คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นางนาคพระโขนง 1
มี.. ๒๔๙๘
อิทธิฤทธิ์นํ้ ามันพราย
เาเปนนลึลับ เาเปนนเียรานและมัมาในารินารนอน บารั้เาอบหมัวอยูเียบๆ
แเาหรือนายนิรอเรานนี้แหละ มีวามสํ าัในัวเอมิในอย หลายอหลายรั้ที่เาไรับวาม
สํ าเร็ผลในสิ่าๆที่ใรๆทํ าไมไ บาทีเา็มีอิทธิปาิหาริยในัวเอ ลายับวาเาเปนผูวิเศษมีเวทย
มนราถา แบาะเา็เหมือนับนที่โเาเาุนที่สุ รวมวามแลว นิรอเรานนี้เปนนที่เาใ
ยา แมระทัุ่หิวาึ่เยอุปาระเลี้ยูเามาั้แเล็แนอย ทาน็ไมอาะเาในิรไ อยาไร
็าม ุหิเยพูอยูเสมอวา
“อายรไมในโอยาที่ใรเาใหรอ อายนนี้แหละลาที่สุ ลาวาพอิเรเสียอี แมัน
มัะแลทํ าเปนโเสมอ”
นิรอบทํ าอะไรแปลๆและทํ าใหนอื่นสนใในัวเาเอ ในสัปาหที่แลวมานี้ นิรไมไออา
บานไปไหน เามัใเวลาวาปลีัวอยูในระทอมเล็ๆในสวนหลับาน ‘พัราภร’ ใรอใรหลายน
ยืนยันวานิรไไปสวมนภาวนาหรือทํ าพิธีไสยศาสรอะไรบาอยา แะพรรสี่สหายไมมีใรสนใ
ับนิรเลย
อมาปราวามีผูหิสาวและแมหมายหลายสิบนผลัเปลี่ยนหนาันมาหานิรลอวันั้แเา
นํ่ า บาทีลาืน็มา ผูหิสาวและไมสาวเหลานี้ลวนมีรูปโมสะราายิ่นั ะละนาแลมแม
อย เาแหวไยืนยันับะพรรสี่สหายวาผูหิเหลานี้ไมาอวามรันิร และอแานับนิร โย
ะเปนเมียบํ าเรอหรือเมียเ็บ็ไมัอ บานีอหัวรอไหรํ่ ารวนาสสารเมื่อนิรปิเสธไมยอม
แานวย เาแหวสบถสาบานวาเปนวามริ ผูหิที่มาหานิรทุๆนลวนหลรันายอมทะเลนแทบ
ะเปนบาเปนหลัทีเียว
“ไมนาเื่อเลยโวย” เาุปนึฯพูเสียหัวเราะ “มีอยาที่ไหนวะ ผูหิมาอวามรัผูายถึบาน
แลวนอยาอายร ามอไมเห็นเลยวาะมีผูหินไหนรัมัน หลอ็ไมหลอ ัวโวาลูหมานิเียว
แลวยัะทะลึ่อี ไมมีบุลิภาพใๆที่ะทํ าใหผูหิรัอายรไเลย”
ในที่สุะพรรสี่สหายึ่อยารูวามริ็อยแอบมอูนิรในเมื่อนิรอรับแสาวที่หลั่
ไหลันมาที่บาน ‘พัราภร’ นระทั่อยืนเาิวอยูที่นอถนนใหมอูเปนแถวยาวเหยีย ะละน
แายสวยามวยเสื้อระโปรสีูาบาา บาน็พอเรื่อทอหยอหรือเรื่อเพร มอู
ลายๆับูทอเลื่อนที่ สุภาพสรีเหลานี้มีอายุั้แ ๑๕ ปนระทั่ ๕๐ ป
อนสายวันนั้น ุหิวายืนอยูาหนาาึั้นบน เมื่อทานแลเห็นแอนิรึ่ลวนแเปนผู
หิยืนออันอยูที่ประูใหนอถนนไมํ่ าวา ๕๐ น ุหิวาระหนใรีบวิ่ื๋อลไปาลา
และไพบับะพรรสี่สหายในหอโถแไมมีนิรอยูในหอนั้น เพราะนิรไลไปรับแอเาที่
