คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love passion: 2 พ่อเสือริคไค Vs ผู้จัดการสิงห์สาว
ริทสึ พี่กลับมาแล้ว....” ผู้เป็นพี่เปิดประตูเข้ามาโดยที่ยังไม่ได้สภาพในบ้านของเธอ
“......เฮ้ย!! ริทสึ ทำไมถึงไม่เปิดไฟล่ะยัยน้องบ้า” เธอเปิดไฟแล้วเดินมาน้องสาวที่นอนอาลัยตายอยากอยู่ที่โซฟา
“พี่จิกะ ช่วยด้วย.....” ริทสึทำหน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้( T___T )
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น...แล้วขาทำไมเป็นแบบนั้นด้วยล่ะ!!” จิกะเข้าไปดูอาการน้องสาวที่ดูจะสลดใจมากกว่าที่คิดไว้
“คือ....หนูเผลอทำตัวเด่นไปซะแล้ว...”
“หา!!........”
30 นาทีต่อมา
“อืม....เข้าใจแล้ว เธอก็ไม่น่าจะรับคำชวนของเขานะ” หลังจากได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากริทสึ คนเป็นพี่อย่างจิกะก็ได้แค่ถอดหายใจกับนิสัยของน้องสาวที่ไม่เคยแก้หายสักที
“มันช่วยไม่ได้จริง ๆ นี่ค่ะ พี่”
“อุตส่าห์ย้ำแล้วย้ำอีกว่า อย่าทำตัวเด่นเกินไป” จิกะเขกหัวของน้องสาวไปทีหนึ่ง
“ขอโทษค่ะ พี่” ริทสึนั่งซึม
“ไม่ต้องมาขอโทษเลยนะ ตอนเธอเกิดอุบัติเหตุก็มีสาเหตุมาจากทำตัวเด่นเกินไม่ใช่รึไงกันล่ะ.....” คนเป็นพี่ดูจะเครียดแทนน้องสาวที่ทำได้แต่นั่งนอนอยู่เฉย ๆ เพราะ ขาก็เดี้ยงไปแล้วข้างหนึ่ง
“............”
“ช่างเถอะ.....ริทสึเธอนอนพักก่อน เดี๋ยวพี่จะทำข้าวเย็นให้แล้วกัน” ริทสึหน้าตาตื่นทันทีเมื่อจิกะบอกว่า จะไปเข้าครัว
“ดะ เดี๋ยวก่อนค่ะ พี่!” เธอพยายามรั้งไว้แต่ดูเหมือนเธอจะรั้งไม่ทันเพราะ ร่างของพี่สาวได้เดินเข้าไปในครัวเรียบร้อย
เคร้ง!!
โครม!!!
“..........” ริทสึได้แต่นั่งภาวนาอยู่ในใจแต่พอได้ยินเสียงโครมครามดังจากห้องครัวด้วยแล้ว เธอแทบจะร้องไห้ออกมาเพราะ พี่สาวที่มีเซนต์ในการทำอาหารเท่ากับศูนย์คนนี้
“วะ หวังว่า ฉันคงรอดถึงพรุ่งนี้นะ”
เช้าวันต่อมา
“ริทสึแต่งตัวเสร็จรึยัง ลงมาทานข้าวเช้าได้แล้ว”
“ค่ะพี่......” ริทสึค่อย ๆ เดินลงมาและสิ่งแรกที่เธอนึกขึ้นได้ระหว่างเดินลงมานั่นก็คือ จะฆ่าตัวตนเหตุที่ทำให้เธออยู่ในสภาพแบบนี้
“อรุณสวัสดิ์........” เสียงทุ้ม ๆ ดังขึ้นมาเมื่อร่างของเธอเดินมาถึงโต๊ะ
“อืม.....อรุณสวัสดิ์......หืม....อะ เอ๋!!!! นายเข้ามาจากตรงไหนเนี่ย” ริทสึโวยขึ้นเมื่อเห็นคนที่เธอเพิ่งนึกเมื่อกี้กำลังนั่งทานข้าวเช้าร่วมกับพี่สาวอย่างไม่รู้สึกรู้สา
“อะไรของเธอ....หนวกหูจริง ๆ” ซานาดะพูดแล้วก็ซดน้ำซุปมิโซะตามทันที
“ว่าไงนะ พี่จิกะ!! หมอนี่เข้ามาได้ยังไง”
“อ๋อ....เห็นบอกว่า มารับเธอไปโรงเรียนน่ะก็เลยชวนเข้ามาทานข้าวเช้าด้วย” ผู้เป็นพี่ยิ้มอย่างหน้าระรื่นเหมือนถูกรางวัลชุดใหญ่
“แล้วทำไมนายต้องมารับฉันด้วย....คนอย่างฉันเดินไปเองได้”
“ฉันเป็นคนทำเธอ เพราะงั้นฉันก็ต้องรับผิดชอบยังไง...........พี่สาวซุปมิโซะอร่อยดีนะครับ” พูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจังมาก
“นั่นน่ะ ริทสึเป็นคนทำเองทั้งหมด...”
