คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 ชื่อของฉัน คือ ฮาดีส
ในโลกแห่งความตายสถานที่ซึ่งมีแต่ความมืดกับเลือด ท้องฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยก้อนเมฆสีดำปนแดงเหมือนกับเลือด บนพื้นที่แห้งแล้งนี้ไม่มีอะไรเลยนอกซากศพกับซากกระดูกอยู่เท่านั้น ที่นั้นมีถ้ำใหญ่อยู่ในนั้นเต็มไปด้วยเสียงโอดครวญกับเลือดเต็มไปหมด
อีกด้านหนึ่งมีแม่น้ำใหญ่มีสีและกลิ่นเป็นเลือด แม่น้ำฝั่งนั้นมีป่าใหญ่ที่เป็นที่อยู่ของสัตว์ร้าย กลางป่ามีเมืองใหญ่ตั้งอยู่เป็นที่อยู่ของเหล่ายมทูต กิจกรรมส่วนใหญ่ของพวกเขาก็มีไม่มากนัก พวกเขาบางคนก็บินเล่นไปมา บางคนก็เพิ่งจะกลับมาจากโลกมนุษย์ บางคนก็ไปยังถ้ำใหญ่แห่งนั้น ส่วนที่กลางเมืองมีปราสาทสีดำทมิฬหลังใหญ่โดยมีแม่น้ำไฟโลกัณณ์ที่เผาผลาญทุกสิ่งอยู่บริเวณรอบปราสาท ปราสาทสีดำทมิฬนี้เป็นที่อยู่ของจ้าวปีศาจกับเชื้อพระวงศ์ และที่นั้นเองคือจุดเริ่มต้นของฉัน
บนยอดหอคอยสีดำนั้นมียมทูตสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ผมสีดำสนิทกับตาสีแดงก่ำ ปีกซาตานที่เป็นสัญลักษณ์ของยมทูตก็หายไป ในตอนนี้เธอเหมือนกับมนุษย์ไม่มีผิด ใบหน้าที่งดงามแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัวเอาไว้ ใบหน้าเธอในตอนนี้แหงนมองไปที่ท้องฟ้า ที่ตอนนี้ไม่มีเมฆสีดำเหมือนทุกครั้งแต่กลับกลายเป็นท้องฟ้ายามราตรีมีดวงดาวระยิบระยับเต็มไปหมด เหตุการณ์แบบนี้นั้นมันมีให้เห็นแค่1ครั้งต่อปีเท่านั้นและก็ไม่ตรงวันกันทุกปี
“เฮ้~ ฮาดีส”
ยมทูตหนุ่มคนหนึ่งบินมาหาฉัน ผมสีน้ำเงินเหมือนกับท้องฟ้ายามราตรี ตาสีเหลืองทองอำพัน กับที่คาดตาข้างซ้าย ปีกซาตานอันทรงพลังซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของยมทูตนั้นทำให้เขาดูยิ่งใหญ่มากทีเดียว และเขาคนนี้เป็นเพื่อนรักของฉันเองเขาชื่อ เดส เขามาที่โลกนี้พร้อมกับฉันแต่ว่าความทรงจำตอนที่ยังเป็นมนุษย์นั้นไม่มีใครมีหลงเหลืออยู่เลยนอกจากฉัน
“มีอะไรล่ะ เดส” ฉันถามเดสที่กำลังบินอยู่ตรงหน้าฉัน
“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ท่านพ่อของเธอเรียกน่ะรู้สึกจะเป็นเรื่องเด็กที่ถูกเลือกนะ ว่าแต่เธอยังมาอีกเหรอที่นี้นะ” เดสถามฉันด้วยสีหน้าเซ็งๆ ที่เป็นแบบนั้นเพราะว่า ร่างกายของพวกเราอาจจะดูเหมือนอายุแค่ 16หรือ17ปี แต่ที่จริงพวกเราอยู่ที่นี้เกือบ 80 ปีแล้ว