เรือนนไมหนาึ
ุหิวาลาวับเาุปนึฯอยารอนรน แเสียอทานแผวเบาผิปิ
“แยละะเาุ ิันไปหมแลว นี่มันเิมิสัีหรือเิวิฤารอันผันผวนอะไรึ้นหรือะ
พวผูหิถึไหลั่ไหลมาหาเารมามายเนนี้ หรือเารั้ัวเปนอาารยปลุเสลระหมอมนะหนา
ทอ”
“ผมํ าลัปรารภอยูับเาุประสิทธิ์ฯทีเียว เาแหวมันยืนยันสบถสาบานวาแมพวผูหิเหลานี้
ลวนแหลรัเารอยามาย เทาที่มาหา็เพื่ออวามรัและอแานวย”
ุหิวาทํ าาปริบๆ
“เอ…มันะเปนไปไหรือเาุ”
ร.ิเรพูเสริมึ้นเบาๆ
“แอายรมันมัะมีอะไรีๆอยูในัวอมันเสมอนะรับุอา เี๋ยวนี้ผมยอมรับนับถือแลววาน
อยาเารเปนนที่เราะูถููหมิ่นไมไ ผมะํ าใสใไวนวันายวาเารมีวิาวามรูในวิาแพทยแผน
โบรา และสามารถรัษาโรภัยไเ็บไีวาผม”
ุหิวาหันมาทาเาแหว
“เปนวามริหรือวะอายแหว ที่วาผูหิเหลานี้มาอวามรัเาร”
เาแหวยิ้มออนหวาน
“รับประทานเปนวามริที่ปราศาวามเท็รับ ถาุหิไมเื่อ รุาไปแอบูที่เรือนนไมี
รับ ผูหิเหลานั้นรอไหันระออแ รับประทานลวนแสวยหยาฟามาินทั้นั้นแหละรับ บาน
สวยวานาสาวไทยเสียอี”
ุหิวาเินมานั่บนโฟาัวเียวับเาุประสิทธิ์ฯ แลวทาน็ลาวับอาเสี่ยิมหวนึ่นั่
เรรึมอยูบนเาอี้นวม
“เธอสนใในเรื่อนี้หรือเปลาพอหวน”
อาเสี่ยหัวเราะ
“เปลารับ ไมไสนใเลย”
“แลวัน” ุหิวาพูเสียุๆ “มันอสนใีนา วิสัยอนีแลว อพยายามสนใในาร
เลื่อนไหวอนอื่นๆ อยาอายัี้ เพื่อนบานใลเียใระทํ าอะไรหรือะเปนอะไรอารูหม อาไมใน
สอรูสอเห็นหรอ แนิสัยออาสนใับเรื่ออนอื่น”
อนที่ใระพูอะไรอี นิร็เินลนปๆเามาในหอโถวยใบหนาระเาระอแสวาม
อิหนาระอาใ นายอมทะเลนรเามานั่าพล แลวพูับพลวยเสียหนัๆ
“รํ าาเหลือเินโวย อายเราหรือมีลูมีเมียแลว บอเทาไร็ไมเื่อ พยายามออนวอนอรอใหันแ
านวย ลุมในบอไมถูแลว แออไปูีพล ยืนอยูที่หนาบานในอีราวสอสามรอยน บานยัเปน
นัเรียน็มี บานหลอผัววาะไปเยี่ยมาิแลวแอบมาหาัน”
นายพัราภรยิ้มนอยยิ้มให
“แอาะเปน อนวน ลับาิมาเิ็ไ ผูหิึไอมแเหมือนับแมลวันอมอนอะไร
อยาหนึ่ แไปทํ าอะไรไวละ ถึไมีแฟนมามายายอเนนี้”
นิรวา “ันทลอนํ้ ามันพรายอันนะี นึไมถึวามันะมีอิทธิฤทธิ์เนนี้ เมื่อวานืนนี้ันออ
าบานไปยืนเรอยูามสามแยบา หนาโรหนัาๆบา แลว็เอานํ้ ามันพรายปายอมือหิเหลานี้ ใร
