คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Love passion: 14 เหตุเกิดจากลิปกลอส
“ริท~ สึ ~ จาง~” เสียงเรียกที่ฟังดูหวานหยดย้อยแต่กลับแฝงด้วยความอันตรายของพี่สาวคนรองทำเอาริทสึรู้สึกเสียวสันหลังวาบทันที
“มีอะไรค่ะ พี่จิกะ” เธอเอ่ยถามขณะที่ตัวเองกำลังนั่งทำงานอยู่
“พี่เพิ่งไปซื้อเครื่องสำอางใหม่มาล่ะ” จิกะยิ้มแฉงพร้อมกับชูถุงใส่เครื่องสำอางขึ้นมา ริทสึมองเจ้าถุงนั้นด้วยสายตาหวาดระแวง
“หนูไม่อ่าวววววว!!!” ริทสึร้องลั่น
“อะไรกัน....อุตส่าห์ซื้อมาฝากเชียวนะ” จิกะหน้ามุ่ยทันที
“ฝากเฝิกอะไรกันล่ะ! พี่จิกะจะใช้หนูเป็นตัวทดลองเครื่องสำอางอีกแล้วใช่มั้ยอ่ะ” ริทสึรีบเขยิบหนีทันที
“เอาน่า~ นิดเดียวเองนะ” จิกะค่อย ๆ เดินเข้าใกล้น้องสาว
“พี่จิกะพอเถอะ หนูไม่เอาอีกแล้วนะ” ริทสึอ้อนวอนเพราะ เธอมักจะโดนพวกพี่ ๆ ทั้ง 3 คนจับเธอเป็นหนูทดลองมาตลอด ตั้งแต่พี่สาวโต...คิซาระจับริทสึมาเป็นคู่ซ้อมและบังคับให้เรียนไอคิโด....พี่สาวคนรอง...จิกะก็จะจับริทสึมาเป็นหนูทดลองเครื่องสำอางตัวใหม่ที่เธอเพิ่งซื้อทุกครั้ง ส่วนพี่สาวคนที่ 3 ซึ่งน่ากลัวที่สุด....เธอบังคับให้ริทสึดื่มน้ำโปรตีนสูตรพิเศษที่ทำเอาไว้เพื่อแฟนของตนเองโดยเฉพาะ...แล้วอยากบอกว่า น้ำโปรตีนของเธอคนนี้อนุภาพพอ ๆ กับน้ำคั้นสูตรพิเศษของอินูอิ...
“มามะ เดี๋ยวพี่จะแต่งให้สวยเลย อิ อิ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าของจิกะ
“พี่จิกะ ม่าย!!!!!”
เช้าวันรุ่งขึ้น
“อะไรกันเนี่ย!!!” เสียงริทสึตะโกนลั่นออกมาจากห้องน้ำ
“ริทสึเกิดอะไรขึ้น!!” มายูมูระวิ่งมาดูน้องสาว (ของแฟน)
“พี่เคนดูที่ปากของริทสึสิ!! ลิปกลอสของพี่จิกะยังติดปากอยู่เลยล้างยังไงก็ล้างไม่ออก” นิ้วเรียวเล็กของเธอชี้ที่ริมฝีปากซึ่งปกติก็อมชมพูอยู่แล้วตอนนี้กลับอวบอิ่มอมชมพูยิ่งกว่าเดิม
“แบบนี้ก็น่ารักดีนะ ริทสึ” มายูมูระปลอบ
“ไม่เอา แบบนี้มันเด่นเกินไป~”
“อืม....เห็นจิกะบอกว่า เป็นลิปกลอสตัวใหม่ที่ใช้ได้นาน 1 วันแถมใช้แล้วหนุ่ม ๆ เป็นต้องหลงรักไม่ใช่เหรอ”
“พี่เคนรู้เรื่องแบบนี้ได้ยังไงอ่ะ”
“ก็พี่สาวเธออ้อนขอซื้อน่ะสิ”
“แล้วแบบนี้จะเอายังไงดีล่ะ อีกสักพักเจ้าซามูไรจะมารับแล้วด้วยสิ”
“เอ่อ....ลองปล่อยไปแบบนั้นสักวันคงไม่มีปัญหาอะไรหรอก”
“พี่เคน....ไม่ช่วยน้องเลยอ่ะ” ริทสึวิ่งหนีไปทันที
“โคโนเอะ.....”
