คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Neighbor เพื่อนบ้าน : ยกที่ 1 (100%)
Neighbor เพื่อนบ้าน : ยกที่ 1
ผมวางแก้วไวน์อย่างจำใจเมื่อรับโทรศัพท์ของคุณแม่ว่าให้เดินเข้าไปหาท่านเดี๋ยวนี้ถ้าเดาไม่ผิดคงจะแนะนำผมให้รู้จักบรรดาไฮโซเพื่อนของคุณแม่เหมือนเดิมสินะ
“ เดี๋ยวมานะมึง ”
“ ตลอดอะมีเวลาให้เพื่อนฝูงมั่งดิวะ ” ผมปรายมองยูคยอมอย่างไม่สบอารมณ์ แม่งจะกวนตีนทุกเสี้ยววินาทีเลยใช่มั้ยแล้วผมเป็นเพื่อนกับมันได้ไงวะตอบที
“ เอาตีนกูไปแดกก่อนมั้ยล่ะ”
“ ตีนเล็กกูแดกไม่อิ่มหรอก ” ยูคยอมทำหน้าเยาะเย้ยแล้วมองอีกฝ่ายที่กำลังจ้องมาที่เขาอย่างเหนื่อยใจ
“ กวนประสาทวะยูค เดี๋ยวกูจะกลับมาพร้อมกับตีนช้างให้มึงแดก ”
“ เร็วๆนะจ้ะ น้องยูคคนนี้รอแดกอยู่ ”
โอเคครับผมยอมเลย เรื่องปากแกว่งหาตีนนี่มึงได้ที่ 1 ไปเลย!
ผมมองหาคุณพ่อกับคุณแม่อยู่นานก็เห็นว่ากำลังยืนคุยอยู่แถวๆหน้าน้ำแข็งสลักชื่อบริษัทผม ก็ไม่เข้าใจนะว่าจะสั่งสลักน้ำแข็งเพื่ออะไร แอร์เย็นนะในนี้น่ะ ว่าแต่คุยกับใครอยู่...ทำไมผมถึงไม่รู้จัก ทุกคนในงานผมรู้จักชื่อหมดนะเพราะคุณพ่อเชิญแต่คนสนิท และพนักงานบริษัทมาทั้งนั้น
“ คุณแม่ครับมีอะไรเหรอ ”ร่างบางที่สวมสูทสีดำเดินไปยืนข้างๆแม่แล้วพูดเบาๆ
“ แบมแบมลูก นี่คุณลุงต้วนนะเพื่อนสนิทของพ่อเอง ” คุณพ่อที่ยืนอยู่อีกฝั่งข้างคุณแม่ทักขึ้น
“ สวัสดีครับผมแบมแบมนะครับ ยินดีที่ได้รู้จะ..” ร่างบางพูดแนะนำตัวพร้อมกับยื่นมือไปเช็คแฮนด์กับชายวัยกลางคนด้านหน้าแต่ยังไม่พูดทันจบดี เมื่อเขาทอดสายตาไปเห็นผู้ชายที่กำลังยืนข้างคุณลุงต้วน
“ แบมแบมเหรอ หนูโตไวมากเลยนะลูก ลุงจำแทบไม่ได้แน่ะ หน้าตาน่ารักอีกต่างหาก” คุณลุงต้วนคลายมือออกพร้อมกับพูดอย่างติดตลกจนทำให้คุณพ่อกับคุณแม่ผมหัวเราะไปด้วย แหม่คุณลุงก็น่ารักอะไรกัน ผมได้ชินจนชินแล้ว ฮ่าๆ
“ ฮ่าๆ ” ผมหัวเราะกลับไปแต่ก็ต้อง ยิ้มแหย่ๆเมื่อเห็นอีกคนกำลังจ้องหน้าผมอยู่ ไงจะต่อยก็บอกดิมองหน้าไมวะ ถ้าจะต่อยพี่ พี่จะได้เดินไปหลบหลังพ่อ
“ แบมแบมนี่พี่มาร์คนะ รู้จักกันไว้เพราะเดี๋ยวก็ต้องเจอกันบ่อย ”
“ บ่อย? บ่อยงั้นเหรอคุณแม่ ทำไมถึงบ่อยละครับ” ผมโพล่งออกไปเสียงดังแล้วมองหน้าคุณแม่อย่างไม่เข้าใจ
