คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นางนาคพระโขนง 2
“ออไร วิทยาศาสรยอมเหนือไสยศาสรและศาสรทั้หลาย”
นิรเปุวออ เอานิ้วี้มือวาอุปาวแลวระนวึ้น เาลุเินเาไปหานวลละออ
แลวยนิ้วี้มือวาปายแมายอนวลละออเบาๆ
“ผมะใหุไเห็นวามศัิ์สิทธิ์อนํ้ ามันพรายเี๋ยวนี้ ผมรับรอวาืนนีุ้ะอรํ่ ารวถึผม
แทบเปนบา ุะอหลรัผมปานแทบะลืนิน”
นวลละออหัวเราะิ
“ีแลวะ ิันะลอูวามศัิ์สิทธิ์อนํ้ ามันพรายอุ มันะเปนไปไอยาไรัน”
นิรเินลับไปนั่บนเาอี้นวมามเิม ทานผูใหทั้สามไวิพาษวิารันถึเรื่อนํ้ ามันพราย ุ
หิวาเริ่มเปนวิทุลัววานวลละออะอยูในอํ านานํ้ ามันพรายอนิร แนวลละออมิไวิเปน
ทุอะไรเลย
นวลละออเพอ
ลอวันนั้นมีผูหิสาวและไมสาวผลัเปลี่ยนันมาหานิรลอวัน วามหึหวทํ าใหประไพใหน
ใปประูใหหนาบาน และแมแประูอเล็็สั่ใหใสลอน
“เาแหว วันนี้แไมอทํ าอะไร” ประไพพูับเาแหวอยาเือาล “ออไปนั่ที่ศาลาเล็าประู
หนา ถามีผูหิมาหารแวยบอเาวยวารเปนอหิวาายแลว ถาเาะันทุรัอเยี่ยมศพ็วยบอ
เาวยวา นิรายวยโริออยารายแร เาหนาที่เาสั่ใหเผาโยเร็ว และันไัารเผาเรียบรอย
แลว”
“บะแลว…” นิรเอ็ะโรลั่น “นยัไมทันายเลย แแลว”
“ี ยิ่ายเสียไ็ยิ่ี ัวนะะไปทํ าเาูไว พวผูหิถึไมาหานถึบานมาหนาหลายา บา
นรูปราหนาาเหมือนผีเสื้อสมุทร็ยัมี เลียนํ้ าหนานั ไปใหพนนะ อยามาอยูใลๆ เี๋ยวแมะวเสีย
วยหลาวทอเหลือหรอ”
เย็นวันนั้นเอ สี่สหายับเาุปนึฯไพาันออไปาบาน ‘พัราภร’ เพื่อไปหาอาหารรับ
ประทานามภัาาราๆามธรรมาอนมีเิน ะพรรสี่สหายลับมาถึบานในราว ๒๑.๐๐ น.เศษ
แพอาวลารถที่หนาึให เาุประสิทธิ์ฯับุหิวา็รีบเินออมาาหอโถอยา
รอนรน ทานผูใหทั้สอมีสีหนาเ็มไปวยวามวิเปนทุ
“พอหวน” ุหิวาอุทานึ้นัๆ “นํ้ ามันพรายอเารอเรื่อแลวละี”
อาเสี่ยทํ าาปริบๆ
“ทํ าไมรับ”
“ทํ าไมละ……ยายนวลทาเารใหเอานํ้ ามันพรายปาย เาร็อยาะลอี เอานํ้ ามันทาแมยายนวล
อหนาพวเรา รีบึ้นไปูเถอะพอหวน ยายนวลํ าลัลั่ไลใหลหลเาร และรํ่ ารอที่ะเปนเมียเาร
ใหไ”
“อาว” ิมหวนเอ็ะโรลั่นบาน “ถายัั้นอายรับผม็อยูรวมโลันไมไแนนอน” พูบอาเสี่ย็
ลวระเปาาวา ระาปนพรีวอลเวอร ๙ มม.ึ้นมาแลวบรามรอมอูนิรอยาเือาล “อาย
ร มึายแน แทํ าใหเมียันหลรัแวยอํ านาไสยศาสรและอลั ถอยหลัออไปสามาว แลวอ
อเา ันะยิแใหเหมือนับยิหมาาถนนทีเียว”
นิรหัวเราะอบใ
“มันเปนวามผิอันหรือวะ เมียแทาทายันอน ที่ทาทาย็เพราะุนวลเาใวานํ้ ามันพรายอ
ันไมมีวามศัิสิทธิ์อะไร เี๋ยวนี้มันเิศัิสิทธิ์ึ้นแลว เมื่อแะยิัน็ามใ แแอยาลืมวาารา
นายโยเนานั้น ยอมมีโทษถึประหารีวิ”
อาเสี่ยนิ่ิ แลว็เ็บปนพใสระเปาาเามเิม
“ีแลว” เาพูอยาโมโห “ันะอพยายามหาานมาาแใหไ”
นายอมทะเลนยิ้มวยมุมปาาวาแลวยัิ้วใหอาเสี่ย
“แานาัน แ็อมีวามผิถึับประหารีวิในานที่แเปนัวาร”
เาุประสิทธิ์ฯพูเสริมึ้น
“อยาเพิ่เถียันเลยโวย รีบึ้นไปูยายนวลเถอะ ํ าลัีอหัวอยาะเปนเมียอายร นอนทุรนทุ
