คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Happy birthday!!
“จะ จีโน่ ช่วยด้วย....ฉัน...ไม่ไหวแล้ว” มารีน่ากระตุกแขนเสื้อจีโน่ เมื่อเขาวิ่งเข้ามาหาเธอ
“ไม่เป็นไร มารีน่า ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!!” จีโน่อุ้มมารีน่าอย่างนิ่มนวลเพื่อไม่ให้กระทบกระเทือนถึงเด็กในท้อง
“จีโน่!! เกิดอะไรขึ้น” คาเรนวิ่งตามเข้ามาทีหลังมองมารีน่าที่กำลังแสดงสีหน้าเจ็บปวดและทรมานมากๆ
“คาเรน เธอจัดการทางนี้หน่อย ฉันจะพามารีน่าไปโรงพยาบาล” จีโน่พามารีน่าไปที่รถแล้วรีบขับไปโรงพยาบาลในเมืองทันที
“ท่านคาเรนค่ะ!!” มินาโฮะเรียก
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ตอนนี้รีบเตรียมของให้มารีน่าเร็ว เราจะตามไปสมทบทีหลัง”
ฝ่ายจีโน่ที่รีบพามารีน่าไปโรงพยาบาล
“หมอครับ!! ช่วยเพื่อนผมด้วย เธอกำลังจะคลอด!!”
“ครับ รีบพาไปที่ห้องคลอดเร็ว!!” คุณหมอคนหนึ่งรีบสั่งพยาบาลทันทีเมื่อเห็นว่า คนที่อุ้มคนไข้มานั้นเป็นจีโน่
จีโน่ค่อยๆวางร่างของมารีน่าลงบนเตียงผู้ป่วย
“มารีน่า ไม่เป็นไร ฉันอยู่ด้วยไม่ต้องกลัวนะ” จีโน่กุมมือมารีน่าไว้ก่อนที่จะพยายามพูดปลอบใจเธอ
“จีโน่ ห้ามบอก....สึซาคุน่ะ....ว่าฉันอยู่ที่นี้”
“ได้สิ ฉันสัญญา”
มารีน่าถูกพาตัวไปที่ห้องคลอด ตลอดเวลาที่เธออยู่ในห้องนั้นเขาแทบอยากจะเข้าไปดูเธอใจจะขาดแต่ว่า ถ้าเขาเข้าไปคงจะเกะกะพวกพยาบาลเปล่าๆแล้วก็เขาเองก็ไม่ได้เป็นอะไรกับมารีน่าเลยสักนิด เขาเป็นแค่เพื่อนที่แอบรักเท่านั้นเอง
เวลาผ่านไปไม่นานน่ะ พวกคาเรนก็ตามมาสมทบพวกเขานั่งรออย่างกังวลเพราะว่า มีบางครั้งที่มีเสียงร้องของมารีน่าดังออกมาจากห้อง จนกระทั่ง.........
อุแว้!! อุแว้!!
“คลอดแล้วค่ะ เป็นลูกสาว!!” พยาบาลคนหนึ่งวิ่งออกมาจากห้องคลอด ทุกคนรีบเดินเข้าไปในห้องก็เห็นร่างของมารีน่าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อกำลังอุ้มลูกน้อยที่ห่อด้วยผ้าขาวในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม
“ในที่สุดเราก็ได้พบกันแล้วนะ ลูกแม่ รู้มั้ย แม่น่ะรอคอยหนูมาตลอดเลยนะ” มารีน่าจูบหน้าฉากของลูกน้อยอย่างนิ่มนวลจนเธอหันไปสังเกตพวกคาเรนเธอจึงเรียกให้เข้ามาแต่ว่า.......
อุแว้!! อุแว้!!
