๆ
“......ฉันจะพยายามทำให้ได้.....”
“อาคายะคุงเข้ามาใกล้ ๆ ฉันหน่อยสิ” ริทสึกวักมือเรียกให้มาคิริฮาระเขยิบมาใกล้ ๆ
“..........................”
“เดี๋ยวฉันหยอดตาให้นะ...” ริทสึหยิบยาหยอดตาออกมา
“ระ ริทสึเดี๋ยวก่อนสิ...” คิริฮาระเริ่มทำอะไรไม่ถูกขณะที่ใบหน้าของริทสึเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ แล้ว
“หึ ๆ เสร็จแล้วล่ะ...” ริทสึมีท่าทางดีใจผิดกลับคิริฮาระที่รู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นไปได้ทุกเมื่อ
“ทำอะไรของเธอก็ไม่รู้ ฉันตกใจนะ”
“ไม่เป็นไรน่า ก็แค่หยอดตาเองนี่นา เอาไว้ถ้าเกิดอาคายะคุงตาแดงอีกล่ะก็...ฉันจะเป็นหยอดตาให้เองนะ”
“เอาอย่างงั้นก็ได้ แต่ห้ามทำอะไรแบบนี้อีกนะฉันแทบจะหยุดหายใจไปเลย”
“เอ๋! เป็นแบบนั้นไปเลยเหรอเนี่ย” ริทสึยิ้ม
“รู้สึกจะเดินออกมากันแล้วนะ...” ยานางิพูดขณะมองริทสึกับคิริฮาระเดินมาด้วยกัน
“อาคายะ.....” ซานาดะเรียกชื่อทันทีเมื่อทั้ง 2 เดินเข้ามาใกล้ ๆ
“คะ ครับ....” สีหน้าของคิริฮาระบ่งบอกว่า ตัวเขายอมรับการลงโทษเอาไว้แล้ว
“งดจับแร็คเก็ตและงดทำกิจกรรมทุกอย่างที่เกี่ยวกับการฝึกซ้อมจนกว่าจะถึงวันแข่งแม้แต่ไปซ้อมที่สตรีทเทนนิส....แล้วก็ให้วิ่งรอบสนาม 100 รอบทุกวันเช้า-เย็นเป็นเวลา 2 อาทิตย์” ซานาดะพูดเสียงนิ่ง ๆ
“เดี๋ยวก่อนสิ....ฉันว่า นายไม่ควรจะลงโทษอาคายะคุงแบบนั้นนะ” ริทสึไม่เห็นด้วยกับการลงโทษ
“เธอไม่มีสิทธิ์ค้านฉัน...”
“ไม่! ฉันควรมีสิทธิ์ด้วยเพราะ ฉันเป็นผู้จัดการทีมของชมรมเทนนิสสาธิตริคไคและฉันไม่เห็นด้วยกับการลงโทษครั้งนี้”
“เพราะอะไรเธอถึงไม่เห็นด้วยทั้ง ๆ ที่วันนี้อาคายะก่อเรื่องไว้ตั้งขนาดนั้น”
“ซานาดะฟังฉันก่อน...นี่ใกล้ถึงวันแข่งรอบชิงกับเซงาคุแล้วนะ เราควรจะซ้อมให้หนักเอาไว้สิไม่ใช่จู่ ๆ จะมาห้ามแบบนี้...ฉันขอเสนอให้เลื่อนการลงโทษเป็นหลังแข่งเสร็จได้มั้ย”
“.....ข้อนี้ฉันก็เห็นด้วยกับคุณโคโนเอะนะ...” ยานางิพูด
“ฉันก็เห็นด้วยเหมือนกันนะ ซานาดะคุง...” ยางิวพูด
“พวกเราก็เหมือนกัน” บุนตะพูด
“..........เอาอย่างงั้นก็ได้...เลื่อนการลงโทษออกไปก่อนแต่ถ้าวันแข่งฉันเห็นนายแพ้ล่ะก็...เจอหนักกว่านี้แน่...” ซานาดะพูดแล้วเดินนำไปทันที
“เอ่อ..ทุกคนฉันขอตัวกลับพร้อมซานาดะเลยนะ บายจ๊ะ”
“ซานาดะ.....นี่ซานาดะ....” ริทสึวิ่งตามซานาดะมา
“อะไร....”
