คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Contracts
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น มารีน่าก็แทบไม่ให้นางิสะเข้ามาใกล้ล็อกเก็ตของเธออีกเลยถึงแม้นางิสะจะร้องไห้เพียงใดแต่เธอก็พยายามข่มใจไว้ เพราะ ที่เธอทำไปก็เพื่อนางิสะทั้งหมดจนเวลาล่วงเลยไปนานถึง 5 ปี หนูน้อยนางิสะได้เติบโตขึ้นมาเป็นเด็กที่ฉลาดเหมือนกับแม่ แข็งแรงและสดใส ร่าเริงเหมือนกับพ่อ แต่ปัญหาก็ไม่ได้หมดเพียงเท่านี้เพราะว่า..................
“นางิสะ นางิสะ หายไปไหนกันอีกล่ะเนี่ย ลูกคนนี้”
“มีอะไรรึเปล่า มารีน่า”
“น้าโคกิค่ะ เห็นนางิสะบ้างรึเปล่าค่ะ”
“ไม่เห็นนิ ไม่ได้เล่นกับโครโน่เหรอเห็นหายไปทั้ง2คนเลยนิ อาเรียก็กำลังตามหาอยู่เหมือนกัน”
แอ๊ด~ เสียงเปิดประตูดังมาจากหลังบ้าน มารีน่ารู้สึกแปลกใจเพราะว่า ไม่ค่อยมีใครในบ้านใช้ประตูด้านหลังกัน
“เข้ามาบ้านได้แล้ว หวังว่าแม่ยังไม่รู้นะ” ลูกสาวตัวยุ่งที่มารีน่ากำลังตามหาอยู่นั้นค่อยๆหย่องเข้ามาในบ้านแต่ว่า............
“เปล่าจ๊ะ แม่รู้ หายไปไหนมาจ๊ะ นา~งิ~สะ~” มารีน่ายิ้มให้อย่างอ่อนโยน แต่ว่ารังสีความโกรธที่พุ่งออกมาจากตัวเธอนั้นทำให้นางิสะเสียวสันหลังวาบทันที
“ปะ ไปเล่นกับพี่โครโน่มาค่ะแม่”
“งั้นเหรอ~ แล้วไอ้รอยถลอกที่แขนกับหัวเข่ามันอะไรกันจ๊ะ แล้วโครโน่ไปหาพ่อข้างบนด้วยนะ แม่อาเรียหาอยู่” มารีน่าพูดในขณะที่หลานชายคนเดียวของบ้านกำลังหย่องเข้าบ้านจากข้างหลังของเธอ หลานชายถึงกับคอตกแล้วขึ้นบนห้อง มารีน่ามองหลานชายสักพักก่อนจะกลับมองหน้าลูกสาวอย่างเจ้าเล่ห์ที่ทำให้เธอได้แกล้งลูกสาวจอมซนคนนี้ให้จนมุมได้ทุกวัน
“ก็แค่........เออ.....ไม่มีอะไรค่ะ แม่”
“ไปทะเลาะกับใครมาอีกล่ะ นางิสะ” มารีน่าพูดด้วยเสียงเรียบๆ ก่อนจะมองดูรอยถลอกที่ดูไม่หนักหนามากนะ
“ก็เพื่อนของพี่โครโน่มาว่า หนูก่อนนิ!” เจ้าตัวแสบถึงกับรีบปิดปากเมื่อดันพูดเรื่องที่ไม่ควรจะพูดตอนนี้ แต่ไม่ทันเสียแล้วเพราะ แม่ของเธอได้ยินไปเรียบร้อยแล้ว
“สรุปแล้ว ก็ไปทะเลาะกันมาจริงๆสินะ เรานิเริ่มเหมือนพ่อขึ้นทุกวันแล้วนะ”
“แม่ก็พูดแบบนี้ประจำ ว่าหนูเหมือนพ่อแต่หนูยังไม่เคยเจอพ่อสักครั้งเลยนะ.....”
