คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : No.4 : คาเฟ่เลิฟ ❤
No.4 ; คาเฟ่เลิฟ ❤
“ ยินดีต้อนรับครับผม ” เสียงใสๆเริ่มพูดขึ้นเมื่อลูกค้าเจ้าประจำนั่งลงบนเก้าอี้ที่มีพนักผิงอย่างดี
“ จ้ะ เอาเหมือนเดิมนะหนู ” ผู้หญิงท่าทางมีอายุหันมายิ้มให้ชายหนุ่มรูปร่างไม่สูงมากอย่างจริงใจ
“ ได้เลยครับ รอสักครู่นะครับ ” ชายหนุ่มคนเดิมยิ้มตอบกลับแล้วจัดการเขียนในบิลสั่งอาหารอย่างที่ทำเป็นประจำ
“ เอ๊ะ เดี๋ยวหนู... ที่นี่ขายเค้กด้วยใช่มั้ย? ” แบมแบมหยุดการเขียนบิลแล้วเงยหน้าขึ้นมามองลูกค้าทันที
“ ใช่ครับ คุณลูกค้าจะรับเค้กรสชาติไหนดีครับ ” แบมแบมตอบกลับอย่างไม่ติดขัด
“ อืม.... ขอเป็นเค้กช็อคโกแลตแล้วกันนะ ชิ้นเดียวก็พอแล้วจ้ะ ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับแล้วเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์บาร์และเสียบบิลจดอาหารที่ตั้งไว้หน้าเคาน์เตอร์อย่างคล่องแคล่วพร้อมกับเดินตรงไปยังครัวของทางคาเฟ่
แบมแบมเดินไปยังตู้เก็บแก้วน้ำแล้วหยิบเหยือกน้ำจากในตู้เย็น
ทำไมรู้สึกมันเหนื่อยแปลกๆ =__=
สงสัยเพราะวันนี้อาจารย์ไมเคิลสอนการออกเสียงภาษาอังกฤษอย่างโอเว่อร์และให้ทุกคนออกเสียงตาม แล้วห้ามพูดแบบสำเนียงคนไทยด้วยนะครับ ต้องมีแบบสำเนียงกระแดะนิดนึง ทุกคนรู้มั้ย?! ผมนี่กระดกลิ้นแทบตายยังไม่ค่อยเหมือนเลยแต่ไหง(?) ไอ้ยองแจแม่งโคตรเก่งอะ สำเนียงชัดมากกกกกกกก จนอาจารย์ไมเคิลให้ออกมาทำให้เพื่อนดูด้วย มันภูมิใจมากจนพูดสำเนียงภาษาอังกฤษใส่ผมไม่หยุด ตอนเดินมาหน้ามหา’ลัย
พูดถึงภาษาอังกฤษแล้ว...ก็นึกถึงพี่ปิกาจูแหะ
ให้คำใบ้ผมมาว่าอักษรภาษาอังกฤษตัวที่ 11 ซึ่งก็คือ ‘K’ มันคืออะไรวะ
มันโค้ดลับอะไรรึเปล่าเนี่ย แบมคิดไม่ออกอะ -_-
ผมเก็บเหยือกน้ำแล้วเอาแก้วไปวางให้พี่แจ็คสันพร้อมกับฝากล้าง อิ__อิ น้องคนดีมั้ยละพี่แจ็ค
“ พี่แจ็คสันชอบพวกแนวสืบสวนมั้ยฮะ ”
“ ไม่อะชอบพวกแนวเซ็กซี่มากกว่า ” แบมผิดเองครับที่คิดถามพี่ตั้งแต่แรก -___-!
ผมเก็บแก้วแล้วเดินมาทิ้งขยะในครัว โดยพยายามไม่สนใจคนในครัวคนนึงให้มากที่สุด
ผมเขินอะ!
