คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : นางนาคพระโขนง 4
“เปลาโวย ผมมันรวไปเอเพราะาใวามิมา”
“ิเรื่ออะไรรับ” นิรถามเบาๆ
“ิทำยาแผมรวนะี ยิ่ิผมมัน็ยิ่รว หนัเา็เลยลานเลี่ยนเียนโลบาลไปเลย เลยเลิิ
ันที อมันรูปธรรมนามธรรม”
พลลาวับพรรพวอเาอยาเปนารเปนาน
“ลรถเถอะโวยพวเรา เอาระรถึ้นแลวล็อเอาไว รถออยูรนี้ีแลว ไมไลาโัผีเทาไร
นั แลว็อยูในที่ลับาน ถาใรไมเินผานมาทานี้็ไมเห็นรถเรา เพราะึื่นปานนี้เห็นะไมมีใรเิน
ผานไปมาหรอ”
ร.ิเรถือระเปาเอสาราวลารถเปนนแร รั้นแลวสามสหายับทานเาุปนึฯและเา
แหว็ามลมา ทุนยอมรับวาวามมึนเมาเหลาที่เิึ้นนั้นไหายไปเือบหมสิ้นแลว สิ่แวลอมภาย
ในบริเววัทำใหทุนรูสึประหวั่นพรั่นใไมนอย และอนที่ะพรรสี่สหายะพาันเินไปยัโั
เ็บศพ นแสัวหนึ่็บินถลารอนลมาสูาศีรษะเล็นอย มันสเสียรอไยินถนั และแมระทั่ป
อมันที่ระทบอาาศ็ไยินเสียพึ่บพั่บ
“แ……”
นิรใระโนพรวึ้นไปอยูบนเอวเาุปนึฯ ทานเาุสะบัเ็มแร นิรึยอมปลอย
“แะบาหรืออายร เพียแไยินเสียนรอเทานั้น แ็ปอลอยเสียแลว”
นายอมทะเลนยิ้มแหๆ
“นั่นนะีรับ แหม…ราาววนี้ินไมเมาเลย สวเหลามาหนอยเถอะโวยหวน ันะื่มอีรึ่
ว”
อาเสี่ยเินเามาสวเหลาใหนิร นายอมทะเลนเปุวออยึ้นื่มอั้ๆเือบรึ่ว แลวส
วเหลาืนใหเสี่ยหวน
“เอาละวะ ลินเหลาเาไปึๆหนาอยานี้แลว อใหผีพอัน็ไมลัว ไปโวย……เาไปในโัผี
เถอะโวย ันเปนผูนำเอ”
อสุราย
ร.ิเรสถุผาิบนาะทัรัถุหนึ่ใหนิรแลวพูวา
“นี่ถุาวสาร ยูเ็บไวี แเปนผูนำทา็ีแลว เพราะแมีวามรูวามํนาในเรื่อผีีวาพวเรา”
นิรเอื้อมมือรับถุาวสารเพื่อใเสัปราบทำลายอิทธิฤทธิ์อปศา แลวนิร็พูแผวเบา
“ในเรื่อวามํนา ถูละ……ันมีวามรูวามํนาีวาพวเรา แในานิใันยอมรับ
สารภาพวาันปอแหที่สุ”
ร.ิเรแลพูล
“ปอแหยัีวาาแห ไมอลัวนา เรามาวยัน ถามีอะไรเิึ้น เรา็อผับมันใหถึที่
สุ”
ทันในั้นเอ เสียสุนััวหนึ่ึ่อยูาหลัวัไหอนึ้นอยาเยือเย็น
“บรูว…บรู…โหวว…”
ทุนยืนรวมลุมันและเบียเสียัน นิรับเาแหวอยูลาลุม สุนััวนั้นหอนึ้นสัรูัวอื่นๆ
หลายัว็หอนรับทำลายวามเียบึ้น ะพรรสี่สหายรูสึใเนระทึไปามัน ไมมีใรอธิบายถูวา
เสียสุนัหอนทำใหเิวามรูสึอยาไรบา ร.ิเรลาวับพรรพวอเา