“นางิสะ! แม่ไม่เคยสอนให้หนูเถียงผู้ใหญ่แบบนี้นะ นี่เราอายุ 5 ขวบจริงรึเปล่า”
“หนู 5 ขวบจริงๆนะ แต่ว่า แม่สอนเรื่องที่หนูไม่รู้เยอะเกิน.....” นางิสะรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องทันที
“เฮ้อ~ สึซาคุ นางิสะเหมือนนายมากกว่าฉันซะอีกนะ” มารีน่าเอามือกุมล็อกเก็ตไว้สักพักก่อนจะขึ้นไปบนห้องเพื่อลงโทษลูกสาวตัวแสบสักหน่อย
ในห้องของมารีน่า
นางิสะกำลังนั่งหาของบางอย่างในกระเป๋าของมารีน่าโดยที่ไม่รู้เลยว่า แม่ของเธอเดินเข้ามาในห้อง
“กำลังหาอะไรอยู่น่ะ นางิสะ”
“ก็กำลังหารูปของพ่อไงล่ะ..............” นางิสะหยุดหาของสักพักก่อนจะหันไปทางต้นเสียงก็เห็นมารีน่ากำลังนั่งมองเธออยู่ที่เตียง
“นางิสะ เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมถึงอยากเจอหน้าพ่อล่ะปกติหนูก็ไม่ค่อยถามถึงพ่อเลยนะ”
“ก็......เพื่อนพี่โครโน่ เขามาว่าหนูว่า เป็นเด็กไม่มีพ่อ แล้วก็แม่ของเพื่อนที่อนุบาลก็มานินทาแม่ว่า เป็นผู้หญิงใจแตกบ้างล่ะ มาอยู่ที่นี้ก็เพราะ สามีไม่ยอมรับบ้างล่ะ หนูไม่ชอบเลยที่มีคนมาว่าแม่แบบนี้....” นางิสะร้องไห้แล้ววิ่งเข้ากอดแม่ มารีน่าลูบผมนางิสะอย่างเบามือ
“ไม่เป็นไรน่ะ นางิสะ แม่จะเล่าเรื่องของพ่อให้ก็ได้.........”
“จริงเหรอค่ะแม่!!”
“แต่ว่า วันนี้ต้องทำการบ้านเสร็จก่อนนะ เข้าใจมั้ยนางิสะ” มารีน่าเอามือปาดน้ำตาบนแก้มนุ่มๆของนางิสะ
“แม่....อะ.......เป็นอย่างนี้ทุกที” นางิสะทำแก้มป่องใส่ซึ่งทำให้มารีน่าเอ็นดูลูกสาวสุดที่รักมากขึ้นกว่าเก่า
“ฮ่า ฮ่า ไปได้แล้วให้เวลา30นาทีนะ วันนี้อยากเล่นหมากรุกกับแม่รึเปล่า”
“เล่นไป แม่ก็ชนะหนูทุกที”
“งั้นวันนี้แม่จะออมมือให้แบบสุดๆเลย โอเคมั้ยจ๊ะ หือ” มารีน่าเกาจมูกของนางิสะเล่นซึ่งทำให้ยัยตัวแสบหัวเราะอย่างสนุก
“จริงๆนะ แม่ค่ะ วันนี้หนูอยากทานสลัดที่แม่ทำให้เหมือนเมื่อวานอีก”
“อือ ก็ได้จ๊ะ งั้นวันนี้หนูช่วยแม่ด้วยนะ เดี๋ยวจะทำของโปรดให้นะ”
“ค่ะแม่!!” นางิสะเดินลงมาข้างล่างพร้อมกับมารีน่าซึ่งถือสมุดการบ้านเล่มเล็กๆสำหรับเด็กอนุบาลที่เธอมักจะให้ทำก่อนจะทานอาหารเย็นและการเล่นกิจกรรมที่มารีน่ามักจะหาให้นางิสะเล่นทุกวัน
ทางด้านสึซาคุ
เขายังคงมาที่บ้านพักหลังนี้เกือบทุกๆวัน เพื่อเข้ามาดูห้องเด็กอ่อนที่เต็มไปด้วยรูปถ่ายของนางิสะที่เขาเป็นคนขอมาจากคาเรน เขามักจะมองรูปถ่ายของลูกสาวตัวน้อยตั้งแต่ยังแบเบาะจนถึงตอนนี้ 5 ปีแล้วที่เขาได้แต่เฝ้ามองรูปถ่ายคอยดูการเติบโตของนางิสะพร้อมกับเฝ้ารอวันที่เขาได้เจอมารีน่าอีกครั้ง
“เฮ้อ~ นายมาห้องนี้ทำไม” สึซาคุถามในขณะที่ซีทูเดินเข้ามาในห้อง
“ฉันเข้ามาไม่ได้รึไงกันล่ะ เจ้าหนู”
“เปล่าหรอก แต่ว่าผมอยากจะอยู่คนเดียวสักพัก”
“จะมาแอบร้องไห้อย่างที่เคยทำทุกวันรึไง............”
