คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : นางนาคพระโขนง 3
ุหิวายิ้มแหๆ
“เปลาะ ิันปวทอสวม”
เาุประสิทธิ์ฯทำาอยน ยื่นมือผลัศีรษะุหิอทานอนาแร
“ไป……รีบึ้นไปัแเสียใหเรียบรอย ยายุหินี่รุมรามเหลือเินพับผา ไมนาะเปนุหิับ
เาเลย”
ุหิวาอนวับ
“เอา……มันเปนวามผิอิันเมื่อไรละะ มันเปนวามไมีอเาุาหาที่เาุไเปนเา
ุ ิัน็เลยอเปนุหิไปวย ิันไมไั้ัวเปนุหิเอนะะบอให เี๋ยวะนึวาิันเปน
ุหิเฮวย ิันเปนุหิโยไรับพระราทานราั้” พูบุหิ็วิ่ื๋อึ้นบันไไปั้นบน
ทามลาเสียหัวเราะอยารื้นเรอะพรรสี่สหาย
ร.ิเรำาลัสนใเรื่อนํ้ามันพราย เารอเอ็ะโรึ้นัๆ
“เฮ…เียบๆหนอยพวเรา ฝรั่อยาะรูรายละเอียเรื่อนํ้มันพราย”
ทุนเียบริบ นิรยิ้มใหนายแพทยหนุม
“เมื่อเรานำาศพผีายทั้ลมมาไแลว ั้นอไป็ัเือราสัผีออ”
นายแพทยหนุมทำาหนายูยี่ยมือึ้นอุมู
“วา…เปนเหม็นแย”
นิรหัวเราะ
“็เหม็นนะีวะ นที่ายึ้นอืทึ่มัน็เหม็นวยันทั้นั้น เมื่อเราอารนํ้ามันพรายเรา็อทน
เหม็น”
เสี่ยหวนอัอไมไ
“เทาที่แเลาใหฟนี่นะ แเยไปเอานํ้ามันพรายมาแลวยัั้นหรือ”
นายอมทะเลนสะุโหยแลวทำอยน
“แฮะๆ ไมเยหรอ แเยเลาเรียนวิาารเนนี้าทานอาารยแยมหมอผีผูเรือเวทย และเปนนั
ไสยศาสรั้นสู”
นายแพทยหนุมพูเสริมึ้นทันที
“ัายราสัออแลวทำยัไอไปอี”
นิรวา “เราอนั่ลาๆผีายทั้ลม แลวุเทียนสีผึ้ึ้น ใเวทยมนาถาอันศัิสิทธิ์เสเปาน
ระทั่ผีายทั้ลมเลื่อนไหวอวัยวะไ แลวอยๆลุึ้นนั่เผิหนาับเรา”
เสี่ยหวนลืนนํ้ลายัเอื๊อ
“เรื่อนี้ไมสนุแนโวยอายร สสัยวาีฝอายเสียอนที่เราะไนํ้มันพราย”
นิรยิ้มอยาแหแล
“็เพราะวานํ้มันพรายมันเอายา ราาอนํ้มันพรายวหนึ่ึมีผูอารื้อไมํ่วาแสนบาท
แหมายวามวาะอมีารทลอใหไผลเสียอน มิะนั้น็อาะเปนอปลอม” พูบนิร็หันมา
ทานายแพทยหนุม “เมื่อเราเอาเทียนลนลูาอมัน เรา็ใภานะรอไวใาผีายทั้ลม วามรอนะ
ทำใหนํ้มันหยลในภานะนั้น ระหวานั้นผีายทั้ลมะแสปาิหาริยแลบลิ้นปลิ้นาหลอเรา หรือ
ยมือทั้สอาึ้นหลอเรา”
นานาพระโน
“อิท อีส วันเอรฟุล” ร.ิเรรอึ้นัๆ “ฮะ…ฮะ ฝรั่เปนไมลัว เรื่อผีฝรั่ไมลัว แถาเห็นริๆ
เาฝรั่็ะอลัวไมไ อยาไร็าม ไออยาะทลอูใหรูวามริในเรื่อนี้ มันไมนาะเปนไปไ
นเราที่ายไปแลว ราายยอมเนาเปอย ไมสามารถที่ะเลื่อนไหวไอีแลว ทำไมผีายทั้ลมึะลุึ้น
นั่แลบลิ้นปลิ้นาหลอเราไ”
นิรมวิ้วยน