ก็คือผมนอนหลับในรถพี่มาร์คตอนเช้าวันนี้แล้วเหมือนจะโดนพี่มาร์คหอมแก้มด้วยยยยยย ฮืออออ T__T
ผมว่าผมไม่ได้ฝันไปนะ ผมรู้สึกจริงๆ! จะให้ผมไปถามว่า พี่มาร์คหอมแก้มผมเหรอ ผมก็ไม่กล้าอยู่ดีอะ ก็เลยไม่คุยกับพี่เขาเลยตั้งแต่ลงรถ พี่เขาพาไปเลี้ยงร้านสเต็กผมก็นั่งกินโดยไม่คุยกับพี่มาร์คสักคำ T^T ผมเขิน...... แล้วดูท่าว่าพี่มาร์คโกรธผมด้วยแหละ พี่เขาชวนผมคุยตลอดผมได้แต่พยักหน้ารับอย่างเดียวเลย
ให้ตายยยยยยเถอะ! จะทำยังไงเล่าก็คนมันเขินอะ!
ผมเลือกเดินออกไปจากครัวเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าแต่ยังไม่ทันจะเปิดประตู
“ แบม ” ยังไม่ทันขาดคำผมก็ได้ยินเสียงจากผู้ชายที่ผมไม่อยากจะได้ยินที่สุด!
.... ผมพยายามจะอ้าปากขานตอบแต่ทำไม... มันไม่ขยับวะเนี่ยยยยยย
เขินอะไรนักหนาเนี่ยยยยยยยแบมมม T_T
“ แบมแบมเป็นอะไร ” พี่มาร์คเรียกอีกครั้ง
อย่าโกรธแบมเลยนะพี่มาร์ค แบมพูดไม่ออกอะ ปากแบมมันไม่ขยับเลย! แต่รู้สึกทำไมหน้ามันร้อนผ่าวๆ
ดีให้ตายเถอะ ปากไม่ขยับแต่หน้านี่แดงได้ ดีครับดี
“ ทำไมไม่พูดกับพี่ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ...ไม่สิ ตั้งแต่ลงจากรถ ”
ผมได้ยินเสียงเท้ากระทบพื้นค่อยๆอย่างสม่ำเสมอเดินมาจากทางข้างหลัง
“ เตี้ยเป็นอะไรรึเปล่า ” แล้วผมก็สัมผัสได้ถึงแรงจับที่ไหล่ ทำให้ผมสะดุ้งอย่างจังแล้วเปิดประตูไปยังหน้าร้านทันที!
เกือบไปแล้ว..... โอ๊ย หายใจไม่ทันอะ
“ แบมเป็นอะไรเนี่ย ” พี่เจบีที่กำลังคิดเงินอยู่หน้าเคาน์เตอร์ถามขึ้นเมื่อผมเดินมาหยุดพักข้างหน้าเคาน์เตอร์
“ เปล่าพี่ แบมแค่หายใจไม่ทัน ”
เฮือกกกก...เหมือนตัวเองเจอผีเลยอะ … แต่ก็ไม่เคยเจอผีเลยนะ
พี่มาร์คเหมือนผีเลยวะ! ทำให้แบมตกใจได้ขนาดนี้
ผมหายใจเข้าเฮือกใหญ่แล้วรับออเดอร์ที่คิดเงินเสร็จแล้วจากพี่เจบี
“ ใจเย็นๆ อีก 10 นาทีร้านก็ปิดแล้ว ” ผมพยักหน้ารับแล้วเดินไปยังโต๊ะที่มีลูกค้านั่งอยู่
“ ทั้งหมด 250 บาทครับ ” ผมบอกพลางยื่นใบเสร็จทั้งหมดให้
“ อ่ะนี่ครับ ไม่ต้องทอนนะครับ ...เดี๋ยวผมขอนามบัตรของทางร้านด้วยได้มั้ยครับ? ” ลูกค้าถามอย่างสุภาพแล้วยื่นเงินสด 300 ให้แบมแบม
“ ได้เลยครับ ” ผมจึงรีบเดินไปหาพี่เจบีพร้อมส่งเงินให้แล้วหยิบนามบัตรหน้าเคาน์เตอร์ไปให้ “ ขอบคุณมากนะครับ ”
คราวนี้มาเครียดกันต่อครับ...