“.....หืม.....”
“โคโนเอะ......”
“.....อืม.......”
“......โคโนเอะ!!!” ซานาดะต้องตะโกนเรียกคนข้าง ๆ ที่เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมพูดยอมจาตั้งแต่ออกจากบ้าน
“....อะไร.....” ริทสึถามเสียงอ่อย ๆ
“เธอเป็นอะไรของเธอมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ทำไมต้องแต่ก้มตามองพื้นแบบนั้นด้วย มองหาเหรียญอยู่หรือไง” ซานาดะใส่เป็นชุด
“....อย่ายุ่งน่า..เอาแต่บ่นอยู่ได้เป็นแม่รึไง...”
“อย่าพูดชวนให้หงุดหงิดตั้งแต่เช้าได้มั้ย....แล้วเวลาเธอพูดทำไมถึงไม่มองหน้าฉันเหมือนทุกครั้งล่ะ”
“...ยุ่งจริง ๆ...” ริทสึยังก้มหน้าเหมือนเดิม
“......บอกให้เงยหน้าขึ้นมายังไงล่ะ....” ซานาดะต้องใช้กำลังจับหน้าของริทสึขึ้นมามองหน้าของเขา
เปรี๊ยง!! จู่ ๆ ก็มีChibi Sanadaใส่น้องสิงโตใช้ปืนยิงโดนหัวใจของซานาดะเต็ม ๆ
“อย่ามองนะ! มันน่าเกลียดจะตาย” ริทสึหันหน้าหนีทันทีพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระรื่อ
“ธะ เธอไปทำอะไรกับปากมาน่ะ” หน้าของซานาดะเริ่มแดงไปกับเขาด้วยแล้ว
“ฉันโดนพี่จิกะแกล้งมา....มันน่าเกลียดมากใช่มั้ย” น้ำตาเริ่มคลอบนดวงตากลมสวยของริทสึ
ตุกตัก ๆ เสียงหัวใจของซานาดะเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ปะ เปล่า....มะ มันไม่ได้น่าเกลียด...ถึงขนาดนั้นหรอกน่า”
“จริงนะ....” ริทสึจ้องมอง
“อะ อืม...” ซานาดะพยายามตั้งสติเอาไว้ “ระ เราไปโรงเรียนกันเถอะ...”
“ก็ได้..” ริทสึเดินตามมาโดยที่มือของเธอจับชายเสื้อของซานาดะไม่ยอมปล่อย ฝ่ายซานาดะจากเมื่อกี้ที่ริทสึเอาแต่ก้มหน้าตอนนี้กลับเป็นเขาซะเองที่ยอมก้มหน้าปกปิดหน้าแดง ๆ ของเขา
“เก็นอิจิโร่ โคโนเอะ น่าแปลกที่วันนี้พวกนายไม่ทะเลาะกัน” ยานางิมีสีหน้าแปลกใจที่ไม่ได้ยินเสียงโวยวายอย่างที่เคยเป็น
“....เร็นจิ เลิกพล่ามได้แล้ว” ซานาดะสั่งเสียงนิ่ง ๆ แต่ในใจของเขาแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้วเพราะ ริทสึเอาแต่แอบอยู่ข้างหลังของเขาตั้งแต่มองเห็นยานางิ....