เินผานมาปายหม แลวัน็สนามบัรอันใหหนึ่บับ เพื่ออารทลอูวาผูหิที่ถูนํ้ ามันพราย
อันะมาหาันหรือไม แลวพอรุึ้นผูหิเหลานี้็ไหลั่ไหลมาหาัน เปนทาสรัอันอยาถอน
ัวไมึ้น บานถึับโผเามาอันอยาหมอาย บานเห็นหนาันเารอไหโฮ บอวาินไมไนอน
ไมหลับ วิวอนอรอใหันเลี้ยูเปนเมีย และะเปนเมียอยาไรไทั้นั้น”
ะพรรสี่สหายและทานผูใหามอูหนาันและถอนหายใเฮือใหพรอมๆัน ทันในั้นเอ
หิสาวเาอราสูโปรนหนึ่อายุประมา ๒๑ ป สวมเสื้อระโปรุสีเียวสะุา ไเินนวยนา
เามาในหอโถวยใบหนาโศเศราเหาหอย พอแลเห็นนิรหลอน็หยุะัแลวทรุัวนัุ่เา ยื่น
มือทั้สอไปาหนา
“นิรา หนูอยูถึบารวย สูอุสาหลเรือาเินทามาหาพี่วยวามรัพี่ รัแสนรัปอุราเียวะ
พี่รุาแานับหนูเถอะนะะ หนูรัพี่ะายอยูแลว หนูะอเปนเือรอเทาอพี่ไปนวันาย หนู
พรอมแลวที่ะเปนอพี่ และแมระทั่หัวใอหนู ถาหาวาพี่อารแลว หนูะวัใหเี๋ยวนี้ โปรเห็น
ใหนูบา……ันอหวอหนูหนอยีะ”
นายอมทะเลนถอนหายใเฮือให เามอูะพรรอเา นิรยัไหลพรอมับแบมือทั้สอ
าออ
“วยอะไรไมไ” เาพูึ้นวยเสียหนัๆ
เสี่ยหวนมอูแมสาวามอยาเศราใ แลวลาวึ้นวยเสียออยๆ
“หนู…ลับไปพัผอนเสียเถอะไป พยายามรัษาเนื้อรัษาัวใหหายเสียอน”
“อุยาย” แมามอุทานเสียแหลมเล็ “นีุ่นาเาใวาหนูมีสิวิปลาสหรือะนี่ ทํ าไมมอูหนูในแ
รายเนนี้ ใหวามยุิธรรมแหนูบาีะ เพราะวามรัทํ าใหหนูอุสาหบุบั่นมาหาุนิร เปนายอยา
ไรหนู็ะอแานับุนิรใหไ ุนาเปนเพื่อนรัวยพูใหหนูหนอยีะ”
อาเสี่ยถอนหายใหนัๆ อนที่เาะพูอะไรอไป ผูหิสาวอีนหนึ่็ปราัวึ้น รูปราอ
หลอนอวนํ้ ามํ่ าเหมือนุมสามโ สวมระโปรสีแสแบบระโปรฮาวาย สวมเสื้อแพรอปสีนวล
ถือระเปาเินและรมแพรอยาี อายุอหลอนในราว ๓๐ ป หลอนหยุยืนาประูหอโถ พอแลเห็น
นิร็ปราเามาทรุัวลนัุ่เาแลวบับันิรรอไหสะอึสะอื้น
นายอมทะเลนถอนหายใเฮือให
“มีอะไรเิึ้นหรือแมุ เธอเปนใร มาาไหน”
สาวใหอยๆเยหนาึ้นมอูนายอมทะเลนแลวรอไหระิๆ
“ิันรัุะ ุนิรา ิันอารแานับุ แหม…วาะผานเามาในบานนี้ไ ิันถู
พวผูหิวยันันทาิัน ถึับิันอูวาถาใรัวาิันไมใหึ้นมาหาุละ็ ิันะบให
วํ่ าไปามันทีเียว ิัน็เลยผานิวึ้นมาไ ยอมเสียวันธรรมะ อํ านาอวามรัทํ าใหิันอยาะ
พบุใแทบา”
ะพรรสี่สหายหัวเราะหึๆไปามัน ุหิวาพูึ้นเปรยๆวา
“เอ……บานนี้เห็นะอเเสียแลว ูมันมีเรื่อประหลาอยูเสมอ”