รายอยูในหอเพราะอํ านานํ้ ามันพราย”
พลยมือเาศีรษะ เามอูหนาุหิวาแลวพูึ้นอยาเปนานเปนาร
“ะเปนไปไหรือรับุแม ผมไปหมแลว ถานํ้ ามันพรายออายรมีุภาพทํ าใหผูหิหลรั
นเปนบาเปนหลั ผมิวาวหนึ่แสนบาท็อมีนื้อ”
ิมหวนพูเสริมึ้นทันที
“อยาวาแแสนบาทเลย อใหลานบาทัน็ื้อ”
นิรยิ้มใหเสี่ยหวน
“มันหายาโวยหวน ไมใวาหาายๆ ารหานํ้ ามันพรายาผีายทั้ลมยอมเปนารเสี่ยภัยเสี่ย
ีวิ โยมาพวหมอผีเหลานี้มัะถูผีายทั้ลมหลอหลอน ทํ าใหใีฝอาย สํ าหรับันนะ ไเรียน
รู วิธีทํ านํ้ ามันพรายนินี้มาาอาารยอันอยาีที่สุ แันไมลาทํ า เรื่อผีบอามรวาันลัวที่
สุ ไมวาะเปนผีระสือหรือผีระหั”
ุหิวาเยิบัวเามาเบียเสียเาุประสิทธิ์ฯและยมืออเอวทานไว เาุประสิทธิ์ฯหัน
มามอูอยาแปลใแลวลาวถาม
“อะไรละุหิ”
ุหิวายิ้มแหๆ พูเสียสั่นเรือ
“ลัวผีะ”
สี่สหายหัวเราะึ้นพรอมๆัน อานั้นทุน็เินเาไปในหอโถ ึ้นบันไั้นบนอัวึร
ไปยัหอนอนอเสี่ยหวน ในเวลาเียวันนั้นเอ นวลละออเมียรัอเสี่ยหวนํ าลันั่รอไหฟูมฟายอยู
บนเียนอนอหลอน นวลละออสวมเสื้อาเุสีุหลาบปลอยผมเผายุเหยิ นันทาับประภาและ
ประไพนั่อยูบนเียนอนนั้นวย สามนาไวยันปลอบโยนนวลละออมาั้แหัวํ่ า นับั้แนวลละออ
อยูใอํ านาอนํ้ ามันพราย ือรํ่ ารวหวนไหอยาะเปนเมียนิร
ทานผูใหทั้สามพาะพรรสี่สหายเามาในหอ แสไฟฟาสอสวาาราวับลาวัน เมื่อนวลละ
ออแลเห็นนายอมทะเลนหลอน็ลุึ้นนั่
“นิร…นิรา”
แลวนวลละออ็วิ่ื๋อเามาระโอนิรวยวามรั
“เฮย” เสี่ยหวนรอะโนลั่นบาน ปราเามาแะมือนวลละออออ ทํ าาเียวับนิรแลวลาวถาม
วยเสียเรี้ยวรา “แูบเมียันหรือเปลา”
นายอมทะเลนยิ้มแหๆ
“เปลานา ันเปนสุภาพบุรุษโวย เมียอเพื่อนันอนึวาเปนแมอันเสมอ อยาที่สุภาษิเาวา…
เมียทานผูอื่นเพี้ย มารา”
ิมหวนอยๆหันมามอูเมียรัอเา
“อะไรันนวล นี่หมายวามวานวลเห็นอายรีวาเฮียยัั้นหรือ”
นวลละออยิ้มแนๆ
“แนนอนเหลือเิน นวลพรอมแลวที่ะแยทาับเฮียนับแบันี้เปนนไป ยอวใอนวลือุ
นิรผูนี้แหละ นวลยอมรับสารภาพับเฮียวานวลทั้รัทั้หลุนิรแทบะเปนบาอยูแลว”
อาเสี่ยัวสั่นเทิ้มวยวามหึ
“ฮึ่ม…แมาี…นํ้ าใอนวลเหมือนับาีไมมีผิ เ็บในัเียว เธอือนาาี ถุย…แมาีแม
เียว”
นวลละออปราเามาอนิรอี
“นิรา เราวยันาเฮียเสียเถอะนะะ ืนนี้พอมันนอนหลับ เอามีโนรีลูระเือมันเลย”
“โอย” ุหิวารอลั่น “อยาิอยานี้เลยแมนวล าผัวนะมันบาปรรมเหลือเิน ผูใหผูเาเา
วา าผัวาย็เทาับาหมาายัวหนึ่ อนรหมไหม”
นวลละอออนิรแนน แลวพูับุหิวาวยเสียหนัๆ ทาทาอหลอนเหมือนับนเหน็
เหนื่อย
“ุอาา…หนูเลียเฮียเหลือเินะ เลียเสียยิ่วาอายัวอะไรที่มันมีลิ้นสอแ”
“อาว” เสี่ยหวนรอลั่น “เอาเาใหนั่น”
นวลละออทํ าาเียวับิมหวน
“ออไปใหพน” หลอนวาแว “นวลเลียเฮียรูไหม ผัวสัปปะรัเอยานี้นวลไมอาร รูปรา็
สูะลูเหมือนเปร วามริเปรมันยัสวยวาเฮียเสียอี สิ้นสุันทีับวามรัอเรา นวละยอมเปน
เมียนอยอุนิร ุประไพไมวาอะไรหรอ เพราะเราเปนเพื่อนัน”