“ไม่ใช่สักหน่อย!!”
“นายคิดอยากจะตามหามารีน่าอีกรึเปล่า จากเวลา5ปีที่ยัยหนูนั้นทิ้งนายไป”
“แน่นอน ผมจะต้องหาเธอให้ได้ เพราะ ผมอยากจะ...เจอเธอ....อยากจะ...เห็นหน้าลูกสักครั้งก็ยังดี”
“งั้นฉันขอถามหน่อย ไอ้คำถามที่นายยังไม่ได้ตอบฉันตั้งแต่ 5 ปีก่อนตอนนี้นายหาได้รึยังล่ะ”
“ได้แล้ว.......ผมรักมารีน่าจากใจจริง......ไม่ใช่เพราะ อยากจะรับผิดชอบเธออีกต่อไปแล้ว”
“ฉันมีคำใบ้ที่อยู่ของมารีน่าให้นาย.....สถานที่ที่นายเคยไปครั้งหนึ่งแต่ว่านายกลับมองมันไม่ได้ใส่ใจ...............นั้นแหละคือ คำใบ้ของฉันล่ะ” ซีทูเดินออกไปจากห้อง
“มันหมายความว่ายังไงกัน......”
“ไม่รู้สิ....แต่ว่า ฉันจะบอกนายอีกเรื่อง คือ เมื่อ 5 ปีก่อนนายเคยเกือบจะได้เจอมารีน่าครั้งหนึ่งแล้ว แต่ว่ายัยนั้นไม่อยากจะเจอนายเองเท่านั้น” ซีทูเดินลงไปนอนกลิ้งบนโซฟาข้างล่าง
“มารีน่า ฉันทำตามที่เราสัญญากันแล้วนะ” ซีทูลองนึกถึงคำพูดที่มารีน่าเคยพูดก่อนจะไป “ซีทู ถ้าสึซาคุสามารถตอบคำถามของนายได้แล้ว นายจะบอกที่อยู่ของฉันกับสึซาคุหรืออะไรก็ได้หนึ่งอย่าง.....นี่คือ คำสั่งสุดท้ายของฉันนะ”
“เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่ฉันยอมเธอ”
กลับมาที่ด้านมารีน่ากับนางิสะทั้งคู่กำลังทำกิจกรรมร่วมกันตามประสาแม่กับลูก ซึ่งกิจกรรมของวันนี้ก็คือ การเล่นหมากรุกที่นางิสะรู้สึกสนใจเป็นพิเศษ
“รุกฆาต!”
“อ่า~ แม่ขี้โกง!! ไหนบอกจะออมมือให้แบบสุดๆเลยไงล่ะ”
“แม่ก็ออมมือให้แบบสุดๆแล้วนะ แต่ว่าหนูเพิ่งจะหัดเล่นเองไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ยอมๆ หนูต้องชนะแม่ให้ได้เลย!!”