ตอนกลับบ้านจะเอายังไงดีละ ผมต้องกลับกับพี่มาร์คแล้วจะกล้าคุยกับพี่เขามั้ยเนี่ยยยยย
ผมเอามืออีกข้างทึ้งหัวตัวเองแล้วอีกมือก็เช็ดโต๊ะไปด้วย
“ เป็นไรแบมน้องรัก ” จูเนียร์ตะโกนถามขึ้นเมื่อเห็นแบมแบมที่เขาเห็นว่าเป็นน้องตลอดมากำลังประทุษร้ายตัวเองอย่างแรง
“ มะ...ไม่ๆพี่... ครับพี่ แบมสบายดี ” ผมตอบอะไรไปวะเนี่ยยยยย ถ้าเป็นผมถามแล้วคนตอบ ตอบมาแบบนี้ ผมยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่อะ T^T
“ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ! ” พี่เนียร์เดินเข้ามาแล้วจ้องตาผมอย่างจับผิด อย่าโหดร้ายมากนักได้มั้ยง่า
“ ไม่มีอะไรจริงๆ ” พี่เขาไม่เชื่อแน่ๆๆ เอาไงดี จะให้บอกเรื่องพี่มาร์คก็ไม่เอาหรอก .... คิดเรื่องอื่นๆๆๆ คิดๆๆ
“ จะบอกพี่มั้ยยยยย ” พี่เนียร์บอกพลางจับหน้าผมเพื่อให้อยู่นิ่งแล้วเอาหน้าตัวเองมาจ่ออยู่ใกล้ๆตาผม
“ ก็ได้! ”
“ ดีมากไอ้น้อง ว่ามา ” พี่จูเนียร์ค่อยๆปล่อยมือแล้วพูดเสียงเบาแทบจะกระซิบ
เอาเรื่องนี้ละกัน!
“ มีคนให้ของขวัญแบมมา …” ยังพูดไม่ทันจบประโยคพี่ที่อยู่ตรงหน้าก็โพล่งขึ้นมาทันที
“ จริงดิแบม! ใครๆๆ ”
“ แบมไม่รู้จักอะแล้วทีนี้เขา... ”
“ เขาให้อะไรมาๆๆ ” กำลังจะเล่าไงครับ -_- ขัดตอนทำไมแว๊
“ เขาให้ตุ๊กตาผมแล้วก็ให้โพลารอยด์มา แต่ผะผม..”
“ อ๊ายยยยยยฟินอะ ๆ ” ทำไมพี่คนนี้มันชอบขัดตอนจังเนี่ย เดี๋ยวจับฆ่าปาดคอเลยหนิ
“ ข้างหลังโพลารอยด์เขียนว่าตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวที่ 11 ก็คือ K ” ผมเว้นวรรคหยุดหายใจแล้วหันไปเหลือบทางขวาก็เห็นพี่มาร์คที่เดินออกมาจากครัว
“ ตัวอักษรภาษาอังกฤษงั้นเหรอ K ? คืออะไรอะ ”
อะไรดลใจให้ผมหยิบยกเรื่องนี้มาพูดละเนี่ยยยย และคือถ้าผมรู้จะมาถามพี่รึไงพี่จูเนียร์!
“ มาร์คมานี่หน่อยสิ ” พี่จูเนียร์! จะเรียกมาทำไมมมมมมมมมมเนี่ย ไม่น่าบอกเลย พี่จูเนียร์รู้โลกรู้! แบมลืมข้อนี้ไปได้ยังงายยยยยย
“ มีไร ” พี่มาร์คเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมกับพี่จูเนียร์ ผมเห็นแค่รองเท้าพี่เขานะตอนนี้เพราะผมเอาแต่ก้มมองพื้นตลอดเลยงะ ไม่กล้ามองหน้า กลัวแก้มจะแดงคั่นน้ำปั่นอีก
อ๊ากกกกกกกกกกกก!