“งั้นเหรอครับ....” ซานาดะรีบวางถ้วยซุปทันที
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนท่าทีเลยนะยะ!!”
ที่ห้องเรียนของริทสึ
“เป็นความจริงเหรอ ริทสึ รุ่นพี่ซานาดะไปรับเธอถึงที่บ้านจริงเหรอ” พอริทสึเดินเข้ามาที่โต๊ะไม่นานเพื่อนใหม่อย่างอากิระก็ตรงเข้ามาถามนู่นถามนี่กับเธอเป็นการใหญ่
“อืม........พอเดินถึงหน้าประตูใหญ่ก็ทิ้งให้ฉันเดินมาที่ห้องเอง ส่วนตัวเองก็ไปซ้อมช่วงเช้า...เห็นแล้วมันน่าหงุดหงิดชะมัดเลย” ริทสึทำสีหน้าไม่พอใจ
“อรุณสวัสดิ์จ๊ะ สาว ๆ” ตัวจริงปี 2 คนเดียวอย่างคิริฮาระเดินเข้ามาทัก
“เช่นกัน....แล้ววันนี้ไม่มีซ้อมช่วงเช้าเหรอ” อากิระถาม
“รองกัปตันบอกว่า ฉันไม่ต้องซ้อมแล้วก็ให้มาเข้าห้องเรียนทันทีกะว่า จะงีบก่อนเข้าเรียนสักหน่อย”
“เจ้าตัวเผด็จการนั่นกลัวฉันหนีไปรึไง...”
“มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกมั้ง รองกัปตันน่ะถึงท่าทางจะเหมือนกันยักษ์แต่จริง ๆ แล้วเขาเป็นคนใจดีนะ.....” คิริฮาระพูด
“ใจดีกับยักษ์มารล่ะไม่ว่า........” ริทสึเอามือท้าวคางไปพลาง ๆ
“ฮ่า ๆ เธอตลกดีจังแฮะ เธอชื่ออะไร.....ฉันชื่อ คิริฮาระ อาคายะ” คิริฮาระดูจะถูกใจริทสึไม่ใช่น้อย
“โคโนเอะ ริทสึ เพิ่งย้ายมาเรียนเมื่อวาน” เธอตอบ “.....เพิ่งมาแท้ ๆ แต่ต้องมาเจอเรื่องบ้าแบบนี้ซะได้”
“แบบนั้นมันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วนี่นา......ฉันได้ยินมาจากรุ่นพี่ยานากิว่า เธอเคยเป็นแชมป์เทนนิสหญิงรุ่นจูเนียร์ 2 ปีซ้อนใช่มั้ยล่ะ”
“ริทสึ เธอเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ”
“นั่นมันเมื่อก่อนน่ะแถมตอนนี้ฉันก็วางมือไปเกือบครึ่งปีแล้วด้วย”
“เอ๋! ทำไมถึงทำแบบนั้นล่ะ ริทสึ”
“เพราะเรื่องบาดเจ็บสินะ....ถึงจะเป็นอย่างงั้นก็เถอะฉันยังมองเห็นความรักที่เธอมีให้กับเทนนิสในแววตาของเธออยู่เลยนะ....” คิริฮาระพูดพร้อมกับยื่นหน้ามาใกล้ ๆ ริทสึ
“พะ พูดอะไรบ้า ๆ มันไม่มีเป็นอย่างที่นายพูดหรอกน่า” ริทสึเขินกับคำพูดนั้นเธอจึงพยายามหลบสายตาของคิริฮาระ
“ฮ่า ๆ เอาไงค่อยมาดูกันอีกรอบ”
ช่วงตอนเลิกเรียน
ครืน~
“โคโนเอะอยู่รึเปล่า!” ซานาดะเดินเข้ามาแบบมาดนิ่ง
“ระ รุ่นพี่ซานาดะมาหาเธอน่ะ ริทสึ” อากิระสะกิดแขน ริทสึเงยหน้าขึ้นมามองสักพักก่อนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีหน้าเบื่อหน่าย
“มีอะไรถึงมาหาฉัน....”
