คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : No.2 คาเฟ่เลิฟ ❤
No.2 คาเฟ่เลิฟ :3
“ มึงเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ไมไม่บอกกูว๊า ” ยองแจยังคงพยายามตื๊อผมตลอดทั้งวันว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้น คือ -_- ถามกู? กูยังไม่รู้เลยค้าบ
“ กูก็ไม่รู้ ” ผมบอกแล้วรีบเดินไปยังหน้ามหา’ลัยเพราะ MRT อยู่หน้ามหา’ลัยเลยครับ สะดวกสบายอย่างนี้นี่แหละ
“ เอ้า ไม่รู้ได้ไงวะ แล้วตกลงกล่องของขวัญในนี้มีไรอะ ” มันพูดแล้วส่งสายตามายังกล่องของขวัญสีฟ้าที่ผมกำลังกอดอยู่
“ กูก็ไม่รู้อีกอะละ ”
“ รู้ไรมั่งมึงอะ ”
“ ขอโทษครับที่กูไม่รู้อะไรเลย ถุย!” ผมประชดมันด้วยการทำท่าจะถ่มน้ำลายใส่หน้ามัน
“ หยาบคายจังคะพี่แบม ไม่เอานะไม่เอา ” มันพูดพร้อมกับทำท่ารังเกียจใส่ผม =_= ดีงาม!
“ แหลมากคะ แล้ววันนี้มึงไปไหน ” ผมถามเมื่อเห็นว่าอีกไม่ไกลก็จะถึง MRT แล้ว
“ กูหรอ....ก็คงจะไปบ้านป้าอะ แล้วมึงละ ”
“ กูไปทำงานเหมือนเดิมแหละ ไปละ บาย ” ผมบอกลาแล้วตรงไปยัง MRT ส่วนยองแจมันต้องข้ามสะพานลอยแล้วไปขึ้นรถเมล์ฝั่งตรงข้ามครับ
ผมกับยองแจดูเหมือนจะสนิทกันมากสินะดูจากคำพูดคำจาและท่าทาง แต่เปล่าเลยครับ -_- เพิ่งรู้จักกันตอนรับน้อง ตอนแรกผมไม่มีเพื่อนเลยด้วย แถมสายตาแต่ละคนที่ส่งมามันทำให้ผมไม่กล้าเข้าไปทักใครเลยอะ T_T
‘แบมหรอ... ฉันเห็นป้ายชื่อเขาเขียนแบบนั้นนะ น่ารักดีอะ’ เสียงจากรัศมีด้านข้างผมครับ ผมควรจะเขินใช่มั้ยเนี่ย แต่ผู้ชายที่ไหนจะชอบให้ผู้หญิงชมว่าน่ารักละครับ? ไม่มีหรอกนะ ทำไมไม่ชมผมว่าหล่อบ้างเล่า!
‘ แบมแบม ชื่อเหมือนผู้หญิงเลยอะ แถมหน้ายังน่ากินอีกต่างหาก ’ คุณครับ -____- โปรดกระซิบเบาๆก็ได้แค่นี้ผมก็แทบจะทำตัวไม่ถูกแล้วนะ อะไรเนี่ย ชื่อผู้หญิงยังพอรับได้ แต่น่ากินหรอ? แบมอยากจะร้อง ฮืออออออ
‘ มึงไอ้หัวทอง ’ เสียงจากที่ไหน? หรืออาจไม่ได้เรียกผมก็ได้ แต่ตอนนี้หัวผมก็ทองอยู่นะ
‘ เอ๊ะ! ทำไมเรียกแล้วไม่หันวะ ’ ...... เขาคุยกับใครวะ?
‘ นี่ๆ ชื่อไร ’ แรงสะกิดจากด้านหลังทำให้ผมต้องหันหน้าไปก็พบกับ ไอ้หนุ่มหน้าตี๋? -___-
‘ คุยกับผมเหรอ? ’
‘ มึงหัวดำสินะ ’ ไอ้หน้าตี๋ตอบผมพร้อมกับกลอกสายตารำคาญใส่ เดี๋ยวนะๆๆ สนิทกันถึงขนาดคุยกูมึงเลยเหรอวะ?