“ชู่ว์~ ไม่เป็นไรน่า แม่อยู่นี้แล้ว อย่าร้องน่า” มารีน่ากอดลูกน้อยอย่างอ่อนโยนจนเห็นว่า จีโน่กับมินาโฮะเดินเข้ามา เธอเลยยื่นลูกน้อยให้มินาโฮะอุ้ม
“คลอดแล้วสิ หลานยาย น่ารักน่าชังจริงๆ”
“น่ารักเหมือนแม่ ไม่มีผิดเลย” จีโน่นั่งข้างๆมารีน่าก่อนจะกุมมือไว้อย่างนุ่มนวลแล้วจูบที่หลังมือของเธอ มันเป็นครั้งแรกที่เขาสามารถสัมผัสเธอได้อย่างใกล้ชิดแบบนี้ เพราะ สำหรับจีโน่แล้วเขาทำได้แค่เพียงจับมือหรือกอดเธอแบบเพื่อนเท่านั้น
“ขอบคุณนะ จีโน่” มารีน่าพูดก่อนจะนอนหลับไปอย่างเหน็ดเหนื่อย
“อ๊ะ! หลับซะแล้ว หลานตัวยุ่งวันนี้ทำให้แม่ของเราเหนื่อยมากเลยนะ แต่ว่าก็ดีแล้วล่ะที่ปลอดภัยทั้งคู่” มินาโฮะส่งเจ้าตัวเล็กไปให้พยาบาล
3 ชั่วโมงต่อมา
“อะ อืม”
“ตื่นแล้วเหรอ มารีน่า” คาเรนถามขึ้นหลังจากที่เธอหลับ
“แล้วลูกล่ะ.....คาเรน”
“ตื่นมาก็ถามถึงลูกเลยนะ ไม่เห่อไปหน่อยเหรอมารีน่า” โคกิเดินเข้าในห้องพร้อมกับอาเรียและโครโน่
“พี่มินาโฮะ กำลังพาเจ้าตัวเล็กมาจ๊ะ”
“ว่าแต่.....เธอไปรู้จักกับท่านคาเรนกับท่านจีโน่ได้ยังไง”
“คือว่า..........เรื่องนั้นน่ะ”
“พวกฉันเคยเรียนที่โรงเรียนเดียวกันมากก่อน ก็เลยเป็นเพื่อนกันยังไงล่ะ” จีโน่เดินเข้ามาพร้อมมินาโฮะแล้วก็พยาบาลที่รถเข็นที่มีเจ้าตัวเล็กที่กำลังพูดถึงเอามาส่งให้คุณแม่คนใหม่
“เออ....เอาเจ้าตัวเล็กมาส่งให้คุณแม่ค่ะ แล้วก็อยากจะทราบด้วยว่า ตั้งชื่อลูกว่าอะไรค่ะ” พยาบาลสาวถามขณะยื่นเจ้าตัวเล็กให้มารีน่า
“เอ~ งั้นชื่อว่า นางิสะ ล่ะกันเพราะ พ่อของเขาก็อยากให้ชื่อแบบนี้อยู่แล้ว” มารีน่าพูดพร้อมกับใช้นิ้วเกาจมูกของลูกน้อยเล่น
“แอ๋ แอ๋” เจ้าตัวเล็กหัวเราะอย่างสนุกสนานเหมือนกับว่า ตัวเองชอบชื่อที่แม่ตั้งให้
“ว้าว~ ดูสิ รู้สึกว่า เจ้าตัวเล็กชอบชื่อนี้นะ” คาเรนพูด
“งั้นก็ชื่อว่า นางิสะ สินะค่ะ อืม....รู้สึกว่าคุณแม่จะคลอดก่อนกำหนดแต่ว่าก็ไม่เป็นไรมากค่ะ เดี๋ยวช่วยกรอกชื่อของคุณแม่กับคุณพ่อด้วยนะค่ะ เดี๋ยวฉันจะวางเอกสารไว้ให้นะค่ะ” พยาบาลสาวเอาเอกสารไว้ที่ข้างๆเตียงผู้ป่วยแล้วเดินออกไปจากห้อง
“พ่องั้นเหรอ....อึก” มารีน่าร้องไห้ทันที เพราะว่า ตอนนี้เธอไม่ได้มีสึซาคุอยู่ข้างกายเธออีกต่อไปแล้ว เธอเป็นคนทิ้งเขาและเดินจากเขาไปเอง ด้วยเหตุนี้เธอเองก็ต้องอดทนกับสิ่งที่เกิดกับเธอ
“มารีน่าเป็นอะไรไปลูก”
“เปล่าค่ะ คือช่วยออกไปข้างนอกแปบหนึ่งได้มั้ยค่ะ ฉันอยากคุยกับจีโน่และคาเรนเป็นการส่วนตัว”
“แง!! แง!!”