“อะไรกันจ๊ะ 2แม่ลูกเสียงดังกันจังนะ....” มินาโฮะถามขึ้น
“คุณยายค่ะ แม่เล่นขี้โกงอะ!!” นางิสะวิ่งเข้ามากอดขาของผู้เป็นยาย
“อะไรกัน นางิสะ อย่ามาใส่ความแม่แบบนั้นสิ”
“ก็หนูพูดความจริงนิ”
“เอาล่ะพอกันได้แล้วทั้งคู่ มารีน่าลูกพานางิสะไปนอนได้แล้วนะ นี่มันจะ 3 ทุ่มแล้ว”
“ค่ะ แม่ ป่ะ! นางิสะไปอาบน้ำกันเร็ว”
“แต่ว่า.....หนูยังเล่นไม่เสร็จเลยนะ”
“ไว้พรุ่งนี้ ค่อยมาแก้มือก็ได้นิ แม่ก็ไม่ได้หนีไปนิจ๊ะ”
“ก็ได้ค่ะ”
นางิสะรีบวิ่งแจ้นออกมาห้องน้ำ เพื่อจะได้รีบมาฟังเรื่องของพ่อ แต่ว่าพอเข้าไปในห้องก็เห็นว่า แม่ของเธอกำลังนอนอยู่เจ้าตัวเล็กเลยปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วเขย่าตัวของมารีน่าเบาๆ
“แม่ค่ะ ตื่นก่อนสิ ไหนสัญญาว่าจะเล่าเรื่องของพ่อให้ไงล่ะ”
“อือ~ นางิสะเอาไว้พรุ่งนี้ล่ะกันนะ”
“ไม่เอา หนูจะฟังตอนนี้”
“วันนี้แม่เหนื่อยแล้วนะ ขอพักก่อนได้มั้ย”
“ไม่เอา แม่เป็นคนสัญญาเองนะ”
“ก็ได้ๆ แม่ตื่นแล้ว” มารีน่าค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมานั่งบนเตียงก่อนจะอุ้มนางิสะมานั่งบนตักของเธอ เจ้าตัวเล็กจ้องหน้าแม่ของเธออย่างตั้งใจ
“..............พ่อของหนูเป็นผู้ชายที่มองโลกในแง่ดีจนดีเกินไป ร่าเริงเกินเหตุ ป้ำๆเป๋อๆแล้วก็บ้าพลังเอามากๆเลยล่ะ”
“พ่อไม่มีข้อดีบ้างเลยเหรอค่ะ.........”
“แม่ยังเล่าไม่จบเลยนะ แต่ว่าถ้าลองมองดีๆแล้วพ่อของหนูเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ ตรงไปตรงมา ชอบยึดมั่นในกฎเกณฑ์ ถึงจะดูงี่เง่าบางครั้ง แต่ก็เป็นคนที่รักใครรักจริง.....”
“แล้วแม่รักพ่อได้ยังไง”
“คงจะเป็นเพราะ พ่อคือ คนที่แม่ไว้ใจที่สุดล่ะมั่ง อันที่จริงแม่รู้จักกับพ่อมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะนะ แต่ด้วยความเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด แม่ก็เลยเผลอรักพ่อไปโดยที่แม่เองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน”
“แล้วแม่ยังคิดถึงพ่ออยู่รึเปล่า....”
“คิดถึงสิจ๊ะ แต่ว่า แค่แม่มองหน้าหนูก็เหมือนกับแม่ได้เห็นพ่ออยู่ใกล้ๆแล้วล่ะนะ” มารีน่ายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับลูกสาว แล้วมองหน้าของเจ้าตัวเล็กที่กำลังขมวดคิ้วเพราะ ไม่เข้าใจกับคำของแม่ ผู้เป็นแม่อมยิ้มบางๆ “แม้แต่สีหน้าตอนกำลังคิดก็ยังเหมือนกันยังกะแกะแน่ะ”
“ยังไงค่ะ แม่ หนูไม่เข้าใจ” มารีน่าเอือมไปหยิบกระจกที่มักจะวางอยู่ข้างๆเตียงเป็นประจำ เธอยื่นมาให้นางิสะ เจ้าตัวเล็กรับมาแบบงงๆแล้วลองมองเข้าไปในกระจก
“หนูเห็นอะไรมั้ยจ๊ะ นางิสะ”
“ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากหน้าของหนูเท่านั้น......”