“ก็ฉันชอบที่นี้ เพราะ มันเป็นที่สงบที่สุดของฉันไงล่ะ” ฉันอธิบายโดยที่เดสทำหน้าเบื่อหน่ายเพราะพวกเรามาเล่นที่นี้จนเบื่อแล้ว
“แล้วก็เป็นสถานที่แห่งเดียวที่ฉันสามารถหาเธอพบด้วย แล้วนี่จะไปกันได้รึยัง” เดสถามฉันโดยที่ตัวเองรู้ว่าจะต้องทำยังไง
“ไปก็ไปสิ นี่เดสขอเหมือนเดิมนะ” ฉันถามส่วนเดสก็ทำหน้าเซ็งๆ
“อือ.....รู้แล้วน่า ยื่นมือของเธอมาสิ” เดสพูดพร้อมกับยื่นมือมาหาฉัน
“ไปได้แล้ว” ฉันพูดก็ยื่นไปจับมือของเขา เดสอุ้มฉันไปแปบหนึ่งก่อนจะเอาตัวฉันไปนั่งบนบ่า
“นี่ฮาดีสเมื่อไรเธอจะบินไปไหนมาไหนเองแบบคนอื่นมั้ง ฉันจะได้ไม่ต้องตามหาเธอบ่อยๆค่อยถามว่าจะไปด้วยกันมั้ย แล้วก็ยังต้องมาแบกเธอไปด้วยเนี่ย” เดสบ่นเหมือนตามเคย ทุกครั้งที่ฉันเกาะไปกับเดสก็จะต้องเจอหมอนี่บ่นแบบนี้ทุกครั้ง
“เลิกบ่นแล้วไปซะ นายก็เลิกบ่นสักทีได้มั้ยฉันก็เซ็งเหมือนนายนะ” ฉันพูดแล้วมองไปรอบที่มีแต่สิ่งน่าเบื่อ แต่บังเอิญเดสมีธุระต้องทำในเขตรอบเมืองพวกฉันก็เลยเลือกที่นั้นกันก่อนจนได้ยินกับเสียงตะโกนขึ้นมา
“ท่านหัวหน้าเดสครับ” มียมทูตกลุ่มหนึ่งตะโกนเรียกเดส เดสไม่รอช้ารีบบินลงมาดูพร้อมกับแบกฉันมาด้วยทันที
“อ๊ะ!! เจ้าหญิงฮาดีส ขออภัยด้วยครับที่ไม่รู้ว่าท่านมาด้วย” ยมทูตคนหนึ่งพูดขึ้น
“ไม่เป็นไรแล้วเกิดอะไรขึ้นที่นี้”
ฉันถามพวกเขาแต่ว่าฉันรู้สึกได้ว่า พวกเขาดูกลัวนิดหน่อยมันคงไม่แปลกอะไรที่จะกลัวนักหรอก ในเมื่อมีบุตรีของจ้าวปีศาจยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งคน แล้วก็อีกอย่างคือ พวกเชื้อพระวงศ์เคยออกมานอกปราสาทซะที่ไหนล่ะส่วนใหญ่ก็ได้แต่หาความสุขในปราสาทของตัวเองเท่านั้นล่ะ มีน้อยคนที่จะออกข้างนอกแบบฉัน
“คะ คือว่าเพื่อนของพวกผมเขาได้ไปไล่จับวิญญาณตนหนึ่งที่หนีไปตอนมาถึงที่นี้ แล้วพอดีเพื่อนผมบินไปเข้าใกล้เขตม่านพลังของโลกเทพเข้าก็เลย.....บาดเจ็บอย่างที่เห็นนะครับ” เขาพูดแล้วก็ชี้ไปที่เพื่อนที่นอนบาดเจ็บอยู่
“แล้วจับวิญญาณตนนั้นได้มั้ย” ฉันถามพวกเขาก่อนจะดูอาการของเพื่อนเขา
“ได้ครับ ตอนนี้มันไปที่ถ้ำอเวจีแล้วครับ” เขาพูด
“งั้นไปตามมันมาที่นี้ เดี๋ยวนี้เร็วๆด้วยล่ะ” พอฉันพูดพวกเขารีบบินไปที่ถ้ำทันที