“ฉันมารับเธอไงล่ะ........” ทั้งคู่จ้องหน้ากันสักพัก
“เฮ้อ~ เลิกเล่นบ้า ๆ แบบนี้ได้แล้ว ฉันรู้ว่า นายไม่ใช่เจ้าซามูไรเผด็จการนั้น” ริทสึมองด้วยสายตาจับผิด
“ฮ่า ๆ เธอรู้ได้ยังไงว่า ฉันปลอมตัวเป็นซานาดะ” ซานาดะตัวปลอมถอดวิกออกเผยให้เห็นผมสีขาวจริง ๆ ของเขา
“จากน้ำเสียงล่ะมั้ง.......แล้วอีกอย่างเจ้าซามูไรนั้นเพิ่งจะผลาญข้าวในบ้านฉันไปเมื่อเช้า ใครมันจะลืมได้ล่ะ” ริทสึตอบ
“สงสัยรีบมารับเธอจนไม่ได้ทานข้าวเช้าล่ะมั้ง ถึงไปทานที่บ้านเธอน่ะ”
“ช่างเถอะ...ว่าแต่นายเป็นใครแล้วมีธุระอะไรกับฉัน”
“ปุริ...นีโอ มาซาฮารุ ปี 3 อยู่ชมรมเทนนิส ซานาดะบอกให้ฉันมารับเธอกับเจ้าอาคายะ” นีโอหันไปมองน้องเล็กของทีมตัวจริงที่นอนหลับอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร
“แต่ฉันลองปลุกตั้งหลายครั้งแล้วนะ แต่ไม่ยอมตื่นซะที.....”
“ถ้าจะปลุกหมอนี่ต้องใช้วิธีนี้เท่านั้นแหละ........ตื่นได้แล้ว อาคายะ ไม่งั้นฉันจะให้นายวิ่งรอบสนาม 100 รอบ!!!” นีโอเปลี่ยนเสียงตัวเองเป็นเสียงของซานาดะ
“ขะ ขอโทษครับ.....รองกัปตันซานาดะ!! เอ๋ รุ่นพี่นีโอ อย่าเล่นแบบนี้สิฮะ”
“มันก็ช่วยไม่ได้นี่นาแล้วอีกอย่างถ้าวันนี้นายไปสาย....ซานาดะได้ฆ่านายจริง ๆ แน่” นีโอมองด้วยสายเจ้าเล่ห์ตามแบบฉบับจอมลวงหลอกของทีมสาธิตริคไค
“ทำไมเพิ่งบอกตอนนี้ล่ะครับ รุ่นพี่!!” คิริฮาระรีบเก็บของและวิ่งออกจากห้องไปทันทีโดยทิ้งริทสึให้อยู่กับนีโอ
“เมื่อกี้นายโกหกสินะ.....”
“เธอนี่ฉลาดจริง ๆ รู้ทันหมด” นีโอดูจะถูกใจกับผู้จัดการสาวตรงหน้าเขามากและพอใจจะเข้าใจแล้วว่า ทำไมซานาดะถึงให้เธอมาเป็นผู้จัดการทีม
“......พอทีฉันจะกลับแล้ว....” ริทสึลุกขึ้นแต่มือของนีโอรั้งไว้ก่อน
“เธอจะไปไหนไม่ได้นอกจากชมรมเทนนิสเท่านั้น” พูดแล้วก็ฉุดริทสึมาทั้ง ๆ อย่างงั้น
ที่ชมรมเทนนิส
“โคโนเอะ ริทสึค่ะ......” ริทสึแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงที่ดูประชดประชัน
“เธอจะมาเป็นผู้จัดการทีมของชมรมเทนนิส เพราะฉะนั้นต้องเชื่อฟังเธอด้วยเข้าใจมั้ย!!” ยูคิมูระพูดก่อนจะหันไปริทสึ
“ครับ!!”