“ฮ่า ฮ่า แต่ว่า ถ้าลองมองดีๆนะ นางิสะ หนูก็จะเห็นหน้าของพ่ออยู่ในกระจกเองล่ะ....” นางิสะจ้องเขม็งไปที่กระจกอย่างตั้งใจแต่ว่าก็ไม่ได้เกิดอะไร เจ้าตัวเล็กเริ่มรู้สึกหงุดหงิด มารีน่าหัวเราะเบาๆกับท่าทางของลูกสาว
“ไม่เห็นจะเจอหน้าพ่อเลยอะ!” นางิสะเงยหน้าไปมองมารีน่าสักพัก ก่อนที่แม่ของเธอจะยกมือขึ้นมาแตะที่หน้าเบาๆ
“ใครบอกล่ะจ๊ะ นี่ไงล่ะ สีผมนี่ก็เหมือนพ่อเพียงแต่สีอ่อนกว่า จมูกนี่ก็ด้วยเหมือนกับพ่อเหมือนกัน แล้วก็ทั้งรอยยิ้มกับนิสัยก็เหมือนกับพ่อ รู้มั้ยจ๊ะ นางิสะ หนูน่ะถอดแบบมาจากพ่อหมดเลยนะ ยกเว้นแต่.......”
“สีตาหนูเหมือนกับแม่.....ใช่มั้ยค่ะ”
“จ๊ะ ใช่แล้วล่ะ ตอนนี้หมดข้อสงสัยเรื่องของพ่อรึยังล่ะ”
“ค่ะ แต่ตอนนี้หนูง่วงจังเลย” นางิสะอ้าปากหาวหวอดๆ ก่อนจะเอาหน้าไปซุกอกของมารีน่าแล้วหลับไปในอ้อมแขนของแม่
“พอรู้คำตอบเสร็จแล้วก็ถึงกับหลับไปเลยเหรอเนี่ย......” มารีน่าค่อยๆวางนางิสะลงบนเตียงข้างๆที่เธอนอน แล้วจูบที่หน้าผากของนางิสะก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
เช้าวันรุ่งขึ้น
มารีน่าตื่นขึ้นมาโดยที่ร่างของนางิสะยังคงซุกในอ้อมแขนของเธออยู่ มารีน่าพยายามลุกขึ้นจากเตียงโดยที่ไม่ให้นางิสะตื่น เธอรีบทำกิจวัตรประจำตัวเองก่อนที่จะเดินไปปลุกนางิสะเพื่อที่เตรียมพร้อมจะไปส่งเจ้าตัวเล็กที่โรงเรียนอนุบาล
“แม่ค่ะ ทำไมพ่อถึงไม่มาอยู่กับเรารึว่าพ่อไม่รักพวกเราแล้วหรอกค่ะ......” นางิสะถามขึ้นขณะที่มารีน่ากำลังเดินไปส่งเธอที่โรงเรียน ซึ่งคนจะสามารถไปรับ-ไปส่งนางิสะได้ก็มีแต่มารีน่าเพียงคนเดียวเท่านั้น
“ไม่ใช่หรอกจ๊ะ ถึงแม้ว่า ตอนนี้แม่จะอธิบายให้ลูกไม่ได้ แต่แม่คิดว่า พ่อเขาคงจะกำลังเฝ้ามองเราจากที่ไหนสักแห่งแหละจ๊ะ แล้วสักวันหนึ่งหนูอาจจะได้เจอหน้าพ่อก็ได้นะ”
“งั้นเหรอ แม่ค่ะวันนี้น้าคาเรนจะมาที่บ้านเรารึเปล่า”
“ก็ต้องมาอยู่แล้ว เดี๋ยววันนี้แม่จะรับลูกพร้อมกับพวกน้าคาเรนน่ะ”
“แต่ไม่เอาน้าจีโน่ได้เปล่า......” มารีน่ายิ้มบางๆให้เพราะว่า ทั้งจีโน่และนางิสะไม่รู้ไปทำอะไรกันมารึเปล่า ถึงได้ชอบทะเลาะกันอยู่เป็นประจำ ทุกครั้งเวลาที่พวกจีโน่มาเยี่ยมเธอ
“ทำไมล่ะ มาด้วยกันทั้งหมดสิถึงจะน่าสนุก แล้วลูกบอกแม่ได้รึยังว่า ทำไมถึงอยากเรียนการต่อสู้จากน้าคาเรนล่ะ.........”
