คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Love passion Intro
Love passion Intro
“เธอแน่ใจนะว่าจะไปในสภาพแบบนั้น” หญิงสาวร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจนักพร้อมกับมองร่างเล็กในชุดนักเรียนของโรงเรียนสาธิตริคไคที่เธอกำลังจะเข้าเรียนเป็นวันแรก
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่าพี่ หนูไปสภาพไหนก็เหมือนกันแหละ” เด็กสาวยิ้มให้ญาติผู้พี่ก่อนจะเช็คสภาพตัวเองอีกครั้ง ดวงตาสีน้ำตาลเรียวสวยถูกบดบังด้วยแว่นตาหนาเตอะที่เปลี่ยนเลนส์ให้เป็นพลาสติกธรรมดา ผมสีน้ำตาลยาวถูกทำให้เป็นผมเปียยาว 2 ข้าง สภาพของเธอตอนนี้เป็นแบบที่ใคร ๆ เห็นก็ต้องมองข้ามเธอไปทันที
“เฮ้อ~ ตามใจเธอก็แล้วกันนะ เธอยิ่งหัวดื้ออยู่ด้วยนี่นา” เด็กสาวยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันไปเช็คอุปกรณ์ของตัวเอง
“พี่ค่ะ วันนี้ไม่ต้องไปส่งนะเดี๋ยวหนูจะเดินไปเอง” ญาติผู้พี่ไม่ได้พูดอะไรแค่โบกมือแบบปัด ๆ ไปเท่านั้น
“โชคดีนะ แล้วก็อย่าลืมเรื่องที่พี่บอกเมื่อคืนด้วยนะ”
“ค่ะพี่..”
เด็กสาวเดินตามทางเดินไปเรื่อย ๆ แบบไม่รีบมากนักเพราะ เธอคำนวณเวลาที่จะเดินไปถึงโรงเรียนไว้เรียบร้อยเพื่อที่เธอจะได้มีเวลาพอเดินสำรวจรอบโรงเรียนใหม่ให้เรียบร้อยก่อนจะเข้าห้องเรียนใหม่ของเธอ
ตืด ๆ ตืด ๆ
“ถอยไป ๆ !!!” ระหว่างที่เธอกำลังให้ความสนใจกับมือถือของเธอก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้นมาจากด้านหลังของเธอ
“วะ ว้าย.....” เธอหันไปมองแต่ก็ต้องหลบให้ทันทีเมื่อผู้ชายคนนั้นกำลังวิ่งหน้าตาตื่นมาจนเกือบจะชนเธอ
“โทษทีนะ......” เขาหันกลับมาขอโทษเธอก่อนจะมองที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง “ซวยล่ะ โดนซานาดะเล่นแน่” เขารีบวิ่งต่อพร้อมกับเป่าหมากฝรั่งไปด้วย
“อะไรกันเนี่ย.....ขอโทษแล้ววิ่งหนีไปเลย แย่จริง ๆ เลยแฮะ” เธอพูดอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนอีกครั้ง
“เอาล่ะ ฉันจะบอกกฎระเบียบให้คร่าว ๆ ส่วนที่เหลือเธอไปอ่านก็แล้วกัน” หลังจากที่เดินมาถึงโรงเรียนเธอก็เดินมาที่ห้องพักครูทันที เธอเดินมองรอบ ๆ โรงเรียนจากทางหน้าต่างขณะที่เธอกำลังเดินตามอาจารย์ไปที่ห้องเรียน.....สายตาของเธอสะดุ้งเข้ากับบางอย่างก่อนจะหยุดมองดูสักพัก
“สนใจงั้นเหรอ....” อาจารย์ที่สังเกตเห็นว่า ไม่มีคนตามมาเดินเข้าไปถาม
“เปล่าค่ะ อาจารย์” เธอยิ้มแล้วก็เดินตามอาจารย์ไปอีกครั้ง
“เอาล่ะพวกเธอเงียบได้แล้ว.....วันนี้มีเพื่อนใหม่มาอยู่ห้องเดียวกับเรา เข้ามาได้แล้ว” เด็กสาวเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางมั่นใจ
“โคโนเอะ ริทสึค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย” เธอยิ้มทักทาย
“ที่จริงคุณโคโนเอะแก่กว่าพวกเธอปีหนึ่งแต่เมื่อปีที่แล้วเธอประสบอุบัติเหตุจึงต้องไปรักษาตัวที่เยอรมันประมาณ 1 ปีเพราะงั้นช่วยแนะนำเธอด้วยล่ะ”
“ครับ/ค่ะ...”