อาเสี่ยลืนนํ้ าลายิๆันหลายรั้ เินเามาหาเมียรัอเา
“นวลา…ถามริๆเถอะ เทาที่นวลเปนอยานี้ นวลแลทํ าหรือวานวลเปนไปวยอํ านานํ้ ามันพราย
ออายร”
นวลละออรอไหโฮ
“นวลไมไแล นวลรัุนิรริๆ”
นิรอยๆแะมือหลอนออ
“ไมสํ าเร็หรอรับ ุับผมไมมีทาะรวมสํ ามะโนรัวันไ ถึแมทาอํ าเภอเายอม ผม็ไมยอม
เปนอันา ุเปนเมียเพื่อน และุ็ไมไัวเปลาเลาเปลือย นอานีุ้็ไมไเปนีเปลือย รวมวาม
แลว ุับผมเปนไเพียเพื่อนันเทานั้น ถาหาวาุะรัผมเหมือนบุรบุธรรมแลว ผม็อาะเปน
ไ”
นวลละออทรุัวลนัุ่เาเบื้อหนานิร ยมือทั้สออานิรแนน ทํ าหนาเหมือนนาเอละร
อนโศ หลอนอยๆเยหนาึ้นมอูนายอมทะเลนวยแววาโหยละหอย แลวพูเสียสั่นเรือแม
สะอื้น
“นิรา นวลรัุเหมือนลีโอพัราลุมหลรั มาร แอนโนี หรือมาย็เหมือนับพระนาอัสา
รั เลียว วินเสย หัวใอนวละาอยูรอนๆแลว พอเทพบุรอนวลเอย โปรเห็นในวลสันิเถอะะ”
อาเสี่ยบรามรอวิ่เามายเทาะเะนวลละออ แุหิวาไววา ทุมัวเารวบาิมหวน
เหมือนับเลนรับี้ ทํ าใหอาเสี่ยและุหิวาลมรืนลลาหอ พลับร.ิเรหัวเราะอหาย วยัน
ประอุหิวาและเสี่ยหวนใหลุึ้น แลวพล็ันอาเสี่ยเอาไว
“อยาวูวามไปเลยโวยอายเสี่ย ุนวลแํ าลัอยูใอํ านาไสยศาสร เทาที่ิใอุนวลเปลี่ยน
แปลไปเนนี้็เพราะนํ้ ามันพรายออายรนั่นเอ อภัยใหแเถิ ิหาทาวยเหลือุนวลีวา”
อาเสี่ยทํ าปาแบะยื่นแลวรอไหโฮ ยหลัมือวาึ้นเ็นํ้ าา หันมามอูนิรอยาเือาล
“เพื่อนนะ…เพื่อนทํ าไ โบราวาเพื่อนเรามัะเผาเรือน มึวาเพลิเผาหัวใูเสียแลว อยาอยูรวม
โลเียวันเลยวะอายร มึับูาันีวา”
นิรหัวเราะอบใ
“อยาุใหมันมานัเลยวะอายหวน มันไมใวามผิอันเลย ทุนในที่นี้ยอมเปนพยาน ุนวล
เปนผูทาทายันใหเอานํ้ ามันพรายปายเธอ ันอาระใหุนวลไทราบวามริวา นํ้ ามันพรายอัน
นั้นมีประสิทธิภาพริๆ ไมใอหลอลวเหลวไหล ทุน็เห็นแลววา เทาที่ผูหิสาวและไมสาวยอ
ทัพมาหาันถึบาน ็เพราะอํ านานํ้ ามันพรายอันนั่นเอ เาหวนเพื่อนรั นอยาันเมื่อเรียนผูแลว็
อเรียนแ ไมมีอะไรที่แะอวิ ันะวยเหลือุนวลเอ”
พอนิรพูเนนี้ ทุน็ถอนหายใโลอไปามัน ุหิวาลาวถามละลํ่ าละลั
“เาวยไหรือนิร”
“ไีรับุอา มือั้นผมแลว ยอมเปนผูเี่ยวาทาไสยศาสร ผมไใเวลาหลายปเลาเรียนวิา
ไสยศาสราอาารยแหยม”
ิเรพูเสริมึ้น
“แยมหรือแหยม”
นิรสะุโหย
“แยมโวย แแไวหนวแหยม แลวพออื่อแหยม ันเรียผิไป”
เสี่ยหวนลาวับนิรอยาเปนานเปนาร
“ถายัั้นแวยแเมียันหนอยี ืนปลอยไวประเี๋ยวืนนี้นวลละออเาหาแ ็ะเิยุยาึ้นมา
เทานั้น”
นิรลวมือลไปในระเปาาเ หยิบลับสัะสีเาๆลับหนึ่ึ้นมาแลวเปฝาลับออ
“อะไรอแวะ” เาุประสิทธิ์ฯถามยิ้มๆ
“นี่หรือรับ ี้ผึ้วิเศษอทานอาารยแยมรับ ใทาผูที่ถูระทํ าไสยาๆหรือนํ้ ามันพราย ทาหนา
ใหทั่ว ประเี๋ยวนไะมีสิสัมปัะเหมือนเนเิม สํ าหรับี้ผึ้ลับนี้ยอมหาามิไ ผมหวที่สุเลย
เียวรับ ไปไหนอเอาิัวไปวย”
ทุนอมอนิรเปนาเียว นายอมทะเลนปายี้ผึ้ใสนิ้วี้มือวา แลวมัวประอนวลละออลุ
