คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Sick
“แม่ค่ะ!!” นางิสะรีบวิ่งเข้าไปหาแม่ที่กำลังอ้าแขนรอรับเธออยู่แล้ว
“นางิสะ เป็นไงบ้างลูก หนูหายไปมาแม่ออกตามหนูแทบแย่แน่ะ” มารีน่าถามลูกสาวเป็นชุด
“หนูโอเคค่ะแม่ พอดีหนูไปเจอกับน้าเซโร่ก่อนเขาก็เลยให้หนูไปพักด้วย” มารีน่าหันไปมองเซโร่ที่กำลังยืนมองพวกเธออยู่
“ดีแล้วล่ะที่หนูไม่เป็นไร เมื่อวานหนูคงไม่ไปเดินตากฝนนะ” นางิสะส่ายหัวแล้วก็กอดคอแม่ไว้เหมือนกับจะให้อุ้มซึ่งมารีน่าเองก็ไม่อยากขัดเจ้าตัวเล็กก็เลยอุ้มเธออย่างโดยดี แต่ว่าเพราะ พิษไข้ที่เริ่มรุมเร้าเธอขึ้นเรื่อยๆทำให้เธอเซไปบ้างเล็กน้อย จนเป็นที่น่าสงสัยกับสึซาคุเป็นอย่างมาก
“นางิสะจัง ดีใจที่ได้เจอแม่” สึซาคุเดินเข้ามาถาม
“ค่ะ น้าเซโร่ วันนี้อยู่กับหนูก่อนนะค่ะ”
“ไม่ได้น่ะ นางิสะ ท่านเซโร่เขาต้องทำงานนะจ๊ะแล้วก็ขอบคุณมากค่ะ ที่ช่วยดูแลนางิสะให้นะค่ะ ท่านเซโร่” มารีน่าก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอบคุณกับสึซาคุ
“ไม่เป็นไรหรอก เพราะ มีเด็กคนนี้ทำให้เมื่อคืนนี้ฉันได้ผ่อนคลายความเครียดลงไปเยอะเลย เด็กคนนี้ดูสดใส ร่าเริงจริงๆนะ”
“คิก คิก อยู่แล้วค่ะ ก็นางิสะเหมือนกับพ่อนิน่า ใช่มั้ยค่ะแม่”
“จะ จ๊ะ ใช่แล้วล่ะ หนูเหมือนกับพ่อมากเลยล่ะนะ” มารีน่าหอมแก้มนุ่มๆของนางิสะทีหนึ่งแต่ว่าสายตาของเธอก็เหล่มองสึซาคุอยู่เป็นพักๆ
“แม่ค่ะ แม่เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าแม่ร้อนจังเลยล่ะ” นางิสะยื่นมือเล็กทั้ง2ข้างลูบที่หน้าของผู้เป็นแม่ด้วยความเป็นห่วง
“สงสัยเป็นเพราะ แม่เดินตากฝนล่ะมั้ง ไม่ต้องห่วงแม่หรอกจ๊ะเดี๋ยวต้องไปอาบน้ำนะเตรียมตัวไปโรงเรียน.......” นางิสะชักสีหน้าบึ่งแล้วสะบัดหน้าไปทางอื่น จนมารีน่าต้องเหนื่อยเข้ากับลูกสาว “ไอ้นิสัยเอาแต่ใจแบบนี้เอามาจากใครกันนะ”
“ไม่เอาๆ หนูไม่ไปที่นั้นอีกแล้ว ถ้าจะให้หนูไปน้าเซโร่ต้องไปด้วยนะ” นางิสะเอาแต่ทำหน้าบึ่งแล้วไม่ยอมฟังที่มารีน่าพูดเลย
“นางิสะ ไม่เอาน่าอย่าทำให้ท่านเซโร่ต้องลำบากใจแบบนี้สิจ๊ะ”
“ไม่เป็นไร คุณเข้าไปเตรียมของให้นางิสะจังก่อนก็ได้ ผมจะดูนางิสะให้เอง”
“แต่ว่า....................” มารีน่าทำท่าทีลำบากใจแต่พอเห็นสีหน้าที่ออดอ้อนของนางิสะทำให้เธอไม่กล้าขัด เธอเลยยื่นนางิสะให้เซโร่อุ้มต่อซึ่งดูเจ้าตัวเล็กจะดีใจเป็นที่สุด
“ก็ได้ค่ะ ท่านเซโร่เข้าไปในบ้านฉันก่อนก็ได้ค่ะ คาเรน จีโน่ พวกเราไปกันเถอะ” มารีน่าเดินเข้าไปพร้อมกับจีโน่ ส่วนคาเรนนั้นก็ยืนดูเซโร่อยู่สักพัก
“นางิสะ เรารีบไปอาบน้ำกันเถอะนะ”
“แล้วน้าเซโร่ล่ะค่ะ”
“ไม่เป็นไร ผมจะคุยกับคาเรนนิดหน่อย เดี๋ยวผมจะตามไป”
“จริงๆนะ....”