“ถ้างั้นคุณโคโนเอะไปนั่งข้าง ๆ คุณคิริฮาระ” ริทสึไปที่โต๊ะข้าง ๆ ซึ่งมีเด็กหนุ่มกำลังนอนหลับอย่างสบายใจเฉิบ
“เอ่อ....คือว่า.....” ริทสึเดินเข้าไปทักแต่ก็ไม่มีอะไรตอบกลับมา
“อาคายะคุงก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละ” เด็กสาวที่นั่งโต๊ะข้างหน้าเธอพูดขึ้น
“งะ งั้นเหรอ....” ริทสึนั่งที่โต๊ะของตัวเองแต่สายตาของเธอยังมองที่คิริฮาระอยู่
“ฉันชื่อ มัตสึคาว่า อากิระ ยินดีที่ได้รู้จัก” เด็กสาวชื่อ อากิระ เธอมีรูปร่างผอมเพรียวแบบนักกีฬา ผมของเธอเป็นผมสีบรอนด์ยาวประบ่า ดวงตากลมโตสีฟ้าสดใส ใบหน้าของเธอดูมีความสุขตลอดเวลา
“ริทสึค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก...” เธอยิ้มให้บาง ๆ
“นี่ริทสึคิดหรือยังว่า จะเข้าชมรมอะไรน่ะ” หลังจากริทสึรู้จักกับอากิระ เธอก็ไหว้วานให้อากิระพาเธอเดินรอบโรงเรียน
“อืม....นั่นสินะ ก็มีที่อยากเข้าอยู่ตั้งหลายชมรม”
“อย่าโลภมากนักสิ....อย่างริทสึน่าจะเข้าพวกชมรมกีฬานะ”
“ทำแบบนั้นคงไม่ได้หรอก เพราะ ฉันยังต้องทำกายบำบัดอีกคงยังเล่นกีฬาไม่ได้”
“น่าเสียดายนะ.....”
“ขอโทษด้วยนะ อากิระจัง”
เฮ!!!
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมเสียงดังกันจังเลย” เธอหันไปถามอากิระ
“อ้อ ชมรมเทนนิสน่ะ สงสัยจะซ้อมแข่งกัน จะไปดูกันมั้ยล่ะ” ริทสึพยักหน้า 2 สาวเดินไปที่คอร์ดเทนนิสที่กำลังมีการซ้อมแข่งกันอยู่พอดี
“อากิระ ใครกำลังแข่งกันอยู่งั้นเหรอ” เธอมองชายร่างสูงที่สวมหมวกดูท่าทีเหมือนกับซามูไร ส่วนอีกคนเป็นชายร่างสูงเหมือนกันต่างกันแค่เขาสวมแว่นตาเท่านั้น
“ซานาดะ เก็นอิจิโร่ กับ ยางิว ฮิโรชิ อยู่ปี 3 ทั้ง 2 คนเป็นตัวจริงของสาธิตริคไค” อากิระอธิบายให้ริทสึฟังโดยไม่สังเกตว่า ด้านหลังของเธอมีสมาชิกชมรมเทนนิสวิ่งเข้ามาแทรกทำให้เธอเซจนชนเข้ากับริทสึถามมือของริทสึยังเผลอไปโดนแร็กเก็ตของสมาชิกคนอื่นอีก
“อูย~ เจ็บ ๆ” ริทสึนั่งลูบบริเวณที่กระแทกกับพื้นส่วนอากิระโชคดีที่ทรงตัวทันจึงไม่ล้มทับริทสึ
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย....” เสียงทุ้ม ๆ เอ่ยถามพร้อมยื่นมือมาให้ริทสึ
“ฉันยังโอเคค่ะ...” ริทสึเงยหน้าขึ้นก็เห็นชายดูสุขุมสวมผ้าคาดหัวกับแจ็คเก็ตที่คลุมไหล่ของเขาอยู่
“เกิดอะไรขึ้น เซอิจิ” ชายที่ดูคล้ายซามูไรเดินเข้ามาถาม
“ไม่มีอะไรหรอก....ส่วนพวกนายทั้ง ๆ ที่มีคนยืนอยู่ก่อนแล้วก็ยังวิ่งเข้าไปแทรก ฉันขอสั่งให้พวกนายไปวิ่งรอบสนาม 20 รอบเดี๋ยวนี้” ชายที่มีผ้าคาดหัวสั่ง
“แต่พวกเธอ 2 คนก็ไม่ควรมาอยู่ที่นี้เหมือนกัน”
“ขอโทษค่ะ รุ่นพี่ซานาดะ ฉันแค่พาเพื่อนใหม่มาเดินชมโรงเรียนเท่านั้นเอง” อากิระตอบซานาดะหันไปมองที่ริทสึสักพักก่อนจะ...
