คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : No.1 คาเฟ่เลิฟ ❤
08.15 น.
ผมรีบวิ่งลงจากรถเมล์ที่ยังไม่เทียบป้ายดี แล้ววิ่งลงบันไดในสถานีรถไฟใต้ดินอย่างรวดเร็ว ตอนแรกผมก็กะจะวิ่งลงบันไดเลื่อนสะหน่อย แต่คนเยอะมากกกกกก วันนี้วันจันทร์! วันทำงาน วันเรียนของนักเรียน นักศึกษา แถมเวลาแบบนี้คือเวลาที่เหมือนทุกคนรีเซ็ทไว้ในหัวว่าต้องแปดโมงเช้า O_o
อ๊ากกกกกก !
แบมขอพ่นไฟ! วิ่งลงบันไดมาก็ใช่ว่าจะไม่เหนื่อยนะ เหนื่อยการทรงตัวมากกว่าครับ
“ เฮ้ย! ” ผมเผลอโพล่งออกมาทันทีเมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาบ่งบอกว่าตอนนี้ 08.19 น.
ไม่ทันการละ!
ผมวิ่งแซงไปหน้าสุดของแถวที่กำลังตรวจหาวัตถุอันตรายทีละคน ( ผมไม่เข้าใจจริงๆครับว่าจะตรวจทำไมเพราะในเมื่อมันก็ติ๊ดๆหมดแหละ)
“ ขอโทษครับๆ ขอโทษครับ อ๊ะๆ ป้าครับ ขอโทษครับ ” ผมบอกขอโทษตลอดทางแล้วควานหาบัตรในกระเป๋าเสื้อ พอดีกับที่วิ่งถึงจุดต้องหยอดเหรียญเพื่อเข้าไปขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดิน แต่ผมมีบัตรครับเพราะต้องไปๆมาๆด้วยMRTบ่อยๆ (รถไฟฟ้าใต้ดินอีกชื่อคือรถไฟฟ้ามหานครหรือ MRT นะครับ )
ในที่สุด! ผมก็เข้ามายังรถไฟฟ้าสักทีครับ เฮ้อ...ทำเอาแบมคนนี้ถึงกับเหงื่อตกจริงๆเล้ย ผมไปยืนพิงประตูอีกฝั่งที่ยังไม่มีจองที่ แล้วตรวจดูสภาพเสื้อผ้าของตัวเอง
หืออออออออ.... เสื้อก็ยังไม่ได้รีด แถมสูทก็ดูเก่าๆทั้งๆที่เพิ่งจะซื้อมา กางเกงก็ไม่ได้รีด ดีแค่ไหนแล้วที่ซัก ผมมองสภาพอับสูของตัวเองอย่างปวดใจ
ไลน์!
ใครไลน์มาเนี่ย เพื่อนรักผมแน่เลย!
YOUNGJAE : อยู่ไหนแล้วมึง
BAMBAM1A : อยู่บนMRTละครับบบบคุณเพื่อนนนนน
YOUNGJAE : เร็วๆเลยมึง เขาจะบูมกันละ
BAMBAM1A : บูมไรกันวะ
YOUNGJAE : กูก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้เขาเรียกปี 1 มารวมที่หอประชุม
อือหือออออออ! ผมมองไปยังป้ายสถานี เหลืออีกตั้งสามสถานีกว่าจะถึงมหาลัย ผมจะต้องเด็ดตั้งแต่วันเข้าคลาสครั้งแรกเลยหรอเนี่ย รู้สึกเพลียกับตัวเองแป๊ป -_-
BAMBAM1A : เคๆ เจอกันมึง
ตอนนี้สถานีคนเริ่มจะแออัดแล้วครับ ทำไมสถานีนี้คนมาขึ้นกันเยอะจังวะ! จะว่าไปนักศึกษาก็เยอะเหมือนกันแหะ ดูจากท่าทางเหมือนจะไม่มีปีหนึ่งแบบผมเลยแหะ =_=
“ แฮกๆ แฮกๆ ”
ผมวิ่งมายังหน้าหอประชุมแล้วคลายเนคไทออก แต่ยังไม่ได้ถอดสูทสีเทาที่เป็นต้นเหตุร้อนอย่างแท้จริง “ แม่ง! อึดอัด เหนื่อย ร้อน! ” ผมสบถแล้วเดินเข้าไปยังข้างในที่ดูเหมือนไม่มีใครอยู่เลย(?) เอ๊ะ? สาขาผมมันต้องเสียงดังไม่ใช่อ๋อวะ? เพราะมีทั้ง ผู้หญิง ผู้ชาย ตุ๊ด แต๋ว เกย์ ทอม ดี้ มากมายสารพัดเพศรวมอยู่ในสาขาผมครับ สาขาการท่องเที่ยวนั่นเอง
แต่แบบ มันเงียบเกินไปละ หายไปไหนกันหมด?