ึ้น เอาี้ผึ้ทามับและหนาหลอนนทั่ว เาพยัพเยิใหนันทาประอนวลละออไปนั่ที่เียนอนามเิม
นวลละออเอนัวลนอนหายแลวหายใถี่เร็วผิปิ สัรูหลอน็หลับไป นายอมทะเลนลาวับ
ะพรรอเา
“ันรับรอวาุนวลปลอภัยแลว ใหแนอนนิ่เยสัรึ่ั่วโม แ็ะมีสิสัมปัะเหมือน
เนเิม”
เสี่ยหวนมีสีหนาุมื่นึ้น เาหันไปมอูเมียรัอเาอยาหวใย นวลละออหลับาพูพึมพํ าฟ
ไมไศัพท เสียอแอแัึ้นทั่วหอนอน ทุนาวิพาษวิารัน และาแปลใในอิทธิฤทธิ์
อนํ้ ามันพรายเหลือที่ะลาว
เาุปนึฯลาวึ้นวา
“ลไปุยันาลาเถอะพวเรา ปลอยใหยายนวลแพัผอนามสบาย”
สี่สหายับทานผูใหทั้สามาพาันเินออไปาหอนอนอเสี่ยหวน และเินผานเลียหลั
ึลบันไไปาลา านั่หอมลอมสนทนาันภายในหอโถนั่นเอ
เสี่ยหวนมีวามเลื่อมใสในอิทธิฤทธิ์อนํ้ ามันพรายเปนที่สุ และร.ิเร็ํ าลัใวามิอยา
หนัหนวในเรื่อนี้
“เฮ” นายแพทยหนุมอุทานึ้นัๆแลวยิ้มใหนิร “อใหันูนํ้ ามันพรายอแหนอยิ ยัมีอีมาไม
ใหรือ”
นิรลวระเปาาเหยิบวนํ้ ามันพรายออมาสใหนายแพทยหนุม
“เหลือินวเพียนิเียวเทานั้น ถาะนํ าไปใปายผูหิ็ปายไเพียนเียว และอาะไม
ไผลเพราะวามันนอยเินไป”
ร.ิเรพิาราูวนํ้ ามันพรายวยวามสนใยิ่ เปุวออยึ้นม แลวิเร็ทํ าอยน
“มาย็อ…เหม็นเหมือนนํ้ าเหลือผีโวย”
นิรอมยิ้ม
“ถูแลว เพราะมันทํ าวยนํ้ ามันผีายทั้ลม”
ิเรปุวไวามเิมแลวสืนใหนิร
“แวยบอวิธีหนอยเถอะนา วาเราะทํ านํ้ ามันพรายนี้ไอยาไร ถึแมะเสี่ยภัยเสี่ยีวิัน็ะลอ
ู ถานํ้ ามันพรายนี้บัเิผลอยาเ็า ัน็ะเลิเปนนายแพทยแผนปุบัน ทํ านํ้ ามันพรายายีวา าย
วละแสนบาท พวอาเสี่ยระเปาหนัอื้อแนนอน ปหนึ่ายสิบวพอินแลว”
นิรยิ้มแปน
“วละแสนบาท สิบว็ลานหนึ่พอี ถายี่สิบวสอลาน มีเินใอยาสบาย”
เาุประสิทธิ์ฯึ่นั่อยูทาวาอนิรเอื้อมมือเบาลนิรัโป
“นี่แนะ สอลาน พูไปพูมาแ็อวมาถึบาลัน”
นิรหัวเราะา
“เปลาเลยรับ โธ…ผมไมมีเนาเลย”
นายแพทยหนุมพูับนิรอไป
“วยอธิบายวิธีหานํ้ ามันพรายใหันฟหนอยีวะ มันไมยานเินไปใไหมร”
นายอมทะเลนถอนหายใหนัๆ
“อายยานะไมยาหรอ แพลานิเียว็อาย เลนับผีลํ าบาหนอย แลว็ไมใผีธรรมา มัน
เปนผีายทั้ลมที่ใรๆ็รูีวาผีายทั้ลมนั้นมันุรายเพียไร”
ร.ิเรเมมปาแนน
“เถอะนา เรื่อผีันไมลัว ันอยาะรูวิธีทํ านํ้ ามันพรายเทานั้นวาเาทํ าอยาไร”
นายอมทะเลนอธิบายใหทราบโยไมปบั
“มันไมยาอะไรหรอ ถาหาวาแมีวามลาพอแ็อาะหานํ้ ามันพรายไ วยารลัลอบเาไป
ในโัเ็บศพ”
ุหิวาเยิบเามาเบียเสียเาุประสิทธิ์ฯ ใบหนาอทานีเผือ ทานอาเม็มอู
หนานิรแลวลาวถามเบาๆ
“เาไปในโัผีแลวทํ ายัไ”
นิรวา “แลวเรา็อเลือูวาผีายทั้ลมอยูโลไหน วยันเอาโลนั้นออมาาอเ็บศพ อ
านั้น็ัโลึ้น อุมเอาศพผีายทั้ลมออมาวานอโล”
“อุยาย” ุหิวารอลั่น เผนพรวึ้นไปนั่บนัเาุประสิทธิ์ฯแลวพูเสียสั่นเรือ “เาุ
า ิันลัวผี”
เาุประสิทธิ์ฯหมั่นไสเ็มทน็ผลัุหิวาหลนลมาบนโฟาามเิม
“เปนบาไปแลวยายนี่ ยัไมทันเห็นผีสันิ เพียแอายรมันเลาใหฟ็ปอลอยเสียแลว”
ุหิวาทํ าหนาเหมือนับะรอไห
“็ิันลัวนี่ะ อุย…ูีะ นลุูไปหมทั้ัวแลว”