“ชู่ว์ ชู่ว์ ไม่เป็นไรนะ นางิสะ แม่อยู่นี้แล้วนา”
“นางิสะ ดูคล้ายสึซาคุจังนะ ยกเว้นแค่สีตาเท่านั้นที่เเหมือนเธอ” คาเรนพูดขณะที่เธอลองอุ้มนางิสะ
“ว่าแต่จะเอายังไงต่อไปล่ะ ในเมื่อเธอก็คลอดลูกแล้ว”
“คงจะอยู่ที่นี้ต่อไป แล้วก็.....เลี้ยงดูนางิสะ.....ให้เป็นเด็กที่ดี”
“แต่ว่า มันคงยากสำหรับเธอนะ การที่จะเลี้ยงลูกที่ไม่มีพ่ออยู่ข้างๆแบบนี้ แล้วถ้าเกิดนางิสะถามเรื่องสึซาคุขึ้นมาจะทำยังไง”
“ไม่เป็นไร จีโน่เพราะว่า อีกนานกว่านางิสะจะรู้”
“เฮ้อ~ ฉันไม่เคยเถียงชนะเธอสักครั้ง” จีโน่ถอดหายใจ ทำให้คาเรนกับมารีน่าอมยิ้มเล็กน้อย
“เอาเถอะน่า จีโน่ ว่าแต่วันนี้วันที่เท่าไรแล้ว...”
“10 กรกฎาคม ถามทำไม”
“วันนี้เป็นวันเกิดของสึซาคุน่ะ ลูกแม่เกิดวันเดียวกับพ่อเลยนา~” มารีน่าจิกแก้มนางิสะเบาๆ นางิสะหัวเราะอย่างมีความสุข
“แผนสูงเหมือนกันนิ เจ้าตัวเล็ก ฮ่า ฮ่า”
“ท่าทางนางิสะจะฉลาดเหมือนเธอเลยนะ แต่ถ้าขี้แกล้งอีกนิดคงจะเหมือนเธอจริงๆแน่” คาเรนมองนางิสะที่ยังหัวเราะอยู่ในอ้อมกอดของมารีน่า
“คาเรนเธอถ่ายรูปนางิสะตอนเกิดไว้ใช่มั้ย”
“อ้อ! นี้ไงล่ะ” มารีน่ามองรูปถ่ายกับลูกน้อยสลับกันโดยที่เจ้าตัวเล็กกำลังจ้องหน้าเธอ ผมสีน้ำตาลเหมือนพ่อแต่สีอ่อนกว่า ส่วนตาก็เหมือนแม่ “รอยยิ้มแบบนั้นเหมือนพ่อไม่มีผิดเลย” มารีน่ายิ้มบางๆแล้วหอมแก้มนุ่มๆของนางิสะ
“แอ๋ แอ๋” นางิสะเอามือเล็กจับนิ้วของมารีน่า
“เป็นอะไรจ๊ะ นางิสะ” มารีน่าสังเกตเห็นว่า นางิสะกำลังดูดนิ้วของเธออยู่เหมือนจะบอกอะไรสักอย่าง
“เออ....ฉันมาเก็บเอกสารค่ะ อ้าว! สงสัยเจ้าตัวเล็กจะหิวแล้วคุณแม่จะลองให้นมลูกมั้ยค่ะ” พยาบาลคนเมื่อกี้เข้ามาก็เห็นนางิสะกำลังดูดนิ้วแม่อยู่
“ก็ได้ค่ะ จีโน่ คาเรนช่วยออกไปข้างนอกแปบหนึ่งสิ”
“เอ๋! ทำไมล่ะฉันเห็นตอนเจ้าตัวเล็กกินนมนินา~”