“ขอโทษทีนะ แล้วทำไมวันนี้โคโนเอะมีอาการแปลก ๆ ล่ะ” ยานางิถามก่อนจะเดินไปดูร่างบางที่เอาหน้าซุกหลังของซานาดะ
“ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย....” ซานาดะตอบแทน
“ฉันไม่เชื่อหรอก......โคโนเอะจัง ๆ นี่ผมเองนะเป็นอะไรรึเปล่า” ยานางิเขย่าที่ไหล่ของริทสึเบา ๆ
“ยา...นา...งิคุง..” ริทสึหันหน้ามองช้า ๆ
เปรี๊ยง!! มีChibi Yanagi สวมชุดน้องหมีมาทำแบบเดียวกันกับซานาดะ
“คะ โคโนเอะจัง.....” ยานางิเริ่มหวั่นไหวไปอีกคนแล้ว
“ยานางิคุง อย่ามองฉันแบบนั้นสิ” ริทสึรีบกลับไปซุกหลังซานาดะต่ออีกรอบ
“......ขอโทษนะ วะ วันนี้ดูแปลก ๆ ไปนะ” ยานางิพยายามข่มอารมณ์ไหวขณะที่ซานาดะชักเริ่มทนไม่ได้เพราะ ร่างบาง ๆ ยังเกาะเขาเป็นลูกหมีโคอาล่าอยู่เลย
“.....วันนี้ฉันแปลกมากเลยเหรอ...” ริทสึถามด้วยสีหน้ากังวล
“ไม่ใช่แบบนี้อย่างที่โคโนเอะจังคิดหรอกนะ ผมแค่คิดว่า โคโนเอะจังดูสวยมากกว่าปกติเท่านั้นเอง” ยานางิยิ้มบาง ๆ
“จริง ๆ นะ......” พอยานางิพยักหน้า ริทสึก็ยอมปล่อยหลังของซานาดะแล้วเดินมาหายานางิแทน
“ถ้าจบเรื่องแล้ว ฉันขอไปเปลี่ยนชุดก่อน” ซานาดะเดินด้วยความเร็วแสง (อันสุดท้ายนี่โม้...) แต่แทนที่จะไปเปลี่ยนชุดกลับเดินไปนั่งหลบมุมอยู่ที่ไหนสักแห่ง..
“อุ๊บ! ยัยนั่นสวยขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไร....” ซานาดะเอามือปิดหน้าที่แดงก่ำของตัวเอง
ช่วงเรียน
“เอาล่ะ บทต่อไปใครจะพูดต่อจากอาจารย์ดีล่ะ....คุณโคโนเอะทำอะไรน่ะ” อาจารย์สอนภาษาอังกฤษเอ่ยถามเมื่อเห็นริทสึเอาหนังสือขึ้นมาปิดหน้า
“เอ่อ....คือว่า....”
“ไม่ต้องพูดแล้ว...ช่วยพูดบรรทัดต่อจากอาจารย์ได้มั้ย”
“เปลี่ยนตัวได้มั้ยค่ะ อาจารย์...วันนี้หนูรู้สึกไม่ค่อยดีนิดหน่อย”
“แล้วเป็นอะไรล่ะ บอกอาจารย์มาสิ”
“เอ่อ...คือ....” ริทสึอธิบายไม่ถูกจะบอกว่า วันนี้ทาลิปมาก็คงโดนด่า จะบอกว่า เดี๋ยวจะหาว่า ป่วยการเมือง...
“ไม่ต้องแล้ว.....อ่านต่อจากอาจารย์ซะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ.....” ริทสึลุกขึ้นยืนชักเป็นเวลาเหมาะเจาะที่หนุ่ม ๆ ทุกคนหันมองริทสึพร้อมกันยกเว้นคิริฮายะ (มันกำลังแอบหลับเหมือนเคย)
เปรี๊ยง ๆๆๆๆๆๆๆ กระสุนปืนนับสิบทะลุเข้าที่หัวใจของหนุ่ม ๆ
‘There are no borders between the countries and driving from England…..’ ขณะที่ริทสึกำลังอ่านพวกหนุ่มก็มองริทสึด้วยสายตาหวานหยอย้อยทุกคน
“ริทสึ เธอรู้สึกมั้ยว่า พวกผู้ชายในห้องเธอด้วยสายตาแปลก ๆ นะ” อากิระถาม
“คิดไปเองมากกว่านะ...” ริทสึพยายามทำเป็นไม่สนใจแต่ในใจกลับคิดว่า ‘ไอ้ลิปกลอสบ้า ๆ นั่นมันได้ผลจริง ๆ งั้นรึเนี่ย....’
“แต่ฉันว่าไม่นะ ช่วงเลิกเรียนฉันว่า เธอควรโทรให้พวกรุ่นพี่ซานาดะมารับนะ”
“อย่าไปรบกวนพวกเขาเลยน่า...” เธอห้าม “....ฉันว่า เราควรปลุกอาคายะคุงก่อนดีกว่านะ” ริทสึหันไปปลุกคิริฮาระ
“งืม~ ห้าวววว ริทสึเองเหรอ...”