“ อย่าเสียมารยาทสิ.. เรียกพี่มาร์คสิลูก เขาแก่กว่าแบมนะ ” แม่พูดด้วยเสียงลอดไรฟันแล้วเปลี่ยนเป็นพูดเสียงปกติพร้อมกับมองหน้าคุณชายของตระกูลต้วนอย่างไม่ค่อยเชื่อว่าจะเป็นลูกชายของคุณลุงต้วน
นี่ผมต้องเรียกไอ้โรคจิตว่าพี่จริงๆเหรอเนี่ย โหววววขอโทษทีนะไม่ได้มีพี่ชายหน้าตาแบบนี้ไม่เรียกพี่ได้ไหม
“ เอ่อ..ผมแบมแบมนะ ” ร่างบางแนะนำชื่อตัวเองเพื่อพยายามเลี่ยงเพื่อจะไม่พูดคำว่าพี่กับอีกฝ่าย
“ สวัสดีครับพี่ชื่อมาร์คนะ ” มาร์คพูดจบก็ยักคิ้วให้แบมหนึ่งที
ผมเบะปากมองอีกฝ่ายที่กำลังยิ้มหวานพริ้มใจมาให้ แหม่ทำคะแนนสุดๆเลยนะ จะจีบแล้วเข้าทางผู้ใหญ่เนี่ยมุกเก่าไปละจ๊ะ
“ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ” คงไม่มีใครรู้นอกจากไอ้โรคจิตตรงหน้าว่าตอนนี้ผมยิ้มแหยะมากแค่ไหน ทำใจไม่ได้! ไม่ยอม! บอกแล้วไงแบมคนนี้ไม่ให้ผ่านตั้งแต่เดินชนแล้ว
“ พี่มาร์คนะครับ ”
“ ครับ ”
“ พี่มาร์คครับ ”
“ ครับ ผมรู้แล้วครับ ” แม่ง! จะย้ำเพื่อติดอ่างอ๋อ
“ พี่มาร์คครับ ”
“ ครับรู้แล้วครับ ” ผมพูดกัดฟันแล้วมองคนข้างหน้าด้วยสายตาว่ามึงต้องการอะไร!จะเอาอะไรก็พูดดิวะอย่ามางอแง
“ พี่มาร์คเขาย้ำเพื่อให้ลูกลองเรียกเขาว่าพี่มาร์คไง ” ผมปรายตามองคุณพ่อที่พูดขึ้นเล็กน้อยแล้วมองไปที่ไอ้บ้านี่
“ ใช่ครับเรื่องแบบนี้น้องแบมน่าจะเข้าใจได้ง่ายและไวกว่านี้นะครับ ”
อย่า! อย่ามาส่งรอยยิ้มกวนส้นตีนให้กูนะ ด่ากูว่าโง่ยังไม่เจ็บเท่า ยิ้มกวนตีนแล้วทำหน้าหล่อๆใส่พี่แบมแบบนี้
“ อ๋อเหรอครับ ” ร่างบางตอบกลับอย่างลอยหน้าลอตาพยายามทำหน้ากวนตีนแบบสุดๆ
“ พี่มาร์ค ลองเรียกสิครับ ”
“ ลองเรียกสิหนูแบม ” คุณลุงต้วนพูดขึ้นทำให้ผมต้องจำใจพูดอย่างที่สุดในปีนี้
“ อืม...พี่มาร์ค ”
“ เก่งมากครับ เด็กน้อย” มาร์คส่งยิ้มให้แบมแบมอย่างเหนือกว่าแล้วเอื้อมมือมาลูบหัวแบมแบมพร้อมกับพูดคำชม
เห็นผมเป็นเด็กที่พึ่งหัดพูดไงวะ -_-มาลงมาลูบหัวเห็นผมเป็นคิตตี้หรอครับ คุณมาร์คต้วน //เอิ่มไรท์ว่าหมามั้ยจ๊ะน้องแบมหล่อเฟี้ยวฮ่าๆ
1 อาทิตย์ผ่านไป
ผมส่องกระจกอีกครั้งเพื่อเช็ดความหล่อที่มันกระจายวิ้งๆเต็มห้องนอน ขนาดผมยังกลัวสะดุดความหล่อตัวเองเลยนะเนี่ยแล้วคนอื่นจะกลัวขนาดไหนงานนี้มารค์วง GOT7 ชิดซ้ายเมื่อเจอผมอ่ะบอกเลย
‘ บรื้นนนน บรื้นนนนนน ’
“ บ้าเอ๊ย!” เสียงบ้านี่อีกแล้ว!!