เาุปนึฯลาวถามึ้นเบาๆ
“ออไร วิทยาศาสรยอมเหนือไสยศาสรและศาสรทั้หลาย”
นิรเปุวออ เอานิ้วี้มือวาอุปาวแลวระนวึ้น เาลุเินเาไปหานวลละออ
แลวยนิ้วี้มือวาปายแมายอนวลละออเบาๆ
“ผมะใหุไเห็นวามศัิ์สิทธิ์อนํ้ ามันพรายเี๋ยวนี้ ผมรับรอวาืนนีุ้ะอรํ่ ารวถึผม
แทบเปนบา ุะอหลรัผมปานแทบะลืนิน”
นวลละออหัวเราะิ
“ีแลวะ ิันะลอูวามศัิ์สิทธิ์อนํ้ ามันพรายอุ มันะเปนไปไอยาไรัน”
นิรเินลับไปนั่บนเาอี้นวมามเิม ทานผูใหทั้สามไวิพาษวิารันถึเรื่อนํ้ ามันพราย ุ
หิวาเริ่มเปนวิทุลัววานวลละออะอยูในอํ านานํ้ ามันพรายอนิร แนวลละออมิไวิเปน
ทุอะไรเลย
นวลละออเพอ
ลอวันนั้นมีผูหิสาวและไมสาวผลัเปลี่ยนันมาหานิรลอวัน วามหึหวทํ าใหประไพใหน
ใปประูใหหนาบาน และแมแประูอเล็็สั่ใหใสลอน
“เาแหว วันนี้แไมอทํ าอะไร” ประไพพูับเาแหวอยาเือาล “ออไปนั่ที่ศาลาเล็าประู
หนา ถามีผูหิมาหารแวยบอเาวยวารเปนอหิวาายแลว ถาเาะันทุรัอเยี่ยมศพ็วยบอ
เาวยวา นิรายวยโริออยารายแร เาหนาที่เาสั่ใหเผาโยเร็ว และันไัารเผาเรียบรอย
แลว”
“บะแลว…” นิรเอ็ะโรลั่น “นยัไมทันายเลย แแลว”
“ี ยิ่ายเสียไ็ยิ่ี ัวนะะไปทํ าเาูไว พวผูหิถึไมาหานถึบานมาหนาหลายา บา
นรูปราหนาาเหมือนผีเสื้อสมุทร็ยัมี เลียนํ้ าหนานั ไปใหพนนะ อยามาอยูใลๆ เี๋ยวแมะวเสีย
วยหลาวทอเหลือหรอ”
เย็นวันนั้นเอ สี่สหายับเาุปนึฯไพาันออไปาบาน ‘พัราภร’ เพื่อไปหาอาหารรับ
ประทานามภัาาราๆามธรรมาอนมีเิน ะพรรสี่สหายลับมาถึบานในราว ๒๑.๐๐ น.เศษ
แพอาวลารถที่หนาึให เาุประสิทธิ์ฯับุหิวา็รีบเินออมาาหอโถอยา
รอนรน ทานผูใหทั้สอมีสีหนาเ็มไปวยวามวิเปนทุ
“พอหวน” ุหิวาอุทานึ้นัๆ “นํ้ ามันพรายอเารอเรื่อแลวละี”
อาเสี่ยทํ าาปริบๆ
“ทํ าไมรับ”
“ทํ าไมละ……ยายนวลทาเารใหเอานํ้ ามันพรายปาย เาร็อยาะลอี เอานํ้ ามันทาแมยายนวล
อหนาพวเรา รีบึ้นไปูเถอะพอหวน ยายนวลํ าลัลั่ไลใหลหลเาร และรํ่ ารอที่ะเปนเมียเาร
ใหไ”
“อาว” ิมหวนเอ็ะโรลั่นบาน “ถายัั้นอายรับผม็อยูรวมโลันไมไแนนอน” พูบอาเสี่ย็
ลวระเปาาวา ระาปนพรีวอลเวอร ๙ มม.ึ้นมาแลวบรามรอมอูนิรอยาเือาล “อาย
ร มึายแน แทํ าใหเมียันหลรัแวยอํ านาไสยศาสรและอลั ถอยหลัออไปสามาว แลวอ
อเา ันะยิแใหเหมือนับยิหมาาถนนทีเียว”
นิรหัวเราะอบใ
“มันเปนวามผิอันหรือวะ เมียแทาทายันอน ที่ทาทาย็เพราะุนวลเาใวานํ้ ามันพรายอ
ันไมมีวามศัิสิทธิ์อะไร เี๋ยวนี้มันเิศัิสิทธิ์ึ้นแลว เมื่อแะยิัน็ามใ แแอยาลืมวาารา
นายโยเนานั้น ยอมมีโทษถึประหารีวิ”
อาเสี่ยนิ่ิ แลว็เ็บปนพใสระเปาาเามเิม
“ีแลว” เาพูอยาโมโห “ันะอพยายามหาานมาาแใหไ”
นายอมทะเลนยิ้มวยมุมปาาวาแลวยัิ้วใหอาเสี่ย
“แานาัน แ็อมีวามผิถึับประหารีวิในานที่แเปนัวาร”
เาุประสิทธิ์ฯพูเสริมึ้น
“อยาเพิ่เถียันเลยโวย รีบึ้นไปูยายนวลเถอะ ํ าลัีอหัวอยาะเปนเมียอายร นอนทุรนทุ
รายอยูในหอเพราะอํ านานํ้ ามันพราย”