“เป็นยังไงบ้างล่ะ ฮาดีส” เดสถามเพื่อดูอาการบาดเจ็บของยมทูตคนนั้น
“นี่มันร้ายแรงมากเลย ถึงขนาดทำให้ปีกฉีกขาดไปข้างหนึ่ง” ฉันอธิบายให้เดสฟังก่อนจะนั่งดูอาการของเขาสักพัก
“เจ้าหญิงฮาดีส มาแล้วครับ” ยมทูตอีกคนพูดขึ้นแล้วก็นำวิญญาณมาด้วย
“มาเร็วดีนิ” ฉันพูด
“แล้วจะทำยังไงดีครับกับเพื่อนผม” เขาถาม
“คงต้องรักษาเขาเดี๋ยวนี้เลยไม่งั้นเขาตายแน่” ฉันพูดทำให้ทุกคนตกใจมาก
“งั้นเธอก็ใช้เวทมนต์รักษาของเธอสิ เธอถนัดไม่ใช่เหรอ” เดสถามขึ้นอีกรอบ
“มันไม่ได้นะสิ เพราะเวทมนต์รักษาปีกของยมทูตนั้นมันไม่มีอยู่ แต่มันมีแค่วิธีเดียวคือ.....” ฉันพูดแล้วหยุดไปสักพัก
“คืออะไรครับ เจ้าหญิงฮาดีส” พวกเพื่อนของเขาถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“คือ ต้องให้เขากินวิญญาณเข้าไป แล้วอีก 3 เดือนปีกก็จะงอกขึ้นมาเหมือนเดิม” ฉันพูดขึ้นมาทำให้ทุกคนทำหน้าตกใจมาก
“ตะ แต่เจ้าหญิงการกินดวงวิญญาณที่ยังไม่ได้รับการลงโทษมันผิดกฎนะครับ!!” เขาพูดขึ้น
“มันก็ใช่อยู่แต่ถ้าเกิดอันตรายถึงชีวิตถึงจะให้กินได้” ฉันพูดก็จับหัววิญญาณตัวนั้นแล้วเดินไปหายมทูตที่บาดเจ็บอยู่ก่อนนะพูดต่อว่า “ทานซะจะได้หาย กินให้หมดล่ะอย่าให้เหลือเด็ดขาด” พอพูดจบเขาก็กินเข้าไปจนหมด
“เอาล่ะ เดสช่วยอะไรฉันหน่อยสิ” ฉันพูด
“อะไรล่ะ” เขาถาม
“ให้ช่วยใช้วิชาตึงชีวิตร่วมกับฉันยังไงล่ะ” พอฉันพูดจบเดสทำหน้าตกใจมาก
“เฮ้!! วิชานั้นเป็นวิชาชั้นสูงนะ แถมมีแต่เธอคนเดียวที่ใช้คล่องที่สุดในกลุ่มพวกเรา” เดสค้านขึ้นมา จริงสินะ! เดสน่ะเก่งเรื่องการรบแต่โง่การใช้พวกเวทมนต์ที่สุดเลย
“รู้แล้วแต่ต้องใช้วิชานี้เท่านั้น เพราะเวลากินดวงวิญญาณแล้วมันจะช่วยรักษาร่างกายของเราก็จริงแต่มันจะกัดกินพลังชีวิตของเราไปด้วย” ฉันพูดแล้วก็ลากเดสให้มาช่วย
“ระ รู้แล้วนะ เดี๋ยวฉันช่วย” เดสพูดก็เดินมาตรงหัวของยมทูตคนนั้นส่วนฉันก็ยืนตรงปลายเท้าของเขาเช่นกัน
“เอาล่ะ ท่องพร้อมกันนะ” ฉันพูดเสร็จเรา2คนก็ท่องพร้อมกัน “ข้าแต่ราชินีแห่งชีวิต ข้าขอวิงวอนจากท่าน ด้วยสรรพสิ่งของชีวิต ด้วยสรรพสิ่งของเลือดเนื้อ ขอให้ท่านช่วยชีวิตของคนๆนี้ ด้วยนามของข้าผู้ขอวิงวอนจากท่าน ฮาดีส/เดส!!”พอฉันท่องจบก็มีแสงคุ้มร่างของยมทูตคนนั้น จากนั้นฉันก็ให้ยมทูตอีก2คนแล้วก็ให้ใช้วิชารักษารักษาบาดแผลตามตัวให้กับเพื่อนเขา