“เป็นอะไรไป แค่ฉันไม่เห็นด้วยนิดหน่อยถึงกลับโกรธเลยเหรอ” ริทสึถาม
“เปล่าสักหน่อย.....” ซานาดะตอบกลับแต่หน้าของเขาบอกได้ชัดเจนเลยว่า ใช่ฉันโกรธเธอ
“โกหก..หน้าของนายไม่บอกมาแบบนั้นจะบอกว่า ไม่โกรธได้ยังกันล่ะ” ริทสึเอานิ้วจิ้มแก้มของซานาดะ
“อย่าเล่นเป็นเด็กได้มั้ย...” ซานาดะปัดมือออก
“ก็ได้ แต่บอกมาก่อนว่า นายโกรธฉันเรื่องอะไรกันแน่บอกมา ไม่งั้นจะจิ้มแก้มตลอดทางเลยคอยดูสิ”
“..เออ ๆ บอกก็ได้.....ฉันโกรธเธอก็เพราะ.............” ซานาดะหยุดชะงักเล็กน้อยเมื่อเจอเข้ากับสายตาอยากรู้อยากเห็นของริทสึ
“เพราะอะไร.......บอกมาเร็ว ๆ สิ....”
“ก็เพราะ.......(เธอชอบทำให้ฉันเป็นห่วงตลอดยังไงล่ะ)......เธอเป็นตัวยุ่งชอบหาเรื่องปวดหัวให้ฉันตลอด!!...” ซานาดะกลั้นใจพูดออกมา
“นี่นายหาว่า ฉันเป็นตัวยุ่งงั้นเหรอ..”
“....ใช่!!”
“เดี๋ยวก่อน!! คนที่หาเรื่องยุ่ง ๆ มาฉันนั่นมันนายไม่ใช่เหรอ...ตั้งแต่นายทำฉันขาเจ็บตั้งแต่วันแรกแล้วก็ทำฉันเกือบจะเป็นศัตรูของผู้หญิงทั้งโรงเรียนะยะ”
“ทำยังกะเธอไม่ทำเรื่องยุ่งให้ฉัน....ทั้งตอนที่เธอไปซื้อของกับยูคิมูระแล้วเกือบโดนนักเลงอัด ไหนจะเรื่องที่เธอป่วย...แล้วก็วันนี้ด้วยเธอจะสร้างเรื่องยุ่ง ๆ ไปถึงไหนไม่ทราบ...”
“ก็คงเป็นตอนที่นาย....เลิก....อ๊ะ!!!” จู่ ๆ มือใหญ่ของซานาดะก็วางลงบนศีรษะของเธออย่างแผ่วเบาและแฝงด้วยอบอุ่นพอ ๆ กับของยูคิมูระ
“ก็ดีแล้วล่ะ....ที่ผ่านมาเธอไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่านี้....ริทสึ” ซานาดะกระซิบที่ข้าง ๆ หูของริทสึ
“ซานาดะ.....” ริทสึต้องตาโตเมื่อเห็นว่า ซานาดะกำลังส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับเธอ
“มีอะไร...” น้ำเสียงนิ่ง ๆ แต่ดูอ่อนโยนลงกว่าทุกที
“นาย.....ไปแอบกินยาผิดมารึไง...” ริทสึพูดทีเดียวบรรยากาศดี ๆ หายไปในช่วงพริบตา
โป๊ก!
“โอ๊ย! นายจะมาเขกหัวฉันทำไม....คนยิ่งเจ็บ ๆ หัวอยู่นะ” จากเมื่อกี้แค่วางมือบนหัวเฉย ๆ ตอนนี้เอามือเขกลงที่หัวของอีกฝ่ายเต็ม ๆ
“ยัยบ้า......(คนอุตส่าห์จะพูดดีด้วยแล้วแท้ ๆ)...” ซานาดะเขินจัดจนต้องรีบเดินนำหน้าอีกฝ่ายไปทันที
“เดี๋ยวสิ..ซานาดะรอฉันด้วยสิ....” ริทสึก็ทำได้แต่ยืนงง ๆ แล้วรีบเดินตามไปเท่านั้น
ความคิดเห็น