คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : marriages
หลังจากนั้นนานาลีก็ได้ขึ้นรับตำแหน่งจักรพรรดินี ก็ได้มีการปฏิรูปกฎหมายต่างๆที่ใช้ในญี่ปุ่น การเจริญสัมพันธไมตรีระหว่างประเทศที่เคยมีชื่อว่าแอเรียต่างๆก็ได้รับนามเดิมคืนมาทั้งหมด ฝ่ายภาคีอัศวินดำก็กลายเป็นองครักษ์ของความยุติธรรมอย่างแท้จริง และได้รับการยกย่องอย่างยิ่ง ส่วนทางด้านมารีน่า สึซาคุไม่ได้แทงไปที่จุดสำคัญแถมยังอาบยาสลบที่ดาบ แต่ก็สร้างบาดแผลสาหัสให้กับมารีน่าด้วยเช่นกัน ซึ่งใช้เวลาเกือบ 2 สัปดาห์กว่าที่มารีน่าจะฟื้น สึซาคุได้พามารีน่าไปรักษาตัวอย่างลับๆในบ้านพักที่มีแต่คนในตระกูลคุรุรุกิหรือคนสนิทของตระกูลเท่านั้นที่รู้
3 สัปดาห์ต่อมา
“มารีน่า ผมเอา.......” สึซาคุถึงกับตกใจเมื่อไม่เห็นคนป่วยนอนอยู่บนเตียง เขารีบวางถาดอาหาร แล้ววิ่งตามหาคนป่วยที่หายไปจนเห็นเงารางๆจากตรงระเบียงทางเดินเขาจึงรีบวิ่งไปดู
“มารีน่า!!!” สึซาคุก้มมองข้างล่าง ก็เห็นมารีน่าซึ่งอยู่ในชุดยูคาตะสีขาวกำลังนั่งเล่นอยู่นั้นได้มองที่สึซาคุด้วยสีหน้าหงุดหงิดพร้อมกับแมวของสึซาคุ เจ้าอาเธอร์ที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนตักของเธอ
“หนวกหูน่า เจ้าคนบ้าพลัง”
“อย่าลุกขึ้นมา ตามอำเภอใจสิ”สึซาคุเดินเข้าไปนั่งข้างๆ
“จะให้ฉันนอนอยู่แบบนั้น มีหวังฉันได้พิการกันพอดีสิ”
“เธอนี่เอาแต่ใจจริงๆ รีบเข้าไปเถอะ ผมนำอาหารกับยามาให้”
“ไม่ล่ะ ฉันอยากอยู่ที่ตรงนี้ก่อน ถ้านายอยากให้ฉันไปก็มาอุ้มฉันไปสิ” มารีน่ายิ้มอย่างมีเล่ห์นัยเมื่อเห็นว่าสึซาคุหน้าแดงก่ำด้วยความอาย การแกล้งสึซาคุที่ไม่ว่าอยู่ในฐานะไหนนั้นเป็นสิ่งที่คนอย่างมารีน่าชอบมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว สึซาคุนั่งนิ่งไปสักพัก
“งะ งั้นผมไม่เกรงใจล่ะ” สึซาคุคว้าอาเธอร์ออกจากตักมารีน่าแล้วอุ้มเธอเข้าไปในห้องทันที
“ว้าย!! นี้ปล่อยฉันนะ”มารีน่าดิ้นในอ้อมแขนของสึซาคุ แต่ก็เธอก็รู้ดีว่า ถึงจะดิ้นยังไงสึซาคุก็คงจะไม่ปล่อยแน่
“อย่าดิ้นสิ มารีน่า เดี๋ยวแผลจะเปิดนะ”
ตอนเย็น
“มารีน่า เธอจะกลับไปที่บริททาเนียมั้ย”สึซาคุถามในขณะที่เขากำลังนอนตะแคงบนเตียงข้างๆมารีน่าที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ ไม่รู้เพราะอะไรสึซาคุมักจะมานอนข้างๆเธอทุกครั้งเมื่อเธออ่านหนังสือ ซึ่งแน่นอนที่มีหลายครั้งที่เธอถามแต่สึซาคุก็ไม่ได้พูดอะไรแค่ยิ้มให้เธอเท่านั้น
“ฉันคงกลับไม่ได้แล้ว เพราะ ฉันได้ตายไปแล้วนิ แถมนายยังจัดเอกสารต่างๆทั้งชื่อ ที่อยู่ อะไรต่างๆให้ฉันแล้ว ชีวิตที่เหลือของฉันก็คือ การใช้ชีวิตที่โกหกนี้ เฝ้ามองโลกที่ตัวฉันเป็นคนสร้างขึ้นมาเท่านั้น” สายตาของมารีน่ามองออกไปในท้องฟ้า รอยยิ้มบางๆที่ดูเศร้าหมองผุดขึ้นบนหน้าเธอ สึซาคุไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่หลบหน้ามารีน่าเท่านั้น
“มารีน่า...ผมขอโทษ”
“เรื่องอะไร...”
