คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love Flurry : Pub FLH ในที่สุดฉันก็หายนายเจอ
"โอ้ย!! ปวดหัว" จู่ชายหนุ่มก็รู้สึกปวดแปลบที่ศีรษะ
"ชั้นเป็นโรคอะไรมั้ยเนี่ย ปวดหัวได้ทุกวัน" เขาปวดหัวแบบนี้บ่อยมาก จนเขารู้สึกว่าตัวเองต้องเป็นโรคอะไรแน่ๆ
เมื่ออาการปวดหัวทุเลาลง เขาจึงหันไปดูนาฬิกาปลุกที่หัวเตียง
"เฮ้ย!! 7 โมงแล้ว เวนล่ะ" ชายหนุ่มทะลึ่งตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วรีบไปจัดการธุระส่วนตัวของตน
โรงเรียนมัธยมชุนฟง
"เอ้า!!! หย่าหลุน ร้อยวันพนัไม่เคยมาสาย ไหงวันนี้มาสายซะงั้นอ่ะ" เพื่อนร่วมห้องตาหยีของเขาถาม
"แฮ่ก ตะ ตื่นสาย ว่ะ.." หนุ่มผู้มาใหม่ตอบ แล้วยืนหอบตัวโยน
"ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างนายจะตื่นสาย" เพื่อนคนเดิมพูดพร้อมทำหน้าโอเวอร์แอคติ้ง
คนโดนว่าไม่ตอบ ได้แต่ยืนหอบอยู่อย่างนั้น
"เออนี่ หย่าหลุน นายสอบเข้ามหา'ลัยที่ไหนว่ะ"
"มหา'ลัยซิงเฉินที่ไทเปว่ะ" เพื่อนที่ฟังอยู่ถึงกับตาลุกวาว
"เฮ้ย!! นายสอบได้เหรอว่ะ ได้ยินว่ามหา'ลัยนี้สอบเข้ายากมากนะเว้ย มีแต่พวกหัวกะทิเท่านั้นแหละที่สอบได้"
"สอบได้ไม่ได้ชั้นก็ต้องไปรายงานตัวพรุ่งนี้แล้ว" ชายหนุ่มพูดอย่างเอือมๆเพื่อนของตน
"นายเจ๋งว่ะ" เพื่อนพูดพร้อมชีนิ้วโป้งให้
ชายหนุ่มกลอกตาแสดงความเบื่อหน่ายแล้วเดินออกจากห้องไป
2 เดือนต่อมา
"เฮ้อ ถึงซะที" ชายหนุ่มถอนหายใจ สะพายกระเป๋าแล้วเดินลงมาจากรถ
ไทเป เมืองหลวงของไต้หวัน เป็นย่านการค้าที่สำคัญแห่งหนึ่งของประเทศ ด้วยความที่เป็นเมืองที่เจริญแล้ว ทำให้มีคนเดินทางเข้ามาเที่ยว ทำงาน หรือเรียนจำนวนมาก เนื่องจากมีทัศนียภาพที่สวยงาม ว่ากันว่าเมืองหลวงเจริญแล้ว สวยงานคล้ายๆญี่ปุ่นเหมือนเป็นฝาแฝดกัน
ชายหนุ่มเดินขึ้นไปที่ห้องเช่าที่อยู่ชั้น 5
"โชคดีนะที่จองห้องไว้แล้ว" ชายหนุ่มเดินไปจนถึงหน้าบันได
ก่อนจะบ่นว่า
"ตึกนี้มีตั้ง 5 ชั้น แล้วยังจะไม่มีลิฟต์อีก ให้ตายเหอะ" ชายหนุ่มกลอกตาด้วยความเซ็งแล้วเดินขึ้นไป
"ปวดขาเป็นบ้าเลย" ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนเบาะหนานุ่ม
สักพักโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
ติ๊ด ติ๊ด~~~
“เหวย ใครครับ”
[เหวย ผมโทรมาจากผับ FLH ครับ ที่คุณเคยติดต่อมาเมื่อ 2 เดือนก่อนน่ะครับ ตอนนี้ที่ร้านเรามีตำแหน่งว่างแล้วนะ
ครับ ไม่ทราบว่าคุณยังสนใจอยู่รึเปล่า?]
“สนใจสิครับ ว่าแต่ตำแหน่งอะไรเหรอครับ?”
[พนักงานเสิร์ฟครับ]
ชายหนุ่มครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะตอบว่า “ครับ ผมสนใจ”
[งั้นเริ่มงานวันพรุ่งนี้เลยนะครับ ตอน 2 ทุ่มตรงครับ]
“ครับ”
กริ๊ก
ชายหนุ่มกดวางสายก่อนจะลุกขึ้นไปทำธุระส่วนตัวของตนเอง
เย็นวันต่อมา
ชายหนุ่มออกจากห้องพักเพื่อตรงไปยังผับ FLH ที่อยู่ไม่ไกลจากห้องพักของเขาเท่าไหร่นัก
ที่นี่เหรอ ผับ FLH ใหญ่โตดีแฮะ
ชายหนุ่มคิดพลางยิ้ม
“อ้าว มาแล้วเหรอ” ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักเขา
“เอ่อ... ครับ” ชายหนุ่มตอบอย่างงงๆ ว่าชายคนนี้คือใคร
“ฮ่าๆๆ ไม่ต้องงงหรอก ฉันคือคนที่โทรหานายเมื่อวานไง ฉันชื่อ ถังอวี่เจ๋อ นะ ยินดีที่ได้รู้จัก น้องหลุน ”
“ครับ พี่อวี่เจ๋อ ผมขอเรียกยังงี้นะ”
“ฮ่าๆๆ ได้เลยไอ้น้องชาย”
พูดจบชายหนุ่มก็ขอตัวไปทำงาน
“เฮ้ๆ น้องๆ คิดตั้งค์หน่อยซิ”
ลูกค้าเรียกแล้วแฮะ
เขาหยิบถาดแล้วเดินไปที่โต๊ะที่ลูกค้านั่งอยู่
“ทั้งหมด 542 บาทครับ”
“อ่ะ”
“ขอบคุณครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ”
ชายหนุ่มเก็บจานชามแก้วน้ำบนโต๊ะแล้วเดินไปหลังร้าน
“โอ๊ะ! ขอโทษครับ” ชายหนุ่มก้มหัวให้คนที่เขาเดินชน
“เฮ้ นายเดินภาษาอะไรเนี่ย ไม่เห็นรึไง คนเค้าจะเดิน ดูซิ! เสื้อชั้นเปียกหมดแล้วเนี่ย” ชายคนนั้นสบถอย่างหัวเสียเมื่อเห็นว่าเสื้อของตนนั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำหวาน
แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาปะทะสายตากับคนที่ทำเสื้อเขาเลอะ เขากลับรู้สึกว่า ชายคนนั้น ช่างเหมือนเด็กชายตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักน่าชังที่ชื่อ ‘เหยียนหย่าหลุน’ ที่เขาเคยเล่นด้วยเมื่อตอนเด็กๆเสียจริง
หย่าหลุน นี่ใช่นายจริงๆเหรอ แต่ทำไมดูเหมือนนายจะจำฉันไม่ได้เลยล่ะ!?!
<<<<<<<<<<<<<<Love Flurry>>>>>>>>>>>>
เข้ามาอ่านแล้ว ช่วย Ment กันด้วยนะจ๊ะ เด๋วไรท์ไม่มีกำลังใจแต่งต่อน้า ^3^
ความคิดเห็น