คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SAKURA BEGIN || 04
SAKURA BEGIN :: 04
ถึงเวลาพักเที่ยงบรรดานักเรียนต่างก็ตรงดิ่งไปที่โรงอาหารหรือบางคนก็นำข้าวกล่องที่พกมาด้วยขึ้นมากินกันไม่เว้นแม้กระทั่งแจ็คสันซึ่งพอล้วงเอาข้าวกล่องขนาดมหึมาวางบนโต๊ะปุ๊บ ไอ้เพื่อนรักที่คิดว่ามันจะมาโซ้ยด้วยกันกลับลุกหนีปั๊บทันที
"เฮ้ย ไปไหนวะมาร์ค ไม่ต้องไปโรงอาหารแล้ว วันนี้ให้แม่ทำกับข้าวมาเพียบเลยว่ะ มาๆนั่ง"
คนชวนใจดีแถมลากเก้าอี้มาให้นั่งเสียด้วย หากแต่มาร์คกลับส่ายหน้าดิก
"ใครบอกกูจะกินกับมึง"
"อ่าว- ไอ้นี่ แล้วมึงจะปล่อยให้กูกินข้าวคนเดียว?"
"ก็กินไปดิ กูจะไปกินข้าวกับจินยอง"
"ใจร้ายที่สุด!"
แจ็คสันโอดครวญตามหลังเพื่อนตัวสูงที่เดินออกไป แต่เรื่องอะไรเจบียอมกินข้าวคนเดียวละ ไว้รอให้เขาเป็นฝั่งเป็นฝากับยองแจก่อนเถอะจะไม่ง้อเลย เด็กหนุ่มรีบโกยข้าวของวิ่งตามมาร์คที่ทันเห็นหลังไวๆ ออกไปอย่างไม่รีรอ
เพราะอย่างนั้นมื้อเที่ยงที่คิดว่าจะมีกันแค่สองคนกลับมีบุคคลที่สามสี่เพิ่มเข้ามาด้วยอย่างช่วยไม่ได้ แต่จินยองเองก็ใช่ว่าจะไม่ชอบใจอะไร กินข้าวด้วยกันเยอะๆ สนุกดี ที่สำคัญเพื่อนของเขา อูยอง ก็มาทานด้วยกันอยู่แล้ว
"นี่มาร์ค นายไม่ชอบพกข้าวกล่องเหรอ" อูยองถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของตนเองยื่นข้าวกล่องให้คนตัวสูงที่รับมาก็คีบเคี้ยวตุ้ยๆ ท่าทางน่าเอร็ดอร่อย
"โหยย มันไม่ต้องพกก็มีสาวเอามาให้ทุกวันอยู่แล้ว" แจ็คสันตอบให้ราวกับรู้เรื่องของเพื่อนเป็นอย่างดีทั้งที่พบหน้ากันได้แค่ไม่กี่วันพลางใช้ตะเกียบคีบไข่หวานคนอื่นขึ้นมากินอีกจึงโดยมาร์คใช้ตะเกียบในมือเคาะเข้าให้จนต้องร้องเสียงดัง
"พูดอย่างกับเคยเห็น"
"เอ้า ยัยซูจีห้องเราไง ฝากข้าวกล่องมาให้เนี่ย" แจ็คสันตอบหน้าตาย
"ไหนบอกแม่ทำมาให้ไงวะ"
"ก็โกหกไง ฮ่าฮ่า"
คนตัวสูงส่ายหน้าระอา ในขณะที่จินยองลอบมองข้าวกล่องหน้าตาดูดีและอัดแน่นด้วยอาหารชั้นดีทั้งนั้นซึ่งเจบีกำลังจ้วงกินเอาๆ ก่อนจะเหลือบมองข้าวกล่องของตัวเองที่ให้มาร์คทาน ก็แค่กับข้าวพื้นๆ ธรรมดาเท่านั้น เพราะมาร์คเป็นคนใจดีจินยองจึงรู้ดีว่ายังไงมาร์คก็ต้องเลือกข้าวกล่องของเขาที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กอย่างแน่นอน แต่จินยองจะเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่านะ ที่เอาความได้เปรียบตรงนี้มาใช้ บางทีมาร์คอาจจะอยากตอบรับความรู้สึกของเด็กสาวที่ชื่อซูจีก็เป็นได้
"จินยองเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า?"