‘ อ๋อ ผมแบมแบม ’
‘ กูยองแจ เค้? แล้วก็เลิกแทนตัวเองว่าผมเหอะ อย่าสุภาพนักกูไม่เก็ตวะ ’
ทั้งหมดคือเรื่องตอนรับน้องครับ พอกลับไปคิดแล้วก็ตลกตัวเองจริงๆ ฮาฮ่า ตอนนี้เลิกลั่กมากทำอะไรก็ไม่ถูก ถึงแม้มันจะหยาบคายแต่มันก็ถือว่าจริงใจคนนึงเลยมั่ง แต่เท่าที่รู้จักกับมันมาก็ 1 สัปดาห์ (?) เอาเถอะ ผมจะคิดว่ามันจริงใจละกันเพราะมันเหมือนจะเพื่อนสนิทที่สุดของผมในมหา’ลัยละ
“ แบมมาละครับ ” ผมเปิดประตูด้านหลังร้านคาเฟ่แล้วตรงไปยังห้องเก็บของเพื่อเข้าไปเก็บกระเป๋าและกล่องของขวัญที่ผมยังไม่ได้แกะ ก็เหมือนจะเป็นตุ๊กตาเลยเพราะมันไม่หนักมาก
“ ช้าไปสามนาทีนะ ” เสียงอันเฉียบคมดังมาจากข้างนอกห้องเก็บของ แหม่ -____- ทำเป็นเถรตรงอะไรขนาดนี้ละจ้ะคุณผู้จัดการพี่มาร์ค วันนี้อารมณ์เสียมาจากไหนละทุกที่นี่แทบจะกระโดดใส่ผมเลยนะ
“ ครับๆ แบมผิดไปแล้วววววว ” ผมเดินออกมาแล้วแลบลิ้นใส่พี่มาร์คที่ตอนนี้กำลังบีบวิปครีมบนหน้าเค้กอยู่ในครัว
“ มาสายอีกนะ…ระวังเจอดี! ” พี่มาร์คบอกแล้วทำตาเขียวใส่ผม
“ เฮ้ยๆๆๆ เละแล้ว ” ผมชี้ไปบนเค้กแล้วแอคติ้งอย่างโอเว่อร์
“ เฮ้ยๆๆ มั่ววะแบม ” พี่มาร์ควางวีปครีมลงแล้วจ้องผมอย่างกะจะกินเลือด
T^T อย่าทำแบบนั้นแบมกลัววววววมากเล้ย
“ แบร่ ไปเสริ์ฟก่อนละพี่ ” ผมบอกแล้วหยิบเอี๊ยมที่แขวนไว้ภายในครัว
เอ๊ะ? ทำไมมันผูกไม่ได้วะเนี่ย ทุกทีก็ผูกได้ เดี๋ยวๆ ตั้งสติก่อน ผมค่อยๆเอามือไปด้านหลังแล้วจัดการผูกเชือก อ๋า! จะได้แล้ว
“ ผูกเป็นป่ะ เดี๋ยวจับไถนาซะเลย ” ผมสะดุ้งแล้วปล่อยเชือกทันที เมื่ออยู่ๆพี่มาร์คก็จับมือผมพร้อมกับเสียงที่เหมือนจะใกล้มากจากด้านหลัง
“ มา เดี๋ยวผูกให้ ” พี่มาร์คเอื้อมมือมาข้างหน้าแล้วควานหาเชือก เฮือก! แบบนี้ก็เท่ากับจะกอดแบมอยู่แล้วนะพี่มาร์ค!
หืม? เชือกมันอยู่ข้างๆนะพี่ แล้วเอื้อมมือมาข้างหน้าทำไม?
“ เชือกมันอยู่นี่ต่างหากละ ” ผมหยิบปลายเชือกแล้วหันหลังเพื่อที่จะไปบอกพี่มาร์คแต่ไหง(?) ตอนนี้เหมือนโลกหยุดเวลาเลยวะ...
ผมกับพี่มาร์คหน้าห่างกันแค่คืบ แถมผมหันหลังไปแล้วมือที่มาร์คยังอยู่ที่เดิม ก็เหมือนกับว่า... พี่มาร์คกำลังกอดผมอยู่เต็มๆ!! โอ๊ยยยยย ขอที่อยู่ให้แบมที หน้าคงจะแดงพร้อมคั่นน้ำแครอทได้แล้ววววววว
“ อะ...อ้าวเหรอ ” พี่มาร์คเลิ่กลั่กแปลกๆแถมยังไม่ยอมมองหน้าผมด้วย ผมไม่ได้คิดไปคนเดียวใช่ปะ? ว่าพี่เขาก็เขินแบบผมอะ
อ๊ากกกกกกกกกกกก แบมขอพ่นไฟ!