ผ่านไป 30 นาที
“แฮ่ก แฮ่ก นี่ฮาดีสคราวหน้าไม่ต้องขอร้องให้ฉันใช้วิชานี้อีกนะ ฉันเหนื่อย” เดสพูดแล้วนั่งพักไปเนื่องจากว่าพวกเราใช้พลังไปเยอะมากตอนที่ช่วยยมทูตตนนั้น
“รู้แล้วน่า ฉันเองก็เหนื่อยเหมือนนายนั้นแหละ ว่าแต่พวกเธอนะพาเขาไปที่ห้องรักษาด่วนเลย เดี๋ยวก่อนอันตรายขึ้นมาอีก” ฉันพูดแล้วก็นอนบนตักของเดสไปแก้เหนื่อย
“ครับ เจ้าหญิง” พวกนั้นพูดจบก็พาเพื่อนทันที
“นี่ฮาดีสจะไปได้ยัง” เดสถามฉันขึ้นมาโดยไม่นึกถึงฉันเลยสักนิด ลืมไปว่าหมอนี้มันฟื้นฟูตัวเองเร็วกว่าชาวบ้าน
“จะไปก็ไปได้นะ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีแรงเลยนายช่วยพาฉันทีสิ ฉันจะพักสักหน่อย” ฉันพูดจบเดสก็อุ้มฉันไปแล้วพูดว่า “กอดคอฉันไว้ดีๆนะเดี๋ยวตกขึ้นมาฉันโดนยัยไทอาตื้บแน่” เดสพูดแล้วบินพาฉันไปที่ปราสาทสีดำ และแน่นอนว่าระหว่างทางมีคนหลายคนมองเพราะปกติฉันจะนั่งบนบ่าเจ้าหมอนี้เป็นประจำแต่วันนี้ไม่ใช่ สงสัยงานนี้มีข่าวลืออีกแน่ คราวก่อนก็หาว่าฉันไม่ยอมหมั้นกับลูกขุนนางเพราะคบกับเดสอยู่ คบเคิบอะไรกันคนอย่างฉันน่ะมันไร้หัวใจตั้งนานแล้วไม่มีทางรักใครได้จริงๆหรอกน่า
“ฮาดีสถึงแล้วนะจะให้ลงตรงนี้เลยมั้ย” เดสถามฉันก่อนจะเริ่มบินต่ำลง
“ไปที่ท้องพระโรงเลยล่ะกันนะฉันยังเพลียไม่หายเลย” ฉันพูดแล้วก็หลับไป
“อืม ได้แต่ว่าโดนอะไรเข้าไม่ช่วยนะ” เดสพูดแล้วก็บินเข้าในปราสาท และแน่นอนว่าคนในปราสาทก็มองรวมถึงแม่นมที่เลี้ยงฉันตั้งแต่เด็ก แล้วก็พี่เลี้ยงกับองครักษ์ของฉันก็มองเป็นตาเดียวกันหมด
ที่ท้องพระโรง
ฉันซึ่งในตอนนี้กำลังซุกอกของเดสอยู่แถมมือฉันยังกอดคอเดสไว้อยู่อีก ทุกคนในนั้นถึงกับอึ้งรวมทั้งพวกพี่น้องกับท่านจ้าวปีศาจพ่อบุญธรรมของฉันด้วย ยกเว้นยมทูตสาวอีกคนที่เดินเข้ามาหาฉัน เธอมีผมสีน้ำตาลแดง ตาก็เช่นกัน ใบหน้าดูอ่อนโยน กับปีกนางฟ้าสีดำนั้นไม่ใช่ใครเธอเป็นเพื่อนของฉัน ไทอา
ไทอาเคยเป็นเทพมาก่อนแต่ถูกสาปให้มาอยู่ที่นี้ พวกที่เคยเป็นเทพทุกคนจะดูออกง่ายมากคือ ตรงปีกนั้นเอง
“อิ อิ ฮาดีสไปทำอะไรมาถึงได้เหนื่อยอ่อนอย่างนี้ล่ะ” ไทอาถามฉันที่นอนซุกอยู่ในอกของเดส