คนตัวสูงถามพร้อมกับยื่นมาแตะหน้าผากคนตรงหน้าที่เอาแต่นั่งเงียบ ท่าทางซึมๆ จินยองส่ายหน้าเป็นคำตอบพร้อมกับพยายามยิ้มให้โดยมีสายตาของเพื่อนสนิทอย่างอูยองเฝ้ามองไม่ห่าง
"อย่างนี้นี่เองสินะ" อูยองเปรยออกมาเสียงเบา จินยองได้ยินไม่ชัดจึงหันไปถามอีกรอบ แต่อูยองก็ทำเพียงแค่ส่ายหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"จินยอง พรุ่งนี้วันเสาร์ไปค้างที่บ้านฉันไหม"
จู่ๆ มาร์คก็พูดขึ้นทำเอาตะเกียบในมือขาวเกือบหล่น จินยองเงยหน้าขึ้นสบตากับเพื่อนตัวสูงเพื่อต้องการคำยืนยันว่าที่เพิ่งได้ยินไม่ได้เข้าใจผิดไป
"ค้าง...?"
"ใช่ ไปค้าง พอแม่ฉันรู้ว่านายเองก็เรียนอยู่ที่นี่ก็บ่นคิดถึงใหญ่เลย บอกให้พานายไปให้คุณนายได้เจอหน่อยน่ะ" มาร์คบอกเล่าพร้อมกับคีบเนื้อเข้าปาก จินยองยิ้มเมื่อนึกถึงคุณนายต้วนแม่ของมาร์คที่ไม่ได้เจอกันตั้งนาน
"นั่นสินะ เราเองก็ยังไม่ได้ไปทักทายคุณอาทั้งสองเลย"
"โอเค เอาเป็นว่าเย็นพรุ่งนี้ฉันจะไปรับนะ"
"อื้อ"
ทั้งคู่ยิ้มให้กันในขณะที่อูยองได้แต่ลอบมองอยู่ห่างๆ ก่อนจะยิ้มออกมาบางเบาเมื่อคิดว่าในที่สุดเพื่อนของเขาก็คงจะได้เจอคนที่ถูกใจเสียทีหลังจากที่ไม่มองไม่สนใจใครเอาเสียเลยจนนึกเป็นห่วงตั้งนาน ในขณะที่แจ็คสันก็แอบมองมาร์คเหมือนกันว่าเมื่อไหร่จะเผลอสักที เขาแอบเล็งไส้กรอกไว้ตั้งนานแล้วเนี่ย
เมื่อใกล้ถึงเวลาเรียนคาบบ่าย สองหนุ่มแห่งห้องซีก็เดินลูบท้องออกมาจากห้องเอ ก็บังเอิญเจอยองแจ แจ็คสันจึงใช้เท้าสะกิดขาเพื่อนเพื่อส่งสัญญาณให้รู้ว่าหวานใจของตัวเองกำลังเดินผ่านมา
"น้องแจของกู เก้านาฬิกา"
มาร์คหันไปมองตามพิกัดพร้อมกับกดยิ้ม ดวงตาคมไม่ได้มองตรงไปที่ยองแจแต่กลับเพ่งมองไปยังอีกคนที่เดินมาด้วยกัน แต่ดูเหมือนฝ่ายนั้นจงใจจะเมินสายตาของเขาราวกับว่าที่เขายืนอยู่ตรงนี้ไม่มีตัวตน
"น่ารักเชี่ยๆ เลยมึง"
แจ็คสันยังคงมองตาปรอยไปทางยองแจและแบมแบมพลางเพ้อด้วยถ้อยคำที่มาร์คชักจะสงสัยว่าตกลงไอ้คุณเพื่อนต้องการจะชมหรือว่ายังไง แต่ในระหว่างที่สองหนุ่มน้อยเดินผ่านหน้า ท่อนขายาวก็ยื่นออกไปเล็กน้อยพาให้ร่างจ้อยที่กำลังก้าวเดินสะดุดจนต้องล้มลงไปนั่งทรุดกับพื้นระเบียงท่ามกลางเสียงร้องตกใจของผู้ที่พบเห็น