“สวัสดีตอนเที่ยงจ๊ะ อาคายะคุง” คิริฮาระขยี้ตาสักพักก่อนจะหันไปมองริทสึให้ชัด ๆ
เปรี๊ยง!! Chibi Kirihara เวอร์ชั่น้องมะหมามาเองเลย
“ระ ริทสึ...ทำไมวันนี้เธอ....” สีหน้าของคิริฮาระเริ่มแดงก่ำขึ้นมาเรื่อย ๆ ยิ่งมองริทสึมากเท่าไรก็ยิ่งหน้าแดงมากขึ้นเท่านั้น
“มีอะไรงั้นเหรอ...แล้วทำไมหน้าถึงแดงเป็นมะเขือเทศแบบนั้นล่ะ”
“ทำไมถึงดูน่ารักแบบนี้ล่ะ....” คิริฮาระจ้องมองริทสึตาไม่กะพริบ
“อาคายะ นายพูดจาอะไรเลี่ยน ๆ กับริทสึอีกแล้วนะ” อากิระเข้ามาเป็นก้างขวางคอ
“อะ อาคายะคุงปล่อยมือฉันก่อนก็ได้นะ”
“.....เข้าใจแล้ว.......” คิริฮาระไม่ฟัง เขาเริ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ริทสึ
“กรี๊ดดดดดด เจ้าหัวสาหร่ายคิดอะไรท่านพี่หญิงของพวกเราน่ะ!!” เด็กสาว (จากตอนที่แล้ว) ผู้เป็นแฟนคลับและองครักษ์พิทักษ์ริทสึวิ่งเข้ามาขัดขวางเอาไว้
“เฮ้อ~ เมื่อไรพวกผู้ชายจะเลิกมองฉันสักทีนะ” ริทสึพึมพำกับตัวเองขณะที่กำลังเดินเล่นแถว ๆ สวนดอกไม้
หมับ!!
“สวัสดี....องค์~ หญิง~” นิโอตรงเข้ามากอดริทสึจากทางด้านหลัง
“นิโอคุง เมื่อเช้าโดดซ้อมนะ” ริทสึมองด้วยสายตาเบื่อหน่ายนิดหน่อย
เปรี๊ยง!! Chibi Niou รุ่นน้องจิ้งจอกวิ่งชนหัวใจนิโอจัง ๆ
“ปุริ! วันนี้เธอดูสวยเป็นพิเศษเลยนะ เจ้าหญิง~” จู่ ๆ นิโอก็อยากก้มมองหน้าของริทสึให้ชัด ๆ เหมือนกับว่า โดนอะไรสิงให้ค่อย ๆ ก้มหน้าลงเรื่อย ๆ
“นะ นิโอคุงหยุดนะ...” ริทสึหันหน้าหนีทันที
“ขอฉันสัมผัสริมฝีปากเอิบอิ่มของเธอได้มั้ย...เจ้าหญิง...” นิ้วของนิโอลูบไล้ริมฝีปากของริทสึเบา ๆพร้อมกับสูดกลิ่นหอม ๆ จากเส้นผมสลวยของริทสึ
“นิโอคุง อย่ามาล้อเล่นแบบนี้สิ” ริทสึพยายามดิ้นให้หลุดแต่แรงแขนของนิโอมีกำลังมากกว่า
“แต่เธอเป็นคนยั่วฉันเองนะ ทาลิปจนปากเป็นประกายอวบอิ่มแบบนี้ทำเพื่ออะไรกันเหรอ ถ้าไม่ใช่มาเพื่อได้จุ๊บเธอ” รู้สึกนิโอจะโดนฤทธิ์ลิปกลอสอันนี้ไปเต็ม ๆ เพราะปกตินิโอก็ชอบคลอเคลียริทสึอยู่แล้วแต่ตอนนี้กำลังจะเล่นแรงขึ้นอีก....
“มะ ไม่นะ.....ใครก็ได้ช่วยด้วย”
ผั๊วะ!!