“็มันเปนผีนี่นา เรื่อผีไมใเรื่อเหลวไหลนะโวยหมอ ันนะโนปานนี้แลวยัลัวผีอยูเสมอ เพราะ
ผีมันมีอิทธิฤทธิ์ มันเปนปศาที่ำแลแปลัวลอหนหายัวไ ับไหัวโรน”
เาุปนึฯแยเี้ยว เอื้อมมือเศีรษะนายอมทะเลนัโป
“นี่แนะ หัวโรน”
นิรสูปาเบาๆแลวยิ้มะเรี่ยะราลาวับนายแพทยหนุมอไป
“ถาแอยาะทลอวามริในเรื่ออภินิหารอผีายทั้ลม็ไ ันยินีะสอนาถาใหแ”
ร.ิเรทำหนาื่นๆ
“าถา…าถาอะไรวะ”
“็าถาำับผีในระหวาที่แทำนํ้มันพรายนะี หาแไมมีาถาอามปอันัว ผีายทั้ลมมัน
ะอเอาแายแนนอน และถาแวาาถาผิพลาวยวามปอลอยอแ แ็อายเหมือนัน อยา
นอยผีมันอบีบอแอยาไมมีปหา หมอผีที่เลาหลายอหลายนอเสียีวิเพราะผีไปมาอมา
เาทำนอหมอูายเพราะู หมอะเายเพราะะเ หมอิ้หรีายเพราะิ้หรี”
เาุปนึฯหัวเราะหึๆ
“หมอิ้หรีายเพราะิ้หรีที่ไหนันวะอายร”
“อาว…ทำไมมันะไมมีรับ นัับิ้หรี็ือหมอิ้หรีนั่นเอ ไยินเสียิ้หรีรอบุเาไปับ
พอเอามือลวเาไปในรู ูเหาปุบายแหแเลย”
เสียหัวเราะัลั่นหอโถ ร.ิเรมีวามเลื่อมใสสนใเรื่อนํ้มันพรายมา
“แวยสอนาถาำับผีายทั้ลมใหันหนอยเถอะวะร บาทีพรุนี้ันะวนแไปหานํ้มัน
พรายามโัผีวัใวัหนึ่ ันะวนอายแหวออสืบเสียอนวามีศพผีายทั้ลมเ็บไวที่โัวัไหน
บา ันรูสึสนใในเรื่อนํ้มันพรายมาทีเียว ถาหาวามันประสิทธิ์ผลริๆแลว ัน็เปนมหาเศรษีใน
ราวนี้ ือทำนํ้มันพรายาย”
นิรพยัหนาหึๆ
“็ลอูี แะใหันรวมทาไปับแนั้น อปิเสธอยาเ็า ันยินีะสอนาถาำับผีใหแ
ามที่ันเรียนรูมา อยาไร็าม ันอเือนแวยวามหวัีวา ผีายทั้ลมนะุรายที่สุ ุยิ่วาผีาย
โหเสียอี”
เาุประสิทธิ์ฯลาวับเาุปนึฯเบาๆ
“ิเรมันเปนนอยารูอยาเห็น อบนวาทลออยูเสมอ ในระยะหลัๆนี่ผมรูสึวาิเรมันสนใ
ในเรื่อไสยศาสรไมนอย”
เาุปนึฯเห็นพอวย
“นั่นนะีรับ ะเปนเพราะิเรมันเบื่อหนายในวิาวิทยาศาสร็เปนไ”
ทันในั้นเอ ประไพับนันทา็พาันเินลบันไมาาั้นบนอัวึ สี่สหายับทานเาุทั้
สอาพาันูแมามทั้สอ เสี่ยหวนรีบลาวถามทันที
“เมียผมเปนยัไบารับุนัน”
นันทาับประไพเินเามาทรุัวลนั่บนโฟาัวเียวัน แลวนันทา็พูับเสี่ยหวนวยใบหนา
ยิ้มแยมแมใส
“สบายีแลวะ ี้ผึ้อนิรวิเศษมา ุนวลำลัุยอับุอา ุภาอยูาบน แบอวาแรูสึ
ัวเหมือนฝนไปอนที่แเพอถึนิร”
เสี่ยหวนถอนหายใโลอ
“สิ้นเราะหไปที นึวาแยเสียแลว ผมเอ็ไมนึเหมือนันวาอิทธิฤทธิ์นํ้มันพรายอเาระมา
มายถึเนนี้”
ะพรรสี่สหายไสนทนาันอไปถึนํ้มันพราย นายแพทยหนุมวนเาุปนึฯใหรวมมือับ