"ขอโทษนะ ที่ไม่ทันระวัง" ร่างสูงตรงเข้าไปประคองด้วยท่าทีที่ดูเดือดเนื้อร้อนใจในความผิดพลาดของตัวเอง แต่พอแบมแบมสะบัดหน้าหันไปมองก็พบกับดวงตาเป็นประกายที่ดูสนุกเกินกว่าจะสำนึกผิดอย่างที่พูด คิ้วเข้มของคนตัวสูงกระตุกพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากกดลง
"ฉันไม่ได้...ตั้งใจ"
จงใจที่จะกดเสียงคำหลังให้ดูต่ำลง เห็นได้ชัดว่าไอ้มนุษย์เสาไฟฟ้าต้องการที่จะแกล้งเขาอีกแล้ว ร่างเล็กสะบัดตัวหนีลุกขึ้นยืน ใช้สายตาเขม่นมองคนตรงหน้าด้วยความเกลียดชังจนอยากจะหาอะไรมาขว้างใส่อีกฝ่ายให้ได้รู้สึกเจ็บช้ำเสียบ้างที่ชอบมาระรานคนอื่นไม่มีหยุดหย่อน
"ไปกันเถอะยองแจ"
แบมแบมหันมาคว้ามือเพื่อนก่อนจะเดินดุ่มๆ กลับเข้าห้องเรียน คนตัวสูงยังคงกดยิ้มลึกพร้อมกับผิวปากอย่างอารมณ์ดีในระหว่างที่เดินกลับไปยังห้องเรียนของตน
.
.
.
จวบจนกระทั่งหลังเลิกเรียนที่ห้องชมรมดนตรีซึ่งดูเหมือนเป็นสมาคมคนไม่มีอะไรทำเสียมากกว่าตามสไตล์ของหัวหน้าชมรมที่เป็นถึงรุ่นพี่ปีสามแทคยอนซึ่งตั้งแต่ก่อตั้งชมรมมายังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันนอกจากสุมหัวกินขนมกันไปวันๆ ห้องชมรมขนาดกลางทั่วไปจึงเต็มไปด้วยซากของถุงจากร้านสะดวกซื้อเกลื่อนปลิวกันว่อน
"เฮ้ย แทคยอน มึงเป็นหัวหน้าชมรมนะเว้ย มาช่วยกันทำบัญชีปิดงบของช่วงปิดเทอมทีดิวะ" เด็กหนุ่มหน้าตาผู้ทรงภูมิความรู้ ใส่แว่นกรอบบาง ตัวสูงขาวหันมาตะโกนใส่เพื่อนที่นอนเอกเขนกบนโซฟากลางห้อง แทคยอนผงกศีรษะขึ้นมาดูเล็กน้อย
"มึงเป็นเหรัญญิกก็จัดการไปดิ" บอกแล้วล้มตัวลงนอนตามเดิม นิชคุณผู้เป็นถึงการเงินของชมรมได้ยินแล้วคิ้วกระตุก เป็นเวรเป็นกรรมของเขาจริงๆ ที่ต้องมาอยู่ชมรมนี้ โดนใช้งานยังกับทาส
"เฮ้ย ปีสามแล้วนะเว้ย มาทำไรให้มันจริงจังกันหน่อย"
นิชคุณเหล่ตามองไอ้คนจริงจังที่นั่งกระเดือกชาเขียวอยู่มุมห้อง จุนโฮ จริงจังตายละมึง มือซ้ายถือขวดชาเขียว มือขวานั่งกดเกมส์ยิกๆ คนที่ควรจะพูดคำนั้นน่ะกูนี่! นึกพลางจดรายการจากใบเสร็จลงสมุดบันทึกค่าใช้จ่ายของชมรมเพื่อส่งไปยังสภานักเรียน มีแต่ค่าขนมทั้งนั้น ฝ่ายการเงินของสภานักเรียนคงยอมอนุมัติเงินให้หรอกนะ
"มาแล้วคร้าบบบบ"
แจ็คสันเดินแบกกีต้าร์คู่ใจนำมาร์คเข้ามาในห้องชมรมด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง รุ่นพี่ทั้งสามที่แอบหนีเรียนมาสุมหัวอยู่ก่อนหน้านี้ทักทายตอบกลับแค่พยักหน้าเนือยๆ ให้