นิรมอูแฟนอเาอยาอนาถใแมบันแลวลาววา
“ศุนลาะ”
แมอึ่อาสะุเฮือ
“มิไะ ิันื่อโมไไล ไมใื่อศุนลา”
นายอมทะเลนยิ้มแหๆ
“อา…ีแลว โมไไล ันเสียใที่ไมอาะรัเธอหรือแานับเธอไ ทั้นี้็เพราะวาันมีเมียแลว
พอาอันนั่หัวเหนอยูนี่เห็นไหม”
“อาว” เาุปนึฯอุทาน “เี๋ยว็เะพลั่เาใหเทานั้นเอ าไมเี่ยวนะโวยะบอให”
นิรหัวเราะแลวยมือไหวพอาอเา หันมาพูับแฟนอเาอไป
“ันวยอะไรเธอไมไเลยโมไไล เพราะันมีลูมีเมียเสียแลว”
โมไไลสะอื้น
“ถึมีแลวิัน็ไมรัเียะุนิรา สมัยนี้ผูายที่เามีเินเามีเมียันนละหลายนเทานั้นแหละ
ะ ทานอธิบีาบานิันมีเมียั้ ๑๘ นแนะะ ุะเลี้ยิันเปนเมียที่สอ หรือเมียุม เมียเ็บ เมีย
บํ าเรอ เมียั่วราว เมียเถื่อน หรือเมียนอหมายไทั้นั้น ิันไมรัเียหรอะ ิันพรอมแลวที่ะ
อุทิศรานอยๆอิันเปนเรื่อสัเวยแุ”
นิรทํ าอยน
“ันไมใเาพอนี่นะโมไไล แลวราอเธอนะไมใรานอยๆหรอ อยาเบาะๆ็ปาเาไปั้ ๗๐
ิโลแลว”
“อุยาย าวา……ถึเมื่อไรละะ เพิ่ ๖๙ ิโลเทานั้น ถาหาวาุแานับิัน ิันยินีะลไ
มันละ ิันะรับประทานอาหารแํ าพวผัเทานั้น”
แมสาวามนแรปราเามาหานิรแลวพูึ้นทันที
“ุนิรา ันอหวอิันบาีะ ิันอยาแานับุใะาแลว เอาเถอะะ าใายใน
ารแานิันออเอ”
ะพรรสี่สหายหัวเราะรืน ทันในั้นเอ ประไพเมียรัอนายอมทะเลน็พาัวเินลบันไมา
เาแหวแลเห็นเา็นัยนาเหลือลานเผลอัวรอึ้นัๆ
“ออย รถไฟนันแลวโวย”
เาุประสิทธิ์ฯทํ าาปริบๆ
“ไหนวะรถไฟ”
เาแหวบุยใบใหทานเาุมอไปทาประไพ
“รับประทานํ าลัลบันไมานั่นยัไละรับ”
ทุนมอูประไพเปนาเียว นิรยิ้มใหเมียรัอเาแลวลาวับประไพวยเสียไพเราะ
“ไพา วยัารทีเถอะ รไมรูะทํ ายัไแลว มีผูหิสาวและไมสาวมาหารลอวัน และมาอ
แานับร”
ประไพหยุะัที่เิบันไึ้นล หลอนอาเม็มอูแมสาวามทั้สอ รั้นแลวใบหนาอ
ประไพ็ีเหมือนไม โมโหหึทํ าใหเลือในายอหลอนเือปุๆ นัยนาอประไพพราพราวและ
ลืมโพล ริมฝปาสั่นระริ ประไพบรามรอ ทํ ามูเพยิบึ้นเพยิบล แลวหลอน็รอะโนสุเสีย
“หึโวย”
ทานผูใหและะพรรสี่สหายสะุเฮือ เาุปนึฯมอูลูสาวอทานอยาเศราใ แลวพู
พลาหัวเราะพลา
“หึ็อบอเาวยหรือวะ”
ประไพทํ าาเียวับเาุปนึฯ
“อยายุ เี๋ยวายนา ะบอให”
ทานเาุทํ าอยน
“นี่พอนะโวย ประไพ”
ประไพวาแว
“พอ็พอ แวยอะไรไมไ ะนี้ํ าลัหนาสิ่วหนาวาน โมโหหึึเรีย เห็นาเทาหมู นอื่น