“ อื้อ ” ผมบอกแล้วยื่นเชือกให้พี่มาร์คแล้วค่อยๆหมุนตัวไปข้างหน้า พี่มาร์คค่อยๆผูกเชือกให้ผมจากด้านหลัง ... ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่รินรดบริเวณต้นคออย่างสม่ำเสมอ
จะเป็นบ้าแล้วนะ! รีบผูกให้เสร็จสักทีสิ
“ เสร็จแล้ว ” พี่มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ แล้วเดินไปบีบวิปครีมตกแต่งหน้าเค้กต่อ
“ ขอบคุณฮะ ” ผมบอกแล้วเดินไปด้านหน้าของร้าน
ผมขอแนะนำร้านคาเฟ่ที่ผมมาทำงานพิเศษก่อนนะ ชื่อร้านว่า ‘คาเฟ่เลิฟ ♡ ’ ตั้งอยู่ภายในห้าง G เลยครับ ร้านนี้ถือว่าไม่ใหญ่มากนะ ตกแต่งภายในสไตล์โทนขาวฟ้าน่ารักๆและโดยรอบจะมีชั้นวางตุ๊กตาหมีคอยตกแต่งเพิ่มความน่าสดใสของร้านนี้มากยิ่งขึ้น และมีโต๊ะอยู่ประมาณ 10 ตัวเองครับ ในร้านคาเฟ่เลิฟจะขายพวกน้ำปั่น ขนมหวาน รวมไปถึงขนมเค้กแบบเล็กๆไม่กี่ปอนด์ เหมาะกับการกินเล่นสุดๆ แถมรสชาติขนมเค้กผมการันตีเลยว่าอร่อยมาก! เพราะมีเชฟฝีมือดีแถมยังหน้าตาดีอีก (อุ้บ! แบมเผลอ อย่าเอาไปบอกพี่มาร์คนะ)
ในร้านมีพนักงานเพียง 5 คนเท่านั้นครับ มีผมซึ่งเป็นพนักงานทำทุกอย่างงงงงงง ยกเว้นทำขนมหวานกับขนมเค้กเนี่ยทำไม่เป็นอะ พี่มาร์คเคยสอนแล้วแต่ก็ล่มไม่เป็นท่า เพราะว่าผมดันซุ่มซ่ามทำผงฟูใส่เสื้อพี่เขา แถมวันนั้นพี่มาร์คยังไม่ยอมใส่เอี๊ยมอีกให้ตาย! พี่เขายังยืนยันจะสอนผมต่อแต่ว่าใส่เพียงเสื้อกล้ามสีขาวเผยให้เห็น........ ( แบมไม่ได้หื่นนะทุกคน ) นั่นละครับคือสาเหตุที่ผมทำไม่ได้อีกต่อไป
มีผมเป็นพนักงานละคนนึงแล้วก็มีพี่มาร์ค พี่เจบี พี่เนียร์ พี่แจ็คสัน แต่ละคนท่าจะไม่เต็มทั้งนั้นเลยครับ -___- พี่เจบีกับพี่เนียร์ส่วนมากจะช่วยกันทำน้ำปั่น กาแฟ คิดเงิน รับออเดอร์อะไรประมาณนี้ ส่วนผมคอยเสริ์ฟและเก็บจานแล้วยกไปให้พี่แจ็คสันหลังร้านครับ พี่แจ็คสันดูเหมือนจะสบายอยู่คนเดียวใช่มั้ยครับที่แค่ล้างจาน แต่ผมยอมเหนื่อยคอยเสริ์ฟเก็บแก้วเก็บจานอยู่คนเดียวดีกว่าเพราะมาช่วยผมทีไร สร้างงานให้ผมมากกว่าเดิมอีกอะ T_T ทำน้ำหกบ้าง ยังพอรับได้ แต่ทำจานแตกนี่ ผมขี้เกียจช่วยเก็บครับ แล้วพอเสริ์ฟทีไรก็จานแตกตลอด ทุกคนเลยลงความเห็นให้ไปล้างจานครับ ขนาดล้างจานยังคงทำจานแตกเลยนะ -____- แต่ก็ยังดีกว่าแตกภายในคาเฟ่กลัวลูกค้าโดนบาดละยุ่งเลย ส่วนพี่มาร์คก็คอยทำเค้ก ทำขนมอยู่คนเดียวเลยครับ ถ้าลูกค้าไม่มีผมก็แอบไปช่วยกินบ้าง เอ๊ะไม่ใช่นะ ช่วยชิมต่างหาก >_<