“ไมมีอะไรนา ธรรมาิอหมา เวลามันเสียวฟนมันมัะหอนอยานี้แหละ หมามันะไปินอ
เปรี้ยวๆเนมะมวน้ำปลาหวาน หรือมาย็พวมะยมอฝรั่ออะไรเหลานี้”
เาแหวระิบระาบถามร.ิเร
“รับประทานเาวามันหอนเพราะวามันเห็นผีไมใหรือรับ”
นิรยมือีศีรษะเาแหวอนาแร
“มึอยาพูำวา ผ. สระอีหนอยเลยวะ ูยิ่ใไมีอยู” พูบนิร็ลวมือลไปในถุยาม หยิบาวสาร
มาำหนึ่ เสาวสารัสาไปาๆัว ปา็วาาถาเสียพึมพํ
“นะโม พุทธายะ ผีเห็นผีผละไมลาหลอ ผีหัวเลี่ยนผีหัวถลอไมเาใล อิิปโสภวา พุทธั ธรรมมั
สัั…”
ทานเาุปนึฯมอูอยาเือๆ
“อายร าถาที่แำลัวาอยูนะ แิึ้นเอหรืออยาไรวะ”
นายอมทะเลนหันมายิ้มับพอาอเา
“าถาิึ้นเอมีอยาหรือรับ ผมเรียนมาาอาารยแยมอผม”
เาุปนึฯแสสีหนาไมใระพอในั
“าถาหาอะไรันวะมีผีหัวเลี่ยนหัวถลอ ูสสัยวามึิึ้นเอมาวา”
“วา” นิรรา “บอวาไมไิึ้นเอ แลวัน ผมเรียนมาอยานี้นี่รับ ธรรมาผีปศามัน็เหมือน
มนุษยนี่แหละ ผีบาัวมีหัวมีผม บาัว็หัวลานเหมือนอยาุพอ”
เาุปนึฯวาลั่น
“พอละ ไมออธิบาย เี๋ยว็เิถีบันึ้นมาเทานั้นเอ”
นายแพทยหนุมยมือบหลันิรเบาๆ
“อยามัวัวามยาวสาววามยือยูเลยวะ พาพวเราเาไปในโัเ็บศพเถอะ ประเี๋ยวสัปเหรอเา
มาเห็นเาเาบอใหํรวับเราเทานั้น”
นิรยิ้มเล็นอย
“อยารอนรนไปเลยวะหมอ ึื่นปานนี้แลวสัปเหรอที่ไหนะลุึ้นมา ันรับรอวาอยาไรเสียเราอ
ไน้ำมันพรายอยาแนนอน เอาละ…ันใปแลว พวเราทุนอทำใใหแนวแน ถาพบผีปศาอยาไ
เรลัวมันเปนอันา ถาเสียวันิเียวเราอายแน”
รั้นแลว นิร็เินนำหนาพาสามสหายับเาุปนึฯและเาแหวเินมาที่โัเ็บศพหรือที่เ็บ
ศพึ่ทำามแบบแผนอเทศบาล ระหวาึทั้สอมีทาเินวาประมาสอเมร ึหลัหนึ่มีอ
บรรุหีบศพและมีหมายเลบอหนาอ ะพรรสี่สหายพาันเินลึเาไปามอทา ทุนยอมรับวา
ในบริเวนั้นบรรยาาศเ็มไปวยวามประหวั่นพรั่นใ
ะพรรสี่สหายำลัรวนหาศพนานาพระโน นิร็สะุเฮือสุัวยืนะลึพรึเพริใ
หายวาบแทบะเปนลมลมล ที่นั้น เาแลเห็นราอันทะมึนอใรนหนึ่นั่อยูบนาฟาที่เ็บศพสู
าพื้นินประมาสามเมรเปนอยามา ายผูนั้นนั่หอยเทาอยาสบายและอาเม็มายัะพรรสี่
สหาย วามรูสึบอัวเอวาราอันสูใหที่แลเห็นอยูนี้อเปนผีแนนอน วามลัวทำใหนิรพูอะไรไม
ออ ยืนาสั่นพั่บๆระทบันนระทั่เสี่ยหวนแปลใหันไปมอามสายานิร พอิมหวนแลเห็นรา
อันทะมึนนั้นอาเสี่ย็เผลอัวรอะโนสุเสีย
“ไอยา”
