คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [Short fic] My little kitten
เย้~ ว่างๆๆๆๆ หาอะไรทำแก้เซ็งมาอัพเรื่องสั้นต่อ 5555555+
คราวนี้เป็นของน้องแมวอาเธอร์กันบ้าง 55555+
ขอบอกไว้ก่อนว่า ถึงบางครั้งนามามิจะคิดอะไรเล่นๆแต่ก็ทำจริงบางครั้งเหมือนกันนะ ^^
พอๆดีกว่าเนอะ เดี๋ยวต้องไปอัพฟิคหลักต่ออีก ไปแล้วนะค่ะ เดี๋ยวมาอัพเรื่องสั้นฆ่าเวลาตอนว่างๆบ้าง
________________________________________________________________________________________
________________________________________________
____________________
ได้แต่แอบมองอยู่ใกล้ๆโดยที่เธอเองก็ยังไม่เคยรู้น่ะ เมี้ยว
ขอสักครั้ง อยากจะอยู่ใกล้ๆเธอแล้วบอกความในใจให้กับเธอ เพียงครั้งเดียวก็ยังดี
เพราะฉันพอใจ ที่ได้อยู่ใกล้ๆเธออย่างนี้
เหงาก็คิดถึงบ้างในบางที แอบมีเธอเป็นกำลังใจ
“นี่พวกนายทำบ้าอะไรกันอีกเนี่ย!! ปล่อยฉันสิ!!” ลูลูซโวยวายในขณะที่ตัวผูกติดกับเก้าอี้ ด้วยฝีมือของเพื่อนในสภานักเรียน
“นี่ลูลู่ อยู่เฉยๆสิ” เชอร์รี่พูด
“เอาน่า~ ลูลูซ วันนี้เป็นวันฮาโลวีนนะ ก็เลยอยากให้ทุกคนมาแต่งตัวให้เข้ากับบรรยากาศหน่อยสิจ๊ะ~” มิเรย์พูด
“ลูลูซ ดูนี่สิ” สึซาคุออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยชุดพ่อมดซึ่งดูเหมาะกับสึซาคุมากทีเดียว
“นี่นายก็เป็นไปกับเขาด้วยรึไงกัน สึซาคุ!!”
“อะไรกัน ลูลูซ วันนี้เป็นวันฮาโลวีนก็ต้องแต่งตัว ผมก็ลองใส่มั่งสิ”
“จะบ้ารึไงกันเล่า!! ใครจะยอมไปใส่ชุดแบบนั้นกัน!! โดยเฉพาะชุดแบบนายสึซาคุ!!”
“ฉันไม่อยากให้นายมาพูดใส่แบบนี้เลยนะ อ๊ะ!! จริงสิ ออกมาได้แล้วล่ะ” สึซาคุดึงแขนมารีน่าที่ยังหลบอยู่ในห้องแต่งตัว มารีน่าเดินออกมาในชุดแม่มดให้ดูเข้าคู่กับสึซาคุ
“มารีน่า!! น้องก็เป็นไปกับเขาด้วยรึไง!!” ลูลูซถามน้องสาวฝาแฝดของเขา
“คือว่า.......ประธานเขาให้ลองใส่หนู....ก็เลย.....” มารีน่าขอโทษลูลูซเป็นการใหญ่เพราะ ส่วนใหญ่แล้วพวกเขา2พี่น้องจะค่อยคัดค้านการแต่งตัวแบบนี้ แต่ว่า.....วันนี้กับ “.....สึซาคุคงจะไปขอร้องเองสิท่า..........” เขาคิดในใจ
“ลูลูซ มารีน่าก็แต่งเรียบร้อยแล้วนะ นายก็ต้องแต่งบ้างสิ อยู่ในสถานการณ์แบบนี้แล้วอย่าขัดขืนเลยดีกว่า” บรรยากาศรอบตัวทั้ง2คนเริ่มอึมครึมขึ้นมาทันที
“หึ! ฉันน่ะจะอึดขึ้น เหมือนกับเสียเปรียบตอนอยู่ในสนามรบเลยล่ะ” ลูลูซเข้าโหมดเซโร่เต็มกำลังจนทำให้ดูน่ากลัวมากเลยทีเดียว
“เออ.....พี่ค่ะ.....สึซาคุ หยุดเถอะนะ” มารีน่าเข้ามาห้ามทั้ง2คน
“ผมว่าลูลูซดูจะเหมาะกับแดร็กคิวล่ามากเกินไปล่ะ”
“งั้นเปลี่ยนเป็นเจ้าหญิงนางเงือกเป็นไงจ๊ะ”
“หัดฟังคนอื่นซะบ้างสิ!!! แล้วฉันก็เป็นผู้ชายจะไปเป็นเจ้าหญิงเงือกได้ยังไงกันเล่า!!!” มารีน่าที่เห็นพี่ชายของเธอโวยวายแบบนั้นถึงกับเหนื่อยใจ แล้วก็หันไปเล่นกับอาเธอร์แทน
“สึซาคุ ขอยืมไม้กายสิทธิ์ของนายหน่อยสิ” สึซาคุเองก็หันสนใจมารีน่ากับอาเธอร์แทนลูลูซที่กำลังโดนพวกมิเรย์จับบังคับให้แต่งชุดฮาโลวีน
“จะเอาไปทำอะไรน่ะ.......”