“ คืองี้มีคนเอาของขวัญมาให้แบม ”
“ แล้วเกี่ยวไรกับกู ” พี่มาร์คสวนกลับทันควันจนทำให้ผมสะดุ้งแล้วเงยหน้าขึ้นมามองหน้าพี่มาร์คที่กำลังทำหน้าตาเฉย
“ ไม่ๆคือในของขวัญนั้นมันมีคำใบ้มาให้เว้ย กูเห็นมึงชอบดูหนังสืบสวนจะถามเฉยๆ ”
“ กูแค่ชอบดูไม่ใช่ว่าจะไปแก้อะไรได้สักหน่อย ” พี่มาร์คบอกปัดแล้วกำลังจะเดินหนีไป
“ ตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวที่ 11 คือ K มันแปลว่าอะไรวะมึง ” พี่จูเนียร์หันตัวกลับไปถามพี่มาร์คที่เดินออกไป
“ K ? ก็ K ดิวะคิดไรมาก ”
ผมกำลังเดินตามพี่มาร์คอย่างเงียบๆที่กำลังเดินนำอยู่ข้างหน้าในลานจอดรถของห้าง
21.50 น.
เวลานี้คงจะหารถยากแล้วอะ จะให้กลับรถเมล์ก็คงได้ตบยุงแทนการโบกรถเมล์ขึ้น ผมจึงตัดสินใจเดินตามพี่มาร์คที่ไม่พูดเรียกผมกลับบ้านเหมือนทุกๆวัน
ง่า T___T แบมเศร้าจัง พี่มาร์คเคืองแบมแล้ว
“ อ่ะ...เอ่อพี่ มะ..มาร์ค ”
“ ฟังเพลงดีกว่า เอาเป็นเพลง A เพลงของ GOT7 ละกัน ” เสียงพี่มาร์คแทรกขึ้นมาทำเอาแบมคนนี้ถึงกับหันหน้าไปมองอย่างเหวอๆ
กำลังโกรธแบมใช่มั้ย กำลังเลี่ยงคุยกับแบมอยู่ใช่มั้ยเนี่ยยยยยย
สู้! ลองชวนคุยอีกครั้งแล้วกัน!
“ น้องชายพี่เป็นไงมั่งอะ ” ผมหันไปถามพี่มาร์คด้วยเรื่องที่แบบสิ้นคิดจริงๆ ผมเคยเจอน้องพี่เขาครั้งนึง น่ารักดีนะ ดูเหมือนจะอายุใกล้เคียงกับผมมั้งถ้าจำไม่ผิด
“ เอทา อานึนเด เว ชากู ซุมกยอ นีกา นัลโซอาฮานึนเก อีมี เน ออลกูเล ซือยออิซซอ ”
แบมไม่คุยด้วยแล่ว! ร้องเพลงขัดขึ้นมาทำไม!
ไม่อยากคุยกับแบมมากสินะ.......
แบมไม่คุยกับพี่มาร์คแล้ว เชอะ!
แบมกอดอกแล้วหันไปมองวิวข้างนอกรถทันที
เอี๊ยด!
เสียงล้อบดขยี้กับพื้นถนนทำให้รู้ถึงการเบรกอย่างกะทันหันของคนขับ
มาร์คเบรกอย่างกะทันหันเมื่อเห็นแมวกำลังวิ่งผ่านหน้ารถ มาร์คตกใจเมื่อดูเหมือนว่าการเบรกจะหยุดไม่ทันทำให้แมวข้างหน้าตายแต่ สิ่งที่ทำให้มาร์คตกใจยิ่งกว่าคือการที่เขาหันไปมองด้านข้างแล้วเห็นแบมกำลังพุ่งไปยังคอนโซลหน้ารถ
ผมหลับตาปี๋ทันทีเมื่อรู้ตัวว่าผมควบคุมร่างของตัวเองไม่อยู่แล้วเพราะการเบรกกะทันหันทำให้ผมต้องพุ่งตัวไปยังคอนโซลหน้ารถของพี่มาร์ค
แบมจะถึงจุดจบแล้วเหรอ...... แบมจะต้องตายแล้วเหรอ.....