"ทำไมทำหน้าเพลียแบบนั้นล่ะครับรุ่นพี่ แค่นี้ยังเหี่ยวไม่พอเหรอ" พูดจบปุ๊บ ขวดชาเขียวที่กินยังไม่หมดแล้วก็ลอยหวือมาใส่ทันที น้ำชาหกกระฉอกตามระยะทางเปื้อนเต็มพื้นไปหมด มาร์คหัวเราะแล้วเดินหลีกไปนั่งหลังกลองอิเล็กโทรนิกส์กลางเก่ากลางใหม่แต่ยังคงสภาพดีเพราะไม่มีใครมาเล่น
"โหยอะไรวะ คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วง" แจ็คสันบ่นงึมงำเดินตามมาร์คไปพร้อมกับเอากีต้าร์ขึ้นมาเทียบเสียง
"ห่วงบ้านป๊าแก มาว่าไอ้ซูมันเหี่ยว" จุนโฮว่าให้เดือดร้อนคนโดนพาดพิงต้องลุกขึ้นนั่งเถียง
"มันว่ามึง"
"ว่ามึงน่ะแหละ"
"มึงน่ะแหละ"
"โว้ย! กูอยู่กับพวกมึงแล้วประสาทจะลงไส้ติ่ง กูจะไปห้องพยาบาล ถ้ากลับมาแล้วยังไม่เลิกเถียงกันกูจะจับกดน้ำแม่งให้หมด!" นิชคุณพูดแล้วเดินกระแทกเท้าออกไปทันทีสวนทางกับแบมแบมและยองแจซึ่งฝ่ายหลังเมียงมองเข้ามาในห้องชมรมแล้วสะกิดไหล่เพื่อนยิกๆ ทันที
"จะดีเหรอแบม"
แบมแบมถอนหายใจ อยากจะตอบออกไปว่าไม่ดี แต่เพราะความเฮงซวยส่วนตัวทำให้ร่างเล็กต้องพยักหน้าตอบหงึกๆ แล้วจูงมือยองแจเข้าไปในห้องชมรมที่พอสองหนุ่มก้าวเข้าไป คนที่อยู่ในห้องก่อนหน้าก็ออกอาการหางโผล่กันเก็บแทบไม่มิด ก็แหม หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่าดูเอ็นเสียขนาดนี้แล้วยิ่งแจ็คสันถึงกับเล่นเพลงเสียจังหวะเมื่อเห็นว่าใครที่กำลังยืนส่งตาแป๋วมาให้
ช่วยไปน่ารักไกลๆ หน่อยได้ไหมครับ!
ถึงจะตะโกน(ในใจ)ออกไปแบบนั้น แต่เด็กหนุ่มกลับพาตัวเองไปเสนอหน้าให้เห็นทันที
"ยองแจสนใจเล่นดนตรีเหมือนกันเหรอ" ยองแจสั่นหน้าพรืด
"ไม่อ่ะ มาเป็นเพื่อนแบมแบมเฉยๆ"
ตอบคำถามได้ตรงประเด็น เฉยเมยเย็นชาเสียแจ็คสันอยากจะทำมิดีมิร้ายด้วย โอเคมันอาจจะไม่เกี่ยวกันแต่คนน่ารักทำอะไรก็น่ารัก ดวงตาใสแจ๋วแป๋วแหว๋วที่มองมาถึงแม้จะดูออกว่าค่อนข้างจะกลัวเขามิใช่น้อยแต่แจ็คสันก็พยายามมองให้ดูเหมือนว่ากำลังถูกจ้องมองด้วยสายตาแห่งความรัก
"บ้าหรือเปล่าเนี่ย แบมแบมไปกันเถอะ" ยองแจหันมาสะกิดเพื่อนอีกรอบเมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกแทะโลมทางสายตา แบมแบมส่ายหน้าแล้วเดินเข้าไปหาแทคยอนที่ดูน่าจะอาวุโสสุดแล้วในห้อง
"พวกผมมาสมัครเป็นผู้จัดการชมรมครับ"
"โอ้ว!"