“ครับ ไปได้แล้วขอรับ องค์หญิง” สึซาคุวางนางิสะลงอย่างนุ่มนวลแล้วดันหลังเบาๆเพื่อเป็นสัญญาณว่า ให้เธอเข้าไปก่อน ทีแรกนางิสะยังไม่อยากจะกลับเข้าไปในบ้านแต่ว่า ต้องจำใจยอมเดินเข้าไปอย่างโดยดีเพราะ เสียงเรียกของแม่
“นายคิดจะทำอะไรกันแน่ สึซาคุ”
“ผมก็แค่อยากจะมาหานางิสะกับมารีน่าเท่านั้นเอง”
“งั้นที่นายขอนานาลี่ว่า จะเป็นคนดูแลภารกิจก็เพราะ เหตุผลนี้ใช่มั้ยล่ะ”
“ฉลาดดีนิ รู้ตั้งแต่เมื่อไรกันล่ะ”
“ตั้งแต่วันนั้นแล้ว แต่ว่า......อยากจะทำก็เชิญแต่ถ้าทำให้มารีน่าร้องไห้ล่ะก็นายกับฉันได้เห็นดีกันแน่คอยดูสิ” คาเรนเดินเข้าไปในบ้านโดยที่สึซาคุเดินตามเข้ามาติดๆ
ภายในบ้านสึซาคุเห็นจีโน่นั่งหาวอยู่ที่โซฟาดูท่าทางว่า ทั้ง2คนคงจะมาค้างที่นี้เป็นแน่ ใกล้ๆนั้นเขาเห็นกองของเล่นต่างๆที่ถูกจัดอย่างเรียบร้อยโดยเฉพาะ ตุ๊กตาหมีที่สึซาคุเป็นคนให้นางิสะนั้นถูกเก็บอย่างดี ภาพวาดที่ติดอยู่บนฝาผนังภาพของนางิสะกับมารีน่าแล้วก็ภาพผู้ชายอีกคนที่นางิสะพยายามจินตนาการภาพของพ่อ ซึ่งแตกต่างจากตัวจริงที่ยืนมองอยู่มากทีเดียว
สักพักนางิสะก็วิ่งลงมาในชุดอนุบาลซึ่งทำให้คนเห็นถึงกับยิ้มให้กับความน่ารักของเจ้าตัวเล็ก นางิสะวิ่งเข้าไปกอดที่ขาของสึซาคุด้วยท่าทางออดอ้อนรู้สึกว่า นางิสะจะติดเขาเข้าแล้ว
“แล้วคุณแม่ไปไหนแล้วล่ะ”
“เดี๋ยวลงมาค่ะ น้าเซโร่มาเล่นกับหนูก่อนได้มั้ยล่ะ” นางิสะดึงแขนของสึซาคุไปทางกองของเล่น แต่ว่า.......