“จีโน่ ออกไปได้แล้วล่ะ” คาเรนลากจีโน่ออกไปทันทีแต่จีโน่ก็ยังโวยวายเหมือนเด็กๆอยู่อย่างนั้น
“ดูวุ่นวายจังนะค่ะ เดี๋ยวคุณแม่ลองให้นมลูกดูนะค่ะ ฉันจะช่วยดูให้” มารีน่าลองทำตามที่พยาบาลสาวบอก เธอประคองศีรษะของนางิสะไว้อย่างนุ่มนวล ก่อนจะดึงเสื้อหน้าขึ้นจนอยู่เหนือเนินอก นี้เป็นครั้งแรกทำให้เธอรู้สึกติดๆขัดๆนิดหน่อยแต่ก็พามาด้วยดี มารีน่าค่อยๆเอียงหน้าของนางิสะ เจ้าตัวเล็กค่อยๆดูดนมแม่หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
เวลาผ่านไปสักพัก พวกมินาโฮะกลับไปที่บ้านก่อนแล้วก็เหลือแต่พวกคาเรนเท่านั้น
“เฮ้อ~ ฉันอดเห็นตอนเจ้าตัวเล็กกินนมเลย” จีโน่บ่นด้วยอาการเซ็ง ส่วนคาเรนกำลังจะโมโหคิดว่า จะจัดการยังไงกับคนข้างๆดี
“จะบ้ารึไงยะ นายเป็นผู้ชายน่ะ อย่าลืมสิ” คาเรนโวย
“ทำไมล่ะ ยังไงฉันก็อยากเห็นจริงๆนิน่า” คาเรนรู้สึกทนไม่ไหวเลยปล่อยหมัดใส่ที่หน้าจีโน่ทีหนึ่ง
“เอาน่า ทั้ง2คนพอเถอะ นางิสะกำลังหลับอยู่นะ” มารีน่าเตือนพร้อมมองเจ้าตัวเล็กที่กำลังหลับที่รถเข็นข้างๆเตียงของเธอ
“จริงด้วยสิ แล้วเรื่องสึซาคุจะเอายังไงต่อ”
“คือ ช่วยจดหมายนี้ไปให้สึซาคุทีสิ”
“เอาจริงเหรอ มารีน่า เดี๋ยวหมอนั้นก็หาเธอเจอกันพอดี” คาเรนถามขณะรับจดหมายจากมารีน่า
“ไม่เป็นไร พวกเธอก็บอกไปว่า มีคนฝากมาให้หรืออะไรก็ได้”
“มันไม่เอาแต่ใจเกินไปหน่อยเหรอมารีน่า” จีโน่บ่น
“นายก็ใช่ย่อยนะ จีโน่” คาเรนคิดในใจ
“มันอาจจะใช่ก็ได้นะ จีโน่ ฉันมันผู้หญิงเอาแต่ใจ.......” มารีน่าดูซึมไปทันที คาเรนเห็นอย่างนั้นก็เลยให้หมัดเป็นของขวัญแก่จีโน่ไปอีกที
“อย่าไปใส่ใจ ที่เจ้าจีโน่พูดเลยมารีน่า เดี๋ยวฉันจะเอาจดหมายไปให้สึซาคุเองไม่ต้องห่วงไปหรอกน่า”
“ขอบคุณ คาเรน”
“เธอเองก็ควรพักได้แล้วนะ วันนี้เหนื่อยมาเยอะแล้วนิ.....”