แทคยอนกับจุนซูอุทานออกมาพร้อมกัน ร้อยวันพันปีจะมีคนอาสามาเป็นผู้จัดการชมรมโดยที่ไม่ต้องบังคับฝืนใจใครมาทำ แถมเด็กใหม่ยังหน้าตาดีตัวเล็กน่าหิ้วอีกตังหาก ต่อไปนี้ชมรมที่แห้งเหี่ยวมืดมนมีแต่พวกผู้ชายตัวใหญ่ๆ คงดูสดใสน่าอยู่ขึ้นเป็นกอง
"ซู ใบสมัครมาเร็ว"
"มีที่ไหนล่ะของอย่างนั้น" แทคยอนทำหน้าเหรอหรา ลืมไปว่าไม่ได้ทำไว้
"งั้นพี่รับเลย เริ่มเลย"
"แล้วพวกผมต้องทำอะไรบ้างครับ" แบมแบมถามขึ้นโดยพยายามทำเป็นมองไม่เห็นคนที่อยู่หลังกลองหลังห้อง แทคยอนพอได้ฟังคำถามก็นิ่งไปเป็นนาน ว่าแต่ พวกผู้จัดการชมรมเขามีหน้าที่ทำอะไรกันหว่า อืม... งืม... เอ...?
"พี่ยังคิดไม่ออกว่ะ ขอไปเอาเท้าก่ายหน้าผากคิดซักคืนก่อนนะ" ร่างสูงตอบกลับมาหน้าตาจริงจัง คงคิดจะทำอย่างที่พูดจริงๆ ยองแจทำหน้าเพลียรู้สึกสงสารตัวเองจริงๆ ที่เข้ามาอยู่ในชมรมนี้ ไม่รู้ว่าแบมแบมคิดยังไงถึงได้ชวนมาก็ไม่รู้
"ถ้างั้นพวกผมกลับก่อนนะครับ"
"เอางั้นก็ได้"
แทคยอนพยักหน้าให้เมื่อแบมแบมเอ่ยปากขอ เพราะตอนนี้เขาก็ยังคิดไม่ออก เดี๋ยวเสร็จจากชมรมแล้วจะแอบโทรไปถามเพื่อนที่ชมรมอื่นว่าไอ้ผู้จัดการชมรมเนี่ยเค้าทำอะไรกันบ้าง อย่าว่าแต่ผู้จัดการชมรมเลย ไอ้หน้าที่หัวหน้าชมรมที่ตัวเองถือตำแหน่งห้อยคออยู่ตอนนี้ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าเขาให้เป็นทำไม -*-
"เดี๋ยว!"
มาร์คที่นั่งนิ่งมานานพูดขัดขึ้นพลางลุกพรวดเข้าไปคว้าแขนเล็กบางของคนที่กำลังจะเดินออกไป แบมแบมหันกลับมามองแล้วพยายามดึงแขนออกมาแต่ร่างสูงกลับยื้อไว้พร้อมด้วยสายตาที่มองตรงมาว่าให้นิ่ง
"จะไปตอนนี้ไม่ได้ ชมรมยังไม่เลิก"
"ฉันได้รับอนุญาตแล้ว" แบมแบมเลื่อนสายตามาที่แทคยอนซึ่งกำลังนั่งหน้างงอยู่ว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้น มาร์คก้มหน้าลงกดพูดเสียงให้เบาที่พอจะได้ยินกันแค่สองคน
"แต่ฉันยังไม่อนุญาต"
"นายเป็นหัวหน้าชมรมหรือไงถึงได้มาสั่งฉัน" เด็กชายตัวจ้อยกระแทกเสียงตอบกลับไปเบาไม่ต่างกัน มาร์คเลิกคิ้วทำหน้ายียวน
"นายก็รู้ว่าฉันสั่งนายได้"
ทั้งคำพูดและสายตาที่ตอกย้ำกลับมาว่าเป็นผู้ที่เหนือกว่าทำให้แบมแบมต้องขึงตามองตอบผู้ชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากจะยอมแพ้แม้ในตอนนี้เขากำลังถูกบีบให้ต้องอยู่ต่ำกว่าอย่างที่ไม่ควรเป็น
"อย่าให้ฉันลบรูปนั้นได้ก็แล้วกัน นายไม่มีทางได้มาสั่งฉันฉอดๆ อย่างตอนนี้แน่ มาร์ค ต้วน!"