แบมยังไม่ได้โทรหาป๊ากับม๊าเลย..
แบมยังไม่ได้พาม๊าไปมัลดีฟเลยด้วย..
แบมยังไม่ได้รับปริญญาให้ป๊ากับม๊าภูมิใจเลยนะ..
แบมยังไม่ได้ขอโทษพี่มาร์คที่ไม่ยอมพูดด้วยเลยนะ!
ขอโทษนะป๊าม๊า รักป๊ากับม๊าแล้วก็ รักพี่มาร์คมากนะ......
เอี๊ยดดดดดดด!
ผม..ไม่เจ็บเลย... แบมไม่เจ็บเลยพี่มาร์ค....
หรือเพราะผมอาจจะตายไปแล้ว เลยไม่รู้สึกเจ็บอะไร
แล้วพี่มาร์คล่ะ! พี่มาร์คเป็นอะไรรึเปล่า?!
“ แบมไม่เป็นไรนะ ” เสียงพี่มาร์คดังขึ้นทำให้ผมค่อยๆรู้สึกตัวแล้วลืมตาขึ้นมา
เฮ้ย! แบมยังไม่ตายครับทุกคน!!
ผมลืมตาโพล่งขึ้นมาแล้วมองตรงอกตัวเองก็เห็นแขนของพี่มาร์คที่กันผมไว้ ทำให้ผมไม่พุ่งตัวไปยังคอนโซลหน้ารถ
“ แบมไม่เป็นไรอะไรๆๆ พี่มาร์คบาดเจ็บมั้ย ” ผมจับแขนพี่มาร์คแล้วหันไปมองเจ้าตัวที่กำลังส่งยิ้มมาให้
เวลาแบบนี้ยังจะมายิ้มอีกเหรอ!
“ ยิ้มอะไรเล่า พี่มาร์คเจ็บตรงไหนมั้ย ” ผมลุกลี้ลุกลนจับหน้าพี่มาร์คพลิกไปพลิกมาแล้วสำรวจทั่วตัวพี่เขา
“ แบมยอมคุยกับพี่แล้วไง ”
อ๊ากกกกกกกกกก
ตอบแบบนี้ฆ่าแบมทีเถอะ!
เวลาแบบนี้ยังจะมาเล่นอีกนะ เดี๋ยวแบมเขินจนไม่คุยด้วยแล้วพี่มาร์คจะโกรธแบมอีกนะรู้มั้ย T___T
“พี่มาร์คเจ็บตรงไหนรึเปล่า ” แบมแบมรีบพูดแล้วเขย่าแขนของมาร์คอย่างรีบร้อนด้วยท่าทางเหมือนเด็ก
อีกฝ่ายที่โดนขยั้นขยอถามก็เพียงแต่ส่ายหน้าแล้วยิ้มกลับไปให้เท่านั้น
TALK; อ๊ายยยยยยยยยยยเขินแป๊ป
คือเรื่องนี้พล็อตเรื่องและสาระไม่มีนะทุกคน อย่าหวัง55555555 ตอนหน้าฟินกว่าตอนนี้แน่รับรองเลย! เหมือนแบมจะได้ดูแลคนป่วยด้วยอะอ๊าย >____< จุ้บจุ้บ รักทุกเม้นรักทุกคน
#ฟิคคาเฟ่มบ << เวลาสครีมเรื่องนี้นะจ้ะ :D
ความคิดเห็น