“ตอนนี้หนูยังบอกแม่ไม่ได้หรอกค่ะ.....” นางิสะหันหน้าไปทางอื่น มารีน่าหัวเราะเบาๆเพราะ เธอรู้ว่า ลูกสาวของเธอจะเป็นแบบนี้เวลาที่เขินอายเท่านั้น
“จ๊ะๆ เอาล่ะถึงโรงเรียนแล้ว วันนี้สัญญากับแม่น่ะ ว่าจะไม่ไปทะเลาะกับเพื่อน”
“ค่ะ แม่ค่ะเอาตุ๊กตาของหนูใส่ในกระเป๋าสะพายมาด้วยรึเปล่า” นางิสะเอ่ยถามถึง ตุ๊กตาหมีสีขาวที่เธอได้มาในวันเกิดอายุครบ 4 ขวบ ซึ่งของขวัญชิ้นนั้นพ่อของเธอเป็นคนส่งมาเอง ทำให้เธอรักตุ๊กตาหมีตัวนี้อย่างมาก
“จ๊ะ แม่ใส่ให้เรียบร้อยรักษามันดีๆนะ เป็นของขวัญของคุณพ่อเชียวนะ” มารีน่าเดินเข้าไปส่งนางิสะถึงหน้าประตูทางเข้าห้องเรียน
“สวัสดีค่ะ คุณครู แม่ค่ะหนูไปแล้วนะค่ะ” มารีน่าย่อตัวลงแล้วหอมแก้มนุ่มๆของนางิสะทั้ง2ข้างก่อนจะปล่อยให้เดินเข้าไปในห้องเรียน
“เออ......คุณแม่ของนางิจังใช่มั้ยค่ะ....” คุณครูสาวคนหนึ่งเดินมาทัก
“ค่ะ มีอะไรรึเปล่าค่ะ”
“เปล่าค่ะ แต่ว่า......หมู่นี้รู้สึกว่า.....นางิจังจะมีปัญหากับเพื่อนกลุ่มหนึ่งน่ะค่ะ”
“เอ๋! เป็นไปได้ยังไงกันค่ะ.....นางิสะไม่เห็นเคยบอกเรื่องนี้กับฉันเลย......”
“เรื่องนี้....ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ....แต่ว่า......” การสนทนาของทั้งคู่ก็ถูกขัดจังหวะลง
“สวัสดีค่ะ คุณครู วันก็ขอฝากลูกชายของดิฉันอีกวันน่ะค่ะ.......” ผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูท่ทางหยิ่งทะนงและเห็นแก่ตัว มองมารีน่าด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะเดินเข้าไปพูดคุยหรือซุบซิบนินทาเธอกับผู้ปกครองคนอื่นๆที่ยืนคุยกันอยู่ข้างนอก
“มันเกี่ยวข้องกับ......ผู้หญิงคนที่เดินผ่านฉันไปด้วยรึเปล่าค่ะ.....” มารีน่ามองผู้หญิงที่เดินผ่านเธอไปเมื่อกี้ที่กำลังซุบซิบนินทาเธออย่างเมามันด้วยหางตา
“อะ อาจจะใช่รึเปล่า.......ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะค่ะ...”
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะ.....วันนี้ฉันอาจจะมารับนางิสะช้าหน่อย....ช่วยฝากดูแลแกจนกว่าฉันจะมารับได้มั้ยค่ะ.......”
“ได้ค่ะ ฉันจะช่วยดูแลให้เองค่ะ”
คุยกับนามามิวันล่ะนิด
กลับมาอีกครั้งแล้ว ไม่รู้ครั้งที่เท่าไรที่พูดแบบนี้เนี่ย =_="
ในที่สุดก็ปิดเทอมสักที เหลือแค่เรียนซัมเมอร์อย่างเดียว 555555+ ยังไงตอนนี้เค้าก็เป็นว่าที่พี่ม.6 รุ่นต่อไปแล้ววววววว
ยังไงก็มาสนุกกันต่อดีกว่าเนอะ อย่าไปคิดถึงเรื่องในอนาคตให้มันมากเกินไปดีกว่า จะพากันเครียดไปป่าวๆๆๆๆๆ
รูปๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เอารูปมาฝากอีกแล้ว
รูปหนูน้อยนางิสะ อายุ 5 ขวบ ซนดีจริงๆ
คู่นี้ยังรักกันดีเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ไปก่อนดีกว่า ต้องไปอัพเพิ่ม บายๆๆๆๆๆ แล้วเจอกันใหม่
ความคิดเห็น