“จ๊ะ ลาก่อน”
“โชคดีนะ มารีน่า ว่างๆจะมาเยี่ยม จีโน่ไปได้แล้วไม่ต้องทำหน้าเป็นหมาหงอยแถวนี้เลย” คาเรนลากจีโน่ออกจากห้อง มารีน่าล้มตัวลงกับเตียงเธอพลิกตัวไปทางรถเข็นแล้วมองนางิสะอย่างมีความสุข
“ขอบคุณสำหรับของขวัญที่ล่ำค่าชิ้นนี้นะ สึซาคุ”
ทางด้านจีโน่ที่เดินทางมาถึงราชวังเพ็ชดร้ากอน
“สึซาคุ ฉันมีเรื่องจะคุยนาย” จีโน่กับคาเรนเดินเข้าไปในห้องประทับของนานาลีซึ่งมีสึซาคุกับนานาลีนั่งคุยกันอยู่ก่อนแล้ว
“มีอะไรแล้วทำไมพวกนายถึงกลับมาช้า....”
“ไม่ใช่ตอนนี้ สึซาคุ มีคนฝากจดหมายมาถึงนาย...” คาเรนยื่นจดหมายให้สึซาคุ
“มีอะไรรึเปล่าค่ะ คุณคาเรน” นานาลีถาม
“เปล่าเหรอ นี้เป็นปัญหาระหว่างจีโนกับสึซาคุ เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง” คาเรนพานานาลีออกจากห้อง
“จดหมายของใครกัน จีโน่”
“พออ่านแล้วนายก็จะรู้เองแหละ” สึซาคุอ่านจดหมายฉบับนั้นแล้ว ทำให้เขาถึงกับทรุดลงไปทันทีเมื่อรู้ว่า มันเป็นจดหมายของมารีน่า
ถึงสึซาคุ
ที่ฉันส่งจดหมายฉบับนี้มาไม่ใช่ว่า ฉันหายโกรธนายแล้วแต่ว่า เพื่อแสดงความยินดีกับวันเกิดครบรอบ 19 ปีของนาย ซึ่งฉันก็ไม่ได้มีของขวัญอะไรจะให้นาย นอกจากรูปถ่ายรูปนี้ ใช่แล้วล่ะ สึซาคุ เจ้าตัวเล็กคลอดแล้วเป็นลูกสาว เธอเกิดวันเดียวกับนาย ฉันตั้งชื่อให้ว่า นางิสะ ขอโทษนะ แต่ว่าฉันยังไม่คิดจะกลับไปหานายและนายก็อย่าได้ตามหาฉันอีก ฉันถือว่า เรื่องระหว่างเรามันจบลงกันไปแล้ว ลาก่อนสึซาคุ มันอาจจะเป็นจดหมายฉบับแรกและฉบับสุดท้ายที่ฉันจะส่งให้นาย สุขสันต์วันเกิด สึซาคุ หวังว่าเราคงจะไม่ได้เจอกันอีก
มารีน่า
“จีโน่ นายได้จดหมายฉบับนี้มาจากใคร....”
“ถามทำไม จดหมายนั้นใครส่งมาฉันก็ไม่รู้” จีโน่ด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ใจของเขากำลังโกรธเป็นฝืนเป็นไฟ
“มันเป็นจดหมายของมารีน่า บอกฉันมาว่าเป็นคนให้นาย!!!”
“มันจะเป็นจดหมายของมารีน่าได้ไง ในเมื่อเธอตายไปนานแล้ว!!” จีโน่กำลังพูดโกหกกับสึซาคุ เพราะไม่ใช่ว่าอยากจะช่วยปกปิดให้มารีน่า แต่เขาอยากจะฟังความจริงของเรื่องราวทั้งหมดจากปากของสึซาคุ
“มารีน่า.....ยังไม่ตาย แล้วตอนนี้เธอก็เป็นภรรยาของฉัน แต่เธอหนีฉันไปพร้อมกับลูกในท้อง....มันเป็นความผิดของฉันเอง ถ้าฉันสนใจเธออีกสักนิด ถ้าฉันไม่ลืมไปว่า ฉันมีเธอคอยอยู่เคียงข้างฉันตลอด เธอก็คงไม่หนีฉันไปแบ.......”
ผั๊วะ!!!