เาุปนึฯเย็นวาบไปหมทั้ัว วาแนิมหวนับนิรไวเพราะเรวาสอสหายะวิ่หนี
“เฮย…อยาหนี ทำิใอแใหมั่น”
นิรพูละลํ่ละลัแทบไมเปนภาษามนุษย
“ผะ…ผีรับ มัน…มัน…มัน…น…นั่…อยูาบนโนน”
เาุปนึฯพูเสียสั่นเรือเนเียวัน
“หะ…เอน…ละ…แลว”
ร.ิเรรูสึนพอสยอเลาเมื่อเาแลเห็นราอันทะมึนนั้น นายแพทยหนุมพยายามปลอบในเอ
ระาปนพในระเปาาเออมา เาิวามันเปนนไมใผี มนุษยผูนี้แลทำผีหลอพวเา มือ
ายอิเรถือไฟฟาเินทานาะทัรั มือวาถือรีวอลเวอร ๙ มม.ระับมั่น แลวิเร็เปไฟฟาเิน
ทาสอไปยัรานั้น
“เฮ” ิเรรอลั่น “ลมาเสียีๆ มายพอยิทิ้นะ”
าแสสวาอไฟฟาเินทา สี่สหายับทานเาุปนึฯและเาแหวไแลเห็นราอันทะมึนนั้น
อยาถนั มันเปนราออสุราย มีรูปราใหโวามนุษยธรรมาสัสามเทา ผิวเนื้อํเปนนิล สวม
าเั้นในสีแเพียัวเียวเทานั้น ใบหนาอูมและบวมุ นัยนาทั้สอาถลนแทบะออมานอเบา
ริมฝปาหนาเอะ มูใหบานและรั้น ผมหยิและสั้นเรียน ที่หนาอมีนหนาอรุรั
“ผี” เาแหวรอสุเสียแลววิ่ื๋อออไปาโัเ็บศพโยเร็ว
นิรเผนพรวามเาแหวไป เสี่ยหวนวามือร.ิเรพาวิ่ไปทันที พลพยายามปลอบในเอใหเม
แ็ แแลวพอไลิ่นน้ำเหลือผี พล็ปอลอยโยอาวอยาไมิีวิ
เหลือแทานเาุปนึฯนเียวเทานั้น ทานเาุยอมรับวาในีวิอทาน ทานไมเยไรับ
วามหวาลัวเหมือนรั้นี้เลย ทานพยายามะวิ่หนี แเทาทั้สอาิแนนอยูับพื้นีเมนเหมือนับ
ถูรึไววยะปู แาอเาุปนึฯสั่นพั่บๆ ใบหนาอทานีเผือ นัยนาที่อมอูอสุราย
นั้นเหลือลานแสวามเรลัวนถึที่สุ
ปศารายสเสียหัวเราะรา
“ฮะ…ฮะ…ฮาๆๆ…”
เาุปนึฯยมือทั้สอึ้นประนมแลวพูละลํ่ละลันาสสาร
“ออย…ลัวแลวะ ผีา อยาทำันเลย”
อสุรายผุลุึ้น ราอมันสูให ึ่สูประมาสอเมรเปนอยานอย มันระโนลาาฟา
ที่เ็บศพ พาัวลอยละลิ่วลมายืนาเาุปนึฯเสียัุบ ราวนี้ทานเาุยเทาาวึ้นาพื้นิน
ไแลว ทานยอาลํ่แลวระโัวลอยหมุนัวลับ วิ่ออไปาโัเ็บศพอยาไมิีวิ อสุราย
สเสียหัวเราะลั่นแลวะโนพูับทานเาุ
“เฮย…นเอยาหนีีวะ”
ทานเาุหันมารอะโนอบ
“ูไมในเโวย”
พอพนปาอทาเาโัเ็บศพ ทานเาุปนึฯ็เสียหลัสะุเทานเอหลมปาบ สี่สหาย
ับเาแหวรีบวิ่มาประอทานใหลุึ้น แแลวทุน็แลเห็นอสุรายเินออมาอยารอนรน
นิรับเาแหวสวมนเสียลั่นไปหม ปศารายเินผานมาในระยะใลิแลวหยุยืนยมือทาว
สะเอวมอูหนาะพรรสี่สหายทามลาวามมืมิึ่มีแแสาวสลัวลา