“ก็เรื่องที่ผม.....”
“ผิดคำสัญญาตามที่ตกลงกันไว้ใช่มั้ยล่ะ เรื่องนั้นซีทูเป็นคนบอกฉันแล้วล่ะ ฉันเองก็ไม่ได้ถือสาอะไร แต่สึซาคุนายน่ะ ขอโทษ ฉันมาสิบๆครั้งแล้วนะ”
“เอ๋!! ขอโทษด้วยจริงๆ ว่าแต่เรื่องที่เธอ...พูดกับผมในตอนนั้น เธอพูดจริงรึเปล่า” สีหน้าของมารีน่าอึ่งเล็กน้อย เธอไม่เคยคิดเลยว่า สึซาคุยังจำเรื่องที่เธอพูดว่า เธอรักสึซาคุ
“แล้วนายคิดว่าเป็นคำพูดของใครกันล่ะ ฉันในตอนนี้หรืออดีตจักรพรรดินีจอมโกหก มารีน่า วี บริททาเนีย”
“ผมคิดอยู่ตลอดว่า คำพูดนั้นเป็นมารีน่า วี บริททาเนีย ผู้ล่วงลับไปแล้ว เจ้าหญิงที่ผมรักมากที่สุด” มารีน่าถึงกับหลบหน้าสึซาคุ แบบนั้นมันใช่สิ่งที่สึซาคุพูดจากใจเขารึเปล่าเธอรู้ดีว่า คนที่สึซาคุรักนั้นไม่ใช่เธอ
“แต่เจ้าหญิงที่นายรักจริงๆ คือ ยูฟี่นะ แล้วนายจะรักฉันได้ยังไงกันล่ะ ฉันผู้ซึ่งเป็น นางมารแห่งบริททาเนีย ผู้ซึ่งผิดสัญญา...ที่จะให้ทุกคนลืมชื่อเจ้าหญิงฆาตกร” มารีน่าทำได้แต่หลบหน้าสึซาคุ ใจของเธอรู้ดีเสมอว่า ถึงแม้สึซาคุจะบอกรักเธอกี่ครั้งด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่พอเทียบกับสีหน้าของสึซาคุตอนที่พูดถึงเรื่องของ ยูฟี่ สีหน้าที่ดูสดใสและร่าเริงแบบนั้นเธอไม่อาจเทียบติดเลยสักครั้ง
“มารีน่า สิ่งที่ผ่านมาคือทางเส้นที่เราต่างหลงผิดกันมาครั้งหนึ่งแล้ว เพราะอย่างนั้นอย่าได้นึกถึงมันเลยนะ” สึซาคุเข้าไปโอบกอดมารีน่าอย่างหลวมๆเพื่อไม่ให้โดนบาดแผลเธอในตอนนี้ ริมฝีปากของสึซาคุทับลงมาที่ริมฝีปากของมารีน่าอย่างแผ่วเบา ความรู้สึกที่อ่อนโยนและอบอุ่นจนน่าหลงใหลแบบนี้ เป็นสิ่งที่เธอปรารถนาที่จะได้จากสึซาคุมาโดยตลอด
“นี้เจ้าหนู อย่าคิดว่าพอฉันไม่อยู่แปบเดียวแล้วจะสามารถทำอะไรได้ตามใจชอบได้นะ”ทุกอย่างหยุดชะงักลง เมื่อซีทูเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับกล่องพิซซ่าในมือ
“ขอโทษด้วย ถึงเวลาที่ผมต้องไปแล้ว ขอตัวก่อน”สึซาคุพยายามก้มหน้าเพื่อไม่ให้เห็นหน้าที่แดงก่ำของเขา เขาสวมหน้ากากของเซโร่แล้วเดินออกไปทันที
“มาจ้องหน้าฉันแบบนี้ทำไม ฉันเข้ามาขัดความสุขของพวกเธอรึไง” ซีทูถามอย่างหน้าตาเฉย