หมับ
“ฉันเคยเจอเธอมาก่อนหรือเปล่า” ทุกคนอึ่งเมื่อจู่ ๆ มือของซานาดะยื่นไปจับมือของริทสึ
“มะ ไม่ค่ะ ฉันเพิ่งย้ายมาเรียนเป็นวันแรกเอง” ริทสึปฏิเสธเสียงแข็ง
“งั้นเหรอ......” ซานาดะสำรวจมือของริทสึอย่างละเอียด “เธอน่ะเล่นเทนนิสเป็นใช่มั้ย”
“เปล่านะ ฉันไม่เคย.....” ริทสึรีบชักมือกลับทันที
“ถ้างั้นเธอช่วยมาเป็นคู่ซ้อมให้ฉันหน่อย.....” ซานาดะยังไม่เชื่อในสิ่งที่ริทสึตอบ
“เอ๋!! ดะ เดี๋ยวสิ ฉันไม่มีอุปกรณ์อะไรเลยนะ”
“งั้นก็หาชุดแล้วก็ยืมแร็กเก็ตจากสมาชิกชมรมเทนนิสคนอื่นก็แล้วกัน” เขาเดินกลับไปยืนรอที่คอร์ด
เรื่องที่ตัวจริงของชมรมเทนนิสอย่างซานาดะ เก็นอิจิโร่ได้ให้สาวน้อยที่สุดแสบเฉิ่มแบบที่จะหาที่ไหนไม่ได้มาเป็นคู่ซ้อมนั้นได้ดังไปทั่วโรงเรียนทำให้มีนักเรียนเข้ามาดูการแข่งนี้เต็มไปหมด
“พร้อมแล้วใช่มั้ย.....” ซานาดะถามโดยไม่ได้สนใจท่าทีของอีกฝ่าย
“แล้วทำไมฉันต้องมาทำแบบนี้ด้วย....” ริทสีท่าทางขัดเขินเมื่อมีคนมุงดูเยอะแบบนั้น
“ฉันก็แค่อยากได้คู่ซ้อมด้วยก็เท่านั้น”
“ไม่เห็นต้องเป็นฉันเลยนี่นา.....”
“เลิกพูดมาก.....มาเริ่มกันได้แล้ว” ซานาดะเป็นฝ่ายเสิร์ฟโดยที่เขาลองเชิงของริทสึก่อน
“อ๊ะ! เร็วมากเลย” ลูกเทนนิสลงที่ด้านซ้ายของริทสึพอดิบพอดี
“เอาจริงได้แล้ว”
“ชิ! ถ้างั้นก็ขอเสี่ยงก็หน่อยล่ะ” ซานาดะเสิร์ฟอีกรอบแต่คราวนี้........
ผัวะ
“อะไรกัน.....” ลูกบอลเฉียดหน้าซานาดะไปเพียงนิดเดียว
“15 – 15 เอาให้จบใน 15 นาทีดีกว่า ฉันเองก็มีขีดจำกัดของฉันเหมือนกัน” ริทสึพูดเสียงนิ่ง ๆ แต่หลังจากผ่านไป 15 นาทีอย่างที่ริทสึบอกแต้มที่ได้ตอนนี้คือ 1 – 3 ซานาดะกำลังนำเธออยู่
“ทำไมถึงเงียบไปล่ะ....เมื่อกี้ยังปากเก่งอยู่นี่นา” ซานาดะถามขึ้นมาอีกรอบ
“หนวกหูน่า.......” ริทสึตอบอย่างปัด ๆ
‘โธ่เว้ย! ทำไมถึงมานึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้นะ’ ริทสึพูดกับตัวเอง
[ถึงจะทำกายภาพบำบัดไปแต่ก็ไม่รู้ว่า จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า....หมอว่า เธอเลิกล้มความคิดเดิมซะเถอะ]
[มันไม่มีทางหรอก แค่เดินได้วิ่งได้ก็ถือว่า ดีสุด ๆ แล้ว กระดูกข้อเท้าแตกยังไม่พอเอ็นข้อเท้าก็ฉีกอีก...แบบนี้มันคงกลับเป็นเหมือนเดิมได้ยากมาก เธอเลิกหวังเถอะ]
‘ฉันต้องกลับมาเป็นแบบเดิมให้ได้’
“ฉันไม่ยอมให้จบอยู่ในที่แบบนี้หรอก....”