ร.ิเรเิวามลาึ้นมาอยาบาบิ่น เาเปไฟฟาเินทาสอหนาปศานนั้น ราวนี้ทุนไแล
เห็นหนาอสุรายอยาถนััเน มันแสยะยิ้มแลเห็นฟนสี่ี่ในปา ปศานั้นเอียอไปมา นัยนาทั้สอ
าโนาไหาน มันอยๆแลบลิ้นออมาทีละนอย นระทั่ลิ้นอมันยาวยืถึหนาอและเลยลไปถึ
สะือ
เาแหวเปนลมหายึสิ้นสิสมประี อาเสี่ยิมหวนลัวนถึีสุ็เิวามลาึ้นมาทันที เา
ระาแวนาอบระออเ็บใสระเปาเสื้อเิ้ แลวปราเามายืนเผิหนาปศาราย
“อะไรันวะ” อาเสี่ยถาม “ที่ทำอยานี้นะหมายวามวาระไรอายนอาย เปลา…ไมลัวเลย นอยา
าถาลัวผี็ไมลามาที่นี่ ทำอยาแา็ทำไ” พูบอาเสี่ย็แลบลิ้นออมายาวเฟอยแลวลอนัยนา
ไปมา
อสุรายยมือเาศีรษะ มอูิมหวนวยวามประหลาใ
“เฮย…ทำไมแไมลัวาวะ าเปนผีนาโวย”
“รูแลว” อาเสี่ยพูยานา “นที่มีิใมั่นอยาาไมเยลัวผีหรอ เอาี…แสอะไรไอีบา็
แสใหาู”
อสุรายหัวเราะา สำแแผลฤทธิ์ทำอยาวยืไปในอาาศ านออมันโอนเอนไปมายาว
ประมาวาเศษ แลวปศาราย็ลาวถามอาเสี่ย”
“ยัี้ลัวไหมวะอายนอาย”
เสี่ยหวนลืนน้ำลายเอื๊อ
“เอ…ยัี้ทาะไมเาทีโวย หอลมาเถอะวะ มอูนาเลียพิลึ”
ปศารายหัวเราะลั่น แผลฤทธิ์ยืออมันสูึ้นไปอี นระทั่ศีรษะอมันสูาพื้นิน
ประมาสามวา แลวอสุราย็อยๆมศีรษะอมันใหํ่ลมาทีละนอย
“วาย” นิรรอสุเสีย วาแนพอาอเาพาวิ่ไปทาหนาวัโยเร็ว เสี่ยหวนไลิามในระยะ
ระั้นิ วามลาหายไปราวับปลิทิ้ ทันในั้นเอ เาแหวึ่สิ้นสิสมประี็พรวพราลุึ้นโย
อาวไปอยาไมิีวิ พลับร.ิเรเสียวัวิ่ามไปวยโยเร็ว
ในที่สุะพรรสี่สหาย็ออมารวมำลัที่หนาวัอนใละถึถนนใหึ่มีแสไฟฟาสอสวา
เปนบาแห นายแพทยหนุมยอมรับวาเาื่นเนหวาลัวที่สุ ในารที่เาถูผีหลออยาัเนนี้
“มาย็อ…มันเปนผี ผีทีุ่รายที่สุ แมระทั่ผีที่อินเียวาุนัหนา็ยัสูผีที่นี่ไมไ”
เาุปนึฯถอนหายใเฮือให
“ไมไหวโวย อยานี้เห็นะวัหนีีฝอายแน ผีที่เราเห็นัวนี้ะเปนนายผีแนนอน รูปราอมันึ
ใหโมา และนิสัยอมันะิลสัหนอย ึไสัพยอหยอลอพวเรา”
พลวา “ามธรรมาผีมันพูไมไนะรับุอา ผมัสสัยเสียแลว อาะเปนนปลอมแปลเปน
ผีหลอเราเลน็ไ”
ทานเาุลืมาโพล
“นอะไรวะัวใหอยานั้น แลว็ออมันยืไอยาผิมนุษย อาวาผีแนๆ ที่มันพูไ็เพราะปศา
นนี้มีอิทธิฤทธิ์มานั่นเอ อาะเปนผีายโห็ไ”
เสี่ยหวนลาวถามร.ิเรอยาเปนานเปนาร
“เราะทำอยาไรันอไปหมอ”