“ปะ เปล่าซักหน่อย ฉันเหนื่อยขอนอนพักผ่อนหน่อย”
“ตามสบาย ยัยหนู”
3 เดือนต่อมา
มารีน่าใช้เวลาเกือบ 2 เดือนกว่าเธอจะมาร่างกายแข็งแรงเหมือนเดิม ในขณะเดียวกันที่ความรู้สึกของเธอกับสึซาคุได้เปลี่ยนแปลงไปอีกครั้งจากคำว่า “เพื่อน”กลายเป็น “คนรัก” แต่ความรู้สึกนี้ก็ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาลึกซึ้งขึ้นกว่าเดิม
“รู้สึกช่วง 3 เดือนมาเนี่ย เจ้าหนูนั้นดูแลเธอได้ดีทีเดียวนิ” ซีทูพูดในขณะนั่งกอดตุ๊กตาชีสคุงพร้อมกับถือพิซซ่าไว้ในมือ
“คงจะยังงั้น....” มารีน่าพูดก่อนจะอมยิ้มกับช่วงเวลาที่ผ่านมา 3 เดือนนี้
“แล้วความสัมพันธ์ของพวกเธอไปถึงขั้นไหนแล้วล่ะ” คนถูกถามถึงกับหน้าแดงก่ำเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเดือนที่แล้ว ที่ความรู้สึกของพวกเขาเอ่อล้นจนทำให้กลายเป็นว่า ความสัมพันธ์ลึกซึ้งขึ้นกว่าเดิม แค่คิดถึงความรู้สึกที่พวกเขาได้ถูกหลอมรวมเป็นคนเดียวกันก็เล่นทำให้พวกเขามองหน้ากันไม่ติดไปเกือบเดือน
“โอ๊ะ!! ไม่น่าเชื่อว่าจากเด็กสาวอินโนเซ็น ไม่เคยถูกผู้ชายจูบกลับกลายเป็นสาวเต็มตัวไปแล้ว” ซีทูที่จับผิดท่าทีผิดปกติพูดแหยะขึ้นมา
“งะ เงียบน่า ซีทู”
“ก็ได้ ว่าแต่มารีน่าเธอน่ะทานส้มเยอะไปรึเปล่า” ซีทูถามในขณะที่ส้มอีกลูกกำลังถูกจะทานเป็นลูกที่เท่าไรไม่รู้ แต่ปริมาณซากกองเปลือกส้มที่อยู่ข้างๆเขานับได้ว่า มารีน่าทานเข้าไปเยอะพอสมควร
“ไม่รู้สิ แต่รู้สึกอยากทานอะไรก็ได้ที่มันเปรี้ยวๆน่ะ”
“ไอ้ส้มของเจ้าลอร์ดเจเรเมียที่ฝากสึซาคุมาให้มันอร่อยขนาดนั้นเชียว”ซีทูหยิบส้มขึ้นมาทานชิ้นหนึ่ง แต่ว่า
“เปรี้ยวชะมัด เธอทานเข้าไปได้ยังไง”
“ไม่รู้สิ สึซาคุพอชิมก็บอกว่า เปรี้ยวเหมือนกัน หรือว่าลิ้นฉันมีปัญหาล่ะเนี่ย”ซีทูนั่งเงียบไปสักพัก
“นี้ มารีน่า เดือนนี้วันของเธอมายังล่ะ”
“ยังไม่มาตั้งแต่เดือนที่แล้ว” มารีน่าพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เพราะวันของเธอไม่มาตั้งแต่ที่เธอกับสึซาคุ.........กันแล้ว เธอนิ่งไปสักพักก่อนจะเริ่มหน้าซีดแล้ว.....