"อย่าขู่แต่ปากแล้วกัน"
"ฉันทำจริงแน่!"
แบมแบมสะบัดด้วยความแรงตามอารมณ์ที่ถูกยั่วยุทั้งที่แบมแบมไม่ใช่คนอารมณ์ร้อนขี้โมโหง่ายแต่พอมองหน้าหมอนี่ทีไรก็เหมือนความโกรธความเกลียดจากที่ไหนไม่รู้ประเดประดังเข้ามาให้ต้องหัวเสียทุกครั้ง แต่ในจังหวะนั้นท่อนแขนที่ดึงออกมากลับไปปัดสมุดบันทึกรายการเล่มใหญ่ให้หล่นลงบนพื้นท่ามกลางสายตาตกใจของใครหลายคน
ยิ่งไปกว่านั้นสมุดที่เหมือนจะเป็นสมบัติล้ำค่าของชมรมกลับหล่นแปะลงบนน้ำชาเขียวที่เจิ่งนองไปทั่วห้อง จุนซูยกมือปิดปากด้วยความหวาดเสียวเมื่อคิดว่าถ้าเหรัญญิกของชมรมกลับเข้ามาเห็นสภาพคงได้โดนฆ่าหมกส้วมศพไม่สวยแน่ๆ คิดได้ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงคว้ากระเป๋ามาสะพายแล้วย่องออกไปจากห้องทันที
"เอ่อ พี่ขอตัวกลับก่อนนะ พอดีรู้สึกไม่ค่อยสบาย"
"เฮ้ยไปด้วย!"
เมื่อเห็นเพื่อนเอาตัวรอดไปอย่างเนียนๆ มีหรือประธานชมรมผู้เสียสละจะนิ่งเฉยได้ แทคยอนเองก็โกยอ้าวหนีไปพร้อมกับจุนซูในทันที
"รู้ไหมว่านายทำอะไรลงไป" มาร์คหันมาเอาเรื่องกับร่างเล็กที่เหวอไปเล็กน้อยจากพฤติกรรมของรุ่นพี่ที่ดูแปลกไปอย่างกะทันหัน แบมแบมหยิบสมุดที่เละเทะขึ้นมาดูสภาพแล้วก็ต้องจำใจยอมรับผิด แต่ก็ใช่ว่าเขาจะยอมให้หมอนี่ด่าปาวๆ แบบนี้
"ฉันจะรับผิดชอบเอง พอใจหรือยัง"
"ก็ดี..."
"มีอะไรกันน่ะ"
เสียงของผู้มาใหม่พาให้แจ็คสันที่ยืนดูเหตุการณ์สะดุ้งโหยง เด็กหนุ่มรีบไปรับหน้ารุ่นพี่สุดโหดไม่ให้เข้ามาข้างในเพื่อมองเห็นผลงานตัวเองที่ทำมาหลายวันเปียกยุ่ยไม่เป็นท่า พวกรุ่นพี่คนอื่นก็ไปกันหมดแล้ว คนที่จะโดนลูกหลงจะเป็นใครถ้าไม่ใช่แจ็คสันเอง
"เอ่อ พอดีเราได้ผู้จัดการชมรมใหม่แล้วแบมแบมเขาอาสาทำบัญชีให้รุ่นพี่น่ะครับ"
"จริงเหรอ" นิชคุณถามกลับเสียงอ่อนทันที แบมแบมเหลือบมองดูคนตัวสูงข้างตัวแล้วก็ต้องจำยอมพยักหน้าไป อย่างน้อยแบมแบมผิด แบมแบมก็ต้องรับผิดชอบ ข้อนี้เขารู้ดีอยู่แล้ว
"ครับ"
"ดีเลย ดีมากๆ แล้วสองคนนั้นเขาหายไปไหนแล้วล่ะ" นิชคุณมองหาเพื่อนพลางจะเดินเข้ามาข้างในแต่โดนแจ็คสันเบรคเอาไว้เสียก่อนด้วยท่าทางลุกลนอย่างเห็นได้ชัด
"กลับไปแล้วครับ รุ่นพี่ก็น่าจะกลับไปพักได้แล้วนะ ฮ่ะฮ่ะ"
"ท่าทางแปลกๆ มีไรหรือเปล่าเนี่ย"
"ไม่มี๊!"