ร.ิเรนิ่ิ เาอใสมอมามายในเรื่อนี้ ในที่สุเา็ลาวึ้นวา
“เอายัี้็แลวัน ใหอายแหวเอารถไปสแสามนับุพอ ันนเียวะพยายามนหาศพนานา
เพื่อลนเอาน้ำมันพรายใหไ”
พลยิ้มใหนายแพทยหนุมแลวลาววา
“แนเียวะทำานไสำเร็อยาไร เพราะเพียแแะยโลออมาาหอเ็บศพ แ็ยลมา
ไมไแลว”
นายแพทยหนุมยิ้มเล็นอย
“ไมเปนไร ันะลาผีัวนั้นพันบาทใหมันวยเหลือัน”
เาุปนึฯฝนหัวเราะ
“ถึับาผีเียวเรอะิเร พอิวาลับบานีวา แลวอยพยายามหาอทาเอาน้ำมันพรายในืน
วันพรุนี้ อยานอยเราวระไหมอผีที่สามารถรวมมือับเราวยสันหนึ่”
นายแพทยหนุมไมเห็นวย
“โน…ไมมีหมอผีนไหนหรอรับที่เาะมารวมานับเรา เาทำอเาเอไมีวาหรือ” แลวิเร
็หันมาพูับนายพัราภร “เพื่อนรั ไหนๆเรา็เสียเวลามาันแลว วยันหนอยวะพล แับันสอน็
สำเร็ อายหวน อายร อายแหวมันี้ลา็ไมอวยเหลือันหรอ”
นายพัราภรถอนหายใหนัๆ
“เอา…” เาพูอยามั่นใ “เมื่อแิวาันลาพอ ัน็ะพยายามทำใใหเมแ็เนเียวับแ ใร
ไมลาเาไปในโัผี็นั่รออยูในรถ ใหมันรูไปทีเถอะวะวาแับันถูผีหัอาย ันพอะไิแลววา
ผีปศานั้น มันเพียแหลอหลอนเราเทานั้น มันถูเนื้ออัวเราไมไเพราะมันมีแวิา เรือนราอ
มันสูสิ้นไปแลว ถาปลอยใหมันหลอเรา และเราไมสนใับมัน มัน็เลิหลอเราไปเอ”
ราวนี้เสี่ยหวนเห็นพอวย
“เออ…ริโวย แพูอยานี้อยทำใหันใื้นึ้นเปนอ ถาผีมันหัอเราไหรือทำรายเราไ อายผี
ัวใหเมื่อะี้นี้มัน็หัอันแลว นี่ไมเห็นมันทำอะไร นอาหัวเราะฮาๆ แลว็แลบลิ้นปลิ้นาาม
ประสาผี” แลวอาเสี่ย็ยมือบบานิร “ทำใใหลาหนอยเถอะวะอายร ในเรื่อวามลาหา ัน็ยอมรับ
วาแนะหนึ่ไมมีสอ”
นิรหัวเราะอยาฝนๆ
“ใหแยอันนระทั่สวา ัน็ยัี้ลาอยูนั่นเอ พับผาเถอะวะ ถาเปนนแลวันไมลัวเลย เรื่อ
ผีนี่พูันยา เราะอยหรือีับมันไมสำเร็ทั้นั้น ืนลอีับมันมีหวั็อาย”
เาุปนึฯพูเสริมึ้น
“ถายัั้นลับเาไปในโัอีรั้ แลวรวมมือันวยทำน้ำมันพรายใหสำเร็ ทิ้อายแหวับอายร
ใหอยูเฝารถ็แลวัน”
“ออย” เาแหวรา “รับประทานถาผมอยูับุนิรบนรถเามลํพั ผีมันหลอ รับประทานผมะ
ทำอยาไรละรับ”
เาุปนึฯทำาเียว
“็ามึปะไรละ ะเาไปในโัวยัน็ลัวผีหลอ อายรั้นใหนั่รออยูบนรถ็ลัวผีหลออี
มึนี่ี้ลาสิ้นีเียวโวย”
“นั่นนะีรับ” เาแหวพูเบาๆ
ะพรรสี่สหายยืนับลุมปรึษาหารือันอีสัรู ทุน็พยายามปลอบในเอใหเมแ็