ลุกพรวดขึ้นมา
“เป็นอะไรไป”
“ซะ ซีทู ช่วยไปซื้อ........ให้ที”
“ทำไม”
“เถอะน่า ไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ทางด้านสึซาคุ
“เป็นไรไป สึซาคุหมู่นี้เหม่อจัง”จีโน่อดีตไนท์ออฟราวด์ซึ่งตอนนี้เป็นนายพลใหญ่ผู้ดูแลและควบคุมทหารทั้งหมดของหน่วยลาดตระเวน เขาเป็นหนึ่งในคนไม่กี่คนที่รู้ว่า สึซาคุเป็นเซโร่
“ปะ เปล่า ไม่มีอะไร”
“นายนี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ ว่าแต่ตลอด 3 เดือนที่ผ่านมานายไปทำอะไรมารึเปล่า ถึงได้ดูเหม่ออย่างที่จีโน่พูด”คาเรน หัวหน้าหน่วยรบพิเศษที่ขึ้นตรงต่อนานาลี เธอเองก็เป็นอีกคนที่เรื่องของสึซาคุ
“ผมก็ไม่ได้ไปทำอะไรสักหน่อยนิ”
“ไม่เป็นหรอกน่า มีอะไรก็ปรึกษาฉันได้ รึว่าเหงาล่ะเดี๋ยวพาไปแนะนำสาวๆให้”
“หึ! ก่อนที่นายจะพาสุซาคุไปไหน นายก็ควรที่จะทำใจเรื่อง มารีน่า ให้ได้ก่อนสิ” สีหน้าของจีโน่เปลี่ยนไปทันที ทั้งสึซาคุและคาเรนต่างก็รู้กันดีว่า จีโน่หลงรักมารีน่ามาก แต่เขาก็ไม่เคยคิดที่ไปสารภาพรักกับมารีน่าเลยสัก เขารักมารีน่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เขาชอบดวงตาสีม่วงอะเมทิสต์กับรอยยิ้มที่ดูสดใสของเธอ แต่หลังจากเหตุการณ์เมื่อ 4 เดือนที่แล้ว (นับตั้งแต่วันที่มารีน่าถูกแทง) เขาก็พยายามจะตัดใจจากมารีน่าแล้วหันมามองคาเรนแทนแต่ว่า เขาก็ไม่อาจลืมมารีน่าได้สักครั้ง รวมถึงสึซาคุที่รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เขาทำลงไป เขาแทงคนที่เขาเคยรักครั้งหนึ่ง แทงคนที่เพื่อนของเขารักมากที่สุด
“ฉันรู้แล้วน่า”จีโน่ทำท่าทีเพื่อจะปกปิดความรู้สึกของเขาในตอนนี้ที่เขาอาจจะแค้นคนอย่างสึซาคุก็ได้ แต่คนอย่างเขาแค้นใครได้ไม่นานนะ เขาก็เลยรู้สึกเฉยๆกับเรื่องนี้
“เออ..... คาเรน ผมมีเรื่องจะปรึกษากับเธอหน่อย”
“ก็ว่ามาสิ....”
“คือว่า ผมอยาก.....................”