ร้านคาเฟ่เลิฟเป็นของใครน่ะเหรอ? พี่ๆทั้ง4คนนั่นแหละครับหุ้นกัน เปิดร้านนี้ ท่าทางไม่น่าจะใช่คนทำอะไรแบบนี้เลยอะ ดูจากสไตล์ตกแต่งร้านนี้แบบ.......... เอิ่ม..... เข้าใจตรงกันนะครับ อิ_____อิ
“ แบมมาช่วยพี่หน่อย ” พี่เจบีตะโกนเรียกเมื่อเห็นกำลังเก็บแก้วกับจานบนโต๊ะที่ลูกค้าเพิ่งเดินออกไป
“ แป๊ปฮะ เดี๋ยวแบมไป ” ผมหยิบแก้วกับจานใส่ในถาดใบใหญ่ที่จุของได้หลายอย่างแล้วยกไปให้ในครัวที่มีพี่แจ็คสันคอยอยู่ ...รึเปล่านะ(?)
“ กินข้าวยังตัวเอง ” เสียงแป่นแหล้นดังขึ้นเมื่อผมผลักประตูมาในครัว พี่แจ็คสันกำลังเฟสไทม์อยู่กับ...เอ๋? ผมมองไม่ค่อยชัดอะ
( กินแล้วจ้ะ แล้วกินยังงะ )เสียงผู้หญิงดังมาจากในโทรศัพท์
“ โห ทำไมไม่รอกินพร้อมเค้าล่ะ งอนแล่ว! ”
( ดีกันนะๆๆๆ ) แหม่ -_______- หวานอะไรขนาดนี้ อายคนอื่นบ้างเถอะพี่!
“ หวานจนมดจะท่วมโลกแล้วครับ ล้างจานสะ! ” ผมแกล้งแหย่แล้วรีบเดินออกไป
“ ไอ้แบม! บังอาจนัก ” ผมแกล้งยักไหล่ทำไม่สนใจแล้วจะเดินออกไปหาที่เจบี แต่ดันเห็นสายตาคู่นึงที่อยู่ในครัวหันมองมาทำให้แบมต้องหยุดหันไปมอง
“ มองไรพี่ ” ผมยักคิ้วใส่พี่มาร์คอย่างยียวน
“ มองคนบ้า ”
“ แต่ก็มองทุกวันเลยนะ ” ผมเดินออกไปโดยไม่รอฟังคำตอบกวนประสาท
“ บ้าแต่ก็รัก ” พี่มาร์คพูดออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่าไอ้แสบเดินออกจากครัวไปแล้ว
“ เฮ้ยๆ อะไรรักๆวะไอ้มาร์ค มารักน้องแนนซี่ของกูไม่ได้นะเว้ย! ” แจ็คสันบอกแล้วรีบกดวางเฟสไทม์ทันที
“ ห่าไรมึงวะ -____- ”
ผมรีบวิ่งไปหาพี่เจบีสุดชิคคนโปรดของผมทันที เพราะรสนิยมพี่เขาดีมากๆ แถมยังหล่อด้วยนะ แต่ดูเหมือนจะไม่โสดแล้วน่ะสิ แบมเศร้า
“ ว่าไงฮะพี่บี ”
“ เอาป้ายนี่ไปติดหน้าร้านหน่อย ” ผมรับมาแล้วมองตัวหนังสือบนป้ายกระดานดำเล็กๆ
‘ รับสมัครพนักงานเสริ์ฟ 1 คน ’
“ พี่เจบีครับ เราจะรับคนเสริ์ฟหรอ ” ผมหันไปถามพี่เจบีที่ตอนนี้กำลังตักน้ำแข็งอยู่
“ ใช่น่ะสิแบม พวกเราสงสารแบมเลยจะจ้างอีกคนอะ ” พี่เนียร์ตอบแล้วปั่นน้ำผลไม้ปั่นไปด้วย
“ โหย ไม่ต้องหรอกพี่อะ ” ผมซึ้งใจเลยอะ T^T ทุกคนรู้แล้วสินะ ว่าผมเหนื่อย! รอมาเนิ่นนานนนนนนน
“ เถอะน่า ไปติดป้ายสะ ”
“ ครับๆ ” ผมตอบรับอย่างลวกๆแล้วเดินไปติดป้ายหน้าร้าน
21.00 น.