“ไม่เข้าใจยะ! ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงอะไรเลยนะแล้วทำไมฉันต้องมาเป็นผู้จัดการทีมของพวกนายด้วยล่ะ” ริทสึโวยขึ้น
“เมื่อวานเธอรับข้อเสนอที่จะมาเป็นคู่ซ้อมให้กับฉัน.....นั้นแสดงว่า เธอยอมรับข้อตกลงเรียบร้อยแล้ว” ซานาดะตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ต้นฉบับของเขาซึ่งฟังกี่รอบมันก็ทำให้ริทสึหงุดหงิดได้ตลอดเวลา
“เผด็จการเกินไปแล้ว!!”
“พูดมากเดี๋ยวขาก็เจ็บอีกไปนั่งตรงนั้นก่อนไป.....” ซานาดะทำทีไม่สนใจแล้วไล่ให้ริทสึไปนั่งเก้าอี้ที่สมาชิกทุกคนเตรียมเอาไว้เพื่อเธอโดยเฉพาะ
“เดี๋ยวสิ ฉันยังพูดกับนายไม่จบเลยนะ”
“เก็นอิจิโร่ก็เป็นแบบนี้แหละ คุณโคโนเอะไปนั่งพักก่อนเถอะเดี๋ยวขาจะเจ็บซะก่อน” ยูคิมูระยิ้มหวาน ๆ ให้แล้วพาริทสึไปนั่งเก้าอี้
“ขอบคุณนะ คุณกัปตัน”
“เรียกยูคิมูระก็ได้........” เขายิ้มหวาน ๆ ให้อีกรอบก่อนจะจับข้อเท้าข้างที่เจ็บของริทสึ
“จะทำอะไรน่ะ.....” ริทสึพยายามจะดึงเท้ากลับแต่ว่า มันเจ็บมากจนเธอทำอะไรกับมันไม่ได้
“ก็แค่ดูข้อเท้าให้เท่านั้นล่ะ ดูจะเป็นหนักเหมือนกันนะ....” ยูคิมูระพูดเสียงนิ่ง ๆ
“แต่ยังไงมันก็ดีกว่าตอนบาดเจ็บใหม่ ๆ ก็แล้วกัน” ริทสึส่งยิ้มให้ยูคิมูระบ้าง
“คุณโคโนเอะเข้มแข็งมากเลยนะ.....” ยูคิมูระยิ้มให้อีกรอบตอนนี้ริทสึรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากสายตาของคนตรงหน้า
“แค่นี้มันไม่เท่าไรหรอกน่า....”
“ฮ่า ๆ เห็นแบบนี้ก็วางใจได้หน่อย ตอนแรกนึกว่า เธอจะเสียใจซะอีก” ยูคิมูระหัวเราะชอบอกชอบใจ (ชอบเธอ อันนี้ยังไม่มี)
“ฉันไม่ยอมเสียน้ำตาด้วยเรื่องแค่นี้หรอกนะ”
“เอ่อ ขอโทษที่มาขัดจังหวะ....” ยานากิกับยางิวเดินเข้ามาหาทั้งคู่
“มีอะไรหรือเปล่า.....” ยูคิมูระถามด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ
“เห็นซานาดะบอกให้ช่วยมาคุมพวกปี 1 ให้หน่อยน่ะ” ยางิวขยับแว่นตาให้เข้าที่
“เข้าใจแล้ว คุณโคโนเอะผมขอตัวก่อนนะ” โบกมือลาแล้วก็เดินไปซานาดะทันที
“คุณโคโนเอะกำลังว่างอยู่ใช่มั้ย ผมขอวานอะไรคุณสักอย่างสิ” ยานากิพูดขึ้นพร้อมกับส่งสมุดโน้ตเล่มหนึ่งมาให้เธอ
“นี่มันอะไรค่ะ”
“ข้อมูลรายชื่อสมาชิกทั้งหมดของชมรมเทนนิสทั้งหมดในนั้นมีทั้งสไตล์การเล่นและเทคนิคต่าง ๆ ของแต่ละคน อยากให้คุณช่วยศึกษาเอาไว้หน่อยน่ะ” ยานากิอธิบายอย่างละเอียดโดยยางิวยืนอยู่ข้าง ๆ