“หืม....”
“ฉันขอเวลานอก....” ริทสึแกะผมเปียของตัวเองและถอดแว่นตาออกเผยใบหน้าแสนสวยที่ถูกปิดบังไว้ตั้งแต่แรก
“คิดจะทำอะไรน่ะ......”
“ก็แข่งให้จบยังไงล่ะ....Hey! Guy R U ready to lose” เธอใช้แร็กเก็ตชี้หน้าใส่ซานาดะ สายตาที่เธอมองเขามันแตกต่างกับตอนแรกอย่างมาก
“เริ่มเอาจริงแล้วสินะ......” ทั้งคู่ตีโต้กันต่อไปอีกครึ่งชั่วโมงปรากฏว่าแต้มเป็น 5 - 5 ริทสึไล่ตีเสมอขึ้นมาได้ตอนนี้ริทสึยังขาดอีก 2 ลูกเธอก็จะเป็นผู้ชนะแต่ว่า......
“อุ๊บ! บ้าชะมัด” จู่ ๆ ขาของริทสึก็เริ่มปวดขึ้นเรื่อย ๆ
“เป็นอะไรไป.....”
“ยุ่งน่า......”
“รอบนี้คงจะเป็นรอบสุดท้ายแล้ว.....”
“มาทำให้มันจบเลยดีกว่า....” ริทสึกัดฟันพูดทั้ง ๆ ที่ขาของเธอเริ่มปวดมากขึ้นกว่าเก่า
ย้าก!!
อ้ะ!
ชิ!
ย้าก!!! ริทสึใช้กำลังเฮือกสุดท้ายแต่ลูกบอลดันติดกับเน็ตแทน
“5 – 6 ซานาดะ เก็นอิจิโร่เป็นฝ่ายชนะ”
“เป็นการแข่งที่สนุกมากเลยนะ เธอเองก็เป็นผู้หญิงที่เก่งพอตัว” ซานาดะเดินเข้าหาริทสึแต่เธอกลับยืนนิ่งไม่พูดอะไรออกมา ซานาดะเห็นอย่างงั้นจึงเดินออกไปก่อนแต่เกิดเรื่องขึ้นจนได้
ตุบ!
อ้ากกกกกกกก
“ขาฉัน ๆ !!” ริทสึล้มลงและดิ้นด้วยความเจ็บปวด ซานาดะที่อยู่ใกล้จึงต้องวิ่งเข้าไปอุ้มเธอออกมา
“ว่าแล้วเชียว ฝืนเล่นจนขาบวมขนาดนี้เลยเหรอ” สมาชิกคนอื่นตามกุนซือของริคไคมาดูอาการของริทสึ
“อย่ายุ่งได้มั้ย.....” ริทสึพูด
“ริทสึ จะเป็นอะไรมั้ยค่ะ” อากิระถามอาการเพื่อนใหม่
“ดูจากอาการน่าจะเคยประสบอุบัติเหตุที่ทำให้กระดูกข้อเท้าแตกแล้วก็เอ็นข้อเท้าฉีกมาก่อน.....” ยานากิดูอาการของริทสึอย่างละเอียด
“อาการหนักขนาดนั้นเชียว.....” ตัวต้นเหตุอย่างซานาดะถาม
“ใช่ เล่นเทนนิสได้ถึงขนาดนี้ถือว่า สุดยอดมากแล้วล่ะ....ถ้าเป็นคนทั่วไปน่ะเลิกเล่นไปนานแล้วด้วยซ้ำ”
“เอายังไงต่อดีล่ะ....” ยูคิมูระถาม
“พาไปส่งที่บ้านก่อนเถอะ สภาพแบบนี้ท่าทางจะเดินกลับไม่ได้แน่”
“ไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวฉันจะโทรให้ญาติมารับเอง”
“ไม่ได้! ฉันจะไปส่งเธอแล้วก็จะให้เธอเป็นผู้จัดการซมรมเทนนิสด้วย”
“เอ๋!!!”
“ผะ เผด็จการเกินไปแล้ว!!!”
ความคิดเห็น