ปิดสักทีนะ! เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวมากเลยยยยยยยยยย ผมวางถาดใบสุดท้ายลงให้พี่แจ็คสันแล้วเดินไปหาพี่มาร์ค
“ พี่มีไรกินมั้ย หิววะ ” ผมบอกแล้วบิดเอวอย่างเหนื่อยล้า
“ กินเค้กนี่ดิ ” พี่มาร์คหยิบเค้กจากโต๊ะจากเคาน์เตอร์อีกฝั่งแล้ววางไว้ตรงโต๊ะตัวกลางครัว
“ ได้เหรอครับ ขอบคุณนะ ” ผมเดินไปหยิบช้อนส้อมตรงที่เก็บ พร้อมกินแล้วครับ! เค้กเอ๊ย!มาอยู่ในท้องแบมสะดีดี อิอิ
แต่แล้ว.....ผมก็อึ้งไปเลยครับ เมื่อเค้กรสช็อคโกแลตตรงหน้าตกแต่งด้วยคำว่า
‘แฮปปี้เบริ์ดเดย์ไอ้แสบ’
ผมอึ้งเป็นรอบที่สองของวันเลยครับ.......
แล้วพวกพี่ทุกๆคนก็เดินมาพร้อมกับเอาเค้กป้ายหน้าผม
“ เฮ้ยๆๆ พอเลยพี่แจ็คสัน มองไม่เห็นแล้วโว้ย ” พี่แจ็คสันมันเอาเค้กป้ายตาผมครับ ไอ้พี่บ้า!
“ อะนี่ ของขวัญ ” พี่เจบียื่นกล่องของขวัญเล็กๆที่ห่อด้วยสีชมพูหวานแหวน
“ ขอบคุณครับ ” ผมยื่นมือไปรับแล้วกอดพี่เจบีอย่างแน่น
“ พอเลยเจบี มากอดเค้ามั่งสิแบมจ๋า ” พี่เนียร์ผลักพี่เจบีออกไปแล้วกอดผมแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว อ้อก! ผมเห็นนะว่าพี่เนียร์ส่งสายตาอาฆาตใส่พี่เจบี
อะไรกันนนนน อย่าทะเลาะกันนนนนนนนน
“ พี่เนียร์ไหนของขวัญแบมละ ” พี่เนียร์เดินออกไปจากห้องครัวแล้วหยิบของขวัญขนาดไม่ใหญ่มากมาให้
“ ว๊าวววว ขอบคุณนะพี่ รักจุ้บ ”
“ น่ารักจังเลยยยยยย ” พี่เนียร์บีบแก้มผมจนแทบจะแตกแล้วเนี่ย เอ๊ะ! ดูเหมือนพี่มาร์คจะไม่ค่อยยิ้มแย้มเท่าไหร่เลยอะ
“ พี่มาร์คมีของขวัญมั้ย ” ผมบอกแล้วทำตาเคืองใส่
“ ไม่มี ” ผมทำตาเขียวใส่ทันที! เมื่อได้ยินเสียงตอบ
“ เชอะ! ไม่น่ารักเลย ” ผมแกล้งสะบัดหน้าใส่แล้วไปกอดพี่แจ็คสันที่กำลังกางแขนให้ผม “ รักพี่แจ็คสันดีกว่า ”
...........
‘ก็ให้ไปแล้วหนิ…….. ’
TALK: ตอนนี้เป็นไงอะ ถูกใจกันมั้ยยยยยยยยย T______T บอกแล้วฟิคเรื่องนี้ใสๆ ไม่ดราม่านะเคิ้บบบบ ;3
ความคิดเห็น