“อืม.....ก็ได้นะ” ริทสึหันไปมองที่สมาชิกคนหนึ่งที่กำลังซ้อมอยู่ที่คอร์ดก่อนจะหันกลับมาสำรวจข้อมูลในสมุดโน้ต
“มีอะไรหรือเปล่า คุณโคโนเอะ” ยางิวถาม
“อืม เด็กปี 2 ที่กำลังซ้อมอยู่ที่คอร์ดตรงฝั่งนั้นฟอร์มการเล่นของเขาถึงว่าใช้ได้เลยนะ ขาดแค่กำลังกับความอึดเท่านั้นแถมตอนตบลูกก่อนขึ้นหน้าเน็ตก็น่าจะเพิ่มสปีดอีกสักนิดก็น่าจะดีนะคงจะได้เห็นลูกตบสวย ๆ แน่” ริทสึพูดออกมาลอย ๆ ไม่ได้คิดอะไรมากมายแต่ศาสตราจารย์อย่างยานากิกับสุภาพบุรุษอย่างยางิวกับอดรู้สึกอึ้งและทึ่งไม่ได้
“รู้ละเอียดถึงขนาดนั้นเลยเหรอ” ยางิวขยับแว่นให้เข้าที่อีกรอบ
“เปล่าหรอก ก็แค่พูดจากประสบการณ์ที่ผ่านมาก็เท่านั้นเอง”
“สมแล้วที่เป็นแชมป์รุ่นจูเนียร์ 2 ปีซ้อน”
“อย่าเอาเรื่องอดีตของคนอื่นมาพูดได้มั้ย” ริทสึพูดด้วยน้ำขุ่นเคืองเล็กน้อย
“งั้นเหรอ ขอโทษทีนะ”
“ไม่เป็นไร ฉันเองก็ไม่ได้ถูกสาอะไรอยู่แล้วด้วย” ริทสึตอบแล้วหันไปยิ้มให้ทั้งคู่
“..........ยางิวคุงขอลูกเทนนิสหน่อยได้มั้ย” หลังจากที่ริทสึนั่งแช่อยู่ที่เดิมจนตัวเองรู้สึกเบื่อทำให้เธอต้องหาอะไรเล่นซึ่งเธอก็พบเป้าหมายเรียบร้อยแล้วด้วย
“......ได้สิ” เขาส่งลูกเทนนิสให้ริทสึด้วยความสงสัย
ฟิ้ว!
ตุบ!
“เมื่อกี้มันอะไรน่ะ........” ทันทีที่ได้ลูกเทนนิสมาริทสึก็รีบขวางออกไปซึ่งลูกเทนนิสที่เธอขว้างไปนั้นเฉียดหัวของซานาดะไปนิดเดียวเท่านั้น
“ไม่รู้สิ....” ยูคิมูระทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร
“...หึ...!” ซานาดะหันกลับไปคุมพวกปี 1 ต่อ
ฟิ้ว!
ตุบ!
“ปุริ ยัยนั้นกำลังเล่นนะ” นีโอเพิ่งเดินมาถึงมองเห็นริทสึกำลังทำอะไรอยู่ในคอร์ด
“นีโอ นายมาสายนะ” หนุ่มน้อยร่างเล็กผมสีแดงกับปากที่ต้องเคี้ยวหมากฝรั่งอยู่ตลอดเดินมาพร้อมเพื่อนเชื้อสายบราซิลของเขา
“ช่างมันเถอะ.....” สายตาของนีโอยังจับจ้องที่ริทสึต่อไป
“หืม นั่นใช่ผู้หญิงที่แข่งกับซานาดะเมื่อวานหรือเปล่า....” บุนตะหันไปมองบ้าง
“กำลังทำอะไรน่ะ.....” แจ็คเคิลถามเมื่อเห็นริทสึกำลังขว้างลูกเทนนิสไปทางซานาดะ
“หวา~ ซานาดะยืนอยู่ตรงนั้นไม่ใช่เหรอ....”
ฟิ้ว!
ตุบ!
“คุณโคโนเอะ อย่าเล่นแบบนี้ดีกว่า” ยางิวมีสีหน้าหวั่น ๆ นิดหน่อย
“ไม่เป็นไรหรอกมั้ง....”
“คะ โคโนเอะ แบบนี้มันไม่ดีนะ” ยานากิพูดห้ามอีกคน
“เอ๋! เล่นแบบนี้ไม่ได้หรอกไม่ได้”
“ขอบอกว่า 99% ที่บอกว่าอย่าทำแบบนี้ดีกว่า....”
“ไม่เอา.....”
ฟิ้ว!
ตุบ!
โป้ก!