นิชคุณมองลึกเข้าไปในดวงตาของเด็กหนุ่มหัวเม่นนิ่งนานก่อนจะพูดออกมาเสียงเรียบ
"งั้นเอากระเป๋ามาให้พี่ทีซิ"
แทบจะลอยมาคว้ากระเป๋าเลยทีเดียว เมื่อรับกระเป๋ามาจากแจ็คสันแล้ว นิชคุณก็หันมาหาแบมแบมก่อนจะยิ้มให้พร้อมกับโบกมือบ้ายบายอย่างใจดีผิดกับภาพลักษณ์ก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง
"ขอบใจนะแบมแบมไปแล้วนะทุกคน"
ฟู่ววว- ถอนหายใจออกมาพร้อมเพรียงแม้แต่ยองแจเองที่ไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไรยังแอบลุ้นอยู่ตั้งนาน เด็กน้อยก้มมองนาฬิกาในมือแล้วแทบสะดุ้ง
"แบมแบม เราต้องไปแล้ว เดี๋ยวไม่ทันไปช่วยรุ่นพี่ที่ชมรมบาส" ยองแจบอกด้วยน้ำเสียงร้อนรน แบมแบมเห็นแล้วก็รีบพยักหน้าเพราะเท่าที่ขอร้องให้ยองแจมาก็มากเกินพอแล้ว
"รีบไปเถอะ"
"งั้นเดี๋ยวคืนนี้โทรหานะ ถ้าไงเรื่องสมุดเดี๋ยวเราไปช่วยทำ" เด็กชายตาแป๋วอาสาแข็งขัน แบมแบมพยักหน้ายิ้มตอบ ยองแจจึงได้วิ่งออกไปทันที แจ็คสันเองก็มองซ้ายมองขวาก่อนจะคว้าทั้งกระเป๋าและกีต้าร์มาถือเตรียมพร้อมหนีตามคนตัวเล็กที่วิ่งลงบันไดหายไปแล้ว
"เดี๋ยวไปส่งยองแจ พวกแกก็ตามสบายนะ"
พูดแล้วก็วิ่งออกไปอีกคนเหลือทิ้งก็เพียงสองคนที่อยู่เฝ้าห้อง แบมแบมถอนหายใจเก็บสมุดขึ้นมาถือพร้อมกับสำเนาใบเสร็จรายการซื้อของเตรียมออกไปจากห้องเช่นกัน โชคยังดีที่พรุ่งนี้วันหยุด เขาคงพอมีเวลาสะสางสมุดบัญชีนี้ได้ไม่ยาก
"จะไปไหน?"
"ก็กลับบ้านไง" ร่างเล็กบอกโดยที่ไม่ยอมหันกลับมาในขณะที่กำลังจะเดินออกไป แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวพ้น ร่างหนาก็เข้ามาขวางทางให้แบมแบมต้องทำหน้าเหนื่อยใจอีกรอบ
"มีอะไรอีก ฉันจะรีบกลับบ้านไปทำบัญชีบ้าบอนี่ไง"
มาร์คเลิกคิ้วพลางยิ้ม
"ใครบอกให้ทำที่บ้านได้ นายต้องทำที่นี่และทำให้เสร็จภายในวันนี้"
แบมแบมตวัดสายตามองคนตรงหน้าที่ฝ่ายนั้นก็จ้องตอบกลับมาเช่นกัน
"นายมันปีศาจชัดๆ มาร์ค ต้วน!"
ความคิดเห็น