“เอาไปเล่นกับอาเธอร์น่ะ ฉันจะเสกให้อาเธอร์ จงกลายเป็นคน ณ บัดนี้ ฮ่า ฮ่า”
“เล่นเป็นเด็กๆไปได้นะ มารีน่า” ลูลูซถามขึ้นในชุดมนุษย์หมาป่าที่มีสภาพเหนื่อยอ่อนจากการขัดขืน
“ยังไงหนูก็ยังเป็นเด็กอยู่แล้วนิค่ะ ใช่มั้ย อาเธอร์” มารีน่าหันถามแมวน้อยตรงหน้า ซึ่งก็ไม่ได้มีคำตอบอะไรนอกจากการเลียหน้าสาวน้อยที่กำลังอุ้มมันอยู่
“เธอนิ ดูจะชอบแมวมากเกินไปแล้วนะ” ลูลูซพูดต่อ
“ก็หนูชอบอาเธอร์นิค่ะ พี่ค่ะ วันนี้หนูเอาอาเธอร์ไปนอนในห้องด้วยได้มั้ย”
“นี่ครั้งที่ 3 แล้วนะ”
“ก็หนูชอบของหนูแบบนี้นินะค่ะ พี่” มารีน่าทำตาออดอ้อนลูลูซ ซึ่งแน่นอนว่า ลูลูซต้องยอมด้วยความใจอ่อน เพราะ ยังไงมารีน่าก็เป็นน้องสาวของเขาอยู่แล้ว
“ก็ได้........” มารีน่ายิ้มอย่างดีใจก่อนจะเข้าไปหอมแก้มพี่ชายของเธอทีหนึ่ง แล้วหันกลับนั่งเล่นกับอาเธอร์อีกครั้ง
เช้าวันต่อมา
“มารีน่า......” เสียงทุ้มๆเข้าไปปลุกมารีน่าที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง
“อือ~”
“มารีน่า ตื่นไปได้แล้วนะ เหมียว” มารีน่าพยายามจะหลับต่อแต่พอได้ยินคำว่า เหมียว เธอถึงกับรีบตื่นขึ้นมาทันที และต้องทำเธออึ่งเมื่อเห็นว่า มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังนอนอยู่ข้างๆเธอ ซึ่งเธอจำได้ว่า เธอให้อาเธอร์มานอนข้างๆเธอเมื่อคืนนี้แล้วผู้ชายตรงหน้านี้เป็นใครกันแต่แล้วเธอก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อสังเกตเห็นหูกับหางแมวของเขา
“ตื่นแล้วเหรอ ยัยคุณหนูขี้เซา” พอพูดจบชายหูแมวคนนั้นก็ยื่นหน้าเข้าไปแล้วใช้เลียที่ริมฝีปากของมารีน่าทีหนึ่ง ทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมาสักพักก่อนจะ.................