“นิโอคุงแกล้งคุณโคโนเอะมากเกินไปแล้วนะ” ยางิวใช้สันแฟ้นตีหัวนิโออย่างแรง
“ยางิวคุง ขอบคุณนะที่มาช่วยฉันทัน” ริทสึรีบวิ่งเข้าไปกอดยางิวทันที
“คุณโคโนเอะไม่เป็นไรใช่มั้ย” ยางิวสำรวจตัวของริทสึที่ไม่มีอะไรรอยแดง ๆ จากการโดนนิโอบีบแขนเท่านั้น
“จ๊ะ ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก”
เปรี๊ยง!! Chibi Yagyuu ในชุดทานุกิก็มาด้วยคน
“โชคดีที่นิโอไม่ได้แกล้งหนักกว่านี้” ริทสึยิ้มแหยะ ๆ “นี่ถือว่า ไม่หนักใช่มั้ย” เธอพูดในใจ
“งั้นเหรอ....” ริทสึเหล่มองที่นิโอซึ่งนอนกองกับพื้นไปเรียบร้อยแล้ว
“ผมว่า พวกเรารีบออกไปจากตรงนี้กันเถอะ”
“จะดีเหรอแล้วนิโอคุงล่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็ฟื้นกลับมาเอง...วันนี้สงสัยคงไม่ต้องให้เข้าชมรมแล้วล่ะ” ยางิวบอกก่อนจะกุมมือรึทสึแล้วพาออกไปจากบริเวณนั้นทันที
ช่วงเลิกเรียน
เหม่อ~ วันนี้ลูกทีมคนอื่นไม่ยอมซ้อมเอาแต่ยืนเหม่อมองที่ริทสึลูกเดียว
“พวกนายทำอะไรกัน!!! ไปวิ่งรอบสนาม 20 รอบเดี๋ยวนี้!!” ซานาดะเห็นแบบนั้นเลยลงโทษลูกทีมทั้งหมดทันที
“นายลงโทษหนักเกินไปแล้วนะ” ริทสึพูด
“.....พูดมากจริง...จดบันทึกการฝึกของเจ้าพวกนี้มาให้ฉันเร็ว ๆ” พอยิ่งมาอยู่ใกล้ริทสึ...ซานาดะก็เริ่มควบคุมหัวใจตัวเองไม่ได้อีกครั้ง
“เข้าใจแล้วค่ะ คุณรองกัปตัน” ริทสึหันกลับไปทำงานของตัวเองต่อทันที
“.....โคโนเอะ....เธอเห็นนิโอกับยางิวมั้ย” ซานาดะพยายามไม่สบตากับริทสึ
“ยางิว...เห็นวันนี้บอกว่า มีประชุมกรรมการนักเรียนจะเข้าช้าหน่อย ส่วนนิโอคุงเห็นว่า ไม่สบายเลยกลับบ้านไปแล้ว”
“เข้าใจแล้ว...”
“ซานาดะ...ฉันว่า ฉันจะเข้าไปเยี่ยมยูคิมูระคุงเร็วหน่อย จะไปด้วยกันมั้ย”
“ไม่ล่ะ ถ้าเธออยากไปก็รีบไปเถอะ ฉันจะดูแลเจ้าพวกนี้ต่อเอง”
“ขอบคุณนะ...” ริทสึยื่นสมุดโน้ตให้ซานาดะแล้วส่งยิ้มหวาน ๆ ไปให้
เปรี๊ยง!! สิงโตน้อยซานาดะโผล่มาอีกรอบ
“จะไปไหนก็รีบไปเลย...” ซานาดะเห็นท่าไม่ดีต่อไล่ริทสึไปทันที
“งั้นก็ได้.....ไปนะ”
“....อืม....”
“ซานาดะ!...” ริทสึพูด “....เสาร์นี้แข่งกับฟุโดมิเนะน่ะ...พยายามเข้าล่ะ...” เอ่ยพูดอีกครั้งแล้วก็เดินจากไปทันที
“.......ขอบใจ.....” ซานาดะพูดแต่มันก็สายไปเพราะ ริทสึเดินจากไปไกลแล้ว
“ยูคิมูระคุง.....” ริทสึค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปก็เห็นยูคิมูระกำลังนอนอยู่พอดี
“..................” เธอเดินเข้าไปดูก่อนจะเกลี่ยผมบนหน้าของยูคิมูระ
“หลับอยู่งั้นเหรอเนี่ย.....” เธอหยิบเก้าอี้มานั่งอย่างเงียบ ๆ
“.....อืม~......” ยูคิมูระค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา
“ยูคิมูระคุง...ขอโทษนะ ฉันทำให้ตื่นหรือเปล่า”
“ไม่หรอก ขอบคุณที่มาเยี่ยมผมนะ โคโนเอะจัง” ยูคิมูระจับที่แก้มนุ่ม ๆ ของริทสึ
“วันนี้เป็นยังไงบ้าง...”