พลยมือเาศีรษะ เามอูหนาุหิวาแลวพูึ้นอยาเปนานเปนาร
“ะเปนไปไหรือรับุแม ผมไปหมแลว ถานํ้ ามันพรายออายรมีุภาพทํ าใหผูหิหลรั
นเปนบาเปนหลั ผมิวาวหนึ่แสนบาท็อมีนื้อ”
ิมหวนพูเสริมึ้นทันที
“อยาวาแแสนบาทเลย อใหลานบาทัน็ื้อ”
นิรยิ้มใหเสี่ยหวน
“มันหายาโวยหวน ไมใวาหาายๆ ารหานํ้ ามันพรายาผีายทั้ลมยอมเปนารเสี่ยภัยเสี่ย
ีวิ โยมาพวหมอผีเหลานี้มัะถูผีายทั้ลมหลอหลอน ทํ าใหใีฝอาย สํ าหรับันนะ ไเรียน
รู วิธีทํ านํ้ ามันพรายนินี้มาาอาารยอันอยาีที่สุ แันไมลาทํ า เรื่อผีบอามรวาันลัวที่
สุ ไมวาะเปนผีระสือหรือผีระหั”
ุหิวาเยิบัวเามาเบียเสียเาุประสิทธิ์ฯและยมืออเอวทานไว เาุประสิทธิ์ฯหัน
มามอูอยาแปลใแลวลาวถาม
“อะไรละุหิ”
ุหิวายิ้มแหๆ พูเสียสั่นเรือ
“ลัวผีะ”
สี่สหายหัวเราะึ้นพรอมๆัน อานั้นทุน็เินเาไปในหอโถ ึ้นบันไั้นบนอัวึร
ไปยัหอนอนอเสี่ยหวน ในเวลาเียวันนั้นเอ นวลละออเมียรัอเสี่ยหวนํ าลันั่รอไหฟูมฟายอยู
บนเียนอนอหลอน นวลละออสวมเสื้อาเุสีุหลาบปลอยผมเผายุเหยิ นันทาับประภาและ
ประไพนั่อยูบนเียนอนนั้นวย สามนาไวยันปลอบโยนนวลละออมาั้แหัวํ่ า นับั้แนวลละออ
อยูใอํ านาอนํ้ ามันพราย ือรํ่ ารวหวนไหอยาะเปนเมียนิร
ทานผูใหทั้สามพาะพรรสี่สหายเามาในหอ แสไฟฟาสอสวาาราวับลาวัน เมื่อนวลละ
ออแลเห็นนายอมทะเลนหลอน็ลุึ้นนั่
“นิร…นิรา”
แลวนวลละออ็วิ่ื๋อเามาระโอนิรวยวามรั
“เฮย” เสี่ยหวนรอะโนลั่นบาน ปราเามาแะมือนวลละออออ ทํ าาเียวับนิรแลวลาวถาม
วยเสียเรี้ยวรา “แูบเมียันหรือเปลา”
นายอมทะเลนยิ้มแหๆ
“เปลานา ันเปนสุภาพบุรุษโวย เมียอเพื่อนันอนึวาเปนแมอันเสมอ อยาที่สุภาษิเาวา…
เมียทานผูอื่นเพี้ย มารา”
ิมหวนอยๆหันมามอูเมียรัอเา
“อะไรันนวล นี่หมายวามวานวลเห็นอายรีวาเฮียยัั้นหรือ”
นวลละออยิ้มแนๆ
“แนนอนเหลือเิน นวลพรอมแลวที่ะแยทาับเฮียนับแบันี้เปนนไป ยอวใอนวลือุ
นิรผูนี้แหละ นวลยอมรับสารภาพับเฮียวานวลทั้รัทั้หลุนิรแทบะเปนบาอยูแลว”
อาเสี่ยัวสั่นเทิ้มวยวามหึ
“ฮึ่ม…แมาี…นํ้ าใอนวลเหมือนับาีไมมีผิ เ็บในัเียว เธอือนาาี ถุย…แมาีแม
เียว”
นวลละออปราเามาอนิรอี
“นิรา เราวยันาเฮียเสียเถอะนะะ ืนนี้พอมันนอนหลับ เอามีโนรีลูระเือมันเลย”
“โอย” ุหิวารอลั่น “อยาิอยานี้เลยแมนวล าผัวนะมันบาปรรมเหลือเิน ผูใหผูเาเา
วา าผัวาย็เทาับาหมาายัวหนึ่ อนรหมไหม”
นวลละอออนิรแนน แลวพูับุหิวาวยเสียหนัๆ ทาทาอหลอนเหมือนับนเหน็
เหนื่อย
“ุอาา…หนูเลียเฮียเหลือเินะ เลียเสียยิ่วาอายัวอะไรที่มันมีลิ้นสอแ”
“อาว” เสี่ยหวนรอลั่น “เอาเาใหนั่น”
นวลละออทํ าาเียวับิมหวน
“ออไปใหพน” หลอนวาแว “นวลเลียเฮียรูไหม ผัวสัปปะรัเอยานี้นวลไมอาร รูปรา็
สูะลูเหมือนเปร วามริเปรมันยัสวยวาเฮียเสียอี สิ้นสุันทีับวามรัอเรา นวละยอมเปน
เมียนอยอุนิร ุประไพไมวาอะไรหรอ เพราะเราเปนเพื่อนัน”
อาเสี่ยลืนนํ้ าลายิๆันหลายรั้ เินเามาหาเมียรัอเา