“นางิสะพอได้แล้ว อย่าไปบังคับท่านเซโร่แบบนั้นสิ เดี๋ยวหนูต้องไปโรงเรียนแล้วนะ” มารีน่าเดินลงมาจากชั้นบนพร้อมกับกระเป๋าสะพายของนางิสะ
“แต่ว่า.......แม่ค่ะ หนูอยากจะ.....”
“ไม่ได้จ๊ะ เดี๋ยวต้องไปกันแล้วนะ”
“งั้นให้น้าเซโร่ไปส่งด้วยกันนะค่ะ ได้มั้ยค่ะแม่” นางิสะหันมามองมารีน่าด้วยสีหน้าออดอ้อน สึซาคุรู้สึกลำบากใจกับนิสัยของนางิสะ
“นางิสะจัง อย่าทำให้คุณแม่ต้องลำบากใจแบบนั้นสิครับ ใช่มั้ยครับคุณมารีน่า”
“อ๊ะ!! คะ ค่ะ ใช่แล้วค่ะ แต่ว่า นางิสะก็แกเป็นเด็กที่ค่อนข้างเอาแต่ใจอยู่แล้ว ยิ่งถ้าอยากจะทำอะไรต้องทำให้ได้ซะด้วยสิ ยังไงก็ขอให้ท่านเซโร่ช่วยไปส่งนางิสะตามคำขอของแกล่ะกันนะค่ะ” มารีน่าต้องจำใจยอมพูดในสิ่งที่เธอไม่อยากให้เป็นมากที่สุด แต่ว่าเธอเองก็ไม่อยากเห็นลูกสาวของเธอต้องร้องไห้เลยต้องปล่อยไปก่อน
“ก็ได้ครับ งั้นไปขึ้นรถของผมล่ะกัน ให้จีโน่กับคาเรนมาด้วยก็ได้”
“ไม่ล่ะ ขอบคุณ นายไปคนเดียวดีกว่าเซโร่” คาเรนพูดในขณะที่สายตาทั้งคู่ของเธอกำลังจับจ้องไปที่หนังสือที่อยู่ในมือ
“เฮ้ เฮ้ ได้ไงกันล่ะ คาเรน ไปด้วยกันทั้งหมดนั้นแหละดีแล้ว” จีโน่ลากคาเรนออกจากหนังสือแล้วเดินออกไปข้างนอกทันที
“ไปกันเร็วๆเข้าสิค่ะ น้าเซโร่” นางิสะพยายามลากสึซาคุออกไปข้างนอกโดยที่มีมารีน่าเดินตามอยู่ข้างหลัง
ภายในรถ สึซาคุให้จีโน่เป็นคนขับรถโดยที่มีคาเรนนั่งข้างๆคนขับ ส่วนตัวเขาก็นั่งข้างหลังพร้อมกับนางิสะและมารีน่า มารีน่าแทบจะไม่ยอมพูดอะไรกับสึซาคุเลยในรถนอกจากว่า นางิสะเป็นคนเริ่มพูดให้ก่อน
“แม่ค่ะ ให้น้าเซโร่ไปส่งถึงห้องเรียนได้มั้ยค่ะ” นางิสะคลานขึ้นไปนั่งบนตักของมารีน่า มารีน่ายิ้มบางๆก่อนจะหอมแก้มนุ่มๆของเจ้าตัวเล็ก
“อันนี้แม่ว่า อย่าดีกว่ามั้ง ให้ท่านเซโร่เขาอยู่ในรถดีกว่าล่ะจ๊ะ” นางิสะทำหน้ามุ่ยใส่
“ไม่เอา หนูอยากให้น้าเซโร่ไปส่งด้วยนิ น้าเซโร่ไปส่งกับหนูนะ” นางิสะดึงเสื้อคลุมของสึซาคุเบาๆ มารีน่าไม่รู้จะทำยังไงก็เลยหันไปมองคาเรนผ่านทางกระจกหน้ารถเหมือนอยากจะถามความคิดเห็นของเพื่อนสาว คาเรนที่ดูเหมือนจะอ่านสายตาของมารีน่าออกจึงพยักหน้าเบาๆ แล้วหันไปมองวิวข้างนอกต่อ