“มีเรื่องนิดหน่อย อย่าเป็นห่วงอะไรมากมายนักเลยไทอา ยัยนี้นอนมาตั้งแต่รอบเมืองถึงที่นี้เลยเนี่ย” เดสบ่นไปอธิบายไปโดยที่ฉันยังอยู่ในอกมันอยู่เลย ไหนระหว่างทางบอกว่า ฉันตัวหนักบ้างล่ะเมื่อยบ้างล่ะ ทีตอนนี้อยู่บนพื้นแล้วยังไม่เอาฉันลงไปอีก
“นี้ไม่ใช่เรื่องนิดหน่อยแล้วนะ ดูสินอนซมเชียว” ไทอาพูดขึ้นมา
“ก็แค่ไปช่วยรักษายมทูตคนหนึ่งที่พอดีปีกฉีกขาดไปก็เท่านั้น” เดสพูดจบทุกคนในนั้นถึงตกใจยกเว้นไทอา เพราะไม่มีใครรักษาปีกของยมทูตได้เลยแม้แต่คนเดียว มีก็แต่กลุ่มของฉันเท่านั้นเองช่วยไม่ได้นิก็กลุ่มของฉันน่ะถึงว่า โดดเด่นที่สุดทั้งเรื่องการรบแล้วก็เวทมนต์
“งั้นเหรอ ฮาดีสลุกก่อนสิจะประชุมกันแล้วนะ” ไทอาพูดแล้วก็มาเขย่าตัวฉันส่วนเดสก็อุ้มฉันลงไปทันที
“ขอโทษด้วยที่มาช้าค่ะ นายท่าน” ฉันพูดกับท่านจ้าวปีศาจไม่สิต้องเรียกว่า พ่อ
“ไม่เป็นไรหรอกนะ ฮาดีสลูกรัก แต่พ่อกลับดีใจมากกว่าที่เจ้าสามารถรักษายมทูตที่ปีกฉีกขาดได้นะ ฮ่า ฮ่า” ท่านพ่อของฉันชมฉันอีกตามเคยทุกครั้งที่ฉันทำอะไรดีๆท่านก็จะมาชมฉันบ่อยกว่าลูกในไส้ของท่านซะอีก
“ค่ะนายท่าน ว่าแต่มีเรื่องอะไรค่ะถึงเรียกฉันมาค่ะ” ฉันถามเขาโดยที่สีหน้าของฉันนั้นดูเย็นชามากเพื่อป้องกันพวกที่ชอบทำร้ายฉันลับหลัง
“เรื่องเด็กที่ถูกเลือกน่ะ ปีนี้พวกท่านอาวุโสเขาเลือกหัวหน่วยองรักษ์ทั้ง10 หน่วยของเราและพวกเทพด้วย มาดูแลเด็กที่ถูกเลือกไว้น่ะ” ท่านพ่ออธิบายก่อนจะถามต่อว่า “แล้วพวกเจ้าจะเอายังไงกัน” พวกฉันที่ได้ยินต่างหันหน้าเข้าหากันแล้วก็พยักหน้าเหมือนเป็นสัญญาณบางอย่าง
“ท่านจ้าวปีศาจ พวกข้าหน่วยองครักษ์ที่ 1,4และ7 ขอที่จะสละสิทธิ์ค่ะ/ครับ” พวกเราพูดพร้อมกันทำให้หัวหน้าหน่วยทุกคนถึงกับอึ่ง
“มันเป็นเพราะอะไรกันที่ทำให้หัวหน้าหน่วยองครักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดทั้งสามคน ถึงได้ปฏิเสธมา” ท่านพ่อถามขึ้นมา
“นายท่านค่ะ ข้านั้นยังไม่พร้อมการรับภารกิจครั้งนี้แต่ข้าจะให้ลูกน้องของข้าไปแทนแต่ยังไงพวกเรา3คนก็ต้องที่โลกมนุษย์อยู่แล้ว” ฉันอธิบายขึ้นมา
“งั้นก็ได้ฮาดีส ถ้าลูกกับเพื่อนของลูกต้องการอย่างนี้พ่อก็คงปฏิเสธไม่ได้” ท่านพ่อฉันเป็นแบบนี้ทุกทีเวลาฉันขออะไรท่านจะให้หมดท่านจะตามใจฉันทุกอย่างเลย แต่ว่าฉันไม่ชอบสักเท่าไร
“แล้วพวกเจ้าจะไปกันเมื่อไรล่ะ” ท่านพ่อถามต่อ
“อีก3 วันค่ะ”
ความคิดเห็น