“ใครเป็นคนขว้างลูกเทนนิสใส่ฉัน!!!” ลูกเทนนิสลูกสุดท้ายขว้างไปโดนหัวของซานาดะอย่างจัง
“ปะ เปล่าครับ!” สมาชิกทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันหมด
“คิริฮาระ!!!” ซานาดะเริ่มตามหาตัวการ
“ผมเปล่านะครับ รองกัปตันซานาดะ!!” คิริฮาระรีบปฏิเสธแล้ววิ่งไปหลบหลังยูคิมูระทันที
“ถ้างั้นก็....โคโนเอะ!!!” ซานาดะหันไปหาผู้ร้ายตัวจริง แต่ว่าที่เก้าอี้นั่นกลับไม่มีใครนั่งอยู่เลยสักคน
“รู้สึกว่า ยานากิกับยางิวจะพาหนีไปแล้วล่ะ” ยูคิมูระยิ้มบาง ๆ
“หึ....เจอพวกนั้นเมื่อไรบอกให้ไปวิ่งรอบสนาม 20 รอบด้วย” ซานาดะสั่ง
“เข้าใจแล้ว คุณรองกัปตัน” ยูคิมูระตอบ “อาคายะกลับไปซ้อมได้แล้ว” คิริฮาระหน้าเบ้ทันที
“กัปตันยูคิมูระ ขอพักหน่อยได้มั้ยครับ” คิริฮาระส่งสายอ้อน ๆ ยูคิมูระถอดหายใจเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มให้น้องเล็กของทีม
“ก็ได้ แต่ช่วยตามหายานากิ ยางิวแล้วก็โคโนเอะให้หน่อยนะ”
“ครับ กับตันยูคิมูระ”
“รุ่นพี่ยางิวกับรุ่นพี่ยานากิหายไปไหนกันน่า เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลยแท้ ๆ” คิริฮาระเดินตามหาบริเวณใกล้ ๆ กับคอร์ดสนาม
“มีธุระอะไรกับฉัน อาคายะ” ยางิวเดินมาหาจากทางด้านหลัง
“รุ่นพี่ยางิวเองเหรอฮะ กัปตันกำลังตามตัวอยู่เลยแล้วรุ่นยานากิกับโคโนเอะล่ะครับหายไปไหน”
“อืม ทั้งคู่อยู่ที่คอร์ดตรงนู่นแล้วล่ะ”
“ขอบคุณครับ รุ่นพี่ยางิว” คิริฮาระเดินไปตรงที่ยางิวบอก
“เจ้านั้นยังซื่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ปุริ.....” นีโอถอดแว่นและวิกผมออกก่อนจะเดินมาต้นไม้ต้นหนึ่งซึ่งริทสึกำลังนอนหลับอย่างสบายใจ
“เฮ้อ~ ก่อเรื่องแล้วก็หนีมานอนอยู่ตรงนี้เนี่ยนะ เชื่อเค้าเลยจริง ๆ” นีโอส่ายหัวแล้วเขกหัวของริทสึเบา ๆ
“งืม~” ริทสึขยับตัวเล็กน้อย
“วันนี้ขอโดดร่มสักวันก็แล้วกัน....” พูดแล้วก็เอนตัวเอาหลังพิงต้นไม้และนอนงีบข้าง ๆ ริทสึทันที
ส่วนทางด้านคิริฮาระ “เอ๋! ไม่มี ๆ ที่นี้ก็ไม่เจอแฮะ ไหนรุ่นพี่ยางิวบอกว่าอยู่ตรงนี้นี่นา” ก็ยังคงตามหาต่อไป
“เจ้าอาคายะกำลังทำอะไร......” ยางิวตัวจริงพูดขึ้น
“มีความเป็นไปได้ว่า ท่าทางจะโดนนีโอหลอกอีกแล้วน่ะสิ” ยานากิตอบ
“จะปล่อยไว้อย่างงั้นเลยดีมั้ย” บุนตะถาม
“ปล่อยไว้แบบนั้นเลยก็ดี” ทั้งหมดเดินกลับไปซ้อมที่คอร์ดอื่นทิ้งให้น้องเล็กตามหาตัวเองอยู่คนเดียว ส่วนซานาดะกับยูคิมูระก็ยังยืนคุมสมาชิกคนอื่นต่อไปและสุดท้ายนีโอกับริทสึก็ยังคงนอนหลับสนิทกันทั้งคู่ต่อไป
ความคิดเห็น