“นวลา…ถามริๆเถอะ เทาที่นวลเปนอยานี้ นวลแลทํ าหรือวานวลเปนไปวยอํ านานํ้ ามันพราย
ออายร”
นวลละออรอไหโฮ
“นวลไมไแล นวลรัุนิรริๆ”
นิรอยๆแะมือหลอนออ
“ไมสํ าเร็หรอรับ ุับผมไมมีทาะรวมสํ ามะโนรัวันไ ถึแมทาอํ าเภอเายอม ผม็ไมยอม
เปนอันา ุเปนเมียเพื่อน และุ็ไมไัวเปลาเลาเปลือย นอานีุ้็ไมไเปนีเปลือย รวมวาม
แลว ุับผมเปนไเพียเพื่อนันเทานั้น ถาหาวาุะรัผมเหมือนบุรบุธรรมแลว ผม็อาะเปน
ไ”
นวลละออทรุัวลนัุ่เาเบื้อหนานิร ยมือทั้สออานิรแนน ทํ าหนาเหมือนนาเอละร
อนโศ หลอนอยๆเยหนาึ้นมอูนายอมทะเลนวยแววาโหยละหอย แลวพูเสียสั่นเรือแม
สะอื้น
“นิรา นวลรัุเหมือนลีโอพัราลุมหลรั มาร แอนโนี หรือมาย็เหมือนับพระนาอัสา
รั เลียว วินเสย หัวใอนวละาอยูรอนๆแลว พอเทพบุรอนวลเอย โปรเห็นในวลสันิเถอะะ”
อาเสี่ยบรามรอวิ่เามายเทาะเะนวลละออ แุหิวาไววา ทุมัวเารวบาิมหวน
เหมือนับเลนรับี้ ทํ าใหอาเสี่ยและุหิวาลมรืนลลาหอ พลับร.ิเรหัวเราะอหาย วยัน
ประอุหิวาและเสี่ยหวนใหลุึ้น แลวพล็ันอาเสี่ยเอาไว
“อยาวูวามไปเลยโวยอายเสี่ย ุนวลแํ าลัอยูใอํ านาไสยศาสร เทาที่ิใอุนวลเปลี่ยน
แปลไปเนนี้็เพราะนํ้ ามันพรายออายรนั่นเอ อภัยใหแเถิ ิหาทาวยเหลือุนวลีวา”
อาเสี่ยทํ าปาแบะยื่นแลวรอไหโฮ ยหลัมือวาึ้นเ็นํ้ าา หันมามอูนิรอยาเือาล
“เพื่อนนะ…เพื่อนทํ าไ โบราวาเพื่อนเรามัะเผาเรือน มึวาเพลิเผาหัวใูเสียแลว อยาอยูรวม
โลเียวันเลยวะอายร มึับูาันีวา”
นิรหัวเราะอบใ
“อยาุใหมันมานัเลยวะอายหวน มันไมใวามผิอันเลย ทุนในที่นี้ยอมเปนพยาน ุนวล
เปนผูทาทายันใหเอานํ้ ามันพรายปายเธอ ันอาระใหุนวลไทราบวามริวา นํ้ ามันพรายอัน
นั้นมีประสิทธิภาพริๆ ไมใอหลอลวเหลวไหล ทุน็เห็นแลววา เทาที่ผูหิสาวและไมสาวยอ
ทัพมาหาันถึบาน ็เพราะอํ านานํ้ ามันพรายอันนั่นเอ เาหวนเพื่อนรั นอยาันเมื่อเรียนผูแลว็
อเรียนแ ไมมีอะไรที่แะอวิ ันะวยเหลือุนวลเอ”
พอนิรพูเนนี้ ทุน็ถอนหายใโลอไปามัน ุหิวาลาวถามละลํ่ าละลั
“เาวยไหรือนิร”
“ไีรับุอา มือั้นผมแลว ยอมเปนผูเี่ยวาทาไสยศาสร ผมไใเวลาหลายปเลาเรียนวิา
ไสยศาสราอาารยแหยม”
ิเรพูเสริมึ้น
“แยมหรือแหยม”
นิรสะุโหย
“แยมโวย แแไวหนวแหยม แลวพออื่อแหยม ันเรียผิไป”
เสี่ยหวนลาวับนิรอยาเปนานเปนาร
“ถายัั้นแวยแเมียันหนอยี ืนปลอยไวประเี๋ยวืนนี้นวลละออเาหาแ ็ะเิยุยาึ้นมา
เทานั้น”
นิรลวมือลไปในระเปาาเ หยิบลับสัะสีเาๆลับหนึ่ึ้นมาแลวเปฝาลับออ
“อะไรอแวะ” เาุประสิทธิ์ฯถามยิ้มๆ
“นี่หรือรับ ี้ผึ้วิเศษอทานอาารยแยมรับ ใทาผูที่ถูระทํ าไสยาๆหรือนํ้ ามันพราย ทาหนา
ใหทั่ว ประเี๋ยวนไะมีสิสัมปัะเหมือนเนเิม สํ าหรับี้ผึ้ลับนี้ยอมหาามิไ ผมหวที่สุเลย
เียวรับ ไปไหนอเอาิัวไปวย”
ทุนอมอนิรเปนาเียว นายอมทะเลนปายี้ผึ้ใสนิ้วี้มือวา แลวมัวประอนวลละออลุ
ึ้น เอาี้ผึ้ทามับและหนาหลอนนทั่ว เาพยัพเยิใหนันทาประอนวลละออไปนั่ที่เียนอนามเิม