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!” ร้องกรี๊ดจนสลบไป
ที่ห้องประชุมสภา
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ลูลูซ” ประธานมิเรย์ถามเนื่องจากทุกคนถูกเรียกมากะทันหันในตอนเช้าของวันนี้
“ก็นี่ไงครับ ประธาน” ลูลูซชี้นิ้วไปทางผู้ชายที่มีหูแมวที่กำลังถูกมัดกับเก้าอี้พร้อมกับทำหน้าไม่สนใจอะไรทั้งนั้น นอกจากเด็กสาวที่ยืนหลบอยู่ข้างๆผู้เป็นพี่อย่างกลัวๆ
“ว้าย~ น่ารักจังเลย หูกับหางแมวนิของจริงรึเปล่าจ๊ะ” เชอร์ลี่เดินเข้าสำรวจรอบตัวผู้ชายหูแมวนั้น
“ว่าแต่ มารีน่าเป็นอะไรไปจ๊ะ เห็นเอาแต่หลบตั้งแต่พวกฉันเข้ามาแล้ว” มิเรย์ถามต่อ
“ก็ง่ายๆครับ ประธาน รู้สึกเจ้าหมอนี่แอบเข้าไปในห้องของมารีน่าในตอนเช้า โชคดีที่มารีน่าตกใจจนร้องกรี๊ดออกมา”
“จริงเหรอจ๊ะ!! ไม่เป็นไรใช่มั้ย” มารีน่าไม่พูดไม่จาเอาแต่หน้าแดงและคอยหลบหลังพี่ชายตลอดเวลา
“เป็นแบบนี้ มาตั้งแต่ฟื้นขึ้นหลังจากร้องกรี๊ดแล้วครับ ประธาน”
“เฮ้! ลูลูซ ฉันก็บอกแล้วไงว่า ฉันอยู่ในห้องกับมารีน่าตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแถมนายยังเป็นคนอนุญาตให้ฉันนอนกับมารีน่าเองนะ”
“นี่นายรู้จักชื่อของฉันไงกัน แล้วอีกอย่างฉันบอกนายตอนไหนว่า จะให้นอนกับน้องสาวฉันไม่ทราบ” ลูลูซโวยวาย
“เออ....คือว่า มีใครเห็นอาเธอร์มั้งครับ ผมหาเท่าไรก็หาไม่เจอ” สึซาคุเดินเข้ามาพร้อมกับของเล่นชิ้นโปรดของอาเธอร์
“ก็ฉันอยู่ตรงนี้ไงเล่า เจ้าบ้า!!”
“หา!!!!” ทุกคนในสภาถึงกับหันไปมองทางต้นเสียง
“ก็ฉันนี่แหละ อาเธอร์” ชายหูแมวยิ้มอย่างมีความสุข
“ว่าไงนะ!!!!!!!!”
ไม่กล้าบอกเธอสักที
ถึงความรู้สึกดีดีที่เก็บไว้
"ฉันชอบเธอ" แอบมีเธอไว้ในใจ
ก็ไม่รู้ มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่เหมือนกัน
ผ่านไป 15 นาที
“อย่างนี้นิเอง สมแล้วที่เป็นไม้กายสิทธิ์ที่สืบทอดกันมาของตระกูลแอชฟอร์ด” มิเรย์แกว่งไม้กายสิทธิ์ไปมา หลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากของอาเธอร์ซึ่งตอนนี้กลายเป็นหนุ่มหล่อ ผมสีน้ำเงิน ตาสีดำ ส่วนหูกับหางก็มีสีเดียวกับสีผม
“เรื่องจริงเหรอฮะ ประธาน” รีวัลถาม
“ไม่ลองก็ไม่รู้สิจ๊ะ งั้นฉันขอให้รีวัลเป็นหมาล่ะกันนะจ๊ะ แล้วก็ขอเชอร์ลี่ให้กลายเป็นแมวด้วย ฮ่า ฮ่า”
“อย่าชี้ไม้มาทางนี้สิค่ะ ประธาน!!”
“พอทีเถอะครับ ประธาน ช่วยมาคิดวิธีจัดการกับเรื่องทีสิครับ”
“จ๊ะๆ เข้าใจแล้วจ๊ะ คุณรองประธาน”
“ว่าแต่อาเธอร์ นายไปทำอะไรกับน้องสาวฉัน” ลูลูซชี้ไปทางมารีน่าที่กำลังนั่งซึมโดยที่มีสึซาคุคอยปลอบอยู่ข้างๆ
“เปล่านิ ฉันก็แค่ทำเหมือนอย่างทุกครั้งเมื่อฉันเจอเธอ นั้นก็คือ การเลียปากเธอเท่านั้นเอง” อาเธอร์พูดออกมาแบบว่าเป็นเรื่องธรรมดา แต่ว่า เล่นทำเอามารีน่าเอาหัวซุกอกของสึซาคุอย่างอับอายแบบสุดๆเลย ส่วนสภานักเรียนคนอื่นๆยืนแข็งไปเรียบร้อย ส่วนลูลูซนั้น.........