จีโน่ชกหน้าสึซาคุไปอย่างเต็มกำลัง เขาไม่สนว่า สึซาคุเป็นเซโร่และเขาอยู่ตำแหน่งต่ำกว่าสึซาคุ แต่ที่เขาชกไปเพื่อระบายความโกรธที่สึซาคุทำกับมารีน่า
“ฉันน่ะ...ฉันน่ะ....รู้เรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว แต่ฉันไม่อยากบอกนายเท่านั้.......”
ผั๊วะ!!!
“แล้วทำไม!!! นายถึงไม่บอกฉันล่ะ!! ถ้านายบอกฉันสักล่ะก็.......” สึซาคุชกหน้าจีโน่กลับแล้วกระชากคอเสื้อของจีโน่พร้อมกับง้างหมัดเพื่อจะชกหน้าอีกครั้ง
“แล้วถ้าฉันบอกไปแล้ว!! มารีน่าจะกลับมาหานายรึไงกัน!!! ห๊า!! สึซาคุ!!!”
“ต้องกลับมาสิ!! เธอต้องกลับมาหาฉัน!!.........อึก” สึซาคุร้องไห้แล้วปล่อยคอเสื้อของจีโน่ ส่วนจีโน่ก็เอาแต่ทำหน้าหงุดหงิดใส่แต่เขาก็ไม่ได้ที่ชกหน้าหรือต่อว่าสึซาคุเลยซักนิดเดียว เพราะ เขาสัญญากับมารีน่าไว้ว่า จะไม่ทำอะไรรุนแรงกับสึซาคุเด็ดขาด
“นี่พวกนายเกิดอะไรขึ้นน่ะ!! เสียงดังไปถึ..... ว้าย!!! นี้มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ” คาเรนวิ่งเข้ามาในห้องก็สภาพที่ทั้งคู่แลกหมัดใส่กันพร้อมกับห้องที่เละนิดหน่อยจากการทะเลาะของพวกเขา
“คุณสึซาคุค่ะ เป็นอะไรไปค่ะ” นานาลีเข้ามาในห้อง
“ผมขอโทษ นานาลี แต่ว่าผมต้องไปแล้ว.....” สึซาคุรีบสวมหน้าเซโร่แล้วเดินออกไปจากห้อง
“โธ่โว้ย!!!!”
“จีโน่ เกิดอะไรขึ้นบอกฉันมา.....”
“ฉันบอกเรื่องที่ฉันเจอมารีน่าให้สึซาคุ ฉันขอโทษ เพราะ หมอนั้นบอกเรื่องทั้งหมดกับฉันอารมณ์เลยขึ้น...”
“ฉันก็บอกนายแล้วไง ว่าให้ฉันเป็นคนคุยกับสึซาคุเอง”
“เออ.....คือว่า....ที่บอกว่า คุณจีโน่เจอท่านพี่มารีน่ามันหมายความว่าไงกันค่ะ ช่วยบอกฉันทีเถอะค่ะ” คาเรนตกใจทันทีเมื่อเห็นว่า นานาลียังอยู่ในห้อง
“คือว่า นานาลีที่จริงแล้ว...................” คาเรนจำใจต้องเล่าเรื่องทุกอย่างให้นานาลีฟังทั้งเรื่อง มารีน่ายังมีชีวิตอยู่ เรื่องที่มารีน่าท้องกับสึซาคุแล้วก็เรื่องที่เธอทิ้งสึซาคุไปด้วย ตอนแรกนานาลีเองก็ตกใจแต่ว่า เพราะ เธออาจพอเข้าใจมารีน่าอยู่บ้างก็เลยทำให้เธอพอใจเย็นเล็กน้อย
“สรุปแล้ว ท่านพี่ยังมีชีวิตแล้วก็กำลังจะมีลูกกับคุณสึซาคุ แต่เพราะว่า คุณสึซาคุยังรักท่านพี่ยูเฟเมียอยู่ ท่านพี่ก็เลยหนีไปแล้วก็ตอนนี้คลอดลูกเรียบร้อยแล้ว ใช่มั้ยค่ะ”
“ใช่แล้วล่ะ นานาลี ขอโทษที่ปิดเธอนะแต่มารีน่าขอร้องมา ก็เลย.......” คาเรนพูด
“ไม่เป็นไรค่ะ แต่ฉันอยากจะเจอท่านพี่ตอนนี้.....”