เาในารทำนํ้มันพราย ึ่ิเระใใหเาแหวออสืบสวนในวันพรุนี้ เพื่อใหรูแนวามีศพผูหิายทั้
ลมฝาไวที่วัไหนบา ในที่สุ ิเร็ออปาวน พล นิร ิมหวน นิรปิเสธอยาเ็า เายอม
สารภาพอยาเปอวาเาลัวผี อยาไร็าม นายแพทยหนุมิวาเาะพยายามเอานิรมารวมานับเา
ใหไ
อนบายวันรุึ้น
เาแหวึ่ถูร.ิเรใใหไปสืบสวนเรื่อผีายทั้ลมไหายไปาบานั้แอนเา และลับมา
บาน ‘พัราภร’ ในราว ๑๔.๐๐ น.เศษ
เาแหวไเามาพบับนายแพทยหนุมในหอทลอวิทยาศาสร ึ่ร.ิเรำลัสนทนาับเพื่อน
เลอทั้สามและพอาอเาในเรื่อนํ้มันพราย นิรไสอนาถาบัับภูิผีปศาใหร.ิเรเรียบรอยแลว
นายแพทยหนุมำใสใอยาแมนยำ และไอมาถาบอยๆ เมื่อไยินเสียเาแหวเาะประูหอ ร.ิเร
็ลาวำอนุาใหเามา เาแหวหมุนลูบิประูออพาัวเินเามา
“ออ หายไปไหนั้รึ่อนวันพอมหาำเริ” ร.ิเรพูเสียุๆ
เาแหวทำหนานิ่วิ้วมว
“โธ…รับประทานผมะอระเวนไปทั่วพระนร รับประทานหมารถไปหลายสิบบาทถึไเรื่อ”
นายแพทยหนุมยิ้มเล็นอย
“ไวามวาอยาไร เลาใหฟิ”
เาแหวยิ้มแปน
“รับประทานเรียบรอยรับ ผีายทั้ลมรายนีุ้ะวย เพียแไยินื่อ รับประทานุหมอ็
เลื่อมใสแลว รับประทานเมื่อหาหวันนี้มีผูหินหนึ่ื่อนาไออลูาย แมนานนี้เปนภรรยาอพอ
าีนนหนึ่ ั้รานอยูที่ลาสะพานพระโน”
นิรอาปาหวอ
“นาพระโน”
“รับ……รับประทานเปนื่อเียวับนานาพระโนในสมัยอีึุ่รายที่สุ รับประทานนานา
พระโนนนี้ เทาที่ผมสืบทราบมา แออลูายรับ หรือเรียันวาายทั้แบน”
อาเสี่ยวาแว
“ายทั้ลมโวย ไมใายทั้แบน”
เาแหวนิ่ิ
“รับ…รับ ถูแลว รับประทานอายทั้ลม ผัวอแมนาไมลาั้ศพบำเพ็ุศลที่บาน เพราะ
แมนาภรรยาอเาุรายที่สุ อนสัปเหรอะทำารราสั แมนาไแลบลิ้นปลิ้นาหลอสัปเหรอใน
เวลาลาวันแสๆ วาะราสัไอเสียเวลาั้หลายั่วโม เถาแเส็ึ่เปนสามีหรือผัวอแมนา
รับประทานไนำาศพไปั้บำเพ็ุศลที่วัะเียนหรือวัมหาพฤาราม ะที่พระำลัสวพระอภิธรรม
นานาไยมือทุบฝาโลโรมราม ทำใหผูที่อยูในนั้นอใไปามัน พระทานเาใวาแมนาฟน
ึ้นมา็สั่ใหสัปเหรอัฝาโลึ้น แแลว็ไมปราวาแมนาไฟนึ้นมา รับประทานเถาแเส็มีวาม
เรลัวมาเียวรับ ั้ศพบำเพ็ุศลไสามืน็รีบเ็บศพไวที่โัเ็บศพวันั้น รับประทานทานพระ
สอเาและผูที่ผานไปมาในวันั้น ถูนานาหลอหลอนไปามัน บานถึับลมเ็บ็มีรับ รับ
ประทานที่ผมเลาใหฟนี่ไมไมเท็เลย รับประทานเปนวามริรอยเปอรเ็น ผมไสัมภาษนที่ถู
หลอมาแลว หิรานหนึ่รับรอวา เมื่อืนนี้หลายนไยินเสียนานาลอมลูในโัเ็บศพัลั่น