“วะ ว่าไงนะ!!!!!” ลูลูซได้รับความเสียหายทางจิตใจ 9999 จุด
“อาเธอร์!! นิ นายทำไมถึงทำแบบนั้นล่ะ” สึซาคุถามขึ้นขณะที่มือยังคอยปลอบมารีน่าต่อไป
“อะไรกัน หึงรึไง มารีน่าไม่ใช่ผู้หญิงของนายสักหน่อย แล้วก็นะคราวก่อนฉันยังเห็นนายเลียครีมที่ติดแก้มมารีน่าด้วยนิ” อาเธอร์ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ใส่สึซาคุอย่างจัง
“สึซาคุ~ นายกล้าเลียแก้มน้องฉันงั้นเหรอห่ะ!!!” ลูลูซเปลี่ยนทิศทางไปหาสึซาคุแล้วเข้าโหมดเซโร่เต็มกำลังอีกครั้ง
“ไม่ใช่นะ ตอนนั้นมันเผลอไปจริงๆนะ ลูลูซ” สึซาคุพยายามอธิบายแล้วถอยห่างจากมารีน่าเพื่อจะทำให้ลูลูซสงบลงสักเล็กน้อย แต่ว่า......ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ
“มันไม่เผลอแล้วล่ะนะแบบนี้ พวกนายทั้งเจ้านายกับสัตว์เลี้ยงพอๆกันเลยนะ” ลูลูซทำหน้ายักษ์เหมือนกับจะกินหัวของสึซาคุ
“พี่ค่ะ.....ยะ หยุดเถอะค่ะ” มารีน่าเดินเข้ามาห้ามลูลูซ
“นายไม่หวงน้องสาวไปหน่อยเหรอ เจ้าคนบ้าน้อง” อาเธอร์ยังพูดกวนประสาทลูลูซต่อ
“ว่าไงนะ!!”
“เปล่านิ ฉันแค่พูดลอยๆเท่านั้นเอง........”
“นี่พวกเธอหยุดกันก่อนดีกว่านะ” มิเรย์ที่ได้สติมาช่วยห้ามอีกคน
“เชอะ!”
“เอาล่ะนะ ตอนนี้เราต้องหาคนมาคอยดูอาเธอร์เอาไว้ งั้นสึซาคุคุงเธอล่ะกันนะจ๊ะ”
“ผมเหรอครับ.....”
“ขอบอกไว้ก่อนนะว่า ฉันจะไม่เอาเจ้าเอ๋อนี่กับเจ้าคนบ้าน้องที่อยู่ตรงนั้นนะ”
“นี่แก~”
“ไม่เอาน่า ลูลูซ แล้วอาเธอร์นายจะเลือกใครล่ะ”
“ฉันขอเป็นมารีน่าล่ะกันนะ” อาเธอร์เดินเข้ามาโอบไหล่ของมารีน่าแล้วหอมแก้มนุ่มๆของเธอไปทีหนึ่ง
“นี้นายแก้มัดเชือกตั้งแค่เมื่อไร แล้วช่วยถอยไปจากน้องสาวฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!” ลูลูซเริ่มหัวเสียอีกครั้งจนรีวัลกับสึซาคุต้องเข้ามาห้าม
“หวงน้องไปได้ สึซาคุยังไม่มีปัญหาเลยว่ามะ ตัวเธอนี้หอมจังนะ มารีน่า” อาเธอร์เปลี่ยนจากโอบไหล่มากอดเอวของมารีน่า เล่นเอาเธอถึงกับหน้าแดงอีกรอบ
“อย่าเข้าใกล้มารีน่าแบบนั้นนะ!!” คราวนี้สึซาคุเป็นซะเอง
“มารีน่าเขาเป็นแฟนนายรึไง ถึงหวงจัง” สึซาคุชักสีหน้าทันที
“ตายแล้ว~ รัก3เศร้าระหว่างเจ้านายกับสัตว์เลี้ยงเนื้อหอมจังเลยนะจ๊ะ มารีน่า” มิเรย์พูดเล่นทำเอามารีน่าอยากจะเอาหน้าไปซุกที่ไหนซะแห่งอีกรอบ
“สถานการณ์แบบนี้ฉันไม่เอาด้วยนะค่ะ ประธาน แล้วก็อาเธอร์เลิกกอดฉันซะทีสิ”
“อะไรกันเมื่อคืน เธอเป็นคนกอดฉันเองน่ะ”
“ก็ตอนนั้น นายเป็นแมวนะไม่ใช่คนแบบตอนนี้ซะหน่อย!!”