“ก็ได้จ๊ะ แต่ต้องไปถามท่านเซโร่ก่อนนะจ๊ะ” มารีน่าลูบหัวนางิสะเบาๆ เจ้าตัวเล็กหันไปมองหน้าสึซาคุในหน้ากากเซโร่
“ผมไปส่งด้วยก็ได้ครับ นางิสะจัง”
“ขอบคุณค่ะ” นางิสะยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะเริ่มสำรวจในรถเหมือนอย่างเด็กเล็กๆทั่วไป ซึ่งมีมารีน่าคอยห้ามไปพักๆจนมาถึงหน้าโรงเรียนของนางิสะ มารีน่าลงมาจากรถพร้อมกับนางิสะ ก่อนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาแต่ดูเหมือนว่า พิษไข้จะเริ่มเล่นงานเธอหนักขึ้น ทำให้สึซาคุต้องเป็นฝ่ายดึงตัวนางิสะมาอุ้มแทน
“สีหน้าของคุณดูไม่ดีเลย ผมจะอุ้มนางิสะจังให้เอง” มารีน่าทำทีจะเข้าไปอุ้มนางิสะ แต่ว่า สึซาคุก็ห้ามไว้ก่อน
“แต่ว่า......แบบนี้มัน”
“ไม่เป็นไร ผมจะไปส่งพร้อมกับคุณเอง” สึซาคุเดินเข้าไปในโรงเรียนอนุบายโดยที่มีมารีน่าเดินอยู่ข้างๆ เจ้าตัวเล็กแลดูจะมีความสุขก็เลยกอดคอสึซาคุไว้แน่น ผู้ปกครองหลายคนที่เห็นก็พากันอึ่งกับภาพที่เห็นเพราะ มันเหมือนกับเป็นพ่อแม่ลูกกันจริงๆ มารีน่าสังเกตเห็นผู้หญิงที่เธอทะเลาะด้วยกำลังลนลานหน้าถอดสีอยู่ที่หน้าอาคาร ทำให้มารีน่ารู้สึกสะใจอยู่ในใจแต่ก็ทำทีเป็นว่า ไม่สนใจผู้หญิงคนนั้น ส่วนสึซาคุที่เห็นอย่างนั้นก็คิดว่า คงจะไปมีเรื่องอะไรกับผู้หญิงคนเมื่อกี้แน่ๆเลย
“ทะ ท่านเซโร่นิ แล้วทำไมถึง........” คุณครูสาวตกใจทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นเซโร่ยืนอยู่หน้าประตู
“ไม่เป็นไร ผมแค่มาส่งเด็กคนนี้เท่านั้นเอง” สึซาคุวางนางิสะลงเบาๆพร้อมกับจัดเสื้อผ้าของเธอให้เรียบร้อยเป็นครั้งสุดท้าย
“น้าเซโร่ค่ะ เย็นนี้มารับหนูด้วยนะค่ะ” นางิสะยืนมองสึซาคุด้วยตาที่เป็นประกาย
“เรื่องนั้นก็ต้องแล้วแต่แม่ของหนูนะ นางิสะจัง”
“ให้ท่านเซโร่มารับแกก็ได้ค่ะ ฉันไม่ถือสาอะไร” มารีน่ายื่นกระเป๋าสะพายให้นางิสะก่อนจะดึงริบบิ้นที่อยู่บนหัวของเธอให้นางิสะ
“แม่ค่ะ นี้เป็นริบบิ้นของสำคัญของแม่นิค่ะ” มารีน่าไม่พูดไม่จาเอาริบบิ้นเส้นนั้นผูกผมทั้ง2ข้างของนางิสะ
“ไม่เป็นไรจ๊ะ ริบบิ้นของหนูขาดไปนิ แม่จะให้ยืมของแม่ชั่วคราวนะ” มารีน่าลูบหัวนางิสะเบาๆก่อนจะก้มไปจูบที่หน้าผากของเจ้าตัวเล็ก