ธุระไมใไมอเี่ยว” พูบประไพ็ยมือเทาสะเอว เินสายเปนวาวุฬารเามาหาแมามทั้สอ “ัน
อแนะนํ าัวเอใหเธอรูัไววย โอาสนี้ ันือ ประไพ ารุวศ มารา เอย ภรรยาุนิร เธอมี
วามประสอะไรรึที่บุบั่นมาหานิรนถึนี่”
สอสาวมอูหนาัน านามีสีหนาีเผือ แลวแมอึ่อา็พูับประไพวยเสียสั่นเรือเล็
นอย”
“็ไหนุนิรบอิันวาเปนายโสนี่ะ”
ประไพหันมาทาผัวรัอหลอนแลวปรี่เามา เอื้อมมือับหูายอนิรบิเ็มแร
“รบอเาเรอะวาเปนโส”
“ออย……โธ ใหัิ้นัอไปเี๋ยวนี้ีเอา รไมรูเรื่ออะไรเลย และไมเยบอใรวาเปนโส ใรๆ
เา็รูวานแหัวลานรูปราเหมือนลูปปอผาีือพอาอร”
เาุปนึฯวาแว
“าไมเี่ยวโวย”
นิรวาึ้นบา
“ไมเี่ยวยัไ ุพอเปนพอาอผม ุพอับผมะอมีารเี่ยวอันเสมอ ราบใที่ประไพยั
เปนเมียอผม” แลวนิร็ลาวับประไพ “วยเราับเาทีเถิไพา พวผูหิแหันมาเ็มบานอเรา
เพื่ออแานับพี่ ะรอยแมพวเหลานี้ิวาพี่เปนทานมหาราาในอินเีย ะสราฮาเร็มไวในบาน”
เมื่อเอยถึมหาราา ร.ิเร็ยิ้มแปนแลวพูเสริมึ้นเบาๆ
“ออไร ามธรรมเนียมอมหาราาทั้หลายนั้น ะอมีฮาเร็มอยูในพระราวัอพระอ และถา
มหาราาอใมีบุวาสนามา ็อมีนาในฮาเร็มมาวามหาราาออื่นๆ ทานมหาราาันทรุมาร
เพื่อนอไอมีนาในฮาเร็มถึสอุรุสพอี”
ุหิวาอาปาหวอ
“สอุรุสนะมันเทาไระพอิเร”
นายแพทยหนุมอมยิ้ม
“๒๘๘ นรับ ุรุสหนึ่เทาับ ๑๔๔ น ือ ๑๒ โหล”
เสียหัวเราะัึ้นอยารื้นเร ประไพเินสายอาๆรเามาหาหิสาวทั้สอ แลวพูึ้นวย
เสียเรี้ยวรา
“เท เอาท”
สอนาสะุเฮือพรอมๆัน แลวแมสาวราสูโปรในุสีเียวส็ลาวับประไพวา
“อเวลาใหิันพูับุนิรเปนารสวนัวสัประเี๋ยวไมไหรือะ”
ประไพนิ่ิ
“เธออารเวลาสัเทาใ”
“อา…ในราวเ็แปั่วโมเทานั้นแหละะ”
ประไพแยเี้ยว
“โอย…ไมไหรอ ืนปลอยใหเธอเราับผัวันั้เ็แปั่วโม ร็เสียนเทานั้นเอ ันมีวาม
ยินีที่ะแใหเธอทราบวา บาน ‘พัราภร’ ไมอารอนรับพวเธอ และันะรูสึเปนเียริอยายิ่
ถาหาวาพวเธอทั้สอรีบพาันออไปาบานันเี๋ยวนี้ อนที่ันะใอํ านา อยาใหถึับแหมา
แแวนันเลย วันนี้็เปนวันพระวันเา ันไมอยาะอรรมทํ าเวรับใรหรอ เพียแหมูและเนื้อไมมี
ินัน็เือรอนพออยูแลว เอะ…นี่ันพูเพอเอมาไปหนอย” แลวประไพ็ยิ้มแนๆ
สอสาวเห็นทาทาประไพึัเอาริเอาัเนนั้น็วนันลุึ้นเินมัวออไปาหอโถ