“ใจร้ายจังเลย มารีน่า ทั้งทีเธอเพิ่งบอกว่าชอบฉันเมื่อวานเองนะ”
“ปล่อยนะ!! ไอ้แมวบ้า!! ลามก!! เจ้าเล่ห์!! ชอบฉวยโอกาส!!!” มารีน่าดิ้นในอ้อมกอดของอาเธอร์จนหลุดออกมาได้ก็รีบไปหลบข้างหลังพี่ชายเหมือนเดิม
ตอนบ่าย
มารีน่าเดินเล่นรอบๆอาคารเรียนแล้วก็ต้องเซ็งกับสายตาที่พวกผู้ชายบางส่วนมองเธอ ซึ่งเธอแทบอยากจะกลับไปพี่ชายหรือสึซาคุเร็วๆ แล้วก็อยากจะให้วันนี้หมดไปพร้อมกับอาเธอร์ในร่างมนุษย์แบบนี้ด้วย แต่ว่า.......รู้สึกเหมือนกับว่าคนที่เธอไม่อยากจะเจอตอนนี้ดูจะตายยากกว่าที่คิดไว้อีก
“กรี๊ดดดดดดดดด หล่อจังเลย!!!” มารีน่าหันไปมองกลุ่มนักเรียนหญิงที่กำลังรุมล้อมผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเธอรู้จักดี เพราะนั้นก็คือ อาเธอร์นิเอง แต่สายตาเจ้ากรรมของอาเธอร์ดันหันมาเจอเธอพอดี
“มารีน่า!! คิดถึงเธอจังเลย” อาเธอร์วิ่งเข้าไปกอดมารีน่าทันที สร้างความเขินอายต่อหน้าเพื่อนทั้งโรงเรียนให้กับมารีน่าเป็นอย่างมาก
“ปล่อยนะ!! เห็นมั้ยว่า เพื่อนๆเขามองฉันอยู่นะ!!”
“ไม่ปล่อย รึจะให้ฉันเล่าเรื่องตอนเช้าให้เพื่อนเธอฟังล่ะ” อาเธอร์กระซิบข้างๆหู
“เจ้าแมวบ้า ชอบฉวยโอกาส” และดูเหมือนจะมีเสียงระฆังมาช่วยชีวิตของเธอ
“นี้นายกำลังทำอะไรกับน้องสาวฉัน/มารีน่ากันแน่” ลูลูซกับสึซาคุเดินผ่านมาทางนี้พอดี
“โอ๊ะ!! มากันทั้ง2คนเลยแต่ว่านะ ฉันไม่ว่างซะด้วยสิ เพราะงั้นขอตัวมารีน่าไปก่อนน่า~” อาเธอร์กระโดดออกทางหน้าต่างทันทีโดยที่ลากมารีน่ามาด้วย
“นี่แกเอาน้องฉันคืนมานะ!!!!” ลูลูซพยายามคว้าตัวมารีน่าแต่ไม่สำเร็จ ทำให้อาเธอร์หนีรอดไปได้
เฝ้าแอบมองเธอทุกที่
ดูกี่ทีก็น่ารักสม่ำเสมอ
กิริยาอาการบอกว่าเธอ
เรียบร้อยเสมอทุกท่วงท่าและลีลา
ยามเธอยิ้มยิ่งดูยิ่งน่ารัก
ยากจะหักห้ามใจมิให้มันหวั่นไหว
ชีวิตนี้ฉันรักเธอสุดหัวใจ
แต่หน้าอายฉันไม่กล้าบอกรักเธอ
อาเธอร์พามารีน่ามาที่ห้องนอนของเธอซึ่งตอนนี้สภาพรกอย่างไม่มีชิ้นดีจากการเล่นแก้เซ็งของอาเธอร์ตลอดทั้งวัน
“นี้นายทำอะไรกับห้องของฉันเนี่ย ถ้าพี่กับสึซาคุมาเห็นเข้ามันจะแย่นะ” มารีน่ามองห้องที่เคยเป็นระเบียบของเธอที่กลายเป็นอดีตไปแล้ว แต่อาเธอร์ไม่พูดไม่จากลับตรงไปหามารีน่าทันที จนมารีน่าตั้งตัวไม่ทันเลยล้มลงบนเตียงอาเธอร์ขยับตัวเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนตอนนี้......เขากำลังคร่อมตัวเธออยู่
“เธอชอบหมอนั้นขนาดนั้นเลยเหรอ......”