รับประทานนานานนีุ้เหมือนะุวานานานอนอีรับ”
นายแพทยหนุมีมือแปะ
“เวอรีู่ ืนนี้ันะพาพวเราไปเอานํ้มันพรายานานา เรียมัวไวอายแหว ืนนี้ออาบานี
หนึ่”
เาแหวหนาีเผือ
“รับประทานุหมอวาไนะรับ ะใหผมไปเอานํ้มันพรายับุหมอ…”
“ออไร”
“อุ ย” เาแหวรอเสียแหลม “รับประทานาผมอีพันบาทผม็ไมไปรับ เลนะใรไมเลนเลนะผี
ีไมี็มอเทเทานั้นเอ”
พลพูเสริมึ้น
“ันรูีวาแไมในี้ลาาาว นอาวาแทำไปยัั้นเอ”
เาแหวยิ้มแหๆ
“รับประทานอยายอผมเลยรับ รับประทานเรื่อผีแลว ใหยอผมยัไ็ไมึ้น รับประทานผมไมเยลา
เลยในเรื่อผี”
นิรพูึ้นทันที
“อั๊ว็เหมือนัน หัวเ็ีนาัน็ไมยอมไปับิเร อยูีๆไมวาี ะใหผีมันหัอเลน แลว็ผีาย
ทั้ลมเสียวย ใรๆ็ยอมรูีวาายทั้ลมนะมันุรายเพียใ”
นายแพทยหนุมลาวับเาุปนึฯ
“ุพอไมลัวผีไมใหรือรับ”
ทานเาุอบอยาสาผาเผย
“อายลัวนะไมลัว แไมอยลาเหมือนัน”
นายแพทยหนุมอหัวเราะไมไ
“ืนวันนี้ไปที่วัะเียนับผมนะรับ เมื่อเารับอายแหวไมไป ผมะพาุพอับเาพลและอาย
เสี่ยไปับผม และผมะพยายามทุประารที่ะเอานํ้มันพรายมาใหไ”
เาุปนึฯทำหนาอบล
“วันนี้พอสุภาพไมใรีเลยโวย ปวทอปวหัวมาั้แเาแลว รูสึออนเพลียอยาไรอบล แไป
ับเาพลับเาหวน็แลวัน”
“ฮั่นแน” นิรรอึ้นัๆ “ุพอสัับริษัทาแห็รับเสียามรเถอะนา”
เาุปนึฯอนปะหลับปะเหลือ
“าไมสบายริๆโวย เรื่อผีสาะอไปลัวมันทำไม เราเปนนมีีวิิใ ผีมันมีแวิาเทา
นั้น”
นายแพทยหนุมิวาวิธีเียวที่เาะพาเาุปนึฯับนิรและเาแหวรวมทาไปวย็ือหลอ
ใหินเหลาใหเมาเสียอน นเรานั้นเมื่อเหลาเาปา็หมวามเรลัว ไมวาะเปนภูิผีปศาหรือมนุษย
แผนารอ ร.ิเร รฤทธิ์ นับวาไผล ืนวันนั้นเอ นายแพทยหนุมไพาะพรรอเา
และเาุปนึฯับเาแหวไปรับประทานอาหารํ่ที่ภัาารั้นีแหหนึ่ หลัานั้น็พาันไปพั
ผอนหยอนใแถวอยลา นายแพทยหนุมไพยายามมอมเหลาเพื่อนเลออเาับเาแหวลอนทาน
เาุปนึฯลอเวลา ทำใหทุนมึนเมาไปามัน
ออาบานสีฟาอเหนอมในราว ๑.๐๐ น. ร.ิเรทำหนาที่เปนนับรถพาสามสหายับทานเา
ุปนึฯและเาแหวนั่รถยอนเามาในเมือ
เสี่ยหวนไลาวถามนายแพทยหนุมวยเสียออแอเล็นอย
“นี่เราะไปไหนันวะหมอ หรือะลับบาน”
นายแพทยหนุมหันมายิ้มับเสี่ยหวนึ่นั่อยูาๆ เาแลพูวา
“ีหนึ่วาแลว ลับบานที็ีเหมือนัน ะไพัผอนหลับนอนเสียที ืนนี้พวเราื่มเหลามาเินไป
อยูบานเหนอมสามั่วโมหมราาวไปสอว”
อนที่ิมหวนะพูวาระไร นิร็พูโพลึ้นทันที ลิ้นไอเาพันันเพราะฤทธิ์เหลา ทำใหเสีย