“งั้นหนูไปก่อนนะค่ะ น้าเซโร่ตอนเย็นค่อยเจอกันนะค่ะ” นางิสะวิ่งเข้าไปเล่นกับเพื่อนในห้อง มารีน่ายืนมองอยู่สักพักแล้วเดินออกไปทันที
“เธอยังโกรธผมอยู่งั้นเหรอ มารีน่า” สึซาคุเอ่ยปากถามมารีน่าเป็นครั้งแรกในบรรยากาศที่ชวนอึดอัดเพราะ สายตาเย็นชาของมารีน่าบวกกับสายตาของผู้ปกครองหลายคนที่ยังคงจ้องมองมาที่พวกเขาทั้ง2คน
“นายมาที่นี้ได้ยังไงกัน ทั้งที่ฉันก็กำชับพวกคาเรนแล้วนิ”
“ซีทูเป็นคนบอกผมเอง.......อย่าโกรธผมอีกได้มั้ยล่ะ มารีน่า”
“แล้วแต่นายจะคิด........อยากจะทำอะไรก็เชิญแต่ว่าอย่าทำอะไรโดยที่ฉันไม่รู้ก็พอ” มารีน่าหยุดชะงักไปชั่วขณะ เพราะ อาการปวดหัวของเธอเริ่มรุนแรงขึ้น พิษไข้เริ่มมาหาเธออีกครั้ง จนสีหน้าของเธอแดงก่ำและมีไข้สูงขึ้น
“มารีน่าเป็นอะไรรึเปล่า” สึซาคุทำท่าจะไปจับมือของมารีน่าแต่เธอก็สะบัดมือของเธออย่างแรงแล้วรีบเดินออกห่างสึซาคุทันที
“อย่ามาจับ..........ฉันกับนายตอนนี้มั...............” มารีน่าล้มลงไปกับพื้นทำให้สึซาคุต้องรีบมาดูอาการที่ดูจะหนักมาก
“มารีน่า!! เป็นอะไรมั้ย....ตอบฉันสิ” สึซาคุเขย่าตัวมารีน่าเบาๆ ก่อนจะเอามือทาบไปที่หน้าผากถึงรู้ว่า เธอหวัด เขาจึงรีบพามารีน่ากลับไปที่รถแล้วให้จีโน่รีบพาเธอกลับไปที่บ้านเพื่อทำการรักษาทันที ครอบครัวซาคาตะที่เห็นเซโร่ก็พากันตกใจรีบจัดเตรียมของให้เขาอย่างเร่งรีบ
สึซาคุคอยดูแลมารีน่าอย่างดีในฐานะของสามีของเธอ แต่ว่าเจ้าตัวกลับยังไม่ยอมรับตัวเขาเพราะ ยังคิดว่า เขามาหาเธอแค่เพราะ จะพาตัวนางิสะกลับไปเท่านั้นเอง สึซาคุจ้องมองที่ประตูห้องของมารีน่าสักพักก็เห็นว่า ไม่มีใครเข้ามาก็ถอดหน้ากากเซโร่ออกทันที
“อะ อือ~” มารีน่าครางเบาๆด้วยพิษไข้ เธอลืมตาขึ้นช้าๆแต่สายตาที่ดูเลือนลอยของเธอเพราะ พิษไข้
“มารีน่า....โอเคนะ” สายตาของเธอเลื่อยไปมองร่างของสึซาคุที่นั่งอยู่ข้างเตียง
“สะ สึ....ซา...คุ...งั้น...เหรอ ฉันคงจะฝันไปล่ะมั้ง....เพราะ นายไม่มีทาง.....มาใส่ใจ....คน....อย่าง....ฉัน...” สึซาคุขมวดคิ้วอย่างแปลกใจกับคำพูดของผู้เป็นภรรยาที่พูดอย่างลอยๆซึ่งเบายิ่งกว่าเสียงกระซิบ