............ไม่มีใครเลย!............
หรือว่าเขาจะบูมกันเสร็จแล้วและให้แยกย้ายกันไปขึ้นคลาสหมด?
ผมหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาเพื่อนผมทันที ไม่นานครับไอ้เพื่อนที่ผมเพิ่งจะรู้จักกับมันวันรับน้องก็รับสายอย่างรวดเร็ว
“ มึงไอ้แจอยู่ไหน ”
( ..... )
“ ตอบดิวะ บูมกันเสร็จแล้วไง้? ”
(…. )
“ โอเคเชี่ยยยยแจจจ จะไม่ตอบกูใช่มั้ย? ”
( ….. )
ติ๊ด!
ไอ้เชี่ยยยยยยยยยย! ตัดสายกูทำไมค้าบบบบบบเพื่อนเลววววววว
แล้วตอนนี้หายไปไหนกันหมดวะ ขึ้นตึกแล้วรึไงวะ? ผมเลยหันหลังกลับไปยังประตูหอประชุม
กึก!
ทำไมมันล็อค!?
กึก! ๆๆๆ
เฮ้ย! แม่งทำไมมันล็อควะ
“ มีใครอยู่มั้ยครับ! มีใครอยู่ข้างนอกมั้ยครับ! ” ผมตะโกนแล้วตบประตูอย่างแรง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับหรืออะไรมาเลย
ฟึ่บ!
O_O!! ไฟดับ! เมื่อกี้ยังติดอยู่เลย แสดงว่าแม่งต้องมีใครอยู่ในนี้แน่ๆ
“ ใคร! ” ผมตะโกนสุดเสียง ไม่มีเสียงตอบกลับมาแต่ได้ยินเสียงเท้ากระทบพื้นค่อยๆดังขึ้น เหมือนกำลังเดินตรงมาหาผม
“ ใครวะ!! ”
แต่อยู่ดีๆ โปรเจคเตอร์กลางหอประชุมก็ส่องแสงขึ้นพร้อมกับลำโพงของหอประชุมที่กำลังบรรเลงเพลงซึ้งๆ ผมมองไปยังจอโปรเจคเตอร์ แต่แล้วก็ต้องตะลึงงันเมื่อในจอเป็นพื้นหลังสีดำแต่มีข้อความสีขาวปรากฏขึ้นมา
‘ น้องแบมอาจจะงงว่าเกิดอะไรขึ้น.... แต่อีกเดี๋ยวก็จะเข้าใจแล้วนะ ’
กูงงมากครับ และอยากรู้ตอนนี้ด้วย! ไม่ใช่อีกเดี๋ยว!
‘ น้องแบมอาจจะไม่รู้จักพี่ แต่พี่ก็รู้จักน้องแบมนะ J ’
แล้วคุณพี่เป็นใครละครับบบบบบบบ? ใครมันมาเล่นตลกอะไรแถวนี้วะ
‘ น้องแบมอาจจะไม่รู้ตัว แต่พี่ก็คอยตามน้องแบมตลอดเลยนะ ’
เฮ้ย?! ผมมีสตอล์กเกอร์ตามติดตัวด้วยเหรอ? แป๊ปๆ งงกับตัวเองก่อน
‘ น้องแบมชอบหลับตลอดบนรถเมล์เกือบจะเลยป้ายลงMRTตั้งหลายรอบแน่ะ ’ ข้อความค่อยๆดับลงแล้วก็ฉายรูปแบมแบมกำลังนอนหลับพิงไหล่ใครสักคนที่สวมหมวกสีดำทำให้มองไม่เห็นหน้าอยู่บนรถเมล์
เดี๋ยวนะ? ผมนอนหลับใช่จริงอยู่ แต่เท่าที่จำความได้ผมไม่เคยนอนหลับพิงไหล่ใครเลยนะ
‘ น้องแบมชอบตื่นสายตลอดจนพี่ต้องไปกดกริ่งห้องน้องแบมเกือบทุกวันเลยนะ’
‘น้องแบมคงไม่ชอบการกระทำของพี่สินะ? แต่พี่เป็นห่วงอะ’
‘น้องแบมชอบทำตัวน่ารักจนพี่เลิกรักไม่ได้แล้วนะรู้ตัวเปล่า’
‘HAPPY BIRTHDAY 19 ปีนะครับน้องแบม........น่ารักแบบนี้ตลอดไปนะ ’
แล้วไฟสปอตไลท์ก็ฉายไปยังโต๊ะตัวนึงที่มีเค้กกับเทียนไม่กี่เล่มปักอยู่
‘เดินมาเป่าเค้กสิครับ’
อ๊ะ! ผมกำลังช็อคครับ O_O อ๊ะ? ให้ผมเดินเข้าไปเป่าใช่มั้ย อืมม....ก็ได้
ผมค่อยๆเดินไปยังโต๊ะตรงกลางหอประชุมที่มีเค้กไอติมช็อคโกแลตวางอยู่....รู้ได้ยังไงเนี่ย? ว่าผมชอบเค้กไอติมช็อคโกแลต
‘ สุขสันต์วันเกิดนะน้องแบม ’
เขาเป็นใคร? ทำไมถึงทำให้ผมขนาดนี้? ผมอยากรู้ อยากรู้จริงๆ ....