ที่พูออแอนแทบะฟไมเปนภาษามนุษย
“เรื่อบานไมลับโวยหมอ เราเิมาเปนลูผูาย เราอเที่ยวอยาไวลายายาิเสือ ืนนี้อเที่ยว
ันใหสวาอยาที่เาเรียวาเที่ยวหัวรานํ้”
เสี่ยหวนเห็นพอวย หันไปพูับนิรึ่นั่อยูอนหลัรถรวมับพลและทานเาุปนึฯ
“ริ…แพูถู เราวรเที่ยวหาวามสุสำราันอไปนรุสวา ันิวาทาที่ีเราไปเอานํ้มัน
พรายที่ผีนานาพระโนเปนยัไ ำลัเมาอยานี้ อยาวาแายทั้ลมเลย อใหผีายโห ผีระสือ ผี
ระหั ผีโม หรือผีออยัน็ไมลัว”
นิรพูเสริมึ้นวยฤทธิ์เมา
“ยัาน…เิเปนนลัวผี็ไมใน ไปโวยพวเรา ไปเที่ยววัะเียนัน พยายามลนลูาผีนา
นาเอานํ้มันพรายใหไ ฮิๆ แลวเอามาทาผูหิ ใหผูหิวิ่ามเรา ไมวาหนาอินทรหนาพรหม นไหนถู
นํ้มันพรายเา็อเสร็เราไมมีปหา”
เสียอแอแัึ้นลั่นรถ ทุนมีวามึะนอเพราะอำนาแอลอฮอล เสี่ยหวนยอศอ
ายระทุเาแหวที่นั่สัปหอยูาๆเา
“เฮย วาไโวยอายแหว พวเราะไปเอานํ้มันพรายาผีายทั้ลมที่วัะเียน แอไปวยนะ”
เาแหวนัยนาปรือแลวยิ้มแหๆ
“รับประทานไปีรับ นอยาอายแหว รับประทานอาเสี่ยไมอวิวาะลัวผี ผมเยเผิับผีาย
โหมามาอมาแลว รั้ใรั้นั้น…”
“ผีวิ่หนี…” อาเสี่ยพูอ
เาแหวลืนนํ้ลายเอื๊อ
“ไมใผีวิ่หนีรับ รับประทานผมาหาที่วิ่หนีผี”
เสี่ยหวนหัวเราะา ยมือบศีรษะเาแหว
“ไปับาไมอลัวผี ถาผีมันยัทาหลอหลอนพวเรา าะปราบมันเอ ยาเย็นอะไรวะ มันแลบ
ลิ้นหลอเรา เรา็แลบลิ้นหลอมันบา มันแหาหลอเรา เรา็แหาหลอมัน เทานี้มัน็อายมวนวนไป
เอ ผีมันะหลอไแผู ที่มีิใออนเทานั้น นที่มีิใเมแ็อยาอาเสี่ยิมหวน ไมมีผีที่ไหนลา
หลอหรอ”
นิรพูเสริมึ้นวยเสียอันั
“ผีมันะเวานไปไมไเปนอันา าพเานายนิระแสารทำนํ้มันพรายใหพวเราูเปน
วัาในืนวันนี้ ไปโวยหมอ รแนวไปวัะเียนเี๋ยวนี้แหละ ึื่นปานนี้แลวที่วัไมมีใร แมแ
สัปเหรอ็ำลันอนหลับอยาสบาย เปนโอาสอันีามอพวเราที่ะประอบพิธีทำนํ้มันพรายา
ศพแมนาพระโน”
เสี่ยหวนูวเหลาราาวึ้นเหนือศีรษะ
“เรายัมีเหลาอีเ็มว ทำานไปพลาินเหลาไปพลา อใหผีที่วัะเียนทั้วัรุมันแหหูแห
าหลอเรา เรา็ไมอลัวมัน แอยาลืมวาเราทั้หนนี้ะอรวมรัสามัีอัน ใรวิ่หนีออา
โัเ็บศพันะแใหายโหายหาภายในสามวันเ็วัน”
“ออไร” ิเรรอลั่น “เราอไมทิ้ัน เราะอวยันลนนํ้มันพรายใหไ าอเรื่อใในาร
ทำนํ้มันพรายันเอาใสระเปาเอสารมาพรอมแลว ถาเราทำไสำเร็ อไปเรา็อั้โรานลั่นนํ้มัน