“ก็เหมือนกับทุกวันนั้นแหละนะ.....โคโนเอะจังวันนี้ดูแปลกไปนะ” ยูคิมูระจ้องมองริทสึด้วยความสงสัย
“คงจะเป็นไอ้ปากนี่ล่ะมั้ง เมื่อคืนโดนพี่จิกะแกล้งน่ะ”
“ไหน ๆ ขอผมดูหน่อยได้มั้ย” ยูคิมูระยื่นหน้าเข้ามา ใกล้ ๆ
“ยะ ยูคิมูระคุง...” ริทสึเขยิบหนีเพราะ วันนี้เธอโดนเล่นหนักมาก
“ไม่ต้องกลัวนะ ผมไม่ทำอะไรโคโนเอะจังหรอก” ยูคิมูระมอบรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนให้กับริทสึ
“....จ๊ะ.....”
“อืม.....เป็นสีที่สวยมาก ๆ เลยนะ ผู้หญิงที่แสนอบอุ่นและร่าเริงอย่างโคโนเอะจังต้องเป็นสีชมพูแบบนี้ล่ะถึงจะดีที่สุด”
“ยู.....คิมูระคุง”
“ริมฝีปาก...ดวงตา...หรือแม้แต่เส้นผมของโคโนเอะจัง ผมอยากจะเก็บไว้ดูคนเดียวจัง”
“ยูคิมูระคุง อย่าพูดเล่นแบบนั้นสิ” ริทสึมีท่าทางเขินอาย
“ฮ่า ๆ ผมขอโทษนะ” ทั้ง 2 พูดคุยกันจนกระทั่งริทสึเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
“โคโนเอะจัง ๆ” ยูคิมูระเขย่าตัวริทสึเบา ๆ
“.....ฟิ้ว~...”
“....ริทสึ...ถึงเธอจะบอกว่า ผมพูดเล่นแต่จริง ๆ แล้วผมพูดจริง ๆ นะว่า ผมอยากได้ทุกอย่างที่เป็นของริทสึจังมาเป็นของผม....” ยูคิมูระลูบไล้ที่ใบหน้าของริทสึเบา ๆ
“....งืม.......”
“ผมต้องการเธอคนเดียวเท่านั้น......” ยูคิมูระค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้าใกล้ริมฝีปากเรื่อย ๆ จนเกือบจะประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากนุ่ม ๆ ของริทสึแต่ทันใดนั้น....
ก๊อก ๆ
“ยูคิมูระ.....” ซานาดะเดินเข้ามาทันทีเวลาพอดี
“เก็นอิจิโร่....มารับโคโนเอะจังงั้นเหรอ” ยูคิมูระเงยหน้าขึ้นมาก่อนซานาดะจะเปิดประตูเข้ามา
“ใช่.......ยัยนั่นนอนหลับไปอีกแล้วงั้นเหรอ”
“เพิ่งหลับไปเมื่อกี้เอง....” ยูคิมูระยิ้มบาง ๆ
“มาเยี่ยมหรือมาหลับกันแน่...มาหลับได้ทุกวันเลยสิน่า” ซานาดะบ่น
“หึ ๆ ดูนายเป็นห่วงโคโนเอะจังเลยนะ”
“ช่างเถอะ ฉันขอพายัยนี่กลับบ้านก่อนล่ะ” ซานาดะอุ้มริทสึขึ้นมาในท่าเจ้าหญิง
“ระวังตัวด้วยล่ะ เก็นอิจิโร่”
Fuu Rin Ka Zan (ตอนนี้ซานาดะเกือบเดี้ยงหลายรอบแน่ะ)
Kane-Chan(Sanada) เอวดีสุด ๆ (*o*) ถูกใจไรเตอร์มากมาย
ความคิดเห็น