“นะ นายหมายถึงใครกันน่ะ”
“ก็สึซาคุไงล่ะ เธอชอบหมอนั้นขนาดนั้นเลยรึไง”
“ถ้าฉันบอกว่า ใช่จะทำยังไงล่ะ” อาเธอร์เงียบไปสักพักก่อนจะเลิกคร่อมตัวมารีน่าแล้วมานั่งข้างๆเธอแทน
“ทั้งๆที่ฉันอุตส่าห์ได้เป็นมนุษย์แล้วเชียว ทั้งๆที่กะว่า จะบอกความในใจกับเธอซะแล้วสิ แต่ว่า คงจะต้องอกหักกลับไปแล้วสินะ..............”
“อาเธอร์ นี้นาย.........อย่าบอกนะว่า นายชอบฉันน่ะ....”
“ใช่แล้วล่ะ ฉันชอบเธอ ฉันถึงได้ชอบกัดเจ้าสึซาคุบ่อยๆ ไม่ใช่เพราะ ไม่เชื่องอย่างเดียวนะ แต่ว่ามันรู้สึกหึงเวลาที่เธออยู่กับเจ้านั้น”
“อาเธอร์..........”
“ช่างเถอะ แต่ว่ายังดีแล้วล่ะนะที่ได้บอกความรู้สึกกับเธอน่ะ มารีน่า” อาเธอร์จูบเปลือกตาของมารีน่าเบาๆ ตัวมารีน่าค้างเล็กน้อยเพราะ เธออ่านนิตยสารความหมายของการจูบนิดหน่อย จูบที่เปลือกตาหมายถึง ฉันกำลังหลงใหลเธอแล้วที่อาเธอร์ชอบมาเลียปากเธอทุกครั้งก็หมายถึงว่า อาเธอร์ต้องการจะบอกรักมารีน่า
“ฉะ ฉัน.....” มารีน่าลุกจากเตียงแล้วเดินถอยหลังไปจนไปสะดุดกับถังน้ำที่อาเธอร์เอามาตั้งเมื่อไรไม่รู้
โครม!!!
“ว้าย!! เปียกหมดเลยสิ แถมเสื้อผ้าทั้งหมดเพิ่งจะเอาไปซักด้วยสิ”
“แล้วทำไมเธอต้องเอาไปซักทั้งหมดด้วยล่ะ.....”
“ก็นายดันไปค้นเสื้อผ้าฉันทั้งหมด แถมเหยียบไปแบบไม่สนใจอะไรด้วย ฉันเลยต้องเอาไปซักหมดเลยไปเล่า!!!!”