พรายใหเปนลํ่เปนสัน ือรับื้อศพผีายทั้ลมแลวทำพิธีลนลูา เอานํ้มันาาอมัน บรรุว ทำ
ราปวสวยๆสไปำหนายทั่วโล วละหมื่นอลลาร็ะมีนื้อ ใรอบผูหินไหนปายมัน
เี๋ยวหลอน็อยอมเปนเมียเรา บรราเศรษีมีเินทั้หลาย็ะสั่ื้อนํ้มันพรายาเรานระทั่เรา
ผลิไมทัน”
‘บูอิ’ เผานทารถไฟสายแมนํ้แลว แลนมาามถนนเพลินิ ผานสี่แยราประสรไปทา
ถนนพระรามหนึ่ ะพรรสี่สหายุยันสเสียเอะอะเอ็ะโรลั่นรถ ร.ิเรนเียวที่ื่มนอยวาเพื่อน
เาไมรูสึมึนเมาอะไรเลย ยัับรถไี
พอถึสี่แยปทุมวัน ‘บูอิ’ เ็เลี้ยวายมือไปทาถนนพาไทมุรไปยัสามยาน ลััรไปยั
วัมหาพฤารามหรือวัะเียน
ไมถึรึ่ั่วโม ะพรรสี่สหาย็มาถึุหมายปลายทา ทาเาวัะเียนอยูอนใละถึถนน
สี่พระยา มันเปนรอเล็ๆและอนาแบพอรถหลีันไ ‘บูอิ’ เแลนเามาในวัทามลาวามมื
มิและเียบสั ภายในบริเววัปราศาแสไฟแมแวเียว ร.ิเรบัับรถแลนมาหยุหาาหนา
โัเ็บศพเล็นอย
เาแหวทำหนาที่เปนผูนำาทา เาี้มือไปที่โัเ็บศพแบบทันสมัยึ่มีรูปราลายึสอหลัและมี
ทาเินรลา ึสีาวโพลนที่แลเห็นือที่บรรุศพไมํ่วา ๑๐๐ ศพ เาแหวยมือี้ไปที่ึนั้นแลว
ลาววา
“รับประทานนั่นแหละรับุหมายอเรา”
ทุนสราเมาไปรึ่หนึ่ นิระโหนามาระิบถามเาแหว
“โัเ็บศพใไหม”
เาแหวยิ้มอยาแหแล
“รับประทานถูแลวรับ ผมไสืบทราบมาโยละเอียแลว ศพอนานาพระโนหมายเลที่ ๔๐
รับประทานือหมายเลอเ็บศพนั่ นเอ รีบลไปารถเถอะรับ รับประทานเราอใเวลาทำานโย
เร็วที่สุ เพราะพวสัปเหรออาะมาเห็นเราเา และอาะทำใหเปนเรื่อใหโึ้นไ”
เสี่ยหวนลืนนํ้ลายัเอื๊อ
“เอ……ภายในวันี้มันมืื๋อราวับอยูในถํ้เียวนี่หวา แลว็รูสึสัเียบวัเวอยาไรอบล”
ร.ิเรรูสึวาอาเสี่ยะเริ่มเสียวั็รีบพูปลอบโยน
“ไมมีอะไรนา ที่มันมื็เพราะไมมีแสสวาาไฟฟาหรือะเีย และที่มันเียบสั็เพราะที่นี่เปน
วัหาไลบานน”
เสี่ยหวนพูึ้นวยเสียหนัๆ
“เี๋ยวโวย ินเหลาปลอบใัวเอเสียหนอย ผีนะันไมลัวหรอ แันลัววามมื” พูบอาเสี่ย็
เปุวิสี้ออแลวยึ้นื่มอั้ๆ เสร็แลว็สใหนิร “เอาเสียหนอยอายร เราำลัะผับภูิผีปศา
ื่มเหลาปลุใเสือปาไวอน”
นิรทำหนาไมสบายเลย เอื้อมมือรับววิสี้มาาิมหวน แลวยึ้นื่มประมาสี่หาเป
นายอมทะเลนหันมาระิบพอาอเา
“เวลาถูผีหลอเาหามวิ่หนีไมใหรือรับุพอ”
ทานเาุอบอยาเปนารเปนาน
“เออ…ืนวิ่หนีละ็แอับไหัวโรนเปนแน”
นิรอมยิ้ม
“ุพอเมื่อหนุมๆทาะเยวิ่หนีผีมาแลว หัวถึไโรนอยานี้”
ทานเาุทำอยน
ความคิดเห็น