-______- ตั้งแต่ไอ้บ้านข้างๆที่สร้างอลังการสะใหญ่โตทำให้ผมต้องทนรำคาญเสียงปลูกสร้างไปเกือบ 5 เดือนเต็ม! แถมเมื่ออาทิตย์ก่อนดูเหมือนเจ้าของบ้านจะเข้ามาอยู่แล้วด้วย ตอนแรกก็คิดว่าจะไม่มีเสียงอะไรรบกวนอีก แต่กลับได้ยินเสียงเร่งรถจากบ้านนั่นอยู่
เพลียใจจนทะลุไปยังไส้ติ่ง! ถ้าเกิดผมไส้ติ่งแตกจะไปขอเงินรักษาเลยจริงๆ จะมาทดสอบรถอะไรตั้งแต่เช้าขนาดนี้
ร่างบางเลิกส่องกระจกแล้วเดินลงไปด้านล่างอย่างหงุดหงิด
ขอเถอะสักวันผมต้องเห็นหน้าคนที่มันรบกวนอวัยวะที่ชื่อว่าหูของผมมาเป็นเวลานานขนาดนี้
“ คุณแม่แบมไปก่อนนะ ”
“ โอโมะ!! ลูกหล่อระเบิดมากเลยวันนี้ตั้งแต่สาวใหญ่ยันสาวเด็กต้องเหลียวมองแน่ๆ” ร่างบางบอกอย่างเร่งรีบแต่หญิงวัยกลางคนรีบวิ่งเข้าไปปิดทางไม่ให้ลูกชายเดินหนีพร้อมกับจับที่ใบหน้าแล้วพูดด้วยสายตาปลาบปลื้ม
“ คุณแม่ครับแบมรีบนะ ” ร่างบางจับมือของแม่เขาออกแล้วเดินเอี้ยวออกไปแต่แม่ของเขาก็รีบวิ่งตามไปกั้นข้างหน้าอีกครั้ง
“ แบมลูกหายใจเข้าลึกๆนะ ทำตามที่คุณแม่สอน ยูด้อนฟอร์ก็อตอิท ไรท์? ”
“ แบมจำได้ครับ ”
“ งั้นบอกแม่มา ถ้าไม่บอกแม่ต้องเป็นกังวลไปทั้งวันแน่ๆ ” ผมถอนหายใจแล้วมองคุณแม่ที่กำลังทำท่าจะเป็นลมอยู่ตรงหน้า
“ เชิดหน้ามองตรงเดินเลี้ยวไปมาหน้าขรึมเข้าไว้แล้วโปรยเสน่ห์ทางสายตา เค้? แบมไปก่อนนะ ”
“ โซกู้ด!! ตั้งใจเรียนนะลูก ” คุณนายของภูวกุลตะโกนไล่หลังมองลูกชายที่กำลังเดินไปทางลานจอดรถอย่างยินดีปรีดาที่ได้เห็นลูกชายอีกคนของเขาเข้ามหาลัยอย่างเต็มตัวสักที
ผมค่อยๆขับออกไปจากซอยโดยอีกมือนึงก็กดโทรศัพท์หายองแจ
“เฮ้ยยยยยย”
‘ เอี๊ยดดดดด ’ ผมเบรกตัวโกร่งเมื่ออยู่ดีๆรถพอร์ชสีดำคันหน้าหยุดกะทันหันจึงทำให้ BMW Z4 สีแดงของผมจูบตูดรถพอร์ชสีดำอย่างไมได้ตั้งใจ
‘ ปัง!! ’
บ้าไรวะ!
ผมกดวางสายแล้วโยนโทรศัพท์ไปไว้เบาะด้านหลังอย่างอารมณ์เสีย
“ มาชนวันที่กูต้องไปรับน้องเนี่ยนะ ” ร่างบางพูดอย่างหัวเสียแล้วเปิดประตูเดินลงจากรถไปดูสภาพรถตัวเอง
ดีนะไม่ได้เป็นอะไรมากแค่เฉี่ยว
“ มึงมาชนกูทำไมเนี่ย ” ผมสติขาดผึ่งเมื่อหันไปมองต้นเสียงก็เจอกับไอ้โรคจิต ได้ไงวะ!เจอแถวบ้านได้ไงวะ เฮ้ยยยยๆ แม่งผีหลอกแต่เช้าเลยหรอว่ะต้องไปซื้อน้ำแดงไหว้กุมารสะหน่อยแล้วกู
“ พี่นั้นแหละเบรกกะทันหัน จ่ายค่าเสียหายมาเดี๋ยวนี้ ”ผมกัดฟันพูดเพื่อเรียกอีกฝ่ายว่าพี่เห็นแก่หน้าคุณพ่อกับคุณแม่หรอกนะไม่งั้นจะตะโกนว่าไอ้โรคจิตไปนานละ
“ อะไรนะ คนผิดคือกูงั้นเหรอ เดี๋ยวนะๆๆ ” ร่างบางพูดพร้อมกับกอดอกมองคนตรงหน้าที่ใส่ชุดนักศึกษาเหมือนกัน
“ เออพี่เบรคกระทันหันเองน่ะ”
“ … ” ผมว่ามันแปลกๆนะ อะไรจะบังเอิญมารถเฉี่ยวกันในซอยบ้านผม...นี่เป็นสตอล์กเกอร์ใช่มั้ย!!