นวลละออเอนัวลนอนหายแลวหายใถี่เร็วผิปิ สัรูหลอน็หลับไป นายอมทะเลนลาวับ
ะพรรอเา
“ันรับรอวาุนวลปลอภัยแลว ใหแนอนนิ่เยสัรึ่ั่วโม แ็ะมีสิสัมปัะเหมือน
เนเิม”
เสี่ยหวนมีสีหนาุมื่นึ้น เาหันไปมอูเมียรัอเาอยาหวใย นวลละออหลับาพูพึมพํ าฟ
ไมไศัพท เสียอแอแัึ้นทั่วหอนอน ทุนาวิพาษวิารัน และาแปลใในอิทธิฤทธิ์
อนํ้ ามันพรายเหลือที่ะลาว
เาุปนึฯลาวึ้นวา
“ลไปุยันาลาเถอะพวเรา ปลอยใหยายนวลแพัผอนามสบาย”
สี่สหายับทานผูใหทั้สามาพาันเินออไปาหอนอนอเสี่ยหวน และเินผานเลียหลั
ึลบันไไปาลา านั่หอมลอมสนทนาันภายในหอโถนั่นเอ
เสี่ยหวนมีวามเลื่อมใสในอิทธิฤทธิ์อนํ้ ามันพรายเปนที่สุ และร.ิเร็ํ าลัใวามิอยา
หนัหนวในเรื่อนี้
“เฮ” นายแพทยหนุมอุทานึ้นัๆแลวยิ้มใหนิร “อใหันูนํ้ ามันพรายอแหนอยิ ยัมีอีมาไม
ใหรือ”
นิรลวระเปาาเหยิบวนํ้ ามันพรายออมาสใหนายแพทยหนุม
“เหลือินวเพียนิเียวเทานั้น ถาะนํ าไปใปายผูหิ็ปายไเพียนเียว และอาะไม
ไผลเพราะวามันนอยเินไป”
ร.ิเรพิาราูวนํ้ ามันพรายวยวามสนใยิ่ เปุวออยึ้นม แลวิเร็ทํ าอยน
“มาย็อ…เหม็นเหมือนนํ้ าเหลือผีโวย”
นิรอมยิ้ม
“ถูแลว เพราะมันทํ าวยนํ้ ามันผีายทั้ลม”
ิเรปุวไวามเิมแลวสืนใหนิร
“แวยบอวิธีหนอยเถอะนา วาเราะทํ านํ้ ามันพรายนี้ไอยาไร ถึแมะเสี่ยภัยเสี่ยีวิัน็ะลอ
ู ถานํ้ ามันพรายนี้บัเิผลอยาเ็า ัน็ะเลิเปนนายแพทยแผนปุบัน ทํ านํ้ ามันพรายายีวา าย
วละแสนบาท พวอาเสี่ยระเปาหนัอื้อแนนอน ปหนึ่ายสิบวพอินแลว”
นิรยิ้มแปน
“วละแสนบาท สิบว็ลานหนึ่พอี ถายี่สิบวสอลาน มีเินใอยาสบาย”
เาุประสิทธิ์ฯึ่นั่อยูทาวาอนิรเอื้อมมือเบาลนิรัโป
“นี่แนะ สอลาน พูไปพูมาแ็อวมาถึบาลัน”
นิรหัวเราะา
“เปลาเลยรับ โธ…ผมไมมีเนาเลย”
นายแพทยหนุมพูับนิรอไป
“วยอธิบายวิธีหานํ้ ามันพรายใหันฟหนอยีวะ มันไมยานเินไปใไหมร”
นายอมทะเลนถอนหายใหนัๆ
“อายยานะไมยาหรอ แพลานิเียว็อาย เลนับผีลํ าบาหนอย แลว็ไมใผีธรรมา มัน
เปนผีายทั้ลมที่ใรๆ็รูีวาผีายทั้ลมนั้นมันุรายเพียไร”
ร.ิเรเมมปาแนน
“เถอะนา เรื่อผีันไมลัว ันอยาะรูวิธีทํ านํ้ ามันพรายเทานั้นวาเาทํ าอยาไร”
นายอมทะเลนอธิบายใหทราบโยไมปบั
“มันไมยาอะไรหรอ ถาหาวาแมีวามลาพอแ็อาะหานํ้ ามันพรายไ วยารลัลอบเาไป
ในโัเ็บศพ”
ุหิวาเยิบเามาเบียเสียเาุประสิทธิ์ฯ ใบหนาอทานีเผือ ทานอาเม็มอู
หนานิรแลวลาวถามเบาๆ
“เาไปในโัผีแลวทํ ายัไ”
นิรวา “แลวเรา็อเลือูวาผีายทั้ลมอยูโลไหน วยันเอาโลนั้นออมาาอเ็บศพ อ
านั้น็ัโลึ้น อุมเอาศพผีายทั้ลมออมาวานอโล”
“อุยาย” ุหิวารอลั่น เผนพรวึ้นไปนั่บนัเาุประสิทธิ์ฯแลวพูเสียสั่นเรือ “เาุ
า ิันลัวผี”
เาุประสิทธิ์ฯหมั่นไสเ็มทน็ผลัุหิวาหลนลมาบนโฟาามเิม
“เปนบาไปแลวยายนี่ ยัไมทันเห็นผีสันิ เพียแอายรมันเลาใหฟ็ปอลอยเสียแลว”
ุหิวาทํ าหนาเหมือนับะรอไห
“็ิันลัวนี่ะ อุย…ูีะ นลุูไปหมทั้ัวแลว”
เาุปนึฯลาวถามึ้นเบาๆ
ความคิดเห็น