“นายรักยูฟี่มากกว่าฉัน ทั้งๆที่เป็นแบบนั้นฉันยัง.....ฉันยัง....อึก.....ทำร้ายความรู้สึกของนาย....ทั้งที่ฉันก็รักยูฟี่เหมือนน้องสาวคนหนึ่งแท้ๆ แต่ว่า เพราะ ฉันอยากจะให้นายหันมาสนใจผู้หญิงอย่างฉัน.....อึก....ฉะ...ฉัน...ขอโทษ.......” มารีน่าหลับตาลงช้าๆสักพักก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาจากตาคู่สวยของเธอ
“มารีน่า..........” สึซาคุกำมือแน่นพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น
“ทั้งๆที่ตลอด5ปี ฉันคอยเลี้ยงดูนางิสะด้วยตัวคนเดียวก็เถอะ....อึก...แต่ว่า พอเห็นหน้าของเด็กคนนั้นแล้ว....ฉันก็คิดถึงนายขึ้นมาตลอดเวลา.......อยากจะให้นายมาอยู่ข้างๆฉัน.........ฉันน่ะทนไม่ไว้อีกแล้ว...อึก....ที่ต้องทนฟังเสียงด่าท้อของคนอื่น.....อยากจะให้นายคอยปกป้องนางิสะแทนฉัน.ก็ยังดี.....ฉันมันเป็นแม่ที่ไม่เอาไหน......ที่สุดเลย..........”
“.................................................................”
“ฉะ ฉัน ขอโทษ ที่ทิ้งนายไปแบบนั้น............แต่ว่า ฉันทนไม่ได้จริงๆที่เห็นนายยังรักผู้หญิงคนอื่น...........ทั้งที่อยากจะบอก........ว่า.....ฉัน....รัก.....นาย.....แต่ว่าฉันกลับ......ฉันขอโทษ.....ฉันขอโทษจริงๆ....สึซาคุ....” ริมฝีปากของมารีน่าเม้มปากเข้าหากันก่อนจะพยายามกล้ำกลืนเสียงสะอื้นไว้ในลำคอ สำหรับเธอแล้วถึงมันจะเป็นแค่ความฝันแต่ขอให้มันเป็นจริงสักครั้งก็ยังดี เพื่อเธอและลูก.........
“ผมนิมันบ้าที่สุดเลย” สึซาคุทนไม่ได้ที่จะเห็นน้ำตาของมารีน่าจึงรีบสวมหน้ากากเซโร่แล้วเดินออกไปจากห้องทันทีก่อนจะเรียกให้คาเรนเข้ามาดูแลมารีน่าต่อจากเขา ส่วนเขาก็ออกไปรับนางิสะก่อนเวลาเลิกเรียน
เขาพาเธอมาที่สนามเด็กเล่น คอยเฝ้ามองลูกสาวที่กำลังเล่นอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะที่เปล่งออกมาจากหัวใจของเธอจริงๆ รอยยิ้มที่ใครเห็นเป็นต้องหลงรัก เขาอยากจะปกป้องลูกสาวคนนี้อย่างมาก แต่ว่าเป็นเพราะ มารีน่ายังไม่ไว้ใจเขา สิ่วที่เขาทำได้ตอนนี้ก็คือ คอยเฝ้ามองทั้งคู่จากที่ใดที่หนึ่งเท่านั้น
“น้าเซโร่ ไม่มาเล่นด้วยกันเหรอค่ะ” นางิสะวิ่งเข้าดึงเสื้อคลุมของสึซาคุ
“ไม่ล่ะ ผมอยากจะคิดอะไรนิดหน่อย นางิสะจังไปเล่นก่อนเถอะนะ”
“ไม่เอาแล้วล่ะ หนูอยากจะกลับไปหาแม่มากกว่า น้าเซโร่ไปด้วยกันนะค่ะ”