เดินมาชนผม...เข้าทางผู้ใหญ่...สร้างเรื่องบังเอิญให้เจอกันอีกครั้ง
หนังน้ำเน่าชัดๆๆแม่งช่อง 7 ยังอ่านอ่ะแล้วไหนวะ อยากเจอผู้กำกับจริงๆ เรื่องนี้พี่แบมต้องเป็นพระเอกนะครับ!!
“ เงียบทำไมมึงจะจ่ายมั้ยค่าเสียหาย ”
“ พี่จงใจเบรกใช่ป่ะ จงใจให้ผมชนใช่ป่ะ นี่ตามผมมาหรือไง” ร่างบางมองมาร์คด้วยสายตาจับผิดโดยที่อีกฝ่ายกลับมองอย่างไม่เข้าใจ
“ อะไรนะกูจะตามมึงได้ไง บ้านกูอยู่ซอยนี้ ”
ไอ้โรคจิตนี่มันแต่งเรื่องเก่งจริงๆนับถือเลย บอกจีบก็บอกจีบดิวะ ถ้ามาบอกตรงๆค่อยให้อยู่ในคิวหน่อย เอ่อ คนจีบเยอะอ่ะครับเรื่องธรรมดาของคนหน้าตาดีเลยต้องแจกบัตรคิว
“ ไหนบ้านพี่ ซอยนี้มีบ้านแค่ห้าหลัง ”
สี่หลังนี่ผมรู้จักทุกบ้านเพราะเป็นคนในวงการธุรกิจคุณพ่อยกเว้นบ้านที่พึ่งสร้างใหม่อะนะ
“ บ้านข้างมึงอะละ ”
“ อ๋อออ เฮ้ย! ” งั้นแสดงว่ามันใช่มั้ยที่ชอบมาเบริ์นรถในบ้าน มันใช่มั้ยที่ชอบทำให้หูผมสั่นสะเทือน
“ เอาเบอร์มึงมาแล้วค่อยคุยเรื่องค่าเสียหายทีหลัง ”
“ ทำไมผมต้องให้ด้วย ” ร่างสูงกรอกตาไปมาอย่างรำคาญเมื่อคนตรงหน้าทำท่าตกใจ
“ กูรีบไงกูจะไปเรียนแล้วนี่มึงก็ต้องไปเรียนเหมือนกัน ค่อยมาคุยเรื่องค่าเสียหายทีหลัง ” เออวะมันพูดมีเหตุผลแต่ที่ทำแบบนี้เพราะอยากได้เบอร์ผมปะวะ อย่ามาจีบแบบฮาร์ดคอได้ป่ะ แต่เสียใจว่ะ พี่แบมคนนี้ชอบผู้หญิง ขาว สวย หมวย เอ็กซ์ ยูโน้ววววว
“ ถ้าไม่ติดว่าผมรีบนะ...เฮอะ ” ผมคลำหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงอยู่นานก็ไม่เจอ เออลืมไปโยนไว้เบาะข้างคนขับนี่หว่า
“ งั้นเอานี่ไป ” ผมรับโทรศัพท์จากคนตรงหน้าอย่างไม่ค่อยไว้ใจแล้วกดเบอร์โทรศัพท์ตัวเอง
“ กูไม่ได้คิดจะจีบมึงแน่ๆ ไม่ต้องกลัว ”
“ ป๊าว กูก็ไม่ได้คิด ” ผมเบะปากทันทีที่ได้ยินไอ้บ้านี่พูดแล้วยื่นโทรศัพท์คืนให้ ทำไมคุณพ่อต้องไปสนิทกับคุณลุงต้วนที่มีลูกชายเป็นไอ้นี้ด้วยวะ!