ะพรรสี่สหายมอูอยาบัน ประไพรีบเินามออไป สัรูหนึ่ทุน็ไยินเสียประไพสเสีย
เอะอะเอ็ะโระเพิไลบรราแฟนสาวๆและไมสาวอนิรทีุ่มนุมันับั่อยูหนาเรือนนไม
ทุนแปลใไปามันเทาที่นิรมีอิทธิปาิหาริย สามารถบัับิใอผูหิเหลานี้ใหมานมา
หา และรํ่ ารวอวามรัอแานับนายอมทะเลน ึ่เหุารที่เิึ้นมันไมนาะเปนไปไเลย
โยเพาะเสี่ยหวนแปลใมาวานอื่น อาเสี่ยิมหวนถามนิรอยาเปนานเปนาร
“บอันหนอยเถอะวะร แมีอะไรีหรือ ผูหิถึไรุมรัแอยาเปนบาเปนหลัเนนี้”
นิรหัวเราะอบใ
“เปลา…ไมมีีอะไรหรอ เมื่ออาทิยที่แลวันไปหาอาารยอัน ทานยายไปอยูในปาพาเย็น็
เลยไปหาทาน และถือโอาสไปสทานที่สถานีรถไฟ ทานอาารยไมอบนํ้ ามันพรายมาใหันวหนึ่ ึ่
นํ้ ามันพรายนี้ทํ าึ้นาผีายทั้ลม ือผูหิที่ออลูาย ันอยาะทลอูวานํ้ ามันพรายอทาน
อาารยแยมศัิ์สิทธิ์ริหรือไม ัน็เลยเอานํ้ ามันพรายเที่ยวปายผูหิามถนนหนทาาๆ เมื่อันไปาย
ใร ัน็สนามบัรอันใหหลอนวย ันํ าไวาันปายนํ้ ามันพรายถูผูหิในราวหาหรอยน พว
ผูหิเหลานั้นึไลั่ไลใหลหลัน และพาันมาหาที่นี่ ึ่พวแ็ไเห็นอิทธิฤทธิ์อนํ้ ามันพราย
แลววาประสิทธิผลถึเนนี้”
อาเสี่ยยิ้มนอยยิ้มให
“ไมนาะเปนไปไเลย มันนาะเปนเรื่อนิยายมาวา ไหน…อูวนํ้ ามันพรายหนอยเถอะวะ”
นิรลวระเปาาเหยิบวเล็ๆวหนึ่ึ้นมา ในเวลาเียวันนั้นเอ นวลละออ็พาัวเินล
มาาบันไั้นบน แมเสือนวลละออรมานั่บนเาอี้นวมัวหนึ่
“อะไรันะุอา” หลอนถามเาุประสิทธิ์ฯ “เสียุไพเอะอะเอ็ะโรลั่นบานัึ้นไปนถึ
าบน”
เาุประสิทธิ์ฯยิ้มใหหลอน
“เรื่อเล็……มีผูหิมาหาเารที่นี่ ยายไพแ็หึหวามนิสัยอผูหิี้หึ”
นวลละออมอูวเล็ๆที่เสี่ยหวนํ าลัพิาราูอยูในมืออเา
“นั่นยาอะไระเฮีย”
เสี่ยหวนสะุ รีบสวนํ้ ามันพรายใหนิรทันที แลวลาวับนวลละออ
“นํ้ ามันพรายอเารเา อยาไปสนใับมันเลยนวล อายรมันวาถานํ้ ามันพรายในวนั้นถูผูหิ
นใเา ผูหินนั้นะอหลรัมันอยาเปนบา”
นวลละออมอูหนานายอมทะเลนแลวหัวเราะลั่น
“มันะเปนไปไอยาไระุนิร ุลอปายิันหนอยเถอะ าิัน็ไมรัุ”
นิรัิว
“อยาทาผมนะุนวล เี๋ยวุะอเปนบาายเพราะหลรัผม นี่ถาุเปนนอื่นพููหมิ่นผมอยา
นี้ ผมอเอานํ้ ามันพรายปายุอยาไมมีปหา”
นวลละออหัวเราะอหาย
“เอาีะ ลอปายิันู็ไ เรื่ อไสยศาสร เวทยมนร าถา ิันรูวามันเปนเรื่อเหลวไหลไรสาระ
ริไหมะุหมอ”
ความคิดเห็น