กลับทางด้านมารีน่า
“ไม่มีจริงน่ะ!! เป็นไปไม่ได้เรื่องแบบนี้ควรไม่เกิดขึ้นสิ” มารีน่าทรุดตัวลงไปอย่างหมดหวัง กับสิ่งที่เธอเพิ่งได้รู้เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
“ทะ ทำไมเรื่องนี้มันต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วย” มารีน่าร้องไห้อย่างหนัก กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ ในใจของเธอกำลังนึกถึงสึซาคุ เขาจะรู้สึกยังไงถ้ารู้ เขาจะยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้มั้ย และเขาจะทิ้งเธอไปอีกครั้งรึเปล่า นี้เป็น คำตอบที่เธอกลัวที่สุดถ้าสึซาคุรู้เรื่องนี้ แต่ทุกอย่างก็ได้จบลงเมื่อคนที่นึกถึงกำลังเดินเข้ามา
“มารีน่า เกิดอะไรขึ้นกับเธอ” สึซาคุถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นมารีน่านั่งร้องไห้
“สึซาคุ ฉะ ฉัน”มารีน่าโผบเข้ากอดสึซาคุ ตัวของเธอสั่นพอลองนึกถึงภาพที่สึซาคุเดินหันหลังให้เธอ เธอไม่อยากจะสูญเสียเขาไปอีกเป็นครั้งที่ 2
“ถึงผมจะไม่รู้ว่าอะไร แต่ว่าอย่าร้องไห้ไปเลยผมจะอยู่ข้างๆคุณเอง”
“สึซาคุ ฉันน่ะ....คือ ฉัน”
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอก มารีน่าผมมีจะพูดกับเธอ”นัยน์ตาของมารีน่าเบิกกว้าง เธอกำลังคิดว่า “สึซาคุจะบอกลาเธอ”
“เดี๋ยวสิ!! สึซาคุ ฉันน่ะฉัน”
“ผมรู้สึกดีมาตลอด 3 เดือนไม่สิต้อง4 เดือนที่ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเธอ....”
“สึซาคุ ฟังฉันก่อนสิ!!”
“ขอโทษด้วย แต่ว่า...ผมอยากบอกเธอเดี๋ยวนี้ว่า ผมอยากจะ......”
“ฉันกำลังท้องลูกของนาย!!!!” สึซาคุยืนนิ่งไปชั่วขณะ มารีน่าได้ยืนร้องไห้แล้วแต่พึมพำ “โทษตัวเธอที่ทำให้เกิดเรื่องนี้”
“ลูกของผม อยู่ในท้องของเธอเหรอ มารีน่า”
“ใช่แล้วล่ะ ฉันขอโทษที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ ขอร้องล่ะสึซาคุอย่าทิ้งฉันไปเลยนะขอร้อง...” สุซาคุดึงมารีน่าเข้ามากอดให้กระชับแล้วโน้มตัวไปจูบมารีน่าอย่างแผ่วเบา
“ผมน่ะ ไม่ได้ต้องการที่จะทิ้งเธอไป ที่ผมมาที่นี้เพราะ ผมอยากมาบอกกับเธอว่า......”
“มารีน่า ได้โปรด...แต่งงานกับผมน่ะ” มารีน่าเงยหน้าขึ้นมามองสีหน้าของสึซาคุที่เริ่มเขินมาหน่อยๆ
“สึซาคุ.....”
“ได้มั้ย มาริน่า แต่งงานกับผมน่ะ”
“ค่ะ...” มารีน่าโอบกอดสึซาคุไว้ เธอร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ เธอเชื่อมั่นว่า สึซาคุจะไม่ทิ้งเธอไปอีก เพื่อเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในท้องของเธอ
คุยวันล่ะนิด กับ นามามิ
เย้~ ดีจ้า หลังจากที่เงียบไปนานเพราะ รู้สึกแต่งนิยายไม่ออก ตอนนี้ก็พยายามแต่งเท่าที่จะทำได้ให้มากที่สุด เหมือนเดิมนะค่า~
เดี๋ยวมาพูดถึงฟิคนี้หน่อยดีกว่า ช่วงนี้เรากำลังติดเรื่องนี้มากๆๆๆเลย แล้วมันก็ผุดขึ้นมาในหัวเองโดยไม่รู้ตัว
ตอนแรกก็อยากจะให้เป็น ฝาแฝดกับลูลูซแต่ว่า มันยังร่างโครงเรื่องไม่เสร็จ
เลยแต่งมาแบบนี้ก่อนนะ
ยังไงก็ช่วยเป็นกำลังใจด้วยนะค่า~
วันนี้เลยลงรูปเปิดเรื่องก่อนเลย 55555+
รูปคู่ สึXลู ภาพตอนแต่งงาน
แล้วก็ภาพประกอบเรื่องของตอนนี้ ^o^
ความคิดเห็น