ผมเดินกลับไปที่รถโดยไม่บอกลาแล้วขับเอี้ยวไปอีกทางขับออกไปก่อนโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายกำลังตะโกนอะไรสักอย่างตอนที่ผมอยู่ในรถ
เป็นบ้าปะวะ -_-
“ อากาศ!! ” ร่างบางปิดประตูรถแล้วสูดอากาศเข้าให้เต็มปอดเพื่อคลายความอึดอัดเมื่อครู่ที่เขามัวแต่มองกระจกรถว่าโรคจิตจะขับตามมารึเปล่า ขับรถมาถึงมหาลัยก็รีบลงจากรถแล้วยืนเอ๋ออยู่ เพราะไม่รู้ว่าจะต้องเดินไปทางไหน มหาลัยนี้แม่งก็กว้างเกินไปละ
เมื่อยืนทำหน้าเหมือนคนไม่เต็มได้สักพัก ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกดังเบาๆมาจากข้างหลังแล้วหายใจใส่เต็มคอ
“ แบมแบม ”
ร่างบางรีบหันขวับไปมองด้วยความตกใจแล้วใช้มือบางไถลเข้ากับใบหน้าอีกฝ่ายอย่างเต็มมือ
“ กูไม่เล่นห่ายูค ”
“ แบม! มึงตบกูทำมายยยยยย ” ยูคยอมเอามือทาบที่ใบหน้าด้วยสีหน้าเจ็บปวดแล้วจ้องหน้าคนตรงหน้าด้วยความแค้นพร้อมกับเบะปากด้วยความดัดจริต
“ กูคิดมาตลอดทางเลยนะเว้ยยูคกูจะทำยังไงดีวะ ” ผมไม่สนใจมันว่ามันจะเจ็บแค่ไหน แล้วผลักมันให้เดินนำทางไป
“ มึงคิดจะตบหน้ากูมาตลอดทางเลยเหรอ! ไอ้เพื่อนสารเลววววว ”
“ ใช่มั้ง ไอ้ควาย! ”
“ ยองแจอยู่ไหนฮือออมาช่วยด้วยมีคนคิดทำมิดีมิร้ายเรา ” ผมมองไอ้ร่างหมีข้างๆที่กำลังทำตัวเมื่อกำลังจะถูกลวนลาม
“ กูไปทำกับหมายังดีกว่า ”
“ เฮ้ย! มึงเอากับหมาแล้วเหรอวะไอ้แบม ” ถ้าผมฆ่าคนในมหาลัยไม่ผิดใช่มั้ยครับ =_=
“ เออท่าเด็ดเลยละ ประสาท!”
“ ฮ่าๆๆเดี๋ยวกูจะไปบอกยองแจ แล้วมึงคิดอะไรมาตลอดทางในรถ ”
“ ไม่มีไรละ ”
“ เอ้า ”
“ แล้วเราต้องเดินไปทางไหนต่อวะมึง ” ผมมองซ้ายขวาอย่างงงวยเมื่อไม่รู้ว่าเดินมาอยู่ตรงไหนแล้ว นี่ผมอยู่ส่วนไหนของมหาลัยวะ
“ ยองแจมารับพวกกูด้วย!! ” ผมขำลั่นเมื่อหันกลับไปมองเพื่อนก็เห็นมันกำลังคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้ากระวนกระวายใจเอ้าไอ้ยูคแม่งก็ไม่รู้ทางนิหว่า โอ้ยยยไว้ใจอะไรมันได้บ้างว่ะเนี่ยทำไมมีเพื่อนทั้งทีต้องมีเพื่อนโง่ๆด้วยครับผมจะเพลียใจ
เออดี ไม่รู้อยู่ส่วนไหนของมหาลัย!
ยกที่ 1 ; Mark Win!
“ ใช่ครับเรื่องแบบนี้น้องแบมน่าจะเข้าใจได้ง่ายและไวกว่านี้นะครับ ”
ชนะยกที่ 1 ไปแล้วแถมยังได้เบอร์น้องไปอีกด้วยนะนายมาร์คต้วน ทำไมร้ายจังเลยอ่ะ ทำไมๆๆ คิคิ
Next Chapter ;
“ไอ้แบมมึงได้พี่รหัสเป็นใครวะ “
“กูโคตรโชคร้ายเลยว่ะ มึงทำไมกูต้องได้พี่มันด้วยวะ”
“น้องรหัสมึงใครว่ะไอ้มาร์ค”
“พวกมึงอย่ารู้เลย ปากจัดชิบหาย”
ความคิดเห็น