“ครับๆ ขอโทษทีครับ” อาเธอร์ถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เขากำลังใส่อยู่ให้มารีน่า เธอหน้าแดงทันทีเหมือนเห็นอาเธอร์ตอนเปลือยท่อนบนซึ่งดูดีพอๆกับสึซาคุเลยทีเดียว
“นะ นายจะทำอะไรน่ะ” มารีน่าถามเมื่อเห็นอาเธอร์ยื่นเสื้อให้เธอแล้วนั่งลงบนเตียง
“ถอดชุดนั้นออกแล้วใส่เสื้อของฉันไปก่อนเถอะ เดี๋ยวก็ได้เป็นหวัดกันพอดี”
“จะบ้ารึไงยะ!!! นายเป็นผู้ชายนะ จะให้มาเห็นฉันในสภาพแบบนั้นได้ไงกัน”
“ไปเถอะน่า ไม่งั้นฉันจะเป็นคนถอดเสื้อให้คอยดูงานนี้เธอไม่เหลืออะไรแน่”
“อะ ไอ้แมวบ้า!!! โรคจิต!! ทะลึ่ง!!!” มารีน่าสะบัดหน้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที อาเธอร์ถึงกลับขำในท่าทีของเธอ “ไหนบอกว่า ไม่กล้าไงแล้วเข้าไปเปลี่ยนชุดทำไม” เขาคิด สักพักมารีน่าก็ออกมาโดยที่ใส่เสื้อเชิ้ตของอาเธอร์แค่ตัวเดียวแต่โชคดีที่เธอจำไว้มีกางเกงขาสั้นอีกตัวในห้องน้ำ
“สวยใช่ย่อยนะ เธอ หึ หึ” อาเธอร์ตบที่เตียงเบาๆเหมือนจะบอกให้เธอมานั่งข้างๆ
“เงียบนะ ซวยชะมัดยากเลย” อาเธอร์ไม่พูดไม่จาดึงมือมารีน่าจนเธอล้มทับอาเธอร์โดยไม่ได้ตั้งใจ
“นี้เธอคิดจะยั่วฉันรึไงกัน”
“วะ ว่าไงนะ!!! นายนั้นแหละที่เป็นคนดึงฉันมาเองนะ!”
“.......พอเถอะ ฉันง่วงนอนแล้ว” อาเธอร์กอดเอวมารีน่าก่อนจะพลิกตัวหันไปนอนตะแคงข้างแทน
“อะไรของนายน่ะ”
“เงียบเถอะน่า ฉันง่วงนอน.....อยากจะให้เธอมานอนข้างๆฉันก็พอแล้ว”
“.....................................................”
“ฉันชอบเธอนะ.....และจะชอบตลอดไปถึงแม้ว่า ฉันจะเป็นแมวก็ตาม...”
“.....ขอบใจนะ....” หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เข้าสู่ห้วงนิทราทันที
เช้าต่อมา
“หาว~” มารีน่าเดินมาจากห้องนอนอย่างงัวเงียแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
“ว่าไง มารีน่า ตื่นสายจังนะวันนี้ แล้วนั้นเสื้อของใครน่ะ” ลูลูซถามขึ้น
“ไม่รู้สิค่ะ พอหนูตื่นขึ้นมาก็อยู่ในชุดนี้แล้ว ว่าแต่พี่ค่ะกางเกงของยีนส์สึซาคุทำไมมาอยู่ในห้องหนูได้ล่ะค่ะ........” มารีน่ายื่นกางเกงยีนส์ขายาวให้ลูลูซซึ่งกางเกงตัวนั้นเป็นตัวเดียวกันกับที่อาเธอร์ใส่
“แล้วไปอยู่ในนั้นได้ยังไงกันล่ะ......”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่เมื่อคืนหนูฝันประหลาดมากเลยนะค่ะว่า เจ้าอาเธอร์กลายเป็นคนแล้วมาบอกชอบหนูด้วยล่ะ”
“บ้าแล้วนะเธอ อ่าน นวนิยายมากเกินไปรึเปล่า มารีน่า........”
“แหะ แหะ คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะมั้งค่ะ”
“ช่างเถอะ รีบไปแต่งตัวแล้วมาทานอาหารเช้าเถอะ”
“ค่ะ พี่” มารีน่าเดินเข้าไปในห้องอีกครั้งโดยที่เธอไม่รู้เลยว่า มีสายตาหนึ่งแอบจ้องมองเธออยู่ข้างนอกหน้าต่าง
ดีแล้วล่ะ........ที่เธอจำไม่ได้........แบบนั้นฉันคงจะ....อยู่ใกล้ๆเธออีก........ไม่นานแน่นะ เมี้ยว
แอบ คิดถึงเธออยู่ใกล้ใกล้
แอบ ห่วงใยเธอเสมอ
แอบ รักเธออยู่นะเธอ
แต่ไม่รู้เธอคิดยังไง
อาเธอร์ตอนเป็นคน ก็ประมาณนี้ล่ะมั้งนะ -_-
รูปนี้ไม่มีอะไรมากแค่ แมวน้องลูลู่
รู้ๆ กันอยู่ ว่า หวงน้องสาวทั้ง2คนเลย
ความคิดเห็น