“ก็ได้ แต่ว่า อย่าไปกวนคุณแม่ตอนนี้นะครับ เธอกำลังไม่สบายเดี๋ยวจะติดไข้หวัดเข้า” นางิสะทำสีหน้าตกใจเมื่อรู้ว่า แม่ของเธอป่วย
“แล้วแม่เป็นยังไงบ้างค่ะ บอกหนูหน่อยสิ”
“กำลังนอนพักผ่อนอยู่น่ะ จะไปเยี่ยมด้วยกันมั้ย”
“ค่ะ น้าเซโร่” สึซาคุอุ้มนางิสะเข้าไปในรถแล้วรีบพาเธอกลับบ้านทันที สึซาคุรู้สึกประทับใจในตัวของลูกสาว ที่ถึงแม้ว่า เธอจะติดเขามากขนาดไหนแต่ก็ยังคอยคิดถึงแม่ของเธอตลอดเวลา
“แม่ค่ะเป็นยังไงบ้าง!!” นางิสะวิ่งเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อนจนไม่เห็นว่า จีโน่กำลังยืนอยู่ที่ข้างประตูก็เลยโดนประตูกระแทกใส่หน้าอย่างแรง จนคาเรนกับสึซาคุต้องรีบมาดูอาการของเพื่อนทันที
“นางิสะ แค่ก แค่ก หนูกลับมาก่อนได้ยังไงกัน โรงเรียนยังไม่เลิกสักหน่อย” มารีน่าถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
“น้าเซโร่เป็นคนรับหนูมา แม่เป็นไงบ้างค่ะ อึก” นางิสะถามทั้งทีกำลังร้องไห้อยู่ มารีน่ายิ้มบางๆก่อนจะเอือมมือไปเช็ดน้ำตาที่แก้มของลูกสาว
“แม่ไม่เป็นไรจ๊ะ แต่อาจจะไม่สามารถไปรับ-ส่งหนูได้สัก2-3วันเท่านั้น แล้วก็คงจะเล่นหมากรุกกับหนูไม่ได้ด้วยเหมือนกัน”
“แม่ตัวร้อนจี้เลยนิค่ะ”
“จ๊ะ เพราะฉะนั้นแม่ทำได้ตอนนี้แค่จูบหน้าผากของหนูเท่านั้น หนูจะได้ไม่ต้องติดหวัดยังไงล่ะจ๊ะ” มารีน่าจูบหน้าผากของนางิสะอย่างแผ่วเบา
“ไม่เป็นไร ช่วงนี้ผมจะคอยดูแลนางิสะแทนคุณเอง.................”
“ยังไงก็ฝากด้วยนะค่ะ ท่านเซโร่” มารีน่ายิ้มบางๆก่อนจะนอนหลับไปอย่างอ่อนเพลีย สึซาคุให้นางิสะไปเล่นกับพวกคาเรนข้างนอกก่อน ส่วนเขาก็คอยเฝ้าดูอาการของมารีน่าไปเขากุมมือที่ร้อนเพราะ ไข้หวัด อย่างแผ่วเบาก่อนจะจูบไปหลังมือของเธอเบาๆ
“ผมจะคอยดูแลเธอและนางิสะเอง ผมสัญญา.........”
Music Playlist at MixPod.com
คุยกับนามามิวันละนิด
ดีค่ะ วันนี้ก็มาอัพเรียบร้อย ขอโทษจริงๆที่ลงช้านะค่ะ เพราะ ม.6 ต้องเก็บคะแนนเพื่อเตรียมตัวเข้ามหาลัยแล้ว
แถมคณะที่เค้าอยากจะเข้าก็ยังอยู่ที่ไกลๆทั้งนั้นเลย ก็เลยต้องตั้งใจเรียนเพิ่มเป็น2เท่าเลยทีเดียว
ยังไงก็มาช่วยอวยพรให้นามามิ เข้าคณะที่อยากได้ด้วยนะค่ะ
ของฝากก่อนไป
บายๆๆๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น