ลใเาไปในโัเ็บศพอีรั้หนึ่ ึ่ราวนี้พลรับรอวาถาปศานใหลอหลอนเา เาะอสูับ
มันเอ
ทานเาุปนึฯลาวึ้นวา
“ถาะใหีแลว อาิวาไปเอาเือที่ทายรถมาผูเอวพวเราิันไวเปนีแน ะไปอันไมใหน
ในหนึ่หนีเอาัวรอ ถาพวเราอยูันพรอมหนา ผีมัน็ไมลาหลอ อยามา็เพียแลอเลนนิๆ
หนอยๆ แถาใรวิ่หนีสันหนึ่ ็ะทำใหนอื่นพลอยเสียวัไปวย ะนั้น ไมมีอะไรที่ะีไปวาเอา
เือทายรถมาผูบั้นเอว ถาผีมันหลอเรา เรา็ะไวยันรุมสรัมผีเสียเลย”
ทุนเห็นพอวย พลลาวับเาแหวทันที
“เฮย…ไปเอาเือที่ทายรถมาโวย เือที่สำหรับใโยรถเวลารถเสียนั่นแหละ”
เาแหวมอไปทารถเันใหึ่แลเห็นะุมอยูในทามลาวามมื แลวเาแหว็พูเสียออย
“รับประทานลัวผีรับ”
พลเอ็ะโรลั่น
“ผีวัะบวยอะไรันวะ รถออยูหาาเราไมถึสิบวาแนี้เอ แลวพวเรา็ยืนอยูนี่ เี๋ยว็โน
เะเทานั้นแหละ”
เาแหวถอนหายใเฮือให หันมาระิบระาบถามนิร
“รับประทาน าถาันผีวายัไนะรับ ผมลืมเสียแลว”
นายอมทะเลนยิ้มแหๆ แลวระิบบอเาแหว
“โอม มหาละลวย…โอม มหาระรอ ผีเห็นผีหลอ นะโมพุทธายะ”
เาแหวนิ่ิสัรูแลวทำอยน
“วา……รับประทานาถาันผีีรับ ันไมใหผีหลอ ไมใาถาใหผีหลออยาทีุ่บอผม”
นิรหัวเราะเบาๆ
“าถาันผีหลออาไมมีหรอ ามีแาถาใหผีหลอ อยาที่บอแเมื่อี้นะ รับรอ พอเสปุบมี
ผีมาปบ”
เาแหวสั่นศีรษะาๆ
“รับประทานลํบานั็อยาใาถาเลยรับ” พูบ เาแหว็เินไปาที่นั้น
อีสัรู หนึ่ เาแหว็นำเือมะนิลาหนึ่ถือเินมา เือเสนนี้ยาวประมา ๑๐ เมร เปนเือ
ประำรถสำหรับใโยเมื่อรถเสีย เาแหวนำเือเสนนั้นมาสใหเาุปนึฯ ทานเาุมอูะ
พรรสี่สหายแลวลาววา
“เอาโวยพวเรา เอาเือเสนนี้ผูมัเอวพวเราทุนิันไว ราวนี้แหละ เราะอทำานสำเร็
ผลแนนอน เพราะไมมีใรที่ะวิ่หนีเอาัวรอไ ถาวิ่็อวิ่ไปวยันทั้หน”
แลวทานเาุปนึฯ็ใเือเสนนั้นผูเอวทานเปนนแร พอผูเสร็เรียบรอย นิร็วาปลาย
เือถือไว แลวมลหยิบิ่ไมแหๆิ่หนึ่มีรูปลัษะลายไมเรียวมาถือไว นายอมทะเลนยไมเรียว
หวลที่นทานเาุเบาๆ แลวพูึ้นวยเสียยานา
“เออ…ุนี้เราะออเปนุวนทอแห เอา……ไหวทานเสีย ทานะไใหสา” แลวนิร็รอ
เพลลั่น “ี๋เอยี๋ ทอแหรนี้เาวามีุนา…เฮิ้ววา…ระยอยอวา เฮิ้ว…เฮิ้ว…วา…ระยอยอ
วา……ี๋เอยี๋ นระอินปลาเา อายหมาเนามันิโพพา”
เสี่ยหวนับเาแหววยันรับลููเสียลั่น
“เฮิ้ววาระยอยอวา เฮิ้ว…เฮิ้ว วาระยอยอวา”
ความคิดเห็น