ผมขอพรแล้วเป่าเทียนเรียบร้อย แต่ก็ได้ยินเสียงทุ้มๆมาจากด้านหลัง
ฟึ่บ!
ไฟทั้งหอประชุมค่อยๆสว่าง แล้วผมจึงหันหลังไปหาต้นเสียงก็พบกับมาสคอตปิกาจูตัวใหญ่ถือกล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญสีฟ้าเดินตรงมายังผม
“ มีความสุขมากๆนะครับน้องแบม ” ปิกาจูยื่นกล่องของขวัญให้ผม ผมจึงรับมาแบบงงๆ
คือถ้าเป็นทุกคนจะงงมั้ยครับ แบบใครอะ? มาทำซึ้งๆให้แบบนี้ ไม่ใช่ว่าผมเกลียดการกระทำเขาที่มาตามติดผมอย่างนี้เลยนะ ผมรู้สึกดีมากกว่าที่เขาดูเหมือนจะทุ่มเทให้ผมขนาดนี้ ...
“ พี่เป็นใครเหรอครับ ” ผมถามแล้วค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆ
“ น้องแบมไม่อยากรู้จักพี่หรอก ” พี่ปิกาจู ( ผมให้พี่ชื่อนี้ไปก่อนละกันเพราะไม่รู้ว่าพี่เป็นใคร) พี่ปิกาจูพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“ ทำไมละครับ พี่ถอดหัวได้มั้ยอะครับผมอยากเห็นหน้าพี่ ”
“ พี่ไม่หล่อหรอกนะ ” พี่ปิกาจูพูดพร้อมกับก้มมองลงพื้นอย่างหดหู่ใจ
“ ไม่เป็นไรหรอก แบมไม่ได้มองคนที่หน้าตาอยู่แล้ว ”
“ พี่ไม่หล่อ เตี้ยก็เตี้ย จนก็จน แต่พี่รักน้องแบมได้มั้ยครับ? ”
อึ้งแป๊ป!
“ น้องแบมเงียบไปเลย เห็นมั้ยละว่าน้องแบมไม่อยากรู้จักพี่หรอก ”
“ เปล่าสะ.หน่..... ” เสียงผมก็โดนขัดขึ้นเมื่อประตูของหอประชุมเปิดออกอย่างแรงก็เห็นไอ้ยองแจกับผองเพื่อนในคณะผม
“ แบมแบมมึงไม่เป็นไรนะ? ” ทุกคนรีบวิ่งเข้ามาหาผมแล้วยองแจก็ถามขึ้นมาก่อนเพื่อนแล้วอีกหลายเสียงก็ตามมาและรุมจนผมแทบจะเป็นแซนด์วิชอยู่แล้ว
“ แบมไม่เป็นไรนะเราห่วงแบมมากเลย ”
“ แบมมึงโอเคนะ ”
“ กูว่าแล้วว่ามึงต้องไม่ตาย ”
ผมไม่ฟังเสียงเพื่อนแล้วพยายามเขย่งสุดเท้าเพื่อมองหาพี่ปิกาจู แต่หัวของพวกมันก็บังผมจนหมด
โธ่เว้ย! ผมค่อยๆมุดตัวออกมาแล้วรีบมองหาพี่ปิกาจู แต่....กลับว่างเปล่า..... พี่เขาหายไปแล้ว.... พี่ปิกาจูพี่คือใครกันแน่นะ?.......
TALK: เรื่องนี้ไม่มีดราม่า ฟิคใสใสสสสสสสตามอารมณ์คนแต่งนะค้าบทุกคน555555 อินโทรเหมือนไม่ใช่อินโทรอะ ยาวเหมือนตอนทั่วไปเล้ย อิ____อิ อารมณ์มันพาไปนะ ชอบก็เฟบรักกดโหวต รักนะจุ้บทุกคน
เข้ามาแก้เฉยๆน้า เพราะอ่านในโทสับมันแปลกๆง่า T_T
ความคิดเห็น