“ไม่ได้นะ นานาลี ในตอนนี้มารีน่าเธอต้องการความเป็นส่วนตัว” จีโน่พูด
“ก็ได้ค่ะ แต่ว่าคุณจีโน่ยังไม่สารภาพกับท่านพี่สินะค่ะ”
“ใช่แล้ว”
“งั้นก็บอกไปสิค่ะ ถ้าคุณไม่อยากจะทรมานหัวใจตัวเองอยู่แบบนี้แล้วก็มันอาจจะทำให้กำแพงระหว่างคุณกับท่านพี่หายไปด้วย ทำแบบนี้มันจะทำให้ทุกคนเข้าใจกันได้นะค่ะ”
“ขอบคุณน่ะ นานาลี ฉันจะทำตามที่เธอบอก”
“ไม่เป็นไรค่ะ เพราะ ทั้งท่านพี่ คุณสึซาคุ คุณจีโน่ คุณคาเรนก็ต่างเป็นเพื่อนกันน่ะค่ะ”
กลับไปทางด้านสึซาคุ
เขากลับไปยังบ้านพักที่มารีน่าเคยอยู่ เขาเดินเข้าไปในห้องเด็กอ่อนที่ถูกตกแต่งไว้อย่างดี กับของเล่น เปลเด็กและข้าวของเครื่องของเด็กอ่อนที่ถูกซื้อมาเปล่าประโยชน์ เขามองตรงที่เขาเคยนอนหนุนตักมารีน่า นอนฟังเสียงหัวใจของเจ้าตัวเล็กแต่ตอนนี้กลับไม่มีอีกแล้ว ไม่มีเสียงหัวเราะของมารีน่าที่มักจะคอยแหย่เขา ไม่มีอีกแล้วคนที่จะคอยดูแลเขาเวลาที่เขาเหนื่อย ในตอนนี้มันเป็นแค่เพียงอดีตไปแล้ว
“เรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้วงั้นเหรอ เธอจะทิ้งผมไปโดยที่ไม่ผมมีโอกาสได้เห็นหน้าลูก ไม่มีโอกาสจะฟังคำขอโทษจากผมเลยเหรอ....แต่ถึงเธอจะบอกว่า จบแล้วแต่สำหรับผมแล้ว ผมจะทำให้มันกลับมาอีกให้ได้.......”
คุยกับนามามิวันล่ะนิด ^^
ซา หวัด ดี ค่ะ เย้!!!!!
พบกันอีกแล้วเนอะ 55555+ ในที่สุดก็สอบจบสักที
แต่ว่า ก็เหลือสอบภาคปฎิบัติที่โรงเรียนของนามามิให้สอบTT^TT
เห็นว่า จะช่วยไปสอนน้องม.2 อะไรนี่แหละ ขนาดตัวเค้าเองยังเอาไม่
รอดเลยแล้วนะสอนน้องรู้เรื่องป่าวเนี่ย YoY
พอก่อนดีกว่านะ วันนี้ก็เอารูปมาฝากอีกแล้วล่ะค่า~ >w<
รูปของหนูน้อย นางิสะค่า^ ^ เหมือนเด็กผู้ชายมากกว่าเด็กผู้หญิงนะ เอ~ หรือเราคิดไปเอง น่า~ =_="
มีแต่รูป มารีน่ากับสึซาคุทั้งนั้นเลย
2 รูปด้านล่างนี้ลองจินตนาการว่า ถ้านางิสะตอนโตจะออกมาเป็นยังไง แบบนี้
หรือแบบนี้น่า ลองรูปตอนเด็กกับผู้ใหญ่มาผสมกัน
พอแค่นี้ก่อน ไปแล้วนะ แล้วก็อยากบอกว่า ตอนต่อไปจีโน่จะสารภาพรักกับมารีน่าแล้ว เย